Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Ο Λωτός σύμβολο μεταμόρφωσης.





> -->

Ο λωτός μεγαλώνει μέσα στη βρώμικη λάσπη. Είναι σύμβολο μεταμόρφωσης. Η λάσπη είναι βρώμικη, μπορεί να ζέχνει. Ο λωτός ευωδιάζει κι έχει βγει από τη λάσπη που ζέχνει.  Πολλες φορες στην καθημερινοτητα μας συνανταμε ανθρωπους που η ενεργεια τους δεν είναι καλη. Μεσα από την συσχετιση μαζι τους γινομαστε, ειτε το θελουμε ειτε όχι , αποδεκτες των αρνητικων συναισθηματων και πραξεων τους.

Τοτε, καλο είναι να θυμομαστε, ότι από τα πολλα βελανιδια που πεφτουν κατω από την βελανιδια, ελαχιστα είναι αυτά που θα φυτρωσουν και θα γινουν φυτο. Τα υπολοιπα δεν είναι αχρηστα, είναι το καταλληλο λιπασμα που θα θρεψει τα ελαχιστα εκλεκτα.

Αφήστε τον εαυτό σας να θυμηθεί τις περιπτώσεις όταν σας έβλαψαν, κακομεταχειρίστηκαν, προσέβαλαν με πράξεις και λόγια. Αισθανθείτε τον πόνο που κουβαλάτε μέσα σας από το παρελθόν και πιστέψτε ότι μπορείτε να απελευθερωθείτε από αυτό τον πόνο.

Πείτε στον εαυτό σας:

«Θυμάμαι όλες τις περιπτώσεις που με πλήγωσαν ή με έβλαψαν οι άλλοι. Είμαι σίγουρος πως αυτό είχε συμβεί εξαιτίας του φόβου, του πόνου, του θυμού και τις σύγχυσης που ένιωθαν. Μέχρι εκεί που μπορώ, τους προσφέρω τη συγχώρεσή μου. Αυτούς που με έβλαψαν προσφέρω την συγχώρεσή μου, σας συγχωρώ».








«Αυτός ο πόνος δεν είναι για να σε κάνει λυπημένο. Να το θυμάσαι!

Αυτό εξακολουθούν να μην το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι... Αυτός ο πόνος είναι για να σου φέρει μεγαλύτερη εγρήγορση. Οι άνθρωποι αποκτούν εγρήγορση μόνον όταν το βέλος πηγαίνει βαθιά στην καρδιά τους και τους πληγώνει. Διαφορετικά δεν έχουν εγρήγορση.

Όταν η ζωή είναι εύκολη, άνετη, βολική, γιατί να σκοτιστεί; Γιατί να μπει στον κόπο να ξυπνήσει; Όταν πεθάνει ένας φίλος, υπάρχει μια πιθανότητα. Όταν η γυναίκα σου σε εγκαταλείψει, εκείνες τις σκοτεινές νύχτες, νιώθεις μοναξιά. Έχεις αγαπήσει τόσο αυτή τη γυναίκα και τα έχεις ποντάρει όλα και, ξαφνικά, μια μέρα φεύγει. Το να κλαις μες στη μοναξιά σου, είναι η κατάλληλη περίσταση που, αν την αξιοποιήσεις, μπορείς να αποκτήσεις επίγνωση. Το βέλος πονάει. Μπορεί να αξιοποιηθεί. Ο πόνος δεν είναι για να σε κάνει δυστυχισμένο, ο πόνος είναι για να σου δώσει μεγαλύτερη επίγνωση!  Και όταν έχεις επίγνωση, η δυστυχία εξαφανίζεται ». Oσσο








Οτι μου συμβαίνει δεν συμβαίνει σε μένα. Κανένα 'εγώ' δεν είναι εκεί για να το αποδεχτει,  απλα συμβαίνει.

Κανένας δεν είναι εναντίον σου. Ακόμα και αν νιώθεις πως κάποιος είναι εναντίον σου, ακόμα και αυτός δεν είναι εναντίον σου, επειδή όλοι ασχολούνται με τον εαυτό τους, όχι με σ' εσένα. Απλα σ’αυτή την συγκυρια καθρεπτιζει το..χαλι του σ’εσενα. Κατά βαθος όμως δεν εχει τιποτα με σενα, με τον εαυτο του ταχει…

Δεν μπορεις να εμποδισεις τον αλλον να εξακοντισει αρνητικη ενεργεια πανω σου. Αυτό όμως που μπορεις να κανεις είναι να μην την εισπραξεις, να μην την αποδεχτεις.

Στην τελικη, αυτό που είναι σημαντικο είναι να μην παιρνεις τιποτα προσωπικα.

Παιρνουμε προσωπικα κατι, επειδη συμφωνουμε με ότι ακουσαμε. Και από την στιγμη που συμφωνουμε, το δηλητηριο μας διαποτιζει και βρισκομαστε παγιδευμενοι στο ονειρο της κολασης. Αυτό που μας παγιδευει είναι αυτό που ο Don Miguel Ruiz (απογονος και συγχρονος δασκαλος της σοφιας των Τολτεκων) αποκαλει «προσωπικη σπουδαιοτητα».

Παιρνουμε τα πραγματα προσωπικα επειδη υποθετουμε ότι τα παντα περιστρεφονται γυρω από μας. Και αυτό συμβαινει γιατι ετσι εχουμε εκπαιδευτει, να πιστευουμε ότι ειμαστε υπευθυνοι για τα παντα και σ’όλα να κυριαρχει το εγω μας. Όμως οι αλλοι δεν κανουν τιποτα εξ’αιτιας μας. Το κανουν για δικους τους λογους. 

Ολοι οι ανθρωποι ζουν στο δικο τους ονειρο, εγκλωβισμενοι στο δικο τους νου. Βρισκονται σ’ένα εντελως διαφορετικο κοσμο απ’αυτόν που  ζουμε εμεις. Ότι και αν πουν, ότι και αν κανουν, οποια αρνητικη αποψη και αν εκφρασουν, θα είναι με γνωμονα τις παραδοχες, πεποιθησεις, εντυπωσεις, που εχουν στο δικο τους μυαλο.

Ο τροπος που βλεπουν τα πραγματα προερχεται από τα δεδομενα στα οποια προγραμματιστηκαν κατά την διαρκεια της «εξημερωσης» τους. Η οποια γνωμη που θα σχηματισουν οι αλλοι, βασιζεται στο δικο τους συστημα πεποιθησεων, συνεπως οτιδηποτε σκεφτουν για μενα,  αφορα, στην πραγματικοτητα τους ιδιους.

Δεν υπαρχει λογος να παιρνουμε προσωπικα κατι που λεγεται για μας, όχι γιατι δεν εκτιμουμε η δεν εμπιστευομαστε αυτους που το ειπαν, αλλα γιατι ξερουμε ότι βλεπουν τον κοσμο μεσα από διαφορετικο πρισμα, το δικο τους πρισμα. Και το δικο τους πρισμα είναι κατι προσωπικο, είναι μοναχα η δικη τους αληθεια.

Και δεν γινεται να ειμαστε υπευθυνοι για τις πραξεις των αλλων. Ευθυνη εχουμε μονο για τις δικες μας πραξεις. Όταν αυτό γινει κατανοητο και παψουμε να παιρνουμε τα παντα προσωπικα, τοτε δυσκολα θα μπορουν να μας πληγωσουν τα λογια η οι πραξεις των αλλων.

Κατ’ επεκταση,  ουτε οι αποψεις που οι ιδιοι εχουμε για τον εαυτο μας είναι απαραιτητα αληθινες, δεν υπαρχει λογος να παιρνουμε προσωπικα ότι μας λεει ο νους μας…

Ειτε ο άλλος σε κατηγορει, ειτε σε επιβραβευει, δεν χρειαζεται σε καμια από τις δυο περιπτωσεις να επηρεαζεσαι, γιατι εσυ γνωριζεις τι εισαι. Δεν αισθανεσαι την αναγκη της αποδοχης, δεν αποζητας την καλη γνωμη  καποιου ουτε σε φοβιζει  η κακη του γνωμη.











“ Μη φοβάσαι την αρνητικότητα
Όλο το νερό της θάλασσας
δεν μπορεί να βουλιάξει ένα πλοίο
εκτός και μπει μέσα του.
Παρόμοια, η αρνητικότητα του κόσμου
δεν μπορεί να σε καταβάλλει,
εκτός και αν της επιτρέψεις να μπει μέσα σου”.


Να εστιάζεσαι στο καλό.

Ο σοφός δεν είναι τυφλός, μπορεί να δει το κακό, αλλά δεν το προσλαμβάνει, θεωρεί ότι αυτό που έχει σημασία στη ζωή και στα όντα είναι το καλό που βρίσκεται μέσα σε αυτά. Έτσι, γνωρίζει ότι το κακό υπάρχει, αλλά δεν είναι τόσο απασχολημένος με αυτό. Αντίθετα, επικεντρώνεται στο καλό, και με τη στάση του αυτή προσελκύει τις δυνάμεις του καλού και τις γαλουχεί σε άλλους και στον κόσμο.

Το λιβάνι πρέπει να ριχτεί στη φωτιά για να ελευθερωθεί η μυρωδιά του...


Γιαννης Δογανης / Faos Satori-Faos Samadhi-Faos art Ianis

Σημειωση:

Η πιο πανω αναρτηση γραφτηκε με αφορμη τις αναρτησεις του φιλου Δημητρη(delta)
στα μπλογκς «Ξανθη φιλοσοφειν» και  «Εσωτερικα μονοπατια».












16 σχόλια:

Μυστικό Μονοπάτι είπε...

Λες τόσο μεγάλες αλήθειες... Πραγματικά πολλές φορές φορές ξεχνάμε και νομίζουμε πως όλοι είναι στραμμένοι εναντίον μας. Και πιστεψε με είναι πολύ δύσκολο να συγχωρέσουμε όλους αυτούς που μας πόνεσαν.

"Μυστικά" φιλιά!!!

ANAZHTHΣH είπε...

Καλησπέρα φίλε IANIS

Σε διάβασα με πολύ ενδιαφέρον, καταθέτεις σημαντικές αλήθειες.
Ας μας γίνουν επίγνωση όλα αυτά ώστε να έρθει η μέρα που θα απελευθερωθούμε...
Καλό δρόμο να έχεις.

delta είπε...

Αδελφέ Γιάννη

Διάβασα και ξαναδιάβασα το μάθημα που μας κατέθεσες σήμερα. Και όχι απλώς τοδιάβασα αλλά στοχάστηκα και αρκετή ώρα πάνω σ’ αυτό για να καταφέρω να το κατανοήσω.

Να μην εισπράττουμε την αρνητική ενέργεια μας είπες. Σαν την θάλασσα που δεν μπορεί να βουλιάξει το καράβι αν δεν μπει μέσα του. Τι όμορφη παρομοίωση! Ένας άλλος δάσκαλος με είχε ρωτήσει : «Αν κάποιος σου δώσει ένα αναμμένο κάρβουνο κι εσύ δεν το πάρεις, σε ποιανού το χέρι μένει ;» Σοφή κουβέντα. Από την άλλη, αν όλη η πλάση είναι δεμένη με αόρατα νήματα πως μπορείς να εμποδίσεις την ενέργεια να πηγαινοέρχεται ; Εκεί που είσαι μια χαρά, νιώθεις ένα πόνο και συνειδητοποιείς ότι είναι ο πόνος του γείτονα. Και άλλες φορές το αντίθετο. Διαισθάνεσαι την χαρά του.

Το πιο δυνατό σημείο όμως είναι το άλλο. Ότι ο καθένας βλέπει τον κόσμο μέσα από το δικό του πρίσμα. Δηλαδή υπάρχουν τόσοι κόσμοι όσοι και άνθρωποι. Η άποψη μας για τον κόσμο διαφοροποιείται από τον τρόπο που τον βλέπουμε. Και τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Για τον εαυτό μας που είναι ένας μικρόκοσμος οι απόψεις που έχουμε οι ίδιοι εμείς δεν είναι απαραίτητα αληθινές. Βλέπουμε τον εαυτό μας όπως μας αρέσει. Βλέπουμε τον συνάνθρωπο όπως μας βολεύει. Θεέ μου ! Πως υπάρχει τότε ελπίδα να συνεννοηθούμε ; Μήπως ματαιοπονούμε ;

Η αλήθεια είναι πως όσοι άνθρωποι και να μας αγαπούν και να ενδιαφέρονται για μας, στην ουσία πάλι μόνοι είμαστε. Το βιώνω έντονα αυτό το τελευταίο διάστημα. Η ουσιαστική, άμεση, στο κέντρο της ύπαρξης μας επαφή είναι αδύνατον να υπάρξει. Κανείς, όσο στοργικός κι αν είναι δεν θα μπορέσει ποτέ να μας καταλάβει απόλυτα, να νιώσει τους φόβους μας, τις ελπίδες μας, τα όνειρά μας. Είμαστε άγνωστοι ακόμα και με τους εαυτούς μας και πολλές φορές περνάμε μια ολόκληρη ζωή προσπαθώντας μέσα από τους άλλους να καταλάβουμε τι πραγματικά είμαστε.

Στην πραγματικότητα αυτή η συνειδητοποίηση της μοναχικότητας μας, μπορεί να μας οδηγήσει στην μοναδική λύση, που θεωρώ ότι είναι η αντιμετώπιση των φόβων μας, μέσω της ανακάλυψης του πραγματικού εαυτού μας. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να σκάψουμε βαθιά σε κάθε γωνιά της ύπαρξής μας και συγχρόνως να διακινδυνεύσουμε την αποκάλυψη του εαυτού μας στους άλλους. Να ρισκάρουμε, να γίνουμε ευάλωτοι, να εμπιστευθούμε, να πληγωθούμε, να υποφέρουμε, για να μάθουμε μέσα από τον πόνο. Και έτσι θα κάνουμε πράξη την αγάπη

Η αποδοχή της μοναχικότητας μας θα μας οδηγήσει να κάνουμε το πρώτο βήμα για να κατανοήσουμε την αληθινή αξία της αγάπης και το γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτή.

Σε ευχαριστώ από καρδιάς

Να είσαι πάντα καλά

kelly alamanou είπε...

-Οτι μου συμβαίνει δεν συμβαίνει σε μένα. Κανένα 'εγώ' δεν είναι εκεί για να το αποδεχτει, απλα συμβαίνει.-

ΕΤΣΙ ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ!!!!!!!!

Γιατί κανείς από μας ΔΕΝ είναι το σώμα ,ο νους, το εγώ του.

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

"παρατηρωντας ενα γεγονος (που ταραζει τη ζωη σου) με συμπαθεια και το παρακολουθεις χωρις να το κρινεις τοτε του δινεις τη ενεργεια που χρειαζεται για να προχωρησει στη λυση του" ειχες πει καπου ιανις.
ο παρατηρητης και το παρατηρουμενο ειναι ενα και το αυτο.
εμεις ειμαστε και το ενα και το αλλο.
εμεις ειμαστε το υπο παρατηρηση "προβλημα".
εαν παρατηρουμε τον εαυτο και τα τεκταινομενα γυρω του ως προβλημα
θα παραμεινουν προβλημα ,ισως.
ανα τα εξετασουμε ως υπο λυση προβληματικη κατασταση
τοτε θα το λυσουμες το οποιο "προβλημα" ειμαστε τελικα.
εμεις ειμαστε το "προβλημα",
εμεις ειμαστε και η λυση.
εαν το ερωτημα ειναι
ποιος ειμαι?
η απαντηση απο μας θα δοθει
και εμεις την ξερουμε ηδη.μεσα μας.

επισης να συμπληρωσω οτι για να μπορει καποιος να "χρησιμοποιησει" τις ας πουμε τεχνικες που επισταμενα παραθετεις
νομιζω πως ηδη θα ηταν καποιος που θα ειχε προχωρησει σε αρκετο βαθος την ερευνα γυρω απο τον εαυτο
και τη γνωση του.
τα προβλημα ειναι δημιουργια του ιδιου του εαυτου ειτε εχει να κανει σε σχεση με καποιον Αλλον οπως στη συγκεκριμενη περιπτωση με τον δελτα,
ειτε εχει να κανει με την εικονα του εαυτου οταν ο ιδιος ο εαυτος "χαρακτηριζει" εαυτον.
θελω τελος παντων να πω
οτι αν ηδη γνωριζεις τους προγραμματισμους που εχεις υποστει και πιστεχψει στη γαλουχηση της ζωης σου
ειναι ισως πιο ευκολο να παψεις να αντιλαμβανεσαι τον εαυτο σου
ως αποτυχημενο,
ανοητο,
αναξιο ή οτι αλλο εσυ ο ιδιος τον χαρακτηριζεις σε φασεις μαυριλας και αρνητικοτητας.
καλησπερα ιανις

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

δελτα
δεν ματαιοπονουμε αν μου επιτρεπεις.
καθολου.
και η εκβαση της ιστοριας με το φιλο σου ειναι το παραδειγμα.
ποσον καιρο σου πηρε να "λυσεις" το "προβλημα"?
ολο αυτο το διαστημα γινονταν και συνειδητες και ασυνειδητες διεργασιες μεσα σου.
υπερεβης εαυτον.
και ο φιλος σου το ιδιο.
ειχες ηδη στρεψει την προσοχη σου ομως σε αυτο.στη λυση.
μη αντιδρωντας ισως αλλα δουλευοντας εσωτερικα.
εσυ ξερεις πως ακριβως.
αλλα δεν εγινε ως δια μαγειας ετσι δεν ειναι?
εσυ το θελησες,
εσυ το επεδιωξες
εσυ το καταφερες.
και η επομενη υπερβαση ισως να ειναι ακομα πιο ευκολο να δουλευτει και να γινει.
γιατι υπαρχει η ηδη κεκτημενη.
και τα μαγικα αποτελεσματα που εζησες.βαθια μεταμορφωτικα εσωτερικα αλλα και σε οσους απλα ως παρατηρητες συμμετειχαν.
αρα?
η επομενη φορα θα ειναι ακομα πιο μεταμορφωτικη,ισως πιο δυσκολη στην επιτευξη της ισως πιο ευκολη,σαν παιχνιδι.
εσυ ειχες πει
"βρηκα το σατορι μου και δεν το αφηνω", αστειευομενος.
ε κι ομως αν το κανεις μια φορα
τι σε σταματα (δεν μιλαω μονο προσωπικα για σενα,ειναι σα να απευθυνομαι και στον εαυτο μου)
τι εμποδιζει να γινει παλι?
σε κατι που ισως τη συγκεκριμενη στιγμη να φαινεται ανυπερβλητο?
αναρωτιεμαι απλα.

"Να ρισκάρουμε, να γίνουμε ευάλωτοι, να εμπιστευθούμε, να πληγωθούμε, να υποφέρουμε, για να μάθουμε μέσα από τον πόνο." λες επισης.
να συμφωνησω.ας παψει επιτελους ο φοβος κι οτι ειναι να γινει ας γινει.
να δουμε και τι θα γινει τελικα...
να συμπληρωσω μονο ενα βασικο στοιχειο που ξεχασες:
και να γελασουμε επισης οχι μονο να κλαψουμε,μετα τον πονο και την αυξημενη επιγνωση που αυτος φερει
να γελασουμε κιολας.
πολυ αν γινεται.και βαθια.
και απελευθερωτικα.
να μαθουμε κι απο τον πονο
αλλα και απο την απελευθερωτικη δυναμη της χαρας και της ανακουφισης.
γιατι καποτε τελειωνει και ο πονος.
κι ισως " έτσι θα κάνουμε πράξη την αγάπη"....
λεω κι εγω...
κι οπως παντα πολλα ειπα κι ακρη δεν φαινεται να εβγαλα...
καλησπερα δελτα

IANIS (Giannis Doganis) είπε...

Προκειμενου να βιωθει μια προβληματικη κατασταση, πρεπει να φανταστει και να θεωρησει κανεις ότι υπαρχει καποια διαφορα αναμεσα στον παρατηρητη και το βιωμα που αυτος δημιουργει. Ετσι δεν είναι?

Τα προβληματα εμφανιζονται μονο εφοσον υπαρχει ένα ‘εγω’ που είναι διακριτο, ξεχωριστο από το προβλημα. Μολις την ουσια π.χ. του παρατηρητη και του παρατηρουμενου την δει κανεις ως κοινη, τοτε τοσο το ιδιο το προβλημα, οσο και αυτος που βιωνει το προβλημα συγχωνευονται και ετσι το προβλημα εξαφανιζεται, παυει να υφισταται.

Αν δεν υπαρχεις ‘εσυ’ που κανεις την παρατηρηση, θα μπορουσες να ξερεις ότι υφισταται καποιο προβλημα?

Ας αναρωτηθουμε …

Αν δεν υπηρχαμε ‘εμεις ’ για να παρατηρησουμε καποιο προβλημα, τοτε μαλλον δεν θα υπηρχε κανεις εκει που θα γνωριζε ότι αυτό υπαρχει…

Οσο περισσοτερο προσπαθουμε να δουμε αυτόν που παρατηρει, τοσο πιο πολύ μας σαστιζει η απουσια του. Φαινεται πως οποτε αναζηταμε καποιον εαυτο περα από το βιωμα η την εμπειρια, αυτος εξαφανιζεται. Το υποκειμενο και το αντικειμενο καταληγουν παντα να είναι ένα.

Εμεις οι ιδιοι ειμαστε οι δημιουργοι των εμπειριων μας όπως αλλωστε και οι παρατηρητες της σκεψης μας αλλα επισης ειμαστε και κατι περα από τον δημιουργο των εμπειριων μας.

Πιο απλα…πρωτα οφειλει κανεις να συνειδητοποιησει ότι είναι μεσα στην φυλακη και μετα να βγει εξω απ’ αυτην…

LAMDA είπε...

Είχα πολύ καιρό να σε ακούσω και μου λειψες Γιάννη.

Πραγματικά βαθυστόχαστο το μάθημα που μας έδωσες σήμερα. Θα ήθελα να μείνω στο θέμα της επίγνωσης που ανέφερες.

Ο πόνος που θα εισπράξω έχει σκοπό την δημιουργία της επίγνωσης και τότε θα πάψει να υπάρξει. Όντως όταν μας πειράζουν πράγματα στους άλλους όταν έχουν αντίκτυπο και καθρεφτίζουν τους εαυτούς μας. Αν δεν μου αρέσουν τα γλυκά και δω κάποιον να τρώει ένα προφιτερόλ δεν θα δώσω καμία σημασία διαφορετικά θα το επιθυμήσω. Εναλλακτικά, έχω έναν φίλο ο οποίως κάνει αρκετά ταξίδια στη δουλειά του και μένει για αρκετο διάστημα στο εξωτερικό λόγω της δουλειάς του, αλλά λίγο με τους δικούς του στην Ελλάδα (ευτυχώς δεν είναι παντρεμένος ακόμα). Μια μέρα ο Προιστάμενος τους για να τον τιμωρήσει για κάτι του είπε ότι δεν θα πάει στο επόμενο ταξίδι στο Τόκυο. Στην πραγματικότητα όμως αυτό δεν άγγιξε και πολύ τον φίλο μου γιατί αυτό που του άρεζε ήταν να μείνει με την οικογένεια του και όχι τα ταξίδια. Τα ταξίδια αντίθετα λειτουργούσαν πολύ υποκεινητικά στην ψυχοσύνθεση του προϊσταμένου του ο οποίος νόμιζε ότι με αυτό τον τρόπο θα του στερούσε κάτι σημαντικό! Κάπως έτσι λειτουργεί και αρνητικότητα των ανθρώπων. Με ενοχλούν πράγματα στον εαυτό μου και τα εξωτερικεύω σε ανθρώπους που βλέπω ότι τα έχουν! Μόνο με αυτογνωσία και επίγνωση θα το ξεπεράσουμε.

Να είσαι καλά!

delta είπε...

Δεν μπόρεσα να το αντιληφθώ φίλε Γιάννη. Συγχώρεσε με. Μέχρι τώρα τον παρατηρητή έψαχνα να βρω και τώρα μου αλλάζεις τα δεδομένα. Αν δεν υπάρχει ο παρατηρητής τότε ποιος παρατηρεί ; Θεωρούσα ότι το βίωμα και ο πόνος ή η χαρά που αισθανόμαστε εξ αιτίας αυτού, είναι μη πραγματικό και οφείλεται στο επίπλαστο «εγώ» που έχουμε με την φαντασία μας δημιουργήσει. Και από αυτό προσπαθούσα να απαλλαχτώ. Αλλά τώρα ταυτίζουμε τον παρατηρητή με την παρατήρηση. Και λες ότι είμαστε και κάτι πέρα από τον δημιουργό των εμπειριών μας, πέρα από τον παρατηρητή. Αυτό το κάτι μένει αμέτοχο στην δημιουργία; Και ούτε καν την παρατηρεί;

vlaxos είπε...

Πραγματικά «εμείς οι ίδιοι είμαστε οι δημιουργοί των εμπειριών μας» η δημιουργία του προβλήματος ουσιαστικά οφείλετε στον ίδιο τον παρατηρούμενο αλλά και στον παρατηρητή γιατί αποκόπτονται από την ίδια την συνειδητότητας της ψυχής.
Αυτό είναι και το τίμημα που πληρώνουμε με μορφή «πόνου» να αντιληφθούμε αυτόν τον πόνο ως αγγελιοφόρο ο οποίος μας προειδοποιεί ότι έχουμε βυθιστεί πάλι σε ένα λήθαργο που δεν μας επιτρέπει να δούμε την αληθινή πνευματική μας φύση. Ωστόσο συχνά είναι αδύνατον να αλλάξουμε την συνηθισμένη αντίληψη του εαυτού μας ως θύματος γιατί μία από τις βαθύτερες συνήθειες μας είναι να επιρρίπτουμε την ευθύνη της οδύνης μας στους άλλους. Τελικά Δημήτρη ποιος «έφταιγε»?
Η αλλαγή του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και βιώνουμε το πρόβλημα, προϋποθέτει την επιλογή της ποιότητας της εσωτερική μας ζωής. Μια βαθιά επίγνωση ότι είμαστε κάτι άλλο, πέρα από σκέψεις, εμπειρίες, και δραματοποιημένα συναισθήματα...

IANIS (Giannis Doganis) είπε...

Δημητρη, το προχωρησες πολύ το πραγμα….σχεδον το ερωτημα σου αγγιξε τα τελευταια 20 μετρα της διαδρομης…

Ο νους πεφτει στην παγιδα των ιδιων των λογικων ερωτησεων του. Κατ’αυτόν τον τροπο εφευρισκει παντα ένα πως και ένα γιατι προκειμενου να ικανοποιηθει.

Τα …τελευταια 20 μετρα της διαδρομης απαιτουν αμεση παρατηρηση του νου, των νοηματων του, της λογικης που τον διεπει, της αιτιας που υπαρχει και των αποτελεσματων που προκυπτουν, αλλα ακομη απαιτει την παρατηρηση του παρατηρητη, του παρατηρουμενου καθως και της ιδιας της διαδικασιας της παρατηρησης. Επισης, συμπεριλαμβανει την συνειδητοποιηση της αδιασπαστης ενοτητας με ορους απειρης συνειδητοτητας.

Στην πραγματικοτητα ολοκληρο το συμπαν όπως αλλωστε και μεις απαρτιζεται από το ιδιο υλικο, από το ιδιο συμπυκνωμενο κενο. Μοιαζει όμως σαν να υπαρχουμε μονο σαν παρατηρητες που ειμαστε ξεχωριστοι από το αντικειμενο της παρατηρησης. Στη ουσια, προσποιουμαστε ότι δεν αποτελουμαστε από συμπυκνωμενο κενο. Επομενως, εμεις ως παρατηρητες και τα βιωματα μας είναι από το ιδιο συμπυκνωμενο κενο. Για να το θεσουμε με άλλο τροπο, τα βιωματα μας υπαρχουν μονο όταν δεν γνωριζουμε ποιοι ειμαστε. Μολις συνειδητοποιησουμε ότι εμεις, όπως αλλωστε και τα βιωματα μας, απαρτιζονται από το ιδιο συμπυκνωμενο κενο, δεν υπαρχουν πια βιωματα η εμπειριες. Μολις συνειδητοποιησουμε ποιοι πραγματικα ειμαστε, δεν υπαρχει καποιος που βιωνει, ουτε βεβαια υπαρχουν βιωματα. Υπαρχει μονο κενο η η βιωση του μη βιωματος στο Πεδιο.

Δεν υπαρχει ξεχωριστος εαυτος που να είναι σε θεση να υποστηριξει την αποψη ‘αυτό προκαλεσε εκεινο’ η ότι ‘αυτό είναι ξεχωριστο από το άλλο’. Επομενως, δεν τιθεται θεμα αποστασης αναμεσα στους ανθρωπους η στα αντικειμενα. Τα παντα αποτελουν μια αδιαρρηκτη ολοτητα.

Επειδη το κενο δεν μπορει να εχει επιγνωση του εαυτου του, γινεται συνειδητοτητα. Επομενως, η συνειδητοτητα είναι ο τροπος με τον οποιο το κενο αποκτα επιγνωση του εαυτου του.

Λεμε ότι η μακαριοτητα είναι εκει που δεν υπαρχει εγω. Δηλαδη, η μακαριοτητα υφισταται εκει που δεν υπαρχει συνειδητοτητα παρα μονο κενο. Και το κενο δεν ξερει από διακρισεις η αντιθεσεις του εγω. Επιπλεον, ο ‘ατομικος εαυτος’ δεν θα μπορεσει ποτε να αποκτησει επιγνωση της υποκειμενης ενοτητας, επειδη στο πλαισιο της υποκειμενης ενοτητας, δεν υπαρχει συνειδηση ενός ‘εαυτου’ που να είναι ξεχωριστος απ’οτιδηποτε άλλο.

Υπάρχει ένας ινδουιστικός μύθος για τον Εαυτό του σύμπαντος, που αντιλαμβάνεται όλη την ύπαρξη σαν μορφή παιγνιδιού. Ωστόσο, επειδή ο Εαυτός είναι αυτό που είναι και ό- τι υπάρχει, δεν έχει κάποιον διαφορετικό για να παίξει. Έτσι, σύμφωνα με την ινδουιστική παράδοση, παίζει ένα κοσμικό κρυφτούλι με τον εαυτό του.
Μετατρέπεται σ' ένα καλειδοσκόπιο από πρόσωπα και προσωπεία - μια απειρία από μάσκες και μορφές μέχρις ότου γίνεται η ζωντανή ουσία που διαποτίζει ολόκληρο το σύμπαν. Σ' αυτό το κρυφτούλι μπορεί να ζήσει δέκα δισεκατομμύρια εποχές, να δει μέσα από δέκα δισεκατομμύρια μάτια, να ζήσει και να πεθάνει δέκα δισεκατομμύρια ζωές. Τελικά, ο Εαυτός ξυπνά από τα πολλά όνειρα του και θυμάται την αληθινή του ταυτότητα. Είναι ο ένας και αιώνιος Εαυτός του Σύμπαντος. Το παιγνίδι αρχίζει και τελειώνει.

Υ.Γ.
Εξαιρετικο το…κοαν του Vlaxou, αληθεια ποιος ‘εφταιγε’ ?!...
Δεν υπαρχει κανεις που να είναι υπευθυνος για το συμπαν… ο μονος υπευθυνος είναι το κενο…

delta είπε...

«η συνειδητοτητα είναι ο τροπος με τον οποιο το κενο αποκτα επιγνωση του εαυτου του» !

Συνειδητότητα είναι η επίγνωση λοιπόν της μη ξεχωριστής μας ύπαρξης

Δηλαδή έλλειψη συνειδητότητας είναι πεποίθηση της ύπαρξης ξεχωριστού εαυτού, η αντίληψη της χωριστικότητας.

Κανείς δεν έφταιγε λοιπόν.

Ένα παιχνίδι του εαυτού ήταν αυτό που δημιούργησε το βίωμα, ίσως επειδή υπήρχε η ανάγκη να το βιώσει.

Αν έχω καταλάβει καλά…

Φιλοι vlaxo και Iani σας ευχαριστώ και πάλι

IANIS (Giannis Doganis) είπε...

Aν μια πεταλουδα βρισκει την εισοδο της ανοιξης να μοιαζει ωρες-ωρες με βαρυ χειμωνα, τι να πουμε και μεις οι κοινοι θνητοι που περιμεναμε έναν ολοκληρο χειμωνα να χιονισει μπας και δουμε ασπρη μερα!

Είναι πολύ σημαντικο και εξαιρετικα δυσκολο να παρατηρει κανεις χωρις καμια αισθηση διαφυγης, καταδικης η αξιολογησης. Να κοιταει κανεις, όχι όπως βλεπει ενας παρατηρητης που κοιταει το παρατηρουμενο, αλλα να το κοιταζει χωρις να υπαρχει παρατηρητης. Χωρις να υπαρχει ένα κεντρο με όλα του τα συμπερασματα της συμπαθειας η αντιπαθειας, της γνωμης, της κρισης, της επιθυμιας.

Όταν κοιταζει κανεις όχι με τα ματια των συμπερασματων αλλα με εντελως ελευθερα ματια, τοτε δεν υπαρχει το κεντρο, ο παρατηρητης. Ο νους λειτουργει με ελευθερια. Γιατι, ο τροπος προσεγγισης εχει μεγαλυτερη σημασια από το ιδιο το προβλημα. Η προσεγγιση διαμορφωνει το προβλημα, το αποτελεσμα.

Όταν λοιπον ο νους χωρις το κεντρο κοιταζει, η εγωκεντρικη δραστηριοτητα σταματα. Το προβλημα διαλυεται. Δεν υπαρχει. Όταν ο νους του ‘εγω’ είναι ασαλευτος, τοτε δεν υπαρχει πονος, δεν υπαρχει αποδραση. Ο νους του ‘εγω’ είναι που κατασκευαζει τον δικο του πονο και τις δικες του φυγες.

IANIS (Giannis Doganis) είπε...

Ετσι ακριβως είναι Δημητρη μου, ετσι ακριβως είναι!

Και γω σ’ευχαριστω όπως και την υπολοιπη παρεα... το μυστικο Μονοπατι, την Αναζητηση, τον Lamda, την Πεταλουδα, την Κελλυ, τον Vlaxo.

Μεσα στο σκοταδι κινουμαστε ψηλαφωντας, όμως είναι διαφορετικο να βλεπεις γυρω σου τα φωτακια από άλλες βαρκουλες που ταξιδευουν και αυτές μεσ’ το σκοταδι…

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

μαλιστα. αγαπητε ιανις
παρατηρει
ο παρατηρητης μας
- μη παρατηρωντας-
την προσεγγιση σας..
μη προσεγγιζοντας
ουτε το εν χιλιοστο αυτης....
μα ποια φωτακια βλεπεις γυρω σου?
και βαρκουλες?
πανω που ειχα αρχισει να προσεγγιζω
το φαινομενο της ανοιξεως που με χειμωνα ομοιαζει,
με προθεση να βρει τη "λυση" του
κι ανοιξη παλι
να αρχισει να θυμιζει
κι οχι φθινοπωρο...
εχω μεινει
ανευ νου
ανευ εγω
κι αντικριζω το απολυτο κενο
τοσο της υλης
οσο και το Απολυτο Κενο
των βουδιστων....
αλλες 5-7-9 αναρτησεις τετοιες
και σχολιασμους ιανις
και θα τελω υπο μονιμο σατορι.....
καλημερα!
ο εγωκεντρικος νους της πεταλουδας
διελυθη
στα
εις ων
συνετεθη..........

IANIS (Giannis Doganis) είπε...

Φιλτατη πεταλουδα,

Να υποθεσω ότι το ‘μαλιστα’, είναι το γνωστο πλεον ‘μαλιστα’ της πεταλουδισιας διανοιας?
Αν ναι, σου δινω δουλεια για το σπιτι, προτεινοντας σε τον κατωθι…διαλογισμο για κατ’οικον σατοριασμα!

Κάποτε έψαχνε κάποιος αγρότης έναν νταβραντισμένο κόκορα για το κοτέτσι του, με τις 180 κότες. Αγοράζει έναν που έμοιαζε αρχοντικός.

Μόλις μπαίνει στο κοτέτσι και βλέπει 180 κότες, κάνει "κικιρίκου" και... ψοφάει.

Αγοράζει άλλον, που έδειχνε αγέρωχος, μονομάχος κόκορας, με στιλπνό φτέρωμα.
Μόλις μπαίνει στο κοτέτσι, κουτουπώνει 2 κότες, κάνει "κικιρίκου" και ψοφάει.

Απελπισμένος ο τύπος ξαναπηγαίνει στον έμπορο και του λέει:
- Ή μου δίνεις έναν άξιο κόκορα, ή θα σου τα κάνω λαμπόγυαλο!!!

Του δίνει ο έμπορας έναν κόκορα ξεπουπουλιασμένο και καχεκτικό, ένα πλάσμα στα πρόθυρα να πέσει κάτω.

- Δεν ήθελα να σου τον δώσω, γιατί είναι λίγο περίεργος, αλλά μια και επιμένεις...

Παραξενευμένος ο τύπος τον βάζει στο κοτέτσι. Με το που βλέπει τις κότες ο κόκορας, ξαφνικά γεμίζει αέρα,
φουσκώνει, γουρλώνουν τα μάτια του, κάνει ΚΙΚΙΡΙΚΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ και παίρνει αμπάριζα, και τρέχοντας πηδάει τη μια κότα μετά
την άλλη, ώσπου κάνει το γύρο και των 180 .....δυο φορές! Οι κότες είχανε μείνει στα άχυρα με ένα ηλίθιο χαμόγελο ευτυχίας. Ανήσυχος ο
αγρότης πάει να τον πιάσει, αλλά ο κόκορας του ξεφεύγει από το κοτέτσι.
Κυνηγώντας τον ο αγρότης, βλέπει σπαρμένο το δρόμο με ζωάκια που είχαν ένα ηλίθιο βλέμμα ευτυχίας:
γουρούνια, σκύλους, γάτες, γαϊδούρια, άλογα, πάπιες, χήνες, σκίουρους, αλεπούδες, ακόμα και χελώνες και... σκαντζόχοιρους κι όλα τα
ζωάκια του δάσους ανάσκελα!!!
Ώσπου μετά από λίγο, βλέπει τον κόκορα πεσμένο ανάσκελα, ημιθανή με τη γλώσσα έξω κι από πάνω του να φέρνουνε κύκλο καμιά 10αριά όρνια.
Πανικόβλητος που χάνει τέτοιο απίστευτο ζώο, τρέχει κοντά του και τον παρακαλεί:
- Μη μου ψοφήσεις κι εσύ αρχηγέ!!!
Οπότε του απαντάει ο κόκορας:
- Φύγε ρε μαλάκα…... Θα μου διώξεις τα όρνια!!!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...