ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΧΙΛΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, απαντάται σε ένα γνωμικό. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος προσπαθώντας να αφομοιώσει από απλές έως πιο σύνθετες και αφηρημένες σκέψεις (πολλάκις και συναισθήματα), τις σχηματοποιεί σε εικόνες. Η διαδικασία αυτή πλέον έχει γίνει κτήμα του σύγχρονου ανθρώπου, συνεπώς έχει φτάσει στο σημείο να την εφαρμόζει ασυνείδητα και μηχανικά. Έτσι έχουμε κατακτήσει την δυνατότητα να μπορούμε να αντιστρέψουμε το γνωμικό σε: χίλιες σκέψεις ισούνται με μια εικόνα.

Οι εικόνες που σχηματοποιούμε στο μυαλό μας έχουν πάντοτε μια κύρια πηγή, αυτή της οράσεως. Δηλαδή η φαντασία μας παράγει σχηματομορφές από συγκεκριμένου μήκους κύματος ακτίνες φωτός που έχει έως τώρα προσλάβει ο ανθρώπινος οφθαλμός. Συνεπώς για την δημιουργία μιας εικόνας συμμετάσχει στην όλη διαδικασία και η μνήμη μας, ανακαλώντας παρελθοντικές εικόνες που υπάρχουν αποθηκευμένες, τις οποίες θα τις συνδυάσει ο εγκέφαλος και θα δημιουργήσει μια ¨νέα εικόνα¨. Υπάρχουν δευτερεύουσες πηγές όπως η όσφρηση και η ακοή που δρουν ως αρωγός και εμπλουτίζουν τις νέες εικόνες με μυρωδιές και ήχους. Βέβαια δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και το γεγονός ότι παρελθοντικά συναισθήματα λαμβάνουν μέρος στην εικονοπλασία. Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η παραγωγική διαδικασία έχει τελειοποιηθεί σε ένα πλήρες πολυμεσικό υπερθέαμα όπως θα λέγαμε στην επιστήμη της πληροφορικής. 

Η διαδικασία της εικονοπλασίας γίνετε πλέον ακούσια αλλά κυρίως μηχανικά. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει πλέον εγκλωβιστεί ή ακόμα καλύτερα έχει γίνει θύμα της διαδικασίας αυτής. Εντέλει έχει σταματήσει να βλέπει τα πράγματα, τις καταστάσεις και τους ανθρώπους όπως είναι αλλά φαντάζεται πως είναι, πάντα σύμφωνα με την αναμόχλευση ενθυμικών παρελθοντικών του εικόνων. Επειδή πλέον δρούμε και ζούμε βάση επαναπροβαλόμενων εικόνων γινόμαστε μάρτυρες φαινομένων κοινών σε όλους μας, όπως για παράδειγμα η διαδρομή που ακολουθούμε κάθε πρωί για την εργασία μας έχει αποτυπωθεί στην μνήμη μας και όποτε την διασχίζουμε την επαναπροβάλουμε στον νού μας και έτσι μας είναι δύσκολο να παρατηρήσουμε τυχών αλλαγές, όπως την ανέγερση μιας νέας οικίας ή την ανθοφορία των δέντρων.

Πέρα από την πλάση εικόνων του υλικού κόσμου που μας περιβάλλει έχουμε επεκταθεί και στην διάπλαση εικόνων των άλλων ανθρώπων. Αυτό συμβαίνει υπό το πρίσμα δύο παραμέτρων, του παρελθόντος και του εγωικού μας θέλω. Δηλαδή δημιουργούμε την εικόνα κάποιου σύμφωνα με μία θύμιση μιας παλαιότερης κατάστασης που από κοινού βιώσαμε ή πλάθουμε μια εικόνα σύμφωνα με τα δικά μας πρότυπα και θέλω. Σε βαθύτερο επίπεδο μπορούμε να παρατηρήσουμε και την προσαρμογή της δικής μας εικόνας που προβάλουμε σύμφωνα με την επίπλαστη εικόνα που ήδη έχουμε δημιουργήσει για κάποιον άλλον. Δηλαδή μπαίνουμε ακούσια στην δαιδαλώδη διαδικασία της παραγωγής φαινομένων πλέον και όχι απλών εικόνων.

Έχοντας έως τώρα εντοπίσει την εικονοπλασία στο ανθρώπινο και στο υλικό επίπεδο, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε την εφαρμογή της και στον χρόνο. Κάνοντας αναφορά στον χρόνο, κατ' ουσία, επικεντρωνόμαστε στο μέλλον. Έτσι παρασκευάζουμε εικόνες, από βιωματικές μας εμπειρίες του παρελθόντος, χρωματίζοντας τον καμβά του μέλλοντός μας. Πόσες φορές δεν οραματιστήκαμε με σκηνοθετική ακρίβεια μελλοντικές καταστάσεις της ζωής μας; Το αξιοπρόσεκτο είναι πως αυτές οι εικόνες της σκέψεις μας είναι τόσο ζωντανές που κατά την φαντασιακή τους βίωση γεννιούνται ακόμα και συναισθήματα.

Οι επιρροές που ασκούνται στην διαδικασία της εικονοπλασίας εξαρτώνται από την προσωπική μας ιστορία. Και λέγοντας ιστορία εννοούμε τον τόπο, τον χρόνο, την κοινωνία που γεννηθήκαμε αλλά και τα συμβάντα της έως τώρα ζωής μας. Βέβαια αυτά δύναται να παραμεριστούν, εν μέρη, από τον μαζικό επηρεασμό και την κοινή ή συλλογική εικονοπλασία. Πιο συγκεκριμένα μπορούμε να αντλούμε ¨έμπνευση¨ από μαζικά προβαλλόμενα πρότυπα ή κοινώς αποδεκτές καταστάσεις που μπορούν να επιβληθούν στο ασυνείδητο μας μέσω της τηλεόρασης για παράδειγμα. 

Η επιστήμη, τελικά, αναλώνεται στην παρατήρηση και στην τεκμηρίωση των παράλληλων συμπάντων ενώ ουσιαστικά ο κάθε άνθρωπος έχει σχηματίσει και ζει στο δικό του σύμπαν στο οποίο έχει θεσμίσει από κανόνες μέχρι όρια. Έτσι καταλήγουμε να συγκατοικούμε σε έναν πλανήτη αλλά ουσιαστικά να βιώνουμε το δικό μας ατομικό σύστημα. Η κατάσταση αυτή είναι που γεννά το σουρεαλιστικά εγωκεντρικό ερώτημα: υπάρχει ζωή, ύλη και μορφή στο μέρος που εγώ βρίσκομαι και όσο μετακινούμε το παράγω εκ νέου και αυτό που αφήνω πίσω θνήσκει;

Εντέλει, προβάλλοντας το παρελθόν στο παρόν και στο μέλλον χάνουμε την πραγματική ουσία των πραγμάτων και των γεγονότων. Χάνουμε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι των διαπροσωπικών μας σχέσεων. Όλα αυτά στον βωμό της αποτυχίας μας να βιώσουμε και να ευφρανθούμε από την στιγμή ως έχει. Έτσι η άπληστη μας διάθεση για να διανθίσουμε και να ελέγξουμε την στιγμή μας θέτει σε αυτήν την διαδικασία στρέβλωσης της πραγματικότητας. Η απόρροια αυτής της στρέβλωσης είναι η μυωπική αντιμετώπιση καταστάσεων που θα έπρεπε να αλλάξουμε και αντ' αυτού τις εξωραΐζουμε. 

Καλούμαστε λοιπόν να αλλάξουμε άρδην την θεώρηση μας περί της στιγμής και της πραγματικότητας. Βλέποντας την στιγμή ως έχει ερχόμαστε κατ' ουσία σε ένωση με την ίδια την ύπαρξη. Η ένωση αυτή δεν μπορεί παρά να μας χαρίσει ισορροπία, γαλήνη και ευτυχία. Η πραγματικότητα θα μας εκπλήξει ευχάριστα όταν θα δούμε την ικανότητα της να αλλάζει και να γεννά νέα πράγματα απείρου κάλλους, οπότε η ανία θα εκλείψει και αιθεροβασία θα καταστεί μάταια. Η αποκοπή του παρελθόντος ως σημείο αναφοράς θα μας επαναφέρει στην πραγματική βίωση του τώρα-είναι αλλά και στην διαυγέστερη αντίληψη του μέλλοντος.

  Το πινέλο της σκέψης και η παλέτα της φαντασίας ας δημιουργήσουν απεριόριστα σ' αυτόν τον λευκό καμβά

Αλλά...

Ας ζωγραφίσουμε στο χαρτί και ας ζήσουμε την στιγμή!