Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Κακές σχέσεις

Σήμερα ξεκίνησα να γράψω ένα σχόλιο, στον πολύ όμορφο προβληματισμό της Ειρήνης (με τα φτερά της ψυχής), με τίτλο εμπιστοσύνη και σχέσεις

Δείτε εδώ :
http://metafteratispsichis.blogspot.com/2009/09/blog-post_16.html

και τελικά επειδή λόγω της φλυαρίας μου ξέφυγα λίγο είπα να το κάνω άρθρο και να το αναρτήσω στο Ξάνθη Φιλοσοφείν. Έτσι κι αλλιώς συγκοινωνούντα δοχεία είμαστε.

Γιατί παραμένουμε σε σχέσεις προβληματικές, σε σχέσεις που μας κάνουν δυστυχισμένους ;
Πως μπορούμε να δημιουργήσουμε καλύτερης ποιότητας σχέσεις ;

Πολλές φορές ο άνθρωπος προτιμάει την σιγουριά της μιζέριας του, από μια αλλαγή που θα του δώσει την πιθανότητα μιας πιο ευτυχισμένης ζωής. Μας φοβίζει το άγνωστο, μας τρομάζει η αλλαγή. Είναι η χαμηλή αυτοεκτίμησή μας, που μπορεί να οφείλεται στα παιδικά μας χρόνια (αν αποκαλούμε συνεχώς τα παιδιά μας ανόητα, αν τα μαθαίνουμε για κάθε απόφασή τους να περιμένουν επιβράβευση ή κριτική, τι αυτοεκτίμηση να αποκτήσουν), η οποία δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε, να σταθούμε στα πόδια μας, δεν μας αφήνει να αλλάξουμε και να εξελιχτούμε. Κι όμως η εξέλιξη βασίζεται στην αλλαγή. Το στάσιμο νερό γίνεται έλος.
Πότε όμως τελικά πρέπει να πραγματοποιείται αυτή η αλλαγή ; Πότε πρέπει να δημιουργείται το ρήγμα σε μια σχέση ;



Βασική μου πεποίθηση είναι πως ο άνθρωπος πρέπει από μόνος του να νιώθει πληρότητα. Να μην εξαρτάται αυτό το συναίσθημα από την παρουσία κάποιου άλλου. Διότι όταν στηρίζουμε κάτι σε εξωτερικές συνθήκες, μπορεί να το χάσουμε. Πρέπει ο κάθε άνθρωπος να καταφέρει να γίνει ένας τέλειος μουσικός μόνος του. Να προσπαθήσει να αναδείξει την εσωτερική του μελωδία. Ο καλός βιολιστής μπορεί να απολαύσει από μόνος του την μουσική που παίζει και δεν έχει ανάγκη από κανέναν άλλον. Αν τώρα συναντήσει και έναν καλό πιανίστα μπορούν να κάνουν ένα πολύ όμορφο ντουέτο. Αν ο πιανίστας αποδειχτεί φάλτσος, υπάρχουν δύο επιλογές. Η πρώτη είναι, ακούγοντας την όμορφη μουσική του βιολιστή ο πιανίστας να προσπαθήσει να βελτιώσει την εσωτερική μουσική του. Η δεύτερη είναι το ντουέτο να χωρίσει. Ο βιολιστής μπορεί να βρει καινούργιο πιανίστα ή μπορεί να συνεχίσει να παίζει μόνος του τη μουσική του. Αν όμως είναι και οι δύο φάλτσοι τι γίνεται τότε ; Ποιος να αλλάξει και ποιος να μείνει ;

Θα σας πω τι γίνεται. Για το κακό μουσικό αποτέλεσμα του ντουέτου, προσπαθεί ο ένας να ρίξει το φταίξιμο στον άλλον. Αλλά ακόμη και να χωρίσουν, που θα τους οδηγήσει αυτό ; Αν το εσωτερικό μας μουσικό όργανο, συνεχίσει να παράγει φάλτσα, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να δημιουργήσουμε ένα καινούργιο κακό ντουέτο και να συνεχίσουμε να ρίχνουμε την ευθύνη στον άλλον. Ουσιαστικά τίποτα δε θα αλλάξει.


Όταν λοιπόν φτάσουμε στο σημείο να μην χρειαζόμαστε τον άλλο για να βιώσουμε πληρότητα, όταν ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι, όταν η εσωτερική μας μελωδία σταματήσει να παράγει φάλτσες νότες, τότε είμαστε έτοιμοι να δημιουργήσουμε πιο εναρμονισμένες σχέσεις. Τότε βέβαια σύμφωνα με τον νόμο του σύμπαντος, θα καταφέρουμε να έλκουμε και τα αντίστοιχα σε ποιότητα και εσωτερική πληρότητα άτομα.

Ας ψάξουμε λοιπόν το λάθος μέσα μας. Η κάθε προβληματική σχέση αυτό μας υποδεικνύει να κάνουμε.
Δείτε επίσης :

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Δημήτρη!Αυτοπροσδιόρισμος,να στηριζόμαστε στον εαυτό μας καινα μην εξαρτάται το "καλά" μας από τους άλλους!
Θα συμφωνήσω μαζί σου για άλλη μια φορά και θα προσθέσω ότι μπορούμε να είμαστε ανεξάρτητοι,με την δική μας ταυτότητα και να πορευόμαστε με τον σύντροφο μας σε δρόμους παράλληλους.

delta είπε...

Έτσι είναι Ειρήνη. Με την δική μας ταυτότητα (κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός) πορευόμαστε μαζί με τον συντροφό μας, σε ένα ταξίδι με τον ίδιο προορισμό. Και μέσα από την σχέση μας βελτιωνόμαστε, καθώς η κάθε σχέση είναι ο καθρέπτης του εαυτού μας. Αυτός δηλαδή που θα μας δείξει τα σημεία που πρέπει να δουλέψουμε και να βελτιώσουμε.

LAMDA είπε...

Ωραίο άρθρο Δημήτρη. Η ικανότητα της αυτοδιάγνωσης των λαθών και των προβληματικών σημείων του χαρακτήρα είναι ουσιαστικής σημασίας για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Ο πατέρας μου μου έλεγε, αν κάποιος σου φερθεί άσχημα δες πρώτα μήπως φταις εσύ! Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αναπτύξουμε ένα κάποιο βαθμό δεκτικότητας και να χαμηλώσουμε τον εγωισμό μας.

Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Δημήτρη ξέχασα να σε ευχαριστήσω για την παραπομπή σου στο ιστολόγιό μου και θα ήθελα να προσθέσω ότι δεν είμαι ο σούπερ ανεξάρτητος ανθρωπος που έχω τις τέλειες σχέσεις!απλά προσπαθώ να βελτιωθώ, να γίνω καλύτερος ανθρωπος για μένα αλλά και για την οικογένειά μου.Εχω όμως πολύ δουλειά ακομα!
Σε ευχαριστώ για την υποστήριξή σου και την επικοινωνία όλο αυτό τον καιρό!

delta είπε...

Καμιά φορά όμως φίλε Λάμπρο, ενώ προσπαθούμε να βελτιωθούμε, έχουμε περιορισμένη δυνατότητα αυτοδιάγνωσης (όπως λες), των λαθών μας. Εκεί μπορεί να μας βοηθήσουν οι σχέσεις. Κάθε τι που μας ενοχλεί στον σύντροφό μας, είναι ένα ελάττωμα, που λίγο ή πολύ το έχουμε κι εμείς. Αλλιώς δε θα μας ενοχλούσε. Σε ενοχλεί εσένα αν η γυναίκα σου αρχίσει να περπατάει με τα χέρια ; (αρκεί να μη το κάνει βέβαια σε πολυσύχναστο δρόμο). Εμένα δε θα μ’ ενοχλούσε. Με ενοχλεί όμως, όταν βλέπω κάποιον, που είναι φιλοχρήματος. Είναι γιατί, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό υποκρύπτω κι εγώ το ίδιο ελάττωμα. Μέσα από την αλληλοεπίδραση των σχέσεων και την παρατήρηση, μπορεί να το εξαλείψω.

delta είπε...

Σημασία φίλη Ειρήνη, δεν έχει πόση δουλειά ακόμη πρέπει να κάνεις. (Είναι λάθος η φράση «Εχω όμως πολύ δουλειά ακομα!» γιατί σε κάνει να επαφίεσαι στο μέλλον και να χαλαρώνεις. Κάποτε –ποιος ξέρει πότε- θα αλλάξω. Πιο σωστό νομίζω είναι το «δουλεύω τώρα με τον εαυτό μου εντατικά»)
Στο κάτω κάτω όταν σκάβεις για να βρεις μια πηγή, μέχρι την τελευταία φτυαριά δεν ξέρεις πόσο μακριά είναι το νερό.

Σημασία έχει ότι ξεκίνησες. Και η μακρινότερη διαδρομή ξεκινάει με το πρώτο βήμα. Την στασιμότητα να φοβάσαι.

Ανώνυμος είπε...

Εχεις δίκιο, το ξεκίνημα το έχω κάνει εδώ και πολύ καιρό και το δουλεύω ειδικά μέσα από την ψυχοθεραπεία. Απλά ειναι πολλά αυτά που θέλω να αλλάξω.

delta είπε...

Κι εγώ !

Τι περιμένουμε λοιπόν ;

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...