Να ζεις στη δυστυχία ή στην έκσταση;

                                       Όσσο,

Κάποτε μας είπες την ιστορία για ένα γέρο

που είχε περάσει τα εκατό του χρόνια.

Μια μέρα στα γενέθλιά του τον ρώτησαν

πως τα κατάφερνε να είναι πάντα ευτυχισμένος.

Εκείνος απάντησε: "Όταν ξυπνάω κάθε πρωί

είναι στο χέρι μου να είναι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος,

κι εγώ διαλέγω να είμαι ευτυχισμένος."

Γιατί συνήθως διαλέγουμε να είμαστε δυστυχισμένοι;

Γιατί δεν συνειδητοποιούμε την εκλογή;

Πρόκειται για ένα από τα πιο περίπλοκα ανθρώπινα προβλήματα. Πρέπει να το μελετήσουμε σε βάθος. Και δεν είναι μια θεωρία. Αφορά εσένα.

Έτσι συμπεριφέρονται όλοι. Πάντα διαλέγουν αυτό που είναι λάθος, πάντα διαλέγουν αυτό που είναι θλιβερό, καταθλιπτικό, άθλιο. Πρέπει να υπάρχουν σοβαροί λόγοι γι’ αυτό.

Καταρχήν, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουν οι άνθρωποι. Όταν είσαι δυστυχισμένος, κερδίζεις κάτι από αυτή την κατάσταση, πάντα κερδίζεις κάτι. Ενώ όταν είσαι ευτυχισμένος, πάντα χάνεις. Από την αρχή, ένα έξυπνο παιδί αισθάνεται τη διαφορά. Όποτε είναι δυστυχισμένο, όλοι του δείχνουν συμπάθεια. Όλοι προσπαθούν να το αγαπούν, κερδίζει την αγάπη. Κι ακόμα περισσότερο, όποτε είναι δυστυχισμένο, όλοι του δίνουν προσοχή, κερδίζει την προσοχή. Και η προσοχή είναι η τροφή του εγώ, είναι ένα πολύ μεθυστικό ποτό. Σου δίνει ενέργεια, αισθάνεσαι ότι είσαι κάποιος. Γι’ αυτό τόση ανάγκη, τόση επιθυμία να σε προσέξουν.

Όταν όλοι σε κοιτάζουν, γίνεσαι σπουδαίος. Όταν δεν σε κοιτάζει κανείς, αισθάνεσαι σαν να μην υπάρχεις, σαν να έπαψες να ζεις, σαν να έπαψες να είσαι ένα ον. Όταν οι άνθρωποι σε κοιτάζουν, όταν οι άνθρωποι σε φροντίζουν, σου δίνει ενέργεια.

Το εγώ υπάρχει με τις σχέσεις. Όσο περισσότεροι άνθρωποι σε προσέχουν, τόσο περισσότερο εγωισμό αποκτάς. Όταν κανένας δεν σε κοιτάζει, το εγώ διαλύεται. Όταν όλοι σε έχουν ξεχάσει τελείως, πώς να υπάρξει το εγώ; Πώς να αισθανθείς ότι υπάρχεις; Γι’ αυτό υπάρχει η ανάγκη για τις κοινωνίες, τους οργανισμούς, τα σωματεία. Τα σωματεία υπάρχουν παντού στον κόσμο, οι Ροταριανοί, οι Λάιονς, τα Μασονικά ιδρύματα. Αυτές οι εταιρείες και τα ιδρύματα υπάρχουν μόνο για να δώσουν προσοχή στον κόσμο, που δεν μπορεί να αποσπάσει την προσοχή με άλλους τρόπους.

Είναι δύσκολο να γίνει κανείς πρόεδρος μιας χώρας. Είναι δύσκολο να γίνεις πρόεδρος μιας εταιρείας. Είναι πιο εύκολο να γίνεις πρόεδρος των Λάιονς και να έχεις την προσοχή μιας ορισμένης ομάδας. Είσαι πολύ σπουδαίος. Κάνεις κάτι. Και ο πρόεδρος αλλάζει συνεχώς, ένας αυτό το χρόνο, ένας άλλος τον επόμενο. Και όλοι κερδίζουν την προσοχή. Είναι μια κοινή συμφωνία και όλοι αισθάνονται σπουδαίοι.

Από την αρχή το παιδί μαθαίνει την πολιτική. Η πολιτική είναι να φαίνεσαι δυστυχισμένος. Τότε κερδίζεις συμπάθεια, τότε όλοι σου δίνουν προσοχή. Όταν φαίνεσαι άρρωστος γίνεσαι σπουδαίος. Ένα άρρωστο παιδί γίνεται ένας δικτάτορας. Ολόκληρη η οικογένεια πρέπει να το ακολουθήσει. Ότι λέει γίνεται νόμος.

Όταν είναι ευτυχισμένο, κανένας δεν το προσέχει. Όταν είναι καλά κανένας δεν το φροντίζει. Όταν είναι άψογο, κανένας δεν του δίνει προσοχή. Από την αρχή διαλέγουμε τη δυστυχία, τη θλίψη, την απαισιοδοξία, την πιο σκοτεινή πλευρά της ζωής. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα.

Και το δεύτερο πράγμα είναι: Όποτε είσαι ευτυχισμένος, όποτε είσαι χαρούμενος, όποτε αισθάνεσαι έκσταση και ευδαιμονία, όλοι σε ζηλεύουν. Ζήλια σημαίνει ότι όλοι γίνονται ανταγωνιστές, κανείς δεν είναι φίλος σου εκείνη τη στιγμή, όλοι γίνονται εχθροί. Μαθαίνεις λοιπόν να μην είσαι και τόσο εκστατικός, ώστε οι άλλοι να μην είναι τόσο εχθροί μαζί σου. Να μη δείχνεις την ευδαιμονία σου, να μη γελάς.

Osho – Ο αυτοκράτορας των σύννεφων

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...