Ένα ταξίδι μαγικό

Ήλθε η ώρα λοιπόν, μετά από μια πολύ δύσκολη επαγγελματική χρονιά, για ολιγοήμερες καλοκαιρινές διακοπές. Κάνοντας το απολογισμό μου βέβαια, διαπιστώνω ότι οι δυσκολίες τελικά μόνο καλό προξένησαν, διότι αυτές ήταν που με οδήγησαν να στραφώ περισσότερο προς τα μέσα για να τις αντιμετωπίσω. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, μια αρρώστια πριν από δεκαπέντε χρόνια, με ανάγκασε να αναζητήσω καινούργιους πνευματικούς δρόμους και να στραφώ στον διαλογισμό.

Πώς να αφήσεις μια τόσο όμορφη παρέα, έστω και για δέκα μέρες, ειδικά αν έχεις κερδίσει τόσα πολλά από αυτήν ; Και αυτή είναι η μαγεία του ίντερνετ, ότι αν υπάρχει αληθινή και ξεκάθαρη επικοινωνία, ξαφνικά γίνεσαι φίλος με ανθρώπους με τα ίδια ενδιαφέροντα, από όλη την Ελλάδα. Πώς να ξεχάσω το τηλέφωνο που δέχτηκα ξαφνικά από τον φίλο Φώτη από την Πάτρα, επειδή τον άγγιξε ένα άρθρο μου, και την εγκάρδια συνομιλία μας σαν να ήμασταν παλιοί φίλοι. Ή μήπως τελικά ήμασταν ; Διότι όλους εμάς που επικοινωνούμε είτε γραπτά, είτε νοητικά μέσα από αυτό το φιλοσοφικό blog, κάτι κοινό μας δένει. Και δε νομίζω να είναι τίποτε άλλο από αυτήν ακριβώς την ανάγκη της αναζήτησης του πνευματικού φωτός.

Για να αναζητήσουμε το πνευματικό φως θα πρέπει μέσα μας να φωλιάζει μια προδιάθεση, μα το σημαντικότερο είναι να νιώθουμε ότι μέσα μας έχουμε μια μικρή φλόγα, ένα σπινθήρα, έστω βαθιά κρυμμένο, ο οποίος όμως λειτουργεί σαν μαγικό κλειδί που απεγκλωβίζει το πνεύμα, από το υλικό σώμα. Ψάχνοντας γι’ αυτή τη φλόγα μέσα μας, αρχίζει η προσπάθεια, η οδοιπορία, το ταξίδι για την Ιθάκη που κρατάει όσο ένα όνειρο και που τελικά σε μας εναπόκειται να το μακρύνουμε, να το μεγαλώσουμε τόσο, ώστε να αγκαλιάσει μια ζωή, ολόκληρη τη ζωή μας.

Αν λοιπόν, τον σπινθήρα που έχουμε μέσα μας, τον σπινθήρα της απόλυτης γαλήνης, της αστείρευτης αγάπης, της ανυπέρβλητης συμπόνιας, καταφέρουμε να καταστήσουμε φλόγα που θα αφυπνίσει την διάνοια αλλά και που θα μας επιτρέψει να φτάσουμε στο «Γνώθι σαυτόν» και να μεταλλάξουμε αυτό το φως σε αγάπη αληθινή, ανυπόκριτη και άδολη, τότε μπορούμε να πούμε ότι έχουμε στα χέρια μας τη δάδα, τον πυρσό που φωτίζει τα μονοπάτια της ζωής, που ξυπνά τις δυνάμεις, οι οποίες μέσα μας ληθαργούν, εκείνες που είναι αναγκαίες για να ξεκινήσουμε για τη μεγάλη αναζήτηση, τη μεγάλη πορεία, την προσπάθεια για την ανεύρεση της Αλήθειας.

Είναι τιτάνιος ο αγώνας του ανθρώπου, γιατί όσο προσπαθεί να φτάσει στην τελείωση, τόσο συναντά το χείλος της Αβύσσου, ξαναγυρνά πίσω, και ξαναμπαίνει στο λαβύρινθο. Ποιος θα είναι εκείνος που θα μπορέσει να αποκτήσει τον μίτο της Αριάδνης ;

Ίσως πολλοί, ίσως κανένας, όμως η ελπίδα θα υπάρχει, γιατί η ελπίδα βρίσκεται μέσα του, είναι ο θείος σπινθήρας. Αν ο σπινθήρας γίνει φλόγα θα την αντέξει ; ή θα χρειαστεί βοήθεια και θα την ζητά από εκεί απ’ όπου δε θα μπορεί να την λάβει ;

Εν τούτοις, όταν όλες οι ελπίδες μας φαίνονται χαμένες, μερικοί άνθρωποι αναζητούν τα θαύματα. Όταν όλος ο κόσμος λέει «εγκαταλείπω» μερικοί άνθρωποι κάνουν τα δικά τους θαύματα.

Είναι άραγε κατορθωτό να κάνουμε το δικό μας θαύμα ; Να φτάσουμε στην τελείωση ; Ή, η τελείωση είναι Ουτοπία ;

Είναι εφικτό να φτάσουμε στην Ιθάκη ; Ή, η Ιθάκη είναι ακόμα μια ψευδαίσθηση ; Μήπως τελικά, είναι το μονοπάτι, η πορεία, το ταξίδι, η αναζήτηση, το πλησίασμα στην Ιθάκη ;

Ο καθένας μας καλείται να δώσει την δική του απάντηση, την δική του διάσταση στην υπαρξιακή του αγωνία, να συμβουλευτεί την δική του πυξίδα, να μετρήσει τους ανέμους και να ανοιχτεί στο πέλαγος.

Το ταξίδι έχει αρχίσει και φαίνεται να είναι μεγαλειώδες – σαν τον ανθρώπινο αγώνα, σαν την ανθρώπινη αγωνία με την οποία αναζητούμε το Φως. Το Φως που εμπλουτίζεται με την αγάπη και στηρίζεται στην ελπίδα, για να γλυκαίνει την πορεία μας προς την τελείωση.

Αγαπητοί μου συνταξιδιώτες

… καλό μας ταξίδι …