Ο ποιητής Καρλ Σκάλα βίωσε μια ιδιαίτερη εμπειρία κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Βρισκόταν παγιδευμένος σε ένα ανάχωμα, κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού, όταν μια οβίδα έπεσε κοντά του και σκότωσε το στρατιώτη που βρισκόταν πλάι του στο ανάχωμα. Η έκρηξη τίναξε το στρατιώτη πάνω στο Σκάλα, ο οποίος κατάλαβε αμέσως ότι ο νεαρός άνδρας είχε σκοτωθεί.
Ενώ ο βομβαρδισμός συνεχιζόταν, ο Σκάλα ένιωσε ότι κάτι τον τραβούσε στον παράδεισο μαζί με τον νεκρό στρατιώτη και ξαφνικά βρέθηκαν οι δυο τους να κοιτάζουν το πεδίο της μάχης από ψηλά. Κρατώντας το φίλο του, ο Σκάλα σήκωσε το κεφάλι του και είδε ένα δυνατό φως. Οι δύο στρατιώτες κινήθηκαν γρήγορα προς το φως, μέχρι που ξαφνικά ο Σκάλα σταμάτησε και επέστρεψε στο σώμα του. Η έκρηξη του προκάλεσε μόνιμη κώφωση και αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στις πνευματικές αναζητήσεις.
Karl Skala
Ο Καρλ Σκάλα ξεκίνησε να γράφει το 1943, ενώ βρισκόταν στη Ρωσία, και τα πέντε βιβλία του κέρδισαν πολλά βραβεία στην Αυστρία. Η πρώτη αναγνώριση ήρθε με το ακόλουθο ποίημα, το οποίο αφορά στην εμπειρία με το φίλο και σύντροφό του που έπεσε στο πεδίο της μάχης.
Έτσι είναι αλήθεια η στιγμή του θανάτου;
Ένα απόμακρο φως.
Το φως που γαλουχείται από την ελπίδα μας.
Σε ένα άστρο που φέγγει ψηλά.
Όλοι μας έχουμε ταξιδέψει εκεί με τη σκέψη μας
πριν μπουν στο σώμα μας, ο νους, το πνεύμα
ανήκαν κάποτε στ’ αστέρια.
Άφησε αυτό το φως να λάμψει
βαθιά στην καρδιά σου, στα όνειρά σου
πάνω στη Γη.
Ο θάνατος είναι μια αφύπνιση.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου