Πόσο απέχει η λύτρωση ;

Βαδίζοντας μέσα στο δάσος ο Βούδας συνάντησε κάτω από ένα δέντρο έναν άνδρα που διαλογιζόταν τόσο πολύ καιρό που τα μυρμήγκια είχαν καλύψει εντελώς τα πόδια του.

“Πες μου φωτισμένε”, ρώτησε ο άνδρας τον Βούδα μόλις τον είδε, “πόσο απέχει η λύτρωση για μένα;”

“Τέσσερις ζωές ακόμη” του απάντησε ο Βούδας.

Μόλις άκουσε την απάντηση ο άνδρας έπεσε σε κατάθλιψη. “Έχω ξεχάσει πόσο χρόνο διαλογίζομαι”, διαμαρτυρήθηκε, “και πρέπει να περιμένω άλλες τέσσερις ζωές;”

Όταν η θετική σκέψη δεν λειτουργεί

«Να ζεις τελικά δε σημαίνει να γίνεις τέλειος

όπως μας μάθανε στο σχολείο ή στο κατηχητικό,

σημαίνει ίσως να γίνεις πιο αληθινός»

 

Τα συναισθήματα μας, οι χαρές, οι λύπες, ο πόνος, ο φόβος είναι ένα αναπόφευκτο μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Κάποιες φορές μπορούν να μας στείλουν στην κορυφή του Ολύμπου και κάποιες άλλες να μας καταποντίσουν στα βάθη της απελπισίας αλλά αν μη τι άλλο μας υπενθυμίζουν ότι τουλάχιστον είμαστε ακόμα ζωντανοί. Συνήθως αυτά που ο νους μας χαρακτηρίζει «καλά» συναισθήματα είναι ευπρόσδεκτα ενώ τα άλλα, τα λεγόμενα «κακά» συναισθήματα προσπαθούμε να αποφύγουμε να τα βιώσουμε με κάθε κόστος. Δε έχουμε μάθει στον πόνο… δεν μπορούμε να τον αντέξουμε με τίποτα. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα πάντα, από ναρκωτικά και αλκοόλ μέχρι την άρνηση, την φυγή ή την επίρριψη ευθυνών σε άλλους στην προσπάθεια να προστατέψουν τον εαυτό τους από το να αισθανθεί άσχημα, απ’ το να πονέσει.

Λαβύρινθος και Μινώταυρος

Ένας ανατρεπτικός αποσυμβολισμός

Τόσο περίτεχνα και πολύπλοκα κατασκευασμένος αλήθεια ο κοσμικός μας λαβύρινθος και τόσο δυσδιάκριτη η έξοδος προς την ελευθερία! Ποιος θα μας προσφέρει τον μίτο της Αριάδνης για να μας λυτρώσει όταν στο σχέδιο του Δημιουργού δεν βλέπουμε να περιλαμβάνεται καμιά έξοδος; Καθημερινά βιώνουμε στο πετσί μας ότι ο κόσμος που ξέρουμε δεν μπορεί να μας προσφέρει αληθινή αγάπη, ασφάλεια, ευτυχία, γαλήνη, δεσμούς αληθινής αφοσίωσης. Τα πάντα, ωστόσο, στο περιβάλλον μας, συνωμοτούν για να μας πείσουν ότι έξω από τον εσωτερικό μας εαυτό, αυτά τα αγαθά της ζωής είναι εφικτά. Όπως είπαν και οι σοφοί διδάσκαλοι του παρελθόντος, ο κόσμος μοιάζει με παζάρι όπου όλοι πλασάρουν τα εμπορεύματά τους: Έκσταση! Λύτρωση! Φήμη! Απελευθέρωση από το φόβο! Τιμή και σεβασμός! Εκπλήρωση! ...και διάφορες άλλες τέτοιες πραμάτειες… 

Αγγίζοντας την κόψη του ξυραφιού

Η ζωή είναι ένα προγραμματισμένο ταξίδι με το κρουαζιερόπλοιο που έχει όνομα “Τιτανικός”. Γνωρίζουμε όλοι οι επιβάτες από τη στιγμή του απόπλου του πλοίου, αν και προσπαθούμε να το ξεχάσουμε, πια θα είναι η κατάληξη μας. Ο πυθμένας της παγωμένης θάλασσας περιμένει να μας καταπιεί. Σαν μικρά αθώα παιδιά όμως συνεχίζουμε να χτίζουμε κάστρα στην άμμο, να τα στολίζουμε με όμορφα κοχύλια και να τα προστατεύουμε από οποιονδήποτε εισβολέα απειλεί να τα βλάψει. Παρόλη αυτή την προσκόλλησή μας βέβαια, ξέρουμε καλά αλλά δε θέλουμε να το παραδεχτούμε ότι κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα έλθει η παλίρροια και θα εξαφανίσει τα δημιουργήματά μας.