Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

God vs Jesus


«Και ελάλησε ο Θεός πάντας τους λόγους τούτους λέγων : Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου ο εξαγάγων σε εκ της Αιγύπτου εξ οίκου δουλείας. Μην έχεις άλλους θεούς πλην εμού, μη λατρεύσης άλλον πλην εμού, διότι είμαι Θεός ζηλότυπος ανταποδίδων τις αμαρτίες των πατέρων επί τα τέκνα, επί τρίτης και τέταρτης γενιάς των μισούντων Με και κάμνων Έλεος εις χιλιάδας γενεών των αγαπόντων Με και φυλαττόντων τα προστάγματά Μου» (Έξοδος Κ’ 2-6)

Αυτός είναι ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης. Έχει καμιά σχέση αυτός ο εγωκεντρικός, ο τυραννικός, ο εκδικητικός , ο ζηλόφθονος θεός με το πνεύμα της διδασκαλίας του Χριστού ;

Ο Ιησούς δεν απομάκρυνε τον άνθρωπο από τον παράδεισο, αλλά τον δίδαξε πώς να αποκτήσει την αιώνια ζωή με το μυστήριο της θείας ευχαριστίας, του οποίου οι σύγχρονοι χριστιανοί διατηρούν μόνο τον συμβολισμό.

Δε φοβήθηκε μήπως αναδειχθεί και ο άνθρωπος Θεός, αντιθέτως συνέστησε το «Θεοί εστέ».

Δεν εκδικήθηκε και δε μίσησε κανένα και κύρηξε με λόγο αλλά και με το παράδειγμα του, την ανοχή, την επιείκεια και την αγάπη σε όλους όσους τον αγαπούν και όσους τον μισούν.

Τι χάσμα, τι διαφορά χωρίζει τον Θεό της παλαιάς διαθήκης από τον Θεό Ιησού ! Ατυχώς οι λάτρεις και οι μιμητές του θεού της παλιάς διαθήκης αφθονούν και μεταξύ αυτών που ισχυρίζονται πως ακολουθούν τον Χριστό, οι οποίοι ενώ λεν πως ακολουθούν τη διδασκαλία Του, καμιά αγάπη και επιείκεια δεν τρέφουν στην καρδιά τους.


Οι άνθρωποι έχουν πάντα έτοιμο το σφουγγάρι για να σβήσουν την ανάμνηση της ευεργεσίας ή να το βρέξουν με ξύδι για να ποτίσουν τον ευεργέτη τους.

Εκείνον που θα ζητήσει να τους βγάλει από την πλάνη, να τους αφυπνίσει από τη νάρκη, να τους διαφωτίσει και να τους ελευθερώσει από την δουλεία την κοινωνική, την πολιτική, την πνευματική, οι άνθρωποι πάντοτε, σε όλες τις χρονικές περιόδους, είναι έτοιμοι να τον δεσμεύσουν στο βράχο του Καυκάσου όπως τον Προμηθέα, να τον ποτίσουν με κώνειο όπως τον Σωκράτη, να τον καρφώσουν στο σταυρό όπως τον Χριστό, να τον δηλητηριάσουν με θάλειο όπως τον σύγχρονο δάσκαλο Όσσο. Κι αν δεν φτάνουν ως εκεί, έχουν άλλα όπλα για να χτυπήσουν τον ευεργέτη τους. Είναι τα ειδεχθή και ταπεινά μέσα της συκοφαντίας που εξουθενώνουν την ευεργετική προσπάθεια και τη δράση εκείνων που εργάζονται για να φωτίσουν και να λυτρώσουν τον άνθρωπο από τη γη.

Αυτή είναι η μοίρα όλων εκείνων που αγάπησαν τον άνθρωπο και θέλησαν να τον βγάλουν από το βούρκο του πάθους και να τον οδηγήσουν στο φως.

Φαίνεται ότι κάποιους τους βολεύει να παραμένει η ανθρωπότητα στο σκοτάδι …


Ο ίδιος ο Δίας όμως δεν κατάφερε παρά να δεσμεύσει προσωρινά τον Προμηθέα που μετέδωσε το φως του Ολύμπου στους ανθρώπους της γης, για να τους ανυψώσει με τη γνώση μέχρι τον ίδιο τον Όλυμπο. Ο Προμηθέας ελευθερώθηκε από τον Ηρακλή, που συμβολίζει τον μύστη, τον οποίο αναδεικνύουν ήρωα ,η Αρετή και η Γνώση.

Το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι το κακό δεν έχει παρά εφήμερη ισχύ και ουδέποτε θα επικρατήσει για πάντα. Επίσης φανερώνει τον τρόπο και τα μέσα με τα οποία ανατρέπεται η ισχύς του. Αυτά είναι η αρετή, η γνώση και η τόλμη, εφόδια απαραίτητα για τον μύστη εκείνον, που καλείται σε άθλους για να ελευθερώσει πρώτα τον εαυτό του, και κατόπιν τον δεσμώτη Εωσφόρο (δηλαδή αυτόν που φέρνει το φως) ευεργέτη του.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009


Λογική ή συναίσθημα;

Πολλές φορές αναρωτήθηκα στη ζωή μου, να λειτουργώ με το συναίσθημα ή τη λογική;
Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, έχει έρθει στιγμή στη ζωή τους που έχουν αυτό το δίλλημα .
Έχω λειτουργήσει και με τα δύο στη ζωή μου!
Τα περισσότερα χρόνια λειτουργούσα με την λογική.
Έτσι είχα μάθει. Υπήρχαν φορές που λειτουργούσα με το συναίσθημα. Δεν θέλω να κρίνω τον εαυτό μου τι ήταν σωστό και λάθος. Δεν μου αρέσει να κρίνω γιατί αυτό δεν είναι αποδοχή, δεν είναι αγάπη προς τον εαυτό μας και προς τους συνανθρώπους μας.
Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, δίκιο ή άδικο.
Καθένας λειτουργεί όπως έχει μάθει και όπως έχει επιλέξει να παίρνει αποφάσεις για τη ζωή του.
Μπορώ όμως να έχω πια μια άλλη άποψη για το τελικά να λειτουργώ με το συναίσθημα ή τη λογική; Ή με κάποιο άλλο τρόπο;
Πριν πάρω μια απόφαση, μπαίνω σε ρόλο παρατηρητή.
Αποστασιοποιημένη από το πρόβλημα παρατηρώ τα συναισθήματά μου, τις σκέψεις μου.
Τα συναισθήματα αυτά είναι συναισθήματα πραγματικής αγάπης ή συναισθήματα που προέρχονται από έναν πληγωμένο εγωισμό;
Η λογική, αχ! αυτή η λογική που είναι φορές που μας φρενάρει να ζήσουμε τι ζωή μας!
Σκέψεις, παιχνίδια του μυαλού που πάλι προέρχονται από το εγώ. Μήπως τελικά έχουμε μάθει να λειτουργούμε με μια « λογική» που βασίζεται σε πεποιθήσεις, προκαταλήψεις και στερεότυπα που μας έχουν περάσει από την παιδική ηλικία, η οικογένεια, η κοινωνία, η εκκλησία;
Πόσες φορές αυτά τα «πρέπει» μας έχουν περιορίσει; Μας έχουν οδηγήσει σε λάθος αποφάσεις που βέβαια πάλι, κάτι έχουμε κερδίσει και μάθει από αυτό;
Όλα αυτά δεν είναι ο πραγματικός μας, ο αληθινός μας εαυτός.
Το αντίδοτο σε όλα αυτά είναι ο ανώτερος μας εαυτός, αυτός ο θεός που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του, η ψυχή του, ακόμα κι αν δεν το έχει ανακαλύψει!
Κάθε άνθρωπος κρύβει ένα θησαυρό μέσα του!
Την ψυχούλα μας να ακούμε! από εκεί πηγάζει η πραγματική αγάπη, η πραγματική ευτυχία, η αλήθεια.
Και είμαι σίγουρη πια όταν ακολουθείς το δρόμο της αγάπης , όταν αγαπάς και σέβεσαι τον εαυτό σου τότε θα σεβαστείς και τους άλλους. Ο ανώτερος εαυτός μας ποτέ δεν θα μας οδηγήσει σε λάθος δρόμο!
Αφιερωμένο στην Κέλλυ...


Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Η Σοφία του Μικρού Πρίγκηπα

Αγαπημένοι φίλοι,
αν και δεν μου αρέσει να μιλώ για τον εαυτό μου θα μοιραστώ σήμερα μαζί σας ένα μάθημα της ζωής μου μέσω της "κριτικής" ενός βιβλίου.

Όταν ξεκίνησα να μαθαίνω γαλλικά σκέφτηκα να βρω ένα κλασσικό βιβλίο, εύκολο στην ανάγνωση. Ο σκοπός ήταν να συνδιάσω τη βαρετή γραμματική με την ενδιαφέρουσα ανάγνωση. Λόγω πείρας από τα Ολλανδικά, αποφάσισα να διαλέξω κάποιο παραμυθάκι, κατά προτίμηση για μικρά παιδιά, αφού στα γαλλικά είμαι πλέον ενός χρονών και 4 μηνών... Το μόνο που ήρθε στο μυαλό μου και που δεν είχα διαβάσει ήταν ο Μικρός Πρίγκηπας. Όταν το ζήτησα στο βιβλιοπωλείο του πανεπιστημίου, μου είπαν να κοιτάξω στα παιδικά βιβλία και άμα δεν ήταν εκεί, θα μπορούσαν να μου το παραγγείλουν. Όπως και έγινε τελικά.

Μετά από 2-3 μήνες τελείωσα αυτό το μικρό βιβλιαράκι. Μόνο που αποδείχθηκε ότι εγώ, οι υπεύθυνοι του βιβλιοπωλείου του πανεπιστημίου, όπως και πολλοί άλλοι που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο κάναμε ένα μεγάλο λάθος. Το βιβλίο δεν είναι παιδικό. Μοιάζει ίσως για όποιον το έχει ξεφυλλίσει, αλλά δεν το έχει διαβάσει προσεκτικά. Ίσως να μπερδεύει λίγο τα πράγματα και η αφιέρωση που κάνει ο συγραφέας στην αρχή του βιβλίου, αλλά ο προσεκτικός αναγνώστης δεν μπορεί να ξεγελαστεί τόσο εύκολα:

Στον Leon WERTH

θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη απ' τα παιδιά που αφιέρωσα το βιβλίο αυτό σ' ένα μεγάλο· ωστόσο, έχω μια σοβαρή δικαιολογία: αυτός ο μεγάλος είναι ο πιο καλός μου φίλος σε τούτο τον κόσμο. Έχω και μια άλλη δικαιολογία: αυτός ο μεγάλος όλα τα καταλαβαίνει, ακόμη και τα παιδικά βιβλία. Έχω και μια τρίτη δικαιολογία: αυτός ο μεγάλος ζει στη Γαλλία, όπου πεινάει και κρυώνει. Έχει τόσο μεγάλη ανάγκη από κάποια παρηγοριά. Αν όλοι οι παραπάνω λόγοι δεν είναι αρκετοί, πολύ θα το ήθελα ν' αφιερώσω τούτο το βιβλίο στο παιδί που ήταν άλλοτε αυτός ο μεγάλος. Όλοι οι μεγάλοι ήταν κάποτε παιδιά (Μα λίγοι ίσως ανάμεσά τους το θυμούνται). Διορθώνω, λοιπόν, την αφιέρωσή μου:

Στον Leon WERTH όταν ήταν μικρό παιδί


Ο συγραφέας Antoine de Saint-Exupéry δημιούργησε
ένα αριστούργημα ποίησης, ανθρωπισμού και συγκίνησης το οποίο πρωτοεκδόθηκε το 1943. Κάνει αρκετές στοχαστικές παρατηρήσεις για τη ζωή και την ανθρώπινη φύση που αποτελούν πρώτης τάξεως τροφή για σκέψη. Ένα βιβλίο που χτίζεται αριστοτεχνικά βήμα προς βήμα γύρω από ένα μυστικό ξεχασμένο εδώ και καιρό από τους περισσότερους ανθρώπους (μεγάλους όχι τα παιδιά). Το μυστικό είναι απλό, αλλά λίγοι το καταλαβαίνουν σε όλη του την σημασία: "Οι άνθρωποι βλέπουν καλά μόνο με την καρδιά. Το ουσιώδες είναι αόρατο για τα μάτια." Η φιλία και η ομορφιά είναι μερικά από τα ουσιώδη, αλλά πως μπορείς να τα δεις αν όχι με τα μάτια της καρδιάς; Αν δεν μπορέσεις να τα αισθανθείς; Και πως να την αισθανθείς αν δεν έχεις πονέσει και προσπαθήσει γι'αυτά; "Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το ρόδο σου, που κάνει το ρόδο σου σημαντικό." λέει η αλεπού που είχε ζητήσει να εξημερωθεί από τον Μικρό Πρίγκηπα.


Κεφ. ΧΧΙ (Απόσπασμα)

"Η ζωή μου είναι πολύ μονότονη. Κυνηγώ τα κοτόπουλα, οι άνθρωποι με κυνηγούν. Όλα τα κοτόπουλα μοιάζουν μεταξύ τους, και όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Και έτσι έχω αρχίσει να βαριέμαι. Αν με εξημερώσεις, θα νιώσω να έχει έρθει ο ήλιος στη ζωή μου. Θα αναγνωρίζω τον ήχο από τα βήματά σου που θα είναι διαφορετικά από εκείνον όλων των άλλων. Τα άλλα βήματα με κάνουν να κρύβομαι .Τα δικά σου θα με καλούν, σα μουσική, έξω από τη κρυψώνα μου. Και μετά, βλέπεις εκείνα τα χωράφια με το σιτάρι; Δεν τρώω ψωμί. Το σιτάρι μου είναι εντελώς άχρηστο. Τα χωράφια με το σιτάρι δεν μου λένε τίποτα. Και αυτό είναι θλιβερό. Μα τα δικά σου μαλλιά έχουν το χρώμα του χρυσού. Σκέψου πόσο θαυμάσιο θα είναι όταν θα με έχεις εξημερώσει. Τα στάχυα που είναι επίσης χρυσά, θα με κάνουν να σε σκέφτομαι. Και θα μου αρέσει να ακούσω τον αέρα ανάμεσα στα σιτάρια..."

- "Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με!" είπε.
- "Το θέλω πάρα πολύ" απάντησε ο Μικρός Πρίγκηπας. "Αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Ψάχνω για φίλους και θέλω να γνωρίσω πολλά πράγματα."

- "Γνωρίζουμε μόνο τα πράγματα που εξημερώνουμε", είπε η Αλεπού. "Οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο να γνωρίσουν το οτιδήποτε. Αγοράζουν τα έτοιμα πράγματα από τα καταστήματα. Αλλά δεν υπάρχει κανένα κατάστημα στο κόσμο από το οποίο να μπορούν να αγοράζουν φίλους και έτσι οι άνθρωποι δεν έχουν πια κανένα φίλο. Εάν θες ένα φίλο, εξημέρωσε με..."

"Τι πρέπει να κάνω για να σε εξημερώσω;" ρώτησε ο Μικρός Πρίγκηπας.
"Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός" απάντησε η Αλεπού. "Πρώτα θα καθίσεις στο γρασίδι κάπως μακριά μου, όπως τώρα. Θα σε βλέπω με την άκρη του ματιού μου και δεν λες τίποτα. Οι λέξεις είναι αιτία παρεξηγήσεων. Μέρα με τη μέρα θα έρχεσαι πιο κοντά μου..."

Την
επόμενη ημέρα ο Μικρός Πρίγκηπας επέστρεψε.
"Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα" είπε η Αλεπού. "Για παράδειγμα, αν έρχεσαι στις τέσσερις η ώρα το απόγευμα, τότε γύρω στις τρεις η ώρα θα αρχίσω να νιώθω ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα θα νιώθω όλο και πιο ευτυχισμένη. Στις τέσσερις η ώρα, θα είμαι ανήσυχη και σχεδόν θα χοροπηδώ από ευτυχία. Θα σου δείχνω πόσο ευτυχισμένη είμαι. Αλλά αν δεν έρχεσαι συγκεκριμένη ώρα, δεν θα ξέρω πότε θα πρέπει να φορέσει η καρδιά μου τα καλά της για να σε υποδεχθεί... Πρέπει τηρούμε τα τελετουργικά..."
"Τι θα πει τελετουργικό;" ρώτησε ο Μικρός Πρίγκηπας.

"Και τα τελετουργικά είναι επίσης ένα πράγμα πολύ ξεχασμένο" είπε η Αλεπού. "Είναι αυτό που κάνει τη μια ημέρα να διαφέρει από τις άλλες ημέρες, την μια ώρα από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, οι κυνηγοί έχουν ένα τελετουργικό. Κάθε Πέμπτη χορεύουν με τα κορίτσια του χωριού. Έτσι η Πέμπτη είναι μια θαυμάσια ημέρα για μένα! Μπορώ να κάνω ένα περίπατο στους αμπελώνες. Αλλά αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, κάθε ημέρα θα ήταν όπως κάθε άλλη ημέρα, και δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω καθόλου διακοπές."

Έτσι ο Μικρός Πρίγκηπας εξημέρωσε την Αλεπού. Και όταν έφτασε η ώρα της αναχώρησής του πήγε κοντά της.

"Α" είπε η Αλεπού, "θα κλάψω."

"Εσύ φταις γι' αυτό" είπε ο Μικρός Πρίγκηπας. "Δεν ήθελα να σου κάνω κακό - μα εσύ θέλησες να σε εξημερώσω..."

"Ναι, είναι αλήθεια" είπε η Αλεπού.

"Μα τώρα πρόκειται να κλάψεις!" είπε ο Μικρός Πρίγκηπας.
"Ναι, είναι αλήθεια" είπε η Αλεπού.
"Τότε δεν κέρδισες κάτι που σε εξημέρωσα!"

"Κέρδισα" είπε η Αλεπού. "Κέρδισα το χρώμα του σταχυού."



Δηλαδή όπως το θέτει ο ίδιος ο συγραφέας σε άλλο βιβλίο του: "
Αυτός που έχει φύγει, αν διατηρούμε την μνήμη του, κατοικεί μέσα μας πιο δυναμικά - όχι - πιο ζωντανά και από τους ζωντανούς ανθρώπους."


Κεφ. ΧΧΙΙΙ


- Καλημέρα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Καλημέρα, είπε ο έμπορος.
Ήταν ένας έμπορος τελειοποιημένων χαπιών που έκοβαν τη δίψα. Έπινες ένα κάθε βδομάδα και έτσι δεν ένιωθες πια την ανάγκη να πιεις νερό.
- Γιατί τα πουλάς αυτά; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Κάνεις μεγάλη οικονομία χρόνου, είπε ο έμπορος. Οι ειδικοί έχουν κάνει τους υπολογισμούς. Κερδίζεις πενηντατρία λεπτά τη βδομάδα.
- Και τι τα κάνεις αυτά τα πενηντατρία λεπτά;
- Τα κάνεις ότι θέλεις...
«Εγώ, είπε μέσα του ο μικρός πρίγκιπας, αν είχα πενηντατρία λεπτά σε χρόνο να ξοδέψω, θα έκανα σιγά-σιγά ένα ωραίο περίπατο μέχρι κάποια πηγή...


Ο συγραφέας επιχειρεί να ξυπνήσει ξεχασμένα συναισθήματά μας. Επίσης προσπαθεί να προβάλλει τον λανθασμένο τρόπο ζωής μας και την λάθος σκέψη μας σε πολλά θέματα. Όπλο του η αχαλίνωτη γόνιμη φαντασία του. Γνώμη μου είναι ότι τα καταφέρνει με απαράμιλλη δεξιοτεχνία, μέσα από ένα φαινομενικά απλό αλλά παράλληλα βαθειά φιλοσοφικό κείμενο.

Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους σας με την προτροπή να μην ξεγελαστείτε από την φαινομενική του απλότητα και το διαβάσετε γρήγορα. Είναι και αυτή μια αρρώστια της εποχής μας βλέπετε. Νομίζουμε ότι η ζωή μας είναι μικρή και προσπαθούμε να την ζήσουμε γρήγορα. Αυτό είναι όμως που την συρρικνώνει και την κάνει άσχημη. Πως θα μπορέσεις να δεις την ομορφιά αν κάνεις κάτι γρήγορα; Δεν πρέπει να κοντασταθείς σταματώντας να κάνεις αυτό που κάνεις και να κοιτάξεις γύρω σου με τα μάτια της καρδιάς; Πως αλλιώς θα μπορέσεις να την δεις; Η ζωή είναι μεγάλη από μόνη της. Αν προσπαθείς να την ζήσεις με αργούς ρυθμούς τότε και μόνο τότε μπορεί να γίνει απέραντη και γεμάτη θησαυρούς κάτω από κάθε πέτρα του δρόμου της...

Όλο το βιβλίο στα ελληνικά εδώ και εδώ. Σε γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά και ισπανικά μπορείτε να το βρείτε εδώ.


Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

ΥΨΙΣΤΗ ΘΗΛΥΚΗ ΑΡΧΗ, ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...

Με αφορμή τη γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου γράφω αυτό το άρθρο για την Ύψιστη Θηλυκή Αρχή, την Μητέρα του Κόσμου σύμβολο της οποίας αποτελεί και η Παναγία της Χριστιανοσύνης.

Είναι το μονοπάτι που οδηγεί το Γιο του Θεού στον Πατέρα, η Πύλη της Ζωής και της Ανάστασης. Κάθετι δεκτικό και παθητικό όπως η πλάση μας, η Φύση, η Γη κρύβει μέσα του τη Μητέρα του Κόσμου.

Θα την συναντήσουμε σε διάφορες αρχετυπικές όψεις, ως Ιερή Παρθένα, Αιώνια Γυναίκα, Μεγάλη Μητέρα, όλες τους αρχετυπικές όψεις της μιας και μοναδικής αρχής.

Τρεις βασικές μορφές με τις οποίες συναντάται η Ύψιστη Θηλυκή Αρχή αποτελούν, η Εύα, η Ίσιδα και η Παναγία, που αστρολογικής άποψης συνδέονται με το Ζώδιο της Παρθένου, το οποίο θεωρείται η πιο κατάλληλη έκφραση της Θηλυκής Αρχής. Και οι τρεις θεότητες, ενσαρκώνουν το συμβολισμό ολόκληρης της μορφικής φύσης, η οποία όταν μετουσιωθεί και λειτουργήσει σαν μονάδα, την ονομάζουμε προσωπικότητα. Είναι δηλαδή η έκφραση της τρίτης όψης του Θεού, του Αγίου Πνεύματος, της ενεργού νοημοσύνης, της αρχής που τρέφει το Σύμπαν.

Η Εύα είναι το σύμβολο της νοητικής φύσης και του ανθρώπινου νου, που γοητεύτηκε από τον καρπό της γνώσης και θέλησε με αυτόν να κερδίσει την εμπειρία της ενσάρκωσης.

Η Ίσιδα είναι το αντίστοιχό της στο αστρικό, συναισθηματικό πεδίο. Εκφράζει την επιθυμία για εκδήλωση και καθιέρωθηκε σαν θεά της γονιμότητας, της μητρότητας και της φύλαξης των παιδιών.

Η Παρθένος Μαρία είναι εκείνη που ανέλαβε την τελική διαδικασία και γείωσε τις λειτουργίες στο φυσικό επίπεδο γεννώντας το Χριστό.
Η λέξη παρθένα στους μυστηριακούς ναούς σήμαινε τη γυναίκα που δεν ανήκει σε κανένα άντρα. Ο ρόλος της ήταν να μεσολαβεί ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους. Μία άλλη έννοια της λέξης παρθένα είναι «εκείνη που ανήκει στον εαυτό της». Η Ίσιδα είχε συλλάβει τον Ώρο δίχως να γονιμοποιηθεί από άντρα. Εδώ συναντάμε μία από τις πιο μεγάλες παραδόσεις της άμωμης σύλληψης την οποία τη συναντάμε και στη γέννηση του Ήφαιστου από την Ήρα, στη γέννηση του Κρίσνα από τη Δεβάκι και φυσικά στην γέννηση του Χριστού από την Παναγία, σαν ένα σύμβολο θεικής αυτάρκειας. Η ιδέα της Παρθένου συνδεέται επίσης με την υψηλή ιδέα της θυσίας, ένα ιδανικό που πραγματικά λείπει από την σύγχρονη κοινωνία και ζωή αν και στην αρχαιότητα ήταν η βάση για τις πιο μεγάλες λατρείες που εμφανίστηκαν στη Γη.

Από τη μια μεριά λοιπόν έχουμε το Θείο Πρότυπο που αντανακλάται στη γήινη πραγματικότητα και από την άλλη την προσπάθεια του ανθρώπου, της γήινης φύσης, μέσα από την λατρεία και την ταύτιση με το Πρότυπο να ανυψωθεί σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα, και το μέσο είναι πάντα η Θηλυκή Αρχή.

Είναι η Μεγάλη Ιέρεια, η κοινωνός ανάμεσα στον Πνεύμα και την Ύλη.

Η Γυναίκα μέσα από την πνευματικής της τελειότητα, το αρχετυπικό της μεγαλείο, δείχνει το δρόμο της αυτοθυσίας, της ικανότητας, για σύλληψη και γέννα, της ικανότητας για τροφή είναι αυτή που βοήθησε και βοηθάει την ανθρωπότητα. Είναι ο εκφραστής της Αγάπης, της μεγάλης αυτής ιερής δύναμης που μπορεί να μετατρέψει σε αρμονική και δημιουργική της σχέση μεταξύ της Θηλυκής και Αρσενικής όψης, της κύριας νότας που προβάλλει έντονα την ανάγκη επίτευξης ορθών σχέσεων με όλα τα βασίλεια της φύσης, ανθρώπινο, ζωικό, φυσικο και ορυκτό.

Την εποχή της Ίσιδας, οι γυναίκες κρατούσαν τη σειρά της καταγωγής και της διαδοχής. Ήταν η εποχή του Μητρικού Γένους. Τότε οι άνθρωποι έβλεπαν με ιδιαιτερότητα το θηλυκό φύλο, γιατί είχαν άγνοια της λειτουργίας της σύλληψης και πίστευαν ότι οι γυναίκες συλλάμβαναν με τη δική τους θέληση. Χρειάστηκε πρώτα να πιστέψουν σε μία θεική δύναμη που τις γονιμοποιούσε, για να μπορέσουν τελικά να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα της συνύπαρξης και των δύο φύλων για το πέρασμα στον υλικό κόσμο μιας καινούργιας ζωής. Η Γυναίκα ήταν εκείνη την εποχή ο κύριος ρυθμιστής των ανθρωπίνων σχέσεων. Καθώς όμως νέες ιδέες και γνώση ερχόταν στον κόσμο, η κοινωνία άρχισε να αποσταθεροποιείται. Οι άντρες άρχισαν να υποστηρίζουν την εξουσία του Πατέρα Θεού πάνω στην Μητέρα Θεά. Παρόλο όμως που η γυναίκα μπήκε στο περιθώριο, κράτησε το ρόλο της και εκδήλωσε την παρουσία της σε κάθε θρησκεία και παράδοση. Η Θηλυκή Αρχή δεν νεκρώθηκε. Με το πέρασμα των αιώνων η αλήθεια της Θηλυκής Αρχής ευγενικά πέρασε στις συνειδήσεις των ανθρώπων, είτε μέσα από τις δρυϊδικές λατρείες, είτε μέσα από τη θρησκεία με την Παρθένο Μαρία.

Η Μητέρα του Κόσμου βρίσκεται τελικά παντού, πλαταίνει καλύπτοντας όλο τον κόσμο, συντηρώντας τον, διατηρώντας τον σε συνοχή και σε τέλεια λειτουργία. Είναι ο ρυθμός, η αρμονία, η κίνηση που επαναλαμβάνεται. Είναι αυτή που βρίσκεται πίσω από κάθε δημιουργία, είναι η αιώνια νύκτα, η Νουτ, η Γαία. Το ξεκίνημα κάθε κοσμογονίας. Είναι η ίδια η φύση με τη διαρκή της ανακύκλωση. Είναι η ίδια θεά Δήμητρα με την κόρη της Περσεφόνη, η εξωτερική και εσωτερική όψη του ίδιου πράγματος.

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2009

Στιγμές διακοπών και χαλάρωσης!

Μια που ο μήνας Αύγουστος είναι κατά κύριο λόγω μήνας διακοπών στην Ελλάδα σκέφτηκα να γράψω ένα ανάλαφρο άρθρο για την ανάγκη των διακοπών κατόπιν παραινέσεως του φίλου web-star.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι, από τον φοιτητή μέχρι τον συνταξιούχο και τον σκληρά εργαζόμενο έχουν ανάγκη τις διακοπές. Ειδικά στη σημερινή εποχή, η έννοια του διακόπτω τα πάντα αποκτά μια ιδιαίτερη και πολύτιμη σημασία. Η σκληρή πραγματικότητα, το ανταγωνιστικό εργασιακό περιβάλλον, η καθημερινότητα που έχει εξελιχθεί σε μάχη για επιβίωση αλλά και η καθημερινότητα που απαιτεί πολύ κόπο για να διεκπεραιωθεί και να οργανωθεί, είναι πολύ δύσκολο να γίνουν ανεκτά αν δεν υπάρχει στον ορίζοντα μία ανάπαυλα για ανασύνταξη δυνάμεων.

Η γιαγιά που κρατάει τα παιδιά στην διάρκεια της ημέρας, οι γονείς που δουλεύουν συνεχώς προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές απαιτήσεις της οικογένειας, η εργαζόμενη μητέρα που συχνά προσπαθεί να ανταπεξέλθει με επιτυχία σε πολλά κοινωνικά πρότυπα και που η πραγματική της εργασία σταματάει τα μεσάνυχτα, ο καριερίστας που προσπαθεί ταυτόχρονα να διατηρήσει την κοινωνική του ζωή και να βλέπει συχνά τους φίλους του, ο μαθητής που περνάει ώρες πάνω από το βιβλίο και ταυτόχρονα προσπαθεί να είναι εξαιρετικός σε όλες τις εξωσχολικές απαιτήσεις, είναι μόνο μερικά παραδείγματα ανθρώπων που έχουν αναλάβει διπλούς και τριπλούς κοινωνικούς ρόλους στην καθημερινότητά τους. Η αλήθεια είναι επίσης ότι αυτή η νευρωτική συνήθεια ανάληψης πολλαπλών ρόλων είναι φαινόμενο κυρίως της εποχής μας κυρίως αν δεν τα βλέπουμε ως ρόλους.

Μέσα σε μία τέτοια δύσκολη και πολύπλοκη πραγματικότητα, οι διακοπές πρέπει να θεωρούνται επιβεβλημένες και όχι πολυτέλεια. Η διάρκεια των διακοπών δεν έχει τόσο σημασία (φυσικά αν υπάρχει δυνατότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμα καλύτερα) όσο έχει η ποιότητα αν και η σύγχρονη επιστήμη συνιστά 2-3 εβδομάδες συνεχόμενης άδειας από την δουλειά. Ο καθένας είναι σε θέση να γνωρίζει τί τον ανακουφίζει και τί τον ξεκουράζει καλύτερα, τί είναι αυτό που λαχταράει και τί είναι αυτό που απολαμβάνει και με αυτό θα πρέπει να επιβραβεύει τον εαυτό του για τις χειμερινές του προσπάθειες.

Η σύσφιξη σχέσεων, η πιο συχνή σεξουαλική ζωή, οι ποιοτικοί διάλογοι, ο χρόνος μιας οικογένειας και η αλληλεπίδραση των μελών της, είναι πολύτιμα οφέλη που κερδίζονται ακόμη και με ολιγοήμερες διακοπές. Βέβαια δεν αρκεί να λείψουμε απλά από την εργασία μας και να αλλοτριωθούμε στους ρυθμούς της καθημερινότητας που επιβάλλει το αστικό περιβάλλον. Η φυγή στο φυσικό μας περιβάλλον, στην φύση, στην εξοχή είναι ότι καλύτερο. Εκεί που θα βρούμε λίγο χρόνο για την οικογένεια μας, να παίξουμε με τα παιδιά μας, να χαρούμε τον εαυτό μας, να κολυμπήσουμε ξένοιαστοι, να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να διαλογιστούμε και να χαλαρώσουμε! Θα αποτοξινωθεί οργανισμός μας από τις «τοξίνες» της δουλειάς, αλλά και γενικά από την παραμονή στις βεβαρημένες με ρύπους και άγχος πόλεις.

Επίσης στις διακοπές υπάρχει λιγότερο «καθισιό» οπότε και καλύτερη υγεία! Η καθιστική ζωή που κάνουμε μας έχει δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα. Με τις διακοπές και την ξεκούραση, ο άνθρωπος “εξαναγκάζει” το σώμα του να γυμναστεί. Στο θέρετρο όπου θα πάει θα περπατήσει αποστάσεις μεγαλύτερες από εκείνες που χωρίζουν το γραφείο του από το πάρκινγκ. Επίσης, σίγουρα, θα κολυμπήσει κι έτσι θα έχει τη δυνατότητα να βρεί ένα μέρος της χαμένης του φόρμας!


Οι διακοπές βοηθάνε και στην ανασυγκρότηση του οργανισμού! Στη διάρκεια των διακοπών εξαφανίζονται.... μυστηριωδώς πολλές χρόνιες ασθένειες. Ειδικά στα γαστρεντερολογικά, η βελτίωση της κατάστασης του ασθενούς φτάνει μέχρι και το 100%. Ωστόσο, η αιτία είναι μάλλον ψυχολογική παρά καθαρά διατροφική, μια που στη διάρκεια των διακοπών τρώμε συνήθως πιο ανθυγιεινά. Αντίστοιχη βελτίωση υπάρχει και γενικά στη λειτουργία όλου του σώματος, αφού οι ρύποι των πόλεων, σύμφωνα με μελέτη που έγινε από το πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες, αυξάνουν κατά 65% το αίσθημα κοπώσεως από δραστηριότητες που κανονικά δεν συνεπάγονται με ιδιαίτερη κούραση! Δυναμώνουν οι πνεύμονες! Η μόλυνση στον πλανήτη μας είναι καθολική, αλλά οι επαρχιακές περιοχές είναι κατά κανόνα λιγότερο επιβαρυμένες από τις αστικές και οι νησιώτικες με τη σειρά τους ακόμα λιγότερο επιβαρυμένες από τις αγροτικές. Εάν κάποιος βρεθεί στον “καθαρό αέρα” της εξοχής, οι πνεύμονές του θα αρχίσουν να λειτουργούν καλύτερα μέσα σε 72 ώρες, δηλαδή σε τρείς μέρες. Παράλληλα η διαμονή στην εξοχή, έστω και για λίγο, θα μειώσει τις πιθανότητες να προσβληθεί κάποιος αργότερα από σοβαρές λοιμώξεις του αναπνευστικού!

Όλοι έχουμε παρατηρήσει ότι στις διακοπές έχουμε καλύτερο ύπνο. Τα μειωμένα επίπεδα άγχους, σε συνδυασμό με την περισσότερη ησυχία που επικρατεί στα περισσότερα παραθεριστικά κέντρα, ευεργετεί απόλυτα τον ύπνο μας. Η διαρκής βουή της πόλης ουσιαστικά παραβιάζει το ζωτικό χώρο των ανθρώπων και παρά το γεγονός ότι πολλοί υποστηρίζουν πως “δεν δίνουν σημασία στους θορύβους”, ο οργανισμός τους δεν παύει να ερμηνεύει τους ανεπιθύμητους ήχους ως ενόχληση και κυρίως ως απειλή. Κατά συνέπεια ο ύπνος στην εξοχή είναι πάντα καλύτερης ποιότητας! Επίσης η ησυχία και οι φυσικοί ήχοι της εξοχής βοηθούν το ακουστικό νεύρο να ανακάμψει και να ξεκουραστεί. Επίσης, η ησυχία μειώνει σημαντικά τη χοληστερίνη, την πίεση, καθώς και τις πιθανότητες να παρουσιάσουμε ασθένειες, από πονοκεφάλους μέχρι διάφορες λοιμώξεις.

Στις διακοπές μας αποκτούμε ορμονική ισορροπία από το φως του ήλιου! Όσο παράξενο και αν ακούγεται ο σύγχρονος εργαζόμενος χάνει τη φυσική διακύμανση του ηλιακού φωτός στη διάρκεια της ημέρας και γίνεται δέκτης του σταθερού φωτισμού, του τεχνητού. Είμαστε όμως πλασμένοι να ζούμε δεχόμενοι τις ημερήσιες διακυμάνσεις του φωτός. Εάν χάνουμε 8 ώρες την ημέρα αυτή τη φυσική διακύμανση, θα αρχίσουμε να παρουσιάζουμε το σύνδρομο “Μπούκνερ”, δηλαδή διαταραχές με συμπτώματα από κεφαλαλγίες μέχρι καί γαστρεντερικά προβλήματα! Η έκθεση στο φυσικό φωτισμό, για ένα διάστημα τριών εβδομάδων, αρκεί για να αποκαταστήσει την όποια διαταραχή! Οι διακοπές σε εξοχικές περιοχές βοηθούν το μυαλό να ξεκουραστεί από τη στυγνή λογική του τετραγωνισμού της πόλης και να χαθεί για λίγο στο συναισθηματισμό των καμπυλών και των μη τέλειων σχημάτων. Εν γένει, η “τελειότητα” της αστικής ζωής αγχώνει παρά χαλαρώνει τον άνθρωπο. Η χαλάρωση συνδέεται πάντα με την «ατέλεια» της φύσης!


Πόσο πολύ μας αρέσουν έντονα χρώματα και οι εναλλαγές τους στα φυσικά τοπία της εξοχής και αυτό γιατί τα χρώματα ξεκουράζουν το βλέμμα! Το γκρίζο που κυριαρχεί στα γραφεία, όπως και στα περισσότερα κτίρια των πόλεων, έχει διαπιστωθεί ότι σαν χρώμα αυξάνει τους σφυγμούς περισσότερο από ένα πολύχρωμο δωμάτιο κι έτσι ουσιαστικά αγχώνει περισσότερο σε σχέση με τους χρωματισμούς του φυσικού περιβάλλοντος.. Σε αντίθεση με το χώρο εργασίας, η εξοχή διαθέτει πάντα σημεία στα οποία μπορεί κάποιος να ξεκουράσει το βλέμμα του, μακριά από το γκρίζο της πόλης και δίχως έντονες αντιθέσεις, όπως στη θάλασσα ή σε κάποιο όμορφο τοπίο!

Και το σημαντικότεροι στις διακοπές γινόμαστε…καλοί! Ξεφεύγουμε από τον υπερπληθυσμό του αστικού κέντρου και τις αρνητικές σκέψεις που πλανιόνται στον αέρα. Παράλληλα, η έλλειψη της βουής της πόλης μας κάνει πιο φυσιολογικούς. Σύμφωνα με πολλές μελέτες, η ηχορύπανση της πόλης διαταράσσει σε σημαντικό βαθμό τη συναισθηματική ισορροπία του ατόμου, το κάνει πιο ευερέθιστο, λιγότερο πρόθυμο να συνδράμει το διπλανό του, λιγότερο ανεκτικό και πιο απειλητικό!

Καλές διακοπές λοιπόν και καλή ξεκούραση!

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009

Είμαι μία…. Πολυάννα!!!




Το ποστάκι που ακολουθεί είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο της Marianne Williamson, "A Return to Love".



Η Πολυάννα είναι το όνομα της νουβέλας της Έλενορ Πόρτερ του 1913 η οποία είναι κλασσικό παιδικό βιβλίο. Η Πολυάννα είναι φανταστικός χαρακτήρας του βιβλίου, ένα κοριτσάκι που καταφέρνει να μοιράσει αισιοδοξία και καλή διάθεση σε όλο τον κόσμο που βρίσκεται γύρω του. Μπαίνει σε καταστάσεις όπου όλοι έχουν πολλοί άσχημη διάθεση για πολλά χρόνια. Αυτή όμως επιλέγει να μη βλέπει την κακοήθεια τους. Έχει πίστη σε αυτό το «κάτι» που βρίσκεται πέρα από την φαινομενική κακία. Ασκούσε την δύναμη της συγχώρεσης κι έτσι μέσα σε πολύ λίγο χρόνο, όλοι ήταν χαρούμενοι κι ευγενικοί.

Έχει χαρακτηριστεί ως «σπασικλάκι», ως «αφελής», ως «ονειροπαρμένη» και από διάφορους όχι και τόσο τιμητικούς χαρακτηρισμούς.

Και όμως!! Είναι ένα εκπληκτικό παράδειγμα εργάτριας θαυμάτων.

Γι αυτό δεν απορώ καθόλου που η κουλτούρα αυτού του κόσμου την υποτιμά.

Εγώ, όμως, έχω αποφασίσει να γίνω σαν αυτή!!

Θέλω να είμαι μια Πολυάννα!!

Έχω αποφασίσει να επεκτείνω τον ορίζοντα της αντίληψής μου πέρα από αυτό που μου δείχνουν οι αισθήσεις του σώματος, σε αυτό που η καρδιά μου γνωρίζει ότι είναι η αλήθεια για κάθε άνθρωπο.

Ξέρω τι πρέπει να κάνω.

Θα αφήσω το Άγιο Πνεύμα να μεταμορφώσει την αντίληψή μου και θα αφήσω την όραση του Χριστού να βλέπει όλα τα πράγματα για μένα χωρίς να τα κρίνει. Θα αφήσω τα θαύματα της αγάπης να κάνουν την δουλειά τους.

Ξέρω τι δεν θα κάνω.

Δεν θα ανακατευτώ!!

Δεν έχει σημασία πως συμπεριφέρονται οι άλλοι. Έχω πίστη στην αγάπη που γνωρίζω ότι υπάρχει πίσω από τον φόβο του καθενός, και με αυτό τον τρόπο καλώ την αγάπη που βρίσκεται μέσα τους να εκφραστεί.

Δεν θα ανακατευτώ!!

Δεν θα επιτεθώ αλλά ούτε και θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου!

Προτιμώ να έχω γαλήνη και χαρά παρά «δίκιο».

Η δύναμή μου βρίσκεται στο να παραμένω μη αντιδραστική. Όταν αντεπιτίθεμαι - και η άμυνα είναι μια μορφή επίθεσης,- ξεκινώ ένα πόλεμο στον οποίο κανένας δεν μπορεί να βγει νικητής.

Αντί γι αυτό, αναζητώ ένα θαύμα. Με αυτή την αναζήτηση, δεν λαμβάνω μέρος στις μάχες της ζωής, παρά ζητώ να ανυψωθώ πάνω από αυτές. Το Άγιο Πνεύμα μου υπενθυμίζει ότι δεν είναι πραγματικές.

Το Άγιο Πνεύμα επίσης μου υπενθυμίζει ότι αντίθετα με το πώς νιώθω όταν χάνομαι μέσα σε συναισθήματα που με βάζουν σε πειρασμό να κρίνω, δεν υπάρχει δίκαιος θυμός.

Στην πραγματικότητα δεν έχει καμιά σημασία το ποιος άρχισε πρώτος. Είτε επιτίθεμαι πρώτος ή αντεπιτίθεμαι, γίνομαι όργανο του θυμού και όχι της αγάπης.

Εγώ, όμως, θέλω να είμαι όργανο της αγάπης!!

Ακόμα και σε πολιτικά και κοινωνικά θέματα, αυτό που ξέρω είναι ότι μια θυμωμένη γενιά ανθρώπων δεν μπορεί να φέρει την ειρήνη. Το κάθε τι που κάνουμε εμποτίζεται με την ενέργεια με την οποία το κάνουμε. Όπως είπε ο Γκάντι, «Εμείς πρέπει να γίνουμε η αλλαγή.»

Όλα τα όπλα των αμυντικών και επιθετικών συστημάτων που έχουν οι χώρες δεν είναι παρά η προβολή των «όπλων» που έχουμε μέσα στο νου μας. Τα μόνα όπλα από τα οποία χρειάζεται να απαλλαγούμε είναι τα όπλα που είναι μέσα στο μυαλό μας. Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν.

Γι αυτό κι εγώ επιλέγω να είμαι μια Πολυάννα.





Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

Ένα ταξίδι μαγικό


Ήλθε η ώρα λοιπόν, μετά από μια πολύ δύσκολη επαγγελματική χρονιά, για ολιγοήμερες καλοκαιρινές διακοπές. Κάνοντας το απολογισμό μου βέβαια, διαπιστώνω ότι οι δυσκολίες τελικά μόνο καλό προξένησαν, διότι αυτές ήταν που με οδήγησαν να στραφώ περισσότερο προς τα μέσα για να τις αντιμετωπίσω. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, μια αρρώστια πριν από δεκαπέντε χρόνια, με ανάγκασε να αναζητήσω καινούργιους πνευματικούς δρόμους και να στραφώ στον διαλογισμό.

Πώς να αφήσεις μια τόσο όμορφη παρέα, έστω και για δέκα μέρες, ειδικά αν έχεις κερδίσει τόσα πολλά από αυτήν ; Και αυτή είναι η μαγεία του ίντερνετ, ότι αν υπάρχει αληθινή και ξεκάθαρη επικοινωνία, ξαφνικά γίνεσαι φίλος με ανθρώπους με τα ίδια ενδιαφέροντα, από όλη την Ελλάδα. Πώς να ξεχάσω το τηλέφωνο που δέχτηκα ξαφνικά από τον φίλο Φώτη από την Πάτρα, επειδή τον άγγιξε ένα άρθρο μου, και την εγκάρδια συνομιλία μας σαν να ήμασταν παλιοί φίλοι. Ή μήπως τελικά ήμασταν ; Διότι όλους εμάς που επικοινωνούμε είτε γραπτά, είτε νοητικά μέσα από αυτό το φιλοσοφικό blog, κάτι κοινό μας δένει. Και δε νομίζω να είναι τίποτε άλλο από αυτήν ακριβώς την ανάγκη της αναζήτησης του πνευματικού φωτός.


Για να αναζητήσουμε το πνευματικό φως θα πρέπει μέσα μας να φωλιάζει μια προδιάθεση, μα το σημαντικότερο είναι να νιώθουμε ότι μέσα μας έχουμε μια μικρή φλόγα, ένα σπινθήρα, έστω βαθιά κρυμμένο, ο οποίος όμως λειτουργεί σαν μαγικό κλειδί που απεγκλωβίζει το πνεύμα, από το υλικό σώμα. Ψάχνοντας γι’ αυτή τη φλόγα μέσα μας, αρχίζει η προσπάθεια, η οδοιπορία, το ταξίδι για την Ιθάκη που κρατάει όσο ένα όνειρο και που τελικά σε μας εναπόκειται να το μακρύνουμε, να το μεγαλώσουμε τόσο, ώστε να αγκαλιάσει μια ζωή, ολόκληρη τη ζωή μας.

Αν λοιπόν, τον σπινθήρα που έχουμε μέσα μας, τον σπινθήρα της απόλυτης γαλήνης, της αστείρευτης αγάπης, της ανυπέρβλητης συμπόνιας, καταφέρουμε να καταστήσουμε φλόγα που θα αφυπνίσει την διάνοια αλλά και που θα μας επιτρέψει να φτάσουμε στο «Γνώθι σαυτόν» και να μεταλλάξουμε αυτό το φως σε αγάπη αληθινή, ανυπόκριτη και άδολη, τότε μπορούμε να πούμε ότι έχουμε στα χέρια μας τη δάδα, τον πυρσό που φωτίζει τα μονοπάτια της ζωής, που ξυπνά τις δυνάμεις, οι οποίες μέσα μας ληθαργούν, εκείνες που είναι αναγκαίες για να ξεκινήσουμε για τη μεγάλη αναζήτηση, τη μεγάλη πορεία, την προσπάθεια για την ανεύρεση της Αλήθειας.

Είναι τιτάνιος ο αγώνας του ανθρώπου, γιατί όσο προσπαθεί να φτάσει στην τελείωση, τόσο συναντά το χείλος της Αβύσσου, ξαναγυρνά πίσω, και ξαναμπαίνει στο λαβύρινθο. Ποιος θα είναι εκείνος που θα μπορέσει να αποκτήσει τον μίτο της Αριάδνης ;

Ίσως πολλοί, ίσως κανένας, όμως η ελπίδα θα υπάρχει, γιατί η ελπίδα βρίσκεται μέσα του, είναι ο θείος σπινθήρας. Αν ο σπινθήρας γίνει φλόγα θα την αντέξει ; ή θα χρειαστεί βοήθεια και θα την ζητά από εκεί απ’ όπου δε θα μπορεί να την λάβει ;

Εν τούτοις, όταν όλες οι ελπίδες μας φαίνονται χαμένες, μερικοί άνθρωποι αναζητούν τα θαύματα. Όταν όλος ο κόσμος λέει «εγκαταλείπω» μερικοί άνθρωποι κάνουν τα δικά τους θαύματα.



Είναι άραγε κατορθωτό να κάνουμε το δικό μας θαύμα ; Να φτάσουμε στην τελείωση ; Ή, η τελείωση είναι Ουτοπία ;

Είναι εφικτό να φτάσουμε στην Ιθάκη ; Ή, η Ιθάκη είναι ακόμα μια ψευδαίσθηση ; Μήπως τελικά, είναι το μονοπάτι, η πορεία, το ταξίδι, η αναζήτηση, το πλησίασμα στην Ιθάκη ;

Ο καθένας μας καλείται να δώσει την δική του απάντηση, την δική του διάσταση στην υπαρξιακή του αγωνία, να συμβουλευτεί την δική του πυξίδα, να μετρήσει τους ανέμους και να ανοιχτεί στο πέλαγος.

Το ταξίδι έχει αρχίσει και φαίνεται να είναι μεγαλειώδες – σαν τον ανθρώπινο αγώνα, σαν την ανθρώπινη αγωνία με την οποία αναζητούμε το Φως. Το Φως που εμπλουτίζεται με την αγάπη και στηρίζεται στην ελπίδα, για να γλυκαίνει την πορεία μας προς την τελείωση.

Αγαπητοί μου συνταξιδιώτες

… καλό μας ταξίδι …


Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ!



Ένα χαμόγελο δεν κοστίζει τίποτα ενώ προσφέρει πολλά. Κάνει πιο πλούσιους εκείνους που το λαμβάνουν χωρίς να κάνει φτωχότερους εκείνους που το δίνουν. Ένα χαμόγελο δημιουργεί ευτυχία στο σπίτι, καλλιεργεί την καλή θέληση στη δουλειά και είναι μία επικύρωση φιλίας. Ξεκουράζει τους ταλαιπωρημένους, δίνει χαρά σε αυτούς που έχουν χάσει το θάρρος τους, είναι σαν ηλιαχτίδα για τους λυπημένους και είναι το καλύτερο αντίδοτο της Φύσης για τις φασαρίες.


Μερικοί άνθρωποι είναι πολύ κουρασμένοι για να μας δώσουν ένα χαμόγελο. Ας τους δώσουμε εμείς το δικό μας χαμόγελο διότι κανείς δεν χρειάζεται τόσο πολύ ένα χαμόγελο όσο αυτός που δεν έχει πια να δώσει. Αν και διαρκεί μόνο μια στιγμή, μπορεί να το θυμόμαστε σε όλη μας τη ζωή. Έχει τεράστια αξία, αλλά κανένας δεν είναι τόσο φτωχός ώστε να μην μπορεί να το μοιραστεί ή τόσο πλούσιος ώστε να μην το χρειάζεται.

Το χαμόγελο δημιουργείται από μια μυϊκή σύσπαση με την οποία τα μάτια ζωηρεύουν και οι γωνίες του στόματος στρέφονται ελαφρώς προς τα επάνω εκφράζοντας ικανοποίηση. Τις πρώτες λίγες εβδομάδες μετά τη γέννηση, το μωρό χαμογελάει . Αυτά τα πρώρα χαμόγελα είναι γνωστά ως αντανακλαστικά, ή ακούσια, χαμόγελα, που εμφανίζεται συχνά στη διάρκεια των ονείρων και σχετίζεται με τα ενδόμυχα αισθήματα και τη δραστηριότητα του νευρικού συστήματος. Ακόμη και στους ενήλικους αυτό το χαμόγελο εμφανίζεται έπειτα από ένα γεύμα ή όταν ακούμε μουσική. Όμως από την ηλικία των 6 εβδομάδων, το μωρό χαμογελέι ανταποκρινόμενο σε κάποιο πρόσωπο ή φωνή.

Το "κοινωνικό χαμόγελο"-το εκούσιο, συνειδητό- μας χαροποιεί, είτε είμαστε μωρά είτε ενήλικοι. Λέγεται ότι αυτό το χαμόγελο ασκεί θετική επίδραση και στη σωματική μας υγεία. Η κίνηση και μόνο του χαμόγελου παράγει ένα ηλεκτρικό ερέθισμα που επηρεάζει τον αδένα της υπόφυσης. Αυτός ο αδένας, με τη σειρά του, εκκρίνει ενδορφίνες, κάποιες χημικές ουσίες στον εγκέφαλο οι οποίες μας φέρνουν ευδιαθεσία.

Ένας άλλος σημαντικός λόγος για τον οποίο πρέπει να χαμογελάμε είναι ότι αυτό ασκεί θετική επίδραση στους άλλους. Το ειλικρινές χαμόγελο φανερώνει τα αισθήματά μας χωρίς την ανάγκη για λόγια, είτε εκφράζει χαιρετισμό είτε συμπάθεια είτε ενθάρρυνση. Μερικές φορές, το να κοιτάξουμε και μόνο το ελκυστικό χαμόγελο ενός παιδιού σε μια φωτογραφία μπορεί να φέρει χαμόγελο στα δικά μας χείλη.Όταν κάποιος μας χαμογελάσει με θέρμη, αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να νιώσουμε πιο ήρεμοι και να αντιμετωπίσουμε καλύτερα την απογοήτευση ή τις προκλήσεις.

Είναι γεγονός ότι ό άνθρωπος χαμογελά από τις πρώτες στιγμές της ύπαρξής του και πολύ πριν μάθει να γελά. Το πρώτο χαμόγελο του ανθρώπου, το χαμόγελο πρίν αποκτήσει κάν πρόσωπο, είναι αυτό που ονομάζουμε «εσωτερικό χαμόγελο» και απευθεύνει αυτό το πρώτο χαμόγελο στον ίδιο του τον εαυτό, εκφράζοντας μ' αυτόν τον τρόπο την απλή χαρά της ύπαρξης. Αυτό το πρώτο ασυνείδητο χαμόγελο με το οποίο γεννιέται ο άνθρωπος, απευθύνεται στα ίδια του τα κύτταρα και το πραγματοποιεί με τα ίδια του τα κύτταρα, στην συνέχεια εξελίσσεται στο χαμόγελο που εκφράζεται και στα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Με την ενηλικίωση και την κοινωνικοποίησή μας, το χαμόγελο γίνεται ένα μέσο που διευκολύνει τις σχέσεις μας με τους άλλους γύρω μας. Είναι ένας τρόπος για να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας, την χαρά, την αποδοχή και την συμπάθεια μας προς τους άλλους ανθρώπους. Το ίδιο χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μας όταν απολαμβάνουμε τον ήλιο, τα δένδρα, την φύση γενικότερα αλλά και κάθε φορά που βιώνουμε κάτι ευχάριστο στην ζωή μας.

Συχνά μέσα στις κοινωνικές συναναστροφές, το χαμόγελο, γίνεται κάποιες φορές εργαλείο για την ικανοποίηση φιλοδοξιών και στόχων συχνά πολύ ιδιοτελών. Τότε εμφανίζεται το ειρωνικό χαμόγελο, το κυνικό, το υποκριτικό, το απαιτητικό, το χαμόγελο που ζητιανεύει από τους άλλους κ.λ.π. Ήδη σε αυτήν την φάση έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από την αρχική μας φύση, την αθωότητα της βρεφικής ηλικίας. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του ο άνθρωπος είναι ακόμα πολύ κοντά στο αρχικό του πνεύμα. Για αυτόν τον λόγο, χαρακτηρίζουμε τα χαμόγελα των παιδιών αθώα.

Το εσωτερικό χαμόγελο, το χαμόγελο που συμμετέχει, εκτός από το πρόσωπο, και το τελευταίο κύτταρο στο σώμα μας είναι λοιπόν έμφυτο στον άνθρωπο και μπορεί να γίνεται αυθόρμητα κάθε στιγμή της ζωής μας και ιδιαίτερα τις στιγμές που γεμίζουμε αγάπη για τον εαυτό μας, την φύση ή τους άλλους γύρω μας. Το εσωτερικό χαμόγελο είναι η ένδειξη της παρουσίας του Θεού μέσα μας.

Πολύ συχνά όμως η ζωή με τις δυσκολίες της, μας οδηγεί σε λάθος μονοπάτια που μας απομακρύνουν από τον πρωταρχικό μας εαυτό. Γεμίζουμε μίσος, φθόνο, ανταγωνισμό και κυρίως φόβο. Τότε πρέπει να μάθουμε ξανά να χαμογελάμε εσωτερικά, να ξαναβρούμε την αρχική μας φύση. Την αρχική μας αθωότητα. Να μπορέσουμε να αποδεχτούμε τον εαυτό μας από την αρχή και να θυμηθούμε όλα αυτά για τα οποία τον εκτιμούμε και τον αγαπούμε. Ο διαλογισμός μπορεί να μας βοηθήσει σε αυτό.

Οι κινέζοι ανέπτυξαν μια τεχνική εδώ και πάρα πολλούς αιώνες που ονόμασαν τεχνική του Εσωτερικού Χαμόγελου. Η τεχνική του εσωτερικού χαμόγελου, είναι κομμάτι των μεγάλων Ταοϊστικών διδασκαλιών και σώζεται μέχρι τις μέρες μας μέσα από μια μακριά γενεαλογία Δασκάλων. Με την τεχνική αυτή το εσωτερικό χαμόγελο, δεν γίνεται μόνο αυθόρμητα, αλλά και συνειδητά από επιλογή. Με την τεχνική αυτή μαθαίνουμε να εκφράζουμε την αγάπη και την αποδοχή μας προς τον εαυτό μας, χαμογελώντας κατ' ευθείαν στα εσωτερικά μας όργανα, με αποτέλεσμα να τα θεραπεύουμε. Όταν μιλάμε για αγάπη και αποδοχή μιλάμε για συγκεκριμένη ποιότητα ενέργειας (δηλ. μια άλλη μορφή της ύλης) που αποκαθιστά τις βλάβες στο σώμα, στην ψυχή, και στο πνεύμα του ανθρώπου. Είναι μια δύναμη που όλοι διαθέτουμε, αλλά κάποιες φορές πρέπει να την ξανανακαλύψουμε.

Το εσωτερικό χαμόγελο μπορεί να απευθύνεται σε εμάς τους ίδιους, αλλά και σε άλλους ανθρώπους γύρω μας, όπως και προς το φυσικό μας περιβάλλον και είναι κάθε φορά ένα μέσο θεραπείας τους. Γι αυτό προτιμάμε να είμαστε κοντά σε ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν, ιδιαίτερα όταν έχουμε κάποια "πληγή" να γιατρέψουμε. Και είναι αυτή η αγάπη, κάτι που ποτέ δεν μειώνεται, ούτε εξαντλείται. Όσο την μοιράζεσαι με τον άλλον, τόσο αυτή αυξάνει.

Το εσωτερικό χαμόγελο, που συνδέεται με την πρωταρχική μας ενέργεια, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ιδιοτελείς σκοπούς, και όταν απευθύνεται σε κάποιον άλλον έξω από εμάς, δεν μπορεί να εκβιαστεί ή να κλαπεί. Δεν μπορεί να μην είναι ειλικρινές, γιατί η δύναμη του συνδυάζεται με συναισθήματα πολύ υψηλής συχνότητας και σε αυτά δεν συμπεριλαμβάνεται η υποκρισία και η ιδιοτέλεια.

Η άσκηση σε αυτήν την πρακτική ξεκινά για αυτόν τον λόγο απευθυνόμενη στον ίδιο μας τον εαυτό και λύνει σε πρώτη φάση τα προβλήματα που έχουμε εμείς οι ίδιοι. Η αγάπη προς τον εαυτό μας είναι προϋπόθεση για την αγάπη και προς τους άλλους. Η αγάπη προς τους άλλους που θα απαιτούσε την απόρριψη του εαυτού δεν μπορεί να είναι πραγματική αγάπη. Η πραγματική αγάπη χωρά πρώτα απ' όλα εμάς τους ίδιους. Η ιδιότητα της Αγάπης είναι να ενώνει και να εξομαλύνει τις διαφορές. Μέσα σε αυτή την ενότητα δεν παύουμε να είμαστε ξεχωριστές οντότητες και αυτό μας κάνει να συνειδητοποιούμε την αναγκαιότητα του Σεβασμού σαν βασικό συστατικό της Αγάπης. Ένας Σεβασμός που δέχεται την διαφορετικότητα και δεν ισοπεδώνει.

Στην αρχαία ελληνική τέχνη και συγκεκριμένα στην τέχνη της αρχαϊκής περιόδου, το χαμόγελο αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των απεικονίσεων ανεξαρτήτως θέματος. Τα αγάλματα αυτής της περιόδου, που για τους ιστορικούς Τέχνης αποτελεί την παιδική ηλικία της ελληνικής Τέχνης, φωτίζονται από το λεγόμεν ο αρχαϊκό χαμόγελο. Είτε πρόκειται για Θεούς σε σκηνές μάχης, είτε για μυθικά πλάσματα όπως οι Σφίγγες, είτε για απλούς θνητούς, τους περίφημους Κούρους και Κόρες, αφιερώματα στους Θεούς, όλοι απεικονίζονται χαμογελαστοί. Η εποχή αυτή έχει χαρακτηριστεί από τους Ιστορικούς, διόλου τυχαία, ως η εποχή της αθωότητας. Είναι οι δύο αιώνες που προηγούνται της καταστροφής που προκάλεσαν οι περσικοί πόλεμοι, μια εποχή άνθισης, ανάπτυξης και πρώτης εξέλιξης των ελληνικών πόλεων, μια εποχή αισιοδοξίας. Τα χαμόγελα αυτών των αγαλμάτων, αναλλοίωτα μέχρι τις μέρες μας, εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο, το εσωτερικό χαμόγελο μιας ολόκληρης εποχής.

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

The G spot

Κάθε άνθρωπος έχει το πνεύμα του Θεού μέσα του και μπορεί να έρθει σε επαφή μαζί του. Μπορεί να βρει απάντηση σε όλα του τα ζητήματα και λύση σε όλα τα προβλήματά του. Η φωνή αυτή έρχεται με την προσευχή, τον διαλογισμό, την απόλυτη σιωπή.

Η φωνή αυτή έρχεται σε ορισμένη συχνότητα, κατά παρόμοιο τρόπο που βρίσκουμε τις συχνότητες στο ραδιόφωνο. Για να συντονιστεί ο νους του ανθρώπου σε αυτές τις συχνότητες και να λάβει τα μηνύματα που φέρνουν πρέπει να ανεβάσει τις δονήσεις της ψυχής του, έτσι ώστε να συντονιστεί με τις δονήσεις του θείου που υπάρχει μέσα του.

Νευρολόγοι από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια το 1997 ανακάλυψαν ότι η περιοχή του εγκεφάλου που μας «καλωδιώνει», μας συνδέει να ακούμε τη φωνή του Θεού είναι ο δεξιός κροταφικός λοβός. Ο Dr Melvin Morse μας εξηγεί ότι με την προσευχή και τον διαλογισμό μπορούμε να αναπτύξουμε το δεξί κροταφικό μας λοβό και να ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με την Πηγή μας, από όπου θα παίρνουμε καθοδήγηση. Η διαίσθηση μας είναι η απευθείας σύνδεσή μας με τη Συμπαντική διάνοια και γίνεται διαμέσου του δεξιού κροταφικού λοβού.

Ο Dr Melvin Morse γράφει : «Η ουσία της διαίσθησης είναι ότι υπάρχει μια απευθείας σύνδεση μεταξύ του ανθρώπινου νου και του συμπαντικού νου, μια απευθείας σύνδεση μεταξύ των οργανωμένων πρότυπων ενέργειας που αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους και των ολικών προτύπων, μέσα στα οποία είμαστε εμπεδομένοι». Μαθαίνοντας για τη διαίσθηση μαθαίνουμε νε επαν-ενωνόμαστε με το Θεό και ξανα-ανακαλύπτουμε το νόημα της ζωής. Αυτή είναι η σημαντικότερη λειτουργία του δεξιού κροταφικού λοβού» .
«Έχω αναγνωρίσει ότι ο δεξιός κροταφικός λοβός είναι η περιοχή όπου οι άνθρωποι διασυνδέονται, επικοινωνούν με τον Θεό. Είναι μια περιοχή την οποία αποκαλώ ‘God Spot’, η οποία είναι μια περιοχή με ανεκμετάλλευτες και απεριόριστες δυνατότητες, όπου ο Θεός ζει στον καθένα από μας. Το πεδίο αυτό είναι υπεύθυνο ώστε να διευκολύνει την θεραπεία σώματος και πνεύματος. Είναι υπεύθυνο για τα οράματα, για τις ψυχικές μας δυνάμεις και για τις ζωντανές πνευματικές μας εμπειρίες, την τηλεπάθεια, την ικανότητα επικοινωνίας με τον Θεό. Με λίγα λόγια, ο δεξιός κροταφικός λοβός, μας επιτρέπει να επικοινωνούμε ενεργά με το Σύμπαν. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να μάθουμε να ενεργοποιούμε το δεξί κροταφικό λοβό, το μέρος που ζει ο Θεός

Τρίτη 4 Αυγούστου 2009

ΙΝΔΙΑΝΙΚΗ ΣΟΦΙΑ....


Οι Δύο Λύκοι
Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.
Είπε:
"Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα σε όλους μας
Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, η γεναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό."

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:
"Ποιος λύκος νικάει;"

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ...............
"Αυτός που ταΐζεις"

Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

Μια ιστορία από την ιστορία της φιλοσοφίας* (Giordano Bruno)

Στις 17 Φεβρουαρίου του έτους 1600 στοίβαξαν άνθρωποι σε μια πλατεία στην Ρώμη ένα σωρό από ξύλα. Πάνω του δέσανε έναν άνθρωπο και βάλανε φωτιά. Πεθαίνοντας δεν άφησε ούτε μια κραυγή να του ξεφύγει. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο πρώην δομικανός μοναχός Giordano Bruno.

Μετά από 7 χρόνια φυλάκιση κατά την οποία σταθερά αρνήθηκε να ανακαλέσει τις φιλοσοφικές του διδασκαλίες, καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά. Αυτοί που τον καταδικάσανε, πίστευαν ότι έπρεπε να προστατεύσουν την θρησκεία και την ηθική από έναν από τους πιό επικίνδυνους εχθρούς των. Και είχαν δίκαιο όχι για την ίδια την θρησκεία, αλλά για πολλές από τις βασικές αρχές της τότε θεολογίας. Τη δύναμη των ιδεών του Bruno και το παράδειγμα της ύψιστης σταθερότητας και εμπιστοσύνης στις πεποιθήσεις του δεν μπορούσαν να το αποκρύψουν όπως τόσες φορές συνέβηκε στην ιστορία - τουλάχιστον στο παρελθόν, μια και οι καιροί μας ξέρουν εξαιρετικά τελειοποιημένες μεθόδους πνευματικής καταπίεσης.

Ο Bruno έγραψε στην μητρική του γλώσσα τα ιταλικά. Τα πιο γνωστά του συγράμματα είναι: "Σχετικά με το αίτιο, την αρχή και το Ένα", "Σχετικά με το Άπειρο, το Όλον και τους Κόσμους", "Ο εξορκισμός του νικηφόρου Τέρατος", "Σχετικά με τα ηρωικά πάθη". Επηρρεασμένος από τους Cusanus και Copernicus και τις ανακαλύψεις τους προχωράει την σκέψη τους ακόμα πιο πέρα από το απλά ηλιοκεντρικό σύστημα και μιλά για το αμέτρητο άπειρο σύμπαν, γεμάτο από πολλούς ήλιους, πλανήτες, κόσμους, χωρίς σύνορα και χωρίς κέντρο, σε σταθερή κίνηση. (Δέστε αν θέλετε και κάτι σχετικό: http://www.youtube.com/watch?v=mcBV-cXVWFw )

Αυτές οι ιδέες δεν ήταν οι μόνες που τον επηρρέασαν. Από την αρχαιότητα: το ποίημα του Λουκρήτιου (περί φύσεως των πραγμάτων), που ταίριαζε με την δικιά του ποιητική φύση, ενώ έβλεπε τον Αριστοτέλη σαν τον δάσκαλο των δασκάλων. Από την φυσική φιλοσοφία της Αναγέννησης: ο Theophrastus Bombastus von Hohenheim (γνωστός ως Παράκελσος), ο "ιταλός Παράκελσος" Hieronymus Cardanus - ο πρώτος περισσότερο πρακτικός ενώ ο δεύτερος πιο θεωρητικός - και ακόμα δύο Ιταλοί ο Bernardo Telesio και ο Francesco Patrizi. Όλοι αυτοί οι στοχαστές έχουν κοινό ότι οι διδαχές τους ήρθαν σε τριβή με τον εκκλησιαστικό δογματισμό.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στον Bruno ο οποίος συνδέει την υπόθεση του άπειρου του σύμπαντος μ'αυτήν της δυναμικής μονάδας και της αιωνιότητας του κόσμου. Αιώνιος είναι ο κόσμος, επειδή εκεί τα χωριστά πράγματα υπόκειται σε αλλαγή και παροδικότητα, αλλά το σύμπαν ως όλον είναι το μοναδικό Είναι (ύπαρξη) και γιαυτό άφθαρτο. Μιά δυναμική μονάδα είναι ο κόσμος, γιατί όλο το σύμπαν συνιστά έναν μεγάλο ζωντανό οργανισμό και μέσω μιας μοναδικής αρχής διέπεται και κινείται. "Έτσι είναι επομένως το σύμπαν ένα μοναδικό, ατελείωτο κάτι... Δεν παράγεται, επειδή δεν υπάρχει άλλο Είναι, που θα μπορούσε να επιθυμεί ή να ελπίζει να γίνει, επειδή περιέχει το ίδιο, όλο το Είναι. Δεν φθείρεται επειδή δεν υπάρχει τίποτα άλλο στο οποίο θα μπορούσε να αλλάξει, - αυτό είναι όλα. Δεν μπορεί να χάσει ή να πάρει, επειδή είναι κάτι άπειρο και έτσι δεν μπορεί κάτι να προστεθεί, ούτε κάτι να αφαιρεθεί." (Από το "Σχετικά με το αίτιο, την αρχή και το Ένα" αρχή 5ου διαλόγου)

Αυτή την αρχή που διέπει και εμπνέει τα πάντα ονομάζει ο Bruno Θεό. Ο Θεός είναι το σύνολο όλων των αντιθέσεων, είναι το μέγιστο και το ελάχιστο, άπειρο και αδιαίρετο, πιθανότητα και πραγματικότητα σε ένα. Αυτή η φόρμουλα της coϊncidencia contradictorum είχε ήδη αποδειχθεί από την δουλειά του Cusanus (από τον οποίο ο Bruno την δανείστηκε) αλλά και από άλλους αποκρυφιστές ότι ήταν γερά συνδεδεμένη με την χριστιανική πίστη.

Μη συνδεδεμένη ωστόσο με την χριστιανοσύνη - εκτός από την αιωνιότητα της δημιουργίας - είναι η σχέση του Θεού με τον κόσμο όπως ο Bruno την περιγράφει. Απορρίπτει την ιδέα ότι ο Θεός κυβερνά τον κόσμο έξω από αυτόν - όπως για παράδειγμα ο βοσκός το κοπάδι του. Ο Θεός δεν βρίσκεται πάνω και έξω από τον κόσμο. Είναι μέσα στον κόσμο. Ενεργεί σαν αρχή που εμπνέει το όλον, όσο και σαν μέρος αυτού. "Αναζητούμε τον Θεό στον σταθερό, σκληρό νόμο της φύσης, στην ευλαβική διάθεση ενός προς αυτόν το νόμο κατευθυνόμενου συναισθήματος" "Τον αναζητούμε στη λάμψη του ήλιου, στην ομορφιά των πραγμάτων που εξέρχονται από τη μήτρα της μητέρας μας Γης, στην πραγματική ακτινοβολία των όντων, στη ματιά των πολλών αστερισμών, οι οποίοι στην αμέτρητη άκρη του ενός ουρανού φωτίζουν, ζουν, νιώθουν, σκέφτονται, και το Όλο-καλό, Όλο-ένα και Ύψιστο υμνούν". Αυτή είναι αυτή η παρομοίωση - ισότητα του Θεού με την Φύση, την οποία οι άνθρωποι ονομάζουν πανθεϊσμό.

Ο Bruno είχε πλήρη συνείδηση της αντίθεσης των ιδεών του με την εκκλησία και τον χριστιανισμό γενικά. Διατύπωσε τις ιδέες του επανειλημμένα όπως οι αρχαίοι, δηλ. οι παγανιστές. Η ιστορική του σημασία βρίσκεται ακριβώς εκεί, ότι δηλαδή μόνο αυτός από τις αντιλήψεις που ασυνείδητα βρισκόταν και επεξεργαζόνταν στα κεφάλια των συνανθρώπων του, ανέλαβε όλες τις ευθύνες και τους έδωσε μορφή διατυπώνοντάς τες δημόσια. Βέβαια είναι αλήθεια ότι δεν τις διατύπωσε σε ένα αρμονικό, ισορροπημένο σύστημα, αλλά σε μια εκστατική - ποιητική μορφή, σε ένα μέσω μιας παρόρμησης για ενδοσκόπηση, σχεδόν μεθυστικό ποιητικό έργο.

Από τους στοχαστές που επηρρέασε ο Bruno αξιοσημείωτοι είναι ο Leibniz (με την μοναδολογία του), ο Spinoza, ο Goethe και ο Schelling. Ο E.G.Kolbenheyer περιέγραψε τον πνευματικό αγώνα του Bruno στο δράμα του "Ηρωικά πάθη".



* Το κείμενο είναι μετάφραση του ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥ βιβλίου "Η Ιστορία της Φιλοσοφίας" μέρος β' σελ. 35-38 του Γερμανού Hans Joachim Störing.

Για περισσότερες πληροφορίες, στα αγγλικά, εδώ και εδώ.

Συζήτηση με το Θεό


Και ποιος δεν θα ήθελε να έχει μια τέτοια ευκαιρία;...

Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει και τι εννοεί καθένας μας όταν προφέρει τη λέξη "Θεός" ( τον δημιουργό των πάντων και αφέντη του κόσμου; τη φωνή της ψυχής; έναν αγαθό και παντογνώστη γεράκο; την Ουσία και τη Διάνοια που αποτελεί το αχανές Σύμπαν; ), σίγουρα όλοι θα θέλαμε να του κάνουμε 5-10 ( ή και 110!) ερωτησούλες! Ο συγγραφέας Neale Donald Walsch ισχυρίζεται πως του δόθηκε αυτή η ευκαιρία και την αξιοποίησε ιδανικά στο τρίτομο έργο του "Συζήτηση με το Θεό", περνώντας τον "Παντοδύναμο" από κανονική "ανάκριση"!
Άσχετα με το αν θεωρήσουμε αληθινή αυτή τη συνάντηση ή απλώς ένα εμπνευσμένο και ευφάνταστο συγγραφικό τέχνασμα του Walsch, οφείλουμε να σκύψουμε με προσοχή και ανοιχτή διάθεση πάνω στις ιδέες του, οι οποίες εμένα προσωπικά μου ξεκαθάρισαν αρκετές ασάφειες και πλάνες γύρω από πνευματικά θέματα, με έσπρωξαν να αμφισβητήσω παγιωμένες αντιλήψεις και στερεότυπα, να επανεξετάσω πεποιθήσεις και να χαρτογραφήσω εκ νέου τις περιοχές του νου και της ψυχής μου και τελικά με ενέπνευσαν και με βρίσκουν σύμφωνο σε μεγάλο βαθμό.
Όπως λέει και ο ίδιος ο Θεός στο οπισθόφυλλο: "Έχω ακούσει το κλάμα της καρδιάς σου. Έχω δει την αναζήτηση της ψυχής σου. Ξέρω πόσο βαθιά έχεις ποθήσει την αλήθεια. Το φωνάζεις με πόνο, το φωνάζεις με χαρά. Αδιάκοπα. Με ικετεύεις. Να εμφανιστώ. Να αποκαλυφθώ. Το κάνω εδώ τόσο ξεκάθαρα που δεν μπορείς να το παρανοήσεις...Έλα λοιπόν. Ρώτα με οτιδήποτε. Οτιδήποτε. Θα βρω τον τρόπο να σου φέρω την απάντηση..."


Ας δούμε μια επιλογή από τις βασικότερες ερωτήσεις του ανθρώπου και μια περίληψη των απαντήσεων που δίνει ο Θεός.

"Πώς μιλάει ο Θεός και σε ποιον; Υπάρχουν ξεχωριστοί άνθρωποι με τους οποίους επικοινωνεί;"

Σας μιλάω και επικοινωνώ με τη σκέψη, το συναίσθημα, την εμπειρία σας, με χίλιους τρόπους κάθε στιγμή. Δικά Μου είναι πάντα η πιο υψηλή σου σκέψη (αυτή που περιέχει χαρά), ο πιο καθαρός σου λόγος (αυτός που περιέχει αλήθεια) και το πιο μεγαλειώδες σου συναίσθημα (αυτό που ονομάζεις "αγάπη"). Δεν υπάρχουν ξεχωριστοί άνθρωποι. Όλοι είστε ξεχωριστοί και μοναδικοί, απλώς μερικοί είναι πιο πρόθυμοι να Με ακούσουν και παραμένουν ανοιχτοί και διψασμένοι για Μένα. Μα δε μπορώ να σου πω την αλήθεια Μου αν δεν πάψεις να Μου λες αυτό που σου έμαθαν να θεωρείς τη δική σου αλήθεια.


"Αν αλήθεια υπάρχεις, γιατί δεν αποκαλύπτεσαι μπροστά μας με τη μορφή ή το σχήμα που έχεις πραγματικά, για να μη μπορεί κανείς να Σε αμφισβητήσει;"


Αυτό δε γίνεται, γιατί δεν έχω ορισμένη μορφή ή σχήμα που θα μπορούσατε να καταλάβετε. Είμαι το Μεγάλο Άδηλο, είμαι εκείνο που είμαι κι εκείνο που δεν είμαι, προέρχομαι από το μη-είναι Μου και ξαναγυρίζω σ' αυτό. Αν ζητάτε να αποκαλυφθώ σημαίνει πως δεν πιστεύετε ότι είμαι "πανταχού παρών" κι ότι αποκαλύπτομαι κάθε στιγμή. Η σκέψη σας είναι δημιουργική και ο λόγος σας παραγωγικός. Αν συνεχώς επιθυμείτε και ζητάτε κάτι, θα βιώνετε συνεχώς την έλλειψή του.


"Δηλαδή, όταν ζητάω κάτι, στην ουσία το διώχνω μακριά;"


Κάθε σου αίτημα είναι μια δήλωση έλλειψης. Η σωστή προσευχή δεν είναι η ικεσία αλλά η ευγνωμοσύνη, που δείχνει ότι παραδέχεσαι πως έχω απαντήσει πριν ακόμα ρωτήσεις. Να έχεις πίστη πως οτιδήποτε επιλέξεις εν ονόματί Μου θα γίνει, αφού η προσευχή είναι μια δήλωση ευγνωμοσύνης για ό,τι υπάρχει.


"Εννοείς πως όσα συμβαίνουν γύρω μας είναι αποτέλεσμα των προσευχών μας; Δηλαδή ο Θεός δεν επεμβαίνει στη ζωή μας;"


Θα σου πω κάτι σκληρό, γιατί θα σου διαλύσει μερικές από τις μεγαλύτερες ψευδαισθήσεις σου: αν νομίζεις πως Εγώ αποφασίζω για ό,τι συμβαίνει στη ζωή σου ή έστω ότι έχω προτιμήσεις ή ότι θα κρίνω τις επιλογές σου, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος! Εγώ είμαι ο παρατηρητής. Δημιούργησα εσάς και τη ζωή γύρω σας και σας έδωσα την ελευθερία, το νου και τη βούληση να επιλέξετε μέσα από ένα αχανές πεδίο πιθανοτήτων το πώς θα ζήσετε και πώς θα χαράξετε την προσωπική σας πορεία. Σας έχω βάλει να παίζετε σε ένα τεράστιο κήπο, σας είπα ποια παιχνίδια είναι επικίνδυνα και τι πρέπει να προσέχετε και σας παρατηρώ, ελπίζοντας πως δεν θα κάνετε κακό ο ένας στον άλλο κι είμαι πάντα έτοιμος να σας βοηθήσω για να συνεχίσετε το παιχνίδι σας. Ωστόσο, είστε ελεύθεροι και δε με νοιάζει ποιο παιχνίδι θα διαλέξετε να παίξετε.


"Δηλαδή, δεν θα μας τιμωρήσεις αν παρακούσουμε το θέλημα Σου; "


Θα σου πω κάτι: όλες οι ανθρώπινες πράξεις πηγάζουν από δύο βασικά συναισθήματα: το φόβο και την αγάπη. Είναι οι δύο αντίθετοι πόλοι ανάμεσα στους οποίους κινείστε συνεχώς. Κι επειδή έχετε πει ένα μεγάλο ψέμα στον εαυτό σας, ότι η αγάπη του Θεού είναι υπό όρους και δε μπορείτε να βασίζεστε σ' αυτή, αυτόματα κινείστε στον άλλο πόλο και νιώθετε φόβο για την οργή Μου και τη "δίκαιη τιμωρία" σας. Αυτό το ψέμα γεννήθηκε επειδη ξεχάσατε ποιοι είστε. Ξεχάσατε ότι είστε τα πιο έξοχα όντα που δημιούργησα, ότι είστε τα μεγαλειώδη και αγαπημένα παιδιά Μου και προβάλατε πάνω Μου το ρόλο ενός γονιού-δικαστή, που επιβραβεύει ή τιμωρεί κατά βούληση.

Σάββατο 1 Αυγούστου 2009

Η Λυδία πολεμά με τον καρκίνο


Πόλεμος είναι. Από τη μια μεριά το παιδί, από την άλλη η ασθένεια. Δεν είναι η έκβαση το θέμα. Είναι το παιδί, η μάχη, η ασθένεια. Και μια αγκαλιά να τα χωράει όλα αυτά.

http://lydia-tigria.blogspot.com/

Είναι αδύνατον να μη συγκλονιστείς, είναι αδύνατον να μη δακρύσεις διαβάζοντας στο blog του πατέρα της Λυδίας, τις προσπάθειες του μικρού κοριτσιού και της οικογένειας του, να κερδίσουν αυτόν τον πόλεμο.

Και μας κάνει να αναρωτιόμαστε …

Γίνονται θαύματα τελικά; Μπορεί ένας άνθρωπος που πάσχει από κάποια ανίατη ασθένεια, να θεραπευθεί; Ενας ασθενής π.χ. που πάσχει από μεταστατικό καρκίνο μπορεί να θεραπευθεί και επομένως να αλλάξει πορεία και να εξαφανισθεί ο καρκίνος από το σώμα του; Ενας άνθρωπος ο οποίος πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας μπορεί να θεραπευθεί και επομένως να κινείται φυσιολογικά και να εξαλειφθούν όλες οι ανατομικές καταστροφές που το νευρικό του σύστημα παρουσιάζει;

Δεν αναφέρομαι σε θαύματα, τα οποία μπορούν να πλαστογραφηθούν από ανθρώπινες ταχυδακτυλουργίες και να είναι σύμπτωση εξωτερικών και υλικών παραγόντων. Εξετάζουμε τις θεραπείες των ασθενειών, οι οποίες αναφέρονται στην Αγία Γραφή και ιδιαίτερα στο Ευαγγέλιο, την Καινή Διαθήκη, που αναφέρονται ως μια ενέργεια συνυφασμένη με τη ζωή των πιστών χριστιανών. Στο Ευαγγέλιο αναφέρεται: "Και ήλθον προς αυτόν όχλοι πολλοί, έχοντες μεθ' εαυτών χωλούς, τυφλούς, κωφούς, κουλλούς και άλλους πολλούς και έρριψαν αυτούς εις τους πόδας του Ιησού και εθεράπευσεν αυτούς". Ματθαίος ιε:30

Αργότερα και οι απόστολοι έκαναν τα ίδια θαύματα: "Συνήρχετο δε και το πλήθος των πέριξ πόλεων εις Ιερουσαλήμ, φέροντες ασθενείς και ενοχλουμένους υπό πνευμάτων ακαθάρτων, οίτινες εθεραπεύοντο άπαντες". Πράξεις ε:16

Οι θεραπείες αυτές συνεχίσθηκαν μέσα στη χριστιανική εκκλησία, όπως γράφει η εκκλησιαστική ιστορία και τα συγγράμματα διαφόρων εκκλησιαστικών συγγραφέων.

Σήμερα στην εποχή μας βλέπουμε πάλι να γίνονται θεραπείες ασθενών και πολλά αναμφισβήτητα θαύματα. Έχουμε δει ασθενείς να θεραπεύονται από καρκίνο μεταστατικό, στον οποίο η επιστήμη με όλα τα θετικά μέσα διαπίστωσε ότι Δε γίνεται τίποτε γι' αυτή τη θεραπεία του ασθενούς και ο ασθενής είχε φθάσει πλέον σε κατάσταση απελπιστική και είναι καταδικασμένος.

H επιστήμη πρόσεξε αυτά τα γεγονότα και ασχολήθηκε με τις περιπτώσεις των ασθενών που πιστεύουν στο Θεό και προσεύχονται. Έκανε μελέτες και έβγαλε στατιστικές από χιλιάδες περιπτώσεις και ανακοίνωσε δύο σημαντικές αλήθειες τις οποίες ανακοίνωσε σε όλο τον κόσμο:

1) Η αγάπη είναι το καλύτερο φάρμακο για όλες τις ασθένειες.

2) Η προσευχή πραγματικά έχει θεραπευτικές ιδιότητες και οι ασθενείς, οι οποίοι πιστεύουν και προσεύχονται, ή προσεύχονται άλλοι για λογαριασμό τους θεραπεύονται πολύ πιο εύκολα .

Η αγάπη μας είναι δεδομένη για τη μικρή Λυδία. Η προσευχή μας θα την συμπεριλαμβάνει καθημερινά.



Περαστικά ...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...