Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Μάθημα ζωής...


''Μέσα από την ανατροφή των παιδιών μας μαθαίνουμε κι εμείς''

Aυτή η όμορφη σκέψη του φίλου Delta (ανάρτηση ανατροφή των παιδιών)


ήταν απαρχή, για μια αναδρομή στη δική μου πορεία σαν γονιός. Με εμπειρία 3 παιδιών σ'αυτό το πανέμορφο ταξίδι της γονεϊκής μου ταυτότητας.



Τα μεγαλύτερα παιδιά μου ήρθαν σε νεανική ηλικία θα έλεγα. Μεγάλωσα κι εγώ μαζί τους, βασιζόμενη κυρίως στο μητρικό ένστικτο που διέπει όλα τα πλάσματα της φύσης. Άπειρη ούσα μπροστά στο θαύμα της ζωής, με πολλή αγάπη, αλλά και φόβο που μου έβγαζε υπερπροστατευτισμό. Με όλα τα μη και τα πρέπει, έχοντας την εντύπωση ότι έτσι θα τα θωράκιζα από τους κινδύνους και την σκληρότητα της κοινωνίας.


Αυστηρή με τα θέλω τους και διαλλακτική με τα πρέπει που μας υπαγορεύει η κοινωνία. Θετικό ήταν το ότι ήμουν ηλικιακά κοντά τους, 20-21 χρόνια διαφορά, και σχετικά οι μνήμες μου πρόσφατες με τις δικές τους. Παραλληλίζοντας τις δικές μου εμπειρίες και τα θέλω μου σε ταυτόχρονες ηλικίες, αλλά ο φόβος μου και οι ανασφάλειές μου, ως προς την ανατροφή τους, μεγαλύτερες. Βέβαια, και οι επίκτητες συμπεριφορές που είχα από τον τρόπο που με μεγάλωσαν οι δικοί μου γονείς. Άθελα ακολουθούσα πρότυπα που μου δόθηκαν. Μεγάλωσαν όμως όμορφα, πήραν τις ζωές στα χέρια τους, σπούδασαν και πλέον τα καμαρώνω, (ας μου επιτραπεί αυτό...) Είναι πολύ κοντά μου, συζητούμε, διαφωνούμε, συμφωνούμε και τολμώ να πω, εξελίσσομαι παράλληλα μαζί τους.

Εχω την ευλογία, να έχω στην αγκαλιά μου,την πιο μικρή μου κόρη, που ήρθε στην ζωή μου σε μια πιο ώριμη ηλικία, μετά από 12 χρόνια, για να αντιληφθώ, ότι η ωριμότητα και η εμπειρία χρόνων, είναι πολύ σημαντικός παράγων,για την ανατροφή των παιδιών.

Εξελισσόμεθα συνεχώς, και πλέον, έχω και μέτρο σύγκρισης του τότε με το τώρα.


Πριν από λίγες μέρες, ο γιος μου, ο οποίος έλειπε για σπουδές και μόλις τελείωσε την θητεία του, βλέποντας ελάχιστα την μικρή τα τελευταία χρόνια, σε μια συζήτηση που είχαμε μου είπε :

"Μαμά στην μικρή είσαι πιο χαλαρή... στη σκέψη σου, στην συμπεριφορά σου, στον τρόπο που αντιμετωπίζεις καταστάσεις, στον τρόπο που μεγαλώνει. Σε μας έλεγες να είμαστε πάντα τυπικοί,ευγενικοί..., χρονοδιάγραμμα διαβάσματος..., παιχνιδιού..., εξόδου..., επιλογές φίλων..., και τέλος - ήταν διαταγή. Με την μικρή, το συζητάς, ακούς τι έχει να σου πει, τις αφήνεις την επιλογή στα θέλω της, συνδιαλέγεσαι μαζί της, έχεις περισσότερη υπομονή και δέχεσαι πιο χαλαρά τα πράγματα και τις καταστάσεις που προκύπτουν."

Με ξάφνιασε ευχάριστα, αλλά και μου άφησε μια γεύση πικρίας. Οχι για τα πιστεύω μου στην ανατροφή των παιδιών. Η ευγένεια, η αγάπη, το μοίρασμα η καλή συμπεριφορά, είναι το ίδιο. Αλλά ο τρόπος που το έδωσα τότε και τώρα.

Πρέπει να ακούμε τα παιδιά μας, έχουν να μας πουν πολλά, μέσα από την καθαρότητα της σκέψης τους και την αγνότητα της ψυχής τους. Να μαθαίνουμε και να εξελισσόμαστε συμπορευόμενοι μαζί τους.


Εν κατακλείδι, θα σας αναφέρω ένα περιστατικό.
Η μικρή μου ήταν 8 χρονών (τώρα είναι στην εφηβεία) και είχε συμβεί κάτι που με έκανε έξω φρενών. Ο θυμός μου ήταν άμετρος. Με άκουγε με το κεφάλι κάτω, δεν δικαιολογήθηκε, δεν μου ζήτησε συγνώμη, με αγνόησε εντελώς (έτσι το εξέλαβα εγώ, πάνω στην σύγχυση μου).

Πέρασαν κάποιες ώρες, ο θυμός μου πλέον είχε καταλαγιάσει και κάποια στιγμή, βγαίνει απ' το δωμάτιό της, έρχεται κοντά μου, με αγκαλιάζει και μου λέει:

"Μαμά μου συγγνώμη, είχες δίκιο, δεν θα ξανασυμβεί."

Στην ερώτησή μου, γιατί δεν μου ζήτησες συγγνώμη τότε για να δικαιολογήσεις την στάση σου και το κάνεις τώρα;
Η απάντησή της ήταν:

Γιατί δεν θα με άκουγες !




Ήταν το πρώτο μάθημα διαχείρησης θυμού και δεν το πήρα από κάποιον μεγάλο δάσκαλο αλλά από το ίδιο το παιδί μου ...


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

7 σχόλια:

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

πολυτιμες και ακριβες οι σκεψεις και τα συναισθηματα που καταθετεις ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
σε ευχαριστω πολυ
"μιλησαν" μεσα μου...
να τα χαιρεσαι και τα 3 παιδια σου
γερα,χαρουμενα κι αγαπημενα..
να εισαι καλα
καλημερα!

delta είπε...

Συγκινητικό αυτό το προσωπικό μοίρασμα των εμπειριών σου μαζί μας Πέλα μου. Σ’ ευχαριστούμε πάρα πολύ.

Τα παιδιά καθώς βρίσκονται πιο κοντά στο Θεό, όπως η οχτάχρονη κόρη σου, έχουν αυτή την φοβερή διαίσθηση να αντιλαμβάνονται απόλυτα τι συμβαίνει γύρω τους και να δρουν ανάλογα. Σκεφτείτε σε μια οικογένεια όταν υπάρχει ένταση στο ζευγάρι πόσο «ησυχάζουν» τα παιδιά. Πολλές φορές μάλιστα προσπαθούν, με τους δικούς τους ιδιαίτερους τρόπους, να αποφορτίσουν την ένταση. Δε θα ξεχάσω ένα συγγενικό ζευγάρι με ένα τετράχρονο αγοράκι το διάστημα λίγο πριν χωρίσει που το κλίμα ήταν πολύ τεταμένο. Κάθε φορά που επέστρεφε ο πατέρας στο σπίτι, το αγοράκι έχοντας διαισθανθεί το τέλος και προσπαθώντας να το αποτρέψει, έπεφτε με φόρα στην αγκαλιά του και φώναζε με όλη του τη δύναμη : «ΜΑΜΑ, ΓΥΡΙΣΕ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ!»

Αλλά τα παιδιά εκτός από τη διαίσθηση γνωρίζουν και την τέχνη της ζωής. Λέω στο γιο μου «έλα να παίξουμε» και ξεχνάει το παρελθόν, αδιαφορεί για το μέλλον και ρίχνεται ολόψυχα στο παιχνίδι. Για κείνον υπάρχει μόνο αυτή η στιγμή. Υπάρχει καλύτερη διδασκαλία από αυτό ;

Καλό βράδυ Πέλα μου

Να χαίρεσαι τα αγγελούδια σου

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Πέλα μου, να χαίρεσαι τα παιδιά σου!Πολύ όμορφη η ανάρτησή σου.Με άγγιξε ιδιαίτερα γιατί και εγώ με 20 χρόνια διαφορά, μεγάλωσα μαζί με το γιο μου!
Με τα σωστά και τα λάθη ,προσπαθώντας για το καλύτερο.

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

@ Πεταλούδα
Ακριβές και πολύτιμες σκέψεις όπως και τα παιδιά.Πηγάζουν απο άδολη αγάπη.Τα παιδιά..είναι η προέκταση της ύπαρξής μας και η μόνη κληρονομιά που αφήνουμε πίσω μας.Είναι τα ίχνη μας στο πέρασμα απ'αυτόν τον κόσμο.
Βάζοντας το λιθαράκι μας στη σωστή ανατροφή τους,με πολλή αγάπη,σε βάθος χρόνου είθε να υπάρχουν καλύτεροι άνθρωποι και η ζωή να΄ναι γιορτή.Καλή σου μέρα!!

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

Ετσι είναι Δημήτρη,τα παιδιά έχουν πολυ ανεπτυγμενη διαίσθηση,γιατι έχουνκαθαρότητα,αγνότητα σκέψης.Δεν είναι φορτισμένα με τα σκουπίδια που κουβαλάμε εμείς οι μεγάλοι στον αγώνα δρόμου που κάνουμε.Να προλάβουμε άραγε τι;Και έτσι χάνουμε τις'στιγμες'αυτές που αξίζουν.
Ειναι σαν το pc(ψυχρος παρλληλισμος βέβαια)όταν είναι καινούργιος δουλεύει με διαυγεια στην πορεία τον φορτώνουμε με χίλια αχρηστα πράγματα και μπλοκάρει.Ενα format χρειαζόμαστε για να επανέλθουμε.Ας είναι τα παιδιά το κλικ..το έναυσμα..να ξανα πάρουμε την ζωή απ'την καλή της αρχή!Μια όμορφη μέρα να έχεις!

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

Να'σαι καλά Ειρήνη,μέσα απο τα λάθη μας κυρίως μαθαίνουμε.Και όταν υπάρχει αγάπη,μοίρασμα,δόσιμο οι απολαβές είναι περίσιες!

elenitou999@gmail είπε...

Αγαπημένοι ¨Ολοι,
νομίζω ότι τόσο με τα παιδιά μας ,όσο και με τις άλλες εγγόσμιες σχέσεις τα πράγματα είναι ή γίνονται καλύτερα και πιό εύκολα και από τις δύο πλεύρές,ας πούμε από τους συμβαλλόμενους, όταν σιγά-σιγά καταφέρουμε να συνειδητοποιήσουμε εμείς-η μία πλευρά- ότι δέν είμαστε ο ρόλος, αλλά απλά παίζουμε τον ρόλο,τον εκάστοτε ρόλο: της μητέρας, της κόρης, της υπαλλήλου, τηςμάρτυρος κλπ. Γιατί τα παιδιά μας, δ΄΄εν είναι παιδιά μας, είναι παιδιά της ζωής όπως λέει και ο ποιητής. ΄Οταν αποστασιοποιούμαι, η κατάσταση ρέει και εγώ είμαι θεατής της.¨Οσες φορές έχω αυτή την εμπειρία,καθώς είμαι στο ΤΩΡΑ ,νοιώθω ξεκούραστα . ¨Οσες φορές εμπλαίκομαι και γίνομαι ο ρόλος,(αντί να τον παίζω) τότε ανάλογα είμαι για γέλια ή..για κλάματα!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...