Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΞΑΝΘΗ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ


Εύχομαι σε όλους τους φίλους του Ξάνθη Φιλοσοφείν

το 2010 να είναι γεμάτο

Υγεία, Ειρήνη, Χαρά και Αγάπη!


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ

ΚΑΙ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΣΑΣ!


Καλή Πρωτοχρονιά

Χάραξε 31 Δεκεμβρίου.
Το ρολόι χτύπησε.
Σχεδόν μηχανικά, σήκωσε το χέρι του και έ
κλεισε το ξυπνητήρι.
Άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε το δωμάτιο.
Ήξερε ότι ήταν η τελευταία φορά που ξυπνούσε μέσα σε αυτό το συγκεκριμένο δωμάτιο, πάν
ω σ’ αυτό το συγκεκριμένο κρεβάτι.
Δεν του πήγα
ινε η καρδιά να σηκωθεί. Όμως έπρεπε.
Είχε να κάνει κάποιες τελευταίες ετοιμασίες.

Σηκώθηκε βαριεστημένα.Στον δρόμο προς την τουαλέτα σκεφτόταν την ημέρα που είχε ξημερώσει.
365 ημέρες προετοιμαζόταν γι’ αυτή την ημέρα.
'Σαν έτοιμος από καιρό’, που έλεγε και ο ποιητής, έπρεπε να νοιώθει, αλλά αυτός δεν ένοιωθε έτσι.
"Αντίδραση στο αναπόφευκτο" σκέφτηκε και άνοιξε την βρύση να πλυθεί. Έριξε τα μάτια του στον καθρέπτη.
Έντρομος συνειδητοποίησε πόσο μεγάλος έδειχνε, άσχετα αν ήταν μόλις ενός έτους παρά μία ημέρα, στην γήινη μονάδα μέτρησης του χρόνου.
‘Παράξενο πράγμα που είναι ο χρόνος’ σκέφτηκε φεύγοντας από την τουαλέτα. ‘Αν και τον αντιπροσωπεύω επάξια εδώ στην γη, κάτι πρέπει να κάνω για να του αλλάξω την διάρκεια’ σκέφτηκε εντονότερα και με μία αποφασιστικότητα στο βλέμμα.
‘Δεν μπορεί, το ίδιο χρονικό διάστημα, για έναν ηλικιωμένο να είναι το 1/70 του χρόνου του, για έναν μεσόκοπο το 1/50, για έναν νέο το 1/30, για ένα παιδί το 1/10 και για μένα όλη μου η ζωή.
Δεν είναι δυνατόν’ αναφώνησε απορημένος, φέρνοντας συνάμα την κούπα με το ζεστό τσάι που είχε φτιάξει, στα χείλη του.
‘Θα πρέπει να μιλήσω με τον Άχρονο Οριστή του Χρόνου.
Θα πρέπει να επιληφθεί του θέματος.
Δεν μπορεί να επιτρέπει να υπάρχει τόση αδικία’ ομολόγησε στον εαυτό του, αφήνοντας την κούπα πάνω στο τραπέζι και εγείροντας το κορμί του από την π
ολυθρόνα που καθόταν.
Φόρεσε το παλτό του, κρύο έκανε έξω δεν ήθελε να συναχωθεί, και κίνησε για τον τελευταίο όροφο της πολυκατοικίας που ζούσε.
Εκεί επάνω, στο ρετιρέ του οικοδομήματος του Χρόνου, ζούσε από πάντα ο Άχρονος Οριστής του Χρόνου.
Τον είχε δει ήδη μία φορά, τότε που χρειάστηκε να παραλάβει από τα χέρια του τα κλειδιά του διαμερίσματος που
έμενε.
Πριν από ένα χρόνο και μία μέρα, ακριβώς.
Του είχε κάνει εντύπωση, σ’ εκείνη την
πρώτη τους συνάντηση, η καλοσύνη και η πραότητα που είχε στο πρόσωπό του ο Άχρονος Οριστής. Φοβερό επίτευγμα, αν αναλογιστείς ότι αυτός ο άνθρωπος διαχειριζόταν τον χρόνο δισεκατομμυρίων άλλων ανθρώπων.
Χτύπησε το κουδούνι του διαμερίσματος.
Η πόρτα άνοιξε αυτόματα και εισήλθε μέσα στο λιτά διακοσμημένο δωμάτιο, με τα πολλά ρολόγια στους τοίχους, τόσα όσα οι γήινες και οι συμπαντικές μονάδες μέτρησης του χρόνου.
Ο Άχρονος Οριστής του Χρόνου καθόταν στο μέσο του δωματίου, πίσω από ένα γραφείο γεμάτο και αυτό με μικρά ρολόγια, πάνω σε μία αναπαυτική πολυθρόνα. Ένα πλατύ χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπό του όταν αντίκρισε τον επισκέπτη του.
- Καλώς τον. Σε τι οφείλω την τιμή της επισκέψεώς σου;
- Ξέρεις, Άχρονε Οριστή του Χρόνου, έχω ένα πρόβλημα.
- Τι πρόβλημα;
- Πιστεύω ότι η διάρκεια ορισμού του χρόνου είναι δυσανάλογη για κάθε άνθρωπο. Και αυτό το βρίσκω άδικο.
- Μα, καλέ μου, είναι λογικό να είναι δυσανάλογη.
- Γιατί;
- Γιατί ο χρόνος του κάθε ανθρώπου είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την μνήμη του. Και είναι λογικό, κάθε ηλικία να έχει την δική της μνήμη και την δική της εμπειρία. Αν όλα ήταν ίσα, αν όλα ήταν όμοια, τότε δεν θα υπήρχε καμία ομορφιά στη ζωή. Δεν ξέρεις ότι η διαφορετικότητα δίνει νόημα και ομορφαίνει τον κόσμο;
- Δεν έχεις άδικο αλλά εγώ, που ήρθα πριν από ένα χρόνο στη γήινη ζωή και τώρα ετοιμάζομαι να φύγω από αυτή,
γιατί να ζήσω τόσο λίγο; Εγώ δεν έχω φτιάξει την μνήμη μου όσο την έχει φτιάξει κάποιος που έχει ζήσει 70 χρόνια, έτσι δεν είναι; αυτό δεν είναι άδικο;
- Εσύ, μπορεί να μην έχει μνήμη εβδομηντάρη, αλλά έχεις την μνήμη όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως ηλικίας, που έχουν ζήσει μέσα σε αυτή την χρονιά. Εσύ αντιπροσωπεύεις τις στιγμές όλων μαζί και καθενός χωριστά. Και πίστεψέ με, αυτό είναι το πιο σπουδαίο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος γι’ αυτούς τους ανθρώπους.
- Αφού είναι έτσι, γιατί πρέπει εγώ να φύγω και να έρθει κάποιος άλλος στη θέση μου;
- Γιατί θέλω ο καθένας από εσάς, τους Ετήσιους Χρόνους, να κουβαλάει το βάρος μόνο της δικής του χρονιάς. Με τα καλά και τα άσχημα, με τα ίσια και τα ανάποδα. Γιατί έτσι προστατεύω και εσάς και τους
ανθρώπους. Δημιουργώ ένα πλέγμα αναμνήσεων με οριζόντιους άξονες εσάς και κάθετους άξονες τους ανθρώπους. Έτσι δεν είναι;
- Δίκιο έχεις Άχρονε Οριστή του Χρόνου
πρέπει να το παραδεχτώ, όσο κι’ αν με πονάει.
- Ήξερα ότι θα καταλάβαινες.
- Σ’ ευχαριστώ. Τώρα πρέπει να φύγω. Έχω να ετοιμαστώ. Σε κάποιες ώρες πρέπει να αποχωρήσω.
- Εγώ σ’ ευχαριστώ που ανταποκρίθηκες στις προσδοκίες όλων μας. Και τις δικές μου και των ανθρώπων. Θα σε θυμού
νται νοσταλγικά. Πίστεψέ με.
- Το εύχομαι.
- Στο καλό να πας.
- Σ’ ευχαριστώ. Θα τα ξαναπούμε άραγε;
- Βεβαίως. Να είσαι σίγουρος. Όσο ζεις στις
μνήμες των ανθρώπων, τόσο θα ζεις και μέσα στις καρδιές τους.
Με πιο ανάλαφρη καρδιά, ο Ετήσιος Χρόνος επέστρεψε στο διαμέρισμά του. Η συνομιλία που είχε με τον Άχρονο Οριστή του Χρόνου τον είχε κάνει να νοιώσει καλύτερα και να συνειδητοποιήσει την σπουδαιότητά του στην πορεία του Χρόνου. Κοίταξε το ρολόι που κρεμόταν στον τοίχο του καθιστικού. Του απέμεναν λίγες ώρες μέχρι να την τελική αποχώρησή του. Έριξε μια ματιά στις βαλίτσες του, πιστοποίησε ότι είχε βάλει μέσα όλα εκείνα τα γεγονότα που είχαν συμβεί κατά την διάρκεια της ζωής του και τις έκλεισε ερμητικά. Ντύθηκε με τα καλά του ρούχα και αφού έφτιαξε μία ακόμη κούπα ζεστό τσάι, έκατσε ανάλαφρα στην πολυθρόνα του να δει τηλεόραση. Όλα τα δελτία ειδήσεων ανήγγειλαν την αποχώρησή του με χαρά. Αν και του φαινόταν παράξενη αυτή η χαρά, εντούτοις δεν έβαλε στεναχώρια στην καρδιά του. Υπομονετικά, περίμενε να περάσει η ώρα για να σηκωθεί και να φύγει. Όχι, δεν θα πήγαινε μακριά. Στον από πάνω όροφο θα πήγαινε. Εκεί. Μαζί με τους υπόλοιπους Ετήσιους Χρόνους. Στο διαμέρισμα των Αναμνήσεων και των Περασμένων Μεγαλείων. Η ώρα έφτανε. Να! Το κουδούνι χτύπαγε. Έπρεπε να φύγει. Από την πόρτα Εξόδου. Να μην συναντήσει τον Νέο Ετήσιο Χρόνο. Έθιμο βλέπεις. Σηκώθηκε, έριξε το παλτό του στους ώμους του, πήρε τις βαλίτσες του και κίνησε για την πόρτα. Έριξε μία τελευταία ματιά στον χώρο και άνοιξε την πόρτα…
πηγή: http://yiorgosbs.wordpress.com/

Σε λίγες ώρες ο παλιός χρόνος, θα παραδώσει την σκυτάλη στον καινούργιο..άλλος ένας χρόνος θα πάει να συναντήσει αυτούς που πέρασαν..και είναι τόσοι πολλοί!! Κι'εμείς θα υποδεχτούμε το 2010 με ευχές,και με την ελπίδα να είναι μια καλή χρονιά.

Καλή Πρωτοχρονιά!!

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Χόρεψε, είσαι ήδη εκεί !

Ήταν μια φορά μια πιτσιρίκα που χάθηκε …

Δε μπορούσε να θυμηθεί το σπίτι της !

Τι αγωνία !, τι ένταση !, τι άγχος είχε η αναζήτηση της !

Όποιος έχει χαθεί μικρός, λίγο ή πολύ, θα την καταλαβαίνει, θα την νιώθει.

Διάφοροι περαστικοί άκουσαν το κλάμα της.
Κάποιοι την αγνόησαν, κάποιοι προσπάθησαν να την βοηθήσουν.

Ποια είσαι ; Πως σε λένε ;
Δεν ξέρω.

Που μένεις ;
Δε θυμάμαι, σε ένα καταπράσινο πάρκο κοντά, νομίζω.

Κάποιοι της έδειξαν λάθος δρόμο …

Όλο το βράδυ γύριζε άσκοπα.
Μέχρι που την πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας, ακριβώς λίγο πριν το ξημέρωμα, χάνοντας και την τελευταία της ελπίδα, σωριάστηκε κατάκοπη σε ένα παγκάκι.

Είμαι χαμένη, σκέφτηκε
.

Πρέπει να θυμηθώ …
.

Πρέπει να θυμηθώ …

Πρέπει να θυμηθώ …

Πρέπει να θυμηθώ …


Ένοιωσε ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο και μια ζεστή αγκαλιά.

Άνοιξε τα μάτια της και αντίκρισε το χαμόγελο της μάνας …

Κοίταξε γύρω της και θυμήθηκε τον χώρο

Ήταν στο σπίτι της. Δεν χάθηκε ποτέ
.

Xμμμμμ ….

Αφού δεν τα πάω καλά στα παραμύθια ας προσπαθήσω με μια ευχή

Σας εύχομαι, το 2010 να ανακαλύψετε την μαγεία της στιγμής, της κάθε στιγμής, και να αφεθείτε σ' αυτή, έτσι ώστε η ζωή σας να ξαναγίνει παραμύθι.

Και να βρείτε και κάποιον να μοιραστείτε αυτές τις στιγμές και
.
να χορέψετε μαζί του…


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Ξέρεις να ακούς ;


Έχουμε ανάγκη από ψυχοθεραπεία !

Κάποιοι φίλοι του blog δήλωσαν ήδη τρελοί αλλά αυτοί είναι μια χαρά. Εξάλλου ποιος τρελός έχει επίγνωση της τρέλας του ; Είναι αδύνατον, γιατί αποκτώντας αυτή την επίγνωση θα γινόταν αμέσως καλά ! Όλοι οι υπόλοιποι στα όρια είμαστε. Ούτε στα άσπρα ούτε στα μαύρα (πλήκτρα του πιάνου). Στη χαραμάδα ! – όπως θα έλεγε κι ο Ζαμπέτας.

Ποια είναι η βασική ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου ;

Λεφτά είπες ;

Τρελός είσαι ; Που να τα βρεις τα λεφτά με τέτοια οικονομική κρισάρα που μας δέρνει.

Ξέχασε το !




........
Καλά μην το ψάχνεις άλλο. Θα στο πω εγώ που το παρατηρώ χρόνια και σε όσους το επισήμανα και το πρόσεξαν συμφώνησαν. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ανάγκη να τον αφήσουν να μιλήσει.

Τι ; Γελάς ;

Καλά. Άνοιξε τα μάτια σου παιδί μου και κοίτα γύρω σου. Προσπαθεί να μιλήσει ο άνθρωπος και δεν μπορεί. Έχει σκάσει με τα προβλήματά του όλη μέρα και θέλει να τα ξεφορτωθεί. Και ξέρεις γιατί δεν μπορεί ; Γιατί κανένας δε θέλει να τον ακούσει ! Οι υπόλοιποι που πρέπει να ακούσουν, έχουν ανάγκη να μιλήσουν κι αυτοί! Πως έχει γίνει έτσι η ζωή μας ; Να μην προφταίνουμε να ξεφορτώσουμε. Να μην προφταίνουμε να μιλήσουμε ; Όλοι να ολοκληρώσουν προσπαθούν. Κι όλοι μένουν στη μέση. Αναζητείται ο ήρωας που θα βρει το θάρρος να ακούσει !




Ίσως ο λόγος που κάποιοι φίλοι αναζητούν την παρέα μου (πω! πω! έπαρση βραδιάτικα !) είναι ότι ξέρω να ακούω.

Ναι ξέρω !

Γιατί όπως έμαθα, μετά από προσπάθεια αρκετών χρόνων, να παρατηρώ τον εαυτό μου, προσπαθώ να παρατηρήσω και τους άλλους. Οι οποίοι σε τελική ανάλυση είναι οι καθρέπτες μου. Και για να παρατηρήσεις τους άλλους απαιτείται σιωπή και προσπάθεια να διαβάσεις τι κρύβεται πίσω από τα λόγια τους.

Δυστυχώς οι πιο πολλές ανθρώπινες σχέσεις είναι συναλλαγή ενός νου με άλλον, κι όχι ουσιαστική επικοινωνία ανάμεσα σε ανθρώπινες υπάρξεις που βρίσκονται σε κοινωνία μεταξύ τους. Καμιά σχέση δεν μπορεί να ευδοκιμήσει με αυτόν τον τρόπο, και γι’ αυτό υπάρχουν τόσες συγκρούσεις στις σχέσεις.



Η σωστή ακρόαση είναι μία τέχνη ! Και κάθε τέχνη έχει τα μυστικά της …

Όταν μιλάει κάποιος τον παρακολουθείς ; ή σκέφτεσαι τις αυριανές υποχρεώσεις σου; Τον ακούς ή προσπαθείς να μιλήσεις εσύ ; Μήπως το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής σου είναι απασχολημένο με τις σκέψεις σου ; Μήπως δίνεις περισσότερη προσοχή στη δική σου σκέψη παρά στο τι λέει ο άλλος, και καθόλου σ’ αυτό που έχει πραγματικά σημασία : στην Ύπαρξη του άλλου κάτω από τις λέξεις και το νου. Και πως θα νιώσεις την Ύπαρξη του άλλου παρά μόνον μέσα από την δική σου Ύπαρξη ; Πως θα καταλάβεις τι πραγματικά θέλει να κοινωνήσει ο άλλος μαζί σου, τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις (που δεν είναι παρά οδικές πινακίδες που δείχνουν προς κάποια κατεύθυνση), αν δεν διατηρήσεις τη δική σου εσωτερική σιωπή ;



Όταν ακούς έναν άλλο άνθρωπο, μην τον ακούς μόνο με το νου σου. Άκου τον με όλο σου το σώμα ! Νιώσε τον. Πάψε και άστον να τελειώσει. Κι άφησε επιτέλους ένα κενό σιωπής πριν αρχίσεις να μιλάς εσύ. Έτσι θα είσαι σίγουρος ότι έχει ολοκληρώσει χωρίς να τον διακόψεις. Καθώς ακούς, προσπάθησε να νιώσεις το ενεργειακό πεδίο του εσώτερου σώματός σου. Αυτό απομακρύνει την προσοχή από τη σκέψη και δημιουργεί έναν ήσυχο χώρο, όπου σου δίνεται η δυνατότητα να ακούς πραγματικά χωρίς να παρεμβαίνει ο νους. Δίνεις στον άλλο άνθρωπο χώρο – χώρο να υπάρξει. Είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μπορείς να του προσφέρεις. Με αυτόν τον τρόπο μπορείς να τον βοηθήσεις πραγματικά. Άσχετα με το τι θα του πεις. Και μόνο που θα καταφέρεις να τον ακούσεις είναι αρκετό. Θα γίνεις η γείωση μέσα από την οποία θα περάσουν τα προβλήματα που τον βασανίζουν. Και, έστω προσωρινά, θα τον ανακουφίσεις. Είναι μια ψυχοθεραπεία για τον άλλον !



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Ένας χρόνος πέρασε ...


Ένας χρόνος ακόμη φεύγει
Ένας χρόνος που μας απομακρύνει ακόμη περισσότερο από την αθωότητά μας, από την παιδική μας ηλικία. Μας απομακρύνει ακόμη πιο πολύ από τη μαγεία μας, από την αλήθεια μας.

Η αθωότητα είναι η φυσική κατάσταση μας, μέχρι αυτή να καλυφθεί εντελώς. Αυτό που την καλύπτει, είναι η εικόνα του εαυτού μας. Όταν κοιτάζουμε τον εαυτό μας, ακόμα κι όταν προσπαθούμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, βλέπουμε μια εικόνα που έχει δομηθεί μέσα από τα χρόνια. Οι γραμμές και οι ρυτίδες που σχηματίζονται στο πρόσωπο μας, εξιστορούν περασμένες χαρές και λύπες, θριάμβους και ήττες, ιδανικά και εμπειρίες.





Ο άνθρωπος που διατηρεί την αθωότητα του, οπουδήποτε κι αν κοιτάξει βλέπει τον εαυτό του. Δε σκιάζεται από κρίσεις, ετικέτες και προσδιορισμούς. Εξακολουθεί να γνωρίζει ότι έχει ένα εγώ και μια εικόνα του εαυτού του αλλά αυτά δεν τον αποσπούν. Τα βλέπει, μέσα στο φόντο του όλου, του συνολικού πλαίσιου της ζωής.

Το εγώ είναι η δική σου μοναδική άποψη των πραγμάτων και χωρίς την αθωότητα, η εστίαση του εγώ είναι εξαιρετικά παραμορφωτική. Αν νομίζεις ότι γνωρίζεις κάποιον ή κάτι – και σ’ αυτό συμπεριλαμβάνεται κι ο εαυτός σου – αυτό που βλέπεις είναι , στην πραγματικότητα, οι δικές σου κρίσεις και οι ετικέτες που έχεις βάλει σ’ αυτόν τον κάποιον ή το κάτι. Ακόμη κι όταν δεν φέρνουμε αυτές τις κρίσεις στην επιφάνεια, εξακολουθούν να σκιάζουν την αντίληψη μας, όπως η σκόνη το φακό.




Ο άνθρωπος που διατηρεί την αθωότητα του δε βάζει ετικέτες σε τίποτα, τα βλέπει όλα με φρέσκα μάτια. Γι’ αυτόν δεν υπάρχει σκόνη στο φακό, ο κόσμος λαμποκοπά ολοκαίνουργιος. Μέσα σε κάθε τι ακούγεται το ίδιο αχνό τραγούδι : «Αντίκρισε τον εαυτό σου». Θα μπορούσαμε να ορίσουμε τον Θεό ως κάποιο που κοιτάζει γύρω του και βλέπει μόνο τον εαυτό του, παντού. Στο βαθμό που έχουμε δημιουργηθεί όλοι «κατ’ εικόνα και ομοίωση», ο κόσμος είναι ένας καθρέπτης.

Γεννιόμαστε σοφοί και πεθαίνουμε ηλίθιοι, γιατί οι κοινωνία μας αφαιρεί δια της βίας την παιδική πλευρά του εαυτού μας. Κι αυτό ονομάζεται «προσαρμογή». Από την οικογένεια, ως το σχολείο και μέχρι το τέλος της ζωής του το κάθε άτομο γίνεται ο στόχος της «αλλαγής».





Ο άνθρωπος φοβάται τον άνθρωπο, γιατί έχασε την παιδική πλευρά μέσα του. Ένα πολύ μικρό παιδάκι πλησιάζει άφοβα τον άνθρωπο, αλλά οι γονείς του με την εκπαίδευση, αρχίζουν σιγά σιγά να του εμπνέουν τον φόβο του ανθρώπου. Έτσι η κατάσταση γίνεται φαύλος κύκλος. Συχνά ένα παιδάκι γεννιέται κατευθείαν φοβισμένο, γιατί έχει ζωντανή τη μνήμη του φόβου μέσα του. Για να ξεπεράσουμε το φόβο και ολόκληρο το παρελθόν μας, πρέπει να το «φράξουμε», με πολλών ετών νέες εμπειρίες, απαλλαγμένες από την ΔΙΑΦΟΡΑ του ανθρώπου από τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος πρέπει να γίνει Α-ΔΙΑΦΟΡΟΣ, να αντιμετωπίζει δηλαδή τις πράξεις και τα λόγια του άλλου με ηρεμία, και «αδιαφορία» σαν να μη διαφέρουν από τα δικά του. Πρέπει να διατηρεί σε όλα τα στάδια της ηλικίας του ζωντανό το παιδί, ώστε κάθε φορά που τελειώνει τη ζωή του, να μπορεί να τραγουδά σαν τα παιδιά που γυρίζουν σπίτι τους από την εκδρομή :



Επεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα

Επεράσαμε όμορφα ετούτη τη φορά !
.
.

Ένα βήμα προς τη δική σου καρδιά
Είναι ένα βήμα προς τον Αγαπημένο
Σ’ αυτό το σπίτι των κατόπτρων
Αντικρίζεις διάφορα πράγματα.
Τρίψε τα μάτια σου,
Μόνο εσύ υπάρχεις !
Ρουμί

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...


Επεράσαμε όμορφα και τούτη τη χρονιά !

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Ευχές



Είπα να στείλω ευχές... και τα λόγια δε με βοήθησαν.

Και περπατούσα με τη μικρή μου... μες τη νύχτα.  Κι έτσι όπως πηγαίναμε χέρι χέρι σφιχτά πιασμένες εγύρισε και μου 'πε:

"Τίποτα δεν περισσεύει.  Από όλα όσα ζούμε, από τις στιγμές μας, τίποτα δεν περισσεύει.  Σε ότι νιώθουμε δεν υπάρχουν τρύπες   Γιατί αλλιώς δεν θα υπήρχε σύνολο."

Εγύρισα το βλέμμα προς τα πάνω και είπα "ευχαριστώ"....

Ευχες στους φιλους συνοδοιπορους του Ξανθη φιλοσοφειν.




Να ειμαστε παντα καλα,
για να εχουμε μια ζωη ισορροπημενη, αρμονικη και ενδιαφερουσα για μας και χρησιμη για τους γυρω.

Με την ευχη... να ζησουμε το υπολοιπο της ζωης μας μεσα σε μια αφυσικη, ανεξηγητη και υπεροχη προσδοκια!

Μακαρι να δρούμε οσο ζουμε, νιώθοντας την μοναδικότητα και προσωρινότητα μας μέσα σ’ ένα Όνειρο.

Μακαρι να δρούμε κάθε στιγμη, έχοντας μέσα μας μια αυθόρμητα αναβλύζουσα χαρά.

Ας κατανοησουμε και απολαυσουμε το ιερο παγκοσμιο καλαμπουρι
περα από δογματα και αντιληψεις που περιοριζουν.

Να ειμαστε παντα καλα,
να χωρεσουμε οσο περισσοτερη ειρηνη μπορουμε μεσα μας
και να βρουμε οσο περισσοτερο χωρο μπορουμε για τον Θεο,
ωστε να ζησει λιγο περισσοτερο συντροφια μαζι μας.

Ειθε η Αληθεια να επικρατησει σε ολες τις μορφες της,
απελευθερωνοντας τον ανθρωπο απο καθε ειδους δεσμα,
ετσι ωστε να δει την Αληθεια
με τα ματια του Θεικου Εαυτου.

Η Μοναδικη Πηγη,
η Ενεργεια της Αγαπης και του Φωτος,
ας φερει γαληνη στις ζωες μας Τωρα.

Ειθε ο Χριστος να ξαναρθει
και ν' αποκαταστησει το Θεικο σχεδιο πανω στην Γη.


Ας μας οδηγησει απο το σκοταδι στο Φως.
Ας μας οδηγησει απο την αγνοια στην Αληθεια.
Ας μας οδηγησει απο την θνησιμοτητα στην Αθανασια.
Ας ερθει το Φως πανω στην Γη.

Είθε να ανθίζουν τα χαμόγελα στις φωτεινές ψυχες όλων.

Παραδεχομαι οτι η Βασιλεια του Θεου,
ειναι μια κατασταση αρμονιας, ισορροπιας, υγειας, χαρας, ευτυχιας, εμπνευσης, δημιουργιας.

Αναζητουμε την Βασιλεια του Θεου και ευχομαστε να μπει μεσα μας.

Από την καρδιά της αγάπης απευθύνουμε την ευλογία σε κάθε ψυχή:
να γεννηθεί ο Χριστός εντός, η θεϊκή χαρά και χάρις!
Νυν και αεί!

Αμην.





Γιαννης Δογανης / Φαος σατορι- Φαος σαμαντι – Φαος αρτ Ιανις

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Βασιλοπαίδες

Μετά από επιθυμία και προτροπή του φίλου Δημήτρη, δημοσιεύω και στο "Ξάνθη Φιλοσοφείν" το τελευταίο μου ποίημα, το οποίο αναρτήθηκε για πρώτη φορά στα "Εσωτερικά Μονοπάτια".
Θεωρώντας ότι δεν είναι άσχετο προς το πνεύμα των ημερών, θέλω να ευχηθώ σε όλους σας μέσα απ' την καρδιά μου, Υγεία, Αγάπη, Ψυχική Γαλήνη και Πνευματική Διαύγεια, να βιώνετε κάθε στιγμή με πλήρη συνειδητότητα και επίγνωση το θαύμα της ζωής, να δέχεστε με χαρά, ταπεινότητα και ευγνωμοσύνη όλες τις ευλογίες και τις χάρες του Θεού και να γεμίζει η ζωή σας με το φως και τη λάμψη της εσωτερικής αρμονίας και της Ενότητας με το Παν!
Σας ευχαριστώ που συνοδεύετε τα βήματά μου σ' αυτό το ταξίδι!

Χρόνους πολλούς μετά την τελευταία γέννησή μου
παλεύοντας να βρω το "ποιος",
το "από πού" και το "γιατί",
μέσα σε ερήμους, δάση
και σε ανήλιαγες στοές οδοιπορούσα.



Αυτό που μοίρασε τον Εαυτό Του σε κομμάτια
κι όμως Ανέπαφο και Άφθαρτο παρέμεινε
τα θολωμένα παιδικά μου βήματα οδήγησε κοντά σας,
σε σας που πάντα κατοικούσατε μαζί μου
μέσα στα δώματα του Σύμπαντος
μες στα παλάτια του Πατρός τα άχρονα
και στις αυλές τις αστρικές,
εκεί που δίχως λέξη ν' ανταλλάξουμε
όλοι γνωρίζαμε πως είμαστε Ένα.


Πριν καταλάβω, πριν να θυμηθώ,
ένας ζητιάνος νόμιζα πως είμαι,
ένας παρίας άχρηστος κι ασήμαντος,
φριχτό φορτίο περιττό πάνω στους ώμους της ζωής.


Τώρα γεμίσαν λάμψη απόκοσμη οι οφθαλμοί
κι άστραψαν γλώσσες πύρινες ανάμεσα στα φρύδια.
Τώρα Εκείνο που Προέλευση
και Προορισμός μας είναι,
Αυτό που Αρχή και Τέλος Προαιώνιο υπήρξε,
το Άφατο, το Απερίγραπτο, το Παν,
που μας απέστειλε μες στη Σοφία Του
ν' ανταμωθούμε,
τώρα Εκείνο γίνεται Ψίθυρος Άγιος
και Ήχος Μυστικός
κι όλο μας λέει σε εμάς τους άσημους και ταπεινούς
πως γεννηθήκαμε μαζί
σε Νεφελώματα πορφύρας
κι όλοι αδέρφια είμαστε επουράνια
πρίγκηπες κι αρχοντόπουλα
βασιλοπαίδες...


Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Τα Χριστούγεννα τα εορτάζουμε μία φορά τον χρόνο ως ένα γεγονός που συνέβη άπαξ και αφορά την έλευση του Θεανθρώπου. Και ειδικότερα τα εορτάζουμε στις 25 Δεκεμβρίου λίγες μέρες μετά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο.

Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία κατέβαινα από τον Ψυχρό Βορρά, αυτή την εποχή τού έτους, Νεράιδες τραγουδώντας & βαστώντας κλαδιά περιτυλιγμένα με βαμβάκι κάτι που σίγουρα μάς θυμίζει το σημερινό χριστουγεννιάτικο δένδρο και τα κάλαντα.

Σύμφωνα με την αρχαία Αιγυπτιακή παράδοση, την 17η μέρα του μήνα Αθύρ που ήταν ο τρίτος μήνας των Αιγυπτίων και σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο αντιστοιχεί στον Νοέμβριο ή στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο, ο Θεός Όσιρης κλεινόταν σε φέρετρο ή λέμβο, την 18η γινόταν η αναζήτηση (Ζήτησις στον Πλούταρχο) και την 19η η επανεύρεσή του (Επανεύρεσης στον Πλούταρχο).

Ομοίως κοντά στις 25 Δεκεμβρίου του σημερινού ημερολογίου εορτάζονταν και η γέννηση του Μίθρα ο οποίος συμβόλιζε τον Ήλιο, το Φως.

Η πιο απλή προσπάθεια αποσυμβολισμού τών παραπάνω αναφορών οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ταύτιση προσώπων, καταστάσεων και εποχών: μεγαλώνει η ημέρα μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο τού Δεκεμβρίου, γεννιέται ο Χριστός. Ουσιαστικά, η τοποθέτηση τής γέννησης τού Χριστού την συγκεκριμένη στιγμή αποτελεί την συμβολική εκκίνηση τού τεράστιου φιλοσοφικο-κοινωνικού μηνύματος που επρόκειτο να ακολουθήσει η αλληγορία δε τού Ιωάννη τού Προδρόμου "τώρα που ήρθε εκείνος, εγώ μικραίνω κι αυτός μεγαλώνει", πάλι θυμίζει το φυσικο-πνευματικό υπόβαθρο και το ρητό του Ηράκλειτου "φύσις κρύπτεσθαι φιλεί".

Τώρα ως αρχετυπική κατάσταση, τα Χριστούγεννα συμβαίνουν καθημερινά και αφορούν τον καθένα μας. Κάθε φορά που η Υλη όπως συμβολίζεται από τον Ηρώδη μετρά τους υπηκόους της, για νασταθμίσει την δύναμή της, η άλλη πλευρά του διπολικού αυτού κόσμου μας δίνει την ευκαιρία να θυμηθούμε τον τόπο καταγωγής μας - επιστροφή στον τόπο όπουγεννηθήκαμε - για να απογραφούμε. Και τούτο γιατί η Υλη την δύναμή της θέλει να την μετρήσει στην Άλλη Πλευρά κι όχι στην δική της. Αν, όμως, η Σοφία μας όπως Συμβολίζεται από τον Ιωσήφ και η Συνειδητότητά μας όπως συμβολίζεται από την Μαρία, (μαρ = θάλασσα =ρεύμα συνειδητότητας) έχει αναγνωρίσει την Αγνότητα του πνεύματός μας υπακούοντας στην φωνή του Ανώτερου Εαυτού μας, τότε κυοφορείται ο Νέος Ανθρωπος, ο Ανώτερος Πνευματικός Άνθρωπος.

Η Γέννησή του θα είναι δύσκολη, και θα γίνει μέσα στο σκοτάδι της Νύχτας, γιατί πάντα το Νέο θα αναδύεται μέσα από τα βάθη του Ασυνειδήτου μας καθώς αυτό θα αναδύεται στο φως του Συνειδητού. Γιατί πάντα το Φως εμφανίζεται μέσα στο Σκοτάδι για να χαράξει νέα πορεία. Μέσα από την μήτρα του μικρόκοσμου -την μητρική του μήτρα- το Νέο Φως θα γεννηθεί στην σκοτεινή μας διάνοια που συμβολίζεται με το Σπήλαιο. Η γέννηση μέσα στη Φάτνη σημαίνει ότι ο ψυχικός νους, η εκδηλωμένη Σοφία, το Άγιο Πνεύμα μπορεί να κατοικήσει τώρα στο σώμα. Έτσι, ο υιός ενσαρκώνεται στο φυσικό σώμα, δηλαδή στην ενσυνείδητη πραγματικότητα, επιτρέποντας στον Υιό του Ανθρώπου και στον Υιό του Θεού να συνυπάρχουν, το πνεύμα με την ύλη να συγκατοικεί. Η φάτνη αντιπροσωπεύει τα τέσσερα κατώτερα ενεργειακά κέντρα, το σώμα της σάρκινης φύσης μας, ενώ τα ζώα της φάτνης συμβολίζουν τη ζωτική ενέργεια του ανθρώπου, η οποία από την πρώτη στιγμή, μπαίνει στην υπηρεσία του υιού, κάτω δηλαδή από τον έλεγχο του ψυχικού νου, της νέας δύναμης που κυριαρχεί στο σώμα. Έτσι, βλέπουμε όλες τις ζωτικές δυνάμεις των τεσσάρων κατώτερων κέντρων που μέχρι τώρα εξυπηρετούσαν τη σάρκινη φύση του, να τον προσκυνούν, να δηλώνουν υποταγή και υπηρεσία στο έργο της πνευματοποίησης του σώματος. Το σώμα γίνεται ο Ναός του ζώντος Θεού.


Η εμφάνιση των τριών Μάγων θα φέρει στην επιφάνεια της συνείδησης στοιχεία των δυνάμεων της ψυχικής πραγματικότητας του Ιησού, καθώς οι μάγοι αποτελούν σύμβολα της πολωμένης φύσης του ως σημεία του ορίζοντα της ύπαρξης. Έτσι, η Ανατολή, ο Βορράς, ο Νότος και η Δύση είναι θέσεις κλειδιά, ενεργειακά στοιχεία εντός του εαυτού του.

Τα δώρα που φέρνουν οι μάγοι στον Ιησού, αντιστοιχούν στις δυνάμεις που συνθέτουν την ύπαρξή του. Είναι τα δώρα των επιπέδων μέσα του, που εισπράττει η κατανόησή του. Αυτά τα δώρα είναι οι αμοιβές που προσφέρουν αυτά τα επίπεδα.

Έτσι, ο Χρυσός είναι το δώρο του φυσικού επιπέδου, αγγέλου ή δύναμης, μέσα στον εαυτό και συμβολίζει την ευημερία.

Αυτός ο πλούτος προσφέρεται από την υπηρεσία των δημιουργικών δυνάμεων μέσα στο σώμα, καθώς αυτές οι δυνάμεις λειτουργούν μέσα από το πρώτο κέντρο του αδενικού μας συστήματος, αυτό που καλούμε γονάδες. Σε αυτό το κέντρο ανθίζει το δέντρο της ζωής, αποστολή του οποίου είναι η προμήθεια των δυνάμεων, η θεραπεία και η ανάπτυξη. Αυτή η υλική ευημερία στο φυσικό επίπεδο είναι απαραίτητη, καθώς ο χρυσός, οι φυσικές δυνάμεις, θα υποστηρίξουν την πνευματοποίηση του σώματος προς την ολοκλήρωση με σκοπό την επίτευξη της Χριστότητας.
Η σμύρνα είναι το δώρο του νοητικού επιπέδου. Συμβολίζει την πικρία του νου. Αυτή η πικρία θα είναι αποτέλεσμα της ύψιστης κατανόησης που θα εισπράξει ο Υιός του Ανθρώπου καθ’ όλη τη διάρκεια των γεγονότων μέχρι την Ανάσταση και την Ανάληψή του. Είναι η πικρία της θνητής διάνοιας πάνω στις διεργασίες που θα υποστεί ο νους (σταύρωση των ιδεών) για τον ερχομό των Χριστικών δυνάμεων μέσα στην ενσυνείδητη πραγματικότητα. Αυτή η πικρία είναι ένα δώρο κατανόησης, καθώς ο ψυχικός νους θα διαψεύσει καθολικά την πραγματικότητα του υλικού ανθρώπου.


Το λιβάνι συμβολίζει την αγνή, συναισθηματική φύση του Υιού, η οποία μέσω της Μαρίας έχει ήδη εξαγνιστεί, ώστε αυτή η φύση να μπορεί τώρα να ανυψωθεί στην ανώτερη συγκινησιακή πραγματικότητα που αντιπροσωπεύει το Άγιο Πνεύμα.

Το Αστέρι που καθοδηγεί τους μάγους, είναι κι αυτό ένα δώρο. Το προσφέρει ο Χριστός, η ανώτερη συνείδηση, στον Ιησού, δώρο της υπερ-πραγματικότητας προς τον άνθρωπο. Είναι το σύμβολο που έχει ανατείλει, το σύμβολο της νέας συνειδητότητας, της Χριστικής έλευσης στο υποσυνείδητο της ψυχικής αντίληψης, ατομικό για τον Ιησού και συλλογικό για την ανθρώπινη ύπαρξη.

Ο Χριστός ως ενσυνείδητος νους, επέτρεψε στην υπερσυνείδητη πραγματικότητα να εκδηλωθεί και κάτω από τη θεϊκή βούληση, ο Υιός του ανθρώπου έγινε Υιός Θεού. Για να συμβεί αυτό αντίστοιχα μέσα μας, πρέπει να επιτρέψουμε στη ροή της θείας ενέργειας να εισχωρήσει και να πνευματοποιήσει το σύνολο του εαυτού μας. Για να εισέλθουμε σ’ αυτά τα άδυτα της δικής μας ύπαρξης γεννώντας απ’ αυτά τα βάθη το φως του Χριστού πυρήνα μας, είναι απαραίτητη η εξαγνιστική φύση του Αγίου Πνεύματος, να καθαρίσει τη φάτνη των κατώτερων κέντρων μας, που σημαίνει: η δική μας Εύα – ανάγκη για προβολή, να έχει ανταλλαχθεί σε συναίσθηση της εσωτερικής ζωής, να έχει μετατραπεί σε Μαρία. Τότε μόνον, μπορεί να γεννηθεί ο Υιός της σοφίας, ο εσωτερικός άνθρωπος, το Χριστικό πνεύμα μέσα μας.
Η γέννηση του Χριστού μέσα μας είναι αποτέλεσμα της ατομικής ενδοσκόπησης του καθενός μας. Αυτή η αυτογνωσία οδηγεί στην κατανόηση της ενότητας όλων των πραγμάτων, που συνθέτουν την ανθρώπινη ύπαρξη.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να δικαιωθεί ως λόγος και σκοπός ύπαρξης, παρά μόνον γεννώντας τον αληθινό εαυτό του, τον Υιό της Μαρίας στη δική του φάτνη. Τότε κατεβαίνει η Δόξα επί της γης και έρχεται η ειρήνη ως ευδοκία στους ανθρώπους.

Ας ευχηθούμε σε όλους να γεννιέται καθημερινά μέσα τους το Φως του Κόσμου.

Καλά Χριστούγεννα!

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Το Καλεσμα



Ενα πολυ καλο βιντεο ,που σκοπο εχει σε συντομο χρονο, να αποκαλυψει την ''Μεγαλη εικονα'' της ανθρωπινης καταστασης στη γη και ταυτοχρονα να κοινωνησει το μηνυμα Ενοτητας που φαινεται να αντηχει στις ψυχες ολων και περισσοτερων ανθρωπων.Αυτη τη στιγμη η αλλαγη συντελειτε απ'ακρη σ'ακρη γης,τα μηνυματα πληθαινουν,ας βοηθησουμε ολοι με το να γινουμε η αλλαγη που θελουμε να δουμε στον κοσμο,στην πραξη,καθε στιγμη..διαδωστε μηνυματα ενοτητας..να γινουμε ολοι ζωντανα μυνηματα ενοτητας,αγαπης σεβασμου,να βρουμε την δυναμη να αγκαλιαζουμε και να συγχωρουμε,εστιαζοντας στις ομοιοτητες και οχι στις διαφορες.Ειναι αναγκη να πεταξουμε την παλια ανθρωπινη φορεσια ωστε να λαμψει το φως της θεικοτητας του ανθρωπου πανω στην γη...ειμαστε αυτοι που περιμεναμε και καθε μερα ολο και ποιο πολλοι ανθρωποι το συνειδητοποιουν..αναποφευκτα. 
''Oι κοιμισμενοι ειναι εργατες και συνεργοι σ'αυτα που γινονται στον κοσμο'' Ηρακλειτος.

Αντιγραφω απο youtube:
Τον Μάρτιο του 2009 μου ζητήθηκε να δημιουργήσω μια συνδυασμένη και περιληπτική έκδοση των"The Big Pictyre"
"Fight the NWO with Global Non Compliance" και "NWO The Final Solution".
Ο στόχος ήταν να συμπυκνώσω και τις τρεις ταινίες σε μια παραγωγή μιας ώρας
που θα απευθυνόταν σε ευρύτερο κοινό και να είναι κατάλληλο για τη τηλεόραση.
Αυτή η ταινία είναι το αποτέλεσμα.
Μαζί με νέο υλικό αυτή η ταινία περιέχει 2 ολόκληρα κεφάλαια
του "The Big Pictyre-The Final Cut" τα οποία δεν έχουν αλλαχτεί.
Αυτό δεν έγινε για να "ανακυκλωθεί" παλαιότερο υλικό αλλά απλά επειδή οι πληροφορίες που περιέχονται
μέσα σ' αυτά τα κεφάλαια ήταν σχετικές και έπρεπε να συμπεριληφθούν.
Αν μερικοί άνθρωποι που γνωρίζετε αγνοούν ακόμη το επείγον της παγκόσμιας κατάστασης
και την ανάγκη τους να ενημερωθούν και να πράξουν ανάλογα ελπίζω αυτή η ταινία
να σας βοηθήσει να τους ανοίξετε τα μάτια.
aodscarecrow ( original uploader )
http://www.thecrowhouse.com/calling.html
Μετάφραση :skion1964
























Προς τους απανταχού άθρησκους (αλλά όχι άθεους)


Από Νίτσε έχω διαβάσει το Τάδε έφη Ζαρατούστρα (1882)  και αν εξαιρέσεις κάποια κομμάτια που τα έχω συζητήσει για τα υπόλοιπα δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν έχω καταλάβει κάτι, παρά το γεγονός ότι αυτά που διάβαζα με ενθουσίαζαν... 
Πριν κάτι μήνες έπιασα να διαβάσω χωρίς μεγάλη όρεξη (λόγω της προηγούμενης εμπειρίας μου) το "Πέρα από το καλό και το κακό" (1886). Ξεκινώντας από τον πρόλογο είδα ότι όταν έγραψε αυτό το βιβλίο, (μετά τον Ζαρατούστρα που το θεωρούσε ως το αριστούργημα του) έστειλε ένα αντίγραφο στον μεγάλο ιστορικό Γιάκομπ Μπούκχαρτ γράφοντας στο συνοδευτικό γράμμα: "Παρακαλώ διαβάστε αυτό το βιβλίο (αν και λέει τα ίδια πράγματα με το Ζαρατούστρα μου, αλλά διαφορετικά, πολύ διαφορετικά)".
Διαβάζοντάς το, κατάλαβα ότι είχε δίκιο. Αν ο Ζαρατούστρα ήταν ένα ποίημα, αυτό το βιβλίο ήταν το κλειδί που θα μπορούσε να ξεκλειδώσει το ποίημα.


Ο Νίτσε είναι ο φιλόσοφος με το σφυρί γιατί δεν δίστασε να "διαλύσει" όλους τους προηγούμενους φιλοσόφους, τηρώντας τον κανόνα που αυτός έδωσε στον Ζαρατούστρα για την ελευθερία σε τρία στάδια που διανύει ο άνθρωπος κατά την εξέλιξη του: ανεξαρτητοποίηση από αυθεντίες και δασκάλους - την απόσχιση από αυτούς και την κατάκτηση της ελευθερίας (αρνητική ελευθερία, ελευθερία "από") - την επίτευξη των δικών του αξιών και του τελικού σκοπού (θετική ελευθερία, ελευθερία "προς")¹. ( Το τρίτο βήμα του  Νίτσε, σύμφωνα με το ιστορικό Στόριγκ, ήταν η συγγραφή του Τάδε Έφη Ζαρατούστρα.)

Όπως ήταν φυσιολογικό μια τέτοια δυναμική "εναντίον όλων" ( ο ίδιος έλεγε ότι: "όποιος πρέπει να είναι δημιουργός στο καλό ή στο κακό, αληθώς, πρέπει πρώτα να είναι ένας γκρεμιστής και  να σπάει αξίες ²) δημιούργησε εναντίον του μια κριτική η οποία συνοψίζεται σε εφτά αντί-:
1.) Αντι- μοραλιστής, 2.) αντι- δημοκρατικός, 3.) αντι- σοσιαλιστής, 4.) αντι- φεμινιστής, 5.) αντι- διανοητής, 6.) αντι- πεσιμιστής, 7.) αντι- χριστιανός (λόγω των όλων των παραπάνω...). Ίσως επειδή δεν γίνεται να τα θυμάσαι όλα οι άνθρωποι του κόλλησαν το παρατσούκλι του αντί- χριστου/ άθεου. Είπε βέβαια αυτό το περίφημο "ο Θεός πέθανε" αλλά άλλο εννοούσε. Δείτε αυτό για να καταλάβετε καλύτερα ή απλά στοχαστείτε στο παρακάτω κείμενο:


Υπάρχει μία μεγάλη σκάλα θρησκευτικής αγριότητας με πολλά σκαλιά. Αλλά τρία από αυτά είναι τα πιο σημαντικά. 


Κάποτε οι άνθρωποι θυσίαζαν ανθρώπους στους θεούς τους, ίσως αυτούς τους ανθρώπους που αγαπούσαν περισσότερο - η θυσία του πρωτότοκου³ παρούσα σε όλες τις προ-ιστορικές θρησκείες ανήκει εδώ, όπως και η θυσία του αυτοκράτορα Τιβέριου στη σπηλιά του Μίθρα στο νησί του Καπρί, ο πιο απαίσιος απ' όλους τους Ρωμαϊκούς αναχρονισμούς.


Αργότερα, στην ηθική εποχή της ανθρωπότητας, οι άνθρωποι θυσίαζαν στους θεούς τους τα ισχυρότερα ένστικτα που κατείχαν, την "φύση" τους. Η χαρά αυτής της γιορτής λαμπυρίζει στην  σκληρή ματιά του ασκητή, του εμπνευσμένου "αντι- νατουραλιστή". 


Τελικά: τι έμεινε να θυσιαστεί; Δεν έπρεπε τελικά κάποιος να θυσιάσει κάθε τι παρήγορο, άγιο, θεραπευτικό, όλη την ελπίδα, όλη την πίστη σε μια κρυμμένη αρμονία, σε μια μελλοντική ευτυχία και δικαιοσύνη; Δεν έπρεπε αυτός να θυσιάσει τον ίδιο τον Θεό και από αγριότητα στον εαυτό του να προσκυνήσει πέτρες, ηλιθιότητα, βαρύτητα, μοίρα, τίποτα; Να θυσιάσει το Θεό για τίποτα - αυτό το παράδοξο μυστήριο της εσχάτης αγριότητας έχει φυλαχτεί για την γενιά που ήδη άρχισε να έρχεται: όλοι ξέρουμε κάτι ήδη από αυτό.4


ΥΓ. Από το σχόλιο του φίλου Tiktos πήρα αφορμή να συμπληρώσω και τα παρακάτω:

Αδελφέ Τίκτο και εγώ με την πρώτη ανάγνωση αναρωτήθηκα γιατί πρέπει να θυσιάζουμε και τελικά τι είναι αυτό που πρέπει (τουλάχιστον για τον Νίτσε) να θυσιάσουμε.
Δεν νομίζω ότι είναι για να βάλουμε τάξη. Αυτήν την βάζουν οι θρησκείες. Νομίζω ότι η ανάγκη για θυσία προήλθε από την ανάγκη να ευχαριστήσουμε. Ποιόν όμως; Και πώς; Ποιος μπορεί να είναι τόσο σίγουρος για να μας πει και εμάς; Γιατί καλό είναι να αναρωτιόμαστε αν ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος τον Θεό, όχι όμως για να αποδείξουμε ότι δεν υπάρχει θεός (το τρίτο σκαλί της θρησκευτικής βαρβαρότητας) αλλά για να μην πάρουμε τον πρώτο τυχόντα που θα μας πλασάρουν. Ίσως τελικά και τα δύο να συνδυάζονται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι εν δυνάμει θεός.

Το παρακάτω ποίημα είναι του Φ. Πεσσόα και ελπίζω να απαντάει στην ερώτηση σου, η οποία όπως θα κατάλαβες ήταν και δικιά μου ερώτηση.

Οι θεοί μας παραχώρησαν αυτήν την
Ελευθερία: να υποτάξουμε τους εαυτούς μας
Στην κυριαρχία τους με μια πράξη θέλησης.
Είναι καλύτερα να το κάνουμε αυτό
Αφού μόνο στην ψευδαίσθησή της
Βρίσκει η ελευθερία ύπαρξη.

Οι θεοί, τους οποίους αιώνια η μοίρα
Βαραίνει, δεν πράττουν αλλιώς
Στην ήρεμη και αρχαία
Αυτο-κυριαρχούμενη πεποίθηση
Ότι η ζωή τους είναι θεία και ελεύθερη.

Μιμούμενοι τους θεούς, εμείς, τόσο λίγο
Ελεύθεροι όσο αυτοί πάνω στον Όλυμπο,
Σαν αυτούς που πάνω στην άμμο
Παλάτια χτίζουν για την απόλαυση του ματιού
Ας χτίσουμε την ζωή μας έτσι ώστε
Οι θεοί να ξέρουν πως να μας ευχαριστήσουν
Που γίναμε συν - ισότιμοι.

http://monopoihmata.blogspot.com/2009/12/blog-post_21.html



1 Από το "Η Ιστορία της Φιλοσοφίας" του Ιωακείμ Στόριγκ (Δεύτερο Μέρος, Τρίτο Κεφάλαιο: Διαφωτισμός, ΙΙ. Νίτσε)


2 Από το "Τάδε Έφη Ζαρατούστρα".


3 Οι Θεοί Βάαλ και Τανίτ. Ο Βάαλ σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες ιστορικούς ήταν το αντίστοιχο του Κρόνου που έτρωγε τα παιδιά του. Η Τανίτ ήταν θηλυκή σύντροφός του και προστάτης Θεά της αρχαίας Καρχηδόνας (5ος αι. π.Χ). Στην αρχαία Καρχηδόνα όπου αυτή η θρησκεία γνώρισε καινούργια άνθηση έχουν ανακαλυφτεί χιλιάδες τάφοι μικρών πρωτότοκων παιδιών.


4 Από το "Πέρα από το Καλό και το Κακό" (Τρίτο Μέρος: Η Θρησκευτική Φύση, Παράγραφος 55) Το κείμενο στα αγγλικά εδώ στην παράγραφο 55 

ΥΓ2. Η φωτογραφία είναι ένας πίνακας του Wenzel Hablik (1918) με τίτλο: "Το μονοπάτι της ιδιοφυΐας". Απαλλοτριώθηκε από εδώ.  

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ




Αγάπη είναι ο ίδιος ο Θεός και όποιος μένει στην αγάπη, μένει στο Θεό και ο Θεός κατοικεί μέσα στην ψυχή του. (Α΄ Ιωάν. δ΄ 16).. Όποιος έχει αγάπη, δεν έχει φόβο στη ψυχή του, άρα ούτε αγωνία, ούτε άγχος. «φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβο» (Α΄ Ιωάν. δ΄ 18).

Ο άνθρωπος που έχει μίσος είναι εκ του πονηρού βασανίζεται μέρα νύχτα γιατί σκέφτεται τον άνθρωπο που μισεί. Οι αρτηρίες της καρδιάς του συσπώνται και αισθάνεται πόνους στο στήθος, το στομάχι του πετρώνει και αισθάνεται ένα βάρος. Βρίζει τον εχθρό του και αισθάνεται μια προσωρινή ικανοποίηση. Πολλές φορές, μια άγρια χαρά γιατί πέτυχε να τον προσβάλλει και να τον εξουθενήσει.




Το μίσος το αντιμετωπίζουμε καθημερινά στην ζωή μας. Το βλέπουμε σε κάθε είδους διεκδικήσεις των ανθρώπων, είτε αυτές είναι για τα ποδοσφαιρικά, για τα κομματικά, για τα θρησκευτικά, για τα κληρονομικά και για κάθε είδους διεκδικήσεις. Πολλοί χρησιμοποιούν τρόπους και λόγια για να παρασύρουν τους άλλους στον φανατισμό και στο μίσος. Αυτό δημιουργεί πάντα άσχημες καταστάσεις που δεν μας ωφελούν, ούτε σαν άτομα, ούτε σαν οικογένειες, ούτε σαν κοινωνικό σύνολο.

Λένε ότι αγάπη και μίσος τέμνονται από μια λεπτή διαχωριστική γραμμή. Το μίσος και η αγάπη είναι δυο συναισθήματα που μπορούν να εναλλάσσονται πολύ εύκολα.

Αλλά γιατί αφού έχουμε αγαπήσει πριν, γιατί μετά να μισήσουμε; Όλα ξεκινούν εγκεφαλικά λένε οι επιστήμονες. Απεικονίσεις εγκεφάλων από ανθρώπους στους οποίους προβλήθηκαν εικόνες ατόμων που μισούσαν αποκάλυψαν δραστηριότητα που εν μέρει πραγματοποιείται στις ίδιες περιοχές που σχετίζονται με την αγάπη, σύμφωνα με τον Σεμίρ Ζέκι και τον Τζον Πολ Ρομάγια, του Κολλεγίου του Λονδίνου.

«Η σχέση αυτή μπορεί να αποδεικνύει το λόγο, που η αγάπη και το μίσος συνδέονται τόσο μεταξύ τους στη ζωή» αναφέρουν οι ερευνητές στη σχετική δημοσίευση.

Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι υπάρχει ένα μοναδικό μοτίβο δραστηριότητας στον εγκέφαλο σχετικά με το μίσος. Στη μελέτη τους, οι ερευνητές έδειξαν σε 17 άντρες και γυναίκες, εικόνες ατόμων που οι ίδιοι είχαν αναφέρει ότι μισούν, μαζί με τρία ακόμη, οικεία πρόσωπα. Τα μισητά πρόσωπα ήταν όλα πρώην αισθηματικές σχέσεις ή ανταγωνιστές στη δουλειά, εκτός από την περίπτωση ενός διάσημου πολιτικού. Οι εγκεφαλικές απεικονίσεις έδειξαν ακολουθία δραστηριότητας σε διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου που οι επιστήμονες ονόμασαν «κύκλωμα του μίσους» που ενεργοποιήθηκε όταν τα άτομα είδαν πρόσωπα που απεχθάνονταν. Μάλιστα, το κύκλωμα αυτό ήταν διαφορετικό από αντίστοιχη εγκεφαλική δραστηριότητα που παρατηρείται στον φόβο, την απειλή και τον κίνδυνο. Μία από τις περιοχές που ενεργοποιεί το «κύκλωμα του μίσους» θεωρείται κρίσιμη στην πρόβλεψη των αντιδράσεων άλλων ανθρώπων, στοιχείο που θεωρείται κλειδί όταν κάποιος βρίσκεται αντιμέτωπος με άτομο που μισεί.

Επιπλέον, εγκεφαλική δραστηριότητα παρατηρήθηκε στον πρόσθιο κεντρικό λοβό, περιοχή που ενεργοποιείται όταν οι άνθρωποι βλέπουν ένα αγαπητό πρόσωπο. Οι επιστήμονες έχουν συνδέσει την περιοχή αυτή με επιθετικές συμπεριφορές, ανέφερε ο Ζέκι.

Παράλληλα, υπήρξαν και σημαντικές διαφορές. Mεγάλο μέρος του εγκεφαλικού φλοιού, περιοχής που συνδέεται με την κρίση και την αιτιολογία, απενεργοποιείται με το αίσθημα της αγάπης σε σχέση με το μίσος, ενώ οι επιστήμονες τόνισαν ότι οι ερωτευμένοι άνθρωποι συχνά είναι λιγότερο κριτικοί προς τον σύντροφό τους σε σχέση με κάποιον που μισούν.


Βέβαια η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που υπάρχει εξ΄ αρχής στην ψυχή του Ανθρώπου, φτάνει να μπορέσουμε να την αναδείξουμε υπερνικώντας το ΕΓΩ μας και τα πάθη μας. Από την άλλη μεριά το μίσος σχετίζεται άρρηκτα με το ΕΓΩ! Το πληγωμένο ΕΓΩ είναι αυτό που μας οδηγεί στο να μισήσουμε. Αν πραγματικά αγαπάμε κάτι τότε το ΕΓΩ έχει ήδη ισοπεδωθεί και δεν υπάρχει περίπτωση να μισήσουμε. Και όταν μισούμε κάτι ή κάποιον για κάτι θα πρέπει να ξέρουμε ότι το ίδιο στοιχείο υπάρχει και σε εμάς γιατί όπως είπε και ο Herman Hesse, “ Όταν μισούμε έναν άνθρωπο, τον μισούμε για κάτι που μας θυμίζει τον εαυτό μας. Κάτι που δεν έχουμε κι εμείς μέσα μας, δεν μπορεί ποτέ να μας συγκινήσει.”

Ό συ μισείς, ετέρω μη ποιήσεις. (Από την Αγία Γραφή)

Η μόνη απάντηση στο μίσος είναι η αγάπη. Όλα τα άλλα σε σκοτώνουν. (Γ. Ντυέρ)

Ποτέ μην είστε μικρόψυχοι. Να θυμάστε πάντα, οι άλλοι μπορεί να σας μισούν. Αυτοί που σας μισούν δεν κερδίζουν εκτός κι αν τους μισήσετε κι εσείς. Και μετά αυτοκαταστρέφεστε. (Ρ. Νίξον)

Το σκοτάδι δεν μπορεί να καταπολεμήσει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό. Το μίσος δεν μπορεί να καταπολεμήσει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό. (Μ. Λ. Κίνγκ)

Καλές γιορτές Φίλοι μου!!


Φίλε μου..
 
Δεν Μπορώ ν σου δώσω λύσεις για όλα
τα προβλήματα της ζωή σου, ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου,
μπορώ όμως να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι,θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου,
να κρατηθείς και να μη πέσεις.

Οι χαρές σου,Οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. 
 
Δεν κρίνω τις αποφάσεις που παίρνεις στη ζωή σου.
Αρκούμαι να σε στηρίξω να σου δίνω κουράγιο
και να είμαι πάντα δίπλα σου όποτε το θελήσεις.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
Όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου,όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια,για να τη φτιάξουμε ξανά δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ να σ΄ αγαπώ όπως είσαι
Και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.
Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις μας.

Να αρπάζουμε  τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος,ο δεύτερος  ή ο τρίτος στη λίστα σου.
Μου  Αρκεί που με θέλεις σαν Φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.
 
Μην περπατάς μπροστά μου, μπορεί να μην σε ακολουθήσω.. Μην περπατάς πίσω μου μπορεί να μην σε οδηγήσω.. Απλώς περπάτα δίπλα μου και γίνε φίλος μου“ "Αlbert Camus"


Με αυτη μου την ανάρτηση, θέλω να ευχηθώ σε όλους μου τους φίλους, Καλές Γιορτές  με Αγάπη,Υγεία, Ευτυχία!!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...