Ο ποιητής και ο γιατρός

Μια ιστορία των Σούφι

.

Ένας ποιητής πήγε σε ένα γιατρό και του είπε :

«Είμαι πολύ άσχημα, έχω τρομερά συμπτώματα, νιώθω στενοχώρια, ταραχή, χέρια, πόδια, μαλλιά υποφέρουν»

Ο γιατρός του είπε : «Αληθεύει ότι δεν έχεις απαγγείλει ακόμη δημόσια την τελευταία ποιητική σου σύνθεση ;»

«Ναι αληθεύει» απάντησε ο ποιητής. «Πολύ καλά» απάντησε ο γιατρός, «κάθισε λοιπόν να μου απαγγείλεις τα τελευταία σου ποιήματα».

Ο ποιητής απάγγειλε τα ποιήματά του.

Ο γιατρός του ζήτησε να τα απαγγείλει ξανά και ξανά.

Τέλος του είπε : «Σταμάτα ! Τώρα είσαι μια χαρά. Αυτό που κρατούσες μέσα σου, επηρέαζε όλο σου το σώμα. Τώρα που το έβγαλες έξω είσαι πάλι καλά».

Πόσα ανεκδήλωτα συναισθήματα, όμορφα ή άσχημα, φυλάμε σαν αναμμένα κάρβουνα έτοιμα να μας πυρπολήσουν, μέσα μας ; Πόσες λάθος πεποιθήσεις έχουν πλημμυρίσει την ζωή μας ;

“Οι άνδρες δεν κλαίνε” και πνίγουμε την θλίψη

“Μην του/της δείχνεις αδυναμία – μην εκδηλώνεσαι” και θάβουμε την αγάπη

“Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο” και πλημμυρίζουμε με οργή

Κλάψε ! Δείξε την αγάπη σου ! Εκδήλωσε τον θυμό σου εκείνη τη στιγμή !

Διαφορετικά αυτό που καταπνίγουμε, αργά ή γρήγορα θα εκδηλωθεί, με διάφορα σωματικά συμπτώματα, με μια σοβαρή αρρώστια, με μια κατάθλιψη.

Ίσως σε κάποιο ανεκδήλωτο συναίσθημα να οφείλεται κι αυτό το ανεξήγητο δάκρυ, που κάποιες φορές κυλάει κατά τη διάρκεια του διαλογισμού ή της χαλάρωσης …

Δεν είναι τυχαιο που τα συγκρατημένα άτομα είναι πάντοτε νευρικά γιατί βαθιά μέσα τους η ταραχή είναι ακόμη κρυμμένη. Εάν είσαι μη συγκρατημένος, ρέων, ζωντανός, τότε δεν είσαι νευρικός. Δεν υπάρχει θέμα νευρικότητας - οτιδήποτε συμβαίνει, συμβαίνει. Δεν έχεις προσδοκίες για το μέλλον, δεν δίνεις παράσταση. Τότε γιατί πρέπει να είσαι νευρικός;
.

Για να ελέγξεις αυτό το νου, πρέπει να παραμείνεις τόσο ψυχρός και παγωμένος, ώστε να μην επιτρέψεις καθόλου την ενέργεια ζωής να κινηθεί στα μέλη σου, στο σώμα σου. Εάν αφεθεί να κινηθεί η ενέργεια, αυτές οι καταπιέσεις θα βγουν στην επιφάνεια. Έτσι ακριβώς οι άνθρωποι έχουν μάθει πώς να είναι ψυχροί, πώς να αγγίζουν τους άλλους και στην ουσία να μην τους αγγίζουν, πώς να βλέπουν τους ανθρώπους και πάλι να μην τους βλέπουν.
.

Οι άνθρωποι ζουν με κλισέ - «Γεια σου. Πώς είσαι;» Κανένας δεν εννοεί κάτι. Αυτο είναι ακριβώς το πώς ν’ αποφύγεις την πραγματική συνάντηση δύο προσώπων.Οι άνθρωποι δεν κοιτάζουν στα μάτια τους άλλους, δεν κρατούν τα χέρια, δεν προσπαθούν να νοιώσουν ο ένας την ενέργεια του άλλου, δεν αφήνουν ο ένας τον άλλον να χυθούν - πολύ φοβισμένοι, κατά κάποιον τρόπο μόνο καταφέρνοντας να είναι ψυχροί και νεκροί, σ’ ένα ζουρλομανδύα.
.

Osho

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Το σπήλαιο στην Πολιτεία του Πλάτωνα

Όσοι από σας έτυχε να διαβάσουν για τον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα και στη συνέχεια για την ανάλυσή του από τον ίδιο φιλόσοφο, θα κατάλαβαν ότι ο Πλάτωνας αναφερόταν αλληγορικά για την ψευδαίσθηση που έχει ο άνθρωπος για τον κόσμο στον οποίο ζει. Με το μύθο αυτό ο Πλάτωνας κάνει περισσότερο κατανοητή τη θεωρία των ιδεών, οι οποίες είναι ο πραγματικός κόσμος, αιώνιος και άφθαρτος, ενώ ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε είναι δημιουργημένος βάσει του ιδεατού, φθαρτός, μεταβαλλόμενος και πλασματικός (γι’ αυτό λέει ότι έβλεπαν τις σκιές των περαστικών κι όχι τους ίδιους).

Το σπήλαιο συμβολίζει τον κόσμο των αισθητών πραγμάτων στον οποίο ζουν οι άνθρωποι. Μέσα στο σπήλαιο υπήρχαν δέσμιοι, οι οποίοι έβλεπαν τις σκιές που προέρχονταν, από την αντανάκλαση της φωτιάς και των αντικειμένων που βρίσκονταν πίσω τους και νόμιζαν ότι αυτοί είναι η πραγματικότητα. Οι δεσμώτες είναι κοινοί άνθρωποι που έχοντας εθιστεί στις απατηλές παραστάσεις των αισθητών πραγμάτων ζουν μέσα στο ψέμα.

Οι αλυσίδες συμβολίζουν τις αισθήσεις και τις ελαττωματικές καταστάσεις των ανθρώπων που τους κρατούν δέσμιους και τους υποχρεώνουν να παρατηρούν μόνο τα απατηλά είδωλα των αληθινών όντων, των ιδεών. Και μιας και ήταν αλυσοδεμένοι και δεν μπορούσαν να βγουν από το σπήλαιο, αγνοούσαν τον Ήλιο, δηλαδή την πραγματικότητα πίσω από τα φαινόμενα. Και μας λέει ο Πλάτωνας ότι αν μετέφεραν βίαια έναν από τους δεσμώτες έξω από το σπήλαιο και αυτός έβλεπε τον ήλιο για πρώτη φορά, θα πονούσαν τα μάτια του, γιατί δεν θα είχε συνηθίσει το πραγματικό φως, αφού μέσα στο σπήλαιο όπου ζούσε ήταν σκοτεινά και φωτιζόταν μόνο από μια φωτιά, και θα ήθελε να επιστρέψει στη σιγουριά του σπηλαίου.

Ο δεσμώτης που δραπέτευσε, είναι αυτός που κάποια στιγμή με τη δύναμη του νου του αντιλήφθηκε την απατηλότητα των αισθήσεων και την παραμόρφωση που του επιβάλλουν οι ελαττωματικές του καταστάσεις και κατάφερε να συλλάβει την πραγματικότητα, συγκεχυμένα στην αρχή, αλλά μετά βλέποντας όλο και καλύτερα , καθώς γινόταν όλο και σαφέστερο σε αυτόν πως είναι ο κόσμος. Οι άλλοι κρατούμενοι δεν ήταν σε θέση να τον πιστέψουν, γιατί δέχονταν ως αληθινό αυτό που παρείχαν οι αισθήσεις τους και η ελαττωματική τους προσωπικότητα.

Ο απελεύθερος δεσμώτης, είναι ο φιλόσοφος, ο οποίος βλέπει τα ίδια τα όντα, τις ιδέες, και τις πραγματικές καταστάσεις, και όχι τα θαμπά είδωλα τους ...

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό

Μάθημα αρμονικής συνεργασίας

Είμαστε σαν τα καρκινογόνα κύτταρα τα οποία έχουν αποφασίσει να αγνοούν τους κανόνες μιας αρμονικής ζωής και συγκεντρώνουν για τον εαυτό τους οτιδήποτε μπορούν να πάρουν από τους κοινούς πόρους, με αποτέλεσμα τα άλλα κύτταρα να υποσιτίζονται και να δυστυχούν. Αυτό οδηγεί στην αναταραχή, την δυσαρέσκεια, τις απεργίες και, τέλος, στην κοινωνική βία.

Τελικά όλοι υποφέρουν καθώς ο κορμός της κοινωνίας εκφυλίζεται, με αποτέλεσμα ακόμη και αυτά τα εγωιστικά καρκινογόνα κύτταρα να χάνουν ό,τι νόμιζαν πως έχουν κερδίσει. Παρατηρούμε ότι αυτό το λάθος επαναλαμβάνεται συνέχεια στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Αλλά δεν μαθαίνουμε.

Ας προσπαθήσουμε τώρα να το μάθουμε. Ας ζήσουμε σε ενότητα. Ας σταματήσουμε να σκεφτόμαστε μόνο για τον εαυτό μας και ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να δημιουργήσουμε περισσότερη αρμονία, συνεργασία και αγάπη στην κοινωνία μας. Ας υπηρετήσουμε το σύνολο έτσι ώστε και το σύνολο σε αντάλλαγμα, να μας προστατεύει και να προνοεί για μας.

Το μάθημα από τις χήνες

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι μεταναστευτικές χήνες πετούν σε σχηματισμό V ?

Όπως και με τις περισσότερες συμπεριφορές στο ζωικό βασίλειο, το σύμπαν είχε έναν καλό λόγο για να συμπεριλάβει αυτή τη συνήθεια στο ένστικτό τους.

Καθώς κάθε πουλί κουνά τα φτερά του, δημιουργεί άνωση για το πουλί που ακολουθεί.

Σε σχηματισμό V , όλο το σμήνος προσθέτει τουλάχιστον 71% περισσότερο εύρος πτήσης από ότι αν κάθε πουλί πετούσε μόνο του.

Όποτε μια χήνα βγαίνει από το σχηματισμό, νιώθει ξαφνικά το τράβηγμα και την αντίσταση του αέρα προσπαθώντας να πετάξει μόνη...

... και γρήγορα ξαναμπαίνει στο σχηματισμό.

Όπως οι χήνες...

... οι άνθρωποι που μοιράζονται μια κοινή κατεύθυνση, έναν κοινό στόχο και μια αίσθηση κοινωνίας μπορούν να φτάσουν εκεί που πηγαίνουν γρηγορότερα και ευκολότερα από αυτούς που προσπαθούν το δρόμο μόνοι.

Όταν μια χήνα κουράζεται, παίρνει θέση πιο πίσω στο σχηματισμό και μια άλλη χήνα πετά στην αρχική θέση. Αν οι άνθρωποι είχαν τόση λογική όσο οι χήνες, θα καταλάβαιναν ότι τελικά η επιτυχία τους εξαρτάται από την ομαδική εργασία, με διαδοχική ανάληψη των σκληρών καθηκόντων και με μοίρασμα της εξουσίας.

.

Οι χήνες στο πίσω μέρος του σχηματισμού φωνάζουν για να ενθαρρύνουν αυτές μπροστά να διατηρήσουν / αυξήσουν την ταχύτητά τους.

Είναι σημαντικό "οι φωνές του πλήθους" να είναι ενθαρρυντικές.

Διαφορετικά είναι απλά ... φωνές και τίποτε άλλο.

Όταν μια χήνα αρρωσταίνει ή πληγώνεται, δύο άλλες χήνες βγαίνουν από το σχηματισμό και την ακολουθούν στο έδαφος για να τη βοηθήσουν και να την προστατέψουν.

Παραμένουν με το άρρωστο μέλος του σμήνους μέχρι αυτό να είναι ξανά σε θέση να πετάξει ή μέχρι να πεθάνει.

Μακάρι να είμαστε και εμείς τόσο θυσιαστικοί, ώστε να αξίζουμε τέτοιους φίλους όταν το έχουμε ανάγκη.

Μετά ξαναπετάνε με ένα άλλο σμήνος που περνά ή προσπαθούν να προλάβουν το δικό τους.

Φανταστείτε να μπορούσαν να αντιληφθούν οι χήνες τον «αρμονικό» τρόπο, με τον οποίο συνεργαζόμαστε εμείς οι άνθρωποι.

Θα είχανε όλο το δίκιο με το μέρος τους τότε αν θα μας γύριζαν τον …

...για να μάθεις από την υπέροχη δημιουργία του Θεού, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σταματήσεις για όση ώρα χρειάζεται για να παρατηρήσεις και να αφήσεις το Θεό να σου αποκαλύψει τα θαύματα Του.

"Ρώτησε τα ζώα και θα σε διδάξουν, και τα πτηνά του ουρανού, και θα σου μιλήσουν ή μίλησε στη γη, και θα σε διδάξει, και τα ψάρια της θάλασσας θα σου εξηγήσουν. Ποιο από όλα αυτά δεν γνωρίζει πως το χέρι του Κυρίου τα έκανε;"

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό

The Beauty of Mathematics

Here is an interesting way to look at the beauty of mathematics

1 x 8 + 1 = 9

12 x 8 + 2 = 98

123 x 8 + 3 = 987

1234 x 8 + 4 = 9876

12345 x 8 + 5 = 987 65

123456 x 8 + 6 = 987654

1234567 x 8 + 7 = 9876543

12345678 x 8 + 8 = 98765432

123456789 x 8 + 9 = 987654321

1 x 9 + 2 = 11

12 x 9 + 3 = 111

123 x 9 + 4 = 1111

1234 x 9 + 5 = 11111

12345 x 9 + 6 = 111111

123456 x 9 + 7 = 1111111

1234567 x 9 + 8 = 11111111

12345678 x 9 + 9 = 111111111

123456789 x 9 +10= 1111111111

9 x 9 + 7 = 88

98 x 9 + 6 = 888

987 x 9 + 5 = 8888

9876 x 9 + 4 = 88888

98765 x 9 + 3 = 888888

987654 x 9 + 2 = 8888888

9876543 x 9 + 1 = 88888888

98765432 x 9 + 0 = 888888888

Brilliant, isn’t it?

And look at this symmetry:

1 x 1 = 1

11 x 11 = 121

111 x 111 = 1232

11111 x 1111 = 123432

111111 x 11111 = 12345432

1111111 x 111111 = 1234565432

11111111 x 1111111 = 123456765432

111111111 x 11111111 =
12345678765432

1111111111 x 111111111 =
12345678987654321

Now, take a look at this…

From a strictly mathematical viewpoint:

What Equals 100%?

What does it mean to give 100%?

How about ACHIEVING 100%.

What equals 100% in life?

Here’s a little mathematical formula that might help
Answer these questions:

If:

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

Is represented as:

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26.

then

H-A-R-D-W-O-R- K
8+1+18+4+23+15+18+11 = 98%

and

K-N-O-W-L-E-D-G-E
11+14+15+23+12+5+4+7+5 = 96%

But

A-T-T-I-T-U-D-E
1+20+20+9+20+21+4+5 = 100%

Therefore, one can conclude with mathematical certainty that:

While Hard Work and Knowledge will get you close, Attitude will get you there!

Have a great day!

Το μόνο που χρειάζομαι, είναι η αλήθεια

-->Έχω παρατηρήσει ότι από τότε που άρχισα να μελετώ τα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ, ότι το κάθε μάθημα ταιριάζει απόλυτα με τις ανάγκες της ημέρας…

Το μόνο που χρειάζομαι, είναι η αλήθεια

Κάθε μέρα βρίσκομαι μπροστά στην συνειδητοποίηση, ότι το μόνο που χρειάζομαι είναι η αλήθεια..
Αυτό μπορεί να ακούγεται κάπως «ανεδαφικό», γιατί θα μου πείτε πως έχω και άλλες ανάγκες.
Ποιες ανάγκες έχω;
Είναι πραγματικές;
Ή απλά με κρατούν παγιδευμένη στην «ψευδαίσθηση»;
Δύσκολες ερωτήσεις. Πολύ εύκολα θα μπορούσα να απαντήσω, λέγοντας:
Χρειάζομαι χρήματα.
Χρειάζομαι δουλειά.
Χρειάζομαι τροφή και ρούχα.
Χρειάζομαι ένα σπίτι.
Και πολλά άλλα.
Και ας αφήσουμε και τα σενάρια που κάνω με το μυαλό μου για το πώς θέλω να εξελιχτούν οι καταστάσεις που ζω.
«Τι είναι σωστό να κάνω σε αυτή την περίπτωση;»
«Πως πρέπει να φερθώ σε αυτόν τον άνθρωπο;»
«Τι θα γίνει αν…»
Και τελικά σε όλα αυτά τα ερωτήματα που με βασανίζουν η απάντηση είναι:
Το μόνο που χρειάζομαι είναι η Αλήθεια.
Γιατί τίποτα άλλο δεν χρειάζομαι πραγματικά;
Που, στο όνειρο;
Η μόνη ανάγκη που πραγματικά έχω είναι να αφυπνιστώ και να γνωρίσω την αλήθεια, και έπειτα αυτόματα όλες μου οι «ανάγκες» θα ικανοποιηθούν.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι είμαι Παιδί του Θεού και έχω πρόσβαση σε ένα Σύμπαν απεριόριστης αφθονίας και αγάπης.
Η αλήθεια είναι ότι η αγάπη κυλάει στις φλέβες μου, ΕΙΜΑΙ αγάπη, ΕΙΜΑΙ τέλεια σαν τον Πατέρα μου.
Η αλήθεια είναι αυτή, αναλλοίωτη όπως πάντα, μόνο που εγώ την έχω λησμονήσει.
Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι η ΠΡΟΘΕΣΗ και η προθυμία μου να θυμηθώ.
Αυτό είναι πανίσχυρη κινητήρια δύναμη. Το Σύμπαν ενεργοποιείται για να μου απαντήσει. Μέσα στην «τακτική» Του για να υποδείξει την αλήθεια είναι και η ικανοποίηση των πραγματικών αναγκών μου.
Κανένας δεν μου ζητά να τα παρατήσω όλα και να πάω σε μια σπηλιά, μοναστήρι ή να πάρω τα βουνά.
Όχι.
Απλά χρειάζεται ν’ αναγνωρίσω την απόλυτη μη πραγματικότητα όλων όσων μου δείχνουν τα μάτια του σώματός μου.
Δεν έχω καμιά ανάγκη, παρά μόνο την αλήθεια.
Το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει τι χρειάζομαι, και θα μου δώσει όλα όσα χρειάζομαι και δεν εμποδίζουν την πορεία μου προς το Φως. Θα ικανοποιεί τις ανάγκες μου όσο βέβαια, εγώ δεν τις χρησιμοποιώ για να χρονοτριβώ στο χωροχρόνο.
-->
Εδώ είναι κάποια αποσπάσματα από τα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ που περιγράφουν αυτή την αλήθεια (είναι μετάφραση από το πρωτότυπο χειρόγραφο που ονομάζεται Urtext, και το βρήκα στο διαδίκτυο – τα κεφαλαία ήταν έτσι από το πρωτότυπο)

Κεφάλαιο 16, Τμήμα 2.
Καμία ανάγκη δεν θα μείνει ανικανοποίητη, αν τις αφήσεις ΟΛΕΣ στο Άγιο Πνεύμα του Οποίου η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ είναι να τις ικανοποιεί. Αυτή είναι δική Του λειτουργία, και ΟΧΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ. Δεν θα τις ικανοποιήσει μυστικά, διότι Αυτός μοιράζεται όλα όσα δίνεις μέσα από Αυτόν. ΓΙ ΑΥΤΟ τα δίνει. Ό,τι δίνεις μέσω Αυτού είναι για όλα τα Τέκνα του Θεού, ΟΧΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ. Άφησε σε Αυτόν την λειτουργία Του, διότι ΕΠΙΘΥΜΕΙ να την ικανοποιήσει, και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να Του ζητήσεις να εισέλθει στις σχέσεις σου, και να τις ευλογήσει ΓΙΑ σένα.

Κεφάλαιο 12, Τμήμα 6:

Ο Πατέρας σου γνωρίζει ότι δεν έχεις ανάγκη από τίποτα. Έτσι είναι στον Ουρανό. Γιατί τι θα σου χρειαζόταν στην αιωνιότητα; Στον ΔΙΚΟ ΣΟΥ κόσμο ΟΝΤΩΣ χρειάζεσαι πράγματα, διότι είναι ένας κόσμος με ελλείψεις, στον οποίο βρίσκεσαι ΔΙΟΤΙ έχεις ελλείψεις. Αλλά ΜΠΟΡΕΙΣ να βρεθείς σε ένα τέτοιο κόσμο; Χωρίς το Άγιο Πνεύμα η απάντηση θα ήταν όχι. Αλλά ΧΑΡΗ ΣΕ Αυτόν, η απάντηση είναι ένα χαρμόσυνο ΝΑΙ. Και σαν Μεσολαβητής ανάμεσα στους δύο κόσμους, Αυτός γνωρίζει τις ανάγκες σου, και ΠΟΙΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΒΛΑΨΟΥΝ. Η ιδιοκτησία είναι μια επικίνδυνη έννοια αν την αφήσουμε σε σένα. Το εγώ θέλει να ΕΧΕΙ πράγματα για την σωτηρία του, γιατί η κατοχή πραγμάτων ΕΙΝΑΙ ο νόμος του. Η κατοχή ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ για την κατοχή είναι το βασικό δόγμα του εγώ, ένας βασικός θεμέλιος λίθος στους ναούς που κτίζει για τον εαυτό του. Και στον βωμό ΤΟΥ απαιτεί να αποθέσεις ΟΛΑ τα πράγματα που σε προστάζει να αποκτήσεις, μην αφήνοντας σου καμιά χαρά από αυτά.

ΟΛΑ όσα σου λέει το εγώ ότι χρειάζεσαι θα σε βλάψουν. Γιατί παρόλο που σε παροτρύνει ξανά και ξανά να ΑΠΟΚΤΑΣ, δεν σου ΑΦΗΝΕΙ τίποτα, γιατί ό,τι αποκτήσεις θα στο ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ. Και ακόμα και μέσα από τα ίδια χέρια που το άρπαξαν θα το αποσπάσει βίαια και θα το εκτοξεύσει στην σκόνη. Γιατί όπου το εγώ βλέπει σωτηρία, ΒΛΕΠΕΙ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ, κι έτσι χάνεις ό,τι και να έχεις αποκτήσει στο όνομά του. Γι’ αυτό, μην ρωτάτε τους εαυτούς σας τι χρειάζεστε, διότι ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ, και η συμβουλή που θα δώσετε στους εαυτούς σας, θα σας βλάψει. Γιατί αυτό που ΕΣΕΙΣ νομίζετε ότι χρειάζεστε απλά θα εξυπηρετήσει μόνο για να σας δέσει στον κόσμο ΕΝΑΝΤΙΑ στο φως, και να σας καταστήσει απρόθυμους να αμφισβητήσετε την αξία που έχει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αυτός ο κόσμος για σας.

Μόνο το Άγιο Πνεύμα ΓΝΩΡΙΖΕΙ τι χρειάζεστε. Γιατί ΑΥΤΟΣ θα σας δώσει όλα τα πράγματα που ΔΕΝ εμποδίζουν την πορεία σας προς το φως. Και τι άλλο θα μπορούσατε να χρειάζεστε; Μέσα στον χρόνο, Αυτός σας δίνει όλα τα πράγματα που χρειάζεται να έχετε, και θα τα ανανεώνει όσο τα χρειάζεστε. Δεν θα πάρει τίποτα ΑΠΟ εσάς, όσο το χρειάζεστε για ΟΙΟΔΗΠΟΤΕ λόγο. Και όμως γνωρίζει ότι ΟΛΑ όλα όσα χρειάζεστε είναι προσωρινά και χρειάζεται να διαρκέσουν μόνο μέχρι να παραμερίσετε ΟΛΕΣ τις ανάγκες σας, και να μάθετε ότι όλες ΕΧΟΥΝ ικανοποιηθεί.

Άφησε, τότε, τις ανάγκες σου σε Εκείνον. Αυτός θα φροντίσει γι αυτές, χωρίς να τους δώσει καμία έμφαση. Ό,τι έρχεται σε σένα από Αυτόν έρχεται με ασφάλεια, διότι Εκείνος διασφαλίζει ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ ένα σκοτεινό σημείο, κρυμμένο μέσα στο μυαλό σου με το σκοπό να σε βλάψει. Κάτω από την καθοδήγησή Του, θα ταξιδεύεις ανάλαφρα και ευχάριστα, γιατί η ματιά Του βρίσκεται πάντα στο τέλος του ταξιδιού, που είναι και ο στόχος Του. Το Τέκνο του Θεού δεν είναι ένας ταξιδιώτης μέσα από ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥΣ κόσμους. Όσο ιερή και να γίνει η αντίληψή του, κανένας κόσμος ΕΞΩ από αυτόν δεν κρατά την κληρονομιά του. Μέσα στον ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ δεν ΕΧΕΙ καμία ανάγκη, διότι το φως δεν χρειάζεται τίποτα για να λάμπει ειρηνικά, και από ΜΟΝΟ ΤΟΥ, να αφήνει τις ακτίνες του να επεκτείνονται στο άπειρο με γαλήνη.

Παιδική αφέλεια

Μου ήρθε από τον φίλο Φώτη αυτό το mail. Καιρό είχα να γελάσω με την ψυχή μου.

Είναι αληθινά γράμματα που τα έγραψαν μικρά παιδιά στο Θεό

Απολαύστε τα !

Με συγχωρείς που δεν σου έγραψα νωρίτερα.
Μόλις αυτή τη βδομάδα έμαθα να γράφω.
Μάρθα

Αγαπητέ Θεέ, γιατί πρέπει να προσεύχομαι αφού έτσι κι αλλιώς
ξέρεις τι θέλω; Αν όμως σ' ευχαριστεί αυτό θα προσεύχομαι.
Σιού

Αγαπητέ Θεέ, αν ζούμε μετά το θάνατό μας, τότε γιατί να πεθάνουμε;
Ρόν



Αγαπητέ Θεέ, το αντρόγυνο στο διπλανό διαμέρισμα τσακώνεται για τα καλά
όλη την ώρα. Θα έπρεπε ν' αφήνεις να παντρεύονται μόνο οι πολύ καλοί φίλοι.
Νάν

Αγαπητέ Θεέ, πώς έγινε και δεν εφεύρες κανένα καινούργιο ζώο τελευταία;
Έχουμε πάντα τα ίδια τα παλιά.
Τζόννυ

Αγαπητέ Θεέ, ξέρω που λέει να γυρίζεις και το άλλο σου μάγουλο, τι γίνεται
όμως αν η αδερφή σου σε χτυπήσει στο μάτι;
Με αγάπη Τζέρεσσο

Αγαπητέ Θεέ, αν δεν πάρεις πίσω το μωρό, δεν θα καθαρίσω το δωμάτιό
μου.
Τζόυ

Αφού δεν θέλεις οι άνθρωποι να λένε κακά λόγια, γιατί τα εφεύρες;
Ευγένιος

Αγαπητέ Θεέ, ο Ντόναλντ έσπασε τη γυάλα, όχι εγώ. Τώρα πια το έχεις και
γραφτό.
Τζαίην

Αγαπητέ Θεέ, ήθελες πράγματι η καμηλοπάρδαλη να είναι έτσι,ή μήπως έκανες
λάθος;
Νόρμα

Αγαπητέ Θεέ, θα μπορούσες να γράψεις μερικές ακόμα ιστορίες;
Τις διαβάσαμε όλες αυτές που έγραψες και τις ξαναρχίσαμε.
Με ευγνωμοσύνη
Έμιλυ

Διαβάσαμε ότι ο Θωμάς Έντισον ανακάλυψε το φως. Εγώ νόμιζα ότι το είχες
ανακαλύψει εσύ.
Ντόνα

Αγαπητέ Θεέ, είσαι πλούσιος ή μόνο διάσημος;
Στήβεν

Πώς ήξερες ότι ήσουνα Θεός;
Τσάρλυ

Αγαπητέ Θεέ, στις απόκριες θα ντυθώ διάβολος. Σε πειράζει;
Μάρνιε

Αγαπητέ Θεέ, η δασκάλα λέει ότι οι μέρες άλλοτε μικραίνουν κι άλλοτε
μεγαλώνουν. Δεν μπορείς να καταλήξεις σε μια απόφαση;
Μίντυ

Αντί ν' αφήνεις τους ανθρώπους να πεθαίνουν και να φτιάχνεις άλλους,
γιατί δεν κρατάς αυτούς που έχεις τώρα;
Τζέην

Αγαπητέ Θεέ, είναι καλύτερα τ' αγόρια από τα κορίτσια; Ξέρω πως είσαι
αγόρι,αλλά προσπάθησε να είσαι δίκαιος.
Σύλβια

Αγαπητέ Θεέ, ελπίζω να μην έχουν καμιά ιδιαίτερη αξία τα μυρμήγκια,
γιατί τα πατάω όλη την ώρα.
Ντένις

ΛΑΙΜΑΡΓΙΑ

Το άρθρο του φίλου μου Δέλτα για την απληστία μου έδωσε την αφορμή να αναρτήσω αυτό το άρθρο για την λαιμαργία.

Πολλοί γνωρίζουν τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα (λαιμαργία, λαγνεία, φθόνος, οργή, φιλαργυρία, περηφάνεια, οκνηρία) τα οποία οφείλουν την "πατρότητά" τους σε δοξασίες αλλά και λογοτεχνικά κείμενα του μεσαίωνα (για παράδειγμα, τη "Θεία Κωμωδία" του Δάντη, τον "Χαμένο Παράδεισο" του Μίλτον και για όποιον έχει δει την ταινία Seven με τον Μπραντ Πιτ και τον Μόργκαν Φρίμαν θα του είναι γνωστά.

Από εκεί και πέρα όμως η λαιμαργία ιδίως αν οδηγεί στην παχυσαρκία αν και σίγουρα είναι απειλές για την υγεία μας, είναι πολύ δύσκολο να πούμε ότι αποτελούν "αμάρτημα" καθώς μπορεί να αποτελεί ακόμη και σύμπτωμα διαταραχών του οργανισμού, οργανικής ή ψυχογενούς αιτιολογίας (όπως πχ ο υπερθυρεοειδισμός ή η ψυχογενής βουλιμία), αλλά ακόμη και αποτέλεσμα της λήψης κάποιων φαρμάκων.

Πάντως πολλές φορές όταν κάποιος είναι λαίμαργος, αυτό που πραγματικά θέλει να νιώσει, είναι ένα γέμισμα συναισθηματικό, που δεν το βρίσκει από άλλους ανθρώπους κ έτσι καταφεύγει στο υπερβολικό φαγητό. Αυτή η υπερβολή απλά μας δημιουργεί προβλήματα υγείας, σοβαρά πολλές φορές όπως καργιαγγειακά νοσήματα, διαβήτη, κ.α..

Πάντως η λαιμαργία ως κατάσταση αν δεν είναι αποτέλεσμα φαρμακευτικής αγωγής ή κάποιων άλλων ασθενειών έχει άμεση σχέση με την προσκόλληση και τον εγωισμό. Αν δεν σκεφτόμαστε εγωιστικά και δεν θέλουμε να ικανοποιούμε όλη την ώρα τον εγωισμό μας τότε όλα θα ήταν πιο απλά και πιο όμορφα.

Επομένως είμαστε λαίμαργοι γιατί σκεφτόμαστε με το μυαλό μόνο τον εαυτό μας. Θα έπρεπε όμως να "σκεφτούμε" τον εαυτό μας και με την καρδιά μας, δηλαδή να τον αγαπήσουμε και να τον προσέχουμε.

Γιατί όσα χρόνια και αν ζήσουμε σε αυτήν την ζωή σε αυτήν την Γη, η ζωή μας θα είναι μοναδική και το σώμα μας θα ανήκει μόνο στους εαυτούς μας και μόνο εμείς θα το προσέχουμε...

Πάντως αν κάποιος είναι λαίμαργος και θέλει να το αλλάξει αυτό θα πρέπει να κάτσει να συζητήσει με τον εαυτό του σχετικά με το τι κάνει στη ζωή του, πως ζει, και τι θα ήθελε να κάνει κάθε μέρα για νιώθει πραγματικά καλά και ευχάριστα.

Αν συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να ζούμε τη στιγμή συνειδητά, αν νιώσουμε την φύση, περπατήσουμε, διαβάσουμε, χορέψουμε, ποτίσουμε τα λουλούδια, και ένα σωρό άλλα πράγματα που μπορεί να μας γεμίζουν και να νιώθουμε καλά με τον εαυτό του, και δεν σκεφτόμαστε το Εγώ του, τότε όλα όλα γύρω μας θα είναι σε ισορροπία οπότε και εμείς θα είμαστε σε μία αρμονία και έτσι θα νιώθουμε όμορφα και ευτυχισμένα.

Απληστία

Σκάβοντας για να ανεβάσω ένα φράχτη που θα χώριζε το οικόπεδό μου από των γειτόνων μου, βρήκα θαμμένο στον κήπο ένα παλιό μπαούλο γεμάτο χρυσά νομίσματα.

Εμένα δε μου κίνησε το ενδιαφέρον ο πλούτος, αλλά το παράδοξο του ευρήματος.

Ποτέ δεν υπήρξα φιλοχρήματος, ούτε και νοιάζομαι πολύ για τα ακριβά πράγματα…

Αφού ξέθαψα το μπαούλο, έβγαλα τα νομίσματα και τα γυάλισα. Ήταν τόσο βρώμικα και σκουριασμένα – τα καημένα !

Καθώς τα τακτοποιούσα σε στοίβες πάνω στο τραπέζι μου, άρχισα να τα μετράω…

Μαζευόταν μια αληθινή περιουσία.

Μόνο αφού πέρασε καιρός άρχισα να φαντάζομαι όλα τα πράγματα που θα μπορούσα να αγοράσω με αυτά…

Σκεφτόμουν πόσο χαρούμενος θα ήταν ένας άπληστος που θα έπεφτε πάνω σε έναν τόσο σημαντικής αξίας θησαυρό…

Ευτυχώς …

Ευτυχώς δεν ήμουν τέτοια περίπτωση …

Χθες ήρθε ένας κύριος να διεκδικήσει τα νομίσματα.

Ήταν ο γείτονας μου.

Προσπαθούσε να με πείσει, ο άθλιος, πως τα νομίσματα τα είχε θάψει ο παππούς του και πως γι’ αυτό του ανήκαν.

Εκνευρίστηκα τόσο…

… που τον σκότωσα !

Αν δεν τον είχα δει να ζητάει τόσο απελπισμένα να τα αποκτήσει θα του τα είχα δώσει γιατί, αν υπάρχει κάτι που δεν με ενδιαφέρει, είναι τα πράγματα που αποκτώνται με λεφτά …

Αλλά - το δίχως άλλο -,
δεν αντέχω τους άπληστους ανθρώπους…

Σήμερα μάλωσα με την γυναίκα μου.

Τόλμησε να με αποκαλέσει άπληστο !

Με έδιωξε από το σπίτι και πέταξε όλα τα πράγματά μου στο δρόμο …

(δείτε το video)

.

Εγώ άπληστος ;;;

.

Πάνω βλέπετε μια αγαπημένη φωτογραφία από την βρεφική μου ηλικία

kokoro

Η λίμνη είναι σιωπηλή – δεν συμβαίνει ούτε ο ελάχιστος κυματισμός. Αντικαθρεπτίζει τέλεια. Είναι νύχτα πανσέληνου και το φεγγάρι αντανακλάται στη λίμνη.

Και το έχεις προσέξει ; Η αντανάκλαση του φεγγαριού είναι πιο όμορφη από ό,τι είναι το φεγγάρι στον ουρανό. Κάτι προστίθεται στο φεγγάρι – η γαλήνη της λίμνης, η σιωπή της λίμνης, η δροσιά της λίμνης. Η ομορφιά της λίμνης που αντανακλάται σαν καθρέπτης, προστίθεται στο φεγγάρι. Είναι κάτι περισσότερο. Όταν αντανακλά ο Θεός μέσα σου γίνεται ακόμα πιο όμορφος. Κάτι προστίθεται.

Αν όμως σκέφτεσαι, τότε υπάρχουν κυματισμοί. Τότε η λίμνη ταράζεται. Τότε δεν αντανακλάς πια. Τότε είσαι πάρα πολύ βλαβερός για την πραγματικότητα. Τότε το φεγγάρι δεν αντανακλάται έτσι όπως είναι, αλλά καταστρέφεται από τα κύματά σου. Και αν υπάρχουν μεγάλα κύματα, τότε φυσικά καταστρέφεται ακόμα περισσότερο. Τότε όχι μόνο δεν προσθέτεις τίποτα στην ομορφιά του φεγγαριού, αλλά του παίρνεις όλη του την ομορφιά και το διαστρεβλώνεις. Δεν μοιάζει πια με το φεγγάρι, είναι κάτι άλλο. Δεν είναι αληθινό, είναι ψεύτικο.

Διαλογισμός είναι η απουσία νοητικής σκέψης. Ο νους δεν σκέπτεται πια. Ο νους είναι σιωπηλός. Δεν χαρακτηρίζεται από πνευματική δραστηριότητα. Είναι καθαρή επίγνωση μέσα στην ηρεμία του τίποτε. Οι Ιάπωνες έχουν μια πολύ όμορφη λέξη γι’ αυτό. Το ονομάζουν κόκορο. Κόκορο σημαίνει το απόλυτο τίποτα. Κόκορο σημαίνει τρομερή απουσία. Κόκορο σημαίνει λευκότητα, δεν σημαίνει όμως άρνηση. Το τίποτα δίνει την αίσθηση ότι κάτι ακυρώνεται, καταργείται. Όχι ! Προφανώς, όλα όσα είναι σκουπίδια καταργούνται. Από τη στιγμή όμως που έχεις καταργήσει όλα τα σκουπίδια, η ίδια σου η εσώτατη φύση σηκώνει το ανάστημά της. Είναι κάτι πολύ θετικό.

Όταν τα κύματα έχουν εξαφανιστεί από τη λίμνη, μπορείς να πεις πως δεν υπάρχει τίποτα στην επιφάνεια της λίμνης. Το μόνο που επιπλέει είναι το απόλυτο τίποτα. Αυτό όμως δεν είναι κάτι αρνητικό. Στην πραγματικότητα, μέσα στην απόλυτη σιωπή, η λίμνη εμφανίζει τον ίδιο της τον εαυτό. Η φύση της είναι ορατή στην επιφάνεια. Εκείνα τα κύματα την έκρυβαν. Τώρα βρίσκεται εκεί, παρούσα, καθόλου θορυβώδης, πάρα πολύ ήσυχη. Δεν ισχυρίζεται «εγώ είμαι εδώ», επειδή δεν υπάρχει πια «εγώ».

Το «εγώ» δεν είναι τίποτε άλλο από το σύνολο των θορύβων σου. Όταν ο θόρυβος εξαφανιστεί, όταν ο νους δεν βρίσκεται πια εκεί, ξαφνικά υπάρχεις για πρώτη φορά, χωρίς όμως να είσαι εσύ. Δεν υπάρχεις πια με τον παλιό τρόπο. Έχεις πεθάνει κι έχεις γεννηθεί ξανά. Αυτή είναι η δεύτερη παιδική ηλικία.

Καλλιεργήστε Θετικές Σκέψεις και Συναισθήματα - Μερος Β'

Μας αγαπούν καθένα από μας προσωπικά

Όλοι μαζί σαν ανθρωπότητα έχουμε δημιουργήσει και επιλέξει αυτήν την κατάσταση σαν ευκαιρία να κάνουμε το επόμενο βήμα προς την πνευματική απελευθέρωσή μας από το φόβο και προς τη βαθύτερη σύνδεσή μας με την απεριόριστη εσωτερική μας δύναμη. Βασισμένοι σ’ αυτήν την αντίληψη, μπορούμε τώρα να αρχίσουμε να κατανοούμε και να αισθανόμαστε ότι ο Θεός και το σύμπαν αγαπούν χωρίς όρους καθένα από μας προσωπικά.

Δεν υπάρχει τίποτα που έχει συμβεί, συμβαίνει τώρα ή θα συμβεί στο ξεδίπλωμα της ζωής μας, το οποίο δεν είναι δική μας δημιουργία - είτε από τις επιλογές του εγώ μας είτε από τις επιλογές της ψυχής μας. Δεν υπάρχει τιμωρία. Δεν υπάρχει κίνδυνος. Τίποτα δεν μπορεί να συμβεί κατά τύχη. Τίποτα δεν θα συμβεί ποτέ που δεν είναι για το ύψιστο όφελός μας σαν ψυχές που αναζητούμε να θυμηθούμε τον αληθινό εαυτό μας μέσα σ’ αυτά τα υλικά σώματα, όπου έχουμε χάσει την αίσθηση της άμορφης αθανασίας μας.

Κάθε γεγονός, κάθε συμβάν είναι έκφραση αγάπης από το σύμπαν, δίνοντας μας την ευκαιρία να το χρησιμοποιήσουμε για να αντιληφθούμε την αλήθεια ή όχι. Έχουμε ελεύθερη βούληση. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις εμπειρίες για ύψιστο σκοπό - να ανακαλύψουμε την εσωτερική μας αξία, ασφάλεια, ελευθερία και ικανοποίηση. Ή μπορούμε να βυθιστούμε στο φόβο, την αποθάρρυνση, τον πόνο, την πίκρα, τη μνησικακία, το θυμό, την ενοχή, το μίσος ή την ανημπόρια. Αυτή είναι η ελεύθερη βούλησή μας. Τα γεγονότα έχουν δημιουργηθεί από τις προηγούμενες ή τις τωρινές μας σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις και από τις επιλογές της ψυχής μας σε συνδυασμό με τα μαθήματα που έχουμε επιλέξει ατομικά και ομαδικά να μάθουμε σ’ αυτό το σημείο της εξελικτικής πορείας μας. Αλλά το πώς τα χρησιμοποιούμε και πώς αντιδρούμε σ’ αυτά τα γεγονότα και τις καταστάσεις είναι δική μας ελεύθερη επιλογή.

.

Αυτή είναι η επιλογή που έχουμε σε «καιρούς δοκιμασίας». Δεν χρειάζεται να συγχέουμε, όπως κάναμε για χιλιάδες χρόνια, τις ευκαιρίες, οι οποίες μας έχουν δοθεί μέσα από αυτές τις δοκιμασίες που εμείς έχουμε βάλει για τον εαυτό μας, με κάποια μορφή τιμωρίας. Δεν υπάρχει θεία τιμωρία. Είναι μια ψευδαίσθηση. Πώς θα μπορούσε ποτέ ένα θεϊκό ον αγάπης χωρίς όρους, που ζητά από μας να αγαπάμε ακόμη και τους εχθρούς μας, να έχει αρνητικά συναισθήματα ή να τιμωρεί τα δημιουργήματα εκείνα που στην ουσία είναι προβολές του Θεού στο υλικό επίπεδο; Δεν είναι λογικό. Η ιδέα της τιμωρίας από το Θεό ή το σύμπαν είναι μια παλιά, μάλλον παιδιάστικη, αντίληψη για το Θεό και έχει χάσει τη χρησιμότητά της καθώς προχωρούμε προς την πραγμάτωση και την εκδήλωση του δικού μας εσώτερου θεϊκού δυναμικού.

Εκείνοι που μέχρι τώρα πίστευαν ότι είμαστε αδύναμοι και ανάξιοι αμαρτωλοί μπορεί να ωφεληθούν από τη γνώση ότι ο πραγματικός σκοπός της Χριστιανοσύνης, όπως εκφράστηκε από τους πρώτους Πατέρες της Εκκλησίας, είναι η «θέωση» ή η διαδικασία να γίνουμε «καθ’ ομοίωση». Με την απελευθέρωση του εαυτού μας από το φόβο και την ενοχή, προωθούμε τις εσωτερικές πνευματικές αξίες όπως η αγάπη, η ειρήνη, η σωστή δράση, η αλήθεια, η μη βία, η ανιδιοτέλεια και το νοιάξιμο και η υπηρεσία προς τους άλλους. Αυτές οι ιδιότητες εκδηλώνουν την «Εικόνα του Θεού» η οποία βρίσκεται δυνητικά μέσα μας όπως η Ομοίωση του Θεού στη ζωή μας. Αυτό είναι ένα βασικό βήμα στη Θέωση - να γίνουμε σαν το Θεό ενώ βρισκόμαστε μέσα στο σώμα.

Είναι ουσιώδες να απελευθερωθούμε από την αίσθηση ότι ζούμε μέσα σε ένα δύσκολο, εχθρικό σύμπαν που τιμωρεί. Χρειάζεται τώρα να αφήσουμε αυτές τις λιγότερο εξελιγμένες αντιλήψεις και να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι μαζί - όλες οι ψυχές, ενσαρκωμένες και μη - εμπεριέχουμε το ον που αποκαλούμε Θεό. Είμαστε εκφράσεις της Θείας συνειδητότητας μέσα σ’ αυτά τα προσωρινά φυσικά σώματα. Είμαστε οι δημιουργοί της ατομικής μας πραγματικότητας και συν-δημιουργοί της κοινωνικής, εθνικής και πλανητικής πραγματικότητας.

Μαθαίνοντας και εκδηλώνοντας

Βρισκόμαστε σε μια διαδικασία όπου μαθαίνουμε να εκδηλώνουμε ακόμη περισσότερο θετικές πραγματικότητες με αφθονία, ειρήνη, ισότητα, αγάπη και ευτυχία για όλους. Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας. Έχουμε αποδεχτεί να ξεχάσουμε προσωρινά τον αληθινό άμορφο εαυτό μας και να ταυτιστούμε με το σώμα και το νου. Στα υψηλότερα επίπεδα της ύπαρξής μας αγαπάμε τον καθένα - ακόμη κι αυτούς που μας βλάπτουν και μας ενοχλούν. Το εγώ μας μπορεί να μην τους αγαπάει. Αλλά εμείς τους αγαπάμε. Γι’ αυτό το λόγο ο Χριστός μάς ζήτησε να αγαπάμε αυτούς που μας βλάπτουν, επειδή έτσι συνδεόμαστε με τον αληθινό πνευματικό εαυτό μας που στην πραγματικότητα ήδη αγαπά τους άλλους και δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά.

Όταν κατανοήσουμε ότι ζούμε μέσα σε μια πραγματικότητα αγάπης, θα νιώθουμε ασφαλείς και ήρεμοι σε όλες τις καταστάσεις και θα μπορούμε να βοηθάμε τους γύρω μας να κάνουν το ίδιο. Η ενέργειά μας θα μετατραπεί τότε από το φόβο, την κακία και το θυμό σε ατομική και συλλογική αναζήτηση λύσεων. Θα είμαστε πολύ περισσότερο αποτελεσματικοί στη δημιουργία της ασφάλειας, αφθονίας και ευτυχίας που ψάχνουμε.

Μπορείτε να το κάνετε με το να συνειδητοποιήσετε και να θυμηθείτε τα ακόλουθα:

.

1. Στην ουσία είστε αθάνατη θεϊκή συνειδητότητα που έχετε προσωρινά προβάλει τη συνειδητότητά σας σ’ αυτό που ονομάζετε σώμα σας. Δεν υπάρχει γέννηση, μόνο μια προσωρινή προβολή της συνειδητότητάς σας σ’ αυτό το σώμα και το νου. Στην πραγματικότητα δεν έχετε ποτέ γεννηθεί και δεν θα πεθάνετε ποτέ.

2. Απλά μια μέρα θα αποσύρετε τη συνειδητότητά σας από το σώμα σας τη χρονική στιγμή που εσείς επιλέγετε, ανεξάρτητα από τις συνθήκες της αποχώρησής σας, η οποία μπορεί να γίνει σιγά-σιγά ή ξαφνικά. Δεν μπορείτε και δεν θα αποσύρετε τη συνειδητότητά σας από το σώμα σας μέχρι εσείς οι ίδιοι να επιλέξετε το χρόνο. Ακόμη και στην ακραία πιθανότητα που κάποιος μπορεί να σας «δολοφονήσει», αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με την εσωτερική σας συγκατάθεση - για την οποία φυσικά το εγώ και ο νους σας δεν θα έχουν επίγνωση.

3. Το ίδιο ισχύει για όλα τα γεγονότα που έχουν συμβεί ή θα εμφανιστούν στη ζωή σας. Τίποτα δεν θα συμβεί που δεν θα το έχετε με κάποιο τρόπο δημιουργήσει ή επιλέξει σε κάποιο επίπεδο. Ό,τι έχει ποτέ συμβεί, συμβαίνει και θα συμβεί, θα είναι πάντοτε η καλύτερη ευκαιρία για την εξέλιξη και την αφύπνισή σας στην αλήθεια. Μπορείτε να είστε ήρεμοι ότι θα συμβεί μόνο αυτό που εξυπηρετεί το καλύτερο δυνατό συμφέρον σας σαν ψυχή στη διαδικασία της εξέλιξης.

.

4. Με τον ίδιο τρόπο όλοι οι αγαπημένοι σας είναι επίσης αιώνιες, αθάνατες αδελφές ψυχές που έχουν επιλέξει να παίξουν τους προσωρινούς ρόλους τους στο δράμα της ζωής σας (όπως κι εσείς παίζετε το δικό σας ρόλο στη δική τους ζωή) και οι οποίοι έχουν επιλέξει τις δικές τους εμπειρίες και μαθήματα. Τίποτε δεν συμβαίνει και δεν θα συμβεί στη ζωή τους που δεν είναι αυτό που δημιουργούν ελεύθερα μόνοι τους και επιλέγουν σαν ευκαιρία για να μάθουν τα επιλεγμένα μαθήματά τους. Έχουν κι αυτοί ελεύθερη βούληση να μάθουν ή όχι. Μπορεί να χρειαστεί να δημιουργήσουν περισσότερο πόνο πριν να είναι έτοιμοι να μάθουν. Μερικές φορές μπορούμε να τους βοηθήσουμε και άλλες φορές δεν είναι ανοικτοί και έτοιμοι για βοήθεια. Αυτό είναι κάτι που χρειάζεται να αποδεχτούμε και να είμαστε ήρεμοι.

Η ανησυχία και ο φόβος για τους αγαπημένους μας το μόνο που κάνει είναι να υπονομεύει τη δική τους αίσθηση δύναμης και αυτοπεποίθησης. Μπορούμε να τους βοηθήσουμε πολύ πιο αποτελεσματικά με το να τους αντιλαμβανόμαστε σαν αιώνιες ισχυρές πνευματικές υπάρξεις που έχουν επιλέξει τα μαθήματα και τις προκλήσεις της ζωής τους και με το να πιστεύουμε στην ικανότητά τους να αντιμετωπίσουν και να ωφεληθούν από αυτές τις δοκιμασίες.
Υπάρχει μια ιστορία, που πιστεύω ότι είναι αληθινή, για έναν άνθρωπο που είδε μια πεταλούδα να αγωνίζεται να βγει από το κουκούλι της. Αποφάσισε να την βοηθήσει ανοίγοντας το κουκούλι με το μολύβι του για να επιτρέψει στην πεταλούδα να απελευθερωθεί χωρίς προσπάθεια. Όμως, η πεταλούδα δεν μπορούσε να πετάξει, επειδή τα φτερά της μπορούσαν να αναπτυχθούν μόνο μέσα από την προσπάθεια που κατέβαλε σπρώχνοντας με τα φτερά πάνω στα τοιχώματα. Παρέμεινε στο έδαφος.

Μέσα από την αγάπη και το νοιάξιμο για τους αγαπημένους μας και ιδιαίτερα για τα παιδιά μας, συχνά κάνουμε το λάθος να λύνουμε τα προβλήματά τους, έτσι ώστε στο τέλος δεν έχουν φτερά να πετάξουν. Ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσουμε τους αγαπημένους μας είναι να εφαρμόσουμε Ho’oponopono (θα το συζητήσουμε αργότερα) και να τους οραματιστούμε γεμάτους με το εσωτερικό φως του αληθινού πνευματικού εαυτού τους να τους ενεργοποιεί με δύναμη και εσωτερική καθοδήγηση. Κάθε φορά που φοβάστε ή ανησυχείτε για έναν αγαπημένο σας, αν θέλετε πραγματικά να βοηθήσετε, συγκεντρώστε το νου σας σ’ αυτήν την εικόνα του με φως, δύναμη και εσωτερική καθοδήγηση. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα τον ενδυναμώσετε αντί να συμμετέχετε στην ψευδαίσθηση της αδυναμίας του. Αυτή είναι η μεγαλύτερη βοήθεια που μπορείτε να προσφέρετε στους αγαπημένους σας.

.

5. Οι ευκαιρίες μας για ανάπτυξη και εξέλιξη έρχονται με δόσεις που μπορεί να δυναμώνουν τους «πνευματικούς μυς» μας, αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να τους βλάψουν, εκτός κι αν εμείς οι ίδιοι αγνοήσουμε την εσωτερική μας δύναμη. Όταν θέλουμε να αυξήσουμε το βάρος που μπορούμε να σηκώσουμε, δεν είναι λογικό να σηκώνουμε τα ίδια βάρη που σηκώναμε για χρόνια. Χρειάζεται να αυξήσουμε το βάρος, αλλά όχι τόσο πολύ που να δημιουργήσουμε βλάβη στη μέση μας από την προσπάθεια. Με τον ίδιο τρόπο, «επιλέγουμε» τις ευκαιρίες ανάπτυξης που δοκιμάζουν τους πνευματικούς μυς μας, αλλά πάντοτε σε δόσεις που έχουμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε. Δεν θα μας δοθεί ποτέ μια ευκαιρία ανάπτυξης που είναι πέρα από την ικανότητά μας να την αντιμετωπίσουμε. Όμως, έχουμε ελεύθερη βούληση να προσεγγίσουμε την εσωτερική μας δύναμη ή να την αγνοήσουμε και να νιώθουμε αδύναμοι, και έτσι να επιτρέψουμε στο γεγονός ή την κατάσταση να μας σύρουν στον πόνο, το φόβο, την απελπισία, την κατάθλιψη και την ανημπόρια. Μερικοί άνθρωποι μετά τον πρώτο πόνο ή φόβο, επανέρχονται και επανασυνδέονται με την εσωτερική τους δύναμη και άλλοι όχι. Είναι δική μας επιλογή.

6. Όλα τα γεγονότα και οι πραγματικότητες είναι προσωπικές δημιουργίες, ακόμη και σε όλες τις περιβαλλοντικές καταστροφές. Ο Χριστός μιλώντας για τη Δευτέρα Παρουσία είπε ότι «δύο άνδρες θα βρίσκονται στον αγρό, ένας θα φύγει και ένας θα μείνει». Αυτό, για μένα, σημαίνει ότι ακόμη και σε μια μαζική καταστροφή, είτε είναι σεισμός, πλημμύρα, φωτιά είτε μια οικονομική κρίση, αυτό που θα συμβεί στον καθένα θα είναι αυτό που αυτή η συγκεκριμένη ψυχή χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Τίποτε δεν θα συμβεί σε σας επειδή συμβαίνει στους άλλους. Ανεξάρτητα από ό,τι γίνεται στους άλλους γύρω σας, σε σας θα συμβεί μόνο αυτό που έχετε επιλέξει και δημιουργήσει. Όταν ένα ατύχημα, όπως η συντριβή αεροπλάνου, έχει σαν αποτέλεσμα το θάνατο πολλών ανθρώπων, είναι επειδή καθένας απ’ αυτούς έχει επιλέξει αυτόν τον τρόπο απόσυρσης της συνειδητότητάς του από το προσωρινό φυσικό σώμα. Αν κάποιοι είχαν εισιτήριο για την πτήση, αλλά δεν είχαν επιλέξει αυτόν τον τρόπο απόσυρσης, αυτοί κατά κάποιον τρόπο θα εμποδιστούν να μπουν στο αεροπλάνο, ενώ άλλοι που δεν ήταν στη λίστα της πτήσης, αλλά έχουν επιλέξει αυτό το μέσο αναχώρησης από το σώμα, ξαφνικά θα βρεθούν σ’ αυτήν την πτήση.


Όταν αρχίζουμε να σκεφτόμαστε μ’ αυτόν τον τρόπο, θα βιώσουμε εσωτερική ηρεμία και διαύγεια και θα συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε σε σύμπαν αγάπης και ότι ο Θεός, του οποίου είμαστε μέρος, μας αγαπά χωρίς όρους. Θα νιώσουμε ευγνωμοσύνη και θα αντιληφθούμε κάθε πρόκληση σαν μια ευκαιρία για βαθύτερη σύνδεση με τον αληθινό εαυτό μας. Θα εκδηλώσουμε τότε όλη την αφθονία, υγεία, χαρά και αγάπη που επιθυμούμε να έχουμε.

Ρόμπερτ Ηλίας Νατζέμυ

ΕΡΩΤΑΣ!

Δικό μου ...

Βλέπεις ένα όμορφο λουλούδι – ένα τριαντάφυλλο πάνω στην τριανταφυλλιά – και αμέσως πας και το κόβεις. Θέλεις να το αποκτήσεις και το σκοτώνεις ! Τώρα το βάζεις στο πέτο σου, μα είναι ένα νεκρό λουλούδι, ένα πτώμα. Δεν είναι πια όμορφο. Πως μπορεί κάτι νεκρό να είναι όμορφο ; Είναι απλώς μια ανάμνηση και σβήνει. Ήταν τόσο ζωντανό πάνω στην τριανταφυλλιά, τόσο όμορφο και τόσο ευτυχισμένο και υπήρχε χορός και τραγούδι γύρω του. Κι εσύ τα σκότωσες όλα αυτά. Τώρα κουβαλάς ένα νεκρό λουλούδι στο πέτο σου.

Αυτό κάνουμε με όλα γύρω μας. Είτε είναι ομορφιά, είτε είναι αγάπη, είτε είναι Θεός. Προσπαθώντας να τα αποκτήσουμε, τα σκοτώνουμε.

ΗΘΙΚΗ

Ο όρος ηθική προέρχεται από τη λέξη ήθος, που σημαίνει χαρακτήρας, συμπεριφορά. Η χρησιμοποίηση του όρου "ηθική" καθιερώθηκε από τον Αριστοτέλη που ονόμασε έτσι τις αρετές στις οποίες βασίζονται οι πράξεις μας.

Βέβαια η ηθική σχετίζεται άμεσα και με την πνευματική μας ανάπτυξη είναι το ζήτημα της ποιότητας του χαρακτήρα μας. Ενδιαφερόμαστε για απόκτηση εμπειριών, γνώσεων, μελετούμε βιβλία και διδασκαλίες, ξεχνούμε όμως τον χαρακτήρα μας. Οι διάφορες θρησκείες δίνουν μεγάλη σημασία στο θέμα αυτό.

Το ερώτημα όμως είναι: Είμαστε τελικά καλοί άνθρωποι, εργαζόμαστε για το καλό; Η ερώτηση αυτή ακούγεται απλοϊκή στα αυτιά μας, όμως έχει τεράστια σημασία για την πρόοδό μας και η απάντηση σε αυτή δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, διότι το ονειροπαρμένο εγώ μας έχει πάντοτε την τάση να αποδίδει στον χαρακτήρα μας προτερήματα που ενδεχομένως δεν διαθέτουμε. Έτσι νοιώθουμε σπουδαιότεροι (ή κατώτεροι) από αυτό που στην πραγματικότητα είμαστε. Τέτοιου είδους αυταπάτες στέκονται σαν ένα τεράστιο εμπόδιο ανάμεσα σε εμάς και την πραγματική μας κατάσταση, εμποδίζουν την αυτογνωσία και δεν μας επιτρέπουν να σχηματίσουμε την σωστή εικόνα για τον εαυτό μας.

Τι είναι άραγε η ηθική; Η Ηθική ορίζεται ως το σύνολο των ηθικών κανόνων που διέπουν τις διάφορες κοινωνίες, σύγχρονες και παλιότερες, η συσσωρευμένη πείρα που προκύπτει από την εφαρμογή ή μη των κανόνων αυτών.

Οι έννοιες όμως αυτές ποικίλουν από εποχή σε εποχή και από λαό σε λαό. Οι διάφορες εθιμικές καταστάσεις που συνεχώς τροποποιούνται και καθορίζουν το τι είναι η κατά τόπους και χρόνους ηθική. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη η ηθική καθορίζεται από τα ήθη και τα έθιμα ενός λαού. Είναι κάτι το μεταβλητό, υποκειμενικό και αμφισβητήσιμο. Υπάρχει όμως αντικειμενική ηθική στην οποία μπορούμε να βασιστούμε και η οποία δεν αλλάζει με την πάροδο του χρόνου και που να είναι ανεξάρτητη από ήθη, έθιμα, συνήθειες και κοινωνικές συνθήκες. Κάτι που δεν εξαρτάται από τις ορέξεις του καθενός;

Αυτήν την μορφή ηθικής μπορούμε να πούμε ότι εκφράζει λεγόμενη φωνή της συνείδησής μας, με την φωνή της καρδιάς μας, που θα μας πληροφορήσει πότε πράττουμε σωστά και πότε λάθος. Πάντοτε όμως με την προϋπόθεση ότι το αισθητήριο της καρδιάς μας δεν είναι μολυσμένο, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό, από τον εγωισμό και την κακία μας και δεν έχει μπερδευτεί η λογική μας σκέψη από τις διάφορες απόψεις περί καλού, που κυκλοφορούν στην κοινωνία. Αν λοιπόν αυτό το αισθητήριο όργανο είναι υγιές θα μας πληροφορεί το τι είναι καλό και τι κακό, ανάλογα με την κάθε περίσταση.

Η αντικειμενική ηθική λοιπόν δεν έχει καμία σχέση με κανόνες. Είναι προσαρμοστική, ανάλογα με τις ιδιομορφίες της κάθε περίπτωσης, πράγμα που οι κανόνες δεν μπορούν να το πράξουν γιατί είναι άκαμπτες δογματικές γενικότητες. Αυτός ο οποίος απορρίπτει τους κανόνες και επικοινωνεί με την φωνή της δικής του συνείδησης, δεν έχει καμία σχέση με δόγματα, θεωρίες και την λεγόμενη κοινή γνώμη. Υπακούει στην δική του εσωτερική πηγή της ηθικής και έχει, όπως λέμε, ανοιχτό μυαλό. Όχι όμως με την έννοια της ευμεταβλητότητας, ή της αποδοχής του κακού σαν να μην διαφέρει σε τίποτε από το καλό, αλλά με την έννοια της ανταπόκρισης σε κάθε ιδιαίτερη και ξεχωριστή περίπτωση με τον κατάλληλο μη τυπικό, αλλά ουσιαστικό τρόπο. Αν κάνουμε μια τολμηρή σκέψη θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος που λειτουργεί έτσι δημιουργεί, μάλλον εφευρίσκει, έναν διαφορετικό ηθικό κανόνα για κάθε περίσταση. Όχι όμως αυθαίρετο προκειμένου να βολευτεί, αλλά διαισθητικά βασισμένο σε αιώνιους σταθερούς πνευματικούς νόμους, που υπερβαίνουν τα δόγματα και την διανοητική κατανόηση και είναι προσαρμοσμένος στην τρέχουσα πραγματικότητα, χωρίς φαντασιώσεις και ξένες επιρροές.

Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει συμπεριφορά ακατανόητη από τους πολλούς. Τέτοια ήταν η στάση του Ιησού σε σχέση με τα έθιμα της εποχής του. Συγχωρούσε παραπτώματα γυναικών (τότε δεν τις είχαν πολύ σε εκτίμηση), τις υπερασπιζόταν μπροστά σε όλους λέγοντας το περίφημο – ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω – έδινε όμως και κάποιες συμβουλές σε αυτές, δείχνοντας έτσι ότι δεν εγκρίνει την συμπεριφορά τους. Αυτό έδειχνε ως κάτι αρνητικό, ή τουλάχιστον αντιφατικό, αν χρησιμοποιήσουμε σαν κριτήρια τα ήθη και τα έθιμα της εποχής του. Σύμφωνα όμως με την δική του ηθική ήταν κάτι σωστό και η καταλληλότερη αντίδραση στο πρόβλημα του είχε να αντιμετωπίσει. Αυτός λειτουργούσε έξω από κανόνες. Έλεγε ότι το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο. Το πνεύμα δεν μπορούμε να το κλείσουμε σε κανόνες, δεν υπακούει σε αυτούς. Είναι απόλυτα προσαρμοσμένο στις ανάγκες της πραγματικότητας.

Η ουσιαστική ηθική λοιπόν είναι η επαφή με την ίδια την φωνή της συνείδησής μας. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, διότι είμαστε επηρεασμένοι από τις τρέχουσες απόψεις, από τα θρησκευτικά και φιλοσοφικά δόγματα, από την ανατροφή μας, από την διάθεσή μας την κάθε στιγμή, από τις παραξενιές μας και γενικώς από αυτό που μας βολεύει. Ερευνώντας όμως σταθερά μέσα μας, με ειλικρίνεια, με επιμονή και σε συνάρτηση πάντα με την άμεση πραγματικότητα, κάνοντας ασφαλώς πειραματισμούς και λάθη, κατορθώνουμε σιγά σιγά να ξεδιαλύνουμε την φωνή της ηθικής μέσα μας και να αφουγκραζόμαστε τις υποδείξεις της. Η αντικειμενική ηθική είναι μία αίσθηση ισορροπίας ανιδιοτέλειας και πίστης. Είναι εγγενή ικανότητα να βάζει κανείς τον εαυτό του στην θέση των άλλων. Διαφέρει πολύ από τα καθιερωμένα, τα καθώς πρέπει, τις θρησκοληπτικές ενοχικές φοβίες και τα πάντοτε ύποπτης προέλευσης "μη".

Όποιος κατορθώσει να ξεδιαλύνει την φωνή της πραγματικής του συνείδησης, ανάμεσα στις πολλές άλλες ξένες φωνές, θα βρει τον δάσκαλο μέσα του. Θα έχει μια ασφαλή πυξίδα που θα τον καθοδηγεί στις διάφορες περιστάσεις της ζωής του. Οι κανόνες και οι πάσης φύσης δεκάλογοι χρειάζονται σε εκείνους που δεν έχουν ζωντανή επικοινωνία με την φωνή της καρδιάς τους. Μας συγκρατούν από τον ηθικό κατήφορο, είναι όμως άκαμπτες δογματικότητες που πολλές φορές μας οδηγούν σε αδέξιες συμπεριφορές εκτός πραγματικότητας, ίσως και σε φανατισμό.

Γενικότερα σαν ανώτερα πνευματικά όντα, σαν τέκνα του Θεού που είμαστε θα πρέπει να ξεφύγουμε από από τους δεκάλογους, από τον αρνητισμό των συναισθημάτων μας και από το βόλεμα της αυτοδικαιολογίας. Θα πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα σφαιρικά και να μπαίνουμε και στην θέση των άλλων πριν τους καταδικάσουμε.

Ενοχή και Αγωνία

“Δεν είναι η βίωση του σήμερα που οδηγεί τους ανθρώπους στην τρέλα. Είναι οι τύψεις για κάτι που έγινε χθες κι ο τρόμος για το τι θα αποκαλύψει το αύριο”

Ρόμπερτ Μπαρντέτ – Χρυσή μέρα

Για το «εγώ», η παρούσα στιγμή καλά – καλά δεν υπάρχει. Μόνο το παρελθόν και το μέλλον θεωρούνται σημαντικά. Αυτή η πλήρης αντιστροφή της αλήθειας ευθύνεται για το γεγονός ότι ο νους είναι τόσο δυσλειτουργικός όταν βρίσκεται στη θέση λειτουργίας «εγώ». Ασχολείται πάντα με το να διατηρεί ζωντανό το παρελθόν επειδή, χωρίς αυτό – ποιος είσαι ; Προβάλλει συνεχώς τον εαυτό του στο μέλλον για να διασφαλίσει την συνέχεια της επιβίωσης του και για να επιδιώξει να βρει εκεί κάποιο είδος ανακούφισης ή ικανοποίησης. Λέει : “Κάποια μέρα, όταν συμβεί αυτό, εκείνο ή το άλλο, θα είμαι καλά, ευτυχισμένος, ήρεμος”.

Σε ολόκληρη τη ζωή τα δυο πιο μάταια συναισθήματα είναι η ενοχή για κάτι που έγινε και η αγωνία για κάτι που μπορεί να συμβεί. Αγωνία και Ενοχή, Ενοχή και Αγωνία. Παρατηρώντας αυτά τα συναισθήματα, θα διαπιστώσουμε πόσο συνδέονται μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα μπορούν να εξεταστούν ως τα δύο αντίθετα άκρα της ίδιας περιοχής.

Έτσι λοιπόν, ενοχή σημαίνει να ξοδεύουμε τις τωρινές μας στιγμές ακινητοποιούμενοι, εξαιτίας μιας συμπεριφοράς στο παρελθόν, ενώ αγωνία είναι το επινόημα που μας κρατάει ακινητοποιούμενους στο τώρα για κάτι που θα συμβεί στο μέλλον, συχνά για κάτι που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Παρ’ όλο που η μια αντίδραση ανήκει στο μέλλον και η άλλη στο παρελθόν, και οι δυο εξυπηρετούν τον ίδιο ακριβώς σκοπό, να μας κρατούν αναστατωμένους ή ακινητοποιημένους στην τωρινή στιγμή.

Παραδείγματα ενοχής και αγωνίας βλέπετε παντού, σχεδόν στον καθένα που συναντάτε. Ο κόσμος κατοικείται από άτομα που είτε νιώθουν απαίσια για κάτι που δεν έπρεπε να κάνουν, είτε τρομάζουν για κάτι που θα μπορούσε να συμβεί. Αν έχουμε τέτοιες περιοχές αγωνίας και ενοχής θα πρέπει να τις εκμηδενίσουμε, να τις απολυμάνουμε και να τις αποστειρώσουμε μια για πάντα. Να ξεκαθαρίσουμε μια για πάντα όλες αυτές τις μικρές εστίες αγωνίας και ενοχής που μολύνουν τόσους πολλούς τομείς της ζωής μας.

Η ενοχή κι η αγωνία είναι οι πιο κοινές μορφές άγχους στον πολιτισμό μας. Με την ενοχή επικεντρωνόμαστε σε ένα περασμένο γεγονός, νιώθουμε αποκαρδιωμένοι, ή θυμώνουμε για κάτι που κάναμε ή είπαμε και ξοδεύουμε τις τωρινές μας στιγμές ασχολούμενοι με τις συμπεριφορές του παρελθόντος. Με την αγωνία ξοδεύουμε το πολύτιμο παρόν βασανιζόμενοι για ένα μελλοντικό γεγονός. Είτε κοιτάζουμε πίσω είτε μπροστά, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Σπαταλάμε και καταστρέφουμε την τωρινή στιγμή. Η χρυσή μέρα του Ρόμπερτ Μπαρντέτ είναι πραγματικά το σήμερα κι ο συγγραφέας συνοψίζει εκεί την τρέλα της ενοχής και της αγωνίας με αυτά τα λόγια:

“Υπάρχουν δύο μέρες της εβδομάδας που γι’ αυτές και γύρω από αυτές δεν αγωνιώ ποτέ. Δύο ξέγνοιαστες μέρες απόλυτα απαλλαγμένες από φόβο και ανησυχία. Η μία είναι το χθες … κι η άλλη, που γι’ αυτή δεν ανησυχώ, είναι το αύριο”

Οι υγιείς, ολοκληρωμένοι άνθρωποι είναι απαλλαγμένοι από την ενοχή και τη συνακόλουθη αγωνία, που έχουν ως συνέπεια να σπαταλάμε τις τωρινές μας στιγμές, ακινητοποιούμενοι σε γεγονότα του παρελθόντος. Βέβαια παραδέχονται τα λάθη τους και προσπαθούν να μην επαναλάβουν μια συμπεριφορά που είναι με οποιονδήποτε τρόπο αντιπαραγωγική. Αλλά δε σπαταλούν το χρόνο τους ευχόμενοι να μην είχαν κάνει κάτι, ούτε εξοργίζονται επειδή δεν τους αρέσει κάτι που έκαναν σε μια προηγούμενη στιγμή της ζωής τους.

Η πλήρης απελευθέρωση από την ενοχή είναι το σήμα κατατεθέν των υγιών ανθρώπων. Καμιά θρηνολογία για το παρελθόν και καμιά προσπάθεια να ενοχοποιήσουν τους άλλους, κάνοντας τους ανόητες παρατηρήσεις όπως, «γιατί δεν το έκανες αλλιώς ;», «δεν ντρέπεσαι λιγάκι ;». Δέχονται τη ζωή τους όπως είναι και αναγνωρίζουν πως κανένα άσχημο συναίσθημα δεν πρόκειται να αλλάξει το παρελθόν.

Οι ίδιοι έχουν απελευθερωθεί από την ενοχή χωρίς καμιά προσπάθεια, κι επειδή είναι φυσικό γι’ αυτούς, δεν «βοηθούν» τους άλλους να νιώσουν ενοχή. Καταλαβαίνουν πως ένα άσχημο συναίσθημα της στιγμής δεν ενισχύει παρά μόνο την ταπεινή εικόνα για τον εαυτό σου και πως το να μαθαίνει από το παρελθόν είναι πολύ ανώτερο από το να νιώθεις τύψεις γι’ αυτό. Δεν θα δείτε ποτέ να χρησιμοποιούν άλλους λέγοντας τους πόσο κακοί υπήρξαν, ούτε κι εσείς θα μπορέσετε ποτέ να τους χρησιμοποιήσετε σε μια παρόμοια συμπεριφορά. Δεν θα θυμώσουν μαζί σας, απλούστατα θα σας αγνοήσουν. Αντί να εκνευριστούν μαζί σας, θα φύγουν ή θα αλλάξουν θέμα. Η τακτική αυτή, που λειτουργεί τόσο εύκολα με τους περισσότερους ανθρώπους, αποτυγχάνει με αυτά τα υγιή άτομα. Αντί να προκαλέσουν στον εαυτό τους και στους άλλους ενοχή, προσπερνούν αυτή την κατάσταση, όταν προκύψει, χωρίς να δημιουργούν ζήτημα.

Παρομοίως, οι άνθρωποι αυτοί δεν αγωνιούν. Δεν κάνουν προγράμματα, αλλά ούτε αναβάλλουν για το μέλλον. Αρνούνται να νιώσουν αγωνία και μένουν ανεπηρέαστοι από το άγχος που τη συνοδεύει. Δεν ξέρουν τι θα πει ανησυχία. Δεν είναι μέρος της συγκρότησης τους. Ωστόσο δεν είναι απαραίτητα ήρεμοι όλες τις στιγμές, είναι όμως απρόθυμοι να καταστρέψουν τις τωρινές στιγμές τους, αγωνιώντας για μελλοντικά πράγματα που δεν μπορούν να ελέγξουν. Είναι απόλυτα προσανατολισμένοι στην τωρινή στιγμή κι ένας εσωτερικός δείκτης φαίνεται να τους θυμίζει πως η αγωνία τους πρέπει να είναι για την τωρινή στιγμή, μια που η ανησυχία από μόνη της πρέπει να είναι ένας πολύ ανόητος τρόπος ζωής.

Οι άνθρωποι αυτοί ζουν τώρα, όχι στο παρελθόν ή στο μέλλον. Δεν απειλούνται από το άγνωστο κι αναζητούν εμπειρίες νέες κι ασυνήθιστες. Γεύονται το τώρα, την κάθε στιγμή, ξέροντας πολύ καλά πως πραγματικά μόνο αυτό υπάρχει. Δεν κάνουν σχέδια για ένα μελλοντικό γεγονός κι ούτε περνούν το χρόνο τους αδρανείς αναμένοντας το. Οι στιγμές που παρεμβάλλονται στα γεγονότα έχουν γι’ αυτούς τόση ζωή όση και τα ίδια τα γεγονότα.

Η ικανότητά τους να αντλούν κάθε δυνατή απόλαυση από την καθημερινή ζωή είναι αξιοθαύμαστη. Απολαμβάνουν ευτυχισμένοι το τώρα κι όταν ένα μελλοντικό τώρα έρχεται, το απολαμβάνουν εξίσου. Πάντα χαίρονται γιατί απλούστατα αντιλαμβάνονται πόσο ανόητο είναι να περιμένεις κάτι για να χαρείς. Είναι ένας φυσικός τρόπος ζωής, που μοιάζει πολύ με τον τρόπο ζωής των παιδιών και των ζώων. Σπεύδουν να αδράξουν την απόλαυση της τωρινής στιγμής, ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι σπαταλούν τη ζωή τους περιμένοντας ανταλλάγματα που ποτέ δεν είναι ικανοί να πάρουν.

Η συνεχής παρατήρηση του εαυτού μας, των σκέψεων και των συναισθημάτων μας, είναι ο μόνος τρόπος, κατά την γνώμη μου, για να αντιληφθούμε που βρισκόμαστε τώρα.

Κάθε συναίσθημα ενοχής, μου δείχνει ότι έχω φύγει από το παρόν και βρίσκομαι στο παρελθόν, ενώ με κάθε συναίσθημα αγωνίας διαπιστώνω ότι βρίσκομαι στο μέλλον.

Ακυρώνοντας την σκέψη που δημιούργησε το συγκεκριμένο συναίσθημα, διότι από την σκέψη όλα ξεκινάνε, το συναίσθημα “σβήνει” και επανέρχομαι στο παρόν.

“Μόλις τιμήσεις την παρούσα στιγμή, η δυστυχία και ο αγώνας διαλύονται και η ζωή αρχίζει να ρέει με χαρά και ηρεμία. Όταν ενεργείς μέσα από την επίγνωση της παρούσας στιγμής, ό,τι κι αν κάνεις, διαποτίζεται από μια αίσθηση ποιότητας, ενδιαφέροντος και αγάπης – ακόμα και η πιο απλή πράξη.

Echart Tolle - Η δύναμη του τώρα

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ.

«Το Σπίτι μου με περιμένει. Δεν καθυστερώ».

«Αν το επιλέξω, μπορώ να φύγω ολοκληρωτικά από αυτόν τον κόσμο. Δεν είναι ο θάνατος που κάνει κάτι τέτοιο δυνατό, αλλά η αλλαγή του τρόπου που βλέπω τον σκοπό αυτού του κόσμου. Αν πιστεύω ότι έχει κάποια αξία έτσι όπως τον βλέπω τώρα, έτσι και θα παραμείνει για μένα. Αν δεν βλέπω αξία στον κόσμο έτσι όπως τον βλέπουν τα μάτια του σώματός μου, τίποτα που να θέλω να κρατήσω για δικό μου ή για ν’ αναζητήσω σαν στόχο, τότε θα φύγει από μένα. Γιατί δεν θα έχω ζητήσει οι ψευδαισθήσεις να αντικαταστήσουν την αλήθεια.»

Μπορείς να φύγεις εντελώς από τον κόσμο… Οι πιο πολλοί άνθρωποι φοβούνται αυτή τη σκέψη γιατί νομίζουν ότι το να φύγεις από τον κόσμο, σημαίνει θάνατος. Αλλά δεν είμαστε σώμα. Είμαστε νους. Ο θάνατος είναι αδύνατος. Έτσι καλά θα κάνουμε να δούμε αυτή την σκέψη από μια άλλη οπτική.

Όσο βρισκόμαστε στη διάσταση του χωροχρόνου, υπάρχουν δύο τρόποι να βλέπουμε τον κόσμο. Ο σωστός και ο λάθος.

Στο κατώτερο σημείο της κλίμακας, στις χαμηλότερες συχνότητες του χωροχρόνου είναι:

Ο θυμός

Η κατηγόρια

Η ζήλεια

Η αυτό-δικαίωση

Ο φόβος

Η ασθένεια

Η επίθεση

Η άμυνα

Η κρίσεις

Οι ανησυχίες

Οι αμφιβολίες

Η σύγχυση

Όλα αυτά είναι σίγουρα ο πάτος. Αν ζεις σε ένα κόσμο όπου συμμετέχεις σε τέτοια συναισθήματα, βρίσκεσαι σε πολύ χαμηλές συχνότητες και κυριολεκτικά ζεις στην κόλαση. Αυτός είναι ο λάθος τρόπος.

Αλλά μια αλλαγή του νου – μια «μετάνοια» - μπορεί να ανυψώσει σε ψηλότερες συχνότητες. Όταν πάρεις την απόφαση να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, τότε θα βρεθείς σε ένα κόσμο όπου υπάρχουν:

Θαύματα

Ευγνωμοσύνη

Συγχώρεση

Θεραπεία

Αλληλοβοήθεια

Πνευματικότητα

Καλοσύνη / ευγένεια

Γενναιοδωρία

Βέβαια, εξακολουθείς να βρίσκεσαι στο χωροχρόνο, αλλά σε χαρούμενο όνειρο. Όλοι σε συμπαθούν, συμβαίνουν θαύματα, το σώμα σου λειτουργεί τέλεια, είσαι γαλήνιος και όλα πάνε καλά. Αυτός είναι ο πραγματικός κόσμος. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος. Είναι ακόμα όνειρο, και είναι ακόμα στο χωροχρόνο, αλλά βρίσκεσαι τόσο κοντά στον Ουρανό που μπορείς να δεις τις θύρες του.

Στην «Διευκρίνιση των Όρων των Μαθημάτων» στον όρο Νους – Πνεύμα, ο Ιησούς το περιγράφει τέλεια:

«Ο νους μπορεί να έχει δίκιο ή άδικο, ανάλογα με την φωνή που ακούει. Όταν είναι σωστός ακούει το Άγιο Πνεύμα, συγχωρεί τον κόσμο, και μέσα από την Όραση του Χριστού βλέπει τον πραγματικό κόσμο. Αυτό είναι το τελικό όραμα, η τελευταία οπτική, η κατάσταση στην οποία ο Θεός κάνει το τελικό βήμα ο Ίδιος. Εδώ τελειώνουν ο χρόνος και οι ψευδαισθήσεις.»

Δεν είναι καταπληκτικό; Στην πιο προχωρημένη πνευματική κατάσταση, όπου ακούς την φωνή του Αγίου Πνεύματος, συγχωρείς τους πάντες και τα πάντα, και βοηθάς ολοκληρωτικά τους συνανθρώπους σου, ακόμα βρίσκεσαι στο χρόνο και στην κατάσταση των ψευδαισθήσεων. Είσαι ακόμα αιχμάλωτος! Αυτό είναι σίγουρα ένα πολύ καλύτερο μέρος – καλύτερο από την σκοτεινή φυλακή/κόλαση που βρισκόσουν πρωτύτερα, αλλά ακόμα και σε αυτήν την πιο προχωρημένη πνευματική κατάσταση, υπάρχει ακόμα περιορισμός.

Αλλά όλοι πρέπει να ζήσουμε σε ένα κόσμο ευγνωμοσύνης και συγχώρεσης, και να τον τελειοποιήσουμε για να περάσουμε στο επόμενο επίπεδο.

«Στον Οίκο του Πατέρα μου υπάρχουν πολλά δώματα, αλλά δεν μπορείς να πας στο επόμενο μέχρι να τελειοποιήσεις αυτό που ήδη βρίσκεσαι.»

Η πλειοψηφία των ανθρώπων – όσο βρίσκονται ακόμα στην ανθρώπινη κατάσταση – κυμαίνονται ανάμεσα στις χαμηλότερες και ψηλότερες συχνότητες του χωροχρόνου σε καθημερινή βάση. Πηγαίνουν από τον θυμό στην συγχώρεση. Από την σύγχυση στην ευγνωμοσύνη.

Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ.

.Θα έχεις κάνει σπουδαία πρόοδο αν μπορέσεις να φύγεις από τις χαμηλές συχνότητες και μεταβείς στο χώρο της συνεχούς συγχώρεσης, ευγνωμοσύνης, των θαυμάτων και της θεραπείας. ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΕΚΕΙ. Θα έχεις κάνει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΒΗΜΑΤΑ όταν αφήσεις τις χαμηλές συχνότητες (του θυμού, της επίκρισης, της κατηγόριας, της ενοχής, του φόβου, της ζήλειας, της επίθεσης) πίσω σου για πάντα.

Για τους πιο πολλούς, αυτό το βήμα, αυτή η κίνηση του νου φαντάζει παντελώς αδύνατη. Οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να ζεις σε ένα κόσμο όπου δεν υπάρχουν ανησυχίες και έννοιες. Όμως, «ΟΛΗ Η ΔΥΝΑΜΗ ΣΑΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΔΟΘΕΙ». Μπορείς να αρχίσεις να γίνεσαι συνειδητός γνώστης και παρατηρητής του εαυτού σου, και μπορείς να σταματάς τον εαυτό σου όταν αρχίζει να συμμετέχει σε φόβο, θυμό, κρίσεις και ενοχές.

«Ο λάθος τρόπος αντίληψης ακούει το εγώ και φτιάχνει ψευδαισθήσεις, αναγνωρίζοντας την αμαρτία για αληθινή και δικαιώνοντας τον θυμό, και βλέποντας τις ενοχές, τις αρρώστιες και τον θάνατο σαν αληθινά».

Έχεις την ικανότητα και την δύναμη να βρίσκεσαι σε όποιο κόσμο θέλεις να ζήσεις, και αφού ζήσεις στον Αληθινό Κόσμο για λίγο, εκεί όπου το όνειρο είναι όμορφο και όλα πάνε καλά και θαύματα συμβαίνουν κάθε μέρα, ό,τι ζητάς το έχεις, τότε θα ξέρεις ότι αυτός ο Κόσμος, αυτός ο Χώρος είναι το κατώφλι για κάτι Άλλο Μεγαλύτερο. Ο νους σαου είναι προορισμένος για ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ.

Μέσα σου υπάρχει μια ανάμνηση ότι δεν ανήκεις σε ένα περιβάλλον διαχωρισμού. Αυτός ο κόσμος δεν είναι το σπίτι σου.

Και τότε θα είσαι έτοιμος να αφήσεις τον Θεό να αναλάβει το τελευταίο βήμα, αυτό που θα σε πάει στο αληθινό σου Σπίτι, εκεί που ανήκεις από πάντα, εκεί που βρίσκεται ο ΕΝΑΣ ΝΟΥΣ.

Εδώ υπάρχει μόνο Δημιουργία. Εδώ υπάρχει μόνο αγάπη. Εδώ υπάρχει μόνο δράση. Η συνεχής ευδαιμονία γίνεται η φυσική σου κατάσταση. Δεν υπάρχουν πια ερωτήματα. Δεν είσαι πια σώμα, και δεν ρωτάς το Άγιο Πνεύμα τι να κάνεις διότι τώρα η ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ έχει γίνει. Σε αυτό τον τόπο, αναλαμβάνει ο Χριστός.

Τότε η ζωή σου θα είναι του Θεού.

Αυτή είναι η περιπέτεια. Εδώ δεν υπάρχουν ανάγκες. Εδώ δεν υπάρχουν σχέδια, ούτε στόχοι, ούτε ευχές.
Σου έχει δοθεί να αλλάξεις την σκέψη σου, να ΜΕΤΑ-νοήσεις και να σκέφτεσαι με τον Θεό. Το σπίτι σου περιμένει, μην καθυστερείς.

Εδώ βρίσκεται η δημιουργία. Εδώ βρίσκεται ο Θεός.

«Ο Χριστός ζει μέσα σου. Ο Χριστός μέσα σου, δεν κατοικεί μέσα σε ένα σώμα. Και όμως είναι μέσα σου. Γι αυτό και εσένα δεν μπορεί να σε περιέχει ένα σώμα, ο πραγματικός εαυτός σου δεν είναι δυνατόν να περιορίζεται μέσα σε ένα σώμα. Αυτό που βρίσκεται μέσα σου δεν μπορεί να είναι έξω. Είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να είσαι ξέχωρα από αυτό που βρίσκεται στον πυρήνα της ύπαρξής σου.»

«Το Σπίτι μου με περιμένει. Δεν καθυστερώ».

ΠΗΓΕΣ: http://gorgeousforgod.com/, Lisa Natoli

A Course in Miracles, Μαθήματα Θαυμάτων.