Οι δοκιμασίες της ζωής
δεν είναι η αφορμή για να παρατήσεις την προσπάθεια αλλά η πρόκληση για να
βελτιώσεις τον εαυτό σου ακόμη περισσότερο.
Ο πόνος που νιώθεις από
αυτές τις δοκιμασίες δεν είναι η δικαιολογία για να αποσυρθείς αλλά η έμπνευση
για να συνεχίσεις.
Ευχαριστώ όλους όσους
με σπρώξατε,
χωρίς εσάς δε θα είχα
γνωρίσει πως είναι να πέφτεις.
Ευχαριστώ όλους όσους
με κοροϊδέψατε,
χωρίς εσάς δε θα είχα
γνωρίσει πως είναι να κλαις.
Ευχαριστώ όλους όσους δε
μπορέσατε να με αγαπήσετε,
χωρίς εσάς δε θα είχα
γνωρίσει πως είναι η αληθινή αγάπη.
Ευχαριστώ όλους όσους
πληγώσατε τα αισθήματά μου,
χωρίς εσάς δε θα είχα καταλάβει πως έχω αισθήματα.
Ευχαριστώ όλους όσους
με αφήσατε μόνο μου,
χωρίς εσάς δε θα είχα
ανακαλύψει τον εαυτό μου.
Περισσότερο από όλους όμως
ευχαριστώ
όσους νομίζατε πως δε θα τα καταφέρω,
όσους νομίζατε πως δε θα τα καταφέρω,
χωρίς εσάς δε θα είχα
ποτέ δοκιμάσει.
Το χθες πέρασε, είναι
πλέον νεκρός χρόνος. Παρόλα αυτά έχει διαμορφώσει το σήμερα, αυτή τη στιγμή, το “τώρα μου”. Αν καταφέρω να
το κάνω μαθητεία μπορώ να βιώσω ένα πολύ περισσότερο ολοκληρωμένο ΤΩΡΑ.
Μαθαίνω από ότι ήλθε, δεν παθαίνω σε
ότι ήλθε. Το μαθαίνω με κάνει πιο
φιλόσοφο, άρα με ένα παράσημο παραπάνω.
Τελικά κάνοντας την
αναδρομή της ζωής μου, αρχίζω να κατανοώ βαθύτερα πλέον, ότι όλες οι δοκιμασίες
που βρήκα στο δρόμο μου δεν ήταν παρά μια ακόμη ευκαιρία μάθησης και ανάπτυξης.
Όσο πιο συνειδητά περνούσα μέσα από τις δοκιμασίες αυτές τόσο επιτάχυνα την διαδικασία
αυτής της ανάπτυξής και συγχρόνως περιόριζα την ένταση και τη διάρκεια του
πόνου της δοκιμασίας.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό
1 σχόλιο:
Για να το έχω δίπορτο αφήνω like και εδώ και εκεί :-))
Να το διαβάσουμε πολλοί για περισσότερη κατανόηση και λιγότερο φόβο!
Καλό ξημέρωμα Δημήτρη μου
Δημοσίευση σχολίου