Ένα άδειο κέλυφος

Ένα άδειο κέλυφος… ένα κουφάρι… ένα καράβι φάντασμα… μια χώρα…

Ακόμη ένας πολύ καλός φίλος και συνεργάτης, με τον οποίο μεγαλώσαμε μαζί, μου ανακοίνωσε σήμερα την απόφασή του να πάρει την οικογένεια του, την γυναίκα του και τα δυο ανήλικά παιδιά του, και να φύγει μετανάστης στον Καναδά. Να ψάξει καινούργια χώματα, πιο ανθρώπινα, πιο ηθικά, πιο πονετικά για να ριζώσει. Φεύγει από μια χώρα που οι πολίτες της δεν την σέβονται, που η μεγάλη μάζα δεν κοιτάζει παρά μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό,τι κοινό. Φεύγει από μια χώρα που οι διεφθαρμένοι πολιτικοί της έγιναν πλούσιοι χάρη στις κομπίνες τους εις βάρος της και ποτέ κανένας δεν τιμωρήθηκε. Τουλάχιστον αυτός έχει την ευκαιρία να αναπνεύσει καθαρότερο αέρα, καθώς έχει συγγενείς που μένουν χρόνια στον Καναδά και θα τον βοηθήσουν. Αλλοίμονο σε μας που μένουμε πίσω. Έχουμε μεγάλο καρμικό φορτίο ακόμα να ξεπληρώσουμε. 

Βασίλη, Τερέζα, Ανδρέα, Χριστίνα απ’ την καρδιά μου σας εύχομαι καλό ταξίδι προς το νέο σας λιμάνι. Μαΐστρος ούριος να σας οδηγεί μέσα στη δίνη της ζωής και άλλη Ελλάδα σαν αυτή μπροστά σας να μη βρείτε. Η Ελλάδα εξάλλου δεν είναι αυτό το κατάντημα. Η Ελλάδα δεν είναι ο ζητιάνος της Ευρώπης. Η Ελλάδα δεν είναι γεωγραφία κι ανάμνηση. «Δεν είναι συ κι εγώ μήτε οι χιλιάδες Ρωμιοί που την μολεύουν» λέει ο Καζαντζάκης. Είθε στην καρδιά των παιδιών σας να ζει και να βασιλεύει ακατάλυτη η αληθινή Ελλάδα, η Ελλάδα της Δημοκρατίας, η Ελλάδα του Πολιτισμού, η Ελλάδα της Φιλοσοφίας, η Ελλάδα που έστειλε το φως της στον πλανήτη ολόκληρο. 

Όσο για μας, δυστυχώς θα παραμείνουμε στη χώρα που οι οικονομικοί της δολοφόνοι αυτοαποκαλούνται σωτήρες. Ίσως γιατί στο σχολείο δεν τους μάθανε την έννοια του σωτήρα. Ίσως γιατί η έπαρσή έχει ξεπεράσει κάθε λογική και η βλακεία κάθε όριο. Θα έπρεπε αν είχαν τον κοινό νου να καταλάβουν πως μόνον οι «σωσμένοι» μπορούν να αναγνωρίσουν κάποιον ως σωτήρα. Και οι σωσμένοι δυστυχώς είναι αυτοί που εγκαταλείπουν την χώρα αυτή. Έτσι κι αλλιώς, είτε μπορούμε να φύγουμε είτε όχι, η Ελλάδα μας, έτσι όπως την είχαμε φανταστεί από παιδιά και μεγαλώσει μαζί της, χρεοκόπησε στις καρδιές μας. Χρεοκόπησε πολύ πριν την χτυπήσει η πρόσφατη οικονομική κρίση. Χρεοκόπησε πρώτα πνευματικά και έπειτα οικονομικά. Είναι πλέον ένας καρκινοπαθής στο τελικό στάδιο της ασθένειας που ζητιανεύει φάρμακα για να πάρει μια μικρή παράταση ζωής. Η χώρα μας πνέει τα λοίσθια εξ αιτίας των εθνοσωτήρων της και εξαιτίας των πολιτών της που επέτρεψαν στις συνειδήσεις τους να αλλοτριωθούν. Αφήστε την λοιπόν να πεθάνει μια ώρα αρχύτερα. Έτσι θα της δώσετε τουλάχιστον την ευκαιρία να αποδείξει αν έχει τη δύναμη να αναστηθεί. Να αποδείξει αν αξίζει ακόμα να έχει λόγο ύπαρξης.

Ένα άδειο κέλυφος… ένα λείψανο… ένα σπασμένο καράβι… η χώρα μας.

Δημήτρης Στογιαννίδης

Νιώθω μέσα μου ένα φως καινούργιο, μια νέα γραμμή, χρώμα νέο, ρυθμόν αλλιώτικο, ένα τραγούδι φανταχτερό σαν παραμύθι ανατολίτικο, πλούτο και δύναμη, που δεν είναι δικά μου, μα της Ελλάδας. Αυτή είναι μέσα μου σα σπόρος και λαχτίζει και δε μ’ αφήνει να κοιμηθώ!

Νίκος Καζαντζάκης

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...