Οι κατακλυσμοί που βύθισαν τις Kυκλάδες και χώρισαν την Aττική από την Πελοπόννησο κρύβονται πίσω από τις έριδες των αρχαίων θεών, σύμφωνα με μελέτη του καθηγητή Γεωλογίας Hλία Mαριολάκου.Ο Κρόνος ευνουχίζει τον Ουρανό για να του πάρει την εξουσία και στη συνέχεια τρώει τα παιδιά του ορμώμενος από τον ίδιο φόβο. Οι θεοί του Ολύμπου τα βάζουν με τους Τιτάνες και τους Γίγαντες και ο άλλοτε πανίσχυρος Ποσειδώνας παραγκωνίζεται από το στερνοπαίδι του Κρόνου και της Ρέας, τον Δία. Γιατί τόση έχθρα μεταξύ των θεών στην αρχαία ελληνική μυθολογία; H απάντηση κρύβεται στις βίαιες κλιματικές και γεωφυσικές αλλαγές που συνέβησαν στον ελλαδικό χώρο από το 16000 έως το 4000 π.X., σύμφωνα με τη μελέτη του ομότιμου καθηγητή Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Ηλία Μαριολάκου. «Ήταν συγκλονιστικές οι αλλαγές μπροστά στις οποίες βρέθηκε ο προϊστορικός άνθρωπος - και όταν λέμε προϊστορικό άνθρωπο δεν εννοούμε τον άνθρωπο που έζησε τη Μινωική ή τη Μυκηναϊκή Εποχή, αλλά εκείνον της Παλαιολιθικής και της Νεολιθικής Εποχής - δεν έβλεπε το ίδιο τοπίο που βλέπουμε σήμερα και που διαμορφώθηκε ουσιαστικά πολύ πριν από τον Τρωικό Πόλεμο και την Αργοναυτική Εκστρατεία, διότι το γεωπεριβάλλον δεν παραμένει στατικό, αλλά είναι δυναμικό και συνεχώς μεταβάλλεται», εξηγεί ο κ. Μαριολάκος.
Τι ακριβώς συνέβη; «Ενώ πριν από 70.000 μέχρι και 18.000 χρόνια από σήμερα το κλίμα δεν είχε καμία μεταβολή, ξαφνικά περί το 16000 π.X. οι παγετώνες αρχίζουν να λειώνουν και το τοπίο να αλλάζει άδρην. H στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει σταδιακά και η μεγαλόνησος των κεντρικών Κυκλάδων βυθίζεται και μένουν τα κυκλαδονήσια που ξέρουμε σήμερα, ενώ η Αττική χωρίζεται από την Πελοπόννησο και δημιουργείται ο Σαρωνικός Κόλπος.
Είναι λογικό οι καταλυτικές αυτές κλιματικές αλλαγές να προσδιόρισαν την πολιτιστική ανάπτυξη του Homo Sapiens. Για φανταστείτε πως για περίπου 50.000 χρόνια ζούσε ήρεμος κοντά σε υγροβιότοπους ως τροφοσυλλέκτης. Ξαφνικά βλέπει τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Κάπου λοιπόν έπρεπε να ζητήσει βοήθεια, να προσευχηθεί σε κάποιον πιο δυνατό. Και έπλαθε θεούς σκληρούς, σχεδόν "διαβολικούς", όπως οι Τιτάνες ή οι Γίγαντες».
Ο πόλεμος των θεών άρχισε «όταν το κλίμα ομαλοποιήθηκε, γύρω στο 4000 π.X. και οι άνθρωποι δεν είχαν πλέον ανάγκη εκείνους τους σκληρούς θεούς που χρειάζονταν για να ερμηνεύσουν τις αλλαγές στο περιβάλλον τους και τους "εξόντωσαν" μέσω των Ολύμπιων θεών τους, που είναι σαφώς περισσότερο κοντά στα ανθρώπινα πρότυπα», εξηγεί ο καθηγητής Ηλίας Μαριολάκος.
«Ο Ποσειδώνας, που κάποτε είχε την πρωτοκαθεδρία, καθώς το νερό ήταν απαραίτητο για την επιβίωση του τροφοσυλλέκτη, παραγκωνίζεται από τον Δία που έχει τον έλεγχο της γης, που τρέφει πλέον τον γεωργό άνθρωπο. H ελληνική μυθολογία, πιστεύω πως είναι συμβολική…»
Και ενώ οι πολιτικοί και οι επιστήμονες ανησυχούν για την παγκόσμια θέρμανση, η οποία τείνει να αυξήσει τη γήινη θερμοκρασία κατά 1,4 έως 5,8 βαθμούς Κελσίου μέχρι το τέλος του αιώνα, νέα αποδεικτικά στοιχεία δείχνουν ότι οι φυσικές δυνάμεις θα μπορούσαν εύκολα να μειώσουν τη μέση θερμοκρασία της Γης.
Στο παρελθόν το κλίμα του πλανήτη έχει αλλάξει 10 βαθμούς μέσα σε 10 χρόνια. Αυτό μπορεί να μη φαίνεται πολύ, αλλά την τελευταία φορά που η μέση θερμοκρασία του πλανήτη ήταν 10 βαθμούς πιο κάτω, είχαμε μια Εποχή Πάγου. "Το σύστημα του κλίματος μπορεί να αλλάζει εντυπωσιακά και γρήγορα, με τρόπους που βρίσκονται έξω από τη σύγχρονη ανθρώπινη εμπειρία" λέει ο Mark Eakin, επικεφαλής του προγράμματος παλαιοκλιματολογίας της Εθνικής Ωκεάνιας και Ατμοσφαιρικής Διοίκησης (NOAA).
Η Μικρή Παγετωνική Εποχή - που στην πραγματικότητα είναι τρεις ευδιάκριτες περίοδοι ψύχους -κατέψυξε τη Βόρεια Ευρώπη και μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Έστειλε τους Βίκινγκς πίσω στην Ευρώπη από τα φυλάκιά τους στη Γροιλανδία. Τα αγροκτήματα στη Νορβηγία καλύφθηκαν με παγετώνες και οι απώλειες στις σοδειές σε όλη την Ευρώπη προκάλεσαν λιμούς και τρομακτική άνοδο των σιτηρών. Το 1816, η Νέα Αγγλία δοκίμασε "τη χρονιά χωρίς καλοκαίρι", όταν καταστράφηκαν πολλές σοδειές. "Η Μικρή Παγετωνική Εποχή είναι η μόνη απότομη κλιματική αλλαγή που οι άνθρωποι έχουν δει στην πράξη στη βιομηχανική εποχή, αναφέρει ο Lloyd Keigwin. Άλλες απότομες αλλαγές, σαν την απότομη ψύξη πριν 8.200 χρόνια, θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο αποδιοργανωτικές. Δεδομένου ότι οι επιστήμονες έχουν μελετήσει τα αρχεία του κλίματος, που έχουν παγιδευτεί στους πάγους από την Ανταρκτική και τη Γροιλανδία αλλά και σε δείγματα λάσπης κάτω από τον ωκεάνιο βυθό, δείχνουν γρήγορες αλλαγές...».
Στην Αλάσκα, συγκεκριμένα βρέθηκαν αποθέματα ενός μίγματος υλικού με χώμα, ογκόλιθους, φυτά και ζώα.
Ο Καθηγητής του πανεπιστημίου του Ν.Μεξικού Frank C. Hibben λέει ότι αυτά που περιέχει αυτή η λάσπη μας διηγούνται την ιστορία μιας πλούσιας πανίδας και φαίνεται να υπήρξε μια κατακλυσμική καταστροφή πριν από 10.000 χρόνια που πάγωσε τα πάντα ξαφνικά.
Στη Σιβηρία ανακαλύφθηκαν μαμούθ που πάγωσαν τόσο απότομα, ώστε στα στομάχια τους υπήρχε ακόμη τροφή μιας πλούσιας χλωρίδας. Πώς ξαφνικά πάγωσαν τόσες δεκάδες μαμούθ σε μια τότε ζεστή περιοχή;
Το Spitzbergen είναι ένα νησί του Αρκτικού Ωκεανού 11 μοίρες από τον βόρειο πόλο, βόρεια της Νορβηγίας. Ήταν ακατοίκητο έως το 1890, όταν μια αποστολή κατοίκησε εκεί. Για 6 μήνες δεν υπάρχει καθόλου ηλιακό φως, αλλά όμως έχουν βρεθεί απολιθωμένα φυτά και λουλούδια που δείχνουν ότι κάποτε αυτό το μέρος είχε εύκρατο κλίμα.
Στο αντίθετο άκρο, στην Ανταρκτική, ο Ernest Schackleton βρήκε υπόστρωμα από κάρβουνο 200 μίλια από το Νότιο Πόλο. Μια εξερεύνηση που έγινε το 1935 ανακάλυψε απολιθώματα από φτέρες και από ένα θηλαστικόμορφο ερπετό. Έτσι λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι και τα δύο άκρα της σφαίρας μας κάποτε ήταν τουλάχιστον 30 μοίρες πιο κοντά στον ισημερινό.
Ο Αϊνστάιν όχι πολύ καιρό πριν, είχε κάνει μια ξεκάθαρη αναφορά στην πιθανή ραγδαία μεταβολή του άξονα της Γης : «...Στην πολική περιοχή υπάρχει ένα απόθεμα πάγου, το οποίο δεν κατανέμεται συμμετρικά στους πόλους. Η κίνηση της Γης δρα ασύμμετρα στις αποθηκευμένες μάζες πάγου και προκαλεί φυγόκεντρη ορμή, η οποία μεταβιβάζεται στο στέρεο φλοιό της γης. Η τάση αυτή, όταν φτάσει σε κρίσιμο σημείο, θα προκαλέσει τη μετακίνηση του φλοιού της γης και αυτό θα εκτοπίσει τους πόλους της προς τον ισημερινό...».
Εάν αναζητήσουμε μια απάντηση για το παρελθόν της γης μέσα στους μύθους και τις παραδόσεις των αρχαίων πολιτισμών, θα βρούμε χιλιάδες μύθους με πολλά κοινά σημεία που περιγράφουν κατακλυσμούς.Και δεν είναι μόνο ο κατακλυσμός του Νώε, του Γιλγαμές ή του Δευκαλίωνα και της Πύρας που είναι τόσο γνωστοί σε μας.
Για παράδειγμα, ο μύθος του Φαέθωνα που οδηγεί το άρμα του ήλιου χωρίς να ξέρει και προξενεί τρομερές καταστροφές στη γη. Ο Πλάτων λέει στον Τίμαιο για το μύθο αυτό, πως δηλώνει μια παρέκκλιση της κίνησης των σωμάτων τα οποία κινούνται γύρω από τη Γη και τους Ουρανούς.
Ο ίδιος ο Πλάτωνας αναφέρει επίσης ότι υπήρξαν πολλές μεγάλες καταστροφές πάνω στη γη, οι οποίες γίνονται με μια συγκεκριμένη συχνότητα και πάντα εναλλάσσονται από νερό και από φωτιά.
Στον Αιγυπτιακό πάπυρο "Harris" διαβάζουμε για μια κοσμική βίαιη έκρηξη από φωτιά και νερό όταν «ο νότος έγινε βορράς και η Γη αναποδογύρισε». Εδώ έχουμε μια ξεκάθαρη αναφορά στην αλλαγή του άξονα της γης.
Η μυθολογία των Ινδιάνων Χόπι μιλά για την ύπαρξη 4 κόσμων, τρεις από τους οποίους καταστράφηκαν διαδοχικά. Ο πρώτος κόσμος από φωτιά και ηφαιστειακές εκρήξεις, στη δεύτερη καταστροφή τα βουνά βυθίστηκαν στις θάλασσες και η γη γέμισε πάγους. Ο τρίτος κόσμος καταστράφηκε από κύματα που έπεσαν πάνω στις ηπείρους και κείνες βούλιαξαν, ενώ ο παρών τέταρτος κόσμος θα καταστραφεί από τη μετατόπιση των πόλων της γης και από κατακλυσμό. (Frank Waters, Book of the Hopi).
Οι Εσκιμώοι της Γροιλανδίας θυμούνται μια εποχή που η Γη έγειρε και οι άνθρωποι έπεσαν στη θάλασσα και πνίγηκαν.
Οι Ινδιάνοι Πόνι της Αμερικής πιστεύουν σε μια μακρινή εποχή που οι πολικοί αστέρες του Βορρά και του Νότου πήγαν να επισκεφτούν ο ένας τον άλλον και πιστεύουν ότι μια παρόμοια καταστροφή θα συμβεί στο τέλος του κόσμου όταν οι ουρανοί θα μετακινηθούν και τα αστέρια θα έρθουν στη γη.
Η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, μια μεγάλη εσωτερίστρια και ερευνήτρια στο χώρο του αγνώστου γράφει στο βιβλίο της Μυστική Δοξασία (ΙΙ:725-6): "Tο ότι οι κόσμοι καταστρέφονται περιοδικά από φωτιά και νερό, διαδοχικά, είναι μια δοξασία τόσο παλιά όσο και ο άνθρωπος. Όπως η γη χρειάζεται ανάπαυση και ανανέωση, νέες δυνάμεις και μια αλλαγή για το έδαφος της, έτσι το ίδιο χρειάζεται και το νερό. Γι αυτό επέρχεται μια περιοδική ανακατανομή της ξηράς και του νερού, αλλαγές κλίματος κ.λ.π. πράγματα που επέρχονται μέσω γεωλογικής αναστάτωσης και καταλήγουν σε μια τελική μεταβολή στον άξονα".Σίγουρα πάντως σαφής απάντηση σχετικά με τους συμβολισμούς και τα αίτια των διαφόρων κατακλυσμών που ταλάνισαν την ανθρωπότητα σε όλη την ιστορία της στη Γη δεν μπορεί να δωθεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου