Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Ο πόνος φέρνει τη βουδική μας φύση στην επιφάνεια





Αυτός ο πόνος δεν ήρθε για να μας διαλύσει. Αυτός ο πόνος ήρθε για να μας φέρει μεγαλύτερη επίγνωση. Δυστυχώς, επίγνωση αποκτούμε  μόνον όταν το βέλος πηγαίνει βαθιά στην καρδιά μας και μας πληγώνει. Αν νομίζετε ότι μιλάω εκ του ασφαλούς, σας λέω ξεκάθαρα πως τον ίδιο ακριβώς πόνο νιώθω κι εγώ. Τα ίδια ακριβώς δάκρυα έχω κι εγώ χύσει. Τώρα προσπαθώ απλώς να κάνω ότι καλύτερο μπορώ χωρίς προσκόλληση στο αποτέλεσμα. Ότι η ζωή δεν είναι εύκολη πλέον το βιώνουμε καθημερινά. Υπάρχει όμως και η φωτεινή πλευρά κάθε δύσκολης κατάστασης.

Μίλησα στο τηλέφωνο με μια φίλη μου που γνωρίζω ότι εργάζεται σε ένα ιδιαίτερα «δύσκολο» και «απαιτητικό» εργοδότη, που λόγω της κρίσης και των οικονομικών δυσχερειών, η συνύπαρξη μαζί του έγινε ακόμη δυσκολότερη.

«Αντέχεις ακόμα σ’ εκείνο το γραφείο;», την ρώτησα αστειευόμενος, «πρέπει να έχεις κάνει άλματα ανεκτικότητας»

«Αντέχω… η ψυχή μου το ξέρει… κοντεύω να γίνω Βούδας!»

«Βούδας;;;», γέλασα, «όλοι βούδες θα γίνουμε αργά η γρήγορα με όσα περνούμε»

Η ίδια η φύση, καθώς λατρεύει την εξέλιξη, φέρνει μπροστά μας εκείνες τις καταστάσεις που θα βοηθήσουν να αφυπνιστεί η βουδική μας φύση. Ίσως τελικά οι καταστάσεις αυτές να είναι ότι καλύτερο μπορεί να μας συμβεί, το κατάλληλο μάθημα που χρειαζόμαστε.  

Όταν η ζωή είναι εύκολη, άνετη, βολική, γιατί να σκοτιστούμε; Γιατί να μπούμε στον κόπο να ξυπνήσουμε; Όταν εμφανίζεται μια δυσκολία στη ζωή μας, μικρή ή μεγάλη, τότε δημιουργείται μια ευκαιρία αφύπνισης και απελευθέρωσης από το νοητικό κελί μας. Όταν π.χ. ο σύντροφός μας, μας εγκαταλείψει, εκείνες τις σκοτεινές νύχτες, νιώθουμε μοναξιά. Το να κλαίμε μες στη μοναξιά μας, είναι ίσως η κατάλληλη περίσταση που, αν την αξιοποιήσουμε, μπορούμε να αποκτήσουμε επίγνωση. Το βέλος πονάει. Μπορεί να αξιοποιηθεί. Ο πόνος αυτός δεν έρχεται  για να μας κάνει δυστυχισμένους. Ο πόνος έρχεται για να μας βοηθήσει να ξυπνήσουμε, για να αποκτήσουμε επίγνωση. Όταν ξυπνάς η δυστυχία εξαφανίζεται.

Το ξύπνημα μέσα από τον πόνο ή όπως λέει η θρησκεία μας «ο δρόμος του σταυρού», που κάθε άνθρωπος κουβαλάει στην πλάτη του, σημαίνει ότι υποχρεωνόμαστε να μπούμε στη βασιλεία των ουρανών φωνάζοντας και κλωτσώντας! Μια ολόκληρη χώρα σήμερα στενάζει και υποφέρει. Είναι τελικά ο πόνος που θα μας οδηγήσει στην αφύπνιση; Όχι! Είναι η συνειδητή παράδοση και η ολοκληρωτική αποδοχή αυτού που υπάρχει, παράδοση στην οποία θα οδηγηθούμε εξαιτίας αυτού του πόνου που βιώνουμε. Είναι η συνειδητοποίηση ότι ο πόνος έχει δημιουργηθεί από εμάς τους ίδιους. Φτάνουμε σ’ αυτή την παράδοση όταν δε μπορούμε πια να αντέξουμε άλλο να υποφέρουμε.

Ένα μεγάλο μέρος της δυστυχίας μας έχει να κάνει με την ανικανότητα να παραμείνουμε πλήρως παρόντες. Χρειαζόμαστε απεγνωσμένα να είμαστε κάπου αλλού προκειμένου να αποφύγουμε τον πόνο, αλλά αυτή η στρατηγική στην πραγματικότητα προκαλεί μεγαλύτερη δυστυχία. Συχνά πρέπει να επιστρέψουμε στον πόνο για να τον διαλύσουμε αργά ή γρήγορα. Ο πόνος τελικά θα κάψει όλα τα σκουπίδια που επισκιάζουν την αληθινή μας ύπαρξη και θα βοηθήσει τον πραγματικό εαυτό μας να αναδυθεί, τον Θεό να γεννηθεί μέσα μας. Τα σκουπίδια αυτά είναι όλες οι λανθασμένες προκαταλήψεις που συσσωρεύσαμε στη ζωή μας …να έχουμε την τέλεια σχέση, να κάνουμε την τέλεια δουλειά, να κατέχουμε διάφορα υλικά κλπ. Όλα αυτά είναι προσωρινά, προσπαθούν να καλύψουν την εσωτερική κενότητά μας και αργά ή γρήγορα χάνονται. Το πιο σημαντικό είναι να είμαστε κι όχι να έχουμε.   Ας μην αποφεύγουμε τον πόνο λοιπόν, κάτι προσπαθεί να μας δείξει. Ας τον αγαπήσουμε, ας μπούμε βαθιά μέσα του. Ας μάθουμε να περνάμε μέσα από αυτόν. Ας τον αφήσουμε τελικά να μας εξαγνίσει. Μαθαίνοντας να πονάμε συνειδητά επιταχύνουμε τη διαδικασία. 

Δε θα φύγει αμέσως ο πόνος, ως εκ θαύματος επειδή απλά και μόνο τον παρατηρούμε συνειδητά. Θα φύγει στην ώρα του. Δε θα απορροφηθεί όμως από τον εαυτό μας και δε θα δηλητηριάσει το σώμα μας. Δε θα καταστρέψει την πολύτιμη υγεία μας. Θα είναι εκεί για ένα διάστημα, θα τον παρατηρούμε και μετά θα φύγει, θα ελευθερωθεί. Όταν είμαστε παρόντες, όταν δεν αφήνουμε ανεξέλεγκτο το νου μας, η παρουσία μας και μόνο εμποδίζει τον πόνο να γίνει μέρος της ύπαρξής μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε εμείς ο πόνος αυτός και σιγά-σιγά αποστασιοποιούμαστε από αυτόν. 

Η ωρίμανση δυστυχώς είναι επίπονη διαδικασία και σ’ αυτό συμβάλουν οι προκαταλήψεις μας. Έχουμε μάθει να μην ωριμάζουμε, να μένουμε στατικοί. Έχουμε μάθει να παραμένουμε στο οικείο και το γνωστό. Γι’ αυτό και κάθε φορά που το γνωστό εξαφανίζεται από τα χέρια μας αρχίζουμε να κλαίμε. Είναι ακριβώς σαν να ξεκολλούν ένα κομμάτι από τον εαυτό μας και αυτό πονάει. Είναι σαν να παίρνουμε με τη βία το παιχνίδι από τα χέρια ενός παιδιού.

Μόνο η συνειδητότητα τελικά μπορεί να μας βοηθήσει. Η ωρίμανση θα παραμείνει επίπονη αν δεν αποδεχτούμε τη ζωή με όλα της τα σκαμπανεβάσματα, αν δεν αποδεχτούμε και το καλοκαίρι και τον χειμώνα. Αυτή είναι η πραγματική στροφή προς τα μέσα. Αυτός είναι ο αληθινός διαλογισμός. Το άδειασμα από οτιδήποτε παλιό και χιλιοειπωμένο. Τότε μόνο αποκτάμε καθαρή όραση και επιτρέπουμε στο καινούργιο να γεννηθεί. 


Καλή δύναμη!





 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Όταν χτυπάει η συμφορά




Σε ό,τι αφορά τους περισσότερους ανθρώπους, που δεν είναι ακόμα συνειδητοί, μόνο μια κρίσιμη οριακή κατάσταση έχει τη δυνατότητα να σπάσει το σκληρό κέλυφος του εγώ, να τους αναγκάσει να παραδοθούν και να μπουν έτσι στην αφυπνισμένη κατάσταση.

Μια οριακή κατάσταση εμφανίζεται όταν, μέσα από μια συμφορά, μια δραστική αναστάτωση, μια μεγάλη απώλεια ή έναν έντονο πόνο, ολόκληρος ο κόσμος σου συντρίβεται. Είναι μια συνάντηση με το θάνατο, είτε σωματικό είτε ψυχολογικό. Ο εγωικός νους, ο δημιουργός αυτού του κόσμου, καταρρέει. Από τις στάχτες του παλιού κόσμου μπορεί να γεννηθεί ένας καινούργιος.

Δεν υπάρχει εγγύηση φυσικά, ότι ακόμα και μια οριακή κατάσταση θα το κάνει αυτό, αλλά το δυναμικό είναι πάντα εκεί. Η αντίσταση κάποιων ανθρώπων σ’ αυτό που υπάρχει μπορεί ακόμα και να ενταθεί σε μια τέτοια κατάσταση, που γίνεται έτσι μια κάθοδος στην κόλαση. Σε άλλους, μπορεί να φέρει μερική μόνο παράδοση, αλλά ακόμα κι αυτό θα τους δώσει ένα βάθος και μια ηρεμία που δεν είχαν πριν. Κάποια κομμάτια από το κέλυφος του εγώ θα αποσπασθούν, κι αυτό θα επιτρέψει σε μικρές ποσότητες της ακτινοβολίας και της γαλήνης που βρίσκονται πέρα από το νου να περάσουν και να λάμψουν.

Οι οριακές καταστάσεις έχουν προκαλέσει πολλά θαύματα. Έχουν υπάρξει δολοφόνοι που περίμεναν την εκτέλεσή στα κελιά των μελλοθανάτων, οι οποίοι, τις τελευταίες ώρες της ζωής τους, βίωσαν την κατάσταση του μη εγώ και τη βαθιά χαρά και γαλήνη που την συνοδεύει. Η εσωτερική αντίσταση στην κατάσταση στην οποία βρέθηκαν έγινε τόσο έντονη, ώστε τους προκάλεσε αβάσταχτο πόνο. Δεν μπορούσαν να τρέξουν πουθενά ούτε να κάνουν τίποτε για να τον αποφύγουν, ούτε καν σε ένα νοητικά προβαλλόμενο μέλλον. Έτσι, υποχρεώθηκαν να αποδεχτούν απόλυτα το αναπόφευκτο. Υποχρεώθηκαν να παραδοθούν. Με αυτό τον τρόπο μπόρεσαν να μπουν σε μια κατάσταση θείας χάριτος με την οποία έρχεται η λύτρωση: να απελευθερωθούν απόλυτα από το παρελθόν.

Φυσικά στην πραγματικότητα δεν είναι η οριακή κατάσταση που κάνει χώρο για το θαύμα της θείας χάριτος και της λύτρωσης αλλά η πράξη της παράδοσης.

Έτσι, οποτεδήποτε έρχεται οποιοδήποτε είδος συμφοράς, ή κάτι πάει σοβαρά «άσχημα» - μια αρρώστια, μια αναπηρία, η απώλεια του σπιτιού ή της περιουσίας ή μιας κοινωνικά προσδιορισμένης ταυτότητας, η διάλυση μιας στενής σχέσης, ο πόνος ή ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου ή ο δικός σου επικείμενος θάνατος γνώριζε ότι η συμφορά έχει κι άλλη μια πλευρά, ότι απέχεις μόνο ένα βήμα από κάτι απίστευτο: από μια πλήρη αλχημιστική μεταστοιχείωση του ευτελούς μετάλλου του πόνου και της συμφοράς σε χρυσάφι. Αυτό το ένα βήμα ονομάζεται παράδοση.

Δε θέλω να πω ότι θα γίνεις ευτυχισμένος σε μια τέτοια κατάσταση. Δε θα γίνεις. Όμως ο φόβος και ο πόνος θα μεταστοιχειωθεί σε εσωτερική γαλήνη και ηρεμία, που προέρχονται από πολύ βαθιά – από το ίδιο το Άδηλο. Είναι η «αταραξία του Θεού που υπερβαίνει κάθε κατανόηση».  Σε σύγκριση με αυτήν, η ευτυχία είναι κάτι πολύ ρηχό. Με αυτή την ακτινοβόλα αταραξία έρχεται η συνειδητοποίηση – όχι στο επίπεδο του νου, αλλά στα βάθη της Ύπαρξης σου – ότι είσαι άφθαρτος, αθάνατος. Αυτό δεν είναι μια πεποίθηση. Είναι απόλυτη βεβαιότητα που δε χρειάζεται εξωτερικές ενδείξεις ή αποδείξεις από κάποια δευτερεύουσα πηγή.


Eckhart Tolle - Η δύναμη του τώρα 
 


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Ο ιερέας - ταινία



Μετά τις ταινίες «Tο νησί» (Ostrov) και «O Τσάρος», η τριλογία του Pavel Lungin ολοκληρώνεται με την ταινία «O Ιερέας».


Υπόθεση: Αληθινή ιστορία. Είμαστε στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κάπου στη
Ρωσία. Ο πάτερ Αλέξανδρος κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει τους συμπατριώτες του και ν`ανακουφίσει τις πληγές τους. Επιβιώνει ισορροπώντας ανάμεσα στον κίνδυνο να εκτελέστεί από τους Γερμανούς ή να εκτελεστεί από τους Ρώσους, θεωρούμενος συνεργάτης των Γερμανών. Η ταινία ξεκινά δείχνοντάς μας το κόσμο με τα μάτια μιας μύγας. Μιας μύγας της οποίας τη ζωή, ο πάτερ Αλέξανδρος χαρίζει, μιας και έχει και αυτή αξία. Όλη η ταινία πραγματεύεται την υψηλή αξία της ζωής, δείχνοντας την αντιμετώπιση σοβαρότατων καταστάσεών της κατά τον πόλεμο, μέσα από τον Χριστιανικό τρόπο σκέψης. Προβάλλεται η δύναμη της Ελπίδας που δίνει η Ορθοδοξία και τα υψηλά ιδανικά απλών ανθρώπων. 

Φως, στις σκοτεινές μέρες μας, μην το χάσετε.





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Σιωπή γεμάτη πληρότητα




Μην παραπονιέσαι για τον κόσμο. Μόνο τον εαυτό σου χρειάζεται να αλλάξεις για να βρεις τη γαλήνη. Είναι ευκολότερο να φορέσεις παπούτσια για να προστατέψεις τα πόδια σου από το να ντύσεις ολόκληρη τη γη με χαλιά.


Κάποιες στιγμές αρκεί να σταθούμε μόνοι μας στη σιωπή, ηρεμώντας το νου μας, απλώς για να βεβαιωθούμε ότι ακόμη μπορούμε να στεκόμαστε όρθιοι χωρίς να μας στηρίζουν οι άλλοι. Ποτέ εξάλλου δεν είμαστε περισσότερο κοντά στο Φως, από τις στιγμές που είμαστε ήσυχοι, σιωπηλοί, γαλήνιοι.


Όταν η σιωπή είναι βαθειά, γεμάτη από πληρότητα, όταν δεν υπάρχει πλέον πόθος για τον ήχο, όταν υπάρχει απόλυτη συγκέντρωση στον Ένα, τότε η σκέψη, σαν ένα βέλος, βρίσκει το στόχο και λιώνει σ’ αυτόν. Εκεί η ανθρώπινη ψυχή, όχι μόνο βλέπει στιγμιαία το Θεό, αλλά απορροφάται από την αγνότητα Αυτού του Όντος. Απορροφάται ολοκληρωτικά, πλήρως και απόλυτα. Γεμάτη με το αγνό φως που τώρα έχει γίνει η ύπαρξή της, η ψυχή ακτινοβολεί αυτή την ενέργεια με τη μορφή της αγάπης και της γαλήνης και στους άλλους. Γίνεται ένας ζωντανός φάρος φωτός.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Ελλάδα: Παγκόσμιος Ηγέτης στην Αλλαγή / Μεταμόρφωση





Το έθνος της Ελλάδας έχει γίνει το επίκεντρο της προσοχής του κόσμου ολόκληρου. Τα μάτια όλων είναι στραμμένα στην κυβέρνηση της Ελλάδας και σ' εσάς τους Έλληνες, για να δουν πώς θα διαχειριστείτε τις σημαντικές προκλήσεις που αντιμετωπίζετε. Για μία ακόμα φορά, η Ελλάδα βρίσκεται στο προσκήνιο του πεπρωμένου της ανθρωπότητας, χαρτογραφώντας το μονοπάτι που οδηγεί μπροστά. Οι πράξεις σας και η συμπεριφορά σας θα ανοίξουν το δρόμο που θα ακολουθήσουν άλλα έθνη και άλλοι λαοί.

Επειδή συγκαταλέγω τους Έλληνες ανάμεσα στους πιο αγαπημένους αδελφούς και αδελφές μου, θα ήθελα να σας προσφέρω κάποιες προοπτικές που ελπίζω ότι θα σας βοηθήσουν να κινηθείτε με χάρη μέσα από αυτή την
κρίση και να βγείτε θριαμβευτές. Μετά από πολλά χρόνια δουλειάς με ανθρώπους και ομάδες που στέκονταν σε κρίσιμα σταυροδρόμια, έχω γίνει ένα είδος ειδικού στη διαχείριση κρίσεων, κυρίως στην πνευματική διάσταση της ζωής.

Για να ξεκινήσετε, επαναπροσδιορίστε την κατάσταση που βρίσκεται μπροστά σας ως θετική ευκαιρία. Όπως σας έχουν πει, η κινεζική λέξη για την "κρίση" προέρχεται από δύο άλλες λέξεις: "κίνδυνος" και "ευκαιρία". Και ναι, υπάρχει κίνδυνος, και ναι, υπάρχει ευκαιρία. Όσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος, τόσο σπουδαιότερη η ευκαιρία. Αντί να βλέπετε την οικονομική και πολιτική κατάσταση σαν τοίχο, θεωρήστε την ως πόρτα. Όταν ανακαλύψετε την πόρτα και τη διαβείτε, τότε θα περάσετε, στην άλλη πλευρά και θα ζήσετε μια πιο πλούσια ζωή.

Το 2012 και τα αμέσως επόμενα χρόνια είναι χρόνια τεράστιας μεταμόρφωσης / αλλαγής. Πολλά από τα παλιά συστήματα της οικονομίας, της θρησκείας, της εκπαίδευσης, των επιχειρήσεων, της πολιτικής και άλλων θεσμών, που κάποτε θεωρούνταν σταθερά, στερεά και αξιόπιστα, τώρα γκρεμίζονται. Διαλύονται επειδή έχουν γίνει δυσλειτουργικά. Δεν εξυπηρετούν το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν αρχικά και δεν βοηθούν τους ανθρώπους που τα χρειάζονται.

Δεν μιλώ μόνο για την ελληνική οικονομία, αλλά και για την παγκόσμια, έτσι όπως έχει καταλήξει να είναι. Όταν οι άνθρωποι και οι θεσμοί είναι υγιείς και ευθυγραμμισμένοι με την ακεραιότητα, τότε αναπτύσσονται και ευημερούν. Όταν τα συστήματα δεν είναι ευθυγραμμισμένα με την υπηρεσία, η δύναμη της ζωής τα έχει εγκαταλείψει και πρέπει να καταρρεύσουν και να πεθάνουν, για το κοινό καλό.

 

 
Εάν δεν αναγνωρίσετε ότι υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος για να ζήσετε, θα φοβάστε και θα αντιστέκεστε στα συστήματα που πεθαίνουν. Θα γαντζώνεστε σε αυτά, συνεχίζοντας την προσπάθεια να τα διορθώσετε, και θα αγωνίζεστε να τα κρατήσετε ζωντανά.

Αλλά αν ένα σύστημα δεν βρίσκεται σε αρμονία με την καλοσύνη ή την αποτελεσματικότητα, ή αν έχει χρησιμοποιηθεί με καταχρηστικό τρόπο και έτσι δεν εξυπηρετεί πλέον το μεγαλύτερο καλό της πλειονότητας, τότε το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι να καταρρεύσει.

Το κλειδί για να κυριαρχήσετε σε αυτή την κατάρρευση είναι να ανυψώσετε το όραμά σας έτσι ώστε να δείτε έναν καλύτερο τρόπο που μπορεί να αντικαταστήσει αυτό το σύστημα, και στη συνέχεια να επικεντρώσετε όλη σας την προσοχή στο θετικό σημείο όπου πρόκειται να πάτε και όχι στο αρνητικό σημείο από το οποίο προέρχεστε. Μερικές φορές χρειάζεται να αηδιάσουμε εντελώς με τον τρόπο που ζούμε, ώστε να αποκτήσουμε ένα ισχυρό κίνητρο για να βρούμε έναν καλύτερο τρόπο. "Ο πόνος σπρώχνει, ενώ το όραμα έλκει".

Αυτή τη στιγμή, απαιτούνται βαθιά πίστη και εμπιστοσύνη. Χρειάζεται να εμπιστευθείτε την ευρύτερη εικόνα της ζωής, το βαθύτερο επίπεδο της αλλαγής / μεταμόρφωσης, περισσότερο από το επιφανειακό επίπεδο του "φαίνεσθαι".

Όλοι οι μεγάλοι πνευματικοί δάσκαλοι μας παροτρύνουν να μην ξεγελιόμαστε από τα φαινόμενα, που είναι πάντα παραπλανητικά. Πίσω από τα φαινόμενα, η πραγματικότητα του πνεύματος παραμένει ακλόνητη και σταθερή. Ακόμη και αν τα φαινόμενα δείχνουν έλλειψη, το Σύμπαν έχει αφθονία. Η φύση κινείται πάντα προς τη μεγαλύτερη ευημερία.

Αν μπορέσετε, σε μια εποχή εξωτερικής αλλαγής, ακόμη και χάους, να παραμείνετε πιστοί στην εσώτερη γαλήνη και την εμπιστοσύνη, τότε θα αποκτήσετε βαθιά πνευματική γνώση. Είναι εύκολο να είμαστε χαλαροί και χαρούμενοι όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά. Αλλά όταν έρχονται δύσκολες εποχές, τότε είναι η στιγμή να αποδείξουμε τους νόμους του Σύμπαντος και να επιτύχουμε αληθινή πνευματική εξέλιξη.

 

 
Ως άτομα και ως μέρος της συλλογικής συνείδησης του ελληνικού έθνους και ολόκληρου του κόσμου, έχετε "εγγραφεί" σε αυτή την εμπειρία. Έχουμε ένα "συμβόλαιο ψυχής", να αντιμετωπίσουμε και να κατακτήσουμε αυτά τα ζητήματα. Σας συγχαίρω για το θάρρος σας να εισέλθετε σε ένα χώρο σκοτεινό για να τον φωτίσετε. Το φως που λάμπει στο σκοτάδι είναι πολύ πιο ισχυρό από το φως που λάμπει ανάμεσα σε άλλα φώτα. Αυτός είναι ο ρόλος σας τούτη την κρίσιμη στιγμή: μείνετε σε επαφή με το εσώτερο φως σας, ανεξάρτητα με το τι λένε ή τι κάνουν οι άλλοι. Τότε γίνεστε κυριολεκτικά το φως του κόσμου.

Και πάλι η Ελλάδα βρίσκεται στο προσκήνιο της παγκόσμιας αλλαγής. Ακριβώς όπως οδηγήσατε κάποτε τον κόσμο στη δημοκρατία, τη γλώσσα, τον πολιτισμό, την αρχιτεκτονική, την τέχνη, τη σωματική ευεξία και τον εορτασμό της ζωής, τώρα καλείστε να γίνετε ο παγκόσμιος ηγέτης στην ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ/ΑΛΛΑΓΗ. Παίρνετε μια δύσκολη κατάσταση και τη χρησιμοποιείτε για να αναβαθμίσετε την οικονομία, την κυβέρνηση και το εμπόριο. Δείχνετε στον κόσμο ότι η πραγματική οικονομία φροντίζει όλους όσοι συμβάλλουν σε αυτήν. Λέτε στον κόσμο: "Νοιαζόμαστε για την ποιότητα της ζωής μας. Πιστεύουμε ότι υπάρχουν αρκετά για όλους. Εμείς δεν θα συμβιβαστούμε με μια διαλυμένη οικονομία. Αξίζουμε το καλύτερο και ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ τον τρόπο να το πετύχουμε".

Και άλλα έθνη θα ακολουθήσουν την Ελλάδα στο δρόμο από την κατάρρευση στη θεαματική πρόοδο, από το "αφήνω άλλους να αποφασίζουν για τη μοίρα μου" στην αυτοδιάθεση, από το φόβο στην αγάπη. Μην περνάτε ούτε μια στιγμή επικρίνοντας ή κατηγορώντας. Αντί γι' αυτό, εστιάστε όλη σας την προσοχή και την ενέργεια στην οικοδόμηση του κόσμου στον οποίο θέλετε να ζήσετε, έναν κόσμο πολύ πιο αληθινό και ικανοποιητικό από αυτόν που σας δόθηκε.

Οι προσευχές μου, καθώς και οι προσευχές πολλών εκατομμυρίων στην Αμερική και σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι μαζί σας. Είμαστε εσείς. Πιστεύουμε σε εσάς και αναγνωρίζουμε ότι έχετε τη σοφία και την καρδιά να γίνετε οι αλχημιστές της χιλιετίας, μετατρέποντας το μόλυβδο των κοινότοπων εμπειριών στο χρυσό της πνευματικής αφύπνισης. Ακόμη και όταν η κυβέρνησή σας προσπαθεί να βρει τρόπους για να διαχειριστεί το χρυσό του κόσμου, εσείς πρέπει να επιδιώξετε να βρείτε ένα νέο τρόπο να διαχειριστείτε το χρυσό του πνεύματός σας. Η τράπεζα του πνεύματος δεν μπορεί ποτέ να εξαντληθεί ή να χρεοκοπήσει. Ακριβώς εδώ που βρίσκεστε, ΕΙΣΤΕ πάρα πολύ πλούσιοι. ΤΩΡΑ είναι η ώρα να κάνετε ανάληψη από τον εσωτερικό σας τραπεζικό λογαριασμό και να κάνετε την Ελλάδα, για άλλη μια φορά, το πλουσιότερο έθνος στη Γη.

Η αγάπη, οι προσευχές και οι ευλογίες μου είναι μαζί σας.

 
Άλαν Κοέν

 
*Ο Άλαν Κοέν είναι από τους πιο δημοφιλείς και εμψυχωτικούς ομιλητές-συγγραφείς της Αμερικής. Είναι ψυχολόγος με Μάστερ στην εκπαίδευση στις ανθρώπινες σχέσεις.  Τα βιβλία, οι κασέτες και τα μεταμορφωτικά του σεμινάρια έχουν αγγίξει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων που βρήκαν το θάρρος να πιστέψουν στον εαυτό τους και να ακολουθήσουν τα όνειρά τους.








Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Η υποκειμενικότητα της αντίληψης της Αλήθειας



Το Τάο Τε Κινγκ του Λάο Τσε, η βίβλος του Ταοϊσμού, ξεκινάει ως εξής:


«Το Τάο που μπορεί να ειπωθεί δεν είναι το Αιώνιο Τάο.

Το όνομα που μπορεί να ονομαστεί δεν είναι το Αιώνιο Όνομα.»


Βέβαια όλα το υπόλοιπα βαθυστόχαστα κείμενα που υπάρχουν στο Τάο Τε Κινγκ μιλούν και ονοματίζουν το Τάο, την Αλήθεια. Άρα, σκέφτομαι εγώ με το φτωχό μου μυαλό, η Αλήθεια για την οποία μιλάει το βιβλίο δεν είναι η Αιώνια Αλήθεια αφού μπορεί να ονομαστεί. Και τελικά έτσι είναι. Κάθε λέξη, κάθε έννοια, είναι απλώς μια οδική πινακίδα που δείχνει προς την Αλήθεια και όχι η Αλήθεια η ίδια. 


Ο Αριστοτέλης είχε διδάξει ότι ο άνθρωπος από τη φύση του ποθεί τη γνώση. «Άνθρωπος φύσει ορέγεται του ειδέναι». Πραγματικά ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα, από τον πόθο της γνώσεως. Όσο μεγαλύτερη είναι η επιθυμία του αυτή, τόσο περισσότερο άνθρωπος και λιγότερο ζώο είναι. Βέβαια την επιθυμία της γνώσης δεν την έχουν όλοι οι άνθρωποι, στον ίδιο βαθμό. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι αδιάφοροι. Αρκούνται στο να ζουν ικανοποιώντας απλώς τις βασικές τους ανάγκες. Είναι η μεγάλη μάζα της σημερινής κοινωνίας. Ποιος όμως γνωρίζει πραγματικά;






Τα παρακάτω λόγια προέρχονται από την πένα του Albert Einstein, ενός ανθρώπου για τον οποίο οι περισσότεροι θα υποστήριζαν ότι ήξερε περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο στη γη – μάλιστα το όνομα του έχει γίνει συνώνυμο με την ιδιοφυία. Και, ωστόσο, έγραψε ότι μπορούμε να παρατηρούμε και να κάνουμε θεωρίες, αλλά δεν μπορούμε ποτέ να ξέρουμε. Η πραγματικότητα είναι κάτι που μπορούμε μόνο να προσεγγίσουμε. Διαβάζω λοιπόν:

«Στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε την πραγματικότητα μοιάζουμε με κάποιον που προσπαθεί να κατανοήσει τους μηχανισμούς ενός κλειστού ρολογιού. Βλέπει το δίσκο, και τους δείκτες που κινούνται, ακούει το τικ τακ, αλλά δεν μπορεί να ανοίξει το ρολόι. Αν είναι ιδιοφυία, μπορεί να σχηματίσει μια εικόνα ενός μηχανισμού που θα μπορούσε να είναι υπεύθυνος για όλα τα φαινόμενα που παρατηρεί, αλλά ποτέ δε θα είναι βέβαιος ότι η εικόνα του είναι η μόνη που θα μπορούσε να εξηγήσει τις παρατηρήσεις του. Ποτέ δε θα είναι σε θέση να συγκρίνει την εικόνα του με τον πραγματικό μηχανισμό και δεν μπορεί καν να φανταστεί τι νόημα θα μπορούσε να έχει μια τέτοια σύγκριση.»





 
Ένα από τα πράγματα για τα οποία μερικοί θρησκευόμενοι είναι ένοχοι, είναι ότι πιστεύουν πως έχουν το Θεό στο τσεπάκι τους. Αλλά ένας ώριμος άνθρωπος ξέρει πως αυτό δεν είναι αλήθεια. Η πραγματικότητα, όπως ο Θεός, δεν είναι κάτι που μπορούμε να το χωρέσουμε σε ένα καλοβαλμένο πακετάκι και να το βάλουμε στο χαρτοφύλακά μας και να μας ανήκει, να το κατέχουμε. Η πραγματικότητα, όπως ο Θεός, κατέχει εμάς. Γιατί λοιπόν δεν αφήνουμε ελεύθερο τον εαυτό μας στο ρεύμα της Ύπαρξης να δούμε που θέλει να μας οδηγήσει;


Η σκέψη ότι στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι κάνουμε ή που πηγαίνουμε, και ότι είμαστε διανοητικά νήπια που παραπαίουν μέσα στο σκοτάδι, είναι πραγματικά τρομακτική. Είναι τόσο πιο βολικό, επομένως, να ζούμε μέσα στην ψευδαίσθηση ότι ξέρουμε πολύ περισσότερα απ’ όσα πραγματικά ξέρουμε.




 

Πονάει η γνώση της άγνοιας όταν δεν μπορούμε να την αποδεχτούμε. Η επίγνωση της άγνοιας και η αποδοχή ότι έχουμε όρια, ότι έτσι είμαστε κατασκευασμένοι ώστε να αντιλαμβανόμαστε ένα ελάχιστο κομμάτι της πραγματικότητας είναι πραγματική λύτρωση. Μεταμορφώνει έναν απλό άνθρωπο στον σοφό Σωκράτη που μέσα από αυτή την επίγνωση αναφώνησε: «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» (που να έβλεπε ο φουκαράς τον σύγχρονο Έλληνα που έχει άποψη για τα πάντα). Τον Σωκράτη ο οποίος σε χρησμό του Απόλλωνα είχε αναδειχτεί ως ο σοφότερος αρχαίος φιλόσοφος… Ωστόσο ο Σωκράτης απέρριψε τον χρησμό του Απόλλωνα ισχυριζόμενος πως δεν αξίζει τον τίτλο του σοφού. Μάλιστα ήρθε σε επαφή με πολλούς "σοφούς" της εποχής και αποκάλυψε την πραγματική τους άγνοια. Έτσι λοιπόν κατέληξε στο συμπέρασμα πως το μόνο πράγμα που τον έκανε σοφότερο από τους άλλους είναι το ότι σε αντίθεση με εκείνους, ο Σωκράτης, γνώριζε την πραγματική του άγνοια. Συνειδητοποιώντας ότι ζούσε σ’ αυτό που σήμερα ονομάζουμε matrix (εικονική πραγματικότητα), αναφώνησε…

«Τόσο καιρό μιλάω για την ψυχή και τους Θεούς και τώρα στα γεράματα καταλαβαίνω ότι είμαι στο σημείο από όπου ξεκίνησα. Αλήθεια δεν ξέρω την αληθινή φύση του Θεού. Το βλέπω με την μάσκα της σκέψης μου! Εν οίδα ότι ουδέν οίδα!»


Είμαστε όλοι μας ηθοποιοί σε ένα υπέροχα πολύπλοκο δράμα και το καλύτερο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι να “μυριστούμε”  μόνο ποιο είναι το θέμα του και πως μπορούμε να παίξουμε καλύτερα το ρόλο μας. Για κάποιους βέβαια δυστυχώς δεν τους αρκεί μονάχα να είναι οι καλύτεροι ηθοποιοί που θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν σ’ αυτό το δράμα αλλά θα ήθελαν να γίνουν και ο σεναριογράφος του έργου.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...