Μια ιστορία...

Κι ο Μεσσίας αποκρίθηκε:

"Υπήρχε μια φορά στην κοίτη ενός μεγάλου κρυστάλλινου ποταμού ένα χωριό από ζωντανά όντα.

Το ποτάμι κυλούσε αθόρυβα τα νερά του πάνω από τα πλάσματα εκείνα - νεαρά και γέρικα, πλούσια και φτωχά, καλά και κακά - καθώς το ρεύμα ακολουθούσε το δικό του δρόμο, ξέροντας μόνο τον δικό του κρυστάλλινο εαυτό.

Κάθε πλάσμα με το δικό του τρόπο κρατιόταν γερά στα φυτά και στους βράχους της κοίτης του ποταμού, αφού η προσκόλληση ήταν ο τρόπος ζωής τους και η αντίσταση στο ρεύμα το μόνο που είχαν μάθει από τότε που γεννήθηκαν.

Μα τελικά, ένα από τα πλάσματα αυτά είπε: "Βαρέθηκα να ζω κολλημένο στο ίδιο σημείο. Και παρόλο που δεν μπορώ να το δω με τα μάτια μου, έχω ωστόσο την πεποίθηση πως αυτό το ρεύμα ξέρει που πηγαίνει. Θ' αφεθώ να με παρασύρει κι ας με πάει όπου θέλει, γιατί αν μείνω εδώ προσκολλημένο θα πεθάνω από πλήξη"

Τ΄άλλα πλάσματα γέλασαν και του είπαν: "Ανόητε, αν κάνεις αυτό που λες, αυτό το ρεύμα που σε μαγεύει θα σε κατατσακίσει πάνω στους βράχους και θα σε σκοτώσει πολύ πιο γρήγορα από την πλήξη".

Εκείνο, όμως, δεν έδωσε σημασία και παίρνοντας βαθιά ανάσα αφέθηκε να ξεκολλήσει από τη θέση του. Και τότε το ρεύμα το αναποδογύρισε και παρασύροντάς το το ΄ριξε με δύναμη στα γειτονικά βράχια.

Μα καθώς εκείνο αρνήθηκε να ξαναπροσκολληθεί στα βράχια, το ρεύμα το ανασήκωσε ελευθερώνοντάς το από το βυθό, κι ούτε ξανάπεσε, ούτε ξαναχτύπησε πουθενά.

Καθώς προχωρούσε με το ρεύμα, άλλα πλάσματα που δεν το ήξεραν, βλέποντας το φώναζαν: "Θαύμα! Θαύμα! Ένα πλάσμα σαν κι εμάς αλλά πετάει. Ω, κοιτάχτε, δείτε το Μεσσία που έρχεται να μας σώσει!"

Και το πλάσμα που ταξίδευε με το ρεύμα είπε: "Δεν είμαι περισσότερο Μεσσίας από σας. Το ποτάμι με χαρά μάς ελευθερώνει ανασηκώνοντάς μας από το βυθό, φτάνει να έχουμε εμείς την τόλμη να αφεθούμε σ ' αυτό. Ο πραγματικός σκοπός της ζωής μας είναι αυτό το ταξίδι, αυτή η περιπέτεια"

Τ' άλλα πλάσματα ωστόσο ολοένα και πιο πολύ φώναζαν αποκαλώντας το "Σωτήρα", ενώ κρατιόνταν γερά προσκολλημένα στα βράχια τους κι όταν ξαναγύρισαν να το κοιτάξουν εκείνο είχε φύγει αφήνοντάς τα να φτιάχνουν θρύλους για κάποιο Σωτήρα"

Και ο Μεσσίας συνέχισε απευθυνόμενος στα πλήθη:

- Αν ένας άνθρωπος έλεγε στο Θεό πως θα ΄θελε πάνω απ' όλα να βοηθήσει το βασανισμένο κόσμο, άσχετα πόσο θα του κόστιζε κι ο Θεός απαντούσε και του έλεγε τι να κάνει θα' πρεπε να υπακούσει;

- Και βέβαια Κύριε, φώναξε ο κόσμος. Χαρά γι' αυτόν να υποφέρει ακόμα και της κόλασης τα βασανιστήρια αφού του το ζήτησε ο Θεός.

- Άσχετα πόσο σκληρά είναι τα βασανιστήρια και πόσο δύσκολος ο στόχος;

- Τιμή θα ήταν να κρεμαστεί, δόξα να καρφωθεί, αφού του το ζήτησε ο Θεός, είπαν.

- Και τι θα κάνατε, ρώτησε ο Μεσσίας τον όχλο, αν ο Θεός σας μιλούσε και σας έλεγε: "ΣΟΥ ΔΙΝΩ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΖΗΣΕΙΣ" Τι θα κάνατε τότε;

Σιγή επικράτησε ανάμεσα στα πλήθη, κι ούτε ψίθυρος δεν ακούστηκε...

Και ο Μεσσίας διέκοψε τη σιγή:
"Στο μονοπάτι της ευτυχίας μας θα βρούμε τη γνώση για την οποία επιλέξαμε αυτή τη ζωή. Αυτό έμαθα σήμερα κι αποφάσισα να σας αφήσω να τραβήξετε το δικό σας δρόμο, όπως αρέσει στον καθένα. ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ"

(απόσπασμα από τις "Περιπέτειες ενός διστακτικού Μεσσία" του Richard Bach)