Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Δεν είναι φρόνιμο να ξυπνάμε μικρά παιδιά...




Ένα φρούτο για να γλυκάνει στη γεύση, πρέπει πρώτα να έχει ωριμάσει αρκετά. Έτσι και η ψυχή : για να αντιμετωπίσει τη σοφία με σοφία, πρέπει πρώτα να έχει φτάσει σε ένα ορισμένο στάδιο εξέλιξης. Η εξελιγμένη ψυχή δείχνει το άρωμά της με την ατμόσφαιρά της, το χρώμα της, την έκφραση του προσώπου της και τη γλυκύτητα της προσωπικότητάς της. Μοιάζει με ένα λουλούδι που σκορπίζει γύρω του το άρωμά του ή με ένα φρούτο που, όταν ωριμάσει, αλλάζει χρώμα και γλυκαίνει.



Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, γιατί αυτοί που έχουν ξυπνήσει δεν σηκώνουν και τους άλλους ανθρώπους του κόσμου από τον ύπνο της σύγχυσης. Η απάντηση είναι ότι δεν είναι φρόνιμο να ξυπνάμε μικρά παιδιά που ο ύπνος, από τον οποίο εξαρτάται η ανάπτυξή τους, είναι η μόνη τους ευτυχία. Αν έμεναν κάθε νύχτα ξύπνια ως αργά, θα αρρώσταιναν και, όταν μεγάλωναν, δεν θα ήταν τόσο χρήσιμοι στις υποθέσεις της ζωής. Η παιδική ηλικία χρειάζεται περισσότερο ύπνο και τα παιδιά οφείλουν να κοιμούνται.



Παρόμοια είναι και η φύση των ανώριμων ψυχών. Είναι παιδιά, όσο γερασμένο κι αν μοιάζει το σώμα τους. Οι προτιμήσεις τους, οι χαρές και οι τέρψεις τους είναι για ασήμαντα πράγματα στη ζωή. Μοιάζει σε αυτό με τη ζωή των παιδιών που περιστρέφεται γύρω από τα γλυκά και τα παιχνίδια. Επομένως, όσοι έχουν ξυπνήσει, βαδίζουν αργά και προσεκτικά από φόβο μήπως διαταράξουν με τα βήματά τους τον ύπνο όσων κοιμούνται. Ξυπνούν στο πέρασμά τους μόνο όσους βρίσκουν να στριφογυρίζουν στο κρεβάτι τους. Σε αυτούς οι ταξιδιώτες στον εσωτερικό δρόμο δίνουν σιωπηλά το χέρι. Αυτός είναι ο λόγος που ο εσωτερικός δρόμος αποκαλείται ατραπός του μυστικισμού. Δεν είναι από σκληρότητα που αυτοί που έχουν ξυπνήσει σηκώνουν μερικούς και αφήνουν τους πολλούς να κοιμούνται. Αντιθέτως, είναι η μεγάλη τους καλοσύνη που τους κάνει να αφήνουν όσους χρειάζονται ύπνο να κοιμηθούν.



Ιναγιάτ Χαν
«Ο Δρόμος της Φώτισης και η Εσωτερική Ζωή»



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Ένα μήνυμα για τα Χριστούγεννα



Η απόφαση να αγαπάμε χωρίς όρους

Αυτή είναι προφανώς η σημαντικότερη και δυσκολότερη απόφαση. Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστός έδωσε τόση σημασία στην αγάπη και τη συγχώρεση. Είναι η ουσία της εξέλιξης και της ευθυγράμμισης με τις ανώτερες όψεις της ύπαρξής μας. Ως ψυχές, μπορούμε μόνο να αγαπάμε. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για τη συγχώρεση, επειδή ως ψυχές, δεν μπορούμε να πέσουμε στην πλάνη ότι κάποιος άλλος θα μπορούσε να δημιουργήσει την πραγματικότητά μας ή ότι το σύμπαν θα μπορούσε να επιτρέψει αυτό που το εγώ μας αποκαλεί «αδικία». Επομένως δεν υπάρχει κανείς να συγχωρήσουμε, εκτός από τον εαυτό μας που έχει δημιουργήσει ή επιλέξει αυτές τις εμπειρίες σαν ευκαιρίες για εξέλιξη. Τι σημαίνει να επιλέξουμε να αγαπάμε χωρίς όρους; Μερικά παραδείγματα μπορεί να είναι:




Να αγαπάμε αυτούς που είναι διαφορετικοί, που ανήκουν σε άλλη θρησκεία, φυλή, πολιτικό κόμμα ή οικονομική τάξη. Το εγώ μας νιώθει ανασφάλεια και φοβάται αυτούς που είναι διαφορετικοί, καθώς και αυτό που δεν γνωρίζει. Ως ψυχές, εστιαζόμαστε στη θεϊκή ουσία πίσω από όλες αυτές τις προσωρινές εμφανίσεις, και τους αγαπάμε και τους σεβόμαστε.

Να αγαπάμε αυτούς που δεν ζουν σύμφωνα με τις προσδοκίες μας ή δεν λειτουργούν όπως θα θέλαμε (ιδιαίτερα τα παιδιά, τους συντρόφους, τους συγγενείς και τους γονείς μας). Το εγώ μας, μέσα στην ανασφάλειά του, χρειάζεται να ελέγχει τους άλλους ώστε να αισθάνεται ασφάλεια και αξία. Ως ψυχές, συνειδητοποιούμε ότι οι άλλοι είναι εκφράσεις του θείου με τους δικούς τους λόγους ενσάρκωσης και τις δικές τους ανάγκες να ικανοποιήσουν και μαθήματα να μάθουν και τους στηρίζουμε σ’ αυτή τη διαδικασία.

Να αγαπάμε εκείνους που δεν μας σέβονται. Το εγώ μας δεν έχει αυτοσεβασμό και επομένως χρειάζεται να πάρει σεβασμό από τους άλλους. Ως ψυχές, δεν έχουμε τέτοιο πρόβλημα και κατανοούμε ότι οι άλλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα και δεν μπορούν πάντοτε να μας σέβονται.



Να αγαπάμε εκείνους που πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι ή νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, ή μας δίνουν συμβουλές που δεν ζητήσαμε. Όταν συμβαίνει αυτό, το εγώ μας νιώθει κατώτερο. Εμείς, ως ψυχές, όχι. Τι επιλέγουμε - να εστιαζόμαστε στο εγώ μας ή να βιώνουμε την ψυχική μας φύση;

Να αγαπάμε εκείνους που είναι τεμπέληδες, κάνουν λάθη, είναι αδύναμοι και εξαρτημένοι, δεν φροντίζουν τον εαυτό τους, δεν ανταποκρίνονται στις ευθύνες τους, ή παίζουν το ρόλο του θύματος και αναζητούν την προσοχή με το κλάμα, τα παράπονα ή την κριτική. Το εγώ μας, προφανώς, χρειάζεται κάτι από αυτές τις ψυχές που δεν το παίρνει όταν συμπεριφέρονται μ’ αυτό τον τρόπο. Ως ψυχές, δεν υπάρχει κανένας λόγος που αυτές οι συμπεριφορές θα έπρεπε να είναι πρόβλημα και να μας κάνουν να χάνουμε την αγάπη μας. Μπορεί να θέλουμε να βοηθήσουμε τους άλλους να γίνουν πιο ενεργοί και υπεύθυνοι στη ζωή τους, αλλά δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε ή να χάσουμε. Μπορούμε να τους αγαπάμε όπως είναι.



Να αγαπάμε εκείνους που δεν συμφωνούν μαζί μας ή δεν μας καταλαβαίνουν. Το εγώ μας με την αυτοαμφισβήτησή του δυσκολεύεται να τους αγαπά. Ως ψυχές, δεν χρειαζόμαστε να συμφωνούν μαζί μας οι άλλοι, επειδή η αξία μας δεν εξαρτάται απ’ αυτό και, επίσης, επειδή κατανοούμε ότι όλες οι πεποιθήσεις βασίζονται στο χρόνο και το χώρο και, επομένως, είναι σχετικές. Εξελισσόμαστε μέσα απ’ αυτές και πέρα απ’ αυτές.

Να αγαπάμε αυτούς που μας κρίνουν. Το εγώ μας δυσκολεύεται να νιώσει αγάπη όταν κρίνεται, επειδή αμφισβητείται η αξία του. Ως ψυχές, γνωρίζουμε ότι είμαστε θεϊκή συνειδητότητα και ότι η αξία μας δεν έχει να κάνει με τη γνώμη των άλλων. Τους ακούμε με αγάπη. Μπορεί να έχουν δίκιο και να κερδίσουμε ακούγοντάς τους. Επίσης, μπορεί να έχουν άδικο. Και στις δύο περιπτώσεις, είναι όλα εντάξει.



Να αγαπάμε εκείνους που αγνοούν τις ανάγκες μας ή εμποδίζουν εμάς ή τους αγαπημένους μας να ικανοποιήσουμε σημαντικές ανάγκες. Το εγώ μας θυμώνει πολύ και μπορεί να γίνει επιθετικό και βίαιο όταν οι ανάγκες μας εμποδίζονται. Ως ψυχές, κατανοούμε ότι εμείς είμαστε οι δημιουργοί της πραγματικότητάς μας και ότι οι άλλοι δεν μπορούν ποτέ να είναι το εμπόδιο. Ο μόνος τρόπος που μπορούν να μας εμποδίσουν (τουλάχιστον προσωρινά) είναι αν έχουμε δημιουργήσει ένα κάρμα ή έχουμε κάνει μια επιλογή ψυχής ή αν το δημιουργούμε με το τωρινό σύστημα πεποιθήσεών μας σαν μια ευκαιρία για να αλλάξουμε αυτό το σύστημα και να προχωρήσουμε. Οι άλλοι είναι ηθοποιοί στο δικό μας έργο. Εμείς γράφουμε το σενάριο.

Να αγαπάμε εκείνους που προσπαθούν να μας ελέγξουν και να μας καταπιέσουν ή να χρησιμοποιήσουν εμάς ή άλλους. Το εγώ μας φοβάται ότι θα το ελέγχουν. Ως ψυχές, γνωρίζουμε ότι δεν μπορούν να μας ελέγξουν, επειδή ο μόνος τρόπος να το κάνουν είναι να χρειαζόμαστε κάτι από τους άλλους. Ως εγώ, χρειαζόμαστε πολλά από τους άλλους. Ως ψυχές, δεν χρειαζόμαστε τίποτα.




Να αγαπάμε εκείνους που λένε ψέματα και σχολιάζουν. Το εγώ μας φοβάται τα ψέματα και το κουτσομπολιό. Νιώθει ανασφάλεια όταν δεν γνωρίζει την αλήθεια και φόβο ότι οι άλλοι μπορεί να πιστέψουν αυτά τα σχόλια και να πάψουν να το αγαπούν. Ως ψυχές, κατανοούμε ότι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν δημιουργήσουμε ή επιλέξουμε αυτές τις ευκαιρίες για εξέλιξη και απελευθέρωση από το εγώ.

Να αγαπάμε εκείνους που δεν τηρούν το λόγο τους ή τα ραντεβού τους ή είναι ασυνεπείς. Το εγώ μας εξαρτάται από τη συνεργασία με τους άλλους για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του και έτσι χάνει την αγάπη του γι’ αυτούς που δεν τηρούν τις συμφωνίες τους. Ως ψυχές, κατανοούμε ότι οι αιτίες της πραγματικότητάς μας είναι μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας και ότι έχουμε να μάθουμε κάτι εδώ. Ζητάμε να τηρούν τις συμφωνίες τους και, όταν οι άλλοι δεν το κάνουν, μπορεί ακόμη και να επιβάλουμε συνέπειες. Αλλά τους αγαπάμε όπως και να είναι, ακόμη κι όταν χρειάζεται να επιβάλουμε συνέπειες.



Να αγαπάμε εκείνους που είναι ψυχροί και αναίσθητοι ή συμπεριφέρονται με εγωιστικό τρόπο, σκεπτόμενοι μόνο τον εαυτό τους και όχι τους άλλους. Το εγώ μας μισεί εκείνους που συμπεριφέρονται έτσι, επειδή του θυμίζουν τον εαυτό του. Το εγώ μας λειτουργεί μ’ αυτό τον τρόπο, επειδή είναι προσκολλημένο στην ικανοποίηση των αναγκών του. Ως ψυχές, μπορούμε να καταλάβουμε ότι η ιδιοτέλεια των άλλων είναι φυσικό αποτέλεσμα του διαχωρισμού του συλλογικού εγώ μας από τη θεϊκή πηγή. Τους κατανοούμε και τους αγαπάμε, επειδή ξέρουμε ότι και το εγώ μας είναι έτσι.

Να αγαπάμε τους ερωτικούς συντρόφους μας, όταν μας λένε ψέματα ή μας απατούν. Το εγώ μας νιώθει προδομένο και υποτιμημένο. Ως ψυχές, συνειδητοποιούμε ότι οι άλλοι είναι αδελφές ψυχές με τις οποίες έχουμε κάνει αυτές τις συμφωνίες λόγω του κάρμα ή των επιλογών της ψυχής. Βιώνουμε την αξία, ασφάλεια και το νόημα μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας, ανεξάρτητα από τις πράξεις των άλλων. Μπορεί να μείνουμε μαζί τους ή μπορεί και όχι. Αλλά πάντοτε θα τους αγαπάμε και θα είμαστε ευγνώμονες για τα μαθήματα που μάθαμε μέσα απ’ αυτούς.



Να αγαπάμε εκείνους που έχουν κακές προθέσεις και απώτερα κίνητρα ή βλάπτουν, σωματικά ή συναισθηματικά, εμάς ή άλλους σημαντικούς για μας. Αυτή είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία του εγώ. Μπορούμε να αγαπάμε εκείνους που βλάπτουν εμάς ή τους αγαπημένους μας; Αυτή η έννοια είναι απόλυτα ξένη στο εγώ. Γι’ αυτό ο Χριστός έδωσε τόσο πολλή σημασία στο να αγαπάμε τον «εχθρό» μας και ζήτησε από τον Πατέρα Του να συγχωρήσει εκείνους που τον χλεύασαν και τον σταύρωσαν (σκότωσαν), «επειδή δεν γνωρίζουν τι κάνουν». Αυτό το δράμα είναι ένα σημαντικό αρχέτυπο στο νου μας. Όταν οι άλλοι μάς βλάπτουν είναι επειδή πνευματικά «δεν γνωρίζουν τι κάνουν».

Έχουν άγνοια της δικής τους και της δικής μας αληθινής πνευματικής φύσης. Μπορεί να είναι καλά προικισμένοι με γήινη γνώση, αλλά αγνοούν το γεγονός ότι είμαστε όλοι θεϊκή συνειδητότητα που εκφράζεται μέσα από αυτά τα φαινομενικά διαχωρισμένα σώματα, τα οποία η επιστήμη σήμερα περιγράφει σαν ένα ενεργειακό συνεχές. Ως ψυχές, κατανοούμε πλήρως ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι σε μας που δεν το έχουμε εμείς δημιουργήσει με το κάρμα μας, τις επιλογές της ψυχής ή το τωρινό σύστημα πεποιθήσεών μας. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από εκείνους που θέλουν να μας βλάψουν, αλλά θα διατηρήσουμε την αγάπη μας γι’ αυτούς σε όλες τις περιπτώσεις.



Σε καθεμία από τις παραπάνω περιπτώσεις έχουμε την ελεύθερη βούληση να ευθυγραμμιστούμε με το εγώ μας ή με την ψυχή μας. Αυτά είναι πολύ καθαρά μαθήματα και η απάντηση είναι πάντοτε η αγάπη. Αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να απελευθερωθούμε από την άγνοια του εγώ και να βιώσουμε την ελευθερία, ευτυχία, ειρήνη και δύναμη του πνευματικού εαυτού μας.

Ρομπερτ Ηλιας Νατζεμυ
www.HolisticHarmony.com/greek

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Ο ήλιος συνεχίζει να λάμπει !


Γράψαμε πως την αληθινή Αγάπη ο άνθρωπος την έχει σα σπόρο μέσα του. Πως δεν είναι κάτι που πλανιέται γύρω του και απλώς τον περιβάλλει. Πηγή της είναι, το εσωτερικό και βαθύτερο «ΕΙΝΑΙ» του. Η χαρά είναι μόνιμη κατάσταση της ύπαρξης του κι όχι συναίσθημα προερχόμενο από εξωτερικά ερεθίσματα και συνεπώς δεν έχει αντίθετο. Πλημμυρίζει με χαρά κι αγάπη ο άνθρωπος όταν καταφέρει να ησυχάσει από τον συνεχόμενο θόρυβο που παράγει ο νους του και να βυθιστεί στην τρέχουσα στιγμή έχοντας αποδεχτεί όποιες δυσκολίες κρύβει αυτή, σαν να τις έχει ο ίδιος επιλέξει.
.
Όταν ο νους μου ηρεμεί, όταν συνδέομαι με τον αληθινό μου εαυτό, είμαι αγάπη, είμαι χαρά, είμαι γαλήνη. Τότε δεν υπάρχει περίπτωση να φωνάξω “που είσαι χαρά μου;” γιατί είμαι η χαρά. Είμαι πληρότητα. Είμαι σιωπή. Είναι αποκλειστικά δική μου η ευθύνη λοιπόν. Είναι δική μου η ευθύνη για το πόσο συνειδητός ή ασυνείδητος είμαι. Ας δούμε όμως πόσο όμορφα το περιγράφει ο Eckhart Tolle στο βιβλίο του «Η δύναμη του τώρα» :
.


Η αγάπη, η χαρά και η γαλήνη είναι αδιαχώριστες από τη φυσική σου κατάσταση της εσωτερικής σύνδεσης με την Ύπαρξη. Οι “κλεφτές ματιές” στην αγάπη και στη χαρά ή οι σύντομες στιγμές βαθιάς γαλήνης είναι δυνατόν να συμβούν όποτε εμφανίζεται ένα κενό στη ροή της σκέψης. Για τους περισσότερους, τέτοια κενά συμβαίνουν σπάνια και μόνο τυχαία, σε στιγμές που ο νους μένει “άφωνος” από μεγάλη ομορφιά, από ακραία σωματική εξάντληση ή ακόμα και από μεγάλο κίνδυνο. Ξαφνικά, υπάρχει εσωτερική ησυχία. Και μέσα σ’ αυτή την ησυχία υπάρχει μια λεπτή, αλλά έντονη, χαρά, υπάρχει αγάπη, υπάρχει γαλήνη.



Συνήθως αυτές οι στιγμές δεν κρατούν πολύ, αφού ο νους γρήγορα ξαναρχίζει να κάνει “θόρυβο” – αυτό που ονομάζουμε σκέψη. Η αγάπη, η χαρά και η γαλήνη δεν μπορούν να ανθίσουν, μέχρι να ελευθερωθείς από την κυριαρχία του νου. Όμως δε θα τα αποκαλούσα αυτά συναισθήματα. Βρίσκονται πέρα από τα συναισθήματα, σε ένα πολύ βαθύτερο επίπεδο.
.

.
Η αγάπη, η χαρά και η γαλήνη είναι βαθιές καταστάσεις της Ύπαρξης ή μάλλον τρεις όψεις της κατάστασης της εσωτερικής σύνδεσης με την Ύπαρξη. Ως τέτοιες, δεν έχουν αντίθετα. Αυτό συμβαίνει επειδή πηγάζουν από κάτι που είναι πέρα από το νου. Τα συναισθήματα, από την άλλη, όντας μέρος του δυιστικού νου, υπακούουν στο νόμο των αντιθέτων. Αυτό σημαίνει απλά ότι δεν μπορείς να έχεις καλό χωρίς κακό.
.

Έτσι, στην αφώτιστη κατάσταση της ταύτισης με το νου, αυτό που μερικές φορές λαθεμένα ονομάζεται χαρά είναι η συνήθως βραχύβια πλευρά της ηδονής στον συνεχώς εναλλασσόμενο κύκλο πόνος/ηδονή. Η ηδονή προέρχεται πάντα από κάτι έξω από σένα, ενώ η χαρά πηγάζει από μέσα σου. Το ίδιο ακριβώς πράγμα που σήμερα σου δίνει ηδονή, αύριο θα σου δώσει πόνο ή θα σ’ αφήσει και έτσι η απουσία του θα σου δώσει πόνο. Κι αυτό που συχνά αναφέρεται σαν αγάπη μπορεί να προσφέρει ευχαρίστηση και έξαψη για λίγο, αλλά είναι μια εθιστική προσκόλληση, μια εξαιρετικά ενδεής κατάσταση που μπορεί να μετατραπεί στο αντίθετό της με το πάτημα ενός κουμπιού. Πολλές σχέσεις “αγάπης”, μόλις περάσει η αρχική ευφορία, αρχίζουν να ταλαντεύονται ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος, την έλξη και την απώθηση.





Η αληθινή αγάπη δε σε κάνει να υποφέρεις. Πως θα μπορούσε; Δε μετατρέπεται ξαφνικά σε μίσος, ούτε και η αληθινή χαρά μετατρέπεται σε πόνο. Όπως είπα και πριν, ακόμα και πριν φωτιστείς, πριν ελευθερωθείς από το νου σου, μπορεί για μια στιγμή να ρίξεις μια “κλεφτή ματιά” στην αληθινή χαρά, στην αληθινή αγάπη ή στη βαθιά εσωτερική γαλήνη, που είναι ήρεμη αλλά γεμάτη ζωντάνια..


Αυτές είναι οι πλευρές της αληθινής σου φύσης, που συνήθως συσκοτίζονται από το νου. Ακόμη και μέσα σε μια “φυσιολογική” εθιστική σχέση, υπάρχουν στιγμές που νιώθεις να υπάρχει κάτι αυθεντικό, άφθαρτο. Όμως αυτές οι στιγμές είναι φευγαλέες· σύντομα καλύπτονται ξανά από την παρέμβαση του νου. Μπορεί τότε να σου φανεί ότι είχες κάτι εξαιρετικά πολύτιμο και το έχασες ή ο νους σου μπορεί να σε πείσει ότι, έτσι κι αλλιώς ήταν μια ψευδαίσθηση.




Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν ψευδαίσθηση και ότι δεν μπορείς να το χάσεις. Είναι μέρος της φυσικής σου κατάστασης, που μπορεί να συσκοτιστεί, αλλά δεν μπορεί ποτέ να καταστραφεί από το νου. Ακόμα κι όταν ο ουρανός είναι βαριά συννεφιασμένος, ο ήλιος δεν έχει εξαφανιστεί. Είναι ακόμα εκεί, πίσω από τη συννεφιά.
.
.

Ο Εραστής είναι πάντα μεθυσμένος από αγάπη·
Είναι ελεύθερος, είναι τρελός,
χορεύει με έκσταση και με χαρά.
.
Παγιδευμένοι από τις ίδιες μας τις σκέψεις
για μικροπράγματα αγωνιούμε.
Μα έτσι και μεθύσουμε απ’ την αγάπη αυτή,
ό,τι είναι να’ ρθει, θε να ρθεί.
.
Ρουμί
.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Δες αυτό το χαμόγελο !



Αν υπάρχει κάποιο νόημα στη ζωή μας ίσως είναι να βρούμε την αληθινή χαρά και να γιορτάζουμε την ύπαρξή μας κάθε μέρα. Την χαρά και την έκσταση που αποτυπώνεται στο πρόσωπο του μικρού αυτού αγγέλου που δεν είναι ικανή να τη στερήσει ακόμη κι αυτή η έλλειψη των ποδιών του. Τη χαρά ως μόνιμη κατάσταση ύπαρξης που δεν είναι συναίσθημα προερχόμενο από εξωτερικά ερεθίσματα και συνεπώς δεν έχει αντίθετο.


Η χαρά είναι αυτή καθαυτή η ουσία,
η αληθινή φύση της ζωής.




Η χαρά είναι η πνευματική διάσταση της ευτυχίας,
μέσα στην οποία αρχίζει κανείς να καταλαβαίνει
την πραγματική του αξία
και τη θέση του μέσα στο σύμπαν.
.
Το να αποδέχεσαι τη χαρά είναι μια απόφαση
να πηγαίνεις μαζί με τη ροή,
να είσαι ευγνώμων για ότι είσαι ζωντανός
και για όλες τις ευκαιρίες και τις προκλήσεις της ζωής,
αντί να θέτεις όρους
και προϋποθέσεις για την ευτυχία.




Ο άνθρωπος μπορεί να είναι
τρομερά ευτυχισμένος
και τρομερά δυστυχισμένος.
Και είναι ελεύθερος να επιλέξει.
.
Αυτή η ελευθερία είναι
ριψοκίνδυνη.
Αυτή η ελευθερία είναι
επικίνδυνη,
επειδή μας καθιστά υπεύθυνους




Χαρά είναι το να μπαίνεις μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό.
Στην αρχή αυτό είναι δύσκολο, επίπονο.
Στην αρχή θα πρέπει να αντικρίσεις τη δυστυχία.
Το μονοπάτι είναι πολύ ανηφορικό.
Όσο περισσότερο όμως μπαίνεις μέσα του,
τόσο μεγαλύτερη η ανταμοιβή.




Έκσταση είναι το ΕΙΝΑΙ, η ίδια μας η ύπαρξη
και δυστυχία είναι το να θέλουμε να γίνουμε.
Αν θέλεις να γίνεις κάτι θα είσαι δυστυχισμένος.
Το να θέλεις να γίνεις, είναι η ριζική αιτία της δυστυχίας.
Αν θέλεις να είσαι εκστατικός,
αυτό μπορεί να συμβεί μόνο ΤΩΡΑ.




Ακόμη κι αν πρόκειται για δυστυχία,
το εγώ δεν θέλει μια συνηθισμένη δυστυχία,
θέλει μια εξαιρετική δυστυχία!
Είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο,
θέλει κανείς να είναι πρώτος.
Γι’ αυτό και κάνουμε βουνό τα μικροπράγματα.
.


Το χορτάρι πέρα από το φράχτη σου
είναι πάντοτε πιο πράσινο,
αλλά μην πηδάς το φράχτη,
για να δεις αν πράγματι είναι έτσι.
Απόλαυσέ το!
Αν είναι πιο πράσινο
από την άλλη μεριά του φράχτη,
απόλαυσέ το.



Η χαρά εμφανίζεται μέσα σου.
Δεν έχει καμία σχέση με το τι συμβαίνει έξω.
Δεν προκαλείται από τους άλλους.
Δεν προκαλείται καν.
Είναι η αυθόρμητη ροή
της ίδιας σου της ενέργειας.



Ευχαριστώ την καλή φίλη Πέλα (ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ) που μου έστειλε τις φωτογραφίες του χαμογελαστού μικρού αγγέλου. Όταν τις πρωτοαντίκρισα δάκρυσα. Όχι για την κατάσταση του μικρού. Για την δική μου κατάσταση…
.
Εσύ πόσο καιρό έχεις να χαμογελάσεις έτσι ;




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Άλμα πάνω από τη φθορά...

.
ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΛΕΛΟΒΑ, 14 ετων

ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΕΡΤ 2010

Λελόβας Λουκάς LookArt 2ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΡΕΒΕΖΑ

(Ευχαριστώ τη Nath για το video)



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Πού είσαι Χαρά μου ;


Η Αγάπη


Εχουν γραφτεί τόσα για αυτήν

Προσπαθούμε κι εμείς να γράψουμε,

να ορίσουμε,να αναλύσουμε,


να Κατανοήσουμε τί από όλα ειναι.

Είναι Όλα ;

Εκ θεού πορευόμενη ή ο ίδιος ο Θεός ;

Ενέργεια και Φως ;




ή πράξη εμπρόθετη, σκόπιμη και συνειδητή ;

είναι εγγενής ιδιότητα, με την οποία γεννιόμαστε ;

ή τη μαθαίνουμε, και την κατακτούμε ως ικανότητα σε όλη τη διάρκεια

της θνητής μεν αλλά όμορφης και γοητευτικής Ζωής μας.

Δεν είμαι κατάλληλη να απαντήσω στα ερωτήματα

που απασχολούν το νου, την καρδιά και

την Ψυχή από παλιά.


Από την Αρχή Αρχή.

Τότε που όπως λένε ήμασταν Ένα.

Όμως, πάντα έλεγα μέσα μου, δεν ξέρω αν είναι

Φως κι Ενέργεια αλλά σίγουρα είναι Χαρά.


Είναι η Χαρά.

Και ειναι Ελευθερία

Χαρά και Ελευθερία !


...if you LOVE somebody, set them FREE


Sting




Στην ινδουιστική θρησκεία αναφέρεται ο όρος "Άτμαν".

Το εσωτερικό, δηλαδή, κομμάτι μας που ειναι συνειδητό και "έχει" επίγνωση.




Η συνειδητότητα
. Είναι η βαθύτερή μας, Αληθινή φύση. Ψυχή θα λέγαμε εμεις οι δυτικοί, με τη διαφορά όμως ότι ψυχή (άτμαν) και θεός (μπράχμαν) είναι ένα και το αυτο και ας χρησιμοποιούν διαφορετικούς όρους. Για τους ινδουιστές, η ψυχή (σας και η δική μου και του καθενός) ειναι ίδια με την βαθύτερη, απεριοριστη, αυθύπαρκτη πραγματικότητα του Όλου σύμπαντος, το οποίο αποκαλουν μπράχμαν, το ας πούμε αντίστοιχο σε μας της εννοιας του θεού. Μόνο που ο "θεός" για αυτούς ειναι απρόσωπος, πηγή των πάντων. Αποτελεί την ουσία του σύμπαντος.


Θεός λοιπόν και Ψυχή είναι Ένα και το Αυτό


Ψυχή και Θεός είναι Ένα και το Αυτό



(Μπράχμαν=Άτμαν )

Θεός = Ψυχή

Ψυχή= Θεός

(Άτμαν= Μπράχμαν)

Με λίγα απλά λόγια. ο εσωτερικός Εαυτός μας , το Αληθινό Είμαι ισούται με τον Θεό.

Είμαι Αυτό !





Ωραία θα πει κανείς. Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Χαρά και την Αγάπη;

Έχουν και παραέχουν.

Παραθέτω εδώ ένα απόσπασμα από το ιστολόγιο του Ιπτάμενου Ολλανδού, το οποίο διαβάζοντας, πέταξα από τη χαρά μου!


"........Στο βιβλίο "Η σοφία των Βέδας" του J.C.Chatterij, αναφέρεται ο όρος "Άτμαν"( Ψυχή= Θεός όπως προείπαμε) τον οποίο και προσδιορίζει σαν:


"μια Οντότητα", σαν "ένα Είναι" η οποία "δεν αλλάζει" (επομένως άχρονη)", μία και κοινή για όλους τους ανθρώπους" (ονομάζεται επίσης Εαυτός και δεν έχει άμεση σχέση με το "εγώ"), και "είναι τόσο μικρή που δεν μπορεί να μετρηθεί αλλά ταυτόχρονα και άπειρα μεγάλη" (επομένως δεν έχει διαστάσεις).

"Αυτή η απώτερη Οντότητα είναι και αντίληψη / συναίσθηση / συνειδητότητα" (chit). Είναι " το πραγματικό και απώτατο υποκείμενο που έχει εμπειρίες μέσα σε ένα άτομο".

"Αυτή η απώτερη Οντότητα είναι επίσης αίσθηση η οποία είναι η αίσθηση της χαράς" (ananda). Αφού η χαρά "είναι η ρίζα όλης της αγάπης, ειρήνης και ευτυχίας". Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι "υποφέρουμε μόνο όταν δεν μπορούμε να ζήσουμε όπως θα θέλαμε." Και ότι "η δυστυχία δεν είναι η ουσιώδης φύση του Είναι".

........................................."

Η αίσθηση χαράς είναι "συστατικό" της ψυχής και του θεού, του Σύμπαντος.

Της Υπερσυνειδητότητας

Της Υπερψυχής, αν θέλετε.
Και αποτελεί το έδαφος και τη ρίζα
τοσο της αγάπης όσο και της ειρήνης.
Και τι δίνει Χαρά;

Μα η Αγάπη φυσικά :



(τον υποτιτλισμό έκανε ο Ιπτάμενος ξενόγλωσσος )


Η Χαρά λοιπόν είναι Αίσθηση Θεία. Είναι κομμάτι της Ουσίας τόσο της δικής μας όσο και Αυτού Που Πάντα Ήταν και θα Είναι Εκεί.


Είμαστε Αυτό
H Αληθινή, βαθύτερη μας φύση είναι και Συνειδητότητα και Αίσθηση Χαράς.

"Χαρά, η ρίζα όλης της αγάπης, της ειρήνης και της ευτυχίας , βρίσκεται 'μέσα μας' ".

Εντός

Τις κουβαλάμε μαζί μας. Κάθε μέρα , όλη μέρα.

-Μα πώς να χαρεί κανείς σε αυτόν τον κόσμο; Γιατί; Για ποιον λόγο;

Επειδή είμαστε Ζωντανοί θα έλεγα πρώτον και κύριον. Ζούμε.

Βιώνουμε

Δεν το επιλέξαμε, μας χαρίστηκε.




Δώρο !



Ε μην το περνάμε μέσα στη γκρίνια, τη μαυρίλα και τη απελπισία.
Και όχι δεν ζω στον κόσμο μου. Στην ίδια πραγματικότητα ζούμε. Του πολέμου, οικονομικού και κοινωνικού. Της ανασφάλειας και της μεταβολής. Χαίρομαι όμως γιατί Ειμαι Εδώ έστω και σε αυτο το δυσοίωνο Τώρα.

Αλλά Ειμαι Εδώ.


- ΤΩΡΑ -

Κι αυτό δεν είναι καθόλου λίγο.

Είναι τα πάντα






The Power of Love- Frankie goes to hollywood



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...