Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Το υπέρτατο ελιξίριο θεραπείας


 Τονγκλέν: Η ανταλλαγή του εαυτού μας

 Στην άσκηση του τονγκλέν, αφυπνίζετε τη συμπόνια στην καρδιά σας. Αυτή η συμπόνια είναι τόσο δυνατή όσο και η αγάπη μιας μητέρας για το παιδί της.


  
Μια από τις πιο σημαντικές θεραπευτικές μεθόδους είναι αυτή του τονγκλέν. Στο Θιβέτ υπάρχουν ιστορίες ετοιμοθάνατων ανθρώπων που εφάρμοσαν αυτήν την άσκηση και θεραπεύτηκαν, ευεργετώντας και τον πλησίον τους.

Οι Ταντρικοί θεραπευτές που ασκούνται σε αυτήν την πρακτική αποκτούν τόση συμπόνια, που εμφανίζουν μώλωπες στο δέρμα τους και νιώθουν πόνο αν κάποιος κλωτσήσει ένα σκυλί που τυχαίνει να βρίσκεται κοντά τους. Τόση αγάπη νιώθουν. Η άσκηση είναι εύκολη και θα έχει ευεργετική επίδραση για εσάς, για τον περίγυρό σας και για όλον τον κόσμο. Το τονγκλέν  μας καθιστά φορείς της παγκόσμιας θεραπείας. Μειώνοντας την προσκόλληση στο εγώ, γίνεται μια πύλη η οποία οδηγεί στην αποδέσμευση από τη σαμσάρα.


Η άσκηση του τονγκλέν

Για να ασκηθείτε στο τονγκλέν, σκεφτείτε μια εικόνα που αφυπνίζει τη συμπόνια στην καρδιά σας. Νιώστε την επιθυμία να εξαλείψετε την οδύνη από αυτήν την κατάσταση (σαν να έχετε ακούσει ένα τραγικό συμβάν στις ειδήσεις). Παραδοσιακά, ο ασκούμενος φαντάζεται ότι είναι μια μητέρα χωρίς χέρια που βλέπει το μωρό της να πέφτει σε ένα ποτάμι και να παρασύρεται από τα ορμητικά νερά. Η αίσθηση πρέπει να έχει παρόμοια ένταση. Αυτή η άσκηση δεν είναι διανοητική. Ο οραματισμός της σκηνής πρέπει να αφυπνίσει στην καρδιά σας την μποντιτσίτα (συμπόνια). Φανταστείτε το άτομο που σας έχει ευεργετήσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, το πιο αγαπημένο σας πρόσωπο.

Οραματιστείτε αυτό το άτομο να εκπνέει όλες τις οδύνες του με τη μορφή μαύρου καπνού. Εισπνεύστε αυτόν τον καπνό της οδύνης και φέρτε τον στο στήθος σας, στο σημείο όπου νιώθετε την μποντιτσίτα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η οδύνη μεταμορφώνεται σε αγάπη και συμπόνια. Φανταστείτε ότι εκπνέετε αυτήν την συμπόνια με τη μορφή του λευκού καπνού, τον οποίο εισπνέει το πιο αγαπημένο σας πρόσωπο. Καθώς το άτομο εισπνέει τον λευκό καπνό, φανταστείτε το να αισθάνεται καλύτερα. Οι στεναχώριες του έχουν εξαφανιστεί και είναι νηφάλιο. Επαναλάβετε την άσκηση για τον εαυτό σας κι έπειτα κάντε την για λογαριασμό άλλων ατόμων. 


- από το βιβλίο της θιβετανικής ιατρικής -


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Πολεμιστής

 


Μέσα από κάθε λουλούδι να αναπνέεις…
…από κάθε πουλί να πετάς…
…από κάθε καρδιά να αγαπάς…
να γελάς χωρίς να γνωρίζεις την αιτία…


Αν όμως έχεις καιρό να τραγουδήσεις ένα χαρούμενο σκοπό…

Αν έχεις καιρό να κολυμπήσεις γυμνός στη θάλασσα μια νύχτα με πανσέληνο…

Αν έχεις καιρό να δακρύσεις από έρωτα…

Αν δε θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που προσευχήθηκες από ευγνωμοσύνη…


Τότε λυπάμαι. Αστόχησες. Έχασες το στόχο.


Δεν καταστρέφεις μόνο τον εαυτό σου. Βλάπτεις τα παιδιά σου. Βλάπτεις τους συνανθρώπους σου. Βλάπτεις τον πλανήτη ολόκληρο.


Ντροπιάζεις τους αγγέλους που σε φροντίζουν και περιφρονείς τον Παντοδύναμο, που δημιούργησε εσένα και μόνο εσένα, με τα μοναδικά σου χαρίσματα, και αποκλειστικό σκοπό να σπρώξεις την ανθρώπινη φυλή ένα χιλιοστό παραπέρα στο μονοπάτι της επιστροφής στο Θεό. 

Θέλεις να αυτοαποκαλείσαι πνευματικό άτομο μα αντί να μετουσιωθείς σε υπηρέτη του Μυστηρίου και αγωγό του Αιωνίου κατάντησες πομπός κακομοιριάς κι ανάγκης. Τι κρίμα!


Άλλο είναι να μελετάς τον πόλεμο
κι άλλο να ζεις τη ζωή ενός πολεμιστή.

 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Αποδέσμευση



Τι μας κρατάει δέσμιους για να γνωρίσουμε τον εσώτερο εαυτό μας δρώντας ως τροχοπέδη στην προσωπική αυτοπραγμάτωση και αποδοχή της ύπαρξής μας; Ως αυτόνομη αρχικά ανθρώπινη οντότητα και στο επόμενο επίπεδο συνειδητότητος, ως κομμάτι συνέχεια του ίδιου ψηφιδωτού που ονομάζεται ανθρωπότητα, με αποκορύφωση αυτή του υπερβατικού επιπέδου, την αποδοχή της μικρής αλλά θεμελιώδους συμμετοχής μας στην συμπαντική - κοσμική συνέχεια;

Τα δεσμά αυτά που υψώνουν μπροστά μας πρόσχωμα ψηλό στο πιο πάνω εγχείρημα είναι πολυπρισματικά αλλά με έναν κοινό παρανομαστή. Το κοινό αυτό είναι η μη αφ' εαυτού προέλευσή τους αλλά η επίκτητη βάπτισή μας σε αυτά. Αυτά τα βαρίδια αρχίζει και μας τα κρεμά σαν κοσμήματα ο περίγυρος μας από τις πρώτες κιόλας στιγμές μετά την γέννηση μας. Μια φιλοφρόνηση, ένας έπαινος, μια σύγκριση, μια νουθεσία, μια προτροπή είναι αρκετά για να αρχίσουν να μορφώνουν τον άνθρωπο αυτόν με τα πολλά επίκτητα επίπεδα – φλοιοί που αργότερα θα πρέπει να μοχθήσει για να τα αποτάξει και να φτάσει την αρχέτυπη ουσία που με το πέρασμα του χρόνου έθαψε βαθιά. Δίκαια θα ρωτήσει κάποιος, “η κληρονομικότητα δεν παίζει κάποιο ρόλο;”. Μήπως τα χούγια που κληρονομεί ο άνθρωπος είναι τα επίκτητα βαρίδια των προηγούμενων γενιών και όχι μόνο της προηγούμενης γενιάς, αλλά και των παππούδων και των προπαππούδων κ.ο.κ.; Μάλιστα αυτά τα κληροδοτήματα είναι μπολιασμένα και ανθεκτικότερα έχοντας περάσει γενιές ¨τελειοποίησης¨.

Μέγιστα των δεσμών, οι γονείς πολλών άλλων δεσμών, ο Τόπος και ο Χρόνος. Αυτό που λέμε το πού και το πότε; Οι δύο αυτές σταθερές – μεταβλητές γεννούν δεσμά, δεσμά πολλών επιπέδων. Ο τόπος και ο χρόνος είναι που χρωματίζουν και παραμετροποιούν τις αλυσίδες που μας κρατούν και που έχουμε χρέος να πολεμήσουμε και να σπάσουμε, όμοια με την πέδη που περιορίζει τον ελέφαντα από την αρχή ως το τέλος της ζωής του.

Από τις πρώτες επιρροές πάνω στον νεογνό άνθρωπο είναι το πού γεννιέται - ο τόπος που λέγαμε, δηλαδή σε ποιο σημείο πάνω σε αυτόν τον πλανήτη είδε το φως της ζωής. Οι παράμετροι που επεμβαίνουν στην εξέλιξη μας, εκτός των φυσικών παραγόντων όπως το κλίμα, είναι το πως είναι δομημένες οι κατά τόπους κοινωνίες. Βέβαια σημαντικό ρόλο επιτελεί και σε ποιο επίπεδο της κοινωνίας ανήκουν οι γεννήτορες, γεγονός που θα επηρεάσει σημαντικά την θέαση των γεγονότων αλλά και την νεανική γαλούχηση. Πιο συγκεκριμένα μπορούμε να αναφερθούμε στην μόρφωση, στα βιοποριστικά μέσα, στις προσφερόμενες ανέσεις της διαβίωσης, στο οικογενειακό περιβάλλον, στην θρησκεία κ.ο.κ. Τα παραπάνω δεδομένα μπορούν να οδηγήσουν σε διαφορετικές θεάσεις από διαφορετικούς ανθρώπους των ίδιων γεγονότων που συμβαίνουν σε κοινό τόπο. Ο συνδυασμός των παραπάνω σκεπάζει τον εν εξελίξει άνθρωπο με πεποιθήσεις, με υλιστική προδιάθεση, με ατομικισμό, με εγωισμό, με αδιαλλαξία, με μισαλλοδοξία, με μίσος, με φθόνο, με ανασφάλεια, με φόβο, με μοιρολατρία, με ηθική, με αμαρτία και τα περισσότερα από αυτά αμπαλαρισμένα με νόμους, με ήθη, με δόγματα και συνήθειες. Το αποτέλεσμα είναι ότι ένας άνθρωπος που παλεύει να ενταχθεί και να προσαρμοστεί σε τόσα πρέπει, καταλήγει ηθοποιός σε προδιαγεγραμμένο σενάριο. Φοράει την μάσκα του και περνοδιαβαίνει τα σοκάκια της καθημερινότητας, πλάθοντας κατά πως τον μάθανε ηθικές ευμετάβλητες, ρόλους που προβάλουν αλλότρια θέλω, πολιτικές μεροληψίας, υψώνοντας κάγκελα απομόνωσης και άμυνας από το σύνολο της ανθρωπότητας, δημιουργώντας το δικό του σύμπαν. Ανάγει την χαρά σε θλίψη ή το αντίθετο και θεσμίζει φαντασιακά την ζωή του κατά τα πρότυπα που του εμφύσησε η ως τώρα συμμετοχή του στην ¨ζωή¨.

Τα παραπάνω δεδομένα δύνανται να παραλλαχθούν υπό την δράση του χρόνου. Αναφέροντας τον χρόνο πρωτίστως εστιάζουμε στην εποχή. Η εποχή πριν και μετά την βιομηχανική επανάσταση, λόγου χάρη, θα επιδρούσε διαφορετικά στην διαμόρφωση της δομής της κοινωνίας και εν συνεχεία κάθε μέλους της. Τελικά αυτή η θέαση του χρόνου, ως την περίοδο αυτή του ανθρώπου πάνω στην γη, δείχνει αυτήν την ψευδεπίγραφη ωριμότητα των πραγμάτων. Όσο πιο παλιά, τόσο πιο ανώριμες οι κοινωνίες. Δηλαδή όσο πιο παλιά, τόσες λιγότερες οι προσκολλήσεις του ανθρώπου στην ύλη και τόσα λιγότερα τα πέπλα που σκεπάζουν τον αρχέγονο πυρήνα. Από την άλλη σκοπιά υπάρχει και ο ανθρώπινος ορισμός του χρόνου. Αυτή η οικουμενική σύμβαση των λεπτών, των ωρών, των ημερών,..., των αιώνων. Αυτή η αμείλικτη κλεψύδρα που κάνει την άμμο να ρέει γρηγορότερα από ότι ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει. Τα γεγονότα τρέχουν, η ζωή περνάει και ο χρόνος ποτάμι που δεν επιστρέφει. Έτσι δεν απομένει χρόνος να αφιερωθεί στην παρατήρηση της φύσης αλλά και της θέσης του ανθρώπου μέσα σ΄ αυτή. Δεν απομένει χρόνος για ενδοσκόπηση και ειλικρινή εσωτερικό διάλογο. Βέβαια όλα υποταγμένα στην δύναμη του ανθρώπου, πως θα ξέφευγε ο χρόνος; Όταν υπάρχει ανάγκη ο χρόνος παγώνει, ο χρόνος είναι γιατρός, ο χρόνος δίνει ελπίδα, μέχρι που καμπυλώνει κιόλας. Έτσι η ανθρωπότητα πέφτει στην παγίδα της ελπίδας που οδηγεί στην αδράνεια και στην καρτέρια του από μηχανής θεού, για να την βγάλει στο τέλμα που έχει περιέλθει.

Χρέος μας ο Γολγοθάς της επιστροφής στην αρχέγονη και πηγαία φύση μας. Την φύση την απαλλαγμένη από τα βαρίδια, την απαλλαγμένη από τον εγωισμό. Τα πέπλα αυτά που σαν φύλλα κρεμμυδιού μας περιβάλλουν είναι άυλα, άπιαστα μα τόσο βαριά που σε κρατούν στάσιμο, σταθερό σαν βράχο κόντρα σε κύματα. Γιατί η αυτοπραγμάτωση και η προσωπική ανέλιξη, κύμα είναι που πηγάζει από μέσα μας και εμείς του αντιστεκόμαστε σθεναρά κραδαίνοντας τα όπλα που ερήμην μας φόρτωσαν. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ξυπνήσουμε την μνήμη που περιέπεσε σε λήθαργο και ας θυμηθούμε πως ήμασταν πριν να μας φορτώσουν τα βάρη αυτά. Ας λυτρωθούμε από το προπατορικό αμάρτημα της γνώσης του εγώ και ας γίνουμε κοινωνοί του εμείς.

Όπως η οπώρα αναλύεται σε απόλαυση βραδεία,
όπως την απουσία της σε γλύκα μεταβάλλει
στο βάθος ενός στόματος όπου η μορφή της θνήσκει,
έτσι, στον τόπο αυτόν, ρουφώ τον μέλλοντα καπνό μου,
κι ο ουρανός προς την ψυχή την καταναλωμένη
των πολυτάραχων ακτών την αλλαγή αναμέλπει.
- PAUL VALERY
 

   Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Η μοναξιά των θεών

 

Ο Πυθαγόρας μετά από πολύχρονη μαθητεία στην Αίγυπτο και στη Βαβυλώνα επιστρέφει στην πατρίδα του στη Σάμο όπου συναντά τον πρώτο του δάσκαλο τον Φερεκύδη ο οποίος είναι ετοιμοθάνατος. Παρακολουθούμε την συνομιλία τους μέσα από την περιγραφή του Πυθαγόρα:

Ο Φερεκύδης δίστασε για μια στιγμή κι έπειτα μου έκανε κι άλλη ερώτηση:

«Παρ’ όλες αυτές τις διαφορές, δε συμφώνησαν όλοι οι δάσκαλοι σου στο γεγονός ότι η ζωή μοιάζει με όνειρο; Σου το λέω εγώ τώρα, που είμαι ετοιμοθάνατος και βλέπω όλη τη ζωή μου να περνάει από μπροστά μου σαν να είμαι σε παραλήρημα».

«Πράγματι, σε αυτό φαίνεται να συμφωνούν όλοι».

«Τι θα κάνεις τώρα στην Ελλάδα;» ρώτησε σαν να τον εβίαζε ο θάνατος.

Απάντησα:

«Θέλω να διδάξω όσα έμαθα στα ταξίδια μου, αλλά προσαρμόζοντας τις κύριες ιδέες στη νοοτροπία των Ελλήνων»

«Και πιστεύεις πως θα σου δώσουν σημασία;»

«Ελπίζω πως ναι»

«Πόσους μαθητές έχεις;»

«Είκοσι οχτώ»

«Και τους έχεις εξηγήσει τη λογική του σύμπαντος και το λόγο για τον οποίο ο Δίας, ο πατέρας των Θεών, ασχολείται με επίγειους έρωτες;»

Ακούγοντας την ερώτηση του δασκάλου μου, δεν μπόρεσα να μη χαμογελάσω, καθώς φανταζόμουν ότι θα μου έδινε κάποια μεταφορική εξήγηση με τη χαρακτηριστική άνεσή του. Ωστόσο του απάντησα με ακρίβεια:

«Ναι. Μου έμαθαν ότι το Εν νοσταλγεί εμπειρίες και γι’ αυτό πρέπει να δημιουργεί άλλα όντα, διάφορα από αυτό, κι ας έχουν δημιουργηθεί από το ίδιο το Εν, για να ξεχάσουν εν συνεχεία ότι αποτελούν τμήματά του. Αφού τα δημιουργήσει, δεν έχει κανένα πρόβλημα να απολαύσει τους καρπούς τους»

«Τώρα βλέπω ότι απέκτησες καλές γνώσεις. Η παράδοση σε όλες τις περιοχές της Γης λέει ότι η θεότητα, το Εν, όπως σωστά το ονόμασες, δεν αντέχει να είναι μόνη. Γι’ αυτό το λόγο δημιουργεί το σύμπαν και όλα τα όντα που το κατοικούν. Εμείς θέλουμε να γίνουμε όπως οι θεοί, όμως η αλήθεια είναι ότι κι οι θεοί θέλουν να γίνουν όπως οι άνθρωποι: πλάσματα εντελώς απορροφημένα και αφοσιωμένα στις χαρές και τις λύπες τους… Ναι! Ο λόγος που υπάρχει σύμπαν κι εσύ κι εγώ και όλοι οι άνθρωποι είναι η μοναξιά των θεών… Πίστεψέ με, γιε μου, η μοναξιά στον παράδεισο είναι χειρότερη από τη συντροφιά στην κόλαση. Αυτό εξηγεί γιατί ο άρχοντας του Ολύμπου έκανε παιδιά με την Ήρα, μεταμορφώθηκε σε ταύρο και απήγαγε την ωραία αλλά θνητή Ευρώπη, έγινε κύκνος και γοήτευσε τη Λήδα…»

«Πάντα απολάμβανα τον τρόπο με τον οποίο αναφερόσουν στα ανώτερα ζητήματα», του ψιθύρισα με αγάπη.


 
Η ζωή μοιάζει με όνειρο σύμφωνα με τον Πυθαγόρα και τον Φερεκύδη. Όνειρα λοιπόν κι εγώ κι εσύ και όλοι οι άνθρωποι, όνειρα διαφορετικά, προερχόμενα όμως από τον ίδιο ονειρευτή. Είμαστε η έμπνευση της Ύπαρξης που μαγεμένοι από το πανέμορφο παιχνίδισμα των μορφών, ξεχάσαμε την προέλευσή μας και σταυρωθήκαμε στις δυο μεγάλες δοκούς του χώρου και του χρόνου. Είμαστε το άμορφο που παγιδεύτηκε μέσα στη μορφή και αφοσιώθηκε στις χαρές και τις λύπες του.  Η πραγματικότητα έτσι όπως την εννοούμε είναι μια πλαστή αντίληψη, μια αυταπάτη, ένα όνειρο, η θεότητα maya. Αυτά που βλέπουμε, που μυρίζουμε, που αγγίζουμε και που τρώμε, εμείς οι ίδιοι, τα λόγια μας κι ο κόσμος μας είναι όλα μια ψευδαίσθηση. Πόσο εύκολο είναι να αποδεχτούμε αυτή την ιδέα;

Ο Χόρχε Μπουκάι προτείνει να χρησιμοποιήσουμε την έννοια αυτή σαν ένα παιχνίδι εξερεύνησης και λέει :

Τι θα έλεγες να κάναμε μια βόλτα στο δρόμο με τη σκέψη ότι όλος ο κόσμος γύρω μας είναι ένα όνειρο;

Φαντάσου…
Ότι τα μαγαζιά
Οι έμποροι
Οι πελάτες,
Τα λεωφορεία
Και ο θόρυβος,
Είναι όνειρο

Ότι τα σπίτια που βλέπουμε,
Τα μηχανάκια που μαρσάρουν,
Το τρένο που περνά
Και το αεροπλάνο που σχίζει τον ουρανό
Είναι μόνο άυλα προϊόντα της φαντασίας

Σίγουρα κάτι θα συμβεί μέσα μας…
Αναμφίβολα, μια ιδέα θα κάνει την εμφάνισή της.
Θα συλλογιστούμε:
…ίσως κι εγώ ο ίδιος να είμαι μια αυταπάτη.

Έτσι θα το έγραφε πριν καιρό ο Jorge Luis Borges:

Ξέρω ότι είμαι το όνειρο κάποιου που με σκέφτεται…
Και το αποδέχομαι.
Έχω ένα μόνο αγωνιώδες ερώτημα:
Τίνος είναι το όνειρο που ονειρεύεται
ότι με ονειρεύεται;  


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Προβλήματα Ζωής



Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Θύτης και Θύμα




Κάθε πράξη, σκέψη ή συναίσθημα που βιώνουμε έχουν και το αντίτιμό τους και εκπέμπουν ισχυρά μηνύματα προς το σύμπαν . Αν επικροτώ τον φασίστα που έδειρε μια γυναίκα, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί ένας φασίστας να δείρει την γυναίκα μου ή εμένα τον ίδιο.

Αν έχουμε συνηθίσει το ρόλο του θύματος, αν έχουμε ανάγκη να θρέψουμε το πονόσωμα μας (κατά τον Eckhart Tolle) με μιζέρια, με γκρίνια, με μη αποδοχή της οποιασδήποτε κατάστασης βιώνουμε, αν τελικά έχουμε ανάγκη από ένα θύτη στη ζωή μας, το σύμπαν θα μας κάνει τη χάρη να τον εμφανίσει μπροστά μας. Ο συσσωρευμένος πόνος, η οργή, το μίσος, είναι ακραία αρνητικά συναισθήματα, που όταν καταλαμβάνουν το νου και το σώμα μας, έλκουν αντίστοιχες καταστάσεις στη ζωή μας. Όταν αυτό το αρνητικό ενεργειακό πεδίο καταλάβει το είναι μας νιώθουμε την ανάγκη να βιώσουμε περισσότερο πόνο για να το θρέψουμε. Τότε γινόμαστε θύματα ή θύτες. Θέλουμε να προκαλέσουμε πόνο ή να δεχτούμε πόνο ή και τα δύο. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο αν και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι συμβαίνει αυτό. Δεν έχουμε επίγνωση της κατάστασής μας. Το θύμα μισεί τον δήμιό του, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτόν. 

Όταν ο πόνος ξεπεράσει το όριο αντοχής μας αρχίζουμε να αναζητούμε τον υπεύθυνο πάντα έξω από τον εαυτό μας (ενώ θα μπορούσε απλώς να είναι ο αδύναμος σεβασμός που έχουμε για τον εαυτό μας, ο οποίος μας οδηγεί στην ανοχή και στην παντελή αποχή του από πρωτοβουλίες, ανάληψη ευθυνών και αποφάσεων). Πάνω στην κατάλληλη στιγμή και όταν το θύμα έχει αρχίσει να νιώθει δυσανεξία για τον θύτη του, έρχεται ο σωτήρας, ο ήρωας, να τον ελευθερώσει. Αλίμονο σε όσους στη ζωή τους αναζητούν σωτήρες. 

Επαναλαμβάνω με λίγο διαφορετική διατύπωση μια φράση που έγραψα στο προηγούμενο άρθρο. Τα άθλια συναισθήματα που ασυνείδητα επιτρέψαμε να θεριεύουν μέσα μας είναι τελικά ο κύριος υπεύθυνος για όλα τα άσχημα που του συμβαίνουν στη ζωή μας. Αν αποδεχτούμε όλα όσα νιώθουμε και καταλάβουμε ότι η ευθύνη είναι πρώτιστα δική μας θα είναι η αρχή της απελευθέρωσης και της αφύπνισής μας.


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό..

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...