Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Απεριόριστοι



Ο δρόμος προς την Ελευθερία αρχίζει πάντα με ένα ΟΧΙ το οποίο πρέπει να δοθεί ΤΩΡΑ. Ένα όχι γενναίο σ’ αυτό που ονομάζεται η «προσωπική μας ιστορία», στις ετικέτες μας, στους τίτλους μας, στα βάσανά μας, στις ανεπάρκειές μας, στα ελαττώματά μας και σε οτιδήποτε άλλο νομίζαμε μέχρι τώρα λανθασμένα ότι μας προσδιορίζει.

Τη στιγμή που η προσωπική μας σαπουνόπερα φτάσει στο τέλος της, τη στιγμή που το παρελθόν πάψει να προσδιορίζει την ύπαρξή μας, απελευθερωνόμαστε πλήρως. Γινόμαστε αιώνιοι και βιώνουμε τη θεϊκή υπόσταση του σύμπαντος μέσα μας. Δεν υπάρχουν πλέον περιορισμοί, δεν υπάρχουν όρια. Είμαστε πλέον απεριόριστοι.

Το πρώτο βήμα για να απαλλαγούμε από το παρελθόν και τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις είναι να αλλάξουμε την λανθασμένη πεποίθηση ότι είμαστε ανίκανοι να απαλλαγούμε από το παρελθόν μας.

Ο δρόμος προς την Ελευθερία αρχίζει πάντα με ένα ΝΑΙ το οποίο πρέπει να δοθεί ΤΩΡΑ. Ένα ναι γενναίο σ’ αυτό το άχρονο και απεριόριστο που είμαστε πραγματικά. 

Με ένα ΟΧΙ λοιπόν ή με ένα ΝΑΙ ή και τα δύο συγχρόνως, αρχίζει το όμορφο αυτό ταξίδι της λύτρωσης, αρκεί να μάθουμε να χρησιμοποιούμε σωστά αυτό το ναι ή το όχιΌχι στην ψευδαίσθηση, ναι στην Αλήθεια. Και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς.

Απλώς σκέψου: Όλες οι ετικέτες μας, όλες οι ταυτότητές μας, όλες οι πεποιθήσεις μας, όλες οι προσκολλήσεις μας, ουσιαστικά αυτό που ονομάζουμε το παρελθόν μας, η προσωπική μας ιστορία,  και που θεωρούμε ότι προσδιορίζει αυτό που είμαστε, ανήκουν σε μια πρόσκαιρη φάση, σε μια παρένθεση της αιωνιότητας που ονομάζουμε «η ζωή μας». ΔΕΝ είναι η ζωή μας. Είναι η κατάσταση της ζωής μας που έχουμε δημιουργήσει βασιζόμενοι στις περιοριστικές μας πεποιθήσεις. Αφαιρώντας όλες αυτές τις ετικέτες μία-μία φτάνουμε στο σημείο να υπερβούμε τον κόσμο του Εγώ και να ταυτιστούμε με το βασίλειο του πνεύματος.





Χαλάρωσε και πρόσφερε στον εαυτό σου λίγες βαθιές στιγμές στοχασμού:

Ποιος είσαι;

Είσαι το φθαρτό σώμα σου που κάθε μέρα γερνάει; Είσαι το όνομα σου που μπορείς όποια στιγμή θέλεις να το αλλάξεις; Είσαι ο νους σου που κατακλύζεται από σκέψεις ή αυτό, που όταν χαλαρώνεις γαλήνια, παρατηρεί τις σκέψεις σου; Είσαι, οι σχέσεις σου που μεταβάλλονται συνεχώς; Είσαι αυτό που κάνεις, το επάγγελμά σου; Τότε αν σταματήσεις να κάνεις αυτό που κάνεις ποιος είσαι; Είσαι η χώρα σου, η φυλή σου, η θρησκεία σου; Δεν τα επέλεξες εσύ. Όλα αυτά είναι το παρελθόν σου το οποίο είναι απόλυτα σεβαστό αλλά δεν είσαι εσύ.

Τότε ποιος είσαι;

Όταν κάποιος ρώτησε τον Χαλίλ Γκιμπράν "ποιος είσαι;" αυτός απάντησε:

Αυτή είναι μια ερώτηση η οποία είναι αδύνατον να απαντηθεί με λέξεις, γιατί αυτό που είμαστε είναι άμορφο και οι λέξεις ανήκουν στον κόσμο της μορφής. Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση δε προέρχεται από το φυσικό βασίλειο.

Ως όργανο του Θεού, βρίσκεσαι πάντοτε κάτω από συνεχή γεμάτη αγάπη καθοδήγηση, για να αναγνωρίσεις την αληθινή σου φύση που είναι και ο μοναδικός σκοπός της ζωής σου. Την καθοδήγηση του Ανώτερου σου Εαυτού.  Όταν ανακαλύψεις τους τρόπους να συνδέεσαι με αυτή τη θεϊκή εσωτερική σου φωνή γίνεσαι αληθινά Απεριόριστος.




 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Ο πλούτος του κάθε σήμερα



Στη γήινη διάρκεια του βίου μας βρισκόμαστε κατά καιρούς μπροστά σε κάποια γεγονότα εξαιρετικά ευχάριστα είτε ιδιαίτερα δυσάρεστα.
Θα μπορούσαμε να δούμε τα ευχάριστα ως δώρα και τα δυσάρεστα ως δοκιμασίες.

Το θέμα είναι ότι κατά κανόνα δεν αξιολογούμε, ούτε τα μεν ούτε τα δε, γι’ αυτό που είναι. Συνήθως εκλαμβάνουμε τα δώρα, όχι ως ευλογίες ή θαύματα, αλλά απλά ως τυχαία, ευχάριστα περιστατικά και συχνά ως δεδομένα.
Όσο για τις δοκιμασίες, δεν τις βλέπουμε ως ευκαιρίες για μια πληρέστερη προσέγγιση στο βαθύτερο εαυτό μας και στα μυστήρια της ύπαρξης, αλλά τις θεωρούμε ατυχίες, σκεφτόμενοι: έτσι είναι η ζωή, αλλά, γιατί σε μένα;

Έτσι ούτε τη μεγάλη χαρά βιώνουμε με πληρότητα και με όλο μας το είναι, αλλά ούτε και τις μεγάλες προκλήσεις αποδεχόμαστε με όλα όσα αυτές εμπεριέχουν.
Αναλογιζόμενοι το «ύψος» και το «βάθος», ούτε σε βάθος ζούμε ούτε και σε ύψος, αφού μέσα μας η μεγάλη ευτυχία υποτιμάται και η μεγάλη δυστυχία, αποφεύγεται. Και τελικά τι απομένει να ζήσουμε; Σε μήκος. Στο επίπεδο δηλαδή του γνωστού και του δοκιμασμένου. «Αυτό ξέρω, αυτό εμπιστεύομαι».

Πολύ αργότερα όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου κι όλα αυτά έχουν περάσει, τα απόγεια και οι θύελλες έχουν καταλαγιάσει κι εμείς έχουμε πάρει αποστάσεις κι από τα δυο,  τότε κάνουμε τον απολογισμό. Διαπιστώνουμε με έκπληξη ίσως ότι, εκείνα που τότε είχαμε ονομάσει αρνητικά, δεν ήταν και τόσο ή τουλάχιστον είχαν και θετικές παραμέτρους. Όσο για εκείνα που θεωρήσαμε απλά ευχάριστες συγκυρίες είχαν πολύ μεγαλύτερη αξία από αυτή που τους είχαμε δώσει τότε ή πιθανόν, πολύ μικρότερη.

Μόνο που την ώρα του απολογισμού, παρά το ότι είμαστε σε θέση να διακρίνουμε την ουσία, έχουμε χάσει κάτι πολύ σημαντικό:
Την ίδια τη ζωή.
Το εκάστοτε τώρα.
Το συνειδητό βίωμα της ζωής, με τα ύψη και τα βάθη της.
Τον πλούτο του κάθε σήμερα.
Και διαπιστώνουμε ότι εκείνο που ήταν πάντα παρόν ήταν … το μήκος!

Ίσως μια βαθύτερη και πιο έγκαιρη αξιολόγηση και των δώρων αλλά και των δοκιμασιών, να μας προστάτευε από αυτό που ο καθένας θα απεύχονταν να πει κάποτε: «Τώρα πλέον είναι πολύ αργά».   


                                                                                     Από  Καρδιάς

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Ο δύσκολος δρόμος




Ένας γενικός Γνωστικός κανόνας στην Εσωτερική δουλειά είναι ότι όταν καταδικάζουµε ένα πρόσωπο, μπορούμε να είµαστε σίγουροι, ότι αυτό είναι το ίδιο σηµείο ενάντια στο οποίο πρέπει να δουλέψουµε µε τον εαυτό µας.

Αυτό που τόσο κριτικάρουμε στους άλλους, είναι κάτι που αναπαύεται στην σκοτεινή πλευρά του εαυτού µας και το οποίο δεν ξέρουμε να το αναγνωρίσουµε.   

Κάτω από τέτοιες συνθήκες, η σκοτεινή µας πλευρά είναι πολύ µεγάλη, όταν όµως το φως της αυτοπαρατήρησης  φωτίσει αυτή την σκοτεινή πλευρά, η Συνείδηση µεγαλώνει µέσα από την γνωριμία του εαυτού µας.

Αυτό είναι το Μονοπάτι της Κόψης του Ξυραφιού,  πιο πικρό και από τη χολή. Πολλοί ξεκινούν, σπάνιοι είναι αυτοί που φτάνουν στο τέρμα.

Όπως ακριβώς η σελήνη έχει µια κρυφή πλευρά που δεν φαίνεται, µια άγνωστη πλευρά,  έτσι επίσης συµβαίνει  µε την Ψυχολογική Σελήνη που φέρουµε µέσα µας.

Σαφώς η Ψυχολογική Σελήνη είναι σχηµατισµένη από το Εγώ, τον Εαυτό µου, Εµένα.

Σε αυτή την Ψυχολογική Σελήνη φέρουµε απάνθρωπα στοιχεία που τροµάζουν, τροµοκρατούν και που µε κανέναν τρόπο δεν θα δεχόµαστε να έχουμε.

Σκληρός είναι αυτός ο δρόµος της Εσωτερικής Αυτοπραγµάτωσης του Είναι… Πόσα χάσµατα, πόσα δύσκολα βήµατα, πόσοι φοβεροί λαβύρινθοι!

Μερικές φορές ο εσωτερικός δρόµος µετά από πολλές στροφές και ξανά στροφές,  τρομακτικές καθόδους και επικίνδυνες καθόδους,  χάνεται σε αµµώδεις ερήµους. ∆εν ξέρουµε προς τα πού συνεχίζει. Καμιά αχτίδα φωτός δεν φωτίζει. Μονοπάτι γεμάτο κινδύνους μέσα και έξω. ∆ρόµος άφατων μυστηρίων, όπου πνέει µόνο μια ανάσα θανάτου.

Σε αυτόν τον εσωτερικό δρόµο όταν ένας νοµίζει ότι πάει πολύ καλά, στην πραγµατικότητα πάει πολύ άσχημα. Σε αυτόν τον δρόμο όταν ένας νομίζει ότι πάει πολύ άσχημα, στην πραγµατικότητα προχωράει πολύ καλά.

Σε αυτόν τον µυστικό δρόµο υπάρχουν στιγµές που κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το καλό και ποιο είναι το κακό.

Αυτό που µερικές φορές απαγορεύεται είναι το δίκαιο. Έτσι είναι ο εσωτερικός δρόµος…

Όλοι οι ηθικοί κανόνες στον εσωτερικό δρόμο δεν χρησιμεύουν.

Μια ωραία παροιμία ή  μια ωραία ηθική διδαχή μπορεί σε  µία δεδομένη στιγµή να γίνει πολύ σοβαρό εµπόδιο για την εσωτερική αυτοπραγμάτωση του Είναι.

Ευτυχώς ο Εσωτερικός Χριστός µέσα από τα ίδια τα βάθη του Είναι µας δουλεύει εντατικά, υποφέρει, κλαίει, διαλύει επικινδυνότατα στοιχεία που φέρουμε μέσα µας.

Ο Χριστός γεννιέται σαν ένα µωρό στην καρδιά του ανθρώπου, και κατά το µέτρο που προχωρά περιορίζοντας τα ανεπιθύμητα στοιχεία που φέρουμε  μέσα  µας, µεγαλώνει λίγο λίγο  µέχρι να γίνει ολοκληρωμένος Άνθρωπος.


Samael Aun Weor




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Ψίθυροι και Κραυγές



Ένας Ινδός δάσκαλος πήγε μια μέρα στον ποταμό Γάγγη για να κάνει μπάνιο με τους μαθητές του. Εκεί στις όχθες του ποταμού είδαν τα μέλη μιας οικογένειας να μαλώνουν μεταξύ τους και να φωνάζουν με θυμό ο ένας στον άλλον. Ο δάσκαλος γύρισε στους μαθητές του χαμογελώντας και ρώτησε: "Γιατί οι άνθρωποι φωνάζουν ο ένας στον άλλον;"

Οι μαθητές σκέφτηκαν για λίγο. Ένας από αυτούς είπε: Μήπως φωνάζουν επειδή χάνουν τη γαλήνη τους;

Είναι αλήθεια είπε ο δάσκαλος αλλά γιατί να  φωνάξεις όταν ο άλλος στέκεται πλάι σου; Θα μπορούσες να του πεις αυτό που θέλεις με ήπιο τόνο.

Οι μαθητές έδωσαν διάφορες απαντήσεις αλλά καμιά αρκετά ικανοποιητική. Αφού όλοι παραιτήθηκαν από την ερώτηση, τελικά ο δάσκαλος εξήγησε:

Όταν δυο άνθρωποι είναι θυμωμένοι μεταξύ τους, οι καρδιές τους απέχουν πολύ. Για να καλύψουν την απόσταση, πρέπει να φωνάξουν για να μπορέσουν να ακούσουν ο ένας τον άλλον. Όσο περισσότερο θυμωμένοι είναι, τόσο περισσότερο χρειάζεται να φωνάξουν για να καλύψουν τη μεγάλη απόσταση που τους χωρίζει.

Έχετε ποτέ σκεφτεί τι συμβαίνει όταν δυο άνθρωποι ερωτεύονται; Δε φωνάζουν ο ένας στον άλλο αλλά μιλάνε γλυκά. Γιατί
αυτό; Επειδή οι καρδιές τους έχουν πλησιάσει. Η απόσταση μεταξύ τους είναι πολύ μικρή ή δεν υπάρχει πια.

Και ο δάσκαλος συνέχισε: Όταν η αγάπη μεταξύ τους μεγαλώνει ακόμη περισσότερο, τι συμβαίνει;

Οι μαθητές παρέμειναν σιωπηλοί.

Σταματάνε να μιλούνε ακόμη και απαλά. Απλώς ψιθυρίζουν καθώς μέσα από την αγάπη τους πλησιάζουν πολύ κοντά. Τελικά δεν είναι ανάγκη ούτε να ψιθυρίζουν, απλώς κοιτάζουν ο ένας τον άλλον και ολόκληρος ο κόσμος της έκφρασης περικλείεται σ’ αυτό το κοίταγμα. Αυτό είναι όλο. Οι δυο ψυχές ενώνονται μέσα από την αγάπη τους. Μια απόλυτα σεβάσμια, σιωπηλή επικοινωνία, πολύ ανανεωτική, πολύ ξεκάθαρη.
 

Κοίταξε τους μαθητές και συνέχισε: Έτσι όταν μαλώνετε, να γνωρίζεται ότι οι καρδιές σας μπορεί να απομακρυνθούν. Μην αφήσετε τις καρδιές σας να αποκτήσουν απόσταση μεταξύ τους, μη λέτε λέξεις που μπορεί να σας απομακρύνουν ακόμη περισσότερο, διαφορετικά θα έλθει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δε θα μπορείτε να βρείτε το δρόμο της επιστροφής. Ακόμη θα απομακρύνετε τον  εαυτό σας από την αλήθεια, κι από τον μυστικό Φίλο κι Εραστή, τον Ένα που συνεχώς ψιθυρίζει στην καρδιά σας μονάχα λόγια αγάπης κι αγνότητας. Κρατήστε τις καρδιές σας κοντά κάθε στιγμή ώστε να ακούσετε τους ψιθύρους του Θεού και μέσα από αυτούς θα είστε ικανοί να ακούσετε τον ψίθυρο κάθε καρδιάς. 



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Αντιθέσεις

 


«Φαίνεται η ματαιοδοξία σου από τις τρύπες των ρούχων σου, ω Αρίστιππε» φώναξε ο Σωκράτης στον Έλληνα φιλόσοφο, ο οποίος θέλοντας να επιδείξει σε όλο τον κόσμο την ταπεινότητά του, φόρεσε έναν πολύ παλιό μανδύα γεμάτο τρύπες και τριγύριζε στους δρόμους της Αθήνας.


Κάποιοι είναι υπερήφανοι για τον πλούτο ή τη φήμη τους.  Κάποιοι άλλοι είναι περήφανοι για την ταπεινότητά τους.


Κάποιοι φθονούν τη δόξα ή τα χρήματα του γείτονα. Κάποιοι άλλοι φθονούν τις πνευματικές αρετές του δασκάλου. Κάποιοι τέλος  φθονούν αυτούς που δεν είναι φθονεροί!


Κάποιοι επίσης οργίζονται που δεν είναι γαλήνιοι…


Κάποιος που υποστηρίζει ότι έχει μέσα του αγάπη για όλο τον κόσμο, από φόβο στηρίζει οργάνωση που κακοποιεί λαθρομετανάστες…


Κι εγώ, στοχαζόμενος όλα τα παραπάνω, πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να αποδείξει ότι είμαι καλά για να μη αφήσω τους συνοδοιπόρους μου να αισθανθούν άσχημα. Είναι στιγμές που το χάνω και δε θέλω να το χάνω άλλα όπως προείπα, αποδέχομαι ότι το χάνω. Πόσο απέχει τελικά να γνωρίζεις το μονοπάτι από το να βαδίζεις κάθε στιγμή συνειδητά σ’ αυτό;


Κάθε ελάττωμα είναι πολυπρόσωπο, έχει πολλές αποχρώσεις και μεγάλο βάθος και για να το υπερβούμε είναι θεμελιώδες πρώτα να το κατανοήσουμε σε όλα τα συνειδητά και υποσυνείδητα επίπεδα του νου. Αν για παράδειγμα δε κατανοήσουμε τις ατέλειωτες αποχρώσεις τις απληστίας είναι αδύνατο να γεννηθεί μέσα μας ο αληθινός αλτρουισμός.


Είναι σημαντικό επίσης να κατανοήσω ότι ΕΓΩ δεν μπορώ να γίνω καλύτερος όσο θα υπάρχει μέσα μου το ΕΓΩ. Το ίδιο ΕΓΩ υπάρχει μέσα σ’ αυτόν που είναι άπληστος για υλικά αγαθά, με αυτόν που είναι άπληστος για πνευματικές αρετές. Ίσως στη δεύτερη περίπτωση να είναι περισσότερο «αιθέριο» γι’ αυτό και ανιχνεύεται δυσκολότερα. Το ΕΓΩ όμως δεν μπορεί ποτέ να τελειοποιηθεί. Η τελειότητα γεννιέται μόνο μέσα από τη διάλυση του ΕΓΩ και οποιασδήποτε μορφής αυτό παίρνει. Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να στραφούν οι προσπάθειες κάθε ανθρώπου που βαδίζει σε ένα πνευματικό μονοπάτι.



Το να θέλουμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας είναι μάταιο, το να επιθυμούμε την αγιότητα είναι φθόνος, το να φθονούμε αρετές σημαίνει ενδυνάμωση του ΕΓΩ με το δηλητήριο της απληστίας. Αντίθετα, κάθε μικρό ή μεγάλο ΕΓΩ που πεθαίνει, αφήνει να ελευθερωθεί ένα μέρος από αυτό που είναι τέλειο, αυτό που είναι γεμάτο από αρετές, αυτό που είναι η ουσία του εσωτερικού μας ΕΙΝΑΙ, το Άφθαρτο, το Άναρχο, το Αιώνιο.



Πολλοί είναι αυτοί που από την τεμπελιά τους ζουν στη μιζέρια, αλλά υπάρχουν δυστυχώς κι εκείνοι που εργάζονται υπερβολικά για να κερδίσουν τη ζωή τους κι όμως τεμπελιάζουν να μελετήσουν και να γνωρίζουν τον εαυτό τους έτσι ώστε να επιτύχουν την πολυπόθητη ολοκληρωτική διάλυση του ΕΓΩ τους και την αληθινή απελευθέρωσή τους. 

  





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Σε ύψος ή σε μήκος;



Άκουσα κάποτε μια ερώτηση που με εντυπωσίασε:

Θες να ζήσεις σε μήκος ή σε ύψος;

Τότε,  είπα αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη: Σε Ύψος.
Καμιά αμφιβολία!



Πολύ αργότερα κατάλαβα τι συνεπάγετο αυτό το Ύψος…


Το Ύψος, τι ήθελε να πει;
«Έτοιμος για όλα!»


Και τι πήγαινε να πει:  Έτοιμος για όλα;
Όχι βέβαια εκείνο που είχα εγώ στο νου μου. Όχι τα υψηλά ύψη, αλλά τα χαμηλά βάθη. Οι υπερβάσεις έτσι όπως τις είχα φανταστεί, δε σήμαιναν – τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση – το πέταγμα στους 7 ουρανούς, αλλά το απόλυτο γκρέμισμα των πάντων!

Τώρα, κοιτάζοντας τα ερείπια, δεν πιστεύω ακόμα στην ταχύτητα του γκρεμίσματος!! Το απόλυτο Ύψος κατόρθωσε να μετατραπεί σε απύθμενο βάθος… Γιατί, στην άλλη άκρη του εκκρεμούς του ύψους, βρίσκεται το βάθος.

Συνειδητοποιώ τώρα, πως, μεταξύ των άλλων, γκρεμίστηκαν και οι ψευδαισθήσεις που κουβαλούσα… Αφού, ακόμα και τα όνειρα, ψευδαισθήσεις είναι.

Και τώρα, βιώνοντας το βυθό που έφτασε το ύψος, μου θέτω ξανά την ερώτηση:

Πως θάθελες να ζήσεις τη ζωή σου: Σε μήκος ή σε ύψος;

Αν υποθέσουμε ότι θα ήθελα να ζήσω και πάλι το ύψος θα επέλεγα.



Ποια είναι η διαφορά του τότε με το τώρα;
Ότι τώρα γνωρίζω τι θα πει Ύψος.
Θα πει: Έτοιμος για Όλα.
Και το επιλέγω γνωρίζοντας πλέον.
Τουτέστιν, συνειδητά.


                                                                                                            Απο Καρδιάς

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Η αποδοχή της μη αποδοχής

 


Να ζεις στο τώρα ήταν και συνεχίζει να είναι η προτροπή των σοφών. Μια φράση που συνεχίζουν να την επαναλαμβάνουν ασυνείδητα τα χείλη μας χωρίς φυσικά να κατανοούν τη σημασία της. Για μένα το να ζούμε τη στιγμή σημαίνει να ζούμε με τέτοιο τρόπο σα να έχουμε ολοκληρωτικά επιλέξει οποιαδήποτε κατάσταση βιώνουμε αυτή τη στιγμή. Αυτή είναι η πραγματική ελευθερία και το τέλος του πόνου. Η αποδοχή της κάθε στιγμής χωρίς καμία κριτική απαιτεί βέβαια απόλυτη συνειδητότητα και εγρήγορση.  Ο εγωικός νους δυστυχώς δείχνει ενδιαφέρον κυρίως για το περιεχόμενο της κάθε στιγμής και όχι για την ίδια τη στιγμή. 

Όταν ο πόνος γίνεται αφόρητος και χάνουμε τη συνειδητότητα μας είναι αδύνατον να αποδεχτούμε αυτό που εκείνη τη στιγμή μας συμβαίνει. Τότε έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία αποδοχής. Να αποδεχτούμε το συναίσθημα που γεννάει η μη αποδοχή του συμβάντος. Αν αισθανόμαστε φόβο να αποδεχτούμε ότι φοβόμαστε. Αν αισθανόμαστε οργή ή ζήλια, να βιώσουμε πλήρως αυτά τα συναισθήματα και να τα αποδεχτούμε. Η αποδοχή ότι αισθανόμαστε έτσι ακριβώς όπως αισθανόμαστε, γρήγορα θα διαλύσει το αντίστοιχο συναίσθημα.

Κι όμως πολλές φορές δε μπορούμε να δεχτούμε ότι βιώνουμε τα συγκεκριμένα συναισθήματα.  Δε μπορούμε να αποδεχτούμε την οργή, το μίσος, τη λαγνεία, το φθόνο κλπ. Δε θέλουμε να υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα μέσα μας κι όμως τα βιώνουμε έντονα. Τότε έχουμε μια τρίτη και τελευταία ευκαιρία αποδοχής που μπορεί να οδηγήσει στη λύτρωση από τον πόνο. Είναι αυτό που βοήθησε εμένα προσωπικά. Είναι η αποδοχή της μη αποδοχής. Αποδέχομαι για παράδειγμα ότι δε μπορώ να αποδεχτώ ότι ζηλεύω, ότι νιώθω λαγνεία, οργή, ανασφάλεια. Αποδέχομαι ότι δε μπορώ ακόμη να αποδεχτώ τα συγκεκριμένα άσχημα συναισθήματα που βιώνω.

Με αυτό τον τρόπο αποφορτίζεται και αλλάζει ο εσωτερικός μου κόσμος γιατί τελειώνουν οι συγκρούσεις μέσα μου. Σταματάει ο εσωτερικός μου διχασμός γιατί πλέον δεν απορρίπτω το κομμάτι που φοβάται, το κομμάτι που θυμώνει κλπ. Όσο απορρίπτω τα κομμάτια του εαυτού μου που δε μου αρέσουν τόσο τα δυναμώνω. Χρειάζεται λοιπόν να δεχτώ το μέρος του εαυτού μου που φοβάται, που νιώθει αμφιβολία για την αξία μου, που ζηλεύει, όσο κι αν φαίνεται δύσκολο στην αρχή. Στο κάτω-κάτω στην αρχή όλα τα πράγματα φαίνονται δύσκολα μέχρι να γίνουν εύκολα. Ένα μέρος του εαυτού μου υποφέρει αληθινά και είναι ότι χειρότερο να απορρίψω αυτό το μέρος. Πρέπει λοιπόν να πλησιάσω και να γνωρίσω αυτό το κομμάτι, να επικοινωνήσω μαζί του και να το αποδεχτώ πλήρως. Με αυτό τον τρόπο θα περάσω σιγά-σιγά στο δεύτερο στάδιο αποδοχής που είναι η αποδοχή των συναισθημάτων που βιώνω χωρίς καμία κριτική γι’ αυτά, για να αγγίξω τελικά το πρώτο στάδιο αποδοχής που είναι να ζω στο τώρα.  Τότε γίνομαι αληθινός φίλος με την παρούσα στιγμή κι αισθάνομαι άνετα ότι κι αν αυτή παρουσιάσει μπροστά μου. Νιώθω απόλυτη ελευθερία και ευδαιμονία. Νιώθω θαλπωρή και ασφάλεια σαν να επέστρεψα στο σπίτι μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. 

Όταν δεν αισθάνεσαι σαν να βρίσκεσαι στο σπίτι σου στην παρούσα στιγμή, οπουδήποτε κι αν πας θα κουβαλάς αγωνία και ανασφάλεια μαζί σου. Η παρούσα στιγμή τελικά είναι αυτή που είναι πάντα. Μπορείς να την αφήσεις να υπάρξει;




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Ναι σε Όλα!

Ποιος ο σκοπός της ζωής;   
Γιατί ζούμε;
Είναι η ζωή δώρο;

Ακόμα αναρωτιέμαι…

Ο σκοπός της ζωής είναι η ευτυχία;
Ο σκοπός της ζωής είναι η εμπειρία;
Ο σκοπός της ζωής είναι η Φώτιση;
Η συνειδητοποίηση του ποιος πραγματικά είμαι;

Μάλλον αυτό το τελευταίο είναι το πιο πιθανό: η ανακάλυψη του ποιος πραγματικά είμαι πέρα από αυτό που πιστεύω ότι ξέρω πως είμαι…
Και πως γίνεται αυτό; Φυσικά  μέσα από τις εμπειρίες που εμπεριέχει η ζωή μας. Τις καλές και τις κακές. Όλες.
Αν και, ουσιαστικά, μέσα από τις κακές – μέσα από τον πόνο – μαθαίνουμε, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει σε κανέναν.

Ωστόσο ο πόνος ισοδυναμεί με την «δυνατότητα».
Η χαρά, η ευτυχία, όχι.
Η ευτυχία οδηγεί συχνά στην στατικότατα, τον εφησυχασμό και πολλές φορές τον εγωισμό.
Αντίθετα ο πόνος δίνει τη δυνατότητα σε προβληματισμούς και βαθύτερες αναζητήσεις καθώς κι ένα άνοιγμα προς την κατανόηση των άλλων. Και τελικά στην σύνδεσή μας με όλους και με όλα.

Συχνά  η ευτυχία μας  χωρίζει από τους άλλους και μας δίνει μια ψευδαίσθηση αυτάρκειας και πρόσκαιρης ικανοποίησης.

Πόσο μακριά από την αλήθεια είναι η πεποίθηση ότι αυτό  που έχουμε, η πηγή της ευτυχίας μας, θα κρατήσει για πάντα…

Όμως τελικά μόνο όταν αυτός ο ομφάλιος λώρος εκλείψει, ξεκινάς ν’ αναρωτιέσαι     ( και πάλι αν και εφόσον το κάνεις),  τι  είναι εκείνο που έχει πραγματική αξία, πραγματική ουσία στη ζωή.

Το κυνήγι της ευτυχίας;   Και μιλάμε πάντα για μια  προσωρινή κατάσταση αφού «τα πάντα ρει».
Η αποφυγή του πόνου; Ακόμα κι αν καταφέρεις να αποφύγεις κάθε δυσάρεστη κατάσταση, ποιο θα είναι το κέρδος; Θα έχεις ζήσει μια ζωή χλιαρή, αυτοπροστατευόμενος, από φόβο να βιώσεις εμπειρίες και να έχεις τη φυσική κατάληξη, τον πόνο, στο τέλος κάθε εμπειρίας. Δε θα έχεις ζήσει με πληρότητα τις ευκαιρίες που σου δόθηκαν μόνο και μόνο για να αποφύγεις τον πόνο που στη συνέχεια μπορεί να δημιουργήσει η διακοπή τους.

Έχω μια αίσθηση ότι έχουμε δει κάπως ανάποδα τα πράγματα. Το τι είναι καλό και τι κακό. Το τι μας κάνει καλό και τι κακό.
Η Σοφία δεν αποκτάται μέσα από το βόλεμα και την καλοπέραση…
Η καλοσύνη και η προσφορά στους άλλους – οι πραγματικές αξίες της ζωής – δεν έρχονται μέσα από την αναζήτηση του εύκολου κέρδους και της ευτυχίας.

Οι παλιοί έλεγαν: « Αν δεν πάθεις, δε θα μάθεις».
Αν και δε συμφωνώ εξ ολοκλήρου μ’ αυτή την αντίληψη διότι θα μπορούσες ενδεχομένως να μάθεις χωρίς να πάθεις, εντούτοις αν παρατηρήσουμε στο μεγαλύτερο μέρος των εμπειριών μας, μάθαμε αφού πάθαμε!
Μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Αλλά η μάθηση μέσα από τη χαρά κι όχι μέσα από τον πόνο, ανήκει σ’ ένα άλλο επίπεδο επίγνωσης που δεν έχουμε κατακτήσει ακόμα, τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας. Μόνο αν σκεφθούμε πόσο συχνά «έρχεται το μήνυμα» και πόσο σπάνια ή με πόση δυσκολία      «το λαμβάνουμε», θα αντιληφθούμε το λόγο για τον οποίο ο άνθρωπος μαθαίνει μέσω του πόνου κι όχι μέσω της ευτυχίας.

Λοιπόν;
Ποιος ο σκοπός της ζωής;
Γιατί ζούμε;
Είναι η ζωή ένα δώρο; Είναι πάντα ένα δώρο; Για όλους;
Κι αν είναι, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αξιοποιήσει κανείς αυτό το δώρο;
Ονειρευμένος συνεχώς μια μακάρια διαρκή κατάσταση ικανοποίησης που κινδυνεύει να τον αποβλακώσει, ή…. ή… αποδεχόμενος το οτιδήποτε εμφανίζεται στη ζωή του;

Πόσο βαθύτερο εσωτερικό πλούτο μπορεί να προσφέρει ένα:
ΝΑΙ σε Όλα;


LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...