Μάθημα ζωής...

''Μέσα από την ανατροφή των παιδιών μας μαθαίνουμε κι εμείς''

Aυτή η όμορφη σκέψη του φίλου Delta (ανάρτηση ανατροφή των παιδιών)

http://nekthl.blogspot.com/2010/01/blog-post_24.html

ήταν απαρχή, για μια αναδρομή στη δική μου πορεία σαν γονιός. Με εμπειρία 3 παιδιών σ'αυτό το πανέμορφο ταξίδι της γονεϊκής μου ταυτότητας.

Τα μεγαλύτερα παιδιά μου ήρθαν σε νεανική ηλικία θα έλεγα. Μεγάλωσα κι εγώ μαζί τους, βασιζόμενη κυρίως στο μητρικό ένστικτο που διέπει όλα τα πλάσματα της φύσης. Άπειρη ούσα μπροστά στο θαύμα της ζωής, με πολλή αγάπη, αλλά και φόβο που μου έβγαζε υπερπροστατευτισμό. Με όλα τα μη και τα πρέπει, έχοντας την εντύπωση ότι έτσι θα τα θωράκιζα από τους κινδύνους και την σκληρότητα της κοινωνίας.


Αυστηρή με τα θέλω τους και διαλλακτική με τα πρέπει που μας υπαγορεύει η κοινωνία. Θετικό ήταν το ότι ήμουν ηλικιακά κοντά τους, 20-21 χρόνια διαφορά, και σχετικά οι μνήμες μου πρόσφατες με τις δικές τους. Παραλληλίζοντας τις δικές μου εμπειρίες και τα θέλω μου σε ταυτόχρονες ηλικίες, αλλά ο φόβος μου και οι ανασφάλειές μου, ως προς την ανατροφή τους, μεγαλύτερες. Βέβαια, και οι επίκτητες συμπεριφορές που είχα από τον τρόπο που με μεγάλωσαν οι δικοί μου γονείς. Άθελα ακολουθούσα πρότυπα που μου δόθηκαν. Μεγάλωσαν όμως όμορφα, πήραν τις ζωές στα χέρια τους, σπούδασαν και πλέον τα καμαρώνω, (ας μου επιτραπεί αυτό...) Είναι πολύ κοντά μου, συζητούμε, διαφωνούμε, συμφωνούμε και τολμώ να πω, εξελίσσομαι παράλληλα μαζί τους.

Εχω την ευλογία, να έχω στην αγκαλιά μου,την πιο μικρή μου κόρη, που ήρθε στην ζωή μου σε μια πιο ώριμη ηλικία, μετά από 12 χρόνια, για να αντιληφθώ, ότι η ωριμότητα και η εμπειρία χρόνων, είναι πολύ σημαντικός παράγων,για την ανατροφή των παιδιών.

Εξελισσόμεθα συνεχώς, και πλέον, έχω και μέτρο σύγκρισης του τότε με το τώρα.


Πριν από λίγες μέρες, ο γιος μου, ο οποίος έλειπε για σπουδές και μόλις τελείωσε την θητεία του, βλέποντας ελάχιστα την μικρή τα τελευταία χρόνια, σε μια συζήτηση που είχαμε μου είπε :

"Μαμά στην μικρή είσαι πιο χαλαρή... στη σκέψη σου, στην συμπεριφορά σου, στον τρόπο που αντιμετωπίζεις καταστάσεις, στον τρόπο που μεγαλώνει. Σε μας έλεγες να είμαστε πάντα τυπικοί,ευγενικοί..., χρονοδιάγραμμα διαβάσματος..., παιχνιδιού..., εξόδου..., επιλογές φίλων..., και τέλος - ήταν διαταγή. Με την μικρή, το συζητάς, ακούς τι έχει να σου πει, τις αφήνεις την επιλογή στα θέλω της, συνδιαλέγεσαι μαζί της, έχεις περισσότερη υπομονή και δέχεσαι πιο χαλαρά τα πράγματα και τις καταστάσεις που προκύπτουν."

Με ξάφνιασε ευχάριστα, αλλά και μου άφησε μια γεύση πικρίας. Οχι για τα πιστεύω μου στην ανατροφή των παιδιών. Η ευγένεια, η αγάπη, το μοίρασμα η καλή συμπεριφορά, είναι το ίδιο. Αλλά ο τρόπος που το έδωσα τότε και τώρα.

Πρέπει να ακούμε τα παιδιά μας, έχουν να μας πουν πολλά, μέσα από την καθαρότητα της σκέψης τους και την αγνότητα της ψυχής τους. Να μαθαίνουμε και να εξελισσόμαστε συμπορευόμενοι μαζί τους.

Εν κατακλείδι, θα σας αναφέρω ένα περιστατικό.

Η μικρή μου ήταν 8 χρονών (τώρα είναι στην εφηβεία) και είχε συμβεί κάτι που με έκανε έξω φρενών. Ο θυμός μου ήταν άμετρος. Με άκουγε με το κεφάλι κάτω, δεν δικαιολογήθηκε, δεν μου ζήτησε συγνώμη, με αγνόησε εντελώς (έτσι το εξέλαβα εγώ, πάνω στην σύγχυση μου).

Πέρασαν κάποιες ώρες, ο θυμός μου πλέον είχε καταλαγιάσει και κάποια στιγμή, βγαίνει απ' το δωμάτιό της, έρχεται κοντά μου, με αγκαλιάζει και μου λέει:

"Μαμά μου συγγνώμη, είχες δίκιο, δεν θα ξανασυμβεί."

Στην ερώτησή μου, γιατί δεν μου ζήτησες συγγνώμη τότε για να δικαιολογήσεις την στάση σου και το κάνεις τώρα;

Η απάντησή της ήταν:

Γιατί δεν θα με άκουγες !

Ήταν το πρώτο μάθημα διαχείρησης θυμού και δεν το πήρα από κάποιον μεγάλο δάσκαλο αλλά από το ίδιο το παιδί μου ...

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...