Και το ένα τούτο, ΔΕΝ υπάρχει !

«Βοήθεια !» κράζεις, κύριε. «Βοήθεια !» κράζεις, κύριε, κι ακούω.

Μέσα μου οι πρόγονοι κι οι απόγονοι κι οι ράτσες όλες, κι όλη η γης, ακούμε με τρόμο, με χαρά, την κραυγή σου.

Μακάριοι όσοι ακούν και χύνουνται να σε λυτρώσουν, κύριε, και λεν :

«Εγώ και συ μονάχα υπάρχουμε »

Μακάριοι όσοι σε λύτρωσαν, σμίγουν μαζί σου, κύριε, και λεν :

«Εγώ και συ είμαστε ΕΝΑ »

Και τρισμακάριοι όσοι κρατούν, και δε λυγούν, απάνω στους ώμους τους, το μέγα, εξαίσιο, αποτρόπαιο μυστικό :

ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ !

Έτσι κλείνει ο Νίκος Καζαντζάκης το μικρό τεράστιο βιβλίο του, την Ασκητική.

Και «το ένα τούτο», που «δεν υπάρχει», είναι μια μυστηριακή μέθεξη με την αιωνιότητα. Ουδέποτε χάνεται, αλλά γεννάει την ηθική ευθύνη και την ουσία. Είναι σαν την ψυχή του ανθρώπου. Και η ψυχή του ανθρώπου είναι μια Φλόγα, ένα πύρινο πουλί που πηδάει από κλαρί σε κλαρί, από κεφάλι σε κεφάλι, και φωνάζει πως δεν μπορεί να σταθεί, δεν μπορεί να καεί, κανένας δε μπορεί να τη σβήσει. Έτσι αρχίζει το κεφάλαιο «Η Σιγή», το τελευταίο κεφάλαιο της Aσκητικής, που ήταν το αγαπημένο βιβλίο του Καζαντζάκη.

Μπορεί να χαρακτηριστεί αυτός ο άνθρωπος άθεος ;

Και τότε πως εξηγείται ότι το «ένα τούτο δεν υπάρχει» θα ρωτήσει κάποιος.

Είναι η φράση που για μεγάλο διάστημα τυραννάει τους διαλογισμούς μου. Κι ο Νίκος δεν την εξήγησε. Ίσως γιατί τα λόγια δεν επαρκούν για να δοθεί εξήγηση.

Αλήθεια υπάρχει το ΕΝΑ ;

Θα ήθελα σήμερα να προσπαθήσουμε να αρμενίσουμε την σκέψη μας σε πιο πολυτάραχα νερά. Με κίνδυνο βέβαια πάντα να πνιγούμε !

Και τι θα ήταν άραγε η ζωή χωρίς τον κίνδυνο ; Ποια θα ήταν η ομορφιά της ; Ζητάμε μια ζωή προβλέψιμη, μα η ζωή είναι απρόβλεπτη. Ξαφνικά αντιλαμβανόμαστε το νόημα από ένα ανέκδοτο που ακούμε και ξεκαρδιζόμαστε. Την ώρα που διαβάζουμε ένα ποίημα, ένας στίχος του, μας αγγίζει και νιώθουμε δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μας. Μια στιγμή αλήθειας, μια στιγμή ένωσης με το Θείο που συνταράσσει όλη την Ύπαρξή μας.

Αλήθεια υπάρχει το ΕΝΑ ;

Ποιος περιμένετε να σας δώσει την απάντηση ; Πρώτα αδειάστε το μυαλό σας από σκέψεις μετά ρωτήστε τον εαυτό σας και μπορεί να ξαφνιαστείτε.

Διαλογιστείτε όμως πρώτα στα παρακάτω ερωτήματα. Μπορεί να σας βοηθήσουν.

Υπάρχει η σιωπή χωρίς τον ήχο ; Την σιωπή την αντιλαμβανόμαστε όταν δεν υπάρχει θόρυβος. Σαν μια παύση του ήχου. Αν δεν υπήρχε ήχος λοιπόν, θα υπήρχε σιωπή ; Θα αναγνώριζε η σιωπή την ύπαρξη της ; ΟΧΙ

Πως ορίζεται ένα δωμάτιο ; Είναι ο χώρος που περικλείεται από τέσσερεις τοίχους. Αν δεν υπήρχαν τοίχοι θα υπήρχε δωμάτιο ; Θα υπήρχε μόνο χώρος ! Μα κι ο χώρος προσδιορίζεται ή από αυτό που τον περιβάλει ή από τα αντικείμενα που περιέχει. Αν δεν υπάρχει κανένα αντικείμενο δεν υπάρχει χώρος, δεν μπορεί να προσδιοριστεί.

Αν φανταστούμε τον εαυτό μας, όπως λέει ο Eckhart Tolle σαν μια κουκίδα συνειδητότητας που αιωρείται στην απεραντοσύνη του διαστήματος, χωρίς αστέρια, χωρίς γαλαξίες, μόνο κενό, τότε ξαφνικά το διάστημα δε θα ήταν απέραντο πια. Δε θα υπήρχε καθόλου ! Δε θα υπήρχε ταχύτητα, δε θα υπήρχε κίνηση από εδώ προς τα εκεί.

Για να υπάρξει η απόσταση και ο χώρος απαιτούνται δύο τουλάχιστον σημεία αναφοράς. Όπως λέει ο Λάο Τσε : «Ο χώρος αποκτά ύπαρξη την στιγμή που το Ένα γίνεται δύο, και καθώς τα «δύο» γίνονται τα «δέκα χιλιάδες πράγματα»

Μήπως με αυτό τον τρόπο δεν προσδιορίζουμε και τον εαυτό μας, το ΕΓΩ μας ; Μέσα δηλαδή από τις υπάρξεις των άλλων ; Αν υπήρχαμε μόνοι μας θα υπήρχε εγώ ; Ολόκληρη τη ζωή μας προσπαθούμε να προσδιορίσουμε την ύπαρξή μας μέσα από τις γνώμες των άλλων ανθρώπων, των καθρεπτών μας. Αυτοί μας αντικατοπτρίζουν και εμείς προσπαθούμε να μεταφράσουμε το καθρέπτισμα.

Τίποτα δε θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς χώρο, κι ωστόσο ο χώρος είναι «τίποτα». Πριν γεννηθεί το σύμπαν, πριν την «μεγάλη έκρηξη», δεν υπήρχε ένας τεράστιος κενός χώρος που περίμενε να γεμίσει. Δεν υπήρχε χώρος όπως δεν υπήρχε τίποτα. Υπήρχε μόνο το Ανεκδήλωτο – ΤΟ ΕΝΑ. Κι αυτό το ΕΝΑ δεν υπήρχε. Δεν μπορούσε να προσδιοριστεί. Όταν το Ένα έγινε «τα δέκα χιλιάδες πράγματα», ξαφνικά φάνηκε σαν να δημιουργήθηκε χώρος, και έδωσε τη δυνατότητα στα πολλά να υπάρξουν.



Βγες έξω μια ξάστερη νύχτα και κοίτα τον ουρανό. Τα χιλιάδες αστέρια που μπορείς να δεις με γυμνό μάτι δεν είναι παρά ένα απειροελάχιστο κλάσμα αυτών που υπάρχουν. Ένα δισεκατομμύριο γαλαξίες μπορούν ήδη να παρατηρηθούν με τα πιο ισχυρά τηλεσκόπια, ο κάθε γαλαξίας ένα νησιωτικό σύμπαν που περιέχει δισεκατομμύρια αστέρια. Ωστόσο, αυτό που προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο δέος είναι το άπειρο του ίδιου του διαστήματος, το βάθος και η ησυχία που επιτρέπει σε όλη αυτή τη μεγαλοπρέπεια να υπάρξει. Τίποτα δε θα μπορούσε να εμπνεύσει μεγαλύτερο δέος και να είναι πιο μεγαλόπρεπο από την ασύλληπτη απεραντοσύνη και την ησυχία του διαστήματος, κι ωστόσο, τι είναι ; Κενό, απέραντο κενό !

Αυτό που εμφανίζεται σε μας σαν διάστημα στο σύμπαν μας, που το αντιλαμβανόμαστε με το νου και τις αισθήσεις μας, είναι το ίδιο το Ανεκδήλωτο, εξωτερικευμένο. Είναι ο Θεός ! Και το μεγαλύτερο θαύμα είναι τούτο : αυτή η ησυχία και η απεραντοσύνη που δίνει τη δυνατότητα στο σύμπαν να υπάρχει, δεν βρίσκονται μόνο εκεί έξω στο διάστημα.

Είναι επίσης ΜΕΣΑ ΜΑΣ !

Ας στοχαστούμε στα δύο παρακάτω ερωτήματα :

Μπορούν να υπάρξουν οι άνθρωποι χωρίς το Θεό ;

Μπορεί να υπάρξει ο Θεός χωρίς τους ανθρώπους ;

Σας ευχαριστώ που με ανεχθήκατε

.

" Όσο το σύμπαν είχε μια αρχή, υποθέτουμε ότι πρέπει να είχε έναν δημιουργό. Εάν υποθέσουμε όμως ότι το σύμπαν είναι τελείως αυτοτελές, ότι δεν έχει σύνορα και άκρες, ότι δεν μπορεί να φτιαχτεί ούτε να καταστραφεί... που απλά υπάρχει. Τότε που χώρος για δημιουργό ; "

.

Stephen Hawking

.

.

.

Διαβάστε επίσης εδώ :

.

http://internalpaths.blogspot.com/2010/01/blog-post_08.html

.

για την λανθασμένη αντίληψη της πραγματικότητας

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...