Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Οι καμπάνες της αφύπνισης

Φωτογραφία : Ελένη (Μια φορά κι έναν τρελό...)
Ο άνθρωπος είναι δυνατόν να γεννηθεί, αλλά για να γεννηθεί πρέπει πρώτα να πεθάνει, και για να πεθάνει, πρέπει πρώτα να ξυπνήσει.

Ξυπνάω, πεθαίνω και γεννιέμαι.
Μέσα στα Ευαγγέλια βλέπουμε ότι συχνά αναφέρεται η δυνατότητα της γέννησης, η ανάγκη του θανάτου, και πάρα πολλές φορές η ανάγκη της αφύπνισης. «γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν » και τα λοιπά.

Η γέννηση είναι η έναρξη μιας νέας πορείας για τον άνθρωπο, η έναρξη του σχηματισμού της ατομικότητας, η έναρξη της εμφάνισης ενός αδιαίρετου Εγώ.



Φωτογραφία : Ελένη (Μια φορά κι έναν τρελό...)


Αλλά για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει άτομο, να γίνει ΕΝΑ πρέπει να ελευθερωθεί από χιλιάδες προσκολλήσεις και ταυτίσεις που τον κρατάνε στη θέση που βρίσκεται. Είναι προσκολλημένος στο κάθε τι στη ζωή του, προσκολλημένος στη φαντασία του, προσκολλημένος στη βλακεία του, προσκολλημένος ακόμη και στα βάσανά του, ίσως περισσότερο στα βάσανα του παρά σε οτιδήποτε άλλο. Η προσκόλληση σε πράγματα, η ταύτιση με πράγματα, διατηρούν μέσα του χίλια δυο άχρηστα εγώ. Αυτά τα εγώ πρέπει να πεθάνουν και να γεννηθεί το μεγάλο Εγώ. Αλλά πως μπορείς να σκοτώσεις τα χιλιάδες μικροεγώ σου όταν δεν θέλουν να πεθάνουν; Σ’ αυτό το σημείο είναι που η δυνατότητα αφύπνισης έρχεται να βοηθήσει. Ξυπνάω σημαίνει αντιλαμβάνομαι την μηδαμινότητά μου, δηλαδή αντιλαμβάνομαι την πλήρη και απόλυτη μηχανικότητά μου και την πλήρη και απόλυτη ανημποριά μου. Και δεν είναι αρκετό να το αντιλαμβάνομαι φιλοσοφικά, με τα λόγια. Είναι ανάγκη να το αντιληφθώ με σαφή, απλά και συγκεκριμένα γεγονότα…


Φωτογραφία : Ελένη (Μια φορά κι έναν τρελό...)

Όταν ο άνθρωπος αρχίσει να γνωρίζει λίγο τον εαυτό του, θα δει μέσα πολλά πράγματα που είναι βέβαιο πως θα του προκαλέσουν φρίκη. Όσο τον άνθρωπο δεν τον γεμίζει φρίκη ο εαυτός του, είναι σίγουρο ότι δε γνωρίζει τίποτα για αυτόν. Βλέπει ένας άνθρωπος μέσα του κάτι που τον τρομάζει και τον αγανακτεί. Αποφασίζει να απαλλαγεί από αυτό, να το σταματήσει. Αλλά όσες προσπάθειες κι αν κάνει νιώθει πως δεν τα καταφέρνει, πως όλα παραμένουν όπως ήταν. Εδώ θα δει την ανικανότητα του, την ανημποριά του και τη μηδαμινότητα του. Βλέπει επίσης, αρχίζοντας να γνωρίζει τον εαυτό του, ότι δεν έχει τίποτα δικό του, ότι δηλαδή όλα όσα θεωρούσε δικά του, οι απόψεις του, οι σκέψεις του, οι πεποιθήσεις του, τα γούστα του, οι συνήθειες του, ακόμη και τα σφάλματά του και οι αδυναμίες του, δεν είναι δικά του, αλλά ότι έχουν διαμορφωθεί ή με τη μίμηση ή τα δανείστηκε προκατασκευασμένα από κάπου. Όταν ο άνθρωπος το νιώσει αυτό ίσως να νιώσει την μηδαμινότητά του. Και νιώθοντας τη μηδαμινότητα του θα έπρεπε να βλέπει τον εαυτό του όπως πραγματικά είναι, όχι για μια στιγμή, αλλά συνέχεια, χωρίς να το ξεχνάει ποτέ.



Φωτογραφία : Δέλτα

Αλλά για να φτάσει κάποιος σ’ αυτό το επίπεδο συνειδητότητας ώστε να βλέπει τον εαυτό του όπως πραγματικά είναι πάντοτε, πρέπει πρώτα από όλα να τον δει έστω και για μια στιγμή. Όλες οι νέες δυνάμεις και οι δυνατότητες συνειδητοποίησης έρχονται πάντοτε με τον ίδιο τρόπο. Στην αρχή εμφανίζονται με την μορφή αναλαμπών σε σπάνιες στιγμές που δε διαρκούν παρά ελάχιστα, έπειτα εμφανίζονται πιο συχνά και διαρκούν περισσότερο και τελικά μετά από μακρόχρονη εργασία, γίνονται μόνιμες. Το ίδιο ισχύει και για την αφύπνιση. Κανείς δεν ξύπνησε απότομα, μια κι έξω. Πρέπει πρώτα να αρχίσει να ξυπνάει για ελάχιστη χρονική διάρκεια. Αλλά πρέπει να πεθάνει δια μιας και για πάντα, αφού έχει κάνει κάποια προσπάθεια, έχει υπερπηδήσει κάποιο εμπόδιο, έχει πάρει κάποια απόφαση από την οποία δεν μπορεί να κάνει πίσω. Αυτό θα ήταν δύσκολο, ακόμη και ανέφικτο για έναν άνθρωπο, αν δεν έχει προηγηθεί η αργή και βαθμιαία αφύπνιση.



Φωτογραφία : ΙΑΝΙΣ

Μόνον ο άνθρωπος που αντιλαμβάνεται απόλυτα την δυσκολία της αφύπνισης, μπορεί να καταλάβει την αναγκαιότητα μιας μακρόχρονης και σκληρής εργασίας για να ξυπνήσει. Μιλώντας γενικά, τι είναι εκείνο που χρειάζεται για να ξυπνήσει έναν άνθρωπο που κοιμάται ; Χρειάζεται ένα γερό τράνταγμα. Αλλά όταν ένας άνθρωπος κοιμάται βαθιά ένα τράνταγμα δεν είναι αρκετό. Χρειάζονται συνεχή τραντάγματα και για μεγάλο διάστημα. Κατά συνέπεια θα πρέπει να υπάρχει κάποιος που να τον ταρακουνάει συνέχεια. Αλλά που να βρει έναν τέτοιον άνθρωπο ; Αφού όλοι κοιμόμαστε ; Βρίσκουμε κάποιον να μας ξυπνήσει αλλά κι αυτόν τον παίρνει ο ύπνος. Τι μας χρειάζεται ένας τέτοιος άνθρωπος ; Κι αν υπάρχει πράγματι ένας ξύπνιος, ίσως να μη θέλει να χάνει το χρόνο του ξυπνώντας τους άλλους, ίσως να έχει να κάνει μια δική του δουλειά, πολύ πιο σημαντική.


Φωτογραφία : Δέλτα
Γι’ αυτό, για να ξυπνήσει κανείς, χρειάζονται συνδυασμένες προσπάθειες. Τι κάνουμε λοιπόν ; Θυμάστε τις καμπάνες της εκκλησίας στην Μακρινίτσα ; Κάθε μισή ώρα, ένα ΝΤΑΝ! Κάθε ολόκληρη ώρα τόσα ΝΤΑΝ ανάλογα με το τι ώρα ήταν. Έξι η ώρα το πρωί, έξι ΝΤΑΝ!! Ήταν αδύνατον να ξεχάσεις την ώρα ακόμη και στον ύπνο σου!!!

Απαιτείται λοιπόν η συνεργασία ενός αριθμού ατόμων που να θέλουν να ξυπνήσουν και να λειτουργούν ως καμπάνες αφύπνισης. Ένας μόνος του λίγα πράγματα μπορεί να κάνει και είναι σίγουρο ότι θα κοιμηθεί.

Αν αρκετοί άνθρωποι αποφασίσουν να παλέψουν ομαδικά ενάντια στον ύπνο, θα ξυπνάνε ο ένας τον άλλον. Μπορεί πολλές φορές είκοσι από αυτούς να κοιμούνται, αλλά ο εικοστός πρώτος θα είναι ξυπνητός και θα ξυπνήσει τους υπόλοιπους. Είναι ακριβώς το ίδιο όπως με τις καμπάνες. Ο ένας θα επινοήσει ένα χτύπο, ο άλλος ένα άλλο και ύστερα μπορούν να κάνουν ανταλλαγή. Όλοι μαζί μπορούν να βοηθάνε πολύ ο ένας τον άλλο. Χωρίς αυτή τη βοήθεια, κανείς δεν μπορεί να πετύχει τίποτα.
.
Φωτογραφία : ΙΑΝΙΣ


Γι’ αυτό ο άνθρωπος που θέλει να ξυπνήσει, πρέπει να ψάξει να βρει άλλους ανθρώπους που να θέλουν κι αυτοί να ξυπνήσουν και να εργαστεί μαζί τους. Ο πρώτος σκοπός του ανθρώπου που αρχίζει εργασία σε ομάδα, θα ‘πρεπε να είναι η μελέτη του εαυτού. Ένας άνθρωπος μόνος του δύσκολα βλέπει τον εαυτό του. Αλλά όταν ορισμένοι άνθρωποι ενώνονται για τον σκοπό αυτό, ακόμη κι άθελά τους θα βοηθάνε ο ένας τον άλλον. Αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης να βλέπει κανείς τα σφάλματα των άλλων πιο εύκολα από τα δικά του. Ταυτόχρονα στην πορεία της μελέτης του εαυτού μαθαίνει ότι αυτός ο ίδιος έχει όλα τα σφάλματα που βρίσκει στους άλλους. Αλλά υπάρχουν πολλά που δεν τα βλέπει στον εαυτό του ενώ στους άλλους αρχίζει να τα βλέπει. Όμως, όπως είπα, ξέρει τώρα ότι αυτά τα γνωρίσματα είναι και δικά του. Έτσι, τα άλλα μέλη της πνευματικής ομάδας, του χρησιμεύουν σαν καθρέπτες που μέσα τους βλέπει τον εαυτό του. Αλλά, φυσικά, για να δει κανείς τον εαυτό του στα σφάλματα των άλλων και όχι απλώς να βλέπει τα σφάλματα των άλλων, πρέπει να έχει συνέχεια τον νου του και να είναι πολύ ειλικρινής με τον εαυτό του.


Φωτογραφία : Δέλτα

Πρέπει να θυμάται ότι δεν είναι ένας, ότι το ένα μέρος του είναι ο άνθρωπος που θέλει να ξυπνήσει και ότι το άλλο μέρος είναι ο Δημήτρης, ο Φώτης, ο Γιάννης, ο Βαγγέλης, η Πέλα, η Φιλαρέτη, ο Τάσος, η Ελπίδα, η Ελένη, η Αθανασία που δεν έχει την παραμικρή επιθυμία να ξυπνήσει και που πρέπει να ξυπνήσει με την βία.

Μια ομάδα είναι συνήθως μια συμφωνία που κλείνεται μεταξύ των εγώ ορισμένων ανθρώπων, να αναλάβουν έναν κοινό αγώνα ενάντια στον Δημήτρη, στον Φώτη, στον Γιάννη δηλαδή ενάντια στις ίδιες τους τις ψεύτικες προσωπικότητες.

Ας πάρουμε τον Γιάννη. Ο Γιάννης αποτελείται από δύο μέρη – από το «ανώτερο εαυτό» κι από τον Γιάννη. Αλλά ο «ανώτερος εαυτός» είναι ανίσχυρος απέναντι στον Γιάννη. Ο Γιάννης είναι ο αφέντης. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν είκοσι άτομα. Είκοσι εαυτοί αρχίζουν να παλεύουν ενάντια σε έναν Γιάννη. Μπορεί τώρα να αποδειχτούν ισχυρότεροι από αυτόν. Όπως και να ‘χει μπορούν να του χαλάσουν τον ύπνο, δε θα μπορεί πια να κοιμάται τόσο ήσυχος όσο πριν. Κι αυτός είναι ο σκοπός μας.



Φωτογραφία : Ελένη (Μια φορά κι έναν τρελό...)

Επιπλέον στην εργασία της μελέτης του εαυτού, ένας άνθρωπος συγκεντρώνει υλικό παρατηρώντας τον εαυτό του. Είκοσι άτομα θα συγκεντρώνουν εικοσαπλάσιο υλικό. Και ο καθένας τους θα μπορεί να χρησιμοποιήσει όλο αυτό το υλικό, γιατί η ανταλλαγή των παρατηρήσεων είναι ένας από τους σκοπούς της ύπαρξης της ομάδας.

Πιστεύω να γίνεται κατανοητό τώρα πόσο χρήσιμος είναι ο ρόλος των συνοδοιπόρων μας στην εξέλιξή μας. Ο καθένας μας λειτουργεί ως μια καμπάνα αφύπνισης για τον εαυτό του αλλά και για όλους τους υπόλοιπους. Έχουμε βαρύ χρέος να συνεχίσουμε αυτή την δύσκολη πορεία εσωτερικής μεταμόρφωσης όχι μόνο προς τον εαυτό μας αλλά και προς όλους τους άλλους. Γιατί τελικά δεν υπάρχουν άλλοι. Εμείς είμαστε οι άλλοι και οι άλλοι είμαι εγώ.




Φωτογραφία : Δέλτα
.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

11 σχόλια:

Σάιλεντ είπε...

Αυτοί που εξυπηρετούν στη διαδικασία αφύπνισής μας δεν είναι απαραίτητα φίλοι συνοδοιπόροι που μας αγαπούν...Αυτοί μας αγαπούν κι ότι κι αν λένε δε θα μας οδηγήσουν στο να αγγίξουμε το βούρκο...δε θα μας οδηγήσουν στην ταπείνωση...
Πρόσωπα από εργοδότες μέχρι εραστές, που βρέθηκαν σε κάποια στιγμή στην πορεία μας μπροστά μας, αυτά πιστεύω είναι τα κλειδιά στη διαδικασία διαμόρφωσης και προσέγγισης της γνώσης του "εγώ" μας...
Είτε ταπεινώνοντας, είτε εξυψώνοντας..Στη μια περίπτωση της ταπείνωσης του "εγώ" φωτίζονται οι σκοτεινές πλευρές μας καθώς χάσκουμε γυμνοί στο έλεος μιας αλήθειας...το πως είμαστε εσωτερικά, μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε...
Στην περίπτωση του επαίνου- επιβράβευση των προσ-παθειών μας...ένα λιθαράκι στη γνώση καθώς μας αντικρύζουμε μέσα από όσα καταφέρνουμε να φέρουμε εις πέρας στη ζωή ερχόμενοι αντιμέτωποι με τις αντοχές μας...
Βεναίως οι τρόποι και τα είδη των αφυπνιστών είναι ανεξάντλητα...μπορεί νάναι το ίδιο μας το παιδί, ένας θάνατος, ένας άνθρωπος που βρέθηκε τυχαία(?) στο δρόμο μας κοκ...
Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίσεις τη μηδαμινότητά σου...για να οδηγηθείς στην αυτογνωσία...
αλλά να βγεις και από αυτή....

ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ...

Ευχαριστώ...

i am love είπε...

!* Tέλειο :)
Ευχαριστούμε...!!!

She είπε...

«Φοβάσαι, πραγματικά φοβάσαι..όχι να δεις, όχι να γευτείς, ούτε να ζήσεις. Φοβάσαι να νιώσεις, να αφεθείς, να δοθείς σε κάτι που δεν θα είναι περαστικό, δεν θα είναι απλά ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα χάδι. Φοβάσαι να νιώσεις, φοβάσαι να δώσεις κάτι από εσένα, ολόκληρο το είναι σου αν χρειαστεί και μένεις απαθής, μισός, αδιάφορος. Κοιτάς την επιφάνεια, σου αρκεί να βλέπεις τον αφρό, σου αρκεί να μένεις σε ότι γυαλίζει και δεν τολμάς να δεις τι κρύβεται από κάτω. Φοβάσαι να εξερευνήσεις, φοβάσαι να τολμήσεις. Μένεις απλός θεατής κι η ομορφιά του βυθού σε προσπερνάει. Όμως, μέχρι πότε; Σκέφτηκες άραγε ότι λάθος πράγματα φοβάσαι; Θα είσαι κι εσύ άλλος ένας που δεν τόλμησε να ταξιδέψει στο πέλαγος. Εξάλλου σου αρκούσε πάντα μια μικρή ρηχή θάλασσα…κι αυτό είναι που πρέπει να φοβάσαι τελικά!»

Το να εστιάζεις κάτω από την επιφάνεια είναι αφύπνιση, γνώση, ψυχή, ουσία. Εκεί βρίσκονται όλα. Η αυτογνωσία, η ουσία των πραγμάτων και των ανθρώπων, των επιλογών. Η αλήθεια. Αλίμονο σε αυτούς που μένουν μόνο στην επιφάνεια και δεν αφυπνίζονται ποτέ!

καλό σας βράδυ!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Δημήτρη μου, η Μακρυνίτσα θα είναι για πολύ καιρό - μέχρι την επόμενη φορά θα έλεγα-, το σημείο αναφοράς αυτής της ομάδας.
Εξαιρετικό κείμενο με πανέμορφες φωτογραφικές περιγραφές.
Να το συμπληρώσω βάζοντας και τις μουσικές...
http://www.divshare.com/download/11963965-d6c
Την αγάπη μου.

delta είπε...

@ Σάιλεντ

Σ’ ευχαριστώ φίλη Σάιλεντ που μου έδωσες την δυνατότητα για μια εποικοδομητική συνομιλία.
Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι κάθε σχέση βοηθάει, ανάλογα βέβαια με το επίπεδο της επίγνωσής μας και την ικανότητα παρατήρησης που διαθέτουμε, να προχωρήσουμε προς την αυτογνωσία.

Το θέμα είναι ότι επιλέγουμε σαν «αγαπητούς» συνοδοιπόρους εκείνους τους καθρέπτες που μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα. Που μας δείχνουν μόνο τα καλά στοιχεία μας για να μη μας στενοχωρήσουν. Για κοιτάξτε λίγο γύρω σας. Με ποιους κάνετε παρέα; Μήπως αντί για φίλους έχετε κόλακες ;
Προσωπικά από τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να είναι δίπλα μου και να «δουλεύουμε» μαζί τον εαυτό μας και φυσικά που νιώθω ότι μ’ αγαπούν και τους έχω εμπιστοσύνη ζητούσα πάντα να είναι αυστηροί μαζί μου. Αυτοί είναι οι καλύτεροι καθρέπτες μου. Και ποτέ δεν χαρίστηκα σε κανέναν άνθρωπο που αγαπούσα πραγματικά. Αυτούς που αγαπάμε οφείλουμε να βοηθήσουμε να μεταμορφωθούν όσο δυσάρεστοι κι αν γίνουμε. Κι αυτοί από τη θέση τους θα έπρεπε να αποδέχονται απόλυτα την κριτική μας γιατί είναι ο πιο γρήγορος δρόμος κατανόησης των ελαττωμάτων τους.

Για να φτάσεις στην αυτογνωσία υπάρχουν κατά την άποψή μου τρία βήματα. Το πρώτο είναι να δεις τα ελαττώματά σου. Αν δεν δεις την μηδαμινότητά σου, αν δεν καταλάβεις ότι λειτουργείς μηχανικά πως θα μπορέσεις να την υπερβείς και να πάρεις τη θέση που σου αξίζει ; Το δεύτερο είναι η αποδοχή του εαυτού μου έτσι ακριβώς όπως είναι. Αντιλαμβάνομαι ότι είμαι δειλός ; Αντί να το «παίξω» γενναίος και να έλθω σε σύγκρουση με τον εαυτό μου (Κρισναμούρτι) το αποδέχομαι και λέω : «Είμαι ένας δειλός» Βλέπω την κατάσταση καταπρόσωπο. Εάν αντιληφθώ την δειλία μου και βρω την δύναμη να την αποδεχτώ, έχω γίνει ήδη γενναίος διότι μόνο ένας γενναίος μπορεί να αποδεχτεί το γεγονός ότι είναι δειλός. Βρίσκομαι ήδη στον δρόμο προς την μεταμόρφωση. Πρώτα όμως πρέπει να δω μέσα μου και να βγάλω την δειλία στην επιφάνεια.

Καλή εβδομάδα να έχουμε

delta είπε...

@ i am love

Εγώ σ' ευχαριστώ που πέρασες...

Να είσαι πάντα καλά

delta είπε...

@ ΑΝΑSA

Πολύ όμορφα όσα γράφεις Ανάσα μου.
Πραγματικά οι περισσότεροι άνθρωποι μένουν στην επιφάνεια γιατί στην πρώτη κατάδυση τρομάζουν με αυτό που αντικρίζουν. Γι’ αυτό φοβούνται να μείνουν μόνοι. Φοβούνται να ησυχάσουν. Μπαίνουν στο σπίτι κι ανοίγουν την τηλεόραση να τους κρατά απασχολημένους μήπως κατά λάθος στραφεί η προσοχή τους προς τα μέσα. Γι’ αυτό και η τόση ανάγκη για διασκέδαση (που προέρχεται από το ρήμα διασκεδάννυμι και σημαίνει αποκεντρώνομαι) και όχι πραγματική ψυχαγωγία. Γιατί μόλις βουτήξουμε λίγο κάτω από την επιφάνεια τρομάζουμε με τα ελαττώματά μας. Όλα αυτά όμως είναι επίκτητα και όσο προχωρούμε προς τον βυθό, όσο πλησιάζουμε το κέντρο μας, είναι ανείπωτη η ομορφιά που αντικρίζουν τα μάτια μας

Λέει ο Wayne Dyer :

«Πως θα σκεφτόμασταν και θα δρούσαμε στην καθημερινή ζωή, αν είχαμε αληθινά επίγνωση της Θεϊκής ουσίας μας; Προφανώς δεν θα μεμφόμασταν τον εαυτό μας επειδή δεν θα αμφισβητούσαμε τις ικανότητές μας. Στην πραγματικότητα δεν θα υπήρχε περίπτωση να κοιταχτούμε ποτέ στον καθρέφτη και να νιώσουμε οτιδήποτε άλλο εκτός από αγάπη και ευγνωμοσύνη. Θα βλέπαμε τον εαυτό μας ικανό να προσελκύσει όλα όσα επιθυμούμε. Θα φερόμασταν στο σώμα μας με σεβασμό και φροντίδα εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη μας για τον θείο σχεδιασμό του. Θα πανηγυρίζαμε για κάθε μας σκέψη γνωρίζοντας την Θεϊκή πηγή της. Θα είχαμε αποκτήσει επίγνωση των τεράστιων χαρισμάτων μας και θα νιώθαμε δέος για όλα όσα είμαστε.»

Ευχαριστώ πολύ

Η πρόσκληση που έληξε έχει ξανασταλεί…

delta είπε...

@ epikouros

Βαγγέλη μου

Ευχαριστώ πολύ και για το τόσο ιδιαίτερο κομμάτι που μου αφιέρωσες στην εκπομπή σου.

Δεν το είχα ξανακούσει το Αφήλιο του Ζούδιαρη.

Ακόμη μελετάω τους στίχους
Εκείνη τη στιγμή που ξεκίνησες την αφιέρωση έπεσε το ίντερνετ. Ίσως για να μην αισθανθώ άβολα από τα τόσο θετικά σου σχόλια :)
Ευτυχώς που μαγνητοφωνείς την εκπομπή σου και την ξανάκουσα σήμερα.

Να είσαι καλά φίλε μου

Ιωάννα Λουλάκη είπε...

Πόσο αισθαντικά-αληθινά-ανθρώπινα γράφεις!!...

delta είπε...

@ Ιωάννα Λουλάκη

Καλημέρα Ιωάννα

Ευχαριστώ πολύ

Καλή βδομάδα να έχεις

She είπε...

Δέλτα,

σε ευχαριστώ για την πρόσκληση να συγγράφω εδώ, εσένα καθώς και όλη την υπόλοιπη εξαιρετική παρέα του Ξάνθη Φιλοσοφείν!

Τιμή μου!

Πρόσφατα είδα ένα ντοκυμαντέρ "αν ο άνθρωπος συνειδητοποιούσε την αξία του, θα ζούσε πολύ διαφορετικά!"

Κι είναι αλήθεια! Αντί αυτού μένουμε στην ύλη και ξεχνάμε την ουσία, σαν να μην υπάρχει καν. Κι η ουσία είναι η ψυχή! Είμαστε βολεμένοι σε μια εικονική πραγματικοτητα που νομίζουμε πως είναι η ιδανική. Γιατί έτσι μας είπαν? Γιατί έτσι θέλαμε να πιστέψουμε? Γιατί έτσι μας βόλευε? Κι όλοι ζητάμε αλλαγή...Όμως για να αλλάξουν όλα αυτά, για να ξεβολευτούμε από το σύστημα που μας απορροφά καθημερινά, πρέπει εμείς οι ίδιοι να νιώσουμε το πόσο σημαντικοί είμαστε. Να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας από μέσα προς τα έξω. Από Ψυχής, αυτή ειναι η δυναμή μας! Η αλλαγή θα είναι δύσκολη και ίσως οδυνηρή...το "ξεβόλεμα" φοβίζει και τους πιο δυνατούς εννίοτε... Κι ίσως χρειαστεί ένα ουρλιαχτό για αυτή την αλλαγή. Ε, ας την ουρλιάξουμε όλοι μαζί! Ο καθένας μόνος του δεν κάνει τη διαφορά!

σε ευχαριστώ!!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...