Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Μια ιστορία...

Κι ο Μεσσίας αποκρίθηκε:

"Υπήρχε μια φορά στην κοίτη ενός μεγάλου κρυστάλλινου ποταμού ένα χωριό από ζωντανά όντα.

Το ποτάμι κυλούσε αθόρυβα τα νερά του πάνω από τα πλάσματα εκείνα - νεαρά και γέρικα, πλούσια και φτωχά, καλά και κακά - καθώς το ρεύμα ακολουθούσε το δικό του δρόμο, ξέροντας μόνο τον δικό του κρυστάλλινο εαυτό.

Κάθε πλάσμα με το δικό του τρόπο κρατιόταν γερά στα φυτά και στους βράχους της κοίτης του ποταμού, αφού η προσκόλληση ήταν ο τρόπος ζωής τους και η αντίσταση στο ρεύμα το μόνο που είχαν μάθει από τότε που γεννήθηκαν.




Μα τελικά, ένα από τα πλάσματα αυτά είπε: "Βαρέθηκα να ζω κολλημένο στο ίδιο σημείο. Και παρόλο που δεν μπορώ να το δω με τα μάτια μου, έχω ωστόσο την πεποίθηση πως αυτό το ρεύμα ξέρει που πηγαίνει. Θ' αφεθώ να με παρασύρει κι ας με πάει όπου θέλει, γιατί αν μείνω εδώ προσκολλημένο θα πεθάνω από πλήξη"

Τ΄άλλα πλάσματα γέλασαν και του είπαν: "Ανόητε, αν κάνεις αυτό που λες, αυτό το ρεύμα που σε μαγεύει θα σε κατατσακίσει πάνω στους βράχους και θα σε σκοτώσει πολύ πιο γρήγορα από την πλήξη".

Εκείνο, όμως, δεν έδωσε σημασία και παίρνοντας βαθιά ανάσα αφέθηκε να ξεκολλήσει από τη θέση του. Και τότε το ρεύμα το αναποδογύρισε και παρασύροντάς το το ΄ριξε με δύναμη στα γειτονικά βράχια.

Μα καθώς εκείνο αρνήθηκε να ξαναπροσκολληθεί στα βράχια, το ρεύμα το ανασήκωσε ελευθερώνοντάς το από το βυθό, κι ούτε ξανάπεσε, ούτε ξαναχτύπησε πουθενά.

Καθώς προχωρούσε με το ρεύμα, άλλα πλάσματα που δεν το ήξεραν, βλέποντας το φώναζαν: "Θαύμα! Θαύμα! Ένα πλάσμα σαν κι εμάς αλλά πετάει. Ω, κοιτάχτε, δείτε το Μεσσία που έρχεται να μας σώσει!"

Και το πλάσμα που ταξίδευε με το ρεύμα είπε: "Δεν είμαι περισσότερο Μεσσίας από σας. Το ποτάμι με χαρά μάς ελευθερώνει ανασηκώνοντάς μας από το βυθό, φτάνει να έχουμε εμείς την τόλμη να αφεθούμε σ ' αυτό. Ο πραγματικός σκοπός της ζωής μας είναι αυτό το ταξίδι, αυτή η περιπέτεια"

Τ' άλλα πλάσματα ωστόσο ολοένα και πιο πολύ φώναζαν αποκαλώντας το "Σωτήρα", ενώ κρατιόνταν γερά προσκολλημένα στα βράχια τους κι όταν ξαναγύρισαν να το κοιτάξουν εκείνο είχε φύγει αφήνοντάς τα να φτιάχνουν θρύλους για κάποιο Σωτήρα"





Και ο Μεσσίας συνέχισε απευθυνόμενος στα πλήθη:

- Αν ένας άνθρωπος έλεγε στο Θεό πως θα ΄θελε πάνω απ' όλα να βοηθήσει το βασανισμένο κόσμο, άσχετα πόσο θα του κόστιζε κι ο Θεός απαντούσε και του έλεγε τι να κάνει θα' πρεπε να υπακούσει;

- Και βέβαια Κύριε, φώναξε ο κόσμος. Χαρά γι' αυτόν να υποφέρει ακόμα και της κόλασης τα βασανιστήρια αφού του το ζήτησε ο Θεός.

- Άσχετα πόσο σκληρά είναι τα βασανιστήρια και πόσο δύσκολος ο στόχος;

- Τιμή θα ήταν να κρεμαστεί, δόξα να καρφωθεί, αφού του το ζήτησε ο Θεός, είπαν.

- Και τι θα κάνατε, ρώτησε ο Μεσσίας τον όχλο, αν ο Θεός σας μιλούσε και σας έλεγε: "ΣΟΥ ΔΙΝΩ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΖΗΣΕΙΣ" Τι θα κάνατε τότε;

Σιγή επικράτησε ανάμεσα στα πλήθη, κι ούτε ψίθυρος δεν ακούστηκε...

Και ο Μεσσίας διέκοψε τη σιγή:
"Στο μονοπάτι της ευτυχίας μας θα βρούμε τη γνώση για την οποία επιλέξαμε αυτή τη ζωή. Αυτό έμαθα σήμερα κι αποφάσισα να σας αφήσω να τραβήξετε το δικό σας δρόμο, όπως αρέσει στον καθένα. ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ"




(απόσπασμα από τις "Περιπέτειες ενός διστακτικού Μεσσία" του Richard Bach)

9 σχόλια:

delta είπε...

Ζώντας απλά ικανοποιημένοι, παραδίνοντας τη θέλησή μας στην Ύπαρξη, χωρίς επιφυλάξεις.

Και όποτε εμφανίζεται μπροστά μας οποιοδήποτε εμπόδιο το ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ως θέλημα του Θεού, εγκαταλείποντας εντελώς τον εαυτό μας στις οδηγίες Του

Όταν έχουμε πραγματικά εγκαταλείψει τον εαυτό μας στα χέρια της Ύπαρξης, τότε όλα γίνονται χωρίς μάταιες προσπάθειες και μόχθο. Αφηνόμαστε να μας οδηγήσει με τέλεια εμπιστοσύνη. Για το μέλλον, θέλουμε ό,τι θέλει κι αυτή και κλείνουμε τα μάτια σε οτιδήποτε άλλο.

Υπάρχει μεγαλύτερη ανακούφιση από αυτό ;

ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ κι εγώ !

Σ’ ευχαριστώ πολύ φίλη μου (που μακάρι να ήξερα το όνομα σου γιατί δε μου πάει να σε αποκαλώ «μια φορά κι ένα τρελό») γι’ αυτή την τόσο γλυκιά ανάρτηση

Φώτης είπε...

Νιώθω ότι το 2010 μπήκε πολύ δυναμικά, με περισσότερη ευαισθησία, περισσότερη γλύκα και ελπίδα!
Με τέτοιες αναρτήσεις και διδάγματα, το επίπεδο ανεβαίνει κατακόρυφα, η "κρίσιμη μάζα" πυκνώνει και γίνεται περισσότερο φωτεινή και το χαμόγελο μετακομίζει από τα χείλη και θρονιάζεται στις ψυχές μας!
Εγώ πάντως αύριο πάω να ψάξω για το συγκεκριμένο βιβλίο του Richard Bach!
Σ' ευχαριστώ!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@delta
δε θα βαρεθώ ποτέ να λέω το τι σημαίνει να επικοινωνείς με ανθρώπους που νιώθεις ότι μιλάς την ίδια γλώσσα. Είναι μια ανάσα!

Το όνομά μου είναι Ελένη.

Καλό βράδυ:-)

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@Foti
μακάρι να είναι έτσι.
Η αλήθεια πάντως είναι πως τα πράγματα όλο και περισσότερο φτάνουν στην κόψη και όλο και πιο συχνά καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε που στεκόμαστε και ποιος είναι ο δρόμος μπρόστά μας.

Το βιβλίο του Bach λέγεται "Ψευδαισθήσεις - Οι Περιπέτειες ενός Διστακτικού Μεσσία" και είναι αξιολογότατο!!

Καλό σου βράδυ!

ANAZHTHΣH είπε...

Να που ξανασυναντιόμαστε.Ευχάριστο συναπάντημα!
Ιδιαίτερα και τούτα τα ερεθίσματα που μας δίνεις καλή μου φίλη.
Το πρώτο μέρος μου θύμισε το πέταγμα του γλάρου Ιωνάθαν προς την ελευθερία.Όσον αφορά το δεύτερο μέρος έχω τη γνώμη ότι ο ισορροπημένος άνθρωπος-έχοντας βιώσει και τη σοφία του πόνου-μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά και τους άλλους.
Καλό ξημέρωμα...

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
πράγματι ευχάριστο συναπάντημα!

Ο πόνος είναι σίγουρα δάσκαλος.
Και το μεγαλύτερο ίσως μάθημα που μπορεί να διδάξει είναι ότι η αυτολύπηση είναι από τους μεγαλύτερους εσωτερικούς μας εχθρούς.

Καλή σου μέρα!!

vlaxos είπε...

Τι όμορφη ιστορία Ελένη! Η ψυχή μας ολόκληρη είναι ένα απέραντο ταξίδι γεμάτο πηγές, ποτάμια, κρυστάλλινα νερά που ξεδιψούν την ανάγκη μας για την μια και μοναδική ένωση μας με το θείο.
Το όμορφο όμως είναι ότι είμαστε ξύπνιοι, συνειδητοί άνθρωποι και μπορούμε να εκφραζόμαστε, μπορούμε να κοιτάζουμε άλλες ψυχές με τα μάτια του σώματος, μπορούμε να γελάμε να πονάμε και να διδασκόμαστε μέσα από την πίστη και την εμπιστοσύνη ως προς την ίδια την ύπαρξη μας. Η πληρότητα που νιώθουμε τότε είναι τόσο γαλήνια που μεταφράζεται σε ευτυχία. Όταν η γνώση σου ψιθυρίζει τα μυστικά της στο αυτί εσύ χαμογελάς, η σχέση είναι σχεδόν ερωτική. Μπορεί να περπατάς μόνη αλλά να ξέρεις ότι αν γυρίσεις το κεφάλι σου θα είμαι εκεί… να σου να σου κάνω νεύμα να συνεχίσεις.

Καλό βράδυ :- )

LAMDA είπε...

Υπέροχη ανάρτηση Ελένη! Θα πάω και εγώ να αγοράσω το βιβλίο.

Πράγματι δεν υπάρχει τίποτε πιο ανακοφουστικό να αφαιθούμε στην Ύπαρξη του Θεού! Αυτή η παραίτηση είναι πραγματικά λύτρωση όταν την βιώνουμε.

Άλλωστε όπως λέει και ο λαός, "όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει".

Να είσαι καλά.

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@LAMDA
το ότι "ο Θεός γελά όταν εμείς κάνουμε σχέδια" είναι μια αλήθεια που προσπαθώ ποτέ να μην την ξεχνώ.
Να μην ξεχνώ δηλαδή ότι είναι το εγώ μου αυτό που αρνείται να αφεθεί και να ακολουθήσει το ρεύμα...

Ένα όμορφο μεσημέρι εύχομαι :-)

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...