Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό υπεύθυνο ζώο

Αν ο σπόρος δεν γίνει λουλούδι, εγκληματεί κατά του εαυτού του. Και το αμάρτημα που κάνεις κατά του εαυτού σου είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα. Μάλιστα, αμαρτάνουμε εναντίον των άλλων, μόνο όταν έχουμε κάνει το πρώτο, το θεμελιώδες αμάρτημα κατά του εαυτού μας.

Το 1959, στη Γαλλική πόλη Βιεν, δυο μεθυσμένοι άνοιξαν μια πόρτα, που νόμιζαν πως οδηγεί στο δρόμο, στην πραγματικότητα όμως, ήταν το παράθυρο του δωματίου. Και βρισκόταν στον τέταρτο όροφο! Βγήκαν έξω, λέγοντας ένα εύθυμο τραγούδι και πήδηξαν από το περβάζι, στο δρόμο, πιασμένοι αγκαζέ. Ένας αστυφύλακας, που άκουσε το γδούπο κι έτρεξε να βοηθήσει, έμεινε άναυδος βλέποντάς τους απομακρύνονται βιαστικά, χωρίς να σταματήσουν το τραγούδι και σίγουρα σε άριστη κατάσταση. «Παραπατήσαμε λίγο», του εξήγησαν.

Δεν είχαν καμιά απολύτως επίγνωση. Αν είχαν, μπορεί και να είχαν πεθάνει. Δεν είχαν επίγνωση. Νόμιζαν απλώς πως παραπάτησαν. Τέσσερεις όροφοι!

Αυτή είναι και η δική σου κατάσταση. Όλη σου η ζωή είναι σχεδόν σαν του μεθυσμένου. Σκοντάφτεις συνεχώς εδώ κι εκεί, παραπατώντας πότε εδώ και πότε εκεί. Όλη σας η ζωή είναι σκέτη δυστυχία συνεχώς, σκοντάφτοντας, πέφτοντας ο ένας πάνω στον άλλο. Μπορεί να το λέτε αυτό αγάπη, όμως καταλήγετε τελικά να πέφτετε ο ένας πάνω στον άλλο. Αυτό προκαλεί δυστυχία. Μόνο η συνειδητότητα μπορεί να δώσει έκσταση. Η έκσταση είναι σκιά της συνειδητότητας.

Μπορεί να συγχωρέσει κανείς τις πέτρες και μπορεί να συγχωρέσει τα δέντρα και μπορεί να συγχωρέσει τα πουλιά, όχι όμως και τον άνθρωπο, γιατί εσύ έχεις ήδη μια πρώτη ματιά. Τώρα είναι ευθύνη σου να την μεγαλώσεις, να την κάνεις πιο στερεή, να την κάνεις πιο δυνατή. Δεν μπορείς να πεις στην πέτρα, «έχασες την ευκαιρία», αλλά του ανθρώπου μπορείς να του πεις : «Έχασες την ευκαιρία!»

Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό υπεύθυνο ζώο. Αν τον ρωτήσεις κάτι πρέπει να απαντήσει. Αυτή την έννοια έχει η ευθύνη. Μια μέρα, θα χρειαστεί να απαντήσει στο Θεό ή στο κέντρο αυτής της ύπαρξης ή στην ίδια την ύπαρξη, όταν τον ρωτήσει: «Πως έχασες την ευκαιρία; Στου δόθηκε η στοιχειώδης αρχή, μπορούσες να την έχεις αναπτύξει. Σου δόθηκε ο σπόρος, μπορούσες να έχεις ανθίσει. Γιατί έχασες την ευκαιρία;»

Αυτό το άγχος έχει ο άνθρωπος, αυτή την αγωνία, αυτό το τρέμουλο, αυτή την ανησυχία, γιατί ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο σ’ αυτόν τον κόσμο, που μπορεί να γίνει εκστατικό, που μπορεί να πετύχει τη συνειδητή μακαριότητα, που μπορεί να γίνει αλήθεια, συνειδητότητα, ύπαρξη, που μπορεί να γίνει μακαριότητα, που μπορεί να φτάσει στο υπέρτατο στοιχείο.

Osho

Γιατί έχασες την ευκαιρία ;

Το ερώτημα παραμένει αμείλικτο όπως ο θάνατος…

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...