ΥΨΙΣΤΗ ΘΗΛΥΚΗ ΑΡΧΗ, ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...

Με αφορμή τη γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου γράφω αυτό το άρθρο για την Ύψιστη Θηλυκή Αρχή, την Μητέρα του Κόσμου σύμβολο της οποίας αποτελεί και η Παναγία της Χριστιανοσύνης.

Είναι το μονοπάτι που οδηγεί το Γιο του Θεού στον Πατέρα, η Πύλη της Ζωής και της Ανάστασης. Κάθετι δεκτικό και παθητικό όπως η πλάση μας, η Φύση, η Γη κρύβει μέσα του τη Μητέρα του Κόσμου.

Θα την συναντήσουμε σε διάφορες αρχετυπικές όψεις, ως Ιερή Παρθένα, Αιώνια Γυναίκα, Μεγάλη Μητέρα, όλες τους αρχετυπικές όψεις της μιας και μοναδικής αρχής.

Τρεις βασικές μορφές με τις οποίες συναντάται η Ύψιστη Θηλυκή Αρχή αποτελούν, η Εύα, η Ίσιδα και η Παναγία, που αστρολογικής άποψης συνδέονται με το Ζώδιο της Παρθένου, το οποίο θεωρείται η πιο κατάλληλη έκφραση της Θηλυκής Αρχής. Και οι τρεις θεότητες, ενσαρκώνουν το συμβολισμό ολόκληρης της μορφικής φύσης, η οποία όταν μετουσιωθεί και λειτουργήσει σαν μονάδα, την ονομάζουμε προσωπικότητα. Είναι δηλαδή η έκφραση της τρίτης όψης του Θεού, του Αγίου Πνεύματος, της ενεργού νοημοσύνης, της αρχής που τρέφει το Σύμπαν.

Η Εύα είναι το σύμβολο της νοητικής φύσης και του ανθρώπινου νου, που γοητεύτηκε από τον καρπό της γνώσης και θέλησε με αυτόν να κερδίσει την εμπειρία της ενσάρκωσης.

Η Ίσιδα είναι το αντίστοιχό της στο αστρικό, συναισθηματικό πεδίο. Εκφράζει την επιθυμία για εκδήλωση και καθιέρωθηκε σαν θεά της γονιμότητας, της μητρότητας και της φύλαξης των παιδιών.

Η Παρθένος Μαρία είναι εκείνη που ανέλαβε την τελική διαδικασία και γείωσε τις λειτουργίες στο φυσικό επίπεδο γεννώντας το Χριστό.

Η λέξη παρθένα στους μυστηριακούς ναούς σήμαινε τη γυναίκα που δεν ανήκει σε κανένα άντρα. Ο ρόλος της ήταν να μεσολαβεί ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους. Μία άλλη έννοια της λέξης παρθένα είναι «εκείνη που ανήκει στον εαυτό της». Η Ίσιδα είχε συλλάβει τον Ώρο δίχως να γονιμοποιηθεί από άντρα. Εδώ συναντάμε μία από τις πιο μεγάλες παραδόσεις της άμωμης σύλληψης την οποία τη συναντάμε και στη γέννηση του Ήφαιστου από την Ήρα, στη γέννηση του Κρίσνα από τη Δεβάκι και φυσικά στην γέννηση του Χριστού από την Παναγία, σαν ένα σύμβολο θεικής αυτάρκειας. Η ιδέα της Παρθένου συνδεέται επίσης με την υψηλή ιδέα της θυσίας, ένα ιδανικό που πραγματικά λείπει από την σύγχρονη κοινωνία και ζωή αν και στην αρχαιότητα ήταν η βάση για τις πιο μεγάλες λατρείες που εμφανίστηκαν στη Γη.

Από τη μια μεριά λοιπόν έχουμε το Θείο Πρότυπο που αντανακλάται στη γήινη πραγματικότητα και από την άλλη την προσπάθεια του ανθρώπου, της γήινης φύσης, μέσα από την λατρεία και την ταύτιση με το Πρότυπο να ανυψωθεί σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα, και το μέσο είναι πάντα η Θηλυκή Αρχή.

Είναι η Μεγάλη Ιέρεια, η κοινωνός ανάμεσα στον Πνεύμα και την Ύλη.

Η Γυναίκα μέσα από την πνευματικής της τελειότητα, το αρχετυπικό της μεγαλείο, δείχνει το δρόμο της αυτοθυσίας, της ικανότητας, για σύλληψη και γέννα, της ικανότητας για τροφή είναι αυτή που βοήθησε και βοηθάει την ανθρωπότητα. Είναι ο εκφραστής της Αγάπης, της μεγάλης αυτής ιερής δύναμης που μπορεί να μετατρέψει σε αρμονική και δημιουργική της σχέση μεταξύ της Θηλυκής και Αρσενικής όψης, της κύριας νότας που προβάλλει έντονα την ανάγκη επίτευξης ορθών σχέσεων με όλα τα βασίλεια της φύσης, ανθρώπινο, ζωικό, φυσικο και ορυκτό.

Την εποχή της Ίσιδας, οι γυναίκες κρατούσαν τη σειρά της καταγωγής και της διαδοχής. Ήταν η εποχή του Μητρικού Γένους. Τότε οι άνθρωποι έβλεπαν με ιδιαιτερότητα το θηλυκό φύλο, γιατί είχαν άγνοια της λειτουργίας της σύλληψης και πίστευαν ότι οι γυναίκες συλλάμβαναν με τη δική τους θέληση. Χρειάστηκε πρώτα να πιστέψουν σε μία θεική δύναμη που τις γονιμοποιούσε, για να μπορέσουν τελικά να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα της συνύπαρξης και των δύο φύλων για το πέρασμα στον υλικό κόσμο μιας καινούργιας ζωής. Η Γυναίκα ήταν εκείνη την εποχή ο κύριος ρυθμιστής των ανθρωπίνων σχέσεων. Καθώς όμως νέες ιδέες και γνώση ερχόταν στον κόσμο, η κοινωνία άρχισε να αποσταθεροποιείται. Οι άντρες άρχισαν να υποστηρίζουν την εξουσία του Πατέρα Θεού πάνω στην Μητέρα Θεά. Παρόλο όμως που η γυναίκα μπήκε στο περιθώριο, κράτησε το ρόλο της και εκδήλωσε την παρουσία της σε κάθε θρησκεία και παράδοση. Η Θηλυκή Αρχή δεν νεκρώθηκε. Με το πέρασμα των αιώνων η αλήθεια της Θηλυκής Αρχής ευγενικά πέρασε στις συνειδήσεις των ανθρώπων, είτε μέσα από τις δρυϊδικές λατρείες, είτε μέσα από τη θρησκεία με την Παρθένο Μαρία.

Η Μητέρα του Κόσμου βρίσκεται τελικά παντού, πλαταίνει καλύπτοντας όλο τον κόσμο, συντηρώντας τον, διατηρώντας τον σε συνοχή και σε τέλεια λειτουργία. Είναι ο ρυθμός, η αρμονία, η κίνηση που επαναλαμβάνεται. Είναι αυτή που βρίσκεται πίσω από κάθε δημιουργία, είναι η αιώνια νύκτα, η Νουτ, η Γαία. Το ξεκίνημα κάθε κοσμογονίας. Είναι η ίδια η φύση με τη διαρκή της ανακύκλωση. Είναι η ίδια θεά Δήμητρα με την κόρη της Περσεφόνη, η εξωτερική και εσωτερική όψη του ίδιου πράγματος.