Μακάρι να ‘μουν
θάλασσα ανοιχτή
δεκάδων ποταμών τα λασπωμένα
νερά να ξέπλενα
κρυστάλλινα νερά να τους
πλημμύριζα
ποτέ μου να μη θόλωνα
Μια στέρνα έρημη ρηχή
αισθάνομαι
που τα νερά της ήδη
λάσπωσαν
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
4 σχόλια:
Τι έχεις, φίλε;...
Δε μας έχεις συνηθίσει σε μελαγχολικές αναρτήσεις...
Σαν κάτι να σε βασανίζει κι αισθάνεσαι "μια στέρνα έρημη ρηχή"...
Πολλά τα λασπωμένα ποτάμια γύρω μας, αδελφέ μου...
Προσπάθησε να κρατήσεις καθαρό και γαλήνιο το νερό της ψυχής σου...
Δεν είναι εύκολο, το ξέρω (ούτε εγώ το καταφέρνω), όμως είναι ζωτικής σημασίας να κρατήσουμε ¨τη "λάσπη" μακριά μας...
Η σκέψη μου, η αγάπη και οι προσευχές μου ας φτιάξουν ένα προστατευτικό πλέγμα γύρω από σένα και την οικογένειά σου!...
Μην ξεχνάς, αδερφέ!
Χριστός Ανέστη! Αυτή η φράση δεν είναι κενή νοήματος, δεν είναι ούτε ευχή ούτε χαιρετισμός!
Είναι βίωμα, διαπίστωση και αλήθεια εσωτερική κι αν την αφήσουμε να λάμψει στη ζωή μας, δε μας αγγίζει ούτε η αρνητικότητα ούτε οι μικρότητες αυτού του κόσμου!...
Σ' ευχαριστώ καλέ μου φίλε
Δημοσίευση σχολίου