Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Το καλοκαίρι τελειώνει...το ταξίδι συνεχίζεται...


Για την ακρίβεια το ταξίδι δεν σταμάτησε ποτέ. Ξεκίνησε από τη στιγμή της γέννησής μας και θα συνεχιστεί για την υπόλοιπη ζωή μας. Το μόνο ερώτημα που τίθεται είναι αν θα το συνεχίσουμε συνειδητά ή ασυνείδητα. Μιλάμε φυσικά για το μεγάλο ταξίδι της ανακάλυψης του εαυτού μας.




Σαμαρίνα


Ποιος είμαι τελικά ; Το ερώτημα αμείλικτο αλλά και το ταξίδι της αυτοανακάλυψης δύσκολο και επίπονο. Γιατί να το συνεχίσουμε λοιπόν ; Γιατί να μη κάτσουμε στην ησυχία μας, να προσπαθούμε να περνάμε καλά και να πάψουμε να τρώμε τη ζωή μας και τα σωθικά μας με όλες αυτές τις σκοτούρες που πιθανόν να μην έχουν ποτέ οριστική απάντηση ; Επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Επειδή μόνο αυτό το ταξίδι υπάρχει. Μπαρκάραμε πριν ακόμη γεννηθούμε. Η γέννησή μας ήταν απλώς ο πυροβολισμός του αφέτη στην αφετηρία. Επομένως δεν τίθεται καν το ερώτημα : “γιατί να ξεκινήσουμε ένα τέτοιο δρόμο;”. Έχουμε ήδη ξεκινήσει με τον πρώτο χτύπο της καρδιάς μας. Το μόνο ερώτημα που μπορούμε να θέσουμε είναι αν θα συνεχίσουμε την πορεία μας συνειδητά ή ασυνείδητα. Αν θα προχωρήσουμε με επίγνωση ή χωρίς επίγνωση. Σαν αιτία των εμπειριών μας ή σαν αποτέλεσμά τους. Γιατί το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας το ζήσαμε σαν αποτέλεσμα των εμπειριών μας. Τώρα καλούμαστε να γίνουμε εμείς η αιτία τους. Αυτό αποκαλείται συνειδητή ζωή. Αυτό ονομάζεται βάδισμα με επίγνωση.



Περίπατος στο Σμόλικα

Το καλοκαίρι ήταν υπέροχο για μένα. Μετά την συνάντηση των bloggers της Μακρινίτσας ακολούθησε το σύντομο ταξίδι στη Σαμοθράκη. Την δεύτερη εβδομάδα του Αυγούστου βρέθηκα στην πανέμορφη Σαμαρίνα, φιλοξενούμενος από τον καλό μου φίλο και συντάκτη του Ξάνθη Φιλοσοφείν, τον Βλάχο. Ήταν μεγάλη μας χαρά που ήλθαν να μας επισκεφτούν στη δροσιά οι : Φιλαρέτη (Πεταλούδα), Νανά (Nath), Ελπίδα (Μολύβι) και ο Πάτροκλος από την Ξάνθη. Η εβδομάδα πέρασε με περιπάτους στις πλαγιές του Σμόλικα στα 1.700 μέτρα (η νύμφη της Πίνδου είναι το ψηλότερο χωριό των Βαλκανίων), με καθημερινό διαλογισμό στα δάση, σε ένα περιβάλλον μακριά από κάθε είδους ρύπανση και με συζητήσεις, προβληματισμούς και στοχασμούς μέχρι τα βαθιά μεσάνυχτα.




Ο Δίας ήταν εκεί ! (ο γάτος του Βλάχου)

Α, ξέχασα! Και με απίστευτο γέλιο... Καιρό είχα να γελάσω τόσο πολύ με την καρδιά μου. (Η αλήθεια είναι όχι τόσο πολύ καιρό. Ένα μήνα και κάτι. Από την συνάντηση της Μακρινίτσας…). Να αναφέρω εδώ ένα περιστατικό από τα πολλά. Ήμασταν στο βουνό και περιμέναμε να δούμε την βροχή των Περσίδων στις 3:00 τα ξημερώματα και είχαμε στρέψει πέντε άτομα την προσοχή μας στην ίδια κατεύθυνση του ορίζοντα για αρκετή ώρα. Και ακούμε τον Βλάχο να λέει : “Φανταστείτε τώρα να έχει αρχίσει η βροχή των αστεριών πίσω μας και ένας μουγκός βοσκός να προσπαθεί να μας ειδοποιήσει ότι κοιτάμε από την άλλη”. Πέσαμε κάτω από τα γέλια. Σημαντικό επίσης ήταν ότι υπήρχε η ανώτερη μορφή του χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός. Ήταν τόσο δεμένη η παρέα φαίνεται που μπορούσαμε να τον αντέξουμε. Και μέσα από αυτόν, αλλά και από τις συζητήσεις και τα βιώματα του καθενός, αναδύθηκαν κρυφές πτυχές του εαυτού μας...




Κέρκυρα

Η επόμενη εβδομάδα του Αυγούστου με βρήκε στο νησί των Φαιάκων μαζί με την οικογένεια μου. Μπάνια στα καταγάλανα νερά του Ιονίου και της Αδριατικής, διάβασμα, χαλάρωμα, σύντομες εξορμήσεις στα γραφικά χωριουδάκια και περίπατοι στα πανέμορφα καντούνια της παλιάς Κέρκυρας, στο Καμπιέλο, στις πλατείες, στο παλιό φρούριο. Είχαμε την τύχη μια μέρα πριν φύγουμε να συναντηθούμε με την Ειρήνη (Με τα φτερά της ψυχής) και τον άνδρα της Γιώργο που παραθερίζανε στο ίδιο μέρος. Περάσαμε ένα όμορφο, γεμάτο συγκινήσεις απόγευμα, χωρίς να καταλάβουμε πως πέρασε η ώρα σε ένα μπαράκι δίπλα στην παραλία. Ο χρόνος σταματάει στις χαρούμενες στιγμές μας…





Υπήρξαν πολλές μικρές συνειδητοποιήσεις αυτό το καλοκαίρι. Το ταξίδι λοιπόν συνεχίζεται και γίνεται όλο και πιο εύκολο. Και είναι όμορφο στη διαδρομή μας να έχουμε παρέα τόσο γλυκούς συνοδοιπόρους. Συνοδοιπόρους που μας βοηθούν να εν-θυμηθούμε και να εμφανίσουμε την αλήθεια μας. Όσο περισσότερο θυμόμαστε τόσο περισσότερο γινόμαστε ικανοί να βιώσουμε και τόσο περισσότερο γνωρίζουμε. Όσο περισσότερο γνωρίζουμε, τόσο περισσότερο θυμόμαστε. Κι όσο περισσότερο γνωρίζουμε τόσο περισσότερο μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Μέσα στο φως της αγάπης οι φοβίες και οι πόνοι μας εξαφανίζονται. Είναι ένας κύκλος που επιταχύνει την εξέλιξή μας Έτσι το ταξίδι μας γίνεται ευκολότερο, γίνεται καλύτερο, γίνεται πιο άνετο, γίνεται πιο χαρούμενο, γίνεται απολαυστικότερο.




Δέλτα Τζούνιορ !
.
.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

23 σχόλια:

She είπε...

Δέλτα,

εξαιρετική ανάρτηση. Γεννιόμαστε για να γνωρίσουμε, για να αποκτήσουμε γνώσεις και του κόσμου γύρω μας αλλά μέσα από αυτόν του εαυτού μας. Αυτό είναι το βασικότερο όλων. Η αυτογνωσία μας γλυτώνει από την πλάνη.

Χαίρομαι για το πανέμορφο καλοκαίρι που πέρασες δίπλα σε αγαπημένους φίλους σου κοντά στη φύση. Αυτό ειναι το ζητούμενο για όλους τους λάτρεις της ουσίας.

Εύχομαι και σε επόμενα φωτεινά καλοκαίρια με πεφταστέρια και ζεστά εγκάρδια χαμόγελα!

To ταξίδι δεν σταματά ποτέ...κι αυτή είναι η ομορφιά του!

;-)

Iptamenos Ollandos είπε...

Να συνεχίσεις να είσαι καλοτάξιδος.
Χαιρετίσματα από τα βόρεια.

Margo είπε...

Περισσότερο απ' όλα ζήλεψα τις εξορμήσεις στον Σμόλικα, τα ξενύχτια στον έναστρο ουρανό, τη καλή παρέα, αυτό τον φανταστικό γάτο.. :)
Ένα υπέροχο ταξίδι!

υ.γ. ο Δέλτα τζούνιορ μουτράκι:))

kelly alamanou είπε...

Αν το ήξερα ότι βρεθηκες στα μέρη μου (κερκυρα) ένα κεφεδάκι παρέα θα τον πίναμε καλέ μου δέλτα!!!!
Την επόμενη φορά!!

Sissi Siko είπε...

Συγνώμη, αυτό το ζωάκι είναι οσελότος;

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Γεια σου Δημήτρη μου!Χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα από κοντά καθώς και την πολύ όμορφη οικογένειά σου!
Μου άρεσε πολύ η συντροφιά σας.
Είχα τόσο φόβο,πρέπει να το κατάλαβες αφού σε ζάλησα πρώτα στα τηλεφωνήματα,γιατί δεν έβρισκα την παραλία.
Και ο άντρας μου το ευχαριστήθηκε πολύ αυτό το απόγευμα.
Δεν θα χαθούμε,πιστεύω ότι τώρα αρχίζει πιο ουσιαστικά η φιλία μας!
Όσο για την αναζήτηση δεν σταματά ποτέ,ούτε στις διακοπές.Αν έχεις μάθει να επικοινωνείς βαθιά με τον εαυτό σου,ούτε τότε μπορείς να το περιορίσεις.

delta είπε...

@ ANASA

Καλησπέρα ΑΝΑΣΑ

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου
Γεννιόμαστε για να ξαναθυμηθούμε
Το άρθρο σου τελικά «εκεί που πάνε οι ψυχές» ήταν το ερώτημα του καλοκαιριού, προβλημάτισε πολύ κόσμο και είχε την μακροβιότερη παραμονή στην κορυφή του Ξάνθη Φιλοσοφείν…

Να είσαι καλά

delta είπε...

@ Iptamenos Ollandos

Αντεύχομαι το ίδιο φίλε Ολλανδέ

Καλά ιπτάμενα ταξίδια

delta είπε...

@ Margo

Είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει περίπτωση εσύ να ζηλέψεις κανέναν Μαρία μου. Παρόλα αυτά μου δίνεις την ευκαιρία να επαναλάβω ότι είναι πλέον καιρός να γίνουμε εμείς η αιτία των εμπειριών που θέλουμε να βιώσουμε ώστε να πάψουμε να ζηλεύουμε οτιδήποτε.

Καλό σου βράδυ

delta είπε...

@ kelly alamanou

Κέλλυ μου, θυμήθηκα ότι είσαι από την Κέρκυρα όταν ήμουν στη Σαμαρίνα και δεν είχα δυστυχώς ίντερνετ ούτε τηλέφωνο για να σε ειδοποιήσω να βρεθούμε. Θα μας δοθεί πιστεύω άλλη ευκαιρία στο μέλλον.

Να είσαι καλά

delta είπε...

@ Sissi Siko

Καλησπέρα

Είναι Bengal cat

το μολύβι είπε...

Δέλτα, λες:
"Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας το ζήσαμε σαν αποτέλεσμα των εμπειριών μας. Τώρα καλούμαστε να γίνουμε εμείς η αιτία τους"
"Μέσα στο φως της αγάπης οι φοβίες και οι πόνοι μας εξαφανίζονται"
Κι εγώ, ευχή το κάνω σε όλους μας!
Και ζωντανεύει η ελπίδα της χαρούμενης και δημιουργικής αλληλεπίδρασης που μπορούμε να έχουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας.
Και έτσι τιμούμε την ύπαρξή μας!

delta είπε...

@ Με τα φτερά της ψυχής

Ειρήνη μου

Κι εμείς χαρήκαμε πολύ. Είναι κρίμα να αφήνουμε τέτοιες ευκαιρίες να πηγαίνουν χαμένες. Αντίθετα πρέπει να δημιουργούμε εμείς την αφορμή για τέτοιες συναντήσεις. Ήταν ένα πολύ όμορφο απόγευμα.

Τις φοβίες μας ας προσπαθήσουμε να τις αγαπήσουμε κι αυτές…

Να είσαι καλά

delta είπε...

@ το μολύβι

Ελπίδα μου

Πόσα πράγματα αλήθεια δεν συνειδητοποιήσαμε μέσα από την αλληλεπίδραση αυτών των ημερών ;

Ας κάνουμε πράξη τις ευχές μας

Καλή μέρα να έχεις

Ιωάννα Λουλάκη είπε...

Σ' ευχαριστώ Δημήτρη που τόσο ευπρόσδεκτα ...έκανες δεκτό το αίτημά μου...
Όπως σου είπα και στην τηλεφωνική μας επικοινωνία (ανέλαβες εξάλλου και μου βρήκες στην Ξάνθη το κατάλληλο κατάλυμα για μένα, τον Ορφέα...)
συγκινήθηκα μόλις διαπίστωσα πως περπατήσαμε το ίδιο μονοπάτι του Σμόλικα. Και, όταν ήσουν στη Σαμαρίνα, πέρασα κι εγώ πηγαίνοντας από Επταχώρι στη Κόνιτσα μέσω Σαμαρίνας-Δίστρατου...
Σχετικά με τον προβληματισμό τώρα του προλόγου σου
σου απαντώ με δυο τρόπους:
Στο χωριό μου λέμε: "άμα μπεις στο χορό θα τον χορέψεις κι ας μη ξέρεις να χορεύεις"...
Αλλά και με αυτό που λέει ο Δημήτρης Παπαχρήστος στη ραδιοφωνική του εκπομπή "εκ των υστέρων", κάθε Σάββατο, στη ΝΕΤ (ΕΡΑ), από το 1992 που τον ακούω:
"είναι προτιμότερο να αγωνίζεται κανείς μάταια, παρά να ζει μάταια"...

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

Δημήτρη ήρθα και εγω..πάντα όμορφα ..ταξιδεμένα καλοκάιρια και οδοιπορικά με φως..πνοές αναζήτησης να έχεις και οικογενειακές στιγμες χαμογελαστες!!
Ο ΜΙΚΡΌς DELTA "εγραψε" :)
Μια καθυστερημένη καλη μέρα και από εδω..(μόλις επεστρεψα και εγώ και και με πήραν σβάρνα οι υποχρεώσεις και δεν έχω σχεδόν καθόλου χρόνο..
μου λείψατε βρε...ΟΛΟΙ!!!)

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

Ισως ασχετα να είναι με το θεμα σου
αλλά μου αρεσαν και στα στελνω:

Να είσαι διαχειριστής της ενέργειας σου.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί ούτε να δημιουργήσει ούτε να καταστρέψει την ενέργεια. Μπορεί μόνο να τη χρησιμοποιήσει, να την αλλάξει και να την αναδιατάξει. Όλη η ενέργεια που υπάρχει δημιουργήθηκε την ίδια χρονική στιγμή.
Κάθε λέξη, κάθε πράξη, κάθε σκέψη στην οποία εστιάζεις, έχει κάποια ενέργεια.
Τα πάντα στον κόσμο σου, και τον ορατό και τον αόρατο, είναι ένα τμήμα αυτού του «υλικού» που ονομάζεται ενέργεια. Όλος ο κόσμος μας αποτελείται από ενέργεια και τίποτε άλλο.
Γιατί είναι τόσο σημαντικό σε αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας να θυμηθούν όλοι οι άνθρωποι ότι το καθήκον τους είναι να γίνουν διαχειριστές της ενέργειας τους; Γιατί η συλλογική ενέργεια είναι αυτή που προκαλεί τα αποτελέσματα που βλέπουμε και δημιουργεί αόρατα στρώματα συνειδητότητας που περιβάλλουν ανθρώπους και μέρη. Τα πάντα στον κόσμο μας βρίσκονται σε διαδικασία είτε δόμησης είτε φθοράς, με βάση το ενεργειακό επίπεδο. Κάθε λέξη που λες ελευθερώνεται και εκπέμπεται «στους ατμούς».

Δεν μπορούμε ποτέ να ξαναπιάσουμε τις λέξεις μας, δεν μπορούμε να τις διορθώσουμε, δεν μπορούμε να τις πάρουμε πίσω. Γίνονται μέρος του στρώματος που περιβάλλει τον πλανήτη.

Με τον καιρό, το στρώμα αυ¬τό έχει γεμίσει τόσο πολύ με κραυγές θυμάτων, με βίαιες πράξεις, με ιδιοτελείς, περιορισμένες σκέψεις, ώστε τώρα έχει σχηματιστεί ένα στρώμα «συνειδητότητας θύματος». Οι άνθρωποι πάνω στη γη το βρίσκουν πιο εύκολο να αντλούν από αυτή την αρνητικότητα, παρά να τη διαπεράσουν και να φτάσουν από πάνω της. Πάνω από τις μισές ψυχές που επισκέπτονται τη γη σήμερα βρίσκονται σε συνειδητότητα θύματος.

Εμείς τη δημιουργήσαμε κι εμείς πρέπει να τη διαλύσουμε.

Αυτό μπορούμε να το καταφέρουμε αν ο καθένας μας αντιληφθεί ότι είναι διαχειριστής της ενέργειας του και δώσει το παράδειγμα και στους άλλους.

Εκείνα στα οποία εστιάζεις την προσοχή σου, αυξάνονται.

Όταν νιώθεις σαν θύμα, ρίχνεις το φταίξιμο στους άλλους και κυλιέσαι μέσα στην αυτολύπηση, απλώς προσθέτεις στην αρνητική δόνηση. Πρέπει να:
αλλάξεις τη στάση σου,

να ξεχάσεις και να συγχωρήσεις,

να γίνεις πιο αισιόδοξος, να βλέπεις το θετικό. Βάλε την καρδιά σου στα καθήκοντα του «πρέπει» και άφησε να κοπούν όλες οι προσκολλήσεις σε σχέσεις θύματος.

καλημερα

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

και πώς αναδιατασσουμε την ενεργειά μας?

Margo είπε...

Πεταλούδα μου πολύ ενδιαφέρον το κείμενο, γιατί δεν το κάνεις ανάρτηση; Πιστεύω ότι η ενέργεια και ο τρόπος που την χειριζόμαστε είναι η απάντηση στα μεγαλύτερα προβλήματα του ανθρώπου και τις κοινωνίας γενικότερα.
Σε φιλώ

delta είπε...

@ Ιωάννα Λουλάκη

Καλημέρα Ιωάννα

Αφού μπήκαμε λοιπόν στο χορό, όπως λέει η λαϊκή σοφία, ας χορέψουμε όσο πιο καλά μπορούμε. Εξάλλου νομίζω πως κανένας αγώνας δεν είναι μάταιος. Πάντα κάτι κερδίζουμε μέσα από αυτόν.

delta είπε...

@ ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Πέλα μου σ’ ευχαριστώ για όλα

Ελπίζω να πέρασες κι εσύ όμορφα στις διακοπές σου. Οι υποχρεώσεις που με έπνιξαν μόλις γύρισα (όπως κι εσένα), ένα καμένο μόντεμ, κι ο λιγοστός χρόνος που μου απέμεινε με ανάγκασαν να αργήσω να απαντήσω στο σχόλιο σου. Εύχομαι όλα να σου πάνε καλά και να τα ξαναπούμε γρήγορα

delta είπε...

@ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

«πώς αναδιατάσσουμε την ενέργεια μας ;»

Μετα – νοώντας νομίζω. Χρησιμοποιώντας κατάλληλα το τόσο χρήσιμο εργαλείο που μας έδωσε η φύση, τον νου μας. Αλλάζοντας τις σκέψεις χαμηλών κραδασμών με ανώτερης ποιότητας σκέψεις. Κατερχόμενοι στο βάθος της συνειδήσεώς μας.

Ένα παράδειγμα μου ήλθε στο μυαλό. Το πηγάδι στην αρχή βγάζει ακάθαρτο και λασπωμένο νερό. Όσο βαθύτερα όμως σκάβουμε αρχίζει να αναβλύζει κρυστάλλινο, πεντακάθαρο νερό. Ας πάμε πιο βαθιά λοιπόν.

Αλλά όπως λέει κι η Margo γιατί δεν κάνεις μια πιο ολοκληρωμένη ανάρτηση για τη σωστή διαχείριση της ενέργειας ;

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

μεταστροφή θέασης λοιπόν
και αναδιαταξη της ενεργειας.

ναι αλλά είναι και ο φόβος που ριχνει πολυ την ενεργεια ετσι δεν ειναι?
και ο φοβος αγνοια ειναι.

αρα το θεμα της ενεργειας ειναι αρρηκτα συνδεδεμενο με τη χρηση του νου
με τον ελεγχο της σκεψης που τιποτα αλλο από ενέργεια δεν ειναι κι αυτή
κι έλκει αντιστοιχες ενεργειες .

σκεψεις,
έλξεις,
συνειδητοποιησεις , συνειδητοτητες.

αντε να δουμε
θα τα καταφερουμε?

δεν βλεπω γιατι όχι.

έχουμε τίποτα να χάσουμε?

καλη μερα σε όλους.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...