Η κρίσιμη καμπή

 

Σ’ αυτή τη αδιάκοπη πορεία, υπάρχει πάντα μια κρίσιμη καμπή. Μπορείς να το πεις «η σκοτεινή νύχτα της ψυχής». Εκεί, οι εσωτερικοί σου σύμμαχοι για κάποιο λόγο σε εγκαταλείπουν. Πρέπει να πορευτείς μονός. Νιώθεις ότι χρειάζεται κάπου να ακουμπήσεις. Χρειάζεσαι ένα στήριγμα. Τα εσωτερικά στηρίγματα έχουν καταρρεύσει. Μπορεί να είναι απλά κάποιος συνοδοιπόρος για τα επόμενα εκατό μέτρα της πυκνής ομίχλης στη διαδρομή. Έστω γι’ αυτά τα εκατό μέτρα αυτής της κρίσιμης καμπής. Και είναι ευλογία αυτό να σου συμβεί. Και πάντα συμβαίνει με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Είναι μια κατάσταση που δεν υπάρχουν περιθώρια για αλλού, δεν έχει αλλιώς, μόνο εδώ. Καμιά δυνατότητα διαφυγής. Η μόνη επιλογή που έχεις είναι να αγκαλιάσεις την αβεβαιότητα και το γεγονός ότι έχεις χάσει τη μπάλα…

Μια λύση είναι να παραδοθείς σε αυτό που είναι κάθε στιγμή, χωρίς να γνωρίζεις γιατί είναι έτσι. Βέβαια όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα…, εάν δεν χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, και έπειτα επανέλθεις πίσω ξανά. Σ’ αυτή τη κατάσταση, μπορείς να βρεις το θεό μέσα από την παράδοση, μέσα από την ολοκληρωτική αποδοχή αυτού που υπάρχει, μέσα στο οποίο υποχρεώνεσαι να μπεις, εξαιτίας του έντονου πόνου που βιώνεις. Έρχεται τότε η παραίτηση από κάθε αντίσταση, απλά παραδίνεσαι. Υποχρεώνεσαι σε παράδοση, σε θάνατο. Και αυτό είναι το τέλος του νου ως νταβατζή. Κάθε φορά που καλείσαι να αντιμετωπίσεις μια κρίση είτε προσωπική είτε συλλογική, υπάρχει η δυνατότητα εισόδου σε μια νέα κατάσταση συνειδητότητας.

του Γιάννη Δογάνη

 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...