Μιλάμε στα παιδιά
μας για Θεό χωρίς ποτέ να έχουμε βιώσει τίποτε απ’ αυτόν. Μιλάμε για παράδεισο
και κόλαση χωρίς να γνωρίζουμε τι είναι αυτές οι καταστάσεις του νου.
Διδάσκουμε τελικά
στα παιδιά μας πράγματα για τα οποία εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε ιδέα γι’ αυτά.
Απλώς προγραμματίζουμε το νου τους με τον ίδιο τρόπο που οι γονείς μας
προγραμμάτισαν το δικό μας νου. Πριν ακόμη κάνει το παιδί μια ερώτηση,
γεμίζουμε το νου του με απαντήσεις που είναι σκέτες ανοησίες, επειδή δεν είναι
βασισμένες σε δικά μας βιώματα. Έτσι η αρρώστια συνεχίζεται από τη μια γενιά
στην άλλη.
Την αλήθεια δεν
μπορούμε να τη δανειστούμε, να τη διαβάσουμε σε βιβλία ή να τη μεταδώσουμε.
Μόνο η δική μας αλήθεια, αυτό που θα βρούμε και θα βιώσουμε εμείς οι ίδιοι,
μπορεί να μας ελευθερώσει. Ας αφήσουμε τουλάχιστον τα παιδιά μας ανοιχτά,
δεκτικά, ξύπνια, ας μη τους εμφυτεύσουμε ανόητες πεποιθήσεις, ας τα αφήσουμε
ελεύθερα να ανακαλύψουν τη δική τους αλήθεια.
Συνοδοιπόροι
είμαστε με τον ίδιο προορισμό…
11 σχόλια:
Για αρχή, θα πρότεινα, να πηγαίναμε μια βόλτα μαζί, πιασμένοι χέρι χέρι.
Σήμερα έκανα μια τέτοια βόλτα με την δική μου κόρη, εκείνη μου έδωσε το χέρι της πρώτη κι έχω την προσωπική αίσθηση πως εκείνη την στιγμή ήταν όλα Ιερά.
Καλησπέρα Δέλτα. Χαίρομαι που βρίσκομαι πάλι εδω.
Μια βόλτα πιασμένοι χέρι-χέρι είναι ίσως η καλύτερη αρχή στην προσπάθεια να επανορθώσουμε την ζημιά που ασυνείδητα έχουμε κάνει.
Όταν γεννιόμαστε, έχουμε όλοι ανάγκη από αγάπη, προσοχή και φροντίδα. Είμαστε άγραφοι πίνακες και πολύ ευάλωτοι.
Συνειδητοποιούμε πολύ νωρίς ότι θα τα πάμε καλύτερα αν υπάρχουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Μας χαϊδεύουν περισσότερο, μας δίνουν δώρα και κάποια πράγματα μας έρχονται πιο εύκολα αν φερόμαστε όπως θα άρεσε στους άλλους. Με τον καιρό, βεβαιωνόμαστε ότι αυτό επαληθεύεται σε κάθε μας βήμα, αλλά εμπεριέχει κι ένα σοβαρό πρόβλημα: οι άνθρωποι που μας φιλοδωρούν με επιβραβεύσεις δεν αγαπάνε εμάς αλλά το προσωπείο που κατασκευάσαμε γι’ αυτούς ίσως πριν ακόμα τους γνωρίσουμε. Κάποτε έρχεται η στιγμή να αναγνωρίσουμε πως όλα όσα μάθαμε απ’ το περιβάλλον μας κι αυτό που υποστηρίζουμε και με καλοπροαίρετη πρόθεση πιστεύουμε πως είμαστε, είναι εν μέρει τουλάχιστον, ψεύτικο.
Καλό βράδυ Πεταλούδα…
...σήμερα πήγαμε παρέα με τον γιο μου μια όμορφη βόλτα με τα ποδήλατα...
...και εγώ χαίρομαι που σας βρίσκω εδώ και τους δυο την ίδια ώρα που πέρασα από εδώ :-)
Η αμηχανία στο τι σημαίνει το ένα ή το άλλο γίνεται ακόμη εντονότερη όταν πρέπει να μάθουν όσα τους διδάσκουν στο σχολείο. Καλά, εντάξει, μάθε το αλλά μην το δένεις κι άλλα τέτοια μου βγαίνουν..
Καλό βράδυ Δημήτρη, Πεταλούδα :-)
Mπράβο Δέλτα μου!Πολύ χαίρομαι! Καλημερα!
Μαργκούλίνι άσε τα σχολεία και σε καταλαβαίνω απόλυτα για αυτά που λες..Αλλά, βουρ, πάρε τα παιδάκια και βόλτες! Φιλάκια και καλή σου μέρα!
Αχ!
Κι ένα σχόλιο από κάποια που δεν είναι γονιός αλλά είναι στην πλευρά του σχολείου, και συγκεκριμένα του Νηπιαγωγείου.
Η κατήχηση όντως μόνο ζημιά μπορεί να κάνει, αλλά οι συζητήσεις είναι αναπόφευκτες. Το πνεύμα που επικρατεί όμως στο σημερινό σχολείο είναι πολύ πιο ευρύ από παλαιότερα. Όταν ένα παιδί ρωτά, δε δίνονται πια έτοιμες απαντήσεις, αλλά αντιπροτείνεται το "εσύ τι πιστεύεις;" Η κουβέντα έτσι διευρύνεται και σχεδόν το σύνολο της ομάδας καταθέτει απόψεις. Πολλές φορές ακούγονται εκπληκτικά πράγματα και δίνεται η δυνατότητα η κουβέντα να μείνει ανοιχτή χωρίς οριστικό συμπέρασμα.
Άλλες φορές όμως τα παιδιά ζητούν επίμονα να μάθουν την άποψη του ενήλικα, που λειτουργεί και ως πρότυπό τους. Κι εκεί πρέπει τίμια να εκφραστεί κι ο γονιός κι ο εκπαιδευτικός και όποιος άλλος. Χωρίς δογματισμό βέβαια και χωρίς καθόλου να υπονοηθεί ότι αυτή είναι η μία και απόλυτη θέση και κυρίως προσπαθώντας να αντλήσουμε από το προσωπικό μας βίωμα όπως σωστά θέτει ο Δέλτα.
Τίθεται όμως κι ένα άλλο ζήτημα αγαπητέ Δέλτα και συνομιλούντες: νιώθω ότι στην χώρα που έτυχε (;) να γεννηθούμε και να μεγαλώσουμε, βρήκαμε μία τεράστια παράδοση σοφίας επί της Ουσίας. Μία παρακαταθήκη που αν την αφήσουμε εντελώς απέξω, ενδεχομένως να στερούμε από τα παιδιά μας ένα πολύτιμο βοήθημα για τις μετέπειτα αναζητήσεις τους.
Μήπως είναι προτιμότερο να διατηρήσουμε ανοιχτή την επαφή, ταυτόχρονα με την επιλογή να επανεξετάσουν και να κρατήσουν ή απορρίψουν αυτή την παράδοση αργότερα;
Δεν είναι ρητορική η ερώτηση. Πραγματικά δεν είμαι καθόλου σίγουρη για την απάντηση, παρόλο που κλίνω προς αυτή την κατεύθυνση.
Η αξία δε του μύθου και της παραβολής δεν είναι καθόλου αμελητέα.
Αλεξάνδρα
Αν έχουν έτσι τα πράγματα αγαπητή Αλεξάνδρα, αν δε δίνονται πια έτοιμες απαντήσεις, αλλά αντιπροτείνεται το “εσύ τι πιστεύεις”, αν δίνεται η δυνατότητα η κουβέντα να μείνει ανοιχτή χωρίς οριστικό συμπέρασμα, αν απλώς εκφράζεται η άποψη του εκπαιδευτικού σαν μια γνώμη και όχι ως θέσφατο, τότε θα πρέπει να περιμένουμε στο άμεσο μέλλον, μια πιο ξύπνια, πιο ανοιχτή, πιο δεχτική, πιο φωτισμένη γενιά. Προκύπτουν βέβαια τα εξής ερωτήματα: Είναι αυτή η πραγματικότητα σε όλα τα Ελληνικά σχολεία ή συμβαίνει μόνο στο δικό σου σχολείο εξαιτίας της πρωτοβουλίας των πιο ανοιχτόμυαλων εκπαιδευτικών που υπάρχουν εκεί; Υπάρχει μια κεντρική γραμμή ώστε να αλλάξει η εκπαίδευση προς την κατεύθυνση που μας περιγράφεις; Ακολουθείται αυτή η γραμμή από την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών;
Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος του τόσο ενδιαφέροντος σχολίου σου, η άποψή μου είναι ότι σαφώς και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την σοφία των προγόνων μας που διαμόρφωσε έτσι κι αλλιώς την παγκόσμια φιλοσοφία και οφείλουμε να την μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας. Έτσι θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε αληθινούς στοχαστές. Θα αντιληφθούν ίσως τότε πως ο κάθε Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος βίωνε με τον δικό του μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο αυτό που ονομάζουμε «αλήθεια». Θα αποκτήσουν έτσι ένα πολύ καλό εφόδιο, έναν χρήσιμο χάρτη, ώστε ακολουθώντας τον ανόητους δογματισμούς και απολυτότητες να προσεγγίσουν τη δική τους αλήθεια και την αυτογνωσία.
Πλάτων : Ο δρόμος για τον εαυτό βρίσκεται μέσα μας
Είναι αδύνατον έτσι κι αλλιώς να βιώσουμε την αλήθεια μέσω κάποιου δασκάλου. (Εκτός ίσως αν ο μαθητής είναι ο Πλάτωνας και ο δάσκαλος ο Σωκράτης αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος.) Χρέος μας είναι να ανακαλύψουμε την αλήθεια σε πρώτο πρόσωπο. Η αλήθεια δεν είναι στατική και ούτε μεταβιβάζεται. Πρέπει να γεννηθεί ξανά και ξανά. Δεν μπορεί να αποτελέσει ένα σταθερό στόχο. Όταν την σταθεροποιήσουμε δεν είναι πια η καθαρή αλήθεια. Είναι μια γνώμη, είναι μια πεποίθηση, είναι μια φαντασίωση, είναι μια εικόνα του παρελθόντος. Όταν ο νους επιδιώκει την αλήθεια που έχει διαβάσει μέσα στα βιβλία αυτή η αλήθεια είναι αυτοπροβαλλόμενη γιατί ο νους ψάχνει απλά αυτό που γνωρίζει. Κάτι το γνωστό που να είναι πιο ικανοποιητικό από αυτό που ήταν πριν. Μικρές βελτιώσεις πάνω στο νεκρό παρελθόν. Ψάχνει τη δική του αυτοπροβολή και όχι την ίδια την αλήθεια. Και έτσι μπορούμε να προβάλλουμε τον Θεό, την πίστη, οτιδήποτε έχουμε διάθεση να προβάλλουμε...
...(συνέχεια του προηγούμενου σχολίου)
Η Αλήθεια μας αποκαλύπτεται όταν είμαστε έτοιμοι και ανοιχτοί. Η κύρια δράση μας λοιπόν είναι να καλλιεργήσουμε τη δεκτικότητα της εγρήγορσης και όχι να κατασκευάσουμε εμείς θεωρίες περί της αλήθειας. Γιατί οτιδήποτε λέμε περί της αλήθειας δεν είναι η αλήθεια. Είναι τόσο άπειρη, τόσο άχρονη που κάθε εικόνα της είναι μια απομίμηση. Οι άνθρωποι που έχουν έλθει σε επαφή με την αλήθεια έχουν κατασκευάσει φιλοσοφικά, θρησκευτικά συστήματα. Οποιαδήποτε όμως εικόνα εισέρχεται σ’ αυτόν τον τρισδιάστατο κόσμο παύει πλέον να είναι η Αλήθεια. Είναι ένα κέλυφος, μια απομίμηση που μόνο συμβολικά, σαν μίμηση ή υπενθύμιση μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Η αλήθεια είναι μία, οι κατασκευές περί της αλήθειας είναι άπειρες. Όταν ο νους δεν βασανίζεται από αυτά που γνωρίζει, από τις συνέπειες αυτών που γνωρίζει τότε μόνο η αλήθεια μπορεί να αποκαλυφθεί. Η αλήθεια είναι σε κάθε φύλο, σε κάθε δάκρυ, πρέπει να τη γνωρίσει κανείς στιγμή προς στιγμή. Κανείς δεν μπορεί λοιπόν να σε οδηγήσει στην αλήθεια κι αν κάποιος σε οδηγεί μπορεί να σε οδηγήσει μόνον στο γνωστό.
Η αλήθεια μπορεί να έλθει μόνο μέσα σε ένα νου άδειο από γνώση και εμπειρία. Σε μια κατάσταση στην οποία το γνωστό απουσιάζει, δεν είναι σε λειτουργία. «Έρχεται ο νυμφίος εν τω μέσω της νυκτός» και πρέπει να είναι αναμμένες οι δάδες αυτών που τον περιμένουν γιατί αν το λάδι σωθεί και αποκοιμηθούν θα τον χάσουν. Να έχουμε λοιπόν αναμμένες τις λαμπάδες τις συνείδησης και να περιμένουμε να έλθει αυτό που πάντα εκεί βρίσκεται αλλά εμείς έχουμε ένα πέπλο μπροστά στα μάτια μας. Ξαφνικά το πέπλο διαρρηγνύεται και η αλήθεια αποκαλύπτεται αλλά συνήθως βρίσκει τον άνθρωπο αποκοιμισμένο και έτσι η πολύτιμη ευκαιρία χάνεται.
Καλό βράδυ Αλεξάνδρα και ευχαριστούμε για το σχόλιό σου.
Πολλή πολλή τροφή για σκέψη (πάλι στη σκέψη το'ριξα και πού να μείνει κενό για την Αλήθεια!!! ;-)
Ευχαριστώ,
Αλεξάνδρα
Αναπόφευκτα θα προτείνω να διαβάσουμε ξανά το "Άκου ανθρωπάκο" του Βίλχελμ Ράιχ, έχει πολλές απαντήσεις σε όλα τα έμμεσα ερωτήματα της ανάρτησης.
Δημοσίευση σχολίου