Όλοι περαστικοί είμαστε από αυτό τον τόπο, αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε...
Κάθε στιγμή της ζωής μας λοιπόν είναι σημαντική... γι’ αυτό ας μάθουμε να μην την πετάμε στα σκουπίδια της ζωής...
Μια εικόνα χίλιες λέξεις λένε. Και αν είναι παραπάνω από μία;
Το παρακάτω άρθρο μου το έστειλε ο νέος μας φίλος Φώτης Ρούμπος και πραγματικά συγκλονίστηκα διαβάζοντας το. Είναι ένα αληθινό μάθημα ζωής …
Σε πείσμα όλου του πόνου που ένιωθε, του καταπονημένου οργανισμού της και τως παρενεργειών της μορφίνης η Katie ετοιμάστηκε για το γάμο της και πρόσεξε την κάθε λεπτομέρεια.
Η Katie, πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι με τη φιάλη οξυγόνου, ακούγοντας ένα τραγούδι από τον άντρα της και τους φίλους του.
Η Katie πέθανε πέντε μέρες μετά τη μέρα του γάμου της. Παρακολουθώντας μια γυναίκα, τόσο άρρωστη και αδύνατη να παντρεύεται και να έχει ένα τόσο ωραίο χαμόγελο στο πρόσωπό της μάς κάνει να σκεφτούμε: η ευτυχία είναι εφικτή, χωρίς να έχει σημασία πόσος χρόνος θα χρειαστεί γι' αυτή.
Πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε τις ζωές μας πολύπλοκες.
Η ζωή είναι σύντομη,
σπάσε τους κανόνες,
συγχώρα γρήγορα,
φίλησε με πάθος,
αγάπα αληθινά,
γέλα ασταμάτητα
και ποτέ μη σταματάς να χαμογελάς
όσο παράξενη και να είναι η ζωή.
Η ζωή δεν είναι πάντα το πάρτι που περιμένουμε να είναι,
αλλά όσο καιρό είμαστε εκεί, πρέπει να χαμογελούμε και να
είμαστε ευχαριστημένοι.
3 σχόλια:
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, καλέ μου φίλε..και θα συμπληρώσω κάτι που μόλις σήμερα διάβασα σε ένα εξαιρετικό βιβλίο..
" Η ζωή είναι κάτι πολύ περισσότερο από την ζωή του σώματος. Είναι μια απεριόριστη επέκταση ενέργειας, ένα συνεχές αγάπης σε αμέτρητες διαστάσεις, μια ψυχολογική και πνευματική εμπειρία ανεξάρτητη από την σωματική μορφή. Ήμασταν ζωντανοί από πάντα. Θα ζούμε για πάντα. Αλλά η ζωή μέσα στο σώμα είναι μια σημαντική διδακτική τάξη. Είναι η ευκαιρία μας ν' απελευθερώσουμε τον κόσμο απο την Κόλαση. "Αγαπητέ Θεέ, γενηθήτω το Θέλημά Σου, ως εν Ουρανώ κι επί της γης"..
- Marianne Williamson, A Return to Love-
Ο Καζαντζάκης στην Ασκητική ξεκινά το βιβλίο του με τα παρακάτω λόγια:
Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο` καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο` το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή.
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή` ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός` κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι΄αυτό πολλοί διαλάλησαν: σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.
Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή` κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.
Οι άνθρωποι αυτοί και όταν λέω αυτοί, ούτε τους περιθωριοποιώ, ούτε τους διαφοροποιώ από εμένα ή κανέναν άλλο, οι άνθρωποι λοιπόν οι οποίοι έχουν κάποιο σημαντικό πρόβλημα στο να κινηθούν, να λειτουργήσουν να επιβιώσουν, βιώνουν τη καθημερινότητα διαφορετικά από εμάς τους «φυσιολογικούς ανθρώπους». Είναι περίπου ότι κάνει καθένας μας με το νερό. Κάθε μέρα ξυπνάμε πλένουμε τα δόντια μας, τραβάμε το καζανάκι, βρέχουμε το αυτοκίνητο, πλένουμε τα πιάτα και αν υπάρχει κάποια βλάβη στον κεντρικό αγωγό στο δρόμο πάμε σιγά σιγά στο τηλέφωνο και παίρνουμε τον δήμο για να το φτιάξει.
Φανταστείτε τώρα τι θα γινόταν αν βρισκόμασταν στην έρημο και ξαφνικά βρίσκαμε λίγο βρώμικο νερό το οποίο μπορεί να είναι και δηλητηριασμένο μετά από κάποιες μέρες που έχουμε να πιούμε νερό.
Τότε θα ήταν θείο δώρο και ευλογία γιατί τουλάχιστον δε θα πεθαίναμε για τις υπόλοιπες λίγες ώρες.
Αυτό που θέλω να πω δεν έχει οικολογικές προεκτάσεις αλλά ότι η αντίληψη που έχουμε για την ζωή είναι λάθος και πολλές φορές όταν βλέπουμε το σωστό απλά εντυπωσιαζόμαστε πρόσκαιρα και επιφανειακά ενώ θα έπρεπε να πάρουμε μάθημα ζωής.
Όλα τα παραπάνω σας τα γράφει ένα άτομο το οποίο, αυτό το παράδειγμα για 35 χρόνια το είχε δίπλα του και το ζούσε καθημερινά. Η Αδερφή μου ήταν τετραπληγική και δεν μπορούσε να κινηθεί από το λαιμό και κάτω. Παρόλα αυτά κάθε μέρα με ρωτούσε «αδερφούλη μου είσαι καλά;» και εγώ της απαντούσα πότε καλά και πότε όχι, με το ύφος της ρουτίνας, αμέσως την ρωτούσα σχεδόν μηχανικά όπως κάνουμε με τον οποιονδήποτε στον δρόμο «εσύ;» και εκείνη μου απαντούσε με ένα πλατύ χαμόγελο «μια χαρά». Ποτέ της δε μου είπε ότι δεν είναι καλά ή ότι έχει βαρεθεί να με βλέπει να επιστρέφω από ένα ταξίδι που ποτέ δεν έκανε στη ζωή της και ενώ είχα περάσει καλά και διασκέδασα εγώ ήμουν μές την κατήφεια.
Μη θέλοντας να σας κουράσω θα κλείσω ελπίζοντας να κάνουμε πράξη αν όχι όλα αλλά έστω με αυτά που έχουν να κάνουν με τους γύρω μας πρώτα και μετά ας προσπαθήσουμε να τα εφαρμόζουμε και στον εαυτό μας που πιστεύω ότι χρειάζεται περισσότερο δουλειά.
Αυτά….
Μπορεί φίλε Web Star να σε εκπλήξω με την απολυτότητα μου αυτή την φορά, κάτι πως προσπαθώ να αποφεύγω συνήθως.
Το θέμα όμως που άγγιξες είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο και δεν μπορώ να μείνω αμέτοχος ούτε όμως και να αερολογώ. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να πω ξεκάθαρα την προσωπική μου άποψη όσο σχιζοφρενής και να ακούγεται αυτή.
Όταν οι επιλογές μειώνονται λοιπόν, μειώνονται αναγκαστικά και οι επιθυμίες. Οι επιθυμίες μας είναι και η πηγή της δυστυχίας μας. Σκέφτομαι θέλω να πάω διακοπές, θέλω να πάρω ακριβό αυτοκίνητο, να δείξω στους υπόλοιπους ότι πέτυχα, ότι είμαι ξεχωριστός. Αν όμως δεν έχω σωματικά αυτή την δυνατότητα παύει να υπάρχει και η επιθυμία. Ο Ωριγένης αυτοευνουχίστηκε για να γλιτώσει από την επιθυμία της γενετήσιας ορμής. Η αδελφή σου λοιπόν επέλεξε η ίδια να ενσαρκωθεί σε ένα τετραπληγικό σώμα ώστε να επιταχύνει την εξελικτική της πορεία. Να επιταχύνει την δική της πορεία και των ψυχών που την περιστοιχίζουν. Γιατί αυτό και μόνον είναι το νόημα και ο σκοπός της ενσάρκωσης μας. Διαφορετικά ο υλικός κόσμος φαντάζει απελπιστικά μάταιος.
Το να μη μπορεί να περπατά την υποχρέωνε να διαβάζει και να σκέφτεται περισσότερο. Ανέπτυξε το μυαλό της και άκουσε το μυαλό της. Έμαθε να επικοινωνεί και να «αισθάνεται» καλύτερα τους γύρω της από εμάς. Στράφηκε προς τα μέσα. Ανακάλυψε την εσωτερική της δύναμη. Πιθανόν να προσπάθησε να μεταδώσει αυτή την «εσωτερική σοφία» και στους δικούς της ανθρώπους. Πήρε και έδωσε αγάπη. Γι’ αυτό και κατάφερε να νιώσει παρά την δυσχερή σωματική της κατάσταση πραγματική ευτυχία. Αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι μας. Να πάψουμε να επικεντρωνόμαστε στο φθαρτό και να ατενίσουμε το αιώνιο. Η αδερφή σου το επιτάχυνε. Σου έδωσε την ευκαιρία να επιταχύνεις και τη δική σου εξέλιξη μέσα από το πρόβλημά της.
Έχεις κι άλλες ευκαιρίες, κοίταξε γύρω σου. Εσύ επέλεξες αυτό το περιβάλλον που ζεις πριν καν έρθεις σ’ αυτό τον κόσμο. Επέλεξες τα συγκεκριμένα προβλήματα με σκοπό να τα ξεπεράσεις και να εξελιχθείς. Μην τα προσπερνάς και αντιμετώπισε τα. Αλλιώς ακόμη μια ζωή θα πάει χαμένη.
Η μεγαλύτερη πρόοδος επιτυγχάνεται όταν μπορέσουμε να συγχωρήσουμε αυτόν που μας έβλαψε και όταν καταφέρουμε να βελτιώσουμε μια άσχημη κατάσταση ή σχέση που μας τυραννάει …
Δημοσίευση σχολίου