Δε θα υπάρχει ούτε αέρας να αναπνεύσεις

“Πάσα δουλεία παρά φύσιν εστί” είπε ο Αντιφάνης από τη Σμύρνη τον 4^ο αιώνα π.Χ. Κάθε δουλεία είναι αντίθετη με τη φύση του ανθρώπου κι επομένως ο άνθρωπος που δεν είναι ελεύθερος δε μπορεί να αναπτυχθεί σωστά.

Ελευθερία και πνευματικότητα δεν μπορούν να συμβαδίσουν κι επομένως ο πνευματικός άνθρωπος δεν ανέχεται να ζει σαν σκλάβος. Σαν υπόδουλος ζει αυτός που φοβάται. Φοβάται ότι θα χάσει το σπίτι του, το αυτοκίνητό του, το πορτοφόλι του. Κι έτσι παραμένει για πάντα σκλάβος. Συνεχίζει να υπηρετεί το δυνάστη του, όποιος κι αν είναι αυτός, υποχωρώντας συνέχεια κι ελπίζοντας ότι θα διατηρήσει τα κεκτημένα του. Ο δυνάστης όμως όσο υποχωρείς γίνεται όλο και πιο απαιτητικός, ζητάει συνέχεια περισσότερα και δε σκοπεύει να σου αφήσει τίποτα. Σε λίγο δε θα υπάρχει ούτε αέρας να αναπνεύσεις. Πόσο ακόμα θα υποχωρείς; Πόσα ακόμα θα ανέχεσαι;

Όταν λες «όχι» πρέπει να το εννοείς.  Γιατί αν στην αρχή πεις «όχι» και στην επίμονη πίεση του δυνάστη σου που έχει αγριέψει τώρα για τα καλά, αλλάξεις την απόφασή σου, εκείνο το «όχι» που έγινε «ναι» θα το πληρώσεις πολύ ακριβά. Πολύ ακριβότερα από ότι αν δεν έλεγες το όχι κι έσκυβες το κεφάλι. Κι αμέσως θα ακούσεις όλο το σαθρό κατεστημένο, που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να σε κρατήσει υπόδουλο, να στριγκλίζει: «Είδες που σου τα ‘λεγα; δεν έχεις άλλη επιλογή…».  Όμως έχεις! Να μην αλλάξεις τις πόρνες αλλά να γκρεμίσεις συθέμελα αυτό το μπουρδέλο! Και να λευτερωθείς! ΝΑ λυτρωθείς! Αρκεί να μην υπολογίζεις τις συνέπειες.   Όταν οι πρόγονοι βροντοφώναξαν «Ελευθερία ή Θάνατος» (μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς είναι αλήθεια) είχαν συνειδητοποιήσει πως δεν είχαν άλλη επιλογή. Δεν είχαν πλέον τίποτα να χάσουν. Είχαν πραγματοποιήσει την υπέρβασή τους. Είχαν νικήσει τον φόβο τους ή δεν υπήρχε τίποτα πια να φοβηθούν ότι θα χάσουν. 

Αν όμως πιστεύεις ότι ήλθες σ’ αυτή τη ζωή για να φοβάσαι κάνεις λάθος. Ήλθες για να ζήσεις ελεύθερος, να εξελιχθείς, να δημιουργήσεις, να αγαπήσεις και να διευρυνθείς. Ήλθες για να γράψεις τη δική σου μικρή ή μεγάλη ιστορία. Ήλθες για να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Ήλθες για να εκπληρώσεις το θεϊκό δυναμικό σου. Και για να συμβεί αυτό απαραίτητη προϋπόθεση είναι η  ελευθερία. Σίγουρα πάντως δεν ήλθες για να παραδώσεις αυτήν την τόσο πολύτιμη ελευθερία σου σε κάποιον διεστραμμένο και παρανοϊκό δυνάστη. Φρόντισε λοιπόν πάση θυσία, όταν το εκστομίσεις, να το κρατήσεις αυτό το «όχι στην υποδούλωση» αν πραγματικά το πιστεύεις. Ποια μπορεί να είναι αυτή η θυσία εξάλλου; Τα λίγα υπάρχοντα που σου απέμειναν, κι αυτά κομμάτι-κομμάτι σου τα αφαιρούν καθημερινά. Δε θα σου αφήσουν τίποτα πέρα από τις αλυσίδες σου.   Σε λίγο δε θα έχεις τίποτα πια να χάσεις. Όσο οι υποτελείς είναι φοβισμένοι, τόσο τα αφεντικά θα τους δίνουν λιγότερες απολαβές! Οι σκλάβοι θα δεχθούν τα πάντα, αρκεί να μείνουν στην εργασία των αφεντάδων τους… Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείς τόσο πιο γρήγορα θα σταματήσεις να φοβάσαι.

Ελευθερία σημαίνει τελικά να τολμήσω να πραγματοποιήσω μια βουτιά στο κενό χωρίς να υπολογίζω καμία συνέπεια. Πραγματική ελευθερία με ζυγαριές και υπολογισμούς, με πόσα θα κερδίσω και πόσα θα χάσω δε μπορεί να υπάρξει. Οι πραγματικοί αγωνιστές του ’21 δε λογάριασαν ούτε τα περιουσιακά τους στοιχεία, ούτε την ίδια τη ζωή τους  (όπως η Μαντώ Μαυρογένους που αφιέρωσε τη ζωή και την περιουσία της, στον πόλεμο ενάντια στον Τουρκικό ζυγό και κατόπιν προδόθηκε από το μετέπειτα Ελληνικό Κράτος και πέθανε φτωχή και κυνηγημένη, όπως ο Κολοκοτρώνης που μετά από τόσους νικηφόρους αγώνες για την ελευθερία κατέληξε να σαπίζει στη φυλακή) Λευτέρωσαν την Ελλάδα κι έχασαν οι ίδιοι τα πάντα. Όμως γράφτηκαν στην ιστορία με ανεξίτηλα γράμματα γιατί παρέδωσαν μια πατρίδα ελεύθερη. Εσύ, αν δεν ανήκεις σ’ αυτούς που ο Κολοκοτρώνης αποκαλούσε «προσκυνημένους», τι σκοπεύεις να κάνεις πέρα από το σκορπάς παντού τις φοβίες σου, την μιζέρια σου και την κακομοιριά σου ; 

Ο,τιδήποτε μπορεί να επιτευχθεί
με μικρά αποφασιστικά βήματα.
Αλλά υπάρχουν φορές που χρειάζεται
το θάρρος να κάνεις ένα μεγάλο άλμα.
Δεν μπορείς να περάσεις μια άβυσσο
με δύο μικρά πηδήματα.

«David Lloyd George»

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...