Ενοχές

Οι ενοχές είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο καθένας. Ολόκληρο το παρελθόν της ανθρωπότητας είναι στηριγμένο στις ενοχές και κάθε γενιά συνεχίζει να μεταβιβάζει τις αρρώστιες της στη νέα. Κι αυτές συσσωρεύονται όλο και περισσότερο. Έτσι, κάθε νέα γενιά είναι όλο και πιο φορτωμένη από την προηγούμενη.

Οι ενοχές όμως είναι μία από τις βασικές στρατηγικές των παπάδων για να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους. Οι παπάδες δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τις ενοχές. Όταν νιώθεις ενοχές, να θυμάσαι ότι τα χέρια του παπά είναι γύρω από το λαιμό σου. Σε σκοτώνει. Οι ενοχές είναι μία στρατηγική για να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους, για να μετατρέπουν τους ανθρώπους σε σκλάβους. Προσπάθησε να καταλάβεις το μηχανισμό. Μόνο με την κατανόηση θα μπορέσεις να ξεφύγεις.

Τι ακριβώς είναι η ενοχή;

Καταρχήν είναι επίκριση της ζωής, είναι συμπεριφορά αρνητική προς τη ζωή. Σου έχουν πει ότι κάτι είναι βασικά λάθος με τη ζωή σου. Σου έχουνε πει ότι γεννήθηκες αμαρτωλός. Σου έχουν πει ότι δεν μπορεί να βγει τίποτα καλό από τη ζωή σου - τη δική σου ούτε κανενός άλλου. Τίποτα εφικτό δεν είναι σε αυτή τη γη. Γι' αυτό πρέπει να βρεις έναν ελευθερωτή - το Χριστό ή τον Κρίσνα - πρέπει να βρεις έναν ελευθερωτή που να μπορεί να σε ελευθερώσει από τον εαυτό σου, που να μπορεί να σε πάει στο θεό. Η ζωή λένε, δεν αξίζει να τη ζεις, απόφυγέ την! Αν ζεις, θα βουλιάζεις όλο και περισσότερο στην αμαρτία. Και όταν αισθάνεσαι να σε τραβάει η ζωή, γεννιέται η ενοχή. Αρχίζεις να νιώθεις πως κάτι κάνεις στραβά.

Η ζωή όμως είναι πανέμορφη. Είναι φυσικό να σε τραβάει η ζωή. Είναι φυσικό να είσαι ερωτευμένος. Είναι φυσικό να χαίρεσαι, να γελάς, να χορεύεις. Όλα όσα είναι φυσικά όμως καταδικάζονται. Πρέπει να πας εναντίον της φύσης σου - αυτό σου διδάσκουν εδώ και αιώνες. Οι πουριτανοί έχουν δηλητηριάσει τις φυσικές πηγές της ζωής. Σε έχουν στρέψει εναντίον του ίδιου σου του εαυτού. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα πράγματα. Αν ερωτευτείς μία γυναίκα, κάνεις αμαρτία, κάνεις λάθος. Αν σε γοητεύει το όμορφο πρόσωπο μίας γυναίκας ή ενός άντρα, τότε νιώθεις ενοχές. Τι κάνεις, αυτό είναι αμαρτία!

Αν είσαι παντρεμένος, τότε ακόμα περισσότερο. Έχεις σύζυγο, της έχεις παραδοθεί. Τώρα είναι αδύνατο και να αναγνωρίσεις την ομορφιά μίας άλλης γυναίκας. Θα πας σπίτι και θα νιώθεις ένοχος. Δεν έχεις κάνει τίποτα, απλώς είδες μία όμορφη γυναίκα να περνάει! Θα νιώσεις ενοχές, θα μπεις σε άμυνα. Όταν επιστρέψεις στο σπίτι, θα προσπαθήσεις να κρυφτείς. Δεν θα επιτρέψεις στη γυναίκα σου να μάθει, ότι στο δρόμο είδες μία όμορφη γυναίκα και αυτό σου έδωσε μεγάλη χαρά, επειδή αν της το πεις, θα μπεις σε μπελάδες. Γιατί να μπεις σε μπελάδες; Θα πεις ψέματα, θα νιώσεις ενοχές πάλι, επειδή είπες ψέματα και κανείς δεν πρέπει να λέει ψέματα στη γυναίκα του. Η μία ενοχή δημιουργεί την άλλη και πάει λέγοντας. Και συνεχίζεται χωρίς τέλος. Τότε γίνεσαι ενοχικός. Κουβαλάς στην καρδιά σου βουνά ενοχών.

Το να ελευθερωθείς από τις ενοχές, σημαίνει να ελευθερωθείς από όλα τα ιερατεία.

Το να ελευθερωθείς από τις ενοχές, σημαίνει να ελευθερωθείς από όλο το παρελθόν. Το να ελευθερωθείς από τις ενοχές, σημαίνει να γίνεις ένα, επειδή τότε εξαφανίζεται ο διχασμός.

Το να ελευθερωθείς από τις ενοχές, σημαίνει να παρατήσεις τη εσωτερική σύγκρουση. Τότε υπάρχει μεγάλη χαρά, επειδή δεν πολεμάς άλλο πια με τον εαυτό σου. Αρχίζεις να ζεις.

Πως μπορείς να ζήσεις, όταν πολεμάς διαρκώς;

Μπορείς να ζήσεις μόνο όταν εγκαταλείψεις τον πόλεμο. Τότε η ζωή έχει το δικό της ρυθμό, έχει τη δικής μελωδία. Και η ζωή είναι τέτοια ευλογία! και μόνο μέσα σ' αυτή την αρμονία, όταν είσαι ένα, χωρίς ενοχές, χωρίς καταπίεση, χωρίς ταμπού, χωρίς αναστολές, χωρίς παπάδες να ανακατεύονται με τη ζωή σου - ινδουιστές, μωαμεθανούς, χριστιανούς - όταν είσαι αφέντης του εαυτού σου, τότε μόνο μπορείς να έρθεις σε επαφή με το θείο.

- Osho -

 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Η τρυφερότητα των αληθινών εραστών

Έλεγα λοιπόν, για τις χειρονομίες της τρυφερής ενέργειας. Πρώτα απ’ όλα είναι τα μαλλιά. Το χέρι, θες δεν θες υψώνεται προς τα μαλλιά κι αποθέτει το χάδι του σ’ αυτά. Ύστερα τα χείλη δεν αποζητούν τα χείλη του άλλου, αλλά τα μάγουλα και το μέτωπό του. Τα δάχτυλα επίσης μπλέκονται με τα δάχτυλα του άλλου. Η επαφή είναι απαλή, σαν άγγιγμα πεταλούδας. Τα μάτια γεμάτα από την αστερόσκονη της λατρείας, σαν να ατενίζουν ένα ιερό πρόσωπο. Από αυτά συνάγεται ότι οι εραστές δεν βλέπουν τη σάρκα ο ένας του άλλου, αλλά κάτι πίσω απ’ αυτήν. Και αυτό το κάτι είναι πολύτιμο, είναι εύθραυστο, είναι ιερό. Αν γίνει η σεξουαλική πράξη, είναι σαν μυσταγωγία, με διαφορετικές κινήσεις από τις γνωστές. Οι εραστές κοιτάζονται στα μάτια, όλη τους η ενέργεια συγκεντρώνεται σ’ αυτά, όλη η ψυχή τους καθρεφτίζεται στα μάτια του άλλου. Τα δάκρυα, ναι τα δάκρυα, στη διάρκεια της ερωτικής σμίξης, είναι σαν ίαμα που ξεπλένει τον ρύπο, που εξαγνίζει, που βαπτίζει σε άλλη διάσταση. Μπορεί η σεξουαλική ενέργεια να καυχηθεί για τέτοια μεγαλοσύνη;

Η τρυφερότητα λιώνει τη σάρκα, διαλύει το σώμα, την πυκνή ύλη, αφήνει τους εραστές ασώματους, άυλους, σκέτες πνοές. Τους μεταφέρει στην περιοχή όπου βασιλεύει η αντι-βαρύτητα, η πτητικότητα, τα φτερά των αγγέλων. Τους μετατρέπει σε φτερωτά όντα. Είναι ο πιο άμεσος τρόπος για να πειστεί κανείς για την ύπαρξη ενός κόσμου έξω από την πυκνή ύλη. Όσοι ζουν αυτή την κατάσταση, δεν μπορούν πια να είναι υλιστές. Γίνονται λάτρεις μιας άυλης πραγματικότητας, που ενώ δεν την βλέπουν, ωστόσο την ζουν με κάθε ψυχοκύτταρο του είναι τους.

Σοφία Άντζακα

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Η κατάρρευση του μύθου

Είμαστε μάρτυρες μιας τεράστιας κρίσης τέτοιου μεγέθους που πιθανόν να μη γνώρισε μέχρι σήμερα το ανθρώπινο είδος και ο πλανήτης μας. Ο παλιός κόσμος, το βλέπουμε πλέον κάθε μέρα, γκρεμίζεται κάνοντας πολύ θόρυβο. Όσο γρηγορότερα συμβεί αυτό τόσο ταχύτερα θα αρχίσει η ανοικοδόμηση ενός καινούργιου κόσμου στη θέση του παλιού. Στο βαθύτερο συνειδητό επίπεδο διαδραματίζεται μια ριζική μεταμόρφωση. Καλούμαστε όλοι μας μέσα από την εσωτερική προσωπική μας αλλαγή να συμβάλλουμε ουσιαστικά στην επιτάχυνση αυτής της συλλογικής μεταμόρφωσης. Αν έστω για μια φορά βλέπαμε την ευθύνη των πράξεων μας, θα μπορούσαμε να οδηγήσουμε σε ένα τέλος όλη αυτή την τρομακτική αθλιότητα. Αν απλώς αντιλαμβανόμασταν το σύνολο αυτής της αθλιότητας, δηλαδή το φόβο, τις επιθυμίες, τον τεράστιο πόνο που προκαλούμε στον ίδιο μας τον εαυτό και στους συνανθρώπους μας, ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί, αν κατανοούσαμε αληθινά τη φύση και τη δομή του «εγώ» ίσως τρομάζαμε και ξυπνούσαμε απότομα. Απλώς αν βλέπαμε…

Οι άνθρωποι που μαθαίνουν κι αντέχουν να κοιτάζουν μέσα τους κι αρχίζουν να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους, γρήγορα συνειδητοποιούν ότι απλά προβάλλουν στον έξω κόσμο τις εσώτερες διαμάχες τους κι έτσι μπορούν πια να τις αντιμετωπίσουν. Αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι ακόμα είμαστε αδιάφοροι. Αφήνουμε την προσωπική μας λύτρωση στον παπά, δείχνουμε να δεχόμαστε ότι ο κάθε ήδη αποτυχημένος πολιτικός θα βρει τη λύση για να μας γλιτώσει από την οικονομική κρίση και για το εσωτερικό μας χάος ψάχνουμε το τηλέφωνο ενός καλού ψυχολόγου. Κι όμως το τέλος της κάθε κρίσης μόνο μέσα από μια επανάσταση της συνείδησης μας μπορεί να προέλθει.

Μα εμείς, ενώ υποκρινόμαστε ότι η πιο φλογερή επιθυμία μας είναι να αλλάξουμε και να λυτρωθούμε από τον πόνο και τις δυσκολίες της καθημερινότητάς μας, αντί να αναζητήσουμε απλές και σύντομες λύσεις, φροντίζουμε να μπερδεύουμε ακόμη περισσότερο τη ζωή μας έτσι ώστε να μην είναι δυνατόν να την ξεμπλέξουμε ούτε στο μακρινό μέλλον. Δυσκολίες που μόνοι μας φτιάξαμε. Σκληρή πραγματικότητα που εμείς με την χαμηλή συνειδητότητά μας δημιουργήσαμε. Αλλά αυτό δεν το παραδεχόμαστε. Μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε, τα πράγματα θα συνεχίσουν δυστυχώς να χειροτερεύουν. Η ελπίδα ότι μια μέρα με κάποιο μαγικό τρόπο μπορεί να ξυπνήσουμε σε συνθήκες ζωής εντελώς διαφορετικές από αυτές που βιώνουμε καθημερινά, μας καταντάει πρόθυμα θύματα κάθε μορφής τυραννίας και καταπίεσης. Ο φόβος σε συνδυασμό με την ελπίδα, μας αποχαυνώνουν πλήρως. Ο μύθος μέσα στον οποίο ζούμε από μέρα σε μέρα, είναι ο μύθος ότι κάποτε ίσως δραπετεύσουμε από τη φυλακή που οι ίδιοι χτίσαμε για τους εαυτούς μας και την οποία αποδίδουμε πάντα σε μηχανορραφίες άλλων. 

Κάθε αληθινός ήρωας όμως φτιάχνει τη δική του πραγματικότητα. Απελευθερώνοντας τον εαυτό του, ανατινάζει τον μύθο που τον δένει με το παρελθόν και το μέλλον. Αυτή ακριβώς είναι η ουσία του μύθου: ότι σκεπάζει με ένα πέπλο το θαυμαστό «εδώ και τώρα». Μεταμόρφωση της συνείδησης τελικά σημαίνει τελείωμα του χρόνου, το οποίο συνεπάγεται και άμεσο θάνατο του «εγώ» που δεν είναι παρά ένα δημιούργημα μέσα από το χρόνο. Χωρίς όλη αυτή τη σκόνη που έχει ο χρόνος συσσωρεύσει πάνω μας (εικόνες, πεποιθήσεις, αναμνήσεις, φοβίες, προσδοκίες) ποιοί αληθινά είμαστε; 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τόν ίδιο προορισμό...

Ο γκουρουδάσκαλος κι ο χαμένος Θεός

Εσύ λοιπόν, αυτό το ανομοιογενές μείγμα  από  ανησυχίες, φοβίες, ελπίδες, απελπισίες, πόνους, μοναξιά, δυστυχία, έλλειψη αγάπης κι όλα τα υπόλοιπα κάθεσαι στα πόδια του σύγχρονου γκουρουδάσκαλου για να ακούσεις τη μαγική φράση : «ο Θεός είναι μέσα σου». Πόσο επικίνδυνο θα μπορούσε να είναι αυτό; Μήπως σε απομακρύνει ακόμη περισσότερο από την αλήθεια που προσπαθεί να υποδείξει; 

Μέσα σε εσένα; Άρα υπάρχει το μέσα και το έξω. Αμέσως η σκέψη τα χωρίζει. Υπάρχει το «εσένα», το «εμένα» και του «άλλου». Όλο αυτό δεν είναι παρά μια ακόμη ανοησία της εγωκεντρικής δραστηριότητας, του κέντρου εκείνου που λέει πως είμαι διαφορετικός απ’ τον άλλο, είμαι ξεχωριστός. Δεν είναι παρά ακόμη ένα αποτέλεσμα της σκέψης. Κάθε φορά που λέμε «εγώ», «εμένα», «μέσα μου», «είμαι αυτό δεν είμαι εκείνο» είναι αποτέλεσμα της σκέψης μας. Η σκέψη είναι που δημιούργησε το κέντρο με τη μορφή του «εγώ» και του «εσύ» κι από αυτό το κέντρο δρούμε συνεχώς λανθασμένα. 

Ακούμε λοιπόν εμείς οι υποτιθέμενοι αναζητητές της αλήθειας με το νου μας ότι ο Θεός είναι μέσα μας. Τότε δύο τινά μπορεί να συμβούν:

Η πρώτη περίπτωση είναι αν ο νους μας έχει πάθει πλήρη μαλάκυνση από πόνο και την υπερβολική σκέψη να αγκιστρωθεί σ’ αυτό που ακούει στην προσπάθεια να απομακρυνθεί από τα προβλήματά του, να ξεχάσει την ανεργία του, να γλιτώσει απ’ την αρρώστια του, να ξεφορτωθεί την γκρίνια του συντρόφου του. Είναι Θεός! Μπορεί μάλιστα στο διαλογισμό του να βλέπει (ή να του επιβάλλουν με έντεχνο τρόπο να βλέπει) λαμπερά φωτάκια ή αγγελάκια ή τον άγιο Ονούφριο (μεγάλη η χάρη του). Τουλάχιστον όλη αυτή η ανοησία είναι φθηνότερη από ότι αν θα έπεφτε στα βαριά ναρκωτικά. Προκαλούν όμως την ίδια ύπνωση. Ο άνθρωπος πέφτει σε πλήρη ασυνειδησία. Ο κάθε πόνος  βρίσκεται εκεί για να τον ξυπνήσει. Η κρίση είναι προφανώς αναγκαία για όλους εμάς που ζούμε στο σκοτάδι, για όσους από μας είμαστε αποκοιμισμένοι. Αν δεν περνούσαμε κρίσεις όλοι μας θα αποκοιμόμασταν. Αυτό ακριβώς όμως  θέλουμε: «Για όνομα του Θεού, άφησε με ήσυχο να κυλιστώ μέσα στις λάσπες της λιμνούλας μου». Αλλά οι κρίσεις έρχονται και ξανάρχονται. Και θα επανέλθουν δριμύτερες στον άνθρωπο που στο ψευτοδιαλογισμό του φαντασιώνεται αγγελάκια και παπαρούνες. Ο πραγματικός αναζητητής πρέπει να βλέπει την αλήθεια γυμνή, να μην την αποφεύγει, να μη δραπετεύει, να κοιτάζει όλο βαθύτερα και καθαρότερα μέσα της. Αυτή είναι η αρχή της ευφυΐας, η αρχή της επίγνωσης, η αρχή της συνειδητότητας.

Η δεύτερη περίπτωση είναι, αν υπάρχει ακόμη έστω ένας κόκκος συνειδητότητας, να αντιληφθούμε ότι η φράση «ο Θεός είναι μέσα μας»,  ο Θεός είναι μέσα σ’ αυτό το άθλιο δημιούργημα του νου μας, το γεμάτο αντιθέσεις και συγκρούσεις,  δεν μπορεί να ισχύει. Γιατί απλά κανένας Θεός δεν θα μπορούσε να υπάρξει μέσα σ’ αυτή την αταξία κι αυτό το χάος. Τότε ίσως τα πράγματα να γίνονται ακόμη χειρότερα γιατί η απόσταση ανάμεσα σ’ αυτό που θα έπρεπε να είναι (Θεός όπως μας λέει ο γκουρού) και σ’ αυτό που είναι (το μαύρο μας το χάλι) γίνεται δυσβάσταχτα μεγαλύτερη με αποτέλεσμα οι εσωτερικές μας συγκρούσεις να γιγαντώνονται και να μη μπορούμε πλέον να τις αντέξουμε. Το ερώτημα «γιατί όλοι οι άλλοι να βλέπουν τον Θεό μέσα τους; - σιγά μη τον βλέπουν – κι εγώ να βλέπω μέσα μου στέγνα κι ερημιά ;» μας οδηγεί σταδιακά στα όρια της σχιζοφρένειας και για να μην αποτρελαθούμε αναγκαζόμαστε να αποτραβηχτούμε στο άλλο άκρο και να βροντοφωνάξουμε ότι όλα αυτά είναι μπούρδες και τίποτα πέρα από την απτή πραγματικότητα δεν υπάρχει.

Όλο το παραπάνω πρόβλημα δυστυχώς το δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι με τη χαμηλή μας συνειδητότητα, με την νωθρότητα, με την τεμπελιά μας, με την ανάγκη μας να γλιτώσουμε από τον πόνο, να βρούμε μια φιγούρα πατρική να τον φορτώσουμε και να νιώσουμε ασφάλεια κι ελευθερία. Η ανάγκη μας αυτή δημιούργησε τον γκουρουδάσκαλο. Εξάλλου κι ο ίδιος μας υπόσχεται: Έλα σε μένα και θα σου λύσω όλα τα προβλήματα. Και προσπαθούμε με την ίδια την προβληματική σκέψη μας που δημιούργησε όλη αυτή την αταξία να βρούμε νοητικά τη λύση στην προβληματική ζωή μας.

Μπορεί η σκέψη μας να αποκτήσει συνείδηση του εαυτού της; Και αν μπορεί, τότε αυτή η συνειδητότητα είναι μέρος αυτής της σκέψης;

Αν κοιτάξουμε μέσα μας, όχι σύμφωνα με κάποιο πρότυπο, με κάποια θρησκεία ή φιλοσοφία (που είναι όλα δημιουργήματα της σκέψης) αλλά αν δούμε τον εαυτό μας με αποδεσμευμένη από τη σκέψη ματιά, όπως πραγματικά είναι, αν ανακαλύψουμε χωρίς προσπάθεια ωραιοποίησης πόσο γεμάτη αταξία είναι η ζωή που ζούμε, μια ζωή αβεβαιότητας, μια ζωή πόνου, μια ζωή γεμάτη συμπεράσματα, επιβλαβείς πεποιθήσεις και καταστροφικές αναμνήσεις, καθώς η επίγνωση αυτής της θωριάς ανέρχεται αρχίζει να σβήνει τα πάντα. Όλα όσα είναι επίκτητα και συνεπώς μη αληθινά. Τότε τι μένει; Όταν όλα τα ψέματα σβήσουν; Τι μπορεί να μένει τότε πέρα από την ίδια αυτή την επίγνωση; Ούτε ο μικρός μας εαυτός, ούτε «δικό μου» ούτε «μέσα μου». Ίσως τότε, σε μια άχρονη στιγμή απόλυτης νοημοσύνης να «δούμε» ότι  υπάρχει μόνον ο  Εαυτός, η Ζωοδόχος Πηγή, ο Αγαπημένος του Ρουμί, η εξώκοσμη Συμπαντική Δύναμη!

Αν βρεις τη δύναμη να κοιτάξεις αληθινά μόνος σου, αν είσαι ικανοποιημένος με το να είσαι ο κανένας, αν είσαι ευχαριστημένος χωρίς την ανάγκη να ξεχωρίζεις από τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους σου, τότε μονάχα εναρμονίζεσαι μ’ αυτή τη δύναμη. Η αληθινή θρησκεία οδηγεί πάντα στο σβήσιμο του εγώ και τότε ακόμη και σε κάθε πέτρα, ακόμη και σε κάθε πεσμένο φύλλο αναγνωρίζεις εκείνο που είναι Άναρχο, Άχρονο και Αιώνιο. Δεν υπάρχει πλέον μέσα σου και έξω σου. Το βέλος βρήκε επιτέλους το στόχο του.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...