Ο γκουρουδάσκαλος κι ο χαμένος Θεός

Εσύ λοιπόν, αυτό το ανομοιογενές μείγμα  από  ανησυχίες, φοβίες, ελπίδες, απελπισίες, πόνους, μοναξιά, δυστυχία, έλλειψη αγάπης κι όλα τα υπόλοιπα κάθεσαι στα πόδια του σύγχρονου γκουρουδάσκαλου για να ακούσεις τη μαγική φράση : «ο Θεός είναι μέσα σου». Πόσο επικίνδυνο θα μπορούσε να είναι αυτό; Μήπως σε απομακρύνει ακόμη περισσότερο από την αλήθεια που προσπαθεί να υποδείξει; 

Μέσα σε εσένα; Άρα υπάρχει το μέσα και το έξω. Αμέσως η σκέψη τα χωρίζει. Υπάρχει το «εσένα», το «εμένα» και του «άλλου». Όλο αυτό δεν είναι παρά μια ακόμη ανοησία της εγωκεντρικής δραστηριότητας, του κέντρου εκείνου που λέει πως είμαι διαφορετικός απ’ τον άλλο, είμαι ξεχωριστός. Δεν είναι παρά ακόμη ένα αποτέλεσμα της σκέψης. Κάθε φορά που λέμε «εγώ», «εμένα», «μέσα μου», «είμαι αυτό δεν είμαι εκείνο» είναι αποτέλεσμα της σκέψης μας. Η σκέψη είναι που δημιούργησε το κέντρο με τη μορφή του «εγώ» και του «εσύ» κι από αυτό το κέντρο δρούμε συνεχώς λανθασμένα. 

Ακούμε λοιπόν εμείς οι υποτιθέμενοι αναζητητές της αλήθειας με το νου μας ότι ο Θεός είναι μέσα μας. Τότε δύο τινά μπορεί να συμβούν:

Η πρώτη περίπτωση είναι αν ο νους μας έχει πάθει πλήρη μαλάκυνση από πόνο και την υπερβολική σκέψη να αγκιστρωθεί σ’ αυτό που ακούει στην προσπάθεια να απομακρυνθεί από τα προβλήματά του, να ξεχάσει την ανεργία του, να γλιτώσει απ’ την αρρώστια του, να ξεφορτωθεί την γκρίνια του συντρόφου του. Είναι Θεός! Μπορεί μάλιστα στο διαλογισμό του να βλέπει (ή να του επιβάλλουν με έντεχνο τρόπο να βλέπει) λαμπερά φωτάκια ή αγγελάκια ή τον άγιο Ονούφριο (μεγάλη η χάρη του). Τουλάχιστον όλη αυτή η ανοησία είναι φθηνότερη από ότι αν θα έπεφτε στα βαριά ναρκωτικά. Προκαλούν όμως την ίδια ύπνωση. Ο άνθρωπος πέφτει σε πλήρη ασυνειδησία. Ο κάθε πόνος  βρίσκεται εκεί για να τον ξυπνήσει. Η κρίση είναι προφανώς αναγκαία για όλους εμάς που ζούμε στο σκοτάδι, για όσους από μας είμαστε αποκοιμισμένοι. Αν δεν περνούσαμε κρίσεις όλοι μας θα αποκοιμόμασταν. Αυτό ακριβώς όμως  θέλουμε: «Για όνομα του Θεού, άφησε με ήσυχο να κυλιστώ μέσα στις λάσπες της λιμνούλας μου». Αλλά οι κρίσεις έρχονται και ξανάρχονται. Και θα επανέλθουν δριμύτερες στον άνθρωπο που στο ψευτοδιαλογισμό του φαντασιώνεται αγγελάκια και παπαρούνες. Ο πραγματικός αναζητητής πρέπει να βλέπει την αλήθεια γυμνή, να μην την αποφεύγει, να μη δραπετεύει, να κοιτάζει όλο βαθύτερα και καθαρότερα μέσα της. Αυτή είναι η αρχή της ευφυΐας, η αρχή της επίγνωσης, η αρχή της συνειδητότητας.

Η δεύτερη περίπτωση είναι, αν υπάρχει ακόμη έστω ένας κόκκος συνειδητότητας, να αντιληφθούμε ότι η φράση «ο Θεός είναι μέσα μας»,  ο Θεός είναι μέσα σ’ αυτό το άθλιο δημιούργημα του νου μας, το γεμάτο αντιθέσεις και συγκρούσεις,  δεν μπορεί να ισχύει. Γιατί απλά κανένας Θεός δεν θα μπορούσε να υπάρξει μέσα σ’ αυτή την αταξία κι αυτό το χάος. Τότε ίσως τα πράγματα να γίνονται ακόμη χειρότερα γιατί η απόσταση ανάμεσα σ’ αυτό που θα έπρεπε να είναι (Θεός όπως μας λέει ο γκουρού) και σ’ αυτό που είναι (το μαύρο μας το χάλι) γίνεται δυσβάσταχτα μεγαλύτερη με αποτέλεσμα οι εσωτερικές μας συγκρούσεις να γιγαντώνονται και να μη μπορούμε πλέον να τις αντέξουμε. Το ερώτημα «γιατί όλοι οι άλλοι να βλέπουν τον Θεό μέσα τους; - σιγά μη τον βλέπουν – κι εγώ να βλέπω μέσα μου στέγνα κι ερημιά ;» μας οδηγεί σταδιακά στα όρια της σχιζοφρένειας και για να μην αποτρελαθούμε αναγκαζόμαστε να αποτραβηχτούμε στο άλλο άκρο και να βροντοφωνάξουμε ότι όλα αυτά είναι μπούρδες και τίποτα πέρα από την απτή πραγματικότητα δεν υπάρχει.

Όλο το παραπάνω πρόβλημα δυστυχώς το δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι με τη χαμηλή μας συνειδητότητα, με την νωθρότητα, με την τεμπελιά μας, με την ανάγκη μας να γλιτώσουμε από τον πόνο, να βρούμε μια φιγούρα πατρική να τον φορτώσουμε και να νιώσουμε ασφάλεια κι ελευθερία. Η ανάγκη μας αυτή δημιούργησε τον γκουρουδάσκαλο. Εξάλλου κι ο ίδιος μας υπόσχεται: Έλα σε μένα και θα σου λύσω όλα τα προβλήματα. Και προσπαθούμε με την ίδια την προβληματική σκέψη μας που δημιούργησε όλη αυτή την αταξία να βρούμε νοητικά τη λύση στην προβληματική ζωή μας.

Μπορεί η σκέψη μας να αποκτήσει συνείδηση του εαυτού της; Και αν μπορεί, τότε αυτή η συνειδητότητα είναι μέρος αυτής της σκέψης;

Αν κοιτάξουμε μέσα μας, όχι σύμφωνα με κάποιο πρότυπο, με κάποια θρησκεία ή φιλοσοφία (που είναι όλα δημιουργήματα της σκέψης) αλλά αν δούμε τον εαυτό μας με αποδεσμευμένη από τη σκέψη ματιά, όπως πραγματικά είναι, αν ανακαλύψουμε χωρίς προσπάθεια ωραιοποίησης πόσο γεμάτη αταξία είναι η ζωή που ζούμε, μια ζωή αβεβαιότητας, μια ζωή πόνου, μια ζωή γεμάτη συμπεράσματα, επιβλαβείς πεποιθήσεις και καταστροφικές αναμνήσεις, καθώς η επίγνωση αυτής της θωριάς ανέρχεται αρχίζει να σβήνει τα πάντα. Όλα όσα είναι επίκτητα και συνεπώς μη αληθινά. Τότε τι μένει; Όταν όλα τα ψέματα σβήσουν; Τι μπορεί να μένει τότε πέρα από την ίδια αυτή την επίγνωση; Ούτε ο μικρός μας εαυτός, ούτε «δικό μου» ούτε «μέσα μου». Ίσως τότε, σε μια άχρονη στιγμή απόλυτης νοημοσύνης να «δούμε» ότι  υπάρχει μόνον ο  Εαυτός, η Ζωοδόχος Πηγή, ο Αγαπημένος του Ρουμί, η εξώκοσμη Συμπαντική Δύναμη!

Αν βρεις τη δύναμη να κοιτάξεις αληθινά μόνος σου, αν είσαι ικανοποιημένος με το να είσαι ο κανένας, αν είσαι ευχαριστημένος χωρίς την ανάγκη να ξεχωρίζεις από τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους σου, τότε μονάχα εναρμονίζεσαι μ’ αυτή τη δύναμη. Η αληθινή θρησκεία οδηγεί πάντα στο σβήσιμο του εγώ και τότε ακόμη και σε κάθε πέτρα, ακόμη και σε κάθε πεσμένο φύλλο αναγνωρίζεις εκείνο που είναι Άναρχο, Άχρονο και Αιώνιο. Δεν υπάρχει πλέον μέσα σου και έξω σου. Το βέλος βρήκε επιτέλους το στόχο του.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...