Το καλοκαίρι τελειώνει...το ταξίδι συνεχίζεται...

Για την ακρίβεια το ταξίδι δεν σταμάτησε ποτέ. Ξεκίνησε από τη στιγμή της γέννησής μας και θα συνεχιστεί για την υπόλοιπη ζωή μας. Το μόνο ερώτημα που τίθεται είναι αν θα το συνεχίσουμε συνειδητά ή ασυνείδητα. Μιλάμε φυσικά για το μεγάλο ταξίδι της ανακάλυψης του εαυτού μας.

Σαμαρίνα

Ποιος είμαι τελικά ; Το ερώτημα αμείλικτο αλλά και το ταξίδι της αυτοανακάλυψης δύσκολο και επίπονο. Γιατί να το συνεχίσουμε λοιπόν ; Γιατί να μη κάτσουμε στην ησυχία μας, να προσπαθούμε να περνάμε καλά και να πάψουμε να τρώμε τη ζωή μας και τα σωθικά μας με όλες αυτές τις σκοτούρες που πιθανόν να μην έχουν ποτέ οριστική απάντηση ; Επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Επειδή μόνο αυτό το ταξίδι υπάρχει. Μπαρκάραμε πριν ακόμη γεννηθούμε. Η γέννησή μας ήταν απλώς ο πυροβολισμός του αφέτη στην αφετηρία. Επομένως δεν τίθεται καν το ερώτημα : “γιατί να ξεκινήσουμε ένα τέτοιο δρόμο;”. Έχουμε ήδη ξεκινήσει με τον πρώτο χτύπο της καρδιάς μας. Το μόνο ερώτημα που μπορούμε να θέσουμε είναι αν θα συνεχίσουμε την πορεία μας συνειδητά ή ασυνείδητα. Αν θα προχωρήσουμε με επίγνωση ή χωρίς επίγνωση. Σαν αιτία των εμπειριών μας ή σαν αποτέλεσμά τους. Γιατί το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας το ζήσαμε σαν αποτέλεσμα των εμπειριών μας. Τώρα καλούμαστε να γίνουμε εμείς η αιτία τους. Αυτό αποκαλείται συνειδητή ζωή. Αυτό ονομάζεται βάδισμα με επίγνωση.

Περίπατος στο Σμόλικα

Το καλοκαίρι ήταν υπέροχο για μένα. Μετά την συνάντηση των bloggers της Μακρινίτσας ακολούθησε το σύντομο ταξίδι στη Σαμοθράκη. Την δεύτερη εβδομάδα του Αυγούστου βρέθηκα στην πανέμορφη Σαμαρίνα, φιλοξενούμενος από τον καλό μου φίλο και συντάκτη του Ξάνθη Φιλοσοφείν, τον Βλάχο. Ήταν μεγάλη μας χαρά που ήλθαν να μας επισκεφτούν στη δροσιά οι : Φιλαρέτη (Πεταλούδα), Νανά (Nath), Ελπίδα (Μολύβι) και ο Πάτροκλος από την Ξάνθη. Η εβδομάδα πέρασε με περιπάτους στις πλαγιές του Σμόλικα στα 1.700 μέτρα (η νύμφη της Πίνδου είναι το ψηλότερο χωριό των Βαλκανίων), με καθημερινό διαλογισμό στα δάση, σε ένα περιβάλλον μακριά από κάθε είδους ρύπανση και με συζητήσεις, προβληματισμούς και στοχασμούς μέχρι τα βαθιά μεσάνυχτα.

Ο Δίας ήταν εκεί ! (ο γάτος του Βλάχου)

Α, ξέχασα! Και με απίστευτο γέλιο... Καιρό είχα να γελάσω τόσο πολύ με την καρδιά μου. (Η αλήθεια είναι όχι τόσο πολύ καιρό. Ένα μήνα και κάτι. Από την συνάντηση της Μακρινίτσας…). Να αναφέρω εδώ ένα περιστατικό από τα πολλά. Ήμασταν στο βουνό και περιμέναμε να δούμε την βροχή των Περσίδων στις 3:00 τα ξημερώματα και είχαμε στρέψει πέντε άτομα την προσοχή μας στην ίδια κατεύθυνση του ορίζοντα για αρκετή ώρα. Και ακούμε τον Βλάχο να λέει : “Φανταστείτε τώρα να έχει αρχίσει η βροχή των αστεριών πίσω μας και ένας μουγκός βοσκός να προσπαθεί να μας ειδοποιήσει ότι κοιτάμε από την άλλη”. Πέσαμε κάτω από τα γέλια. Σημαντικό επίσης ήταν ότι υπήρχε η ανώτερη μορφή του χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός. Ήταν τόσο δεμένη η παρέα φαίνεται που μπορούσαμε να τον αντέξουμε. Και μέσα από αυτόν, αλλά και από τις συζητήσεις και τα βιώματα του καθενός, αναδύθηκαν κρυφές πτυχές του εαυτού μας...

Κέρκυρα

Η επόμενη εβδομάδα του Αυγούστου με βρήκε στο νησί των Φαιάκων μαζί με την οικογένεια μου. Μπάνια στα καταγάλανα νερά του Ιονίου και της Αδριατικής, διάβασμα, χαλάρωμα, σύντομες εξορμήσεις στα γραφικά χωριουδάκια και περίπατοι στα πανέμορφα καντούνια της παλιάς Κέρκυρας, στο Καμπιέλο, στις πλατείες, στο παλιό φρούριο. Είχαμε την τύχη μια μέρα πριν φύγουμε να συναντηθούμε με την Ειρήνη (Με τα φτερά της ψυχής) και τον άνδρα της Γιώργο που παραθερίζανε στο ίδιο μέρος. Περάσαμε ένα όμορφο, γεμάτο συγκινήσεις απόγευμα, χωρίς να καταλάβουμε πως πέρασε η ώρα σε ένα μπαράκι δίπλα στην παραλία. Ο χρόνος σταματάει στις χαρούμενες στιγμές μας…

Υπήρξαν πολλές μικρές συνειδητοποιήσεις αυτό το καλοκαίρι. Το ταξίδι λοιπόν συνεχίζεται και γίνεται όλο και πιο εύκολο. Και είναι όμορφο στη διαδρομή μας να έχουμε παρέα τόσο γλυκούς συνοδοιπόρους. Συνοδοιπόρους που μας βοηθούν να εν-θυμηθούμε και να εμφανίσουμε την αλήθεια μας. Όσο περισσότερο θυμόμαστε τόσο περισσότερο γινόμαστε ικανοί να βιώσουμε και τόσο περισσότερο γνωρίζουμε. Όσο περισσότερο γνωρίζουμε, τόσο περισσότερο θυμόμαστε. Κι όσο περισσότερο γνωρίζουμε τόσο περισσότερο μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Μέσα στο φως της αγάπης οι φοβίες και οι πόνοι μας εξαφανίζονται. Είναι ένας κύκλος που επιταχύνει την εξέλιξή μας Έτσι το ταξίδι μας γίνεται ευκολότερο, γίνεται καλύτερο, γίνεται πιο άνετο, γίνεται πιο χαρούμενο, γίνεται απολαυστικότερο.

Δέλτα Τζούνιορ !
.
.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...