Η εύρεση της Αλήθειας μέσα από το σπάσιμο των συνηθειών

 

Για να βρεις μόνος τι είναι αλήθεια και να μην ακολουθείς κάποιον άλλον που σου λέει εκείνος τι είναι αλήθεια ή ισχυρίζεται αυθαίρετα τι είναι ψεύτικο και τι είναι αληθινό,  πρέπει να δεις τι είναι ουσιαστικά ψεύτικο και να το εγκαταλείψεις. Με άλλα λόγια, βρίσκει κανείς τι είναι αληθινό, σίγουρα, μόνο μέσα από την άρνηση. Πείτε, για παράδειγμα, ότι συνειδητοποιεί κανείς ότι δεν μπορεί να έχει έναν ήσυχο νου όσο υπάρχει απληστία. Τότε, στρέφεσαι όχι προς την ησυχία του νου, αλλά προς την απληστία. Ψάχνεις να δεις αν η απληστία ή η τσιγκουνιά ή ο φθόνος μπορούν να εγκαταλειφθούν εντελώς.

Αν θέλω όντως να κατανοήσω στην ολότητά του αυτό το εκπληκτικό πράγμα που ονομάζεται ζωή, που πρέπει να περικλείει το σύνολο όλων των θρησκειών, Αν θέλω να είμαι ευαίσθητος απέναντί της και δω τότε ότι ο εθνικισμός, ο τοπικισμός ή οποιαδήποτε περιοριστική προσέγγιση είναι ό,τι πιο καταστροφικό γι’ αυτή την κατανόηση, τί θα συμβεί; Σίγουρα θα συνειδητοποιήσω ότι πρέπει να εγκαταλείψω τον εθνικισμό, ότι πρέπει να πάψω να είμαι ινδουιστής, μουσουλμάνος ή χριστιανός. Πρέπει να πάψω να έχω την αμετακίνητη, εθνικιστική στάση μου και να ελευθερωθώ από την αυθεντία της οργανωμένης θρησκείας, του δόγματος και της πίστης. Μέσα από την άρνηση, λοιπόν, ο νους αρχίζει να αντιλαμβάνεται τι είναι αληθινό. Οι περισσότεροι, όμως, από μας το βρίσκουν πολύ δύσκολο να κατανοήσουν μέσα από την άρνηση, επειδή νομίζουμε ότι δεν οδηγεί πουθενά, ότι δεν μας προσφέρει τίποτα. Εκείνο που λέμε εδώ είναι ότι θα δημιουργηθεί μία κατάσταση κενού και ότι φοβόμαστε αυτό το κενό λες και τώρα ο νους μας δεν είναι άδειος.

Για να κατανοηθεί η απεραντοσύνη, η ποιότητα αιωνιότητας της ζωής, σίγουρα πρέπει να την προσεγγίσεις μέσα από την άρνηση. Κι αυτό γιατί όταν είσαι δεμένος με κάποια ειδική κατεύθυνση δράσης, με κάποιο καθορισμένο μοντέλο ύπαρξης, δυσκολεύεσαι εξαιτίας τους να απελευθερωθείς από όλα αυτά και να αντικρίσεις έναν καινούριο δρόμο, μια νέα προσέγγιση. Στο κάτω - κάτω, ο θάνατος είναι μια έσχατη άρνηση. Μόνο όταν πεθαίνει κανείς “τώρα” ενώ συνεχίζει να ζει- πράγμα που σημαίνει ένα διαρκές σπάσιμο των “συνηθειών-μοντέλων”, των πιστεύω που έχει κανείς- τότε μόνο μπορεί να ανακαλύψει τι είναι η ζωή. Αλλά οι περισσότεροι από εμάς λένε, “δεν μπορώ να σπάσω το μοντέλο, είναι αδύνατο, γι’ αυτό πρέπει να μάθω έναν τρόπο σπασίματός του, πρέπει να κάνω τις πρακτικές κάποιου συστήματος, ν’ ακολουθήσω μια μέθοδος σπασίματός του”. Έτσι, γινόμαστε σκλάβοι του καινούργιου μοντέλου που στήνουμε μέσα από τις πρακτικές του. Δεν σπάσαμε το μοντέλο, απλώς υποκαταστήσαμε το παλιό μοντέλο με το καινούργιο.

J. Krishnamurti 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό