Η αναμονή είναι μια κατάσταση του νου. Σημαίνει ότι δεν αντέχω το παρόν μου και ζητώ την λύτρωση στο μέλλον. Δεν θέλω αυτό που έχω και θέλω αυτό που δεν έχω. Κάθε είδους αναμονή δημιουργεί μια εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στο εδώ και τώρα, που δε θέλω να είμαι και στο προβαλλόμενο μέλλον, που θέλω να είμαι. Αυτό μειώνει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα της ζωής, γιατί το παρόν χάνεται.
Δεν είναι κακό να προσπαθώ να βελτιώσω την κατάσταση της ζωής μου. Άλλο όμως η κατάσταση της ζωής μου κι άλλο η ζωή μου. Μπορώ να βελτιώσω την κατάσταση της ζωής μου, αλλά δεν μπορώ να βελτιώσω την ζωή μου. Η ζωή είναι πρωταρχική. Η ζωή είναι η βαθύτερη εσωτερική μας ύπαρξη. Είναι ήδη ολόκληρη, πλήρης και τέλεια. Η κατάσταση της ζωής μας αποτελείται από τις περιστάσεις και τις εμπειρίες μας. Δεν υπάρχει τίποτα κακό, ίσα - ίσα θα έλεγα ότι επιβάλλεται να βάζουμε εξωτερικούς στόχους - σκοπούς και να προσπαθούμε να τους υλοποιήσουμε. Το λάθος βρίσκεται στο να χρησιμοποιούμε αυτό σαν υποκατάστατο για την αίσθηση της ζωής μας, για την Ύπαρξη.
Όταν νιώθεις πληρότητα, όταν «κατοικείς στην Ύπαρξη», ο εξωτερικός σκοπός είναι απλώς ένα παιχνίδι, που μπορείς να συνεχίζεις να παίζεις, μόνο και μόνο επειδή το απολαμβάνεις. Τελικά, όπως είναι φυσικό, κάθε εξωτερικός σκοπός είναι καταδικασμένος να «αποτύχει», αργά ή γρήγορα, μόνο και μόνο επειδή υπόκειται στο νόμο της παροδικότητας όλων των πραγμάτων. Όταν έχεις δει τα όρια του εξωτερικού σου σκοπού, τότε παραιτείσαι από τη μη ρεαλιστική προσδοκία σου, ότι θα πρέπει να σε κάνει ευτυχισμένο, και έτσι τον κάνεις υπηρέτη του εσώτερου σκοπού σου.
Αν όμως δεν είσαι ικανοποιημένος με αυτό που έχεις σήμερα, αν δε νιώθεις πληρότητα, αυτό μπορεί να σου δώσει κίνητρα να γίνεις πλούσιος και επιτυχημένος σύμφωνα με τα επιφανειακά κριτήρια της κοινωνίας μας. Θα συνεχίσεις όμως να βιώνεις την εσωτερική κατάσταση της έλλειψης και βαθιά μέσα σου θα συνεχίσεις να είσαι ανικανοποίητος. Μπορεί με τα χρήματα που θα κερδίσεις να αγοράσεις πολλές συναρπαστικές εμπειρίες, αλλά αυτές θα έρχονται και θα παρέρχονται, και θα σε αφήνουν πάντα με ένα αίσθημα κενού και με την ανάγκη για περισσότερη σωματική ή ψυχολογική ικανοποίηση. Δεν θα κατοικείς στην Ύπαρξη, ώστε να νιώθεις την πληρότητα της ζωής τώρα. Αυτή και μόνο αυτή είναι ο αληθινός πλούτος.
Όταν τσακώσεις τον εαυτό σου να γλιστράει στην αναμονή … βγες αμέσως από κει ! Μπες στην παρούσα στιγμή. Άφησε τον εαυτό σου απλώς να υπάρχει και να το απολαμβάνει. Όταν είσαι παρών δεν υπάρχει ποτέ ανάγκη να περιμένεις για οτιδήποτε. Έτσι την επόμενη φορά που κάποιος θα σου πει : «Συγγνώμη που σε έκανα να περιμένεις» μπορείς να απαντήσεις : «Κανένα πρόβλημα. Δεν περίμενα. Καθόμουν και απολάμβανα – απολάμβανα τον εαυτό μου !»
Αν όμως δεν είσαι ικανοποιημένος με αυτό που έχεις σήμερα, αν δε νιώθεις πληρότητα, αυτό μπορεί να σου δώσει κίνητρα να γίνεις πλούσιος και επιτυχημένος σύμφωνα με τα επιφανειακά κριτήρια της κοινωνίας μας. Θα συνεχίσεις όμως να βιώνεις την εσωτερική κατάσταση της έλλειψης και βαθιά μέσα σου θα συνεχίσεις να είσαι ανικανοποίητος. Μπορεί με τα χρήματα που θα κερδίσεις να αγοράσεις πολλές συναρπαστικές εμπειρίες, αλλά αυτές θα έρχονται και θα παρέρχονται, και θα σε αφήνουν πάντα με ένα αίσθημα κενού και με την ανάγκη για περισσότερη σωματική ή ψυχολογική ικανοποίηση. Δεν θα κατοικείς στην Ύπαρξη, ώστε να νιώθεις την πληρότητα της ζωής τώρα. Αυτή και μόνο αυτή είναι ο αληθινός πλούτος.
Όταν τσακώσεις τον εαυτό σου να γλιστράει στην αναμονή … βγες αμέσως από κει ! Μπες στην παρούσα στιγμή. Άφησε τον εαυτό σου απλώς να υπάρχει και να το απολαμβάνει. Όταν είσαι παρών δεν υπάρχει ποτέ ανάγκη να περιμένεις για οτιδήποτε. Έτσι την επόμενη φορά που κάποιος θα σου πει : «Συγγνώμη που σε έκανα να περιμένεις» μπορείς να απαντήσεις : «Κανένα πρόβλημα. Δεν περίμενα. Καθόμουν και απολάμβανα – απολάμβανα τον εαυτό μου !»
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...
17 σχόλια:
Είναι μεγάλη ελευθερία να μην περιμένεις κάτι.
Είναι μεγάλη σκλαβιά η αναμονή.
Μεταφέρω τα σπουδαία λόγια του σοφού (και παρεξηγημένου από τους χριστιανούς) Επίκουρου:
"Ου δει λυμαίνεσθαι τα παρόντα των απόντων επιθυμία, αλλ' επιλογίζεσθαι ότι και ταύτα των ευκταίων ην." (=Δεν πρέπει να σπαταλούμε τα παρόντα στην επιθυμία μας για τα απόντα, αλλά να σκεφτόμαστε ότι κι αυτά που έχουμε ήταν κάποτε επιθυμητά.)ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ:
"Πειράσθαι την υστέραν της προτέρας κρείττω ποιείν, έως αν εν οδώ ώμεν. Επειδάν δ' επί πέρας έλθωμεν, ομαλώς ευφραίνεσθαι." (=Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε το επόμενο ταξίδι καλύτερο από το προηγούμενο, όσο βρισκόμαστε ακόμη στο δρόμο. Κι όταν φτάσουμε στο τέρμα, ας χαρούμε χωρίς υπερβολή.)
Μπορούμε όλοι να βρούμε χιλιάδες αποφθέγματα από το ζεν, τις θρησκείες, την αρχαιοελληνική και την παγκόσμια φιλοσοφία. Όλοι το ίδιο λένε: ΖΗΣΕ ΤΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΑΔΡΑΞΕ ΤΗ ΜΕΡΑ! ΞΥΠΝΑ! ΕΙΣΑΙ ΗΔΗ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ, ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ!
ζουμε τοσο βαθια υπνωτισμενοι απο την υλη..που ξεχναμε πως ειμαστε ψυχες..αγνοουμε επιδεικτικα το αιωνιο
και βιωνουμε το προσωρινο..
σε αποσταση απο την υπαρξη μας..επιβιωνουμε..μα εχουμε χασει το σκοπο μας..ο στοχος μας δεν ειναι να προλαβουμε τον χρονο..μα να κατανοησουμε πως δεν υπαρχει χωρις εμας..εντος η αληθεια και το τελος..και η λυτρωση θεμα εν-ορασης
και αποφασης στο παρον...
μερα καλη...
Δεν ξέρεις πόσο μ'αγγίζεις την στιγμή αυτή!Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο.Σκέψεις παρλληλες ευθείες,που δεν μπορει κάποια στιγμη,θα συναντηθούν.Αυτη η ελλειψη πληρότητος,αυτή η αίσθηση κενου που με ταλανίζουν να εξαλειφθούν με συναισθηματική πληρότητα,πνευματική διαυγεια,για να δεχτώ και να αποδεχτώ το παρόν μου και να χαρώ το εδώ μου.Σ'ευχαριστώ!
Πως μπορώ να κατοικώ στην Ύπαρξη?
Είναι ένα ερώτημα που έχω. Γίνεται? Και αν ναι, είναι απλά και μόνο θέμα απόφασης ή πρόθεσης? Ή εμπεριέχει και κάτι ακόμα που δεν γνωρίζω τι είναι ή αν το γνωρίζω δεν το βλέπω…
Με όλα όσα κάνω ή με τον τρόπο που ζω βοηθώ τον εαυτό μου να βρει πληρότητα?
Η αναμονή είναι μια κατάσταση του νού, μου άρεσε αυτό, μου δείχνει ποιος κυβερνά στην παρούσα φάση της ζωής μου…ακόμα….
Τουλάχιστον μπορώ να το δω.
Για την ακρίβεια,Delta, μου έδωσες την ευκαιρία να το ξαναδω,Ευχαριστώ.
Γεια σου Δημήτρη!Αυτόν τον καιρό κάνω υπέροχη παρέα με τον εαυτό μου!Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω φίλους,ενδιαφέροντα,αλλά πιστεύω ότι εσύ μπορείς να καταλάβεις αυτή την αίσθηση της ισορροπιας και της πληρότητας που μπορείς να νιώσεις όταν τα κοματια σου ενωθούν,όταν βρεις τη ψυχή σου...
Μπορείς να ζεις χωρίς συνειδητότητα,χωρίς πνευματική πλευρά,ψάχνοντας την ευτυχία στην ύλη αλλά δεν ζεις,απλά υπάρχεις.
Φίλε Δημήτρη, πολύ ωραίο άρθρο.
"Κάθε είδους αναμονή δημιουργεί μια εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στο εδώ και τώρα, που δε θέλω να είμαι και στο προβαλλόμενο μέλλον, που θέλω να είμαι. Αυτό μειώνει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα της ζωής, γιατί το παρόν χάνεται".
Συμφωνώ ότι ισχύει κάποιες φορές αλλά κάποιες άλλες η αναμονή είναι αυτή που θα μας δείξει κατά πόσο θέλουμε κάτι πολύ ώστε να αντέξουμε να περιμένουμε και ίσως το βίωμα των στιγμών της αναμονής να μας δείξουν το τι πραγματικά θέλουμε ή χρειαζόμαστε.
Καλό απόγευμα.
@ kelly alamanou
Δυστυχώς οι στόχοι που βάζουμε απασχολούν τόσο πολύ την προσοχή μας ώστε υποβιβάζουμε την παρούσα στιγμή σε μέσο προς ένα σκοπό. Έτσι ο νους μας αποστερεί κάθε χαρά από το σήμερα γιατί αν δε πετύχεις το σκοπό που έβαλες πως μπορείς να είσαι χαρούμενος ;
Μεγάλη σκλαβιά η αναμονή και μεγάλη ελευθερία να μη περιμένεις τίποτα. Και νομίζω πως το τελευταίο διάστημα έχεις αρχίσει να το βιώνεις αυτό. Έτσι δεν είναι ;
@ FOTIS
“σπαταλούμε τα παρόντα στην επιθυμία μας για τα απόντα”
Πολύ έξυπνη η ρήση του Επίκουρου Φώτη μου, θα την κρατήσω, να την θυμάμαι.
Γιατί πόσες φορές κι εσύ, κι εγώ, φύση ανήσυχα πνεύματα, με έντονες τάσεις αναζήτησης προσκολλιόμαστε τόσο πολύ στο νου μας, που σπαταλούμε εντελώς το παρόν μας, εξαιτίας της επιθυμίας μας να πετύχουμε τον στόχο.
Όταν «κατοικούμε στην Ύπαρξη» όμως κάθε στιγμή είναι ο στόχος.
Καλημέρα Πατρινέ μου συνοδοιπόρε …
@ ΚΑΛΥΨΩ
Ζούμε βαθιά υπνωτισμένοι από την ύλη. Ζούμε ασυνείδητα. Είμαστε βαθιά ταυτισμένοι με τις διαδικασίες της σκέψης και των συναισθημάτων μας, των επιθυμιών και των αποστροφών μας. Κι αυτή είναι η φυσιολογική κατάσταση των περισσότερων ανθρώπων.
«ο στοχος μας δεν ειναι να προλαβουμε τον χρονο..μα να κατανοησουμε πως δεν υπαρχει χωρις εμας..»
Ο Παρμενίδης, πρώτος από τους αρχαίους φιλόσοφους, το 500 πχ, αναφέρθηκε στο άχρονο, μονογενές, άπειρο, αδιατάρακτο και αδιαίρετο Ον. Αυτό το Άχρονο Όν είμαστε εμείς.
Σ’ ευχαριστώ πολύ. Πάντα ουσιαστική η συμμετοχή σου.
@ ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Αγαπητή φίλη Πέλα.
Μόνο τυχαίο δε μπορεί να είναι ότι βρεθήκαμε μια ντουζίνα άνθρωποι εδώ, να αλληλοεπιδρούμε, με παρόμοιες σκέψεις, παρόμοιους προβληματισμούς και ίδια προβλήματα. Και μέσα από την ανταλλαγή απόψεων προσπαθούμε να δώσουμε και να λάβουμε νέα ερεθίσματα για να προχωρήσουμε και να ελευθερωθούμε από τα προβλήματα μας.
Μα μήπως, και μόνον η σκέψη ότι δίπλα μας βαδίζουν συνοδοιπόροι, άνθρωποι με ελαττώματα που αγωνίζονται να τα υπερβούν, και έχουν τον ίδιο προορισμό με μας, δε μας γεμίζει με δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουμε ;
Πόσες φορές μας δίνεται η δυνατότητα στην καθημερινότητα μας να κάνουμε τέτοια συζήτηση ;
Δε ξέρεις πόσο μ’ άγγιξες με το σχόλιο σου …
@ Nath
Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις τίποτα ! Δεν γίνεται νοητικά να προσπαθήσεις να κατοικήσεις στην Ύπαρξη. Γίνεται μόνον όταν αποταυτοποιηθείς από τον νου σου/
Όταν η συνειδητότητα αρχίζει να απελευθερώνεται από την ταύτιση της με τις υλικές και νοητικές μορφές, όταν γίνεσαι παρατηρητής των σκέψεων και των συναισθημάτων σου, όταν περνάς πέρα από την ομορφιά των εξωτερικών μορφών και ανακαλύπτεις την βαθιά, άφατη, εσωτερική, ιερή ουσία σου, την εμψυχωτική παρουσία μέσα σου, όταν είσαι εκατό τα εκατό παρούσα, τότε «κατοικείς στην Ύπαρξη»
Είσαι ξεκομμένη από την Ύπαρξη, όσο ο νους σου απασχολεί όλη την προσοχή σου, όσο δε μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Τότε ο νους σου απορροφά όλη τη συνειδητότητα σου και την μεταμορφώνει σε νοητικά κατασκευάσματα. Σιγά σιγά, όταν καταφέρνεις να ελέγξεις τον νου σου και να περιορίσεις τις αμέτρητες άχρηστες σκέψεις σου, αρχίζεις να βιώνεις φευγαλέα την Ύπαρξη. Μέσα από αυτές τις κλεφτές ματιές λοιπόν συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι ένα ασήμαντο κομματάκι ύλης πεταμένο σε ένα αφιλόξενο Σύμπαν, αλλά κάτι απέραντο και ιερό, που δεν μπορείς ούτε να το συλλάβεις απόλυτα, ούτε να μιλήσεις γι’ αυτό. Στο ΖΕΝ αυτές οι μικρές στιγμές φώτισης ονομάζονται σατόρι.
Για να φρενάρεις τις σκέψεις σου τώρα, και να σταματήσεις αυτή την παραφροσύνη του νου, μπορείς να αρχίσεις εστιάζοντας την προσοχή σου στην αναπνοή σου. Προσπάθησε να νιώσεις τον αέρα να ρέει μέσα κι έξω από το σώμα σου και προσπάθησε κατευθύνεις όλη την προσοχή σου, μέσα στο σώμα σου. Μπορείς να νιώσεις την ενέργεια που διαπερνά ολόκληρο τον υλικό σου φορέα και δίνει παλλόμενη ζωή σε κάθε όργανο, σε κάθε κύτταρο ; Μπορεί να νιώσεις ευεξία ή ένα μυρμήγκιασμα στα άκρα ή σε όλο σου το σώμα. Όσο περισσότερο το εξασκείς τόσο πιο βαθιά στην Ύπαρξη θα προχωράς.
Το μόνο που έχεις ποτέ να αντιμετωπίσεις, να τα βγάλεις πέρα μαζί του στην πραγματική ζωή, είναι αυτή η στιγμή ! Τα άλλα όλα δεν είναι παρά νοητικές προβολές.
Πιστεύω να σε βοήθησα
Καλή Κυριακή να έχεις
@ Με τα φτερά της ψυχής
Αγαπητή Ειρήνη
Το φως της συνειδητότητας μας είναι αυτό που συμφιλιώνει την θεϊκή και την ζωώδη φύση μας. Μόλις αυτό το φως ανάψει γινόμαστε οι καλύτεροι φίλοι του εαυτού μας και χαιρόμαστε κάθε πλευρά της ζωής μας. Δεν υπάρχει ένταση μέσα μας. Δεν υπάρχει διαμάχη ανάμεσα σε δεκάδες εγώ. Αποδεχόμαστε τα ελαττώματα μας και προχωρούμε.
Όσο πιο βαθιά πηγαίνεις μέσα σου, τόσο περισσότερο θα δυναμώνει το φως αυτό της συνειδητότητας σου με συνέπεια όλο και πιο δυνατό να γίνεται αυτό το αίσθημα πληρότητας που μόλις άρχισες να βιώνεις.
Αλλά εσύ είσαι το ζωντανό παράδειγμα ότι η φύση μας σπρώχνει, μας βοηθάει να προχωρήσουμε προς τη σωστή κατεύθυνση, να αφυπνιστούμε, αρκεί να καταλαβαίνουμε τα «σημεία» της. Τα «σημεία» αυτά πολλές φορές είναι επώδυνα. Αλλά ίσως δε γίνεται διαφορετικά.
Να είσαι πάντα καλά
Υπομονή λοιπόν και «αναμονή» για το καλύτερο! Εκείνος που θα κατορθώσει να σταματήσει τη σκέψη του έχει είδη κατακτήσει τον έλεγχο της ύπαρξής του. Μιας ύπαρξης που δι-αισθάνεται την πραγματικότητα και όχι μιας ύπαρξης που χάνεται στις σκέψεις της καθημερινότητας. Παρατηρητής και δέκτης κατανοείς ότι η σκέψη είναι προέκταση της γήινης υπόστασης μας. Ο νόμος της δημιουργίας ενός μικρού εγωιστικού θεού που λέγεται άνθρωπος! Δεν είναι όμως έτσι, εδώ βιώνουμε ένα μικρό κομμάτι της πραγματικότητας, υλοποιούμε σκέψεις βολικές, εικονικές, για να εξυπηρετούν την γήινη υπόσταση μας. Το να ξέρει κάποιος να σταματάει τη σκέψη του, είναι το πιο δύσκολο πράγμα! Αλλά αν τα καταφέρει έρχεται η πραγματική σιωπή και στην σιωπή βιώνεις το μεγαλείο της ύπαρξης, με απεριόριστη ευδαιμονία….
@ LAMDA
Αδελφικέ φίλε Λάμπρο
Σ’ ευχαριστώ καταρχήν για τα καλά σου λόγια
Αυτό που πραγματικά θέλουμε, αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε ή αυτό που ψάχνουμε, το έχουμε ήδη. Είμαστε ήδη αυτό που προσπαθούμε να γίνουμε αλλά η προσκόλληση στο σώμα και κυρίως στο νου μας δε μας αφήνει να το δούμε.
Αυτές οι σκέψεις ότι δηλαδή «η αναμονή είναι αυτή που θα μας δείξει κατά πόσο θέλουμε κάτι πολύ ώστε να αντέξουμε να περιμένουμε» είναι οι ανόητες στρατηγικές του νου, στην προσπάθεια του να αποφύγει το τώρα, στην προσπάθεια του να σε βάλει σε αναμονή για το ανύπαρκτο αύριο, για την επιτυχία κάποιου εξωτερικού στόχου που είναι καταδικασμένος να αποτύχει λόγω της παροδικότητας των πραγμάτων, στην προσπάθεια του να ρίξει πέπλα και να καλύψει τη συνειδητότητα σου, έτσι ώστε να μη μπορείς να τη δεις.
ΜΗ ΤΟΝ ΑΦΗΝΕΙΣ !
Από τη στιγμή που θα πετύχεις τον εσώτερο σκοπό σου, από την στιγμή που το φως της συνειδητότητας σου θα ανάψει, από τη στιγμή που θα «κατοικείς στην Ύπαρξη», κάθε άλλος εξωτερικός σκοπός θα είναι απλώς ένα παιχνίδι που μπορεί να συνεχίζεις να το παίζεις, μόνο και μόνο επειδή το απολαμβάνεις. Κι ακόμα κι αν αποτύχεις στον εξωτερικό σκοπό σου, δε θα έχει καμιά απολύτως σημασία για σένα.
Καλή Κυριακή να’ χεις
@ vlaxos
Φίλε Γιάννη
Καταλαβαίνω για ποια «αναμονή» μιλάς
Υπάρχει ένα διαφορετικό είδος αναμονής που αποτελεί την πλήρη εγρήγορση μας. Μπορεί κάτι να συμβεί ανά πάσα στιγμή και αν δεν είμαστε απόλυτα ξυπνητοί, απόλυτα ήσυχοι εσωτερικά, θα το χάσουμε. Σ’ αυτή την κατάσταση όλη η προσοχή μας είναι στραμμένη στο τώρα. Δεν περισσεύει τίποτα για ονειροπόληση, σκέψη, μνήμη, προσδοκία. Δεν υπάρχει ένταση ή φόβος, παρά μόνο άγρυπνη παρουσία. Είμαστε παρόντες με όλη μας την ύπαρξη, με κάθε κύτταρο του κορμιού μας. Σ’ αυτή την κατάσταση το «ΕΓΩ» που έχει παρελθόν και μέλλον σχεδόν δεν υπάρχει πια.
Ναι ! αυτό το είδος αναμονής είναι ουσιαστικό και απαραίτητο
Νομίζω ότι η βροχή σου αρέσει …
Καλημέρα να’χεις λοιπόν !
Καλημέρα!
Η αναπνοή ε? μμμμ, φαίνεται ότι τώρα τελευταία την ξεχνάω!
Σ' ευχαριστώ
Καλή Κυριακή και σε σένα και σε όλους!
Δημοσίευση σχολίου