Οι καμπάνες της αφύπνισης

Φωτογραφία : Ελένη (Μια φορά κι έναν τρελό...)

Ο άνθρωπος είναι δυνατόν να γεννηθεί, αλλά για να γεννηθεί πρέπει πρώτα να πεθάνει, και για να πεθάνει, πρέπει πρώτα να ξυπνήσει.

Ξυπνάω, πεθαίνω και γεννιέμαι.
Μέσα στα Ευαγγέλια βλέπουμε ότι συχνά αναφέρεται η δυνατότητα της γέννησης, η ανάγκη του θανάτου, και πάρα πολλές φορές η ανάγκη της αφύπνισης. «γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν » και τα λοιπά.

Η γέννηση είναι η έναρξη μιας νέας πορείας για τον άνθρωπο, η έναρξη του σχηματισμού της ατομικότητας, η έναρξη της εμφάνισης ενός αδιαίρετου Εγώ.

Φωτογραφία : Ελένη (Μια φορά κι έναν τρελό...)

Αλλά για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει άτομο, να γίνει ΕΝΑ πρέπει να ελευθερωθεί από χιλιάδες προσκολλήσεις και ταυτίσεις που τον κρατάνε στη θέση που βρίσκεται. Είναι προσκολλημένος στο κάθε τι στη ζωή του, προσκολλημένος στη φαντασία του, προσκολλημένος στη βλακεία του, προσκολλημένος ακόμη και στα βάσανά του, ίσως περισσότερο στα βάσανα του παρά σε οτιδήποτε άλλο. Η προσκόλληση σε πράγματα, η ταύτιση με πράγματα, διατηρούν μέσα του χίλια δυο άχρηστα εγώ. Αυτά τα εγώ πρέπει να πεθάνουν και να γεννηθεί το μεγάλο Εγώ. Αλλά πως μπορείς να σκοτώσεις τα χιλιάδες μικροεγώ σου όταν δεν θέλουν να πεθάνουν; Σ’ αυτό το σημείο είναι που η δυνατότητα αφύπνισης έρχεται να βοηθήσει. Ξυπνάω σημαίνει αντιλαμβάνομαι την μηδαμινότητά μου, δηλαδή αντιλαμβάνομαι την πλήρη και απόλυτη μηχανικότητά μου και την πλήρη και απόλυτη ανημποριά μου. Και δεν είναι αρκετό να το αντιλαμβάνομαι φιλοσοφικά, με τα λόγια. Είναι ανάγκη να το αντιληφθώ με σαφή, απλά και συγκεκριμένα γεγονότα…

Φωτογραφία : Ελένη (Μια φορά κι έναν τρελό...)

Όταν ο άνθρωπος αρχίσει να γνωρίζει λίγο τον εαυτό του, θα δει μέσα πολλά πράγματα που είναι βέβαιο πως θα του προκαλέσουν φρίκη. Όσο τον άνθρωπο δεν τον γεμίζει φρίκη ο εαυτός του, είναι σίγουρο ότι δε γνωρίζει τίποτα για αυτόν. Βλέπει ένας άνθρωπος μέσα του κάτι που τον τρομάζει και τον αγανακτεί. Αποφασίζει να απαλλαγεί από αυτό, να το σταματήσει. Αλλά όσες προσπάθειες κι αν κάνει νιώθει πως δεν τα καταφέρνει, πως όλα παραμένουν όπως ήταν. Εδώ θα δει την ανικανότητα του, την ανημποριά του και τη μηδαμινότητα του. Βλέπει επίσης, αρχίζοντας να γνωρίζει τον εαυτό του, ότι δεν έχει τίποτα δικό του, ότι δηλαδή όλα όσα θεωρούσε δικά του, οι απόψεις του, οι σκέψεις του, οι πεποιθήσεις του, τα γούστα του, οι συνήθειες του, ακόμη και τα σφάλματά του και οι αδυναμίες του, δεν είναι δικά του, αλλά ότι έχουν διαμορφωθεί ή με τη μίμηση ή τα δανείστηκε προκατασκευασμένα από κάπου. Όταν ο άνθρωπος το νιώσει αυτό ίσως να νιώσει την μηδαμινότητά του. Και νιώθοντας τη μηδαμινότητα του θα έπρεπε να βλέπει τον εαυτό του όπως πραγματικά είναι, όχι για μια στιγμή, αλλά συνέχεια, χωρίς να το ξεχνάει ποτέ.

Φωτογραφία : Δέλτα

Αλλά για να φτάσει κάποιος σ’ αυτό το επίπεδο συνειδητότητας ώστε να βλέπει τον εαυτό του όπως πραγματικά είναι πάντοτε, πρέπει πρώτα από όλα να τον δει έστω και για μια στιγμή. Όλες οι νέες δυνάμεις και οι δυνατότητες συνειδητοποίησης έρχονται πάντοτε με τον ίδιο τρόπο. Στην αρχή εμφανίζονται με την μορφή αναλαμπών σε σπάνιες στιγμές που δε διαρκούν παρά ελάχιστα, έπειτα εμφανίζονται πιο συχνά και διαρκούν περισσότερο και τελικά μετά από μακρόχρονη εργασία, γίνονται μόνιμες. Το ίδιο ισχύει και για την αφύπνιση. Κανείς δεν ξύπνησε απότομα, μια κι έξω. Πρέπει πρώτα να αρχίσει να ξυπνάει για ελάχιστη χρονική διάρκεια. Αλλά πρέπει να πεθάνει δια μιας και για πάντα, αφού έχει κάνει κάποια προσπάθεια, έχει υπερπηδήσει κάποιο εμπόδιο, έχει πάρει κάποια απόφαση από την οποία δεν μπορεί να κάνει πίσω. Αυτό θα ήταν δύσκολο, ακόμη και ανέφικτο για έναν άνθρωπο, αν δεν έχει προηγηθεί η αργή και βαθμιαία αφύπνιση.

Φωτογραφία : ΙΑΝΙΣ

Μόνον ο άνθρωπος που αντιλαμβάνεται απόλυτα την δυσκολία της αφύπνισης, μπορεί να καταλάβει την αναγκαιότητα μιας μακρόχρονης και σκληρής εργασίας για να ξυπνήσει. Μιλώντας γενικά, τι είναι εκείνο που χρειάζεται για να ξυπνήσει έναν άνθρωπο που κοιμάται ; Χρειάζεται ένα γερό τράνταγμα. Αλλά όταν ένας άνθρωπος κοιμάται βαθιά ένα τράνταγμα δεν είναι αρκετό. Χρειάζονται συνεχή τραντάγματα και για μεγάλο διάστημα. Κατά συνέπεια θα πρέπει να υπάρχει κάποιος που να τον ταρακουνάει συνέχεια. Αλλά που να βρει έναν τέτοιον άνθρωπο ; Αφού όλοι κοιμόμαστε ; Βρίσκουμε κάποιον να μας ξυπνήσει αλλά κι αυτόν τον παίρνει ο ύπνος. Τι μας χρειάζεται ένας τέτοιος άνθρωπος ; Κι αν υπάρχει πράγματι ένας ξύπνιος, ίσως να μη θέλει να χάνει το χρόνο του ξυπνώντας τους άλλους, ίσως να έχει να κάνει μια δική του δουλειά, πολύ πιο σημαντική.

Φωτογραφία : Δέλτα

Γι’ αυτό, για να ξυπνήσει κανείς, χρειάζονται συνδυασμένες προσπάθειες. Τι κάνουμε λοιπόν ; Θυμάστε τις καμπάνες της εκκλησίας στην Μακρινίτσα ; Κάθε μισή ώρα, ένα ΝΤΑΝ! Κάθε ολόκληρη ώρα τόσα ΝΤΑΝ ανάλογα με το τι ώρα ήταν. Έξι η ώρα το πρωί, έξι ΝΤΑΝ!! Ήταν αδύνατον να ξεχάσεις την ώρα ακόμη και στον ύπνο σου!!!

Απαιτείται λοιπόν η συνεργασία ενός αριθμού ατόμων που να θέλουν να ξυπνήσουν και να λειτουργούν ως καμπάνες αφύπνισης. Ένας μόνος του λίγα πράγματα μπορεί να κάνει και είναι σίγουρο ότι θα κοιμηθεί.

Αν αρκετοί άνθρωποι αποφασίσουν να παλέψουν ομαδικά ενάντια στον ύπνο, θα ξυπνάνε ο ένας τον άλλον. Μπορεί πολλές φορές είκοσι από αυτούς να κοιμούνται, αλλά ο εικοστός πρώτος θα είναι ξυπνητός και θα ξυπνήσει τους υπόλοιπους. Είναι ακριβώς το ίδιο όπως με τις καμπάνες. Ο ένας θα επινοήσει ένα χτύπο, ο άλλος ένα άλλο και ύστερα μπορούν να κάνουν ανταλλαγή. Όλοι μαζί μπορούν να βοηθάνε πολύ ο ένας τον άλλο. Χωρίς αυτή τη βοήθεια, κανείς δεν μπορεί να πετύχει τίποτα.

.

Φωτογραφία : ΙΑΝΙΣ

Γι’ αυτό ο άνθρωπος που θέλει να ξυπνήσει, πρέπει να ψάξει να βρει άλλους ανθρώπους που να θέλουν κι αυτοί να ξυπνήσουν και να εργαστεί μαζί τους. Ο πρώτος σκοπός του ανθρώπου που αρχίζει εργασία σε ομάδα, θα ‘πρεπε να είναι η μελέτη του εαυτού. Ένας άνθρωπος μόνος του δύσκολα βλέπει τον εαυτό του. Αλλά όταν ορισμένοι άνθρωποι ενώνονται για τον σκοπό αυτό, ακόμη κι άθελά τους θα βοηθάνε ο ένας τον άλλον. Αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης να βλέπει κανείς τα σφάλματα των άλλων πιο εύκολα από τα δικά του. Ταυτόχρονα στην πορεία της μελέτης του εαυτού μαθαίνει ότι αυτός ο ίδιος έχει όλα τα σφάλματα που βρίσκει στους άλλους. Αλλά υπάρχουν πολλά που δεν τα βλέπει στον εαυτό του ενώ στους άλλους αρχίζει να τα βλέπει. Όμως, όπως είπα, ξέρει τώρα ότι αυτά τα γνωρίσματα είναι και δικά του. Έτσι, τα άλλα μέλη της πνευματικής ομάδας, του χρησιμεύουν σαν καθρέπτες που μέσα τους βλέπει τον εαυτό του. Αλλά, φυσικά, για να δει κανείς τον εαυτό του στα σφάλματα των άλλων και όχι απλώς να βλέπει τα σφάλματα των άλλων, πρέπει να έχει συνέχεια τον νου του και να είναι πολύ ειλικρινής με τον εαυτό του.

Φωτογραφία : Δέλτα

Πρέπει να θυμάται ότι δεν είναι ένας, ότι το ένα μέρος του είναι ο άνθρωπος που θέλει να ξυπνήσει και ότι το άλλο μέρος είναι ο Δημήτρης, ο Φώτης, ο Γιάννης, ο Βαγγέλης, η Πέλα, η Φιλαρέτη, ο Τάσος, η Ελπίδα, η Ελένη, η Αθανασία που δεν έχει την παραμικρή επιθυμία να ξυπνήσει και που πρέπει να ξυπνήσει με την βία.

Μια ομάδα είναι συνήθως μια συμφωνία που κλείνεται μεταξύ των εγώ ορισμένων ανθρώπων, να αναλάβουν έναν κοινό αγώνα ενάντια στον Δημήτρη, στον Φώτη, στον Γιάννη δηλαδή ενάντια στις ίδιες τους τις ψεύτικες προσωπικότητες.

Ας πάρουμε τον Γιάννη. Ο Γιάννης αποτελείται από δύο μέρη – από το «ανώτερο εαυτό» κι από τον Γιάννη. Αλλά ο «ανώτερος εαυτός» είναι ανίσχυρος απέναντι στον Γιάννη. Ο Γιάννης είναι ο αφέντης. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν είκοσι άτομα. Είκοσι εαυτοί αρχίζουν να παλεύουν ενάντια σε έναν Γιάννη. Μπορεί τώρα να αποδειχτούν ισχυρότεροι από αυτόν. Όπως και να ‘χει μπορούν να του χαλάσουν τον ύπνο, δε θα μπορεί πια να κοιμάται τόσο ήσυχος όσο πριν. Κι αυτός είναι ο σκοπός μας.

Φωτογραφία : Ελένη (Μια φορά κι έναν τρελό...)

Επιπλέον στην εργασία της μελέτης του εαυτού, ένας άνθρωπος συγκεντρώνει υλικό παρατηρώντας τον εαυτό του. Είκοσι άτομα θα συγκεντρώνουν εικοσαπλάσιο υλικό. Και ο καθένας τους θα μπορεί να χρησιμοποιήσει όλο αυτό το υλικό, γιατί η ανταλλαγή των παρατηρήσεων είναι ένας από τους σκοπούς της ύπαρξης της ομάδας.

Πιστεύω να γίνεται κατανοητό τώρα πόσο χρήσιμος είναι ο ρόλος των συνοδοιπόρων μας στην εξέλιξή μας. Ο καθένας μας λειτουργεί ως μια καμπάνα αφύπνισης για τον εαυτό του αλλά και για όλους τους υπόλοιπους. Έχουμε βαρύ χρέος να συνεχίσουμε αυτή την δύσκολη πορεία εσωτερικής μεταμόρφωσης όχι μόνο προς τον εαυτό μας αλλά και προς όλους τους άλλους. Γιατί τελικά δεν υπάρχουν άλλοι. Εμείς είμαστε οι άλλοι και οι άλλοι είμαι εγώ.

Φωτογραφία : Δέλτα

.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...