Ζούμε χλιαρά. Απλώς ζούμε. Ζούμε χωρίς όρεξη. Δουλεύουμε, διασκεδάζουμε, χαιρόμαστε, λυπούμαστε, μισούμε, αγαπάμε, ερωτευόμαστε, ανόρεκτα. Χλιαρά ! Δεν αφήνουμε τη στιγμή να μας παρασύρει. Δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να εξαφανιστεί μέσα στο τώρα. Ζούμε χωρίς να ζούμε. Ξεκομμένοι από την ύπαρξη. Ξεκομμένοι από τα συναισθήματά μας. Τόσο μακριά από το θαύμα της ζωής.
Βλέπω τον γιό μου που είναι πέντε χρονών και παρατηρώ πόσο ευαίσθητος είναι σε κάθε τι που συμβαίνει γύρω του. Και είναι πραγματικά ο δάσκαλος μου. Τα μάτια του δεν χάνουν τίποτα. Είναι γεμάτα ένταση ! Όταν είναι θυμωμένος είναι η προσωποποίηση του θυμού. Θυμός, καθαρός θυμός ! Φτάνει στο εκατό τις εκατό της έντασης, εκεί που τα πράγματα εξατμίζονται, εκεί που αρχίζει η επανάσταση, εκεί που δεν υπάρχει επιστροφή. Εμείς θυμώνουμε με μισή καρδιά. Δεν είμαστε ολοκληρωτικά δοσμένοι σ’ αυτό, δεν χανόμαστε στο θυμό, κρατιόμαστε, υπολογίζουμε τις συνέπειες. Και μας ακολουθεί αυτός ο θυμός για πολύ καιρό.
Την ώρα που σε μισεί ένα παιδί σε μισεί ολοκληρωτικά. Και την επόμενη στιγμή έρχεται στην αγκαλιά σου και σου λέει πως σ’ αγαπάει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο. Πως γίνεται αυτό ; Όταν τα συναισθήματα είναι ολόκληρα δεν αφήνουν ίχνη πίσω τους ! Αυτή είναι η ομορφιά της ολοκλήρωσης. Δεν συσσωρεύει ψυχολογική μνήμη. Η ψυχολογική μνήμη δημιουργείται μόνον όταν δεν ζούμε ολοκληρωτικά, κρέμεται από πάνω μας κι αυτή η εκκρεμότητα μας ακολουθεί για όλη μας τη ζωή. Χιλιάδες ανολοκλήρωτα πράγματα κρέμονται από πάνω μας.
Αυτή είναι η θεωρία του κάρμα. Ατελείωτες υποθέσεις, ατελείωτες πράξεις, που περιμένουν να τελειώσουν, να ολοκληρωθούν και εξακολουθούν να μας υποκινούν : Ολοκλήρωσε με επιτέλους ! Ένας ανολοκλήρωτος έρωτας, ένας έρωτας που δεν τον ζούμε με την ένταση που οφείλουμε να τον ζήσουμε, ένας έρωτας στον οποίο κρατιόμαστε πίσω και υπολογίζουμε τις συνέπειες, μπορεί να μας αφήσει απωθημένα για όλη μας τη ζωή.
Αν όμως ζούμε ολοκληρωμένα, έντονα, αν ζούμε τη στιγμή, τότε από τη στιγμή που τελειώνει, έχουμε ελευθερωθεί από αυτήν. Δεν κοιτάζουμε πίσω πια. Δεν υπάρχει παρελθόν αλλά ούτε και μέλλον. Απλώς παραμένουμε στο εδώ και τώρα. Εξάλλου μόνο αυτό υπάρχει.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...
18 σχόλια:
''Οταν τα συναισθηματα είναι ολόκληρα δεν αφήνουν ίχνη πίσω τους''ομορφη σκέψη,έτσι είναι.
Αγκαθι παραμένουν μέσα μας αν τα καταπιέσουμε και μας κατατρωγει μια ζωη.Ενα γιατι..εαν..μηπως..
Αν ζήσεις όμως την στιγμή ολόκληρη θα έχεις και όλες τις απαντήσεις αρνητικες ή θετικές.Πληρότητα!!
Καλό σ.κ...ολόκληρο!!!!
Καλημέρα φίλε,
ο δικός μου είναι 6 και κάτι...
Έχεις δίκιο, από τα παιδιά μας μαθαίνουμε την ζωή.
Αρκεί να μην τα λοβοτομούμε σύμφωνα με ότι μας έχει μεταφέρει η κοινωνία που ζούμε.
Ναι στο βλέμμα τους είναι ολοκληρωμένα τα πάντα.
Στην ψυχή μας γίνεται η μάχη με τα ίσως , πρέπει, να το ξαναδώ, και σταματά μια σκέψη, πριν καν ολοκληρωθεί.
Σταματούμε την ζωή, την ροή της ζωής και λιμνάζουν τα νερά μας και γίνεται βούρκος.
Και άντε να ξεφύγει κανείς από αυτόν.
Ακόμα και αν τα καταφέρει θα κουβαλά λάσπες ξεραμένες στην ζωή του.
Καλημέρα Φίλε, με ταξίδεψες πάλι σε δρόμους εσωτερικής αναζήτησης.
Την αγάπη μου
Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση.
Ωστόσο έχω κι άλλη οπτική γωνία...
Ο Πλάτωνας προτείνει τη συνεργία λογικής-συναισθήματος μα και η ίδια η σοφία της ζωής.Σίγουρα σηκώνει μεγάλη συζήτηση.
Πολύ αγαπησιάρικη και συγκινητική η προηγούμενη ανάρτηση-το ανάφερα στους μαθητές μου-αφορμή για σκέψεις και συναισθήματα ουσιαστικά...(ήθελα να αφήσω σχόλιο χθές και δεν μΕ άφηνε το σύστημα...γκρρρ).
Καλημέρα.
να πω και γω μια σκεψη μου; πανω στην φραση ''να ζουμε την στιγμη''.
αν την ζησουμε την στιγμη που θελουμε και εκεινη την στιγμη μας ερθει η διαθεση να σκοτωσουμε καποιον η να σκοτωσουμε τον εαυτο μας; τοτε τι κανουμε; να την ζησουμε την στιγμη η να κρατηθουμε , υπολογιζοντας τις συνεπειες; σιγουρα θα μου απαντησετε ''να κρατηθουμε''. οποτε λοιπον δεν ειναι παντα δυνατον να ζησουμε την στιγμη.δεν πρεπει παντα να αφηνουμε την στιγμη να μας παρασυρει. γιατι υπαρχουν και καλες στιγμες, αλλα και ασχημες. γνωμη μου ''καλυτερα να ζουμε χλιαρα, ουτως ωστε να ελεγχουμε τις συνεπειες , παρα να ζουμε εντονα κινδυνευοντας μερικες φορες να καταστρεψουμε η να καταστραφουμε.
[συγνωμη, αλλα αυτες οι σκεψεις ηρθαν στο μυαλο μου, διαβαζοντας την αναρτηση].
καλημερα και καλο σ/κ, με ομορφες στιγμες και σκεψεις.
Υ.Γ.ωραια αναρτηση. δημιουργει πολλα ερωτηματικα και προβληματισμους.
Ρε φίλε, αυτό το θέμα πάντα με ταλαιπωρούσε!
Απ' τη μια, ήθελα να ζήσω έντονες και δυνατές συγκινήσεις, να αφεθώ, να ακολουθήσω τη φωνή της καρδιάς, χωρίς υπολογισμούς και καταπίεση, να φερθώ αυθόρμητα, να φωνάξω, να ρισκάρω, να θυμώσω, να γελάσω, να κλάψω, να δοθώ, να ζήσω το τώρα χωρίς να με νοιάζει τίποτα, σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο...
Κι από την άλλη, άκουγα γονείς, συγγενείς, δασκάλους, φιλοσόφους και κάθε είδους συμβουλάτορες να εκθειάζουν το μέτρο, την ισορροπία, τον αυτοέλεγχο, τη λογική και την αξία της "μεσότητας", την ίση απόσταση από τα άκρα.
Δε λέω πως και η λογική δεν έχει τα θετικά της σημεία (σίγουρα μπορεί να μας γλυτώσει από πολλές κακοτοπιές και παγίδες). Όμως, συχνά μπερδεύουμε τη "μεσότητα" με τη "μετριότητα" και τη "χλιαρότητα"!
Όπως το βλέπω εγώ, προσπαθώ να χρησιμοποιώ τη λογική και τη σύνεση στα πρακτικά καθημερινά θέματα, που δεν είναι καθοριστικά για τη ζωή μου, αλλά στα μεγάλα και σημαντικά, στις ανθρώπινες σχέσεις, στις προσωπικές επιλογές και στους σταθμούς της ζωής μου να αφήνω την καρδιά να μιλήσει και να με οδηγήσει...
Και φυσικά, προσπαθώ να μη χάνω τη χαρά και την ουσία των απλών στιγμών και των μικρών απολαύσεων...
Ελπίζω να μη σε μπέρδεψα!...
Καλημέρα!
Delta καλησπέρα!
Οι σκέψεις του Φώτη με εκφράζουν απόλυτα!
Προσπαθώντας να θυμηθώ υπήρξαν εποχές που κόντρα στα πρέπει και στα μη επέλεξα αυτό που με έκανε να ζω ολοκληρωτικά και ως εκ θαύματος με αποδέχτηκαν έτσι.. διαφορετική.. μέχρι που ήρθε η στιγμή να φτιάξω τη δική μου οικογένεια. Γιατί χρειάζονται τόσες εκπτώσεις για να συνηπάρξουμε; Από τη πιο μικρή κοινωνία αυτή της κάθε οικογένειας μέχρι την πιο μεγάλη χρειάζεται να ζεις ανάλογα για να είσαι αποδεκτός.. πώς να μεγαλώσεις ένα παιδί ώστε να μη χάσει την ευαισθησία και την δύναμη των συναισθημάτων του αλλά ταυτόχρονα να μην αποκοπεί από τον κοινωνικό του περίγυρο;
@ ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Καλό Σαββατοκύριακο Πέλλα μου.
Όσο απέμεινε από αυτό δηλαδή. Το υπόλοιπο τουλάχιστον ας το ζήσουμε ολόκληρο.
Χωρίς ίχνη …. Χωρίς αγκάθια …
Χωρίς άλλη συσσώρευση ψυχολογικής μνήμης.
@ epikuros
Έχεις δίκιο φίλε Βαγγέλη
Τα παιδιά αργά ή γρήγορα τα αναγκάζουμε να εναρμονιστούν με την δική μας πραγματικότητα, με τα δικά μας ανόητα «πρέπει»
Όσον αφορά το σταμάτημα της ροής της ζωής και τα «λιμνάζοντα νερά», όπως λες, νομίζω πως είναι η μοναδική ¨αμαρτία¨ που διαπράττει ο άνθρωπος.
Καλό Σαββατόβραδο και καλή επιτυχία στην εκπομπή σου.
@ ANAZHTHΣH
Η «λογική» δεν είναι το φρένο μας ; Η σκέψη δεν μας κάνει να χάσουμε τη μαγεία της στιγμής ;
Είσαι στο Ημεροβίγλι στη Σαντορίνι και βλέπεις ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα και αντί να χαθείς μέσα σ’ αυτό, να εξαφανιστείς, να βιώσεις την ένωση με το σύμπαν, σκέφτεσαι ότι πρέπει σιγά σιγά να μαζεύεις τα πράγματα σου γιατί το καράβι σου σαλπάρει σε λίγο. Άσε το παλιοκάραβο να φύγει και ζήσε την μαγική εκείνη στιγμή με όλη της την ένταση. Γιατί, ποιος ξέρει πότε θα σου ξαναδοθεί τέτοια ευκαιρία.
Αλλά εμείς πριν χαθεί ο ήλιος στη θάλασσα, παίρνουμε τηλέφωνο τη φίλη μας να το περιγράψουμε.
@ Ο/Η Εφη
Καλησπέρα Έφη. Ευχαριστώ για τους προβληματισμούς σου. Μου δίνουν την ευκαιρία να προχωρήσω λίγο την σκέψη μου. Χωρίς να είμαι ποτέ σίγουρος. Χωρίς να έχω όλες τις απαντήσεις. Σκέψεις κάνω.
Αν ζεις κάθε στιγμή ολοκληρωτικά, αν δε συσσωρεύεις ψυχολογική μνήμη, αν δεν έχεις απωθημένα, αν δε κουβαλάς μαζί σου θυμό, θλίψη, φθόνο και δε ξέρω τι άλλο ψυχοφθόρο κατάλοιπο, γιατί να θέλεις να αυτοκτονήσεις ; Γιατί να σκοτώσεις κάποιον ; Συνήθως σε τέτοιες ενέργειες καταλήγουν άνθρωποι που έχουν συσσωρεύσει στην ψυχή τους πολλά. Ποιο παιδί σκότωσε ή αυτοκτόνησε. Αλλά αν για παράδειγμα, δεν εκτονώσεις το θυμό σου (και δεν είναι απαραίτητο να δείρεις κάποιον – μπορείς να βγεις στο μπαλκόνι και να ουρλιάξεις ή να αρχίσεις να χτυπάς ένα μαξιλάρι) θα αρχίσει να συσσωρεύεται μέσα σου και όταν φτάσεις σε οριακό σημείο στην παραμικρή αφορμή θα εκραγεί. Και ύστερα αναρωτιόμαστε πως έφτασε σ’ αυτό την έκρηξη ο άνθρωπος. Ψυχολογική μνήμη που κουβαλάμε μαζί μας … ή διαφορετικά, ο χλιαρός τρόπος που μας έμαθαν να ζούμε. Για να ελέγχουμε δήθεν τις συνέπειες.
Είδατε κανένα ζώο να αυτοκτονεί ποτέ ;
Καλό σου βράδυ
@ FOTIS
Μα γιατί να φτάσεις στα άκρα ;
Δεν χρειάζεται να πηδήξεις στο γκρεμό, ούτε να τρέχεις στην εθνική με 350 χιλιόμετρα, ούτε να πιείς ένα μπουκάλι ουίσκι για να ζήσεις τη στιγμή. Να ανοίξεις την καρδιά σου χρειάζεται. Να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, όποια κι αν είναι αυτά, αρνητικά ή θετικά. Να αφεθείς στη ροή της ζωής. Να ενωθείς με την Ύπαρξη. Να ακούσεις σε τελική ανάλυση την καρδιά σου και όχι το μυαλό σου. Η λογική είναι χρήσιμη όταν σχεδιάζεις κάτι για το μέλλον. Όχι όταν ζεις το τώρα. Ένα ποίημα δεν γράφεται με την λογική. Πρέπει να χαθείς στη στιγμή, να πνιγείς στο συναίσθημα. Αλλά σε ποιόν μιλάω ; Αλήθεια γράφεται ένα ποίημα με το μέτρο ; Το μέτρο όμως χρειάζεται στην εργασία σου σαν οικονομολόγος. Έχασα το μέτρο της σκέψης μου πάλι. Αυτά παθαίνεις όταν προσπαθείς να σκεφτείς με την καρδιά.
Καλό βράδυ φίλε μου
@ Margo
Μάργκο μου, Μάργκο μου …
Σαν να ακούω τον εαυτό μου.
Οι ίδιες σκέψεις, οι ίδιοι προβληματισμοί.
Και γιατί να είσαι αποδεκτή ; Και από ποιους να γίνεις αποδεκτή ; Από αυτούς που δεν μπορούν να αποδεκτούν τον εαυτό τους ; Διότι τότε θα γίνεις ένα με αυτούς και δε θα αντέχεις την δική σου Ύπαρξη.
Το μόνο «πρέπει» που πρέπει να έχει ο άνθρωπος είναι ότι πρέπει να μην ακούει κανένα «πρέπει». Αρκεί να είμαστε σε άμεση σύνδεση με τον εσώτερο εαυτό μας και να ακούμε την συνείδησή μας.
Το παιδί σου να το μάθεις να παίζει θέατρο …
Καλό βράδυ φίλη μου
Είχα γράψει πριν λίγο καιρό..
Διαδρομή η ζωή, από τη γέννηση στο θάνατο;
Από την παρουσία στην απουσία;
Από τη δοκιμασία στο φως;
Απειροελάχιστη ίσως στιγμή
στον αέναοο κύκλο της ύπαρξης;
Μία ζωή η κάθε στιγμή στο τώρα είναι.
Μνήμες και προσμονές απομυζούν τους χυμούς της.
Πνίγουν τη ζωτική αναπνοή.
Μεταλλάσουν την Ουσία της.
Μία ζωή η κάθε στιγμή στο τώρα είναι.
@ kelly alamanou
Υπέροχο Κέλλυ μου !!!
Αγαπητοί φίλοι καλημέρα!
Γιατί ζούμε χλιαρά , κολυμπώντας αργά μέσα σε λιμνάζοντα νερά? Φαίνεται όλοι να έχουμε το ίδιο θέμα, αναζητώντας τη ζωντάνια που μας λείπει.
Σε όλα τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις μου ακόμα και στις νοητικές ένα κομμάτι απουσιάζει. Πως μπορώ να ζήσω τη στιγμή αν δεν ΓΙΝΩ η στιγμή?
Διαισθάνομαι ότι όταν είμαι παρούσα ολόκληρη ακόμα και η σκέψη είναι διαφορετική, το μυαλό λειτουργεί με άλλο ρυθμό.
Τις λίγες φορές που συνέβη αυτό ΟΛΑ ήταν πιο ζωντανά! Και ήταν μόνο στιγμές που δεν μπορώ να τις περιγράψω.
Αντιλήφθηκα κάποια στιγμή ότι το μυαλό έχει πάρει την πρώτη θέση, και αναρωτήθηκα η φωνή της καρδιάς που είναι?
Για να ακολουθήσω την καρδιά μου χρειάζεται να μπορώ να την αφουγκράζομαι και φαίνεται να έχει δικούς της τρόπους που μιλά και επικοινωνεί, όχι αυτούς που γνωρίζω.
Και έχει και πολύ ΣΙΩΠΗ, κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει , ειδικά στην καθημερινότητα μας.
Και τα συναισθήματά της και οι σκέψεις της έχουν άλλη δόνηση …..… έτσι νομίζω.
Εύχομαι σε ΟΛΟΥΣ μας κάθε μέρα να την αφουγκραζόμαστε περισσότερο… αφού αυτό ΘΕΛΟΥΜΕ!
Delta Καλημέρα!
Με αγάπη!
@ Nath
«Πως μπορώ να ζήσω τη στιγμή αν δεν ΓΙΝΩ η στιγμή?»
Για να γίνω η στιγμή πρέπει να παραδοθώ στη στιγμή. Να πάψω να φέρνω νοητικές αντιστάσεις. Να σταματήσω να επιδιώκω η έκβαση των γεγονότων να γίνεται σύμφωνα με τις δικές μου προσδοκίες. Να αποδεχτώ πλήρως ότι η συγκεκριμένη στιγμή μου φέρνει. Να χαθώ μέσα στην εσωτερική μου σιωπή. Να εξατμιστώ και να γίνω ένα με την Ύπαρξη. Να χαθώ μέσα στην εσωτερική μου σιωπή. Να ξαναβρώ αυτό το κομμάτι που απουσιάζει. Το μεγαλύτερο και πιο όμορφο κομμάτι του εαυτού μου. Δε ξέρω πως περιγράφεται με λόγια …
Καλημέρα Nath
Πολύ όμορφες οι σκέψεις και οι ευχή σου
Ζω χλιαρά σημαίνει ζω με το μυαλό μου κι όχι με την καρδιά μου...
Είναι όμως το εγώ που ελέγχει και τα δυο. Αν δεν αποταυτιστώ το μυαλό θα με απομακρύνει από την πραγματική ζωή και η καρδιά θα με καίει ανώφελα.
Ο δρόμος της Αφύπνισης πάντα υπήρξε δρόμος σύνθεσης και κόψη ξυραφιού
ΤΕΛΕΙΟ!
Ο ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΟΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ..
Σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΗΣΗ..
ΝΑ΄ΣΑΙ ΚΑΛΑ
ΕΥΑ
Δημοσίευση σχολίου