Ενδοσκόπηση και Εκλογές

Δεν έχει σημασία πόσες εμπειρίες έχει κανείς στη ζωή του αλλά πως αξιοποιεί τις εμπειρίες αυτές. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που έχουν πετύχει πολλά στην προσωπική τους ζωή και βίωσαν πλήθος εμπειριών αλλά δεν κατάφεραν να γίνουν σοφότεροι. Έμειναν αφελείς και μπερδεμένοι. Επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη συνεχώς. Σημασία τελικά δεν έχει το κυνήγι των εμπειριών αλλά η άντληση των πολύτιμων γνώσεων, για τον εαυτό μας και τον υπόλοιπο κόσμο, από τις εμπειρίες που βιώνουμε. Είναι σημαντικό να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για τις εξωτερικές, αλλά και τις εσωτερικές εμπειρίες, που θα μας βοηθήσουν να αναπτυχθούμε πνευματικά. Η μάθηση πρέπει, κατά μεγάλο μέρος, να συντελείται μέσα από ενδοσκόπηση. Όπως, χαρακτηριστικά, γράφει ο φιλόσοφος  Σέρεν Κίρκεγκορ: «Μολονότι ο άνθρωπος είναι ικανός για απίστευτα κατορθώματα και για την απόκτηση ευρύτατων γνώσεων, δεν κατανοεί τον εαυτό του. Τα βάσανα όμως οδηγούν τον άνθρωπο να κοιτάξει μέσα του. Αν το πετύχει, τότε εκεί, μέσα του, βρίσκεται η απαρχή της αυτογνωσίας του και αρχίζει να μαθαίνει.»

Η πιο οδυνηρή μορφή ανθρώπινης εμπειρίας είναι η παραίτηση από κάτι με το οποίο είμαστε στενά συνδεδεμένοι. Στη σημερινή Ελλάδα το βιώνουμε αυτό έντονα. Μπορεί αυτό το κάτι να είναι η δουλειά μας, ο μισθός μας, η σύνταξή μας, το σπίτι μας, το παιδί μας που φεύγει σε άλλη χώρα για αναζήτηση εργασίας. Όταν η παραίτηση από κομμάτια του εαυτού μας προϋποθέτει την παραίτηση και από κάποια κομμάτια της προσωπικότητάς μας, από εδραιωμένα μοντέλα συμπεριφοράς, από ιδεολογίες, ακόμα και από έναν ολόκληρο τρόπο ζωής, τότε ο πόνος μπορεί να είναι αβάσταχτος. Όπως συμβαίνει με κάθε μορφή παραίτησης, ο μεγαλύτερος φόβος που αισθανόμαστε είναι μήπως μείνουμε τελείως κενοί. Αν δεν είμαστε το επάγγελμα μας, ποιοι είμαστε; Είναι ο υπαρξιακός φόβος του κενού, της ανυπαρξίας. Η παραίτηση αυτή είναι απαραίτητη όταν κάποιος οδεύει προς μια όλο και μεγαλύτερη ωριμότητα και πνευματική ανέλιξη.

Για να συντελεστεί αυτή η πνευματική ανέλιξη, μαζί με την αποδοχή της απώλειας, είναι απαραίτητη και η ενδοσκόπηση. Ο ανόητος τρόπος είναι να ρίχνουμε στους άλλους την ευθύνη για τα βάσανά μας, να τους μουντζώνουμε, να τους πετάμε γιαούρτια και τελικά να τους ξαναψηφίζουμε. Ο έξυπνος τρόπος είναι να ψαχτούμε μέσα μας να βρούμε τι λάθη κάναμε εμείς , γιατί τα κάναμε, πως παρασυρθήκαμε, που χάσαμε το στόχο μας και ποιο είναι το δικό μας μερίδιο ευθύνης που μας οδήγησε στην απώλεια, στον πόνο, στην καταστροφή. Και αφού διαγνώσουμε τα λάθη μας, να μην τα επαναλάβουμε. Τουλάχιστον θα έχουμε τη δυνατότητα να λέμε ότι στον επικείμενο βιασμό μετά τις εκλογές, εμείς δε συμβάλαμε με την ψήφο μας. Δεν προσκαλέσαμε τον βιαστή να μπει μέσα στο σπίτι μας. Αν λοιπόν δεν εκμεταλλευτούμε τον πόνο της απώλειας ώστε να διορθώσουμε τα σφάλματα του παρελθόντος και να ανέλθουμε σε συνειδησιακά επίπεδα, καμία έξοδος από καμιά οικονομική κρίση δεν είναι δυνατή. Είμαστε συνυπεύθυνοι με τους ταγούς αυτής της χώρας αφού μας δίνεται ακόμη η δυνατότητα να τους επιλέξουμε. Είναι λοιπόν ο πόνος αυτός μια χρυσή ευκαιρία. 

Όποιος τελικά αφιερώνεται στο να μαθαίνει και να αναπτύσσεται μέσα από τον πόνο, ευθυγραμμίζεται σίγουρα με τις επιταγές της ανώτερης δημιουργικής δύναμης που συντονίζει το σύμπαν, και εναρμονίζεται με την αθέατη τάξη των πραγμάτων. Ακόμη κι εκείνοι που δεν αναγνωρίζουν τον Θεό ως ανώτερη δύναμη, συχνά δείχνουν μια προθυμία να αφεθούν σε ό,τι θεωρούν ανώτερο από αυτούς, όπως είναι τα ιδανικά της αγάπης, της γνώσης και της αλήθειας. Τελικά όλες αυτές οι ιδιότητες, από μια άποψη, είναι οι ιδιότητες του Θεού. Καθώς λοιπόν ο άνθρωπος συνεχίζει για πολλά χρόνια να αφιερώνει τη θέλησή του στο σκοπό της μάθησης και της ανάπτυξης, αναπόφευκτα θα καταλήξει στα χέρια του Θεού και η ψυχή του θα συνδεθεί στενά με τον δημιουργό και τροφοδότη της.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...