Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Την 1η Μαίου γιορτάζεται η μέρα των εργατών.
Είναι στην πραγματικότητα η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου. Τον Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα του Σικάγου ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Εορτάζεται επίσης και σαν μέρα των λουλουδιών και της Ανοιξης. Η μέρα έχει θεσπιστεί ως αργία και όλες οι υπηρεσίες και οι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστές.

Εργατική Πρωτομαγιά
Η πρώτη του Μάη, είναι μέρα ορόσημο για τους αγώνες του εργάτη.
Οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών του Σικάγο στις αρχές Μάη του1886,έγιναν ύστερα από επιτυχημένες διεκδικήσεις των εργατών στον Καναδα το 1872
Δύο χρόνια νωρίτερα, το 1884, πάρθηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας η απόφαση να γίνουν την πρώτη Μάη του 1886 απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στοΣικάγο, το μεγαλύτερο τότε βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ. Αίτημα η μείωση των ωρών εργασίας και σύνθημα "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο".
Εκείνη τη μέρα, 1η Μαΐου του 1886, 400.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη την χώρα, και πάνω από 80.000 στο Σικάγο. Αυτό το Σάββατο του 1886, μια εργάσιμη μέρα, οι εργάτες, ξεκίνησαν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να διαδηλώσουν ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης στην πλατεία Haymarket.
Στη γύρω περιοχή, είχαν παραταχθεί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1350 άτομα, οπλισμένα με οπλοπολυβόλα οι οποίοι περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν.
Κι ενώ το πλήθος παρακολουθούσε τις ομιλίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης, διατάσσει να διαλυθεί η συγκέντρωση. Μια βόμβα έσκασε μέσα στο πλήθος, και αστυνομικοί μαζί με μπράβους αρχίζουν να χτυπούν τους συγκεντρωμένους χωρίς καμιά διάκριση.

Πρωτομαγιά στην Ελλάδα
Το1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα, από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη. Το 1893, 2000 διαδήλωσαν ζητώντας οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις και τον Αύγουστο ακολουθεί σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη.
Το 1936 έχουμε τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στο Φεβρουάριο, με κατάληψη ενός εργοστασίου ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών και συνεχίστηκε με συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια. Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκε τόσο η αστυνομία όσο και ο στρατός. Δεν υπήρχε κεντρική συγκέντρωση, αλλά μικρές συγκεντρώσεις με ομιλητές σε διάφορα μέρη της πόλης. Σε μια συγκέντρωση στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, χωροφύλακες πυροβόλησαν και σκότωσαν 7-8 εργάτες. Σ' αυτό το σημείο έχει στηθεί το μνημείο του καπνεργάτη. Με πυροβολισμούς προσπάθησαν να διαλύσουν και τις άλλες συγκεντρώσεις και συνολικά είχαμε τουλάχιστον 12 νεκρούς και 300 τραυματίες. Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση τουΡίτσου για τον "Επιτάφιο".
Το 1944 ο κατοχικός στρατός των Γερμανών, εκτέλεσε 200 Έλληνες αγωνιστές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ο Νίκος Μαριακάκης, ένας απ' τους 200, έγραψε στο σημείωμα που άφησε: "Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος".
Το Μάη του1963, δολοφονήθηκε ο βουλευτής της ΕΔΑΓρηγόρης Λαμπράκης. Δεν ήταν Πρωτομαγιά, αλλά22 Μαίου. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης μιλούσε σε συγκέντρωση των "Φίλων της Ειρήνης" για την παγκόσμια ύφεση όταν δέχτηκε επίθεση από άγνωστους με ρόπαλα. Έξω απ' την αίθουσα ο Λαμπράκης χτυπήθηκε από τρίκυκλο και τελικά εξέπνευσε στις 27 μΜαίου.Ο Λαμπράκης είχε συμμετοχή σε ειρηνιστικές πορείες τον Απρίλιο του 1963 στην Αθήνα, κι ήταν απ' τα κεντρικά πρόσωπα στην εκδήλωση για την Πρωτομαγιά στο γήπεδο του Παναθηναικού.
Το 1976, πάλι πρώτη Μαΐου, είχαμε το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη σε τροχαίο. Ο Αλέκος Παναγούλης έχει μείνει στην ιστορία σαν σύμβολο της αντίστασης κατά της χούντας για την απόπειρα δολοφονίας ενάντια στον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο με τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού , τον Αύγουστο του 1968. Είχε συλληφθεί άμεσα και είχε τελειώσει την απολογία του με τη φράση "Δεν υπάρχει, κύριοι στρατοδίκαι, ωραιότερο κύκνειο άσμα για κάθε αγωνιστή, από τον επιθανάτιο ρόγχο μπροστά στα πολυβόλα του εκτελεστικού αποσπάσματος της τυραννίας". Η παγκόσμια κατακραυγή της δίκης απέτρεψε την εκτέλεση του Παναγούλη. Στη φυλακή βασανίστηκε μέχρι την απελευθέρωσή του. Η αμνηστία που έδωσε ο Παπαδόπουλος τον Αύγουστο του 1973 κάλυπτε και τον Αλέκο Παναγούλη. Η συγκυρία του θανάτου του Παναγούλη σε τροχαίο χαρακτηρίζεται από πολλούς ιδιαίτερα ύποπτη, επειδή μόλις λίγο καιρό πριν το θάνατό του, είχε φέρει στη δημοσιότητα στοιχεία από τα μυστικά αρχεία της ΕΣΑ.
http://www.matia.gr/

Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Το μεγάλο μυστικό

Ρώτησαν οι μαθητές τον Ιησού όπως διαβάζουμε στο κατά Θωμά Ευαγγέλιο :

«Πες μας πως μοιάζει το βασίλειο του Ουρανού ;»
Κι εκείνος τους είπε :
«Είναι όπως ο σπόρος του σιναπιού, ο πιο μικρός από όλους τους σπόρους, που όταν πέφτει στο οργωμένο χώμα μεγαλώνει σε τεράστιο δέντρο και γίνεται καταφύγιο για όλα τα πουλιά του ουρανού»

Ο Ιησούς μίλησε πολλές φορές για το σπόρο του σιναπιού. Ο σπόρος του σιναπιού είναι ο πιο μικρός από όλους τους σπόρους μα έχει μια μυστηριώδη ποιότητα : όταν μεγαλώνει γίνεται το πιο μεγάλο φυτό. Ο Θεός είναι αόρατος και το σύμπαν είναι η πιο ορατή του δημιουργία. Το σύμπαν είναι το δέντρο. Ο Θεός είναι ο σπόρος. Ο Θεός είναι το ανεκδήλωτο. Το σύμπαν είναι αυτό που έχει εκδηλωθεί. Και αν υπάρχει το σύμπαν τότε υπάρχει και ο σπόρος. Πως μπορεί να υπάρξει ένα δέντρο χωρίς το σπόρο ; Ο σπόρος πρέπει να πεθάνει. Μόνο τότε μπορεί να γίνει δέντρο. Γι’ αυτό ο Θεός βρίσκεται παντού όπως ο σπόρος βρίσκεται μέσα σ’ ολόκληρο το δέντρο. Δεν μπορείς όμως να βρεις τον σπόρο. Ο σπόρος έχει πεθάνει μέσα στο δέντρο. Έγινε το ίδιο το δέντρο. Ο Θεός έγινε το σύμπαν. Δεν είναι χωρισμένος από αυτό. Δεν είναι όπως ο μαραγκός, που φτιάχνει ένα τραπέζι και παραμένει χωρισμένος από αυτό. Είναι όπως ο σπόρος, που γίνεται δέντρο κι ύστερα χάνεται μέσα σ’ αυτό το δέντρο.

Στην προκειμένη περίπτωση όπως μας είπε παραπάνω ο Όσσο το δημιούργημα, το εκδηλωμένο Σύμπαν έλαβε ύπαρξη φυλακίζοντας στα δεσμά του χώρου και του χρόνου τον Ανεκδήλωτο, τον ίδιο τον δημιουργό του. Ο Θεός πέθανε και η θυσία του αυτή ήταν η πρώτη πράξη της δημιουργίας του κόσμου.

Η Περσεφόνη, ο Όσιρις, ο Διόνυσος και εν σύνοψη ο Ιησούς Χριστός ένα πράγμα καταδεικνύουν : το Θεό σταυρωμένο στην ύλη! Μόνον αν κομματιαστεί ο Όσιρις μπορεί να προέλθει το Σύμπαν ! Ο Θεός υποφέρει και αγωνίζεται δια της φύσεως και της ανθρωπότητας να ανέλθει το Γολγοθά της ύλης και της διπολικότητας. Κι ο αγώνας αυτός συνταράσσει το Σύμπαν από το απειροελάχιστο κουάρκ μέχρι τους γιγάντιους γαλαξίες όπου ο ίδιος νόμος της εκδήλωσης διοικεί σύμφωνα με το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο: «εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις τη γην αποθάνη αυτός μόνος μένει, εάν δε αποθάνη πολύν καρπόν φέρει»

“Η βασιλεία των ουρανών εντός υμών εστί”

Ποιος αλήθεια ζει σήμερα με αυτόν τον τρόπο ; Σαν να έχει την βασιλεία των ουρανών μέσα του ; Μόνο γκρίνια και ταλαιπωρία και κακομοιριά βλέπουμε γύρω μας. Ζητιανεύουμε τον οίκτο των ανθρώπων εμείς οι κάτοχοι του θείου σπινθήρα, οι ζωντανοί Θεοί.

Αν καταλάβουμε ότι με τον γείτονα μας, με τον συνεργάτη μας αλλά και με τον ανταγωνιστή μας είμαστε ένα, είμαστε μια διαφορετική έκφραση μιας μοναδικής και ανέκφραστης ενότητας τότε αυτόματα τελειώνει η ζήλια, ο ανταγωνισμός, η κακία, το μίσος και μένει μόνο η αγάπη, η αληθινή και αγνή αγάπη. Αυτή η συνειδητοποίηση της απόλυτης ενότητας είναι, ίσως, η πλέον θαυμαστή εμπειρία από όλες όσες βιώνει ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια της εξελίξεως του – μια ευδαιμονία το βάθος της οποίας είναι απερίγραπτο. Τότε και μόνον τότε μπορούμε να φτάσουμε στο μεγαλείο να στρέψουμε και το άλλο μάγουλο στο επιτιθέμενο όπως μας δίδαξε ο μεγαλύτερος μύστης όλων των εποχών, ο Ιησούς Χριστός.

Θα ξαναβρούμε τον Θεό όπως μας λέει ο Όσσο μόνο όταν εκείνο το δέντρο πάψει να υπάρχει.
Οι επιστήμονες μπορεί να πάρουν το δέντρο να το κόψουν κομματάκια, να το αναλύσουν, όμως δε θα βρουν σπόρο μέσα του. Όπως δε θα καταφέρουν να βρουν και το δέντρο μέσα στο σπόρο. Μερικά πράγματα μπορούν να γίνουν γνωστά μόνο μέσα από την ολότητα τους. Δεν μπορούμε να τα αναλύσουμε διότι είναι μεγαλύτερα από τα μέρη που τα αποτελούν. Εκεί βρίσκεται το βασικό πρόβλημα γι’ αυτούς που αναζητούν την αλήθεια. Η αλήθεια είναι μεγαλύτερη από όλα τα μέρη της ενωμένα μαζί. Δεν είναι μόνο το σύνολο των στοιχείων, είναι κάτι ακόμη μεγαλύτερο.
Μια μελωδία δεν είναι απλώς και μόνο το σύνολο από τις νότες της. Είναι κάτι ακόμη πιο μεγάλο. Όταν όλες οι νότες συναντιούνται, τότε δημιουργείται μια αρμονία, που δεν υπήρχε σε κάθε νότα ξεχωριστά.

Αν θέλουμε να δούμε το βασίλειο του Θεού πρέπει κι εμείς να πεθάνουμε σαν το σπόρο. Ξαφνικά υπάρχει το δέντρο. Εμείς δεν υπάρχουμε πια αλλά ο Θεός. Ποτέ ΕΓΩ δεν θα συναντήσω τον Θεό. Αν εγώ υπάρχω τότε ο Θεός δεν υπάρχει γιατί ο σπόρος βρίσκεται εκεί. Όταν εξαφανίζομαι τότε εμφανίζεται ο Θεός. Όσο υπάρχει η προσωπικότητα η ατομικότητα παραμένει θαμμένη μέσα της.

Ο σπόρος περιέχει το δέντρο, αλλά ο σπόρος μπορεί να σκοτώσει το δέντρο. Αν ο σπόρος γίνει εγωιστικός, αν ο σπόρος σκέφτεται, «εγώ είμαι αρκετός» κι αρχίσει να φοβάται το θάνατο τότε αυτό που τον περικλείει γίνεται η φυλακή του. Το ίδιο το κέλυφος που τον προστάτευε πριν μπει στο κατάλληλο έδαφος θα γίνει η φυλακή του. Και τότε το δέντρο πεθαίνει μέσα στο σπόρο και ο Θεός δεν υπάρχει πια. Υπάρχει μόνον ο τυφλός, γκρινιάρης, κακόμοιρος και αδύναμος άνθρωπος που όλα και όλοι του φταίνε. Ας πούμε ότι μέσα στο Ναό μας υπάρχει μόνο μία θέση και σ’ αυτή μπορεί να καθίσει ή το ΕΓΩ ή ο Θεός.

Εμείς είμαστε οι σπόροι, είμαστε οι εν δυνάμη Θεοί, είμαστε η δυνατότητα του βασιλείου. Ας ετοιμαστούμε να πεθάνουμε γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ξαναγεννηθούμε.

Καλή Φώτιση

Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

O Αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή «Οι Σταύλοι του Αυγεία»


Στην Ηλεία, ο βασιλιάς Αυγείας είχε πολλά κοπάδια βόδια, που τα έκλεινε κάθε βράδυ στους στάβλους του. Δεν τους καθάριζε όμως ποτέ. ΄Έτσι, η μυρωδιά με τα χρόνια έγινε φοβερή κι η κοπριά έφερε πανούκλα στη περιοχή. Ο Ηρακλής έπρεπε να καθαρίσει τους στάβλους μέσα σε μια μέρα. Πριν ξεκινήσει διαπραγματεύτηκε με τον Αυγεία, αν πετύχει να πάρει το 1/10 των ζώων του. Οι στάβλοι ήταν ανάμεσα σε δύο ποτάμια. Έσκαψε λοιπόν δύο αυλάκια βαθιά, από τα ποτάμια αυτά προς τους στάβλους κι άφησε να περάσει μέσα από αυτούς το νερό τον ποταμών ορμητικά. Έτσι, πριν δύσει ο ήλιος, τα νερά είχαν παρασύρει μακριά την κοπριά. Ωστόσο, ο Αυγείας θεώρησε πως ο Ηρακλής τον ξεγέλασε με τέχνασμα και αρνήθηκε να του δώσει την ανταμοιβή.

Από την κορυφή του βουνού της μύησης, ο αναζητητής πρέπει να κατέβει στην υλική ακαθαρσία. Το έργο είναι πολύ σοβαρό. Πρόκειται για τον καθαρισμό των βρώμικων ελαττωμάτων του κόσμου. Ο Ηρακλής βοηθά την ανθρωπότητα πλέον. Μοιάζει με το έργο του Ιωάννη του Βαπτιστή, ο οποίος βοηθούσε τον κόσμο να προετοιμαστεί για την κάθαρση, μέσα από τη βάφτιση. Οι δύο ποταμοί συμβολίζουν τη ζωή και την αγάπη. Πριν προχωρήσει ο αναζητητής της γνώσης στο τελευταίο σκαλοπάτι, πρέπει να έχει αίσθηση της ανιδιοτελούς αγάπης.

Ο Ηρακλής γκρεμίζει τα φράγματα που εμποδίζουν το νερό να τρέξει προς τους στάβλους. Η ανθρώπινη ψυχή, στην εξέλιξή της, γκρεμίζει τα στενά όρια της χωριστικότητας, της ιδιοτέλειας, της σκοπιμότητας. Η άρνηση του Αυγεία να πληρώσει τον Ηρακλή, δηλώνει πως ο άνθρωπος δεν προσφέρει στην ανθρωπότητα για υλικά οφέλη. Αλλά κάνει επίσης της επισήμανση πως η ανθρωπότητα είναι πολύ πιθανό να φανεί αχάριστη προς τον ευεργέτη της. Ο ευεργέτης όμως ευεργετείται από το ίδιο του το έργο. Δεν υποκινείται από την ατομική κι εγωιστική αγάπη και προσφέρεται προς όλη την ανθρωπότητα. Στην αχαριστία δε, δεν παρασύρεται από εκδικητική διάθεση. Είναι απελευθερωμένος από υλικές εξαρτήσεις. Ο Ηρακλής έκανε μία πράξη καθάρσεως μόνος του δίχως δημόσια προβολή και αιτήσεις βοήθειας όπως κάνουν οι διάφοροι φιλανθρωπικοί σύλλογοι και οργανώσεις. Και οι δύο ποταμοί που τον βοήθησαν εννοούν την συγκέντρωση του Φωτός (Αλ-φειός) και υποταγή της ύλης στον Νου (Πη-νειός).

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

ΤΟ ΟΛΟΝ



Θα ήθελα και εγώ με την σειρά μου να ευχαριστήσω για την πρόσκληση, την υποδοχή, και τα σχόλια των νέων διαδυκτικών φίλων, παραθέτοντας κάποιες παραγράφους από τον Αλμπερτ Αϊνστάιν.

“Ένα ανθρώπινο ον είναι μέρος του όλου, που καλείται από εμάς σύμπαν, ένα μέρος περιορισμένο στον χώρο και στον χρόνο. Αυτό συλλαμβάνει τον εαυτό του, τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του ξεχωριστά από το υπόλοιπο… ένα είδος οπτικής ψευδαίσθησης της συνείδησής του. Αυτή η ψευδαίσθηση είναι ένα είδος φυλακής για εμάς, που μας περιορίζει στις προσωπικές μας επιθυμίες και στην έλξη μόνο λίγων ανθρώπων που είναι κοντά μας. Η αποστολή μας πρέπει να είναι να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από αυτήν την φυλακή διευρύνοντας τον κύκλο της συμπόνιας μας για να αγκαλιάσουμε όλα τα ζωντανά πλάσματα και ολόκληρη την φύση μέσα στην ομορφιά της.”



Καφές χωρίς νικοτίνη !

Διαμορφώνουμε νοητικούς νόμους για τους εαυτούς μας και ύστερα είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε κάτω απ’ αυτούς. Δυστυχώς, οι νόμοι αυτοί συχνά συμβαίνει να είναι νόμοι περιορισμού. Σκεφτόμαστε ότι έχουμε κάποια αδυναμία ή κάποιος άλλος το σκέφτεται για μας και πριν καλά – καλά αντιληφθούμε τι συνέβη, αυτό ήδη έχει γίνει ένα σχεδόν ιερό δόγμα. Κι όμως, δεν είναι παρά μια υποβολή, από την οποία θα ελευθερωθούμε, αν πάψουμε να την πιστεύουμε.

Ένας γιατρός με τη γυναίκα του δέχτηκαν την επίσκεψη μιας συγγενούς. Μετά το δείπνο, ήρθε η ώρα του καφέ και η επισκέπτρια είπε, «Γιάννη ξέρεις ότι δεν πίνω καφέ ! Η νικοτίνη του με κρατά ξάγρυπνη όλη τη νύχτα».

Η σύζυγος πήγε να πει κάτι αλλά ο άνδρας της την κοίταξε με νόημα και είπε : «Σε διαβεβαιώνω αγαπητή μου θεία ότι δεν έχει νικοτίνη αυτός ο καφές». Η θεία απάντησε : «Μα πάντοτε υπάρχει νικοτίνη στον καφέ και με κρατά ξάγρυπνη όλη νύχτα». Ο οικοδεσπότης τότε είπε : «Αγαπητή μου θεία, σου δίνω το λόγο της τιμής μου σαν γιατρός, ότι δεν υπάρχει νικοτίνη σ’ αυτόν τον καφέ».

Η ηλικιωμένη γυναίκα που έτρεφε την μεγαλύτερη εκτίμηση τόσο για τις επαγγελματικές ικανότητες του ανεψιού της, όσο και για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, ικανοποιήθηκε από αυτά που άκουσε και ήπιε στη συνέχεια τρία φλυτζάνια καφέ που τον απόλαυσε. Εκείνη τη νύχτα κοιμήθηκε σαν ξερή.

Φυσικά ο καφές δεν είχε νικοτίνη. Η ηλικιωμένη γυναίκα εννοούσε καφείνη αλλά είπε νικοτίνη. Η εξαπάτηση βέβαια που έγινε δεν εγκρίνεται αλλά η ιστορία απεικονίζει θαυμάσια τη δύναμη της καλής και της κακής υποβολής.

Η ηλικιωμένη κυρία είχε διαμορφώσει ένα νόμο περιορισμού για τον εαυτό της, τον οποίο ανακάλεσε χωρίς κανένα πρόβλημα.
Γιατί δεν αρχίζουμε κι εμείς σήμερα να ανακαλούμε κάποιον από τους πολλούς παρόμοιους νόμους που σίγουρα έχουμε διαμορφώσει για τους εαυτούς μας ;

Αν μπορούσαμε με ένα μαγικό τρόπο να αδειάσουμε τη μνήμη μας από όλους τους περιορισμούς που τεχνητά έχουν «φυτευτεί» μέσα μας, θα διαπερνούσαμε αυτόματα τα όρια που μας κρύβουν την αντίληψη μιας ανώτερης πραγματικότητας. Αυτή η ανώτερη πραγματικότητα υπάρχει και στο γνώριμο που βλέπουμε και κινούμαστε καθημερινά – δεν υπάρχει καμιά απόσταση ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο πραγματικότητες. Κι όμως θα μπορούσαν να απέχουν χιλιόμετρα η μία από την άλλη…

Σάββατο 25 Απριλίου 2009

Άδειος καμβάς

"Έχει καρδιά αυτό το μονοπάτι;
Αν έχει το μονοπάτι είναι καλό.
Αν δεν έχει,δεν έχει σημασία.
Και τα δύο μονοπάτια δεν οδηγούν πουθενά
αλλά το ένα έχει καρδιά και το άλλο δεν έχει" -CARLOS CASTANEDA-
--------------------------
Κάθε Ημέρα Είναι Ένας Αδειος Καμβάς!!
Δεν έχει σημασία ποιοι είμαστε τι κάνουμε,
κάθε μέρα είναι ένας άδειος καμβάς για να
ζωγραφίσουμε πάνω του τη ζωή μας
-είτε με απαλούς σίγουρους τόνους,
είτε με έντονα χρώματα σε καινούριους
πειραματικούς συνδυασμούς.
Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος
με το οποίο πρέπει να ζωγραφίσουμε πάνω στον καμβά μας,
ωστόσο κανείς άλλος εκτός από εμάς
δεν ξέρει τι μας κάνει να νιώθουμε ωραία.
Κάποιες φορές το έργο πετυχαίνει άλλες όχι..
παρ'όλα αυτά ίσως είναι μια ενδιαφέρουσα εμπειρία
απο την οποία μάθαμε κάτι,το βάζουμε λοιπόν στην άκρη,
και πλένουμε το πινέλο για το επόμενο.
Φυσικά να μην ξεχνάμε ότι έχουμε
περιορισμένο αριθμό καμβάδων να ζωγραφίσουμε..
ας μην τους σπαταλάμε άδικα!!!

Υ.γ Σας ευχαριστώ πολυ για την πρόσκληση..
τιμή μου να γράφω σε ένα τόσο αξιόλογο ιστολόγιο σαν κι αυτό.

Χρόνια πολλά σε όλους!

ΤΟ ΕΓΩ - ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ



Εμπνευσμένο από τον Τζίντoυ Κρισναμoύρτι

"Η γη ανήκει σε όλους μας είναι δική σας και δική μου. Δυστυχώς, όμως, έχουμε εθνικούς, οικονομικούς, και θρησκευτικούς φράχτες και ζώντας πίσω απ αυτούς μιλάμε με για αδελφότητα, για αγάπη, για ειρήνη, για Θεό. Για να γνωρίσουμε πραγματικά τι είναι Αγάπη πρέπει να ρίξουμε όλα αυτά τα φράγματα και πρέπει αυτό να το αρχίσει ο καθένας μας από τον εαυτό του".

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Όταν δεν υπάρχει χρόνος, τότε δεν υπάρχει θάνατος.




Θίγοντας ένα υπαρξιακό θέμα μάλλον “σκληρό”, όπως η δυαδική σχέση ζωής – θανάτου.

του Γιαννη Δογανη

…με εγκαρδιους χαιρετισμους σ’ ολους τους φιλους του Ξανθη Φιλοσοφειν.




“Ο θύτης και το θύμα:
παίκτες παιχνιδιού μονάχα,
εφήμεροι σαν όνειρο.”

Ο βαρβαρος νεοελληνας-κατ’ευφημισμον ανθρωπος - προσκολλημενος σε κτηνωδη και αναχρονιστικα εθιμα, γιορτασε και φετος το Θείο Πάθος με τον Θανατο δια της σφαγης, εκατομμυριων αθωων αμνοεριφιων, δινοντας εμφανη και σαφη δειγματα του πολιτισμου του και της ηθικης προοδου του προς ολες τις αισθανομενες υπαρξεις…Ικανοποιησε το τερψιλαρύγγιό του και διασκεδασε στα χλιδάτα φατσιμάρε μαγαζιά των πόλεων.

“καθένας νίβει τα χέρια του και τα δροσίζει…
Ένοχος δεν υπάρχει, καπνός… κατάργησαν τα μάτια τους, τυφλοί.
Μάρτυρες δεν υπάρχουν πια, για τίποτε.
Αλλά…
πρέπει να βγεις από τούτο τον ύπνο. τούτο το μαστιγωμένο δέρμα
…το φως είναι σφυγμός
ολοένα και πιο αργός και πιο αργός
θαρρείς πως πάει να σταματήσει…
…το αίμα τώρα τινάζεται
γυρεύει να περάσει απ’ το θάνατο
για να βρει τη χαρά.”

Γ. Σεφέρης


Όμως εκεί έξω από τα μαγαζιά, είναι ο θάνατος που περιμένει και δε γίνεται να το ξεχάσουμε. Γιατί κάποτε θα βγεις έξω από την εκκωφαντική ηχορύπανση των μαγαζιών, δεν μπορείς αιώνια να κρύβεσαι…

Ζούμε μαθαίνοντας ή επιβιώνουμε επαναλαμβάνοντας?

Ο θάνατος μας φοβίζει τόσο γιατί κανένας δεν θέλει να σταματήσει το “κρυφτό”.
Ο εφιάλτης της σημερινής ζωής είναι η έλλειψη επικοινωνίας μέσα σε μια κοινωνία όπου όλοι νομίζουν ότι επικοινωνούν! Και γι’ αυτό δημιουργούμε. Καθένας με τον τρόπο του και τις δυνατότητές του. Για να πούμε στους άλλους ότι υπάρχουμε και ότι αυτοί υπάρχουν για μας.

Όμως το να αναζητάς τη ζωή, το να γυρεύεις την αλήθεια, σημαίνει να είσαι έτοιμος να πεθάνεις. Να πεθάνεις στη ζωή εκείνη που νομίζεις ότι είναι ζωή. Δεν είναι. Μόνο τότε μπορεί να γεννηθεί το καινούριο. Χρειάζεται μια σταύρωση και μόνο τότε μπορεί να υπάρξει ανάσταση. Γιατί η ζωή, η ζωή που γνωρίζουμε σαν ζωή, είναι εφήμερη, ψευδαίσθηση, μάγυα. Δεν είναι αληθινή. Υπάρχει μια άλλη ζωή. Τούτη η ζωή δεν είναι παρά ένα μεγάλο όνειρο, μια μεγάλη παράσταση.

“Η ύπαρξή μας είναι παροδική
σαν τα φθινοπωριάτικα σύννεφα.
Η γέννηση και ο θάνατος των πλασμάτων,
μοιάζουν με τις κινήσεις ενός Χορού.
Μία ολόκληρη ζωή δεν είναι τίποτα περισσότερο
από μία αστραπή στον ουρανό,
το κύλισμα ενός χείμαρρου σε μια απότομη πλαγιά”

ΓΚΟΤΑΜΑ ΒΟΥΔΑ

Το σώμα είναι ροή, σαν ποτάμι, λεει ο Οσσο. Διαρκώς αλλάζει, κινείται. Δεν έχει τίποτα αιώνιο μέσα του. Στην πραγματικότητα, το σώμα πεθαίνει κάθε στιγμή, κάθε μέρα. Ο θάνατος συνεχίζεται επί εβδομήντα - ογδοντα χρόνια. Ο θάνατος δεν είναι συμβάν. Είναι μία μακρόχρονη διαδικασία. Αν είμαστε ταυτισμένοι με το σώμα, φυσικά και θα υπάρχει συνέχεια ο φόβος ότι ο θάνατος πλησιάζει. Μπορούμε να ζήσουμε, αλλά μπορούμε να ζήσουμε μόνο μέσα στο φόβο. Αλλά και ο νους είναι ακόμη πιο εφήμερος και πιο φευγαλέος από το σώμα. Και ο νους αποσυντίθεται διαρκώς. Ο νους είναι το εσωτερικό μέρος του σώματος και το σώμα είναι το εξωτερικό μέρος του νου.

«Σπόρος η ζωή ο θάνατος το λουλούδι»
Μαλβανά Τζαλαλουντίν Ρουμί

Πέρα από το σώμα και το νου (σκέψεις), υπάρχει μια καθαρή συνειδητότητα, μια καθαρή αγνότητα, μια αθωότητα, ένας καθρέφτης. Είναι ο παρατηρητής που παρατηρεί το σώμα – νου χωρίς να ταυτίζεται. Όταν αυτή η καθαρή επίγνωση, η καθαρή συνειδητότητα συμβεί, για πρώτη φορά η ύπαρξη γίνεται ζωή. Και όταν υπάρχουμε, τότε δεν υπάρχει θάνατος. Γιατί ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ζωής. Είναι το αποκορύφωμά της. Είναι ο καρπός των προσπαθειών μιας ζωής. Το ταξίδι τελειώνει. Γυρίζουμε σπίτι.

Με το θάνατο δεν πεθαίνουμε. Μόνο η ενέργεια που μας έχει δοθεί μέσω του σώματος και μέσω του νου απελευθερώνεται, επιστρέφει στον κόσμο. Εμείς γυρίζουμε στον Οίκο. Στην πραγματικότητα δεν φοβόμαστε το θάνατο. Ο φόβος είναι κάπου αλλού. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν ζούμε αληθινά. Αυτό είναι που δημιουργεί τον φόβο του θανάτου. Ο φόβος έρχεται επειδή δεν ζούμε. “Δεν έχω ζήσει ακόμη, και αν συμβεί ο θάνατος, τότε θα πεθάνω χωρίς να έχω ζήσει”, συνηθίζεται να λέγεται.

Στην Μπαγκαβάντ Γκίτα αναφερεται :

«Όπως κάποιος που βγάζει τα παλιά του ρούχα για να φορέσει καινούργια, το ίδιο και η ενσαρκωμένη ψυχή, έχοντας εγκαταλείψει το φθαρμένο σώμα της, αναζητά ένα άλλο».

Αν αναλογισθούμε χωρίς τρόμο τον θάνατο, με καθαρό μυαλό, δεν θα στερηθούμε τη χαρά της ζωής. Ο θάνατος είναι τρομακτικός εξ' αιτίας της άγνοιάς μας ( αβίντυα).





Η σύγχρονη ψυχολογία δέχεται ότι και στο σεξ συμβαίνει ένας μικρός θάνατος. Η πιο πιστή αντιστοιχία του θανάτου στην καθημερινή ζωή θεωρείται από τους ψυχολόγους η διαδικασία του οργασμού. Μια ζωτική ενέργεια απελευθερώνεται από το σώμα. Νιώθουμε οργασμικοί, χαλαρωμένοι. Και στον θάνατο; Όλη η ενέργεια που έχει συσσωρευτεί επί χρόνια, απελευθερώνεται. Ο ύστατος και μεγαλύτερος οργασμός. Ο θάνατος μπορεί να γίνει η απόλυτη ολοκλήρωση, αυτό όμως είναι δυνατόν μόνο αν έχουμε ζήσει τη ζωή. Όταν πεθαίνει ένας Άγιος, η ενέργεια που εκλύεται είναι θείο δώρο για τους παρευρισκόμενους.

Προσφατα στην Αθηνα, σ’ ένα καταμεστο ακροατηριο, ο Ιρβιν Γιαλομ προετρεψε το κοινο να ζησει την ζωη του στο επακρον, αφηνοντας πισω «ένα κουφιο φερετρο, χωρις απωθημενα ».


Ο θάνατος δεν είναι μια εχθρική παρουσία.
Είναι η φυσική διαδικασία εγκατάλειψης μιας προσωπικότητας για μια άλλη.


«Ω, θάνατε, πού είναι το κεντρί σου,
Άδη, πού είναι η νίκη σου;»

(Κορινθίους Α΄ 15:55)

“Ο θάνατος σας τρομάζει;” ρώτησαν τη γερόντισσα Γαβριηλία. Απάντησε:

“Αυτός είναι που δεν με τρομάζει καθόλου! Όταν έρθει η ώρα να φύγω, εμένα μου φαίνεται πολύ απλό γιατί δεν υπάρχει θάνατος. Γιατί κλείνει μία πόρτα και ανοίγει μία άλλη! Όταν φύγω απ’ αυτόν τον κόσμο, όπως όταν περνά μια βάρκα – που λέει και ο ποιητής – δεν αφήνει κανένα σημάδι πίσω της στο νερό, έτσι και γω…Απάθεια! Είμαι μόνο θεατής! ”

Οι πραγματικοί ασκητές ζουν την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία τους και πεθαίνουν με πολλή συνειδητότητα για το τι ακριβώς είναι ο θάνατος και έτσι δεν παρασύρονται από τον πανικό και τον τρόμο.

“Τους ανθρώπους”, γράφει ο Επίκτητος, “δεν τους ταράζουν τα ίδια τα πράγματα, αλλά οι ιδέες που έχουν για τα πράγματα”. Αν ο θάνατος ήταν κάτι φοβερό, θα ήταν και για τον Σωκράτη. Αλλά και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος έχει παρόμοια γνώμη: “Ας μιλήσουμε τώρα για το θάνατο, γιατί ο θάνατος φοβίζει τους περισσότερους ότι είναι μεγάλο κακό, επειδή αγνοούν την αλήθεια”.




Σε πολλές θρησκείες και φιλοσοφίες που σημάδεψαν την εξέλιξη της ανθρωπότητας, το φως βρίσκεται σε διαρκή και εξοντωτικό πόλεμο με το σκοτάδι, η ζωή με το θάνατο, το καλό με το κακό, το θετικό με το αρνητικό. Έτσι διαμορφώθηκε ένας ιδεαλισμός ποτισμένος από αγωνία να επικρατήσει το πρώτο και να αφανιστεί το δεύτερο. Όμως αυτό είναι τόσο ακατανόητο όσο και η ύπαρξη ηλεκτρικού ρεύματος χωρίς θετικό και αρνητικό πόλο. Τα “αντίθετα” είναι δύο διαφορετικές πλευρές της πραγματικότητας, του ίδιου υπό παρατήρηση συστήματος. Η εξάλειψη του ενός πόλου συνεπάγεται την εξάλειψη όλου του συστήματος.

Η ίδια η φύση μας δείχνει ότι το καθετί βρίσκεται σε διαρκή κίνηση και αλλαγή. Η μεταβολή είναι η ουσία της ζωής. “Όλα κυλούν και τίποτα δε μένει σταθερό”, έλεγε ο Ηράκλειτος. Στον Φαίδωνα ο Σωκράτης μας λέει ότι παντού στη φύση μπορεί να παρατηρήσει κανείς το παιχνίδι των αντιθέσεων: μέρα και νύχτα, ύπνος και εγρήγορση, ζωή και θάνατος κ.τ.λ. Όλα τα ζεύγη των αντιθέτων έχουν παροδική και μεταβαλλόμενη μορφή. το καλό και το κακό μπορούν να μεταβληθούν σε καλύτερο και χειρότερο αντίστοιχα. Η νύχτα προβάλλει από την μέρα μέσω του λυκόφωτος και η μέρα από την νύχτα μέσω του λυκαυγούς. Παντού στο Σύμπαν διακρίνουμε το παιχνίδι του γιν και του γιανγκ.

Ο Σωκράτης βεβαιώνει: “Δεν υπάρχει θάνατος ούτε για τους ζωντανούς, ούτε για εκείνους που έχουν φύγει”, υπονοώντας ότι είναι μόνο ένα γεγονός στην συνείδηση. Και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος αποφαίνεται: “Ούτε γεννήθηκε, ούτε υπάρχει κάτι νεκρό στον κόσμο, ούτε θα υπάρξει ποτέ”. Και για να μας διαλύσει κάθε πιθανή παρανόηση, συνεχίζει: “Τίποτε απ’ όσα υπάρχουν στον κόσμο, δεν θα χαθεί ποτέ”. Από την άλλη μεριά, ο Ευριπίδης, πιο ανθρώπινος αναρωτιέται: “Ποιος ξέρει αν είναι ζωή αυτό που λέμε θάνατος κι αν ο θάνατος είναι η ζωή;” Και ο Πίνδαρος έρχεται να δώσει την θριαμβική απάντηση: “Ο ήλιος λάμπει για τους νεκρούς, ενώ οι ζώντες περιβάλλονται από την σκιά της νύχτας!”.

Όμως ο Πίνδαρος, αν και ποιητής, ήταν ταυτόχρονα φιλόσοφος και σοφός. Τα όσα λέει δεν απευθύνονται στους κοινούς ανθρώπους, αλλά σ’ εκείνους που γνώριζαν το μυστικό των Ελευσίνιων Μυστήριων. Για τους Έλληνες σοφούς η γέννηση, ο θάνατος και η επαναγέννηση θα μπορούσαν – και από μια σκοπιά έπρεπε – να συμβούν κάποια στιγμή στη ζωή του μύστη, όχι πραγματικά, αλλά μέσα στη συνείδησή του. Ο κύκλος αυτός έπρεπε να βιωθεί συνειδησιακά

Για τον Ηράκλειτο “πραγματικός θάνατος είναι όσα βλέπουμε ξύπνιοι”. Όσο για τον άλλο θάνατο, εκείνον της μύησης, ο ίδιος ο σοφός της Εφέσου μας λέει: “Όταν τα μάτια του σβήνουν, (ο μύστης) ανάβει ένα φως στον Εαυτό του μέσα στην νύχτα”. Ο Πλάτωνας στο συγκεκριμένο θέμα διατύπωσε το εξής: <Το “Αυτό” δεν μπορεί να κατανοηθεί παρά μόνο σε σχέση με το “Έτερον”>. Το “Αυτό” είναι η ζωή και οι εκφάνσεις της: το κλάμα του μωρού, το ερωτικό φιλί των εραστών, ο πόνοι της γέννας, το λουλούδι που ανθίζει, το ζώο που γρυλίζει όταν απειλείται. Το “Έτερον” είναι η ανυπαρξία, η μοναξιά, ο θάνατος, το κρύο…

Αν όμως προσκολληθούμε μόνο στο Αυτό, χάνουμε την απόλαυση. Γιατί πως μπορείς να νιώσεις ζεστασιά αν δεν έχεις κρυώσει; Πως μπορείς να νιώσεις αγαλλίαση αν δεν έχεις πονέσει…Το να κοιτάζουμε λοιπόν το θάνατο στα μάτια, σημαίνει πολύ απλά να επιδιώξουμε η ζωή μας να είναι ο αρμονικός συνδυασμός, η αρμονική συνύπαρξη του Αυτού με το Έτερον. Για ν’ αγαπήσουμε το Αυτό πρέπει να γνωρίσουμε το Έτερον και το αντίστροφο. Μόνο έτσι θα απολαύσουμε ηδονικά την απόλυτη ετερότητα, τον θάνατο. Άλλωστε όπως είπε ο Wittgenstein: “Ο φόβος του θανάτου είναι το πιο εύγλωττο σημάδι ενός Λάθους, δηλαδή μιας κακής ζωής”.

Αυτό που κάνει όμορφη την αρχή είναι η ύπαρξη του τέλους.

Χρειαζόμαστε μια διεύρυνση της συνείδησης ώστε να βλέπουμε όχι μονόπλευρα, αλλά ολοκληρωτικά. Η ανατολή του Ήλιου είναι η γέννηση της μέρας, η δύση του είναι ο θάνατός της. Η συνάντηση μ’ ένα θετικό δημιουργικό άτομο είναι η γέννηση μιας ευχάριστης κατάστασης, ο αποχωρισμός ένας μικρός θάνατος. Όλα αυτά, είναι μικρές ή μεγάλες αλλαγές που μπορούν να μας μάθουν να κυλάμε μαζί τους, αλλά και με τη μεγάλη αλλαγή που μας περιμένει…Θα μάθουμε έτσι να χορευουμε με το θάνατο, αλλά σε κάθε στροφή αυτού του Χορου, θα ξαναανακαλύπτουμε τη ζωή, την άνοιξη και την ελπίδα.

Και θα μάθουμε να χαιρόμαστε απλά και βαθιά το κάθε τι, γιατί θα ξέρουμε την φύση του, τον κύκλο που θα διαγράφει η γέννησή του και την ποιότητα της οδύνης, της χαράς του κάθε τοκετού. Ένα διαρκές ταξίδι από την αγωνία στην έκσταση! Ο θάνατος είναι το μόνο παιχνίδι που παίζουμε με τον ίδιο απολαυστικό τρόπο ως το τέλος της ζωής μας. Βέβαια είναι ένα δύσκολο παιχνίδι. Πρέπει να ξέρεις πότε θα του κρυφτείς και πότε να του φανερωθείς. Οι πιο καλοί παίχτες είναι αυτοί που λαχταρούν με όλη την ψυχή τους τη ζωή. Με το άλλο της χέρι η λαχτάρα της ζωής χαϊδεύει πάντα το θάνατο!

Η συνείδηση δεν μπορεί ν’ αφανιστεί με τον θάνατο, γιατί η συνείδηση ξεπερνά το Χρόνο. Πρέπει να μάθουμε να προσεγγίζουμε το θάνατο μ’ ευγνωμοσύνη γνωρίζοντας τι ακριβώς είναι:

“η τελική εξαφάνιση του εγώ, το τέλος της πλάνης του χρόνου και του Εαυτού. Ο χρόνος και ο εαυτός είναι το παλιό κέλυφος που μια μέρα η συνείδηση θα σπάσει, όπως η πεταλούδα σπάει το κουκούλι για να πετάξει προς τον Ήλιο”.

(Darryl Reanney)

Ο χωροχρόνος βρίσκεται εδώ απλά για να κάνει κάτι. Όταν δεν υπάρχει χρόνος, τότε δεν υπάρχει θάνατος. Υπάρχει Αγάπη. Στο μεταξύ χορεύουμε το Χορό και παίζουμε το Παιχνίδι, επειδή η χαρά βρίσκεται στην αλλαγή της πορείας και όχι στην κατάληξη. Απλά, όσο συνεχίζεται το εσωτερικό ταξίδι, το απολαμβάνουμε, αυτό είναι η ουσία. Αυτό έχει σημασία πάνω απ’ όλα! Και η προσωπική αλήθεια του καθενός μας.

«Μην επιθυμείς τίποτα.
το τέλος σου που είναι ατελείωτο
είναι σαν μια νιφάδα χιονιού
που στροβιλίζεται και διαλύεται στον καθάριο αέρα»

Ζεν ποίημα


Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ






Η ευτυχία μου, η «σωτηρία» μου, προέρχεται από μένα. Δεν έρχεται από πουθενά αλλού. Δεν έρχεται από κάποιον άλλο άνθρωπο. Δεν έρχεται από τα χρήματα. Δεν έρχεται από τους φίλους και την οικογένεια. Δεν οφείλεται σε εξωτερικές καταστάσεις.
Η ευτυχία προέρχεται από μένα. Είναι μια απόφαση που παίρνω για τον εαυτό μου. Είναι μια επιλογή.
Θέλω να είμαι ευτυχισμένη.. και είμαι.
Τόσο απλό.
Αν θέλω να πέσω στην μαυρίλα μπορώ να βρω ένα σωρό λόγους.
Δεν έχω λεφτά, η οικογένειά μου δεν με καταλαβαίνει, στην κοινωνία επικρατεί χάος, η οικονομική κρίση, η βία και ένας ατέλειωτος κατάλογος από «εξωτερικούς» παράγοντες.

Αλλά αντί να επικεντρώνομαι σε τέτοιες ιδέες, επιλέγω να είμαι χαρούμενη.
Μήπως αν αρχίσω να είμαι δυστυχισμένη θα λυθούν τα προβλήματα του κόσμου;
Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί. Θα έχω συμβάλλει στην διαιώνιση του χάους και όλων των κοινωνικών προβλημάτων, αφού αυτά δεν είναι άλλο από αντανάκλαση της κατάστασης του μυαλού μου.
Επιλέγω να ζήσω την ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ αντί ν’ ανησυχώ για όλα αυτά που «φαίνεται» ότι συμβαίνουν γύρω μου, ή γι αυτά που συνέβησαν στο παρελθόν, ή γι αυτά που μπορεί να συμβούν στο μέλλον.
Στρέφω τα μάτια μου στον Ουρανό και ρωτώ τον Θεό τι χρειάζεται να κάνω. Μου έχει ζητήσει να είμαι το φως του κόσμου.
Μου έχει ζητήσει να είμαι χαρούμενη.
Παίρνω, λοιπόν, την προσοχή μου από το χάος και ρωτώ πως μπορώ να βοηθήσω.
Κρατώ τα μάτια σταθερά στον Ουρανό. Υψώνομαι πάνω από το πεδίο της μάχης. Χρειάζεται κάποια εξάσκηση για να το πετύχω αυτό, αλλά μόλις «πάρω το κολλάει» είναι το πιο εύκολο και ευχάριστο πράγμα που μπορώ να κάνω.
Έχω την δύναμη να είμαι ένα φωτεινό σημείο μέσα στον σκοτεινό κόσμο κάποιου άλλου. Αυτό είναι αδύνατο να γίνει αν είμαι επικεντρωμένη στη δυστυχία.
Δεν μπορεί να είμαι φωτεινή όταν είμαι επικεντρωμένη στο σκοτάδι.
Δεν γίνεται να είμαι χαρούμενη όταν είμαι λυπημένη.
Δεν θα κρύβω το φως μου πίσω από αμφιβολίες και ανασφάλειες ή ατέλειωτες ανησυχίες.
Δίνω την υπόσχεση στον εαυτό μου και στον Θεό – που είναι το ίδιο- να ακτινοβολώ το εσωτερικό μου φως και να επεκτείνω την αγάπη σε αυτόν τον κόσμο.
Γι αυτό βρίσκομαι εδώ.
Όχι για να συμμετέχω στο χάος.

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Το Τίποτα, η Σκέψη και η Ευτυχία

Αγαπημένε αναγνώστη / -ρια,

το Τίποτα είναι η άρνηση, η αφαίρεση και ως τέτοια την χρησιμοποιεί ο Χάιντεγκερ στα επιχειρήματα στο βιβλίο του : "Τι είναι μεταφυσική". Ως αφαιρετική σκέψη το χρησιμοποιούμε πολύ συχνά στη ζωή μας και αυτό τονίζει και το βιβλίο "Η σοφία των Βέδας", απ'όπου αντιγράφω από το κεφάλαιο Τίποτα: "Το χρησιμοποιούμε στην αφαιρετική σκέψη μας για παράδειγμα όταν λέμε "αυτό είναι ένα γαρύφαλλο και τίποτα άλλο". Αυτή η θετική κρίση μας δείχνει την Δύναμη της Άρνησης . Επίσης είναι αυτή η δύναμη που μας στέλνει για ύπνο κάθε βράδυ."


Αυτό το τελευταίο, δεν θα το είχα καταλάβει αν δεν είχα διαβάσει στο Νίτσε (Ζαρατούστρα) για τους "Δασκάλους της Αρετής", όπου μας παρουσιάζεται ένας δάσκαλος του ύπνου ο οποίος διδάσκει πως μπορείς να κοιμηθείς καλύτερα υποστηρίζοντας (εκτιμώ πολύ ορθώς από προσωπική εμπειρία) πως οι σκέψεις - λογισμοί είναι αυτές που σ'εμποδίζουν να κοιμηθείς.

Ακόμα και ο Γκαίτε στον Φάουστ παρομοιάζει τον κακό λογισμό με το Διάβολο. Που όμως δεν μπαίνει απρόσκλητος αλλά πρέπει να τον αφήσεις εσύ ο ίδιος να μπει στο σπίτι σου (μυαλό). Έτσι και ο Φάουστ τον βάζει με την μορφή σκύλου (θυμός;) στο σπίτι του.

Όμως παρακάτω διαβάζω (πάντα στο βιβλίο η σοφία των Βέδας,) το εξής φαινομενικά παράδοξο: "Από την άλλη, αν δεν υπήρχε αυτή η Δύναμη της Άρνησης να λειτουργεί ακατάπαυστα μέσα μας, δεν θα υπήρχε καμμία προσπάθεια από μέρους μας και καμμία κίνηση στη ζωή, η οποία από Βεδικής απόψεως είναι η ακατάπαυστη αναζήτηση της Ευτυχίας (Ananda) (βλ. χριστιανικό προπατορικό αμάρτημα - διωγμός από παράδεισο, αρχ. ελληνική φιλοσοφία: Πλάτων-Ιδέα, Επίκουρος, στωικοί - ηδονή / ευτυχία κτλ.). Την είχαμε κατά κάποιο τρόπο προγευτεί, που όμως χάθηκε, μας αφαιρέθηκε, καταπιέστηκε, συρρικνώθηκε στο Τίποτα, από αυτή την ίδια την Δύναμη της Άρνησης.
" (!!)

Προσπαθώντας να κατανοήσω το παραπάνω παράδοξο,
θα έλεγα ότι αυτό που ξεκίνησε με την ανεξέλεγκτη σκέψη που διατύπωσε την "καταφατική άρνηση" (αυτό είναι ευτυχία και τίποτα άλλο) είναι το συνεχές ψάξιμο για την ευτυχία. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου σύμφωνα με πληθώρα φιλοσόφων. Αξίζει να αναφέρω εδώ την άποψη του Επίκουρου ότι "το ψάξιμο της ευτυχίας (καλού/αγαθού/ηδονής) ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία λόγω της ικανοποίησης που νιώθουμε όταν τρώμε" (Γκυώ, Guyau, La Morale d' Epicure et... 1917, αναφορά στο ανολοκλήρωτο βιβλίο του Κροπότκιν "Ηθική" εκδ. Νησίδες σελ.97) . Αυτό το ψάξιμο όμως γίνεται στο παρελθόν και στο μέλλον, θυμόμαστε πως ήταν μια στιγμή που ονομάσαμε ευτυχισμένη, ή προσδοκούμε σε μια ευτυχισμένη στιγμή και είναι φυσικό να μας καταπιέζει και να μην μας αφήνει να είμαστε και να κάνουμε αυτό που μας αρέσει. Μας δείχνει δηλαδή ότι αυτό είναι ένας αέναος κύκλος, το φίδι που τρώει την ουρά του, αφού το ίδιο κινείται αλλά είναι αυτό που "παράγει" και την ανάγκη για κίνηση. Εν ολίγοις, η Άρνηση της φύσης μας και του τι είμαστε και έχουμε τώρα προκαλεί και το ψάξιμο που γίνεται με την Άρνηση. Ή θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι η Ευτυχία είναι αυτό που έχουμε και όχι αυτό που δεν έχουμε ή είχαμε.

Λέει ο Νίτσε στο τέλος του κεφαλαίου με τον δάσκαλο του ύπνου και των αρετών: "Αυτός ο δάσκαλος είναι ανόητος, αλλά πιστεύω ότι ξέρει πολύ καλά πως να κοιμηθεί. Η σοφία του είναι να ξυπνήσεις ώστε να κοιμηθείς καλά. Και πραγματικά αν η ζωή δεν είχε νόημα και θα έπρεπε να διαλέξω ανοησία, τότε και εγώ θα το θεωρούσα ότι αυτή είναι η πιο λογική ανοησία. (...) Τώρα ξέρω τι ζητούσαν πάνω απ'όλα όταν ψάχνανε για δασκάλους των αρετών. Καλό ύπνο ψάχνανε, και οπιούχες αρετές γι'αυτόν. Γιατί όλων αυτών των δασκάλων η σοφία ήταν να κοιμηθούν χωρίς όνειρα, δεν ξέρανε άλλη καλύτερη ερμηνεία της ζωής.
"

Οι βουδιστές έχουν ως μια από τις πιο βασικές τους αρχές την αποστασιοποίηση απ'όλα τα πράγματα, άψυχα και έμψυχα. Όσο μεγαλύτερος ο βαθμός αποστασιοποίησης τόσο περισσότερη προσωπική ελευθερία. Έτσι πιστεύουν ότι η ελευθερία εξελίσσεται και αυτός είναι και ο λόγος που εξασκούνται με τον διαλογισμό.
A-large-statue-in-Bangalore-depicting-Shiva-medita-A4218871a9117
Aυτό που δεν έκανε ο Φάουστ, ο Αδάμ, η Εύα, και οι περισσότεροι από εμάς, είναι αυτό που προσπαθούν να κάνουν οι βουδιστές και οι άνθρωποι που διαλογίζονται. Ο διαλογισμός (anapansati) είναι στην ουσιαστικά ένας έλεγχος της σκέψης. Aν δεν ελέγχουμε το μυαλό μας τότε η μια σκέψη ξεπηδά μετά από την άλλη, σαν κύματα σε ωκεανό. Υποστηρίζουν ακόμα ότι αυτές οι σκέψεις είναι δύο ειδών: σκέψεις για το παρελθόν και σκέψεις για το μέλλον. Και αυτές μπορούν να φέρουν ευτυχία ή λύπη. Έτσι μια ανεξέλεκτη σκέψη θα μας παρασέρνει χωρίς σκοπό από τη μία στην άλλη. Ένας από τους τρόπους ή στάδια του διαλογισμού είναι να συνειδητοποιούμε αυτές τις σκέψεις και να μην τις αφήνουμε να εισέρχονται στο μυαλό μας, προσπαθώντας να είμαστε συγκεντρωμένοι στην αναπνοή μας συνήθως στην αίσθηση που αυτή αφήνει στο δέρμα μας ακριβώς κάτω από τη μύτη. Στην ουσία είναι μια προσπάθεια για το σπάσιμο του αέναου κύκλου της σκέψης. Τελικός σκοπός η επίτευξη της Nirvana (βλ. Επίκουρος - αταραξία;) που δεν είναι μια κατάσταση αδιαφορίας όπως έχει διαστρεβλωθεί το νόημα της, αλλά η ανώτατη αποστασιοποίηση απ'όλους και όλα, το τέλος της δυαδικής σκέψης, το τέλος της ταλαιπωρίας (Dukkha), το τέλος του κύκλου των γεννήσεων, η απόλυτη ελευθερία.

Γνωρίζω ότι μια ανάλυση σαν την παραπάνω μπορεί για ορισμένους να είναι βαρετή και πολλές φορές δυσκολονόητη. Καμμιά φορά ένα ποίημα ή μια αλληγορία βοηθά περισσότερο στην κατανόηση. Γι'αυτό παραθέτω και το παρακάτω ποίημα του Κρισναμούρτι που έχω αναρτήσει και στο άλλο μου ιστολόγιο. Εκτιμώ ότι είναι πολύ σχετικό με το θέμα μας...
Άκουσε, Ω φίλε,
Θα σου πω για το μυστικό άρωμα της Ζωής.

Η Ζωή δεν έχει φιλοσοφία,
Δεν έχει πονηρά συστήματα σκέψης.

Η Ζωή δεν έχει καμία θρησκεία,
Δεν έχει λατρεία στα βαθιά ιερά.

Η Ζωή δεν έχει θεό,
Ούτε το βάρος ενός φοβερού μυστηρίου.

Η Ζωή δεν έχει κατοικία,
Ούτε την πονεμένη θλίψη της τελικής αποσύνθεσης.

Η Ζωή δεν έχει καμία ευχαρίστηση, ούτε πόνο,
Ούτε την διαφθορά της επιδιωκόμενης αγάπης.

Η Ζωή δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή,
Ούτε η σκοτεινή τιμωρία της απρόσεκτης αμαρτίας.

Η Ζωή δεν παρέχει άνεση,
Ούτε ξεκουράζεται στο ιερό της λήθης.

Η Ζωή δεν είναι ούτε πνεύμα ούτε ύλη,
Ούτε υπάρχει η βάναυση διαίρεση της δράσης και της αδράνειας.

Η ζωή δεν έχει κανένα θάνατο,
Ούτε έχει αυτό το κενό της μοναξιάς στη σκιά του Χρόνου.

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που ζει στο Αιώνιο,
Γιατί η Ζωή είναι.

Χαρά

Πως μπορούμε να ασχολούμαστε με τη δική μας ευτυχία όταν υπάρχουν τόσα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα; Πείνα , φτώχια, άθλιες συνθήκες ζωής …

Ένας ισχυρός αλλά ανόητος βασιλιάς παραπονέθηκε ότι το άγριο έδαφος πλήγωνε τα πόδια του. Διέταξε λοιπόν να καλυφθεί όλο το βασίλειο με δέρμα αγελάδας για να προστατέψει τα πόδια του. Ο τρελός της αυλής όμως γέλασε και είπε πως η ιδέα του βασιλιά ήταν γελοία.
Ο βασιλιάς θύμωσε πολύ και είπε στον τρελό : «Δείξε μου εσύ έναν καλύτερο τρόπο αλλιώς θα σου κόψω το κεφάλι!».
Ο τρελός είπε : «Πες να κόψουν μικρά κομμάτια δέρμα για να καλύψεις απλώς τα πόδια σου» Κι έτσι γεννήθηκαν τα παπούτσια!

Με λίγα λόγια αν περιμένουμε να εξαλειφθούν όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας για να νιώσουμε κι εμείς ευτυχισμένοι μάλλον ματαιοπονούμε. Τον μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι ο εαυτός μας. Εμείς πρέπει να γίνουμε η όαση στην οποία θα προσέρχονται οι υπόλοιποι για να ξεδιψάσουν. Εμείς πρέπει να δώσουμε το φωτεινό παράδειγμα. Πρέπει να δημιουργήσουμε τέτοια περίσσια χαράς μέσα μας ώστε να προσφέρουμε και στην ομήγυρη μας. Διότι “ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος”. Η χαρά που προϋπάρχει μέσα μας πρέπει να αναδυθεί.

Αυτό όμως που συνήθως θεωρούμε χαρά, δεν είναι χαρά. Το πολύ – πολύ να είναι διασκέδαση. Είναι απλώς ένας τρόπος για να αποφεύγει κανείς τον εαυτό του. Είναι ένας τρόπος για να μεθάμε, για να πνιγόμαστε μέσα σε κάτι ώστε να μπορέσουμε να ξεχάσουμε την δυσαρέσκειά μας, την ανησυχία μας, τις έγνοιες μας, την αγωνία μας.

Έτσι, κάθε είδους διασκέδαση θεωρείται ότι είναι χαρά. Δεν είναι ! Οτιδήποτε έρχεται απ’ έξω, δεν είναι χαρά. Οτιδήποτε εξαρτάται από κάτι δεν μπορεί να είναι χαρά.

Ο Βούδας είχε πει :
"Υπάρχει η απόλαυση και υπάρχει και η ευδαιμονία.
Απέχοντας από το πρώτο, φτάνεις στο δεύτερο."

Η απόλαυση είναι κάτι σωματικό. Η απόλαυση είναι το πιο επιφανειακό πράγμα στη ζωή. Είναι ένα γαργάλημα. Μπορεί να είναι σεξουαλικό, μπορεί να είναι των άλλων αισθήσεων, μπορεί να είναι εμμονή με το φαγητό, είναι όμως ριζωμένη στο σώμα. Το σώμα όμως είναι η περιφέρεια δεν είναι το κέντρο.

Η χαρά βγαίνει από τον ίδιο μας τον πυρήνα. Η χαρά είναι πνευματική. Είναι απόλυτα ανεξάρτητη από οποιαδήποτε εξωτερική περίσταση. Είναι ένα εσωτερικό φαινόμενο. Και δεν είναι διαφυγή από τον εαυτό. Είναι μια πραγματική αντιμετώπιση του εαυτού. Η χαρά εμφανίζεται μόνο όταν την ψάξουμε στην οικογένειά μας, στο σπίτι μας, στο βάθος του εαυτού μας. Επειδή όμως δεν είμαστε χαρούμενοι, αναζητούμε την διασκέδαση.

Η σύγχρονη οικονομία βασίζεται στην υπερκατανάλωση και έχει ως στόχο να μας δημιουργεί συνεχώς καινούργιες ανάγκες και να μας προσφέρει σύγχρονες απολαύσεις. Και έτσι η ανάγκη της απόλαυσης μας κρατάει σε μια νευρωτική κατάσταση, πάντοτε σε αναταραχή, ποτέ δε μας αφήνει σε ηρεμία. Τόσο πολλές επιθυμίες και κάθε επιθυμία είναι άσβεστη, επίμονη, διεκδικεί την προσοχή μας. Παραμένουμε θύματα ενός πλήθους τρελών επιθυμιών –τρελών, επειδή δεν μπορούν να εκπληρωθούν και μας σέρνουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις, μας κάνουν κομμάτια ...

Σάββατο 18 Απριλίου 2009

ΙΗΣΟΥΣ - ΧΡΙΣΤΟΣ

Πόσα δεν έχουν ακουστεί και γραφτεί για τον Ιησού – Χριστό!
Πόσοι δεν έχουν μιλήσει εν ονόματι Του! Πόσα Του έχουν καταλογίσει! Πόσους ιερούς πολέμους και εγκλήματα Του έχουν χρεώσει! Λες και ζήτησε αυτός να γίνει οργανωμένη θρησκεία!
Λες και δεν βρισκόμαστε στον πλανήτη της ελεύθερης βούλησης. Λες και δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι των πράξεών μας και των επιλογών μας και γι αυτό θέλουμε να τα φορτώσουμε σε κάποιον και βρήκαμε τον Ιησού.
Πόσες ταινίες έχουν γυριστεί γι αυτόν.
Κάποιοι έχουν πει ότι παντρεύτηκε την Μαρία την Μαγδαληνή. Κάποιοι άλλοι έχουν πει ότι δεν υπήρξε καθόλου.
Κάποιοι τον λατρεύουν σαν Θεό, κάποιοι τον θεωρούν απλά έναν επαναστάτη της εποχής του. Κάποιοι λένε ότι ήταν ένας από τους πιο σπουδαίους διδασκάλους.
Πάντως, όπως και να έχει ο Ιησούς είναι η πιο αμφιλεγόμενη και πολυσυζητημένη φιγούρα σε όλους τους αιώνες.
Και μένα με απασχόλησαν πολλές φορές πολλά ερωτήματα για τον Ιησού – Χριστό.
Ακόμα και τότε που νόμιζα ότι είμαι άθεη, ο Ιησούς μου προκαλούσε το ενδιαφέρον.
Ήταν ένας επαναστάτης;
Ήταν ο Υιός του Θεού;
Ήταν Θεός;
Τελικά τι είναι για μένα ο Ιησούς – Χριστός;
Η απάντηση, όπως και σε όλα τα πράγματα, βρίσκεται μέσα μου.
Ο Χριστός είναι ο Ιερός μου Εαυτός. Ο Εαυτός ο δημιουργημένος από τον Πατέρα μου, κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του. Ο Εαυτός που βρίσκεται μέσα σε όλους μας, αέναος και αναλλοίωτος. Ο Εαυτός στον οποίο οδηγούμαστε όταν πορευόμαστε στην ατραπό προς το Φως.
Ο Ιησούς είναι ο δάσκαλός μου, ο φίλος μου, ο αδερφός μου. Είναι το πρότυπό μου. Φυσικά και υπήρξε και υπάρχει, αφού με συντροφεύει, με καθοδηγεί και μου μιλά. Όχι μόνο σε μένα, αλλά σε όλους. Απλά η επιλογή αν θα τον ακούσουμε είναι δική μας. Ο Ιησούς είναι το πρότυπό μου γιατί είναι ο Χριστός. Είναι αυτός που στην πορεία του στην Γη, κατόρθωσε να γίνει ο Υιός του Θεού. Είναι αυτός που με την ζωή του έγινε το παράδειγμα για όλους εμάς.
Τώρα αν παντρεύτηκε ή δεν παντρεύτηκε, γεννήθηκε ή όχι με παρθενογένεση, ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Με έχουν κατηγορήσει για πολλά που γράφω και ασχολούμαι τόσο με αυτό το θέμα.
Μου έχουν πει ότι γράφω θεολογικές μπαρούφες.
Με έχουν κατηγορήσει για προσηλυτισμό!!
Εμένα, που στην εκκλησιά δεν πατάω ούτε στις γιορτές!! (Χωρίς να κατακρίνω αυτούς που πηγαίνουν – εμένα απλά δεν μου βγαίνει).
Όποιος με γνωρίζει προσωπικά, γνωρίζει πολύ καλά ότι η προσωπικότητά μου και η ζωή μου, κάθε άλλο παρά «θεοσεβούμενου» ανθρώπου είναι με την παραδοσιακή έννοια.
Πολλοί, μάλιστα και από το στενό οικογενειακό μου περιβάλλον, ανησυχούν μήπως είμαι τρελή.
Τώρα αν τρέλα σημαίνει να έχεις εσωτερική γαλήνη και χαρά, σας εύχομαι ολόψυχα να τρελαθείτε.
Ορίστε και ένα σύνθημα:
Τρελοί όλου του κόσμου ενωθείτε!!!
Όπως σας έχω πει πολλές φορές, και γι αυτό με έχουν πει και γραφική, μελετώ τα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ. Εκεί μετά από το «Εγχειρίδιο για Διδασκάλους» στην "Διευκρίνιση των όρων" υπάρχει ένα κεφάλαιο που λέγεται Ιησούς – Χριστός. Διαβάζοντάς το είχα όλες τις απαντήσεις. Τις αναγνώρισα. Τις ήξερα από πριν και διαβάζοντάς τες, τις αναγνώρισα.
Θα μοιραστώ μαζί σας, την μετάφραση από κάποια αποσπάσματα από αυτό το κεφάλαιο.


Δεν χρειάζεστε βοήθεια για να εισέλθετε στην Βασιλεία των Ουρανών, γιατί ποτέ δεν έχετε φύγει από εκεί. Αλλά υπάρχει ανάγκη για βοήθεια πέρα από τον εαυτό σας αφού περιβάλλεστε από λανθασμένες πεποιθήσεις για την Ταυτότητά σας, την μόνη πραγματική την δημιουργημένη από τον Θεό. Σας δίνονται βοηθοί με πολλές μορφές, αν και επί της αγίας τράπεζας είναι ένας. Πέρα από κάθε ένα τους υπάρχει μια Σκέψη του Θεού, και αυτό ποτέ δεν θ’ αλλάξει. Αλλά έχουν ονόματα που διαφέρουν κατά καιρούς, γιατί ο χρόνος χρειάζεται σύμβολα, αφού από μόνος του είναι μη πραγματικός. Τα ονόματά τους είναι πολυάριθμα, αλλά δεν θα πάμε πέρα από τα ονόματα που χρειάζονται για αυτά τα ΜΑΘΗΜΑΤΑ. Ο Θεός δεν βοηθά διότι Αυτός δεν γνωρίζει καμιά ανάγκη. Αλλά δημιουργεί όλους τους Βοηθούς του Τέκνου Του όσο αυτό πιστεύει ότι οι φαντασιώσεις του είναι αληθινές. Να ευχαριστείτε τον Θεό γι αυτούς γιατί θα σας οδηγήσουν σπίτι σας. Το όνομα του Ιησού είναι το όνομα κάποιου που κάποτε ήταν άνθρωπος αλλά είδε το πρόσωπο του Χριστού σε όλους τους αδερφούς του και θυμήθηκε τον Θεό. Έτσι, ταυτίστηκε με τον Χριστό, και δεν ήταν πια άνθρωπος, παρά ένα με τον Θεό. Ο άνθρωπος ήταν η ψευδαίσθηση, γιατί φαινόταν ότι ήταν μια ξεχωριστή ύπαρξη, που περπατούσε μόνη της, μέσα σε ένα σώμα που φαινόταν να κρατά τον εαυτό του διαχωρισμένο από τον Εαυτό του, όπως κάνουν όλες οι ψευδαισθήσεις. Όμως, ποιος μπορεί να σώσει εκτός κι αν βλέπει τις ψευδαισθήσεις και έπειτα να τις αναγνωρίζει γι αυτό που είναι; Ο Ιησούς παραμένει ένας Σωτήρας διότι είδε το εσφαλμένο χωρίς να το δεχτεί γι αληθινό. Και ο Χριστός χρειαζόταν την μορφή του ώστε να μπορέσει να εμφανιστεί στους ανθρώπους και να τους σώσει από τις ψευδαισθήσεις τους. Με την πλήρη ταύτιση του με τον Χριστό – το τέλειο Τέκνο του Θεού, την μόνη δημιουργία Του και ευτυχία Του, για πάντα σαν κι Αυτόν και ένα μαζί Του – ο Ιησούς έγινε αυτό που πρέπει όλοι σας να γίνετε. Αυτός σας έδειξε τον δρόμο για να τον ακολουθήσετε. Σας οδηγεί πίσω στον Θεό διότι αυτός είδε τον δρόμο μπροστά του, και τον ακολούθησε. Αυτός διέκρινε πολύ καθαρά κάτι που για σας βρίσκεται ακόμα στην ομίχλη, ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα. Είναι ο Ιησούς ο Χριστός; Ω ναι, μαζί με σας. Η μικρή ζωή του στην γη δεν ήταν αρκετή για να διδάξει το μεγάλο μάθημα που έμαθε για όλους σας. Θα παραμείνει μαζί σας για να σας οδηγήσει έξω από την κόλαση που φτιάξατε, πίσω στον Θεό. Και όταν ενώσετε την θέλησή σας με την δική του, η όρασή σας θα γίνει όρασή του, γιατί τα μάτια του Χριστού μοιράζονται από όλους. Το να περπατάτε μαζί του είναι τόσο φυσικό όσο το να περπατάτε με έναν αδερφό που τον γνωρίζετε από τότε που γεννηθήκατε, γιατί αυτό είναι πραγματικά. Έχουν φτιαχτεί μερικά αξιοθρήνητα είδωλά του , εκείνου που το μόνο που ήθελε ήταν να είναι αδερφός με τον κόσμο. Συγχωρέστε του τις ψευδαισθήσεις σας, και δείτε πόσο αγαπητός αδερφός μπορεί να γίνει για σας. Είναι ο μοναδικός Βοηθός του Θεού; Στ’ αλήθεια, όχι. Γιατί ο Χριστός παίρνει πολλές μορφές με διαφορετικά ονόματα μέχρι που η ενότητά τους ν’ αναγνωριστεί. Αλλά ο Ιησούς είναι για σας ο κομιστής του μοναδικού μηνύματος του Χριστού για την Αγάπη του Θεού. Δεν χρειάζεστε άλλον. Είναι δυνατό να διαβάζετε τα λόγια του και να κερδίζετε από αυτά χωρίς να τα δεχτείτε στην ζωή σας. Όμως, θα σας βοηθούσε ακόμα περισσότερο αν μοιραζόσαστε μαζί του τους πόνους και τις χαρές σας, και να τις αφήσετε για να βρείτε την γαλήνη του Θεού. Όμως είναι το μάθημά του που θα ήθελε αυτός πιο πολύ από όλα να μάθετε και είναι αυτό:
Δεν υπάρχει θάνατος γιατί ο Υιός του Θεού είναι σαν τον Πατέρα του. Τίποτα δεν μπορείτε να κάνετε που ν’ αλλάξει την Αιώνια Αγάπη. Ξεχάστε τα όνειρα της αμαρτίας και της ενοχής, και ελάτε μαζί μου για να μοιραστούμε την ανάσταση του Υιού του Θεού. Και φέρετε μαζί σας όλους εκείνους τους οποίους Αυτός σας έστειλε να φροντίσετε όπως εγώ φροντίζω για σας.

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Η άνοιξη της ψυχής


Το Πάσχα αν κατανοηθεί σωστά, συμβολίζει την ύψιστη πνευματική εμπειρία, η οποία είναι η αναγέννηση της ανθρωπότητας. Δεν προοριζόμαστε να βρισκόμαστε για πάντα σε περιορισμό, σε φόβο και παρανόηση. Το σχέδιο της Πρόνοιας είναι ότι πρέπει να αφυπνιστούμε μπροστά στην αληθινή πνευματική μας φύση, να απορρίψουμε τα έργα του σκότους και να προχωρήσουμε φορώντας τη λευκή αρματωσιά του φωτός. Αυτό είναι το αληθινό Πάσχα.

Ο Ιησούς πέρασε μέσα από τη σκοτεινή νύχτα του Γολγοθά στη μεγαλειώδη ανάσταση της ημέρας του Πάσχα. Σήμερα, ο κόσμος περνά μέσα απ’ το Γολγοθά, από τον οποίο θα προβάλλει εξαγνισμένος, δυναμωμένος, εμπνευσμένος σε ένα αληθινό Πάσχα για όλη την ανθρωπότητα.

Το Πάσχα είναι επίσης η μεγάλη γιορτή για το πανηγύρι της άνοιξης. Από τότε που υπήρξαν άνθρωποι πάνω στη γη, σημάδεψαν τον ερχομό της άνοιξης με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο. Ήταν φυσικό να το κάνουν αυτό γιατί ένοιωθαν ανέκαθεν διορατικά ότι η αληθινή άνοιξη είναι η άνοιξη της ψυχής και η άνοιξη της ψυχής είναι η αφύπνιση της στο Θεό.

Το Πάσχα, αν έχει κάποια αληθινή σημασία για μας, πρέπει να έχει αυτό ακριβώς το νόημα : ότι ο χειμώνας της χωριστικότητας και των περιορισμών έχει τελειώσει. Πρέπει να έχει το νόημα ότι τώρα γνωρίζουμε ποιοι είμαστε πράγματι – τα παιδιά του ενός Θεού – και ποιο είναι το πεπρωμένο μας : η επανένωση μαζί Του.

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Προσεύχεσθε αδιακόπως

Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, όπου αναφέρεται η Επί του Όρους Ομιλία η οποία αποτελεί τιμαλφή λίθο υψηλής μυστικής φιλοσοφίας, εκεί ο Μέγας και Θείος απεσταλμένος ΙΗΣΟΥΣ λέει :
« Μη έσω ως οι υποκριταί, διότι αγαπώσι να προσεύχονται ιστάμενοι εν ταις συναγωγαίς και εν ταις γωνίαις των πλατειών, δια να φανώσιν τοις ανθρώποις ούτοι έχουσιν ήδη τον μισθόν αυτών. »
« Σύ όμως, είσελθε εις το ταμείον σου, και κλείσας την θύραν σου, προσευχήθητι εις τον Πατέρα σου, τον εν τω κρυπτώ και ο Πατήρ σου, ο βλέπων εν τω κρυπτώ, θέλει συ ανταποδώσει εν τω φανερώ »
Προσθέτει δε τα ακόλουθα; :
« ούτω λοιπόν προσεύχεσθε : Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς, αγιασθήτω το Όνομά Σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου……..κ.ο.κ »

Η « επί του Όρους ομιλία » μαζί με την περίφημη Βασιλική Προσευχή ή αλλιώς Κυριακή Προσευχή, όπως συνήθως ονομάζεται, αποτελεί τον άφθαρτο καταστατικό χάρτη της ανθρώπινης ζωής.

Εξ άλλου η Βασιλική Προσευχή είναι ο συνδετικός κρίκος όλων των Χριστιανικών Ομολογιών. Ανταποκρίνεται στις πνευματικές ανάγκες του ανθρώπου, σε οποιαδήποτε στάθμη και αν αυτός βρίσκεται. Επιταχύνει την αφύπνιση του πνεύματος εκείνων, οι οποίοι έχουν την πύλη της ψυχής των ανοικτή προς την ΑΛΗΘΕΙΑ. Εγγίζει όμως παράλληλα και εκείνους, οι οποίοι αντιλαμβάνονται μόνο την επιφανειακή της έννοια και βρίσκονται περισσότερο προσκολλημένοι στην ύλη, διότι τους δίνει ακριβώς εκείνο, που έχουν ανάγκη σε μία ειλικρινή προσευχή των.

Θεωρώ ότι όλη μας η θρησκεία περιλαμβάνεται στις δύο πρώτες λέξεις της Βασιλικής Προσευχής: Πάτερ ημών. Οι δύο αυτές λέξεις συνοψίζουν την μεγάλη Αλήθεια του Απόλυτου, του Υπέρτατου Όντος, του κατ’ εξοχήν Πατέρα.
« Τα άνω ως και τα κάτω » έλεγε ο Ερμής ο Τρισμέγιστος.
« Κατ’ εικόνα και ομοίωση αυτού άπλασεν ο θεός τον άνθρωπον » μας λέει ο Μωυσής στο 1ο βιβλίο της Γένεσης.
Και ο ευαγγελιστής Ιωάννης προσθέτει : « Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας Αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν »

Οι δύο αυτές λέξεις μας πιστοποιούν λοιπόν κατά τρόπο θεμελιώδη την σχέση του ανθρώπου προς τον Δημιουργό, που είναι σχέση πατέρα προς υιό και κατά συνέπεια δεχόμαστε, ότι ο άνθρωπος μετέχει της θεία ουσίας.
« Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστέ και το πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν » διαβάζουμε στην Α προς Κορινθίους επιστολή.

Η Προσευχή πέραν της επικοινωνίας με τον Ουράνιο Πατέρα ανοίγει οπωσδήποτε διόδους ακόμη και για μία σιωπηλή επικοινωνία με τον εσώτερο εαυτό μας.
Όσο περισσότερο ο άνθρωπος προσεύχεται, τόσο πλησιάζει προς την πραγματική φύση του, την θεϊκή τόσο περισσότερο το πνεύμα του υπερέχει της ύλης.

Καλή Ανάσταση

Μέρες Προσευχής

Η προσευχή είναι το στοιχείο εκείνο που ανοίγει την πόρτα της ψυχής, έτσι ώστε να μπορεί η θεϊκή δύναμη να εκδηλώνεται προς την αρμονία και την ειρήνη.

Καθώς λοιπόν διανύουμε την Μεγάλη Εβδομάδα και η πνευματική φόρτιση κορυφώνεται ας δούμε τι πραγματικά είναι η προσευχή μέσα από την σκέψη ενός σύγχρονου μύστη και συγγραφέα, του Έμμετ Φοξ.

"Η προσευχή ή πνευματική θεραπεία, είναι στην ουσία η ανύψωση της συνειδητότητας πάνω από το επίπεδο στο οποίο συναντήσαμε το πρόβλημα μας. Μόνο αν μπορέσουμε να ανυψωθούμε αρκετά ψηλά στη σκέψη, θα λυθεί από μόνο του το πρόβλημα αυτό. Αυτό είναι στην πραγματικότητα το μόνο πρόβλημα που έχουμε : να ανυψώσουμε τη συνειδητότητα μας. Όσο πιο δύσκολο – όσο δηλαδή βαθύτερα ριζωμένο είναι στη σκέψη μας – το πρόβλημα, τόσο πιο ψηλά πρέπει να υψωθούμε. Αυτό που χαρακτηρίζεται σαν μικρό πρόβλημα, θα υποχωρήσει μπροστά σε μια ελαφρά ανύψωση συνειδητότητας, ενώ το σοβαρό πρόβλημα θα υποχωρήσει σε μια μεγαλύτερη. Αυτό που χαρακτηρίζεται σαν φοβερός κίνδυνος ή απελπιστικό πρόβλημα, θα απαιτήσει μια σημαντική ανύψωση συνειδητότητας για να ξεπεραστεί – αυτή όμως είναι η μόνη διαφορά.

Δεν ωφελεί να χάνουμε χρόνο προσπαθώντας να εξομαλύνουμε τα δικά μας προβλήματα ή των άλλων με νοητικές προσπάθειες – αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Αρκεί να καταφέρουμε να υψώσουμε τη συνειδητότητα μας και η επενέργεια του Θεού θα φροντίσει για όλα τα άλλα.

Ο Ιησούς θεράπευε αρρώστους και αναμόρφωνε πολλούς αμαρτωλούς ανυψώνοντας τη συνειδητότητα του πάνω από την εικόνα που εμφάνιζαν. Με τον ίδιο τρόπο μπορούσε να ελέγχει τους ανέμους και τα κύματα. Ανάσταινε νεκρούς γιατί μπορούσε να ανυψώσει τη συνειδητότητα του όσο ψηλά χρειαζόταν γι’ αυτό το σκοπό.

Για να ανυψώσεις τη συνειδητότητα σου, πρέπει να αποσύρεις με θετικό τρόπο την προσοχή σου από την εικόνα εκείνης της στιγμής κι ύστερα να συγκεντρωθείς γαλήνια πάνω στην πνευματική Αλήθεια. Μπορείς να το κάνεις αυτό διαβάζοντας την Βίβλο ή κάποιο άλλο πνευματικό βιβλίο που έχει ανταπόκριση σε σένα, λέγοντας έναν ύμνο ή ένα ποίημα που σε βοηθά ή χρησιμοποιώντας ένα ή περισσότερα πνευματικά αξιώματα που σου αρέσουν.

Γνωρίζω πολλούς που πέτυχαν την αναγκαία ανύψωση συνειδητότητας σταχυολογώντας αποσπάσματα από τη Βίβλο. Γνωρίζω κάποιον που σώθηκε σ’ ένα τρομερό ναυάγιο, διαβάζοντας ήρεμα τον εννενηκοστό πρώτο ψαλμό. Ένας άλλος πάλι θεράπευσε τον εαυτό του από μια υποτιθέμενη ανίατη ασθένεια επεξεργαζόμενος το πνευματικό αξίωμα «Ο Θεός είναι Αγάπη», μέχρι που μπόρεσε να κατανοήσει κάτι απ’ αυτή τη σπουδαιότερη από όλες τις ρήσεις.

Αν επεξεργάζεσαι τέτοια πνευματικά αξιώματα, πρόσεχε να μην έχεις ένταση ούτε και υπάρχει λόγος να μην χρησιμοποιήσεις όλες αυτές τις μεθόδους με τη σειρά κι άλλες επίσης που μπορείς να σκεφτείς. Μερικές φορές, μια συζήτηση με ένα πνευματικό άτομο σου προσφέρει την ώθηση ακριβώς που χρειάζεσαι. Δεν έχει σημασία ο τρόπος με τον οποίο ανυψώνεσαι, αρκεί να ανυψώνεσαι."

Η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι η ψυχή ξαναζωντανεύει όταν έρχεται κοντύτερα στο Θεό μέσα από την προσευχή ή τον διαλογισμό και όταν κανείς αλλάζει την εξωτερική του συμπεριφορά έτσι ώστε να έρθει σε μια πιο ολοκληρωμένη αρμονία με το νόμο του Θεού.

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

Αποσυμβολισμός του Άθλου "Ο Ερυμάνθιος Κάπρος"


Στον Ερύμανθο ζούσε ένα τρομερό αγριογούρουνο που κατάστρεφε τα σπαρτά κι όσοι πήγαν να το σκοτώσουν βρήκαν τραγικό θάνατο. Ο Ευρυσθέας διέταξε τον Ηρακλή να του το φέρει ζωντανό στην Τίρυνθα. Στην περιοχή εκείνη, όμως, ζούσαν και κένταυροι οι οποίοι δεν συμπαθούσαν τους ανθρώπους. Μεταξύ αυτών, ο Ηρακλής είχε ένα φίλο τον Φόλο και τον δάσκαλό του τον Χείρωνα. Φιλοξενήθηκε από τον Φόλο και το βράδυ άρχισε ένα γλέντι με τον ίδιο τον Φόλο και τον Χείρωνα. Οι άλλοι κένταυροι μύρισαν το κρασί και θύμωσαν, γιατί θεώρησαν πως ανήκε σε όλους. Έγινε ένας καυγάς, όπου σκοτώνεται ο Φόλος και τραυματίζεται ο Χείρωνας. Φεύγει κυνηγημένος και βρίσκει το αγριογούρουνο. Δεν του επιτίθεται αμέσως, αλλά με τέχνασμα τον δένει με θηλιά και τον σέρνει από τα πόδια, κάτω από τις παγωμένες κορυφές του βουνού.

Ας εξετάσουμε λίγο τα στοιχεία του μύθου. Ο κάπρος συμβολίζει την ηδονή, είτε αυτή είναι κοιλιακή είτε σεξουαλική είτε οποιαδήποτε άλλη, δηλαδή τα πάθη μας. Ο Ηρακλής επαναπαύεται, καθώς σταματά για να γλεντήσει με τους φίλους του οι οποίοι λειτουργούν αποπροσανατολιστικά στην αποστολή του. Το ίδιο μήνυμα μας δίνει και η Καλυψώ στην περίπτωση του Οδυσσέα καθώς και η Κίρκη. Οπότε δεν θα πρέπει να εφησυχάζουμε με κάθε τι που κατορθώσαμε αλλά να εργαζόμαστε συνέχεια για τη βελτίωση.
O άθλος αυτός εξετάζει τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Όταν γίνονται κάτω από καθεστώς χαλάρωσης, χάνουμε την αυτοσυγκέντρωσή μας κι έτσι έρχεται η τραγωδία. Πόσες φορές δεν παρασυρόμαστε σε μία συζήτηση, φιλονικούμε και μπορεί να παρεξηγηθούμε με ένα φίλο. Ο Μ. Αλέξανδρος σκότωσε έτσι τον παιδικό του φίλο Κλείτο. Ο Ηρακλής κάθεται στη σπηλιά του Κένταυρου και δέχεται τη φιλοξενία του, αλλά αυτό φέρνει διχόνοια, μάχη, τραυματισμό και θάνατο. Ο Ηρακλής βλάπτει δύο φίλους, τον Φόλο (φυσική δύναμη) και τον Χείρωνα (σοφία). Αυτά τα στοιχεία χάνονται στον άνθρωπο με τη μέθη και τη διασκέδαση. Πηγαίνοντας τώρα για τον κάπρο, χρησιμοποιεί το τέχνασμα κι όχι τη μυϊκή δύναμη. Δεν σπαταλά δυνάμεις. Ζυγίζει τις καταστάσεις, έχοντας αφήσει την επιθετικότητα του πλέον. Μαθαίνει την ισορροπία δυνάμεων και σκέπτεται πριν δράσει. Ο άνθρωπος ισορροπεί την ζωική με τη πνευματική του δύναμη. Να ισορροπεί μεταξύ καλού και κακού. Ότι είναι καλό σύμφωνα με την δική μας αντίληψη δεν σημαίνει ότι είναι καλό και για τους άλλους!

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Οι Επτά Αλήθειες για την γνωριμία μου με τον Θεό ή για την γνωριμία με τον Εαυτό μου.




Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ.

1. Ο Θεός Προστάτης αλλά και τιμωρός.

Η μικρή Χριστίνα ζητάει προστασία από τον μπαμπά της αλλά τον τρέμει συνάμα. Του κρύβεται γιατί φοβάται την κρίση και την τιμωρία Του. Αισθάνεται ένοχη για τις αμαρτωλές σκέψεις της. Πηγαίνει στην εκκλησία κάθε Κυριακή με την γιαγιά της γιατί έτσι πρέπει.

Αυτός ο Θεός είναι: εκδικητικός, αυθαίρετος, οξύθυμος, ζηλότυπος, επικριτικός – απονέμει ανταμοιβές και τιμωρίες, ανεξιχνίαστος, κάποιες φορές ελεήμων.

2. Η Επανάσταση κατά της τυραννίας.

Η μικρή Χριστίνα, μεγαλώνει και αμφισβητεί. Κάτω η τυραννία!! Θάνατος στους τυράννους. Ο λαός στην εξουσία!! Δεν γίνεται να υπάρχει ένας τύραννος εκεί πάνω που να διαφεντεύει την μοίρα μας.! Όλα αυτά είναι ανοησίες. Δεν υπάρχει Θεός. Ζήτω ο κομμουνισμός!! Βέβαια, μέσα της, πιστεύει ότι υπάρχει μια Δύναμη Ανώτερη, αλλά δεν το παραδέχεται μήπως και την παρεξηγήσουν οι «σύντροφοί» της.

3. Η Αλλαγή και η Αναζήτηση του Μωρού μέσα στα απόνερα.

Η Χριστίνα αρχίζει να ξεπερνά την περίοδο της πνευματικής εφηβείας, σοβαρεύεται και ψάχνει για την αλήθεια. Μήπως τελικά είχε πετάξει και το «μωρό μαζί με τα απόνερα»; Ο κομμουνισμός κατέρρευσε και αυτή είχε υπάρξει τουλάχιστον αφελής που είχε πιστέψει τόσα ψέματα! Ασχολείται για πρώτη φορά με την αστρολογία και κάνει νέες ανακαλύψεις. Πως γίνεται να βγαίνουν αλήθεια οι αστρολογικές όψεις και πλανητικές θέσεις αν το μόνο που υπάρχει είναι μόνο ύλη; Η πίστη στην Ανώτερη Δύναμη έρχεται στην επιφάνεια.

4. Ο Ειρηνικός Θεός της Αγάπης.

Η Χριστίνα τώρα, αρχίζει να διαβάζει βιβλία εσωτερικής αναζήτησης, προερχόμενα κυρίως από ανατολική φιλοσοφία. Γνωρίζει ένα Θεό αποστασιοποιημένο, ήρεμο που προσφέρει παρηγοριά, μη απαιτητικό, συμφιλιωτικό, σιωπηλό και διαλογιστικό. Αρχίζει να κατανοεί. Συμφιλιώνεται και αποδέχεται περισσότερο τον εαυτό της. Ακόμα πιστεύει, όμως, ότι είναι αμαρτωλή.

5. Ο Λυτρωτής Θεός.

Η Χριστίνα γίνεται όλο και πιο χαρούμενη. Οι ενοχές και τα μπλοκαρίσματα που η ίδια είχε θέσει στον εαυτό της, ένα – ένα αποβάλλονται, σαν το δέρμα που αλλάζει το φίδι. Ο Θεός έχει κατανόηση, είναι ανεκτικός, συγχωρεί, δεν κρίνει, περιλαμβάνει τους πάντες, αποδέχεται. Συνεχίζει, όμως να φοβάται μήπως και πληγώνει τους γύρω της.

6. Ο Δημιουργός Θεός – ο Θεός των Θαυμάτων.

Οι ορίζοντες ανοίγουν ακόμα περισσότερο. Ο Θεός έχει απεριόριστη δημιουργική δυνατότητα. Έλεγχος του χώρου και του χρόνου. Αφθονία. Ανοιχτός, γενναιόδωρος, διατεθειμένος να γίνει αντιληπτός, εμπνευσμένος. Η Χριστίνα βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση προσευχής. Ζητάει και της δίνεται. Οι συγχρονικότητες γίνονται όλο και περισσότερες. Αναγνωρίζει τα θαύματα. Είναι η φυσικά μας κατάσταση. Νιώθει όλο και περισσότερο Παιδί του Θεού. Πολλές εκπλήξεις. Το Σύμπαν έχει πολύ χιούμορ. Ο πειρασμός που αντιμετωπίζει τώρα, είναι η επιστροφή αμφιβολιών και επινόησης σεναρίων για το μέλλον. Εναποθέτει το μέλλον στον Θεό.

Η Χριστίνα βαδίζει στην 6η αλήθεια. Στην αρχή, στη μέση ή στο τέλος, δεν γνωρίζει.

7. Ο Θεός και της Καθαρής Ύπαρξης – «Ο Ων»

Τα Άλφα: Αγέννητος, Αθάνατος, Αμετάβλητος, Ακίνητος, Ανεκδήλωτος Απροσμέτρητος, Αόρατος, Ασύλληπτος, Άπειρος.

Ο υπερβατικός κόσμος, απόλυτη ιερότητα, ολοκληρωτική υπέρβαση. Το κακό δεν υπάρχει πια.

Η Χριστίνα έχει πολύ και απολαυστικό δρόμο ακόμα για την έβδομη αλήθεια. Νιώθει μια ευχάριστη προσμονή.

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Ποιός είμαι ;

Πριν κάποια χρόνια όταν μία σειρά συμβάντων αποδόμησε εντελώς το συμπαγές και συγκροτημένο τότε εγώ μου,στο ερώτημα ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ;( δεν γράφω ποιά,γιατί αυτού του είδους οι ερωτήσεις αφορούν σε ανθρώπινα πλάσματα ανεξαρτήτως φύλου),δεν είχα απάντηση,και φοβόμουν πολύ. Ούτε τώρα έχω,μόνο που δεν φοβάμαι πιά.. όπως τότε..


Παραθέτω ένα κείμενο που διάβασα πριν λίγες μέρες και μ'άγγιξε.


....Γιά να μάθεις τι είσαι πρέπει πρώτα να βρείς και να μάθεις τι δεν είσαι. Και γιά να μάθεις τι δεν είσαι πρέπει να παρατηρήσεις τον εαυτό σου προσεκτικά, αγνοώντας όλα όσα δεν ανήκουν άμμεσα στη βασική αλήθεια του Είμαι. Ιδέες όπως: γεννήθηκα στο τάδε μέρος, την τάδε ημερομηνία από αυτούς τους γονείς και είμαι τώρα ο τάδε που μένει κάπου, παντρεμένος με.., πατέρας του.. , εργαζόμενος κάπου κλπ κλπ δεν εμπεριέχονται στην έννοια Είμαι. Η συνηθισμένη μας αντίληψη είναι:Ειμαι Αυτό. Ξεχώρισε, με συνέπεια και επιμονή, το Είμαι απο το Αυτό η το Εκείνο και προσπάθησε να νοιώσεις τι σημαινει απλώς να είσαι, όχι να είσαι κάτι. Ολες μας οι συνήθειες αντιμάχονται αυτό το διαχωρισμό και η πάλη μας είναι μακροχρόνια και κάποτε δύσκολη, αλλά η καθαρή σκέψη βοηθάει πολύ. Οσο πιό καλά κατανοήσεις ότι στο νοητικό επίπεδο μόνο αποφατικά μπορείςνα ορισθείς,(τι ΔΕΝ είσαι) τόσο πιό γρήγορα θα τελείωσει η αναζήτηση σου και θα βιώσεις το απεριόριστο Είναι σου.



sri Nisargadatta Maharaj

Καλή εβδομάδα σε όλους
κέλλυ

Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Η Ανάσταση του Λαζάρου!


Στον Χριστιανισμό η ανάσταση του Λαζάρου είναι ένα γεγονός που έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Συνδέεται μυστηριωδώς με την Ανάσταση του Κυρίου μας και παίζει, ως προς αυτή, το ρόλο μιας έμπρακτης προφητείας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Λάζαρος μας παρουσιάζεται στο κατώφλι της Μ. Εβδομάδας αναστημένος, ως προάγγελος της νίκης του Χριστού επί του θανάτου, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, παραμονές των Θεοφανείων, προανήγγειλε τον Επιφανέντα Χριστό.

Πέρα όμως από τον πρωταρχικό αυτό χαρακτήρα της, η ανάσταση του Λαζάρου έχει και κάποιες δευτερεύουσες πτυχές. Η ανάσταση του Λαζάρου αναγγέλλει την ανάσταση των νεκρών η οποία έρχεται ως συνέπεια της Αναστάσεως του Κυρίου: «Λάζαρον τεθνεώτα τετραήμερον ανέστησας εξ Άδου, Χριστέ, προ του σου θανάτου διασείσας του θανάτου το κράτος και δι’ ενός προσφιλούς την πάντων ανθρώπων προμηνύων εκ φθοράς ελευθερίαν». Το Σάββατο του Λαζάρου είναι, κατά κάποιο τρόπο, η εορτή όλων των νεκρών. Μας δίνει την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε και να συγκεκριμενοποιήσουμε την πίστη μας στην Ανάσταση. Η ανάσταση του Λαζάρου είναι μια θαυμάσια επεξήγηση του χριστολογικού δόγματος. Μας δείχνει πώς, στο πρόσωπο του Ιησού, η θεία και η ανθρώπινη φύση ενώνονται χωρίς να συγχέονται: «Ανάστασις και ζωή των ανθρώπων υπάρχων, Χριστέ, εν τω μνήματι Λαζάρου επέστης, πιστούμενος ημίν τας δύο ουσίας σου». Τέλος, η ανάσταση του Λαζάρου παρακινεί τον αμαρτωλό να ελπίζει ότι, ακόμη και αν είναι πνευματικά νεκρός, μπορεί να ξαναζήσει: « Καμέ, φιλάνθρωπε, νεκρόν τοις πάθεσιν, ως συμπαθής εξανάστησον, δέομαι». Είναι κάποιες φορές που μια τέτοια πνευματική ανάσταση φαίνεται εξίσου αδύνατη όπως και η ανάσταση του Λαζάρου: « Κύριε, ήδη όζει, τεταρταίος γαρ εστί». Όλα όμως είναι δυνατά για τον Ιησού, από το να μεταστρέψει τον πιο σκληρόκαρδο αμαρτωλό μέχρι να αναστήσει ένα νεκρό: « Λέγει ο Ιησούς, άρατε τον λίθον…».

Η ανάσταση του Λαζάρου γινόταν στην Ελληνιστική Αίγυπτο ως μία έκδοση του Μυστηρίου της Ανάστασης που γινόταν στα Ελευσίνια Μυστήρια. Η διαφορά είναι πως οι Ελληνες δεχόταν την Μετανσάρκωση αλλά οι Αιγύπτιοι μόνο μία ζωή, και έτσι διαφοροποιήθηκαν στην ερμηνεία της Ανάστασης και προώθησαν τα μυστήρια του Λαζάρου όπου ο Λάζαρος είναι η Αιγυπτιακή μούμια! Εκτός τούτου, καθώς το αντικείμενο είναι Αιγυπτιακό, είναι πιθανόν ότι το όνομα προέρχεται από τα Αιγυπτιακά.Εάν συμβαίνει αυτό, Λαζ (ισοδυναμο με το Ras) σημαίνει εγείρομαι, ενώ αρού είναι η μούμια. Και με το Ελληνικό σίγμα (ς) έχουμε Λάζαρος. Υπάρχει και μία δεύτερη άποψη: Λας=λίθος-ύλη, άρω=σηκώνομαι Στην πορεία της εξανθρωπίσεως του μύθου, η τυπική αναπαράσταση της ανάστασης που υπήρχε στους τάφους της Ρώμης και της Αιγύπτου, γίνεται η ιστορία του Λαζάρου, που αναστήθηκε εκ νεκρών

Οι τιμημένοι νεκροί, οι οποίοι ανασταίνονται ως οπαδοί του 'Ωρου-Μακερού, του Λόγου της Αληθείας. Ma-Kheru είναι ο όρος που αποδίδεται πάντοτε στους πιστούς εκείνους οι οποίοι εκέρδισαν το στέμμα της ζωής και το φορούν στη γιορτή που ονομάζεται "Ελθετε προς εμέ" - μία πρόσκληση από τον 'Ωρο, τον Δικαιωτή, προς εκείνους που είναι οι "Ευλογημένοι του πατέρα του, του 'Οσιρι" - εκείνοι που, έχοντας κάνει τον Λόγο της Αληθείας νόμο της ζωής τους, έγιναν οι δικαιωμένοι - οι χρηστοί, πάνω στη Γη.

Στη Λέσβο, τη Θράκη, τη Σκύρο, την Κρήτη, την Κύπρο κ.α. υπάρχουν έθιμα που αναπαριστούν την ανάσταση του Λαζάρου, συνδεμένα με την πάλη ανάμεσα στο Χειμώνα και την Άνοιξη.
Στους Ρωμαίους συναντάμε τη θεά Φλώρα(ή Χλωρίδα). Η θεά της Άνοιξης έκανε τα λουλούδια να ανθίζουν και τους αγρούς να καρποφορούν. Στην αρχή του Μαΐου διοργάνωναν τα Φλωράλια, γιορτή προς τιμήν της Θεάς, που χάριζε στους ανθρώπους και στη φύση την άνθηση, την νιότη και τον έρωτα.

Στους Φινλανδούς υπήρχε ένα θεϊκό ζευγάρι ο Ράουμ και η Ούκκο που κάθε χρόνο την άνοιξη γιόρταζαν τον ιερό τους γάμο, μετά από τον οποίο καρποφορούσαν οι αγροί. Το χειμώνα οι σκοτεινές δυνάμεις τους χώριζαν και την άνοιξη έσμιγαν ξανά.

Στην αρχαία Ελλάδα η εναλλαγή των εποχών του χρόνου σχετιζόταν με τον μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης. Ο Άδης έκλεψε την Περσεφόνη για να την κάνει σύζυγό του. Η Δήμητρα όμως μαράζωνε από την θλίψη της και έψαχνε παντού την κόρη της, μαζί της όμως μαράζωνε και η φύση, πενθούσε μαζί της. Όταν κατάλαβε ότι η Περσεφόνη είναι στον Άδη την διεκδίκησε, όμως ο Άδης δεν ήταν διατεθειμένος να την αφήσει. Έτσι ο Δίας αποφάσισε η Περσεφόνη μισό χρόνο να μένει με τον Άδη στον κάτω κόσμο(Φθινόπωρο – Χειμώνας) και μισό χρόνο να επιστρέφει στη μητέρα της στον επάνω κόσμο(Άνοιξη – Καλοκαίρι).

Βλέπουμε δηλαδή ότι πολλοί μύθοι της Άνοιξης σχετίζονται με τον θάνατο και την ανάσταση κάποιου θεού, γεγονός που συμβολίζει τον ερχομό της Άνοιξης που σηματοδοτεί η εαρινή ισημερία. Συμβολισμός που σχετίζεται με την εναλλαγή των εποχών, τον θάνατο και την αναγέννηση της φύσης.

Όπως η φύση «κοιμάται» κατά την διάρκεια του χειμώνα και αναγγενάται την άνοιξη έτσι και ο πνευματικός μας εαυτός, αυτός ο ιερός εσώτερος εαυτός μας πέφτει σε λίθη, σταυρώνεται στην ύλη και τα πάθη του φυσικού μας σώματος που ικανοποιούνται με τις 5 αισθήσεις μας. Χρειάζεται λοιπόν να θυμηθούμε την ύπαρξη αυτού του άλλου μας εαυτού, και να προσπαθήσουμε να τον αναγεννήσουμε όπως ξαναζωντανεύει η φύση την Άνοιξη, αναστένεται ο Λάζαρος, ανεβαίνει στον επάνω κόσμο η Περσεφώνη. Και αυτό μπορεί να γίνει με την συνειδοτοποίηση των συναισθημάτων μας, την επίγνωση αυτών την στιγμή που γεννιούνται και τον λόγο γέννησής τους, την κρίση των πράξεων μας κάθε στιγμή και βέβαια με την προσπάθεια μας να έρθουμε σε επαφή με αυτόν το Ιερό Φίλο που ανέφερε η Χριστίνα με Προσευχή και Διαλογισμό!

Πάτερ ημών

Στην απλή αυτή δήλωση συνοψίζεται η Αλήθεια της Ύπαρξης. Μαθαίνουμε όσα χρειάζεται ο άνθρωπος να ξέρει για τον Θεό, για τον εαυτό του και για τον πλησίον του.

«Πατέρα μας»

Μ’ αυτές τις λέξεις ο Ιησούς καθορίζει μια για πάντα ότι η σχέση ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο είναι σχέση πατέρα – παιδιού. Αυτό αποκλείει κάθε πιθανότητα να είναι ο Θεός εκείνος ο ανελέητος τύραννος που παρουσιάζεται συχνά από τη θεολογία. Ο Ιησούς λέει ξεκάθαρα ότι η σχέση είναι σχέση πατέρα – παιδιού και όχι σχέση ενός ανατολίτη ηγεμόνα προς χαμερπείς σκλάβους. Όλοι μας ξέρουμε πολύ καλά ότι όσο και αν υστερούν άνδρες και γυναίκες σε άλλα θέματα, κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για τα παιδιά τους. Υπάρχουν δυστυχώς σκληροί και κακοί γονείς αλλά αυτοί αποτελούν μια τέτοια εξαίρεση ώστε να περνούν στις εφημερίδες.

Η έκφραση αυτή που καθορίζει τη φύση του Θεού, καθορίζει ταυτόχρονα και τη φύση του ανθρώπου γιατί αν ο άνθρωπος είναι γέννημα του Θεού, τότε πρέπει να έχει κι αυτός την ίδια φύση. Τα όμοια γεννούν όμοια – αυτό είναι Κοσμικός νόμος. Δεν είναι δυνατόν να παραχθούν κρίνα από μια τριανταφυλλιά ούτε μια γελλάδα να γεννήσει αλογάκι. Το γέννημα είναι και πρέπει να είναι ίδιας φύσης με τον γενήτορα. Έτσι λοιπόν, εφόσον ο Θεός είναι Πνεύμα Θεϊκό, το ίδιο πρέπει να είναι και ο άνθρωπος, όσο κι αν τα φαινόμενα δείχνουν το αντίθετο.

Εκείνο που βλέπουμε επίσης είναι ότι η προσευχή δε λέει «Πατέρα μου» αλλά «Πατέρα μας» πράγμα που αποκαλύπτει την αδελφοσύνη των ανθρώπων. Στρέφει αμέσως απ’ την αρχή την προσευχή μας στο γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια, παιδιά ενός πατέρα και ότι δεν υπάρχουν ούτε Εβραίοι ούτε Έλληνες, ούτε αφεντικά ούτε σκλάβοι, ούτε εκλεκτοί ούτε ανάξιοι, γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια. Μ’ αυτή τη διαβεβαίωση ο Ιησούς βάζει τέρμα σε όλες εκείνες τις παράλογες διαδόσεις για μια «εκλεκτή φυλή», για την πνευματική ανωτερότητα μιας οποιασδήποτε ομάδας ανθρώπων έναντι οποιασδήποτε άλλης. Διαλύει την αυταπάτη ότι τα μέλη ενός έθνους ή φυλής ή περιοχής, ή κοινωνικής τάξης ή χρώματος μπορεί να είναι ανώτερα μπροστά στα μάτια του Θεού. Εκείνος μας είπε ότι το καθοριστικό για τον άνθρωπο είναι η πνευματική του κατάσταση και ότι αυτό που έχει σημασία είναι να συνεχίζει την πορεία του στην πνευματική ατραπό, άσχετα αν ανήκει ή όχι σε κάποια ομάδα.

Η έκφραση «Πατέρα μας» φανερώνει ότι πρέπει να προσευχόμαστε όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά για όλους τους ανθρώπους. Κάθε μελετητής της Αλήθειας πρέπει τουλάχιστον για λίγες στιγμές κάθε μέρα, να διαλογίζεται πάνω στην Αλήθεια της Ύπαρξης στο όνομα όλης της ανθρωπότητας γιατί κανένας δε ζει ούτε πεθαίνει για τον εαυτό του και μόνο. Όλοι είμαστε – πολύ πιο κυριολεκτικά από ότι φανταζόμαστε – μέλη του ενός Σώματος.

Ας διαλογιστούμε λοιπόν με την ευκαιρία της Μεγάλης Εβδομάδας πάνω στη φράση αυτή του Ιησού για να κατανοήσουμε ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα πίσω από την επιφάνεια των λέξεων «Πατέρα μας». Όσο απλά κι αν φαίνονται τα λόγια αυτά, ο Ιησούς έχει κρύψει μέσα τους μια πνευματική βόμβα που τελικά θα καταστρέψει κάθε σύστημα που επινόησε ο άνθρωπος και το οποίο κρατάει αιχμάλωτη την ανθρωπότητα.
Καλή Ανάσταση σε όλους !

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...