Το κείμενο έγραψε η Ελπίδα (Το Μολύβι).
.
Υπάρχουν κάποια πράγματα, που δεν πρέπει να θέλουμε να τα κάνουμε με τον εύκολο τρόπο.
Που δεν πρέπει να θέλουμε να τα υποτάξουμε, να τα κατακτήσουμε.
Που πρέπει να θέλουμε να αφήσουμε να μας κατακτήσουν.
Που πρέπει να εναρμονιστούμε μαζί τους.
Να αφήσουμε να μας δώσουν ότι και όσο αυτά θέλουν.
Και τότε είμαστε κερδισμένοι....
Που δεν πρέπει να θέλουμε να τα υποτάξουμε, να τα κατακτήσουμε.
Που πρέπει να θέλουμε να αφήσουμε να μας κατακτήσουν.
Που πρέπει να εναρμονιστούμε μαζί τους.
Να αφήσουμε να μας δώσουν ότι και όσο αυτά θέλουν.
Και τότε είμαστε κερδισμένοι....
Για να τα φτάσουμε, πρέπει να βάλουμε το πόδι μας στην σχισμή του βράχου, και το χέρι μας να γαντζωθεί στην προεξοχή του.
Να ισορροπήσουμε πάνω από τα κύματα, να κάνουμε βήμα - βήμα τη διαδρομή, με προσοχή και απόλαυση.
Να μας πάρει ο πελαγίσιος αέρας το καπέλο, να το πάει κυκλωτική βόλτα πάνω από τα κύματα, και απροσδόκητα να μας το επιστρέψει.
Να σταθούμε έκθαμβοι στην αποκάλυψη του μυστικού τόπου, που με τόση προσπάθεια φτάσαμε.
Να τον αγαπήσουμε...
Να τον σεβαστούμε...
Να ξαπλώσουμε πάνω στην άμμο, κατακτημένοι και όχι κατακτητές, και να νοιώσουμε την ζεστή δύναμή της.
Να ανατριχιάσουμε από ευτυχία όταν βουτήξουμε στα δροσερά νερά.
Να ξεπλυθούμε κολυμπώντας στο ποτάμι του.
Με κλειστά μάτια να ακούσουμε την συζήτηση των φοινικόδεντρων.
Να κοιμηθούμε ανάποδα στον υπνόσακο με τα πόδια έξω και το κεφάλι μέσα, γιατί δεν μπορούμε να πολεμήσουμε τον αέρα που τη νύχτα κατεβαίνει σφυρίζοντας από το φαράγγι.
Να τον αγαπήσουμε...
Να τον ζήσουμε...
Να αφήσουμε για αλλού τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες, τα καραβάκια και τον κόσμο.
Να μην θελήσουμε να τον εκπορνεύσουμε.
Γιατί τότε,
Θα θελήσει να πεθάνει...
Γιατί μόνο ελεύθερος μπορούσε να ζήσει...
Δεν θα πενθήσω άλλο την Πρέβελη.
Την πένθησα από τότε που άρχισαν να την βιάζουν...χρόνια πριν...
Την έκλαψα όταν την κάψανε.
Δεν θα την πενθήσω άλλο.
Ίσως γιατί άρχισα να νοιώθω,
πως θέλει να ξαναζωντανέψει,....αλλά...
με τους όρους της.
Την πένθησα από τότε που άρχισαν να την βιάζουν...χρόνια πριν...
Την έκλαψα όταν την κάψανε.
Δεν θα την πενθήσω άλλο.
Ίσως γιατί άρχισα να νοιώθω,
πως θέλει να ξαναζωντανέψει,....αλλά...
με τους όρους της.
Κι αν τα γράφω αυτά και σας κουράζω, είναι γιατί μια μικρή σκέψη περνά από το μυαλό μου.
Ότι τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο την Πρέβελη.
Ότι τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο έναν τόπο.
Ότι αν η Πρέβελη αφορά μόνο εμένα, τα άλλα μας αφορούν όλους.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
4 σχόλια:
Ήμουν από τους τυχερούς που έζησα την Πρέβελη πριν ακόμη την γνωρίσει ο πολύς κόσμος. Μάτωσα μάλιστα το γόνατό μου σε ένα βράχο στην προσπάθεια μου να κατεβώ…
Εξαιρετικό το κείμενο και οι προβληματισμοί σου Ελπίδα μου! Εύχομαι η κραυγή αγωνίας που βγαίνει μέσα από τα λόγια σου να ενωθεί με αυτή άλλων συνοδοιπόρων, να δυναμώσει και να αφυπνίσει επιτέλους την ανθρωπότητα. Για να σταματήσει αυτή η υπερεκμετάλευση και η πλήρης έλλειψη σεβασμού προς την μητέρα φύση.
Τι φταίει λοιπόν και διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση;
Αυτό που καθιστά τα δάση ευάλωτα στην πυρκαγιά είναι κυρίως η λογική της εμπορευματοποίησης της φύσης, η επενδυτική αξιοποίηση ακόμα και της τελευταίας σπιθαμής «ανεκμετάλλευτης» γης αυτού του τόπου και η συστηματική υποχώρηση των εμπλεκομένων υπηρεσιών και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στις πιέσεις των οικονομικών συμφερόντων.
Ο βιασμός του πλανήτη μας θα συνεχίζεται όσο η συλλογική συνειδητότητα θα παραμένει σε χαμηλά επίπεδα, όσο σε ελάχιστα πράγματα θα δίνουμε σημασία πέρα από την ικανοποίηση των παθών μας, την κάλυψη των υπερβολικών αναγκών μας και το ξεδίψασμα της ατέρμονης ανθρώπινης επιθυμίας για το μεγαλύτερο, το καλύτερο, το περισσότερο. Καλά θα κάνουμε ως είδος λοιπόνα να αναρωτηθούμε :
Ως πότε πια ;
Κάνω δυστυχή τον εαυτό μου μόνη μου.
Με την απίστευτη ανάγκη μου
Να επέμβω.
Να αξιοποιήσω.
Να επιβάλω τη θέληση και την επιθυμία μου.
Ανυπόμονα, βιαστικά.
Αδιαφορώ γι αυτό που μου προσφέρεται.
Ενώ το ξέρω, το βλέπω, το διάλεξα γι αυτό που είναι,
Θέλω να το αλλάξω, να το φέρω στα μέτρα μου.
Μέσα στην απίστευτη τυφλότητα του εγωισμού μου.
Μια ανάγκη επιβολής και επίδειξης δύναμης (στον εαυτό μου;)
Εκτός από τη φύση, το κάνω παντού.
Στις συναναστροφές (μου)
Στους φίλους (μου)
Στον άνθρωπό (μου)
Στα παιδιά (μου)
Αυτό που στην ορθή του έκφραση είναι δημιουργικότητα,
Το μετατρέπω σε καταστροφή.
Γιατί κοιτάζοντας μέσα από το εγώ (μου)
Δεν συνυπάρχω, δεν συνεργάζομαι.
Χάνω αυτό που μου προσφέρεται, το σκοτώνω
Θέλοντας να το κάνω κάτι άλλο.
Είμαι τυφλός…
Αυτά είναι τα άλλα που εννοούσα.
Με αφορμή την Πρέβελη.
Πρέπει, οφείλω να ξυπνήσω.
Να θεραπεύω αντί να βλάπτω.
Αν το ΔΩ, έχω κάνει την αισιόδοξη αρχή…
Δέλτα μου σε ευχαριστώ τόσο πολύ για τις υπέροχες εικόνες.
Στην αρχή ξεχώρισα την τελευταία.
Τώρα δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμιά…
στην αρχη νόμιζα μιλας για τις σχεσεις των ανθρωπων διαβαζοντας το κειμενο σου.
για τον ερωτα
τον εγωισμο
την αγαπη
την αποδοχή
τη ροη.
Ξαφνιαστηκα που ηταν για την Πρεβελη, δεν ηξερα κιολας τι ειχε γινει...
κι υστερα σκεφτηκα οτι τελικα οντως για τις σχεσεις μιλας.
Σχεση ειναι ολα.
ΟΛΑ.
Ο τροπος που συνδεεσαι με τον εαυτο
ειναι ο τρόπος που συνδεεσαι και με το περιβαλλον γυρω σου, φυσικό και μη.
Οι χριστιανοι εχουν μια καταπληκτικη φραση που αποτυπωνει τη σχεση τους με το θειο:
Αγαπητική σχεση.
Μέσα απο αυτο που Ειμαι(ό,τι ειμαι)
συνδεομαι.
Δημιουργω
καταστρεφω
αγαπαω
μισω
γνωριζω
κατανοω.
η αναγκη για ελεγχο πού οφείλεται?
Ποια ειναι η βαθυτερη ρίζα της?
Και τι σχεση έχει η επιθυμία με την ανάγκη?
όσο για την ερωτησή σου Δέλτα:
"ως πότε πια?"
εως τότε που θα ξυπνήσουμε κι αρχισουμε να σκουνταμε και τον διπλανό μας και τον παραδιπλανό μας
κι αυτός εμάς όταν παει πάλι,
ο ύπνος να μας πάρει...
Καλή αρχή Μολύβι!
καταπληκτικό το κείμενο ως κείμενο,
πολυεπίπεδο
με ταξιδεψες..
ευχαριστώ
Τελικά δεν την αντέχω την ομορφιά μου...δεν μου φτάνει με τίποτα...θέλω και άλλο, θέλω το άλλο, το θέλω αλλιώς,...
τουλαχιστον η αντανάκλαση μου στη φύση αυτό δείχνει...
http://www.goodnet.gr/album/index.php/preveli/preveli_1.jpg?action=big&size=original&preferredsize=resize
......δεν την αντέχω την ομορφιά...
Δημοσίευση σχολίου