Η μελλοντολαγνεία είναι η τύφλωση του Τώρα

Φοβάται το μέλλον γι’ αυτό προσπαθεί να ζήσει προβλέποντας το μέλλον. Προσκολλημένος σε συνήθειες, σε πράγματα κι ανθρώπους, πιστεύοντας πως χωρίς αυτά δεν υπάρχει ζωή, αγωνιά να μάθει τι θα συμβεί στον χρονικά περιορισμένο του βίο. Δεν μπορεί να δει πέρα απ’ αυτόν. Δεν μπορεί να εντρυφήσει στο άχρονο. Νιώθει την ανάγκη να ερευνήσει το χρονικά περιορισμένο, να ξέρει προκαταβολικά τι του γράφει και τι δεν του γράφει η μοίρα του. Κι όμως, το πεπρωμένο του, του δόθηκε λευκό. Μόνος του, έρμαιο μιας μοιραίας μηχανιστικής δύναμης, μιας αδράνειας, της εντροπίας, προδιαγράφει μέσα από μια εθιστική και εκμαυλιστική επανάληψη αυτό που τελικά θα έλθει και έτσι οδηγείται αδιαμαρτύρητα στο χαμό του. Τι κι αν του προμηνύσουν τι πρόκειται να του συμβεί; Η πρόγνωση δε θα μπορούσε να αναχαιτίσει τη δύναμη της έλξης. Παρά την προκαταβολική γνώση των δυσάρεστων επακόλουθων, θα κάνει τελικά εκείνο που δεν θα έπρεπε να κάνει, αυτό που μια δύναμη υπέρτερή του, γι’ αυτό μοιραία, τον αναγκάζει να κάνει. 

το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον

ή 

το πεπρωμένον φυγείν δυνατόν...;

Μπορεί να αναζητηθεί διαφυγή από το πεπρωμένο; Νομίζω πως μπορεί, αλλά όχι μέσα σε χωροχρονικά πλαίσια. Και καμιά αστρολογία, χαρτομαντία, κληρονομικό χάρισμα ή οποιαδήποτε άλλη μέθοδος πρόγνωσης των μελλούμενων δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο της αγωνίας. Πως λοιπόν θα ελευθερωθεί από τη δύναμη του μοιραίου; Θα πρέπει αναγκαστικά να ενδοστραφεί ώστε να έλθει σε άμεση επαφή με τις δυνάμεις που τον διαπερνούν και τον ωθούν σε αυτήν την μηχανιστική δράση. Θα πρέπει να στρέψει όλη του την προσοχή ώστε να γνωρίσει και να κατανοήσει σε βάθος τις δυνάμεις που τον κρατούν σκλάβο και τελικά να ελευθερωθεί από αυτές. Θα τις αφομοιώσει, θα τις εξημερώσει, ως άλλος Οδυσσέας θα κωφεύεσει στις Σειρήνες και τελικά θα αδειάσει το Είναι του από αυτές ώστε να μην τον άγουν και τον φέρουν όπου εκείνες επιθυμούν. Την μάχη δε θα παρατήσει ώσπου να νιώσει ελεύθερος από τη μοιραία παρόρμηση, ώσπου να την αποδυναμώσει και να την διαλύσει στα συστατικά της. Θα πρέπει τελικά να είναι αποφασισμένος να διανύσει εσωτερικά όλο το μήκος του δρόμου που οδηγεί από τη γνώση του εαυτού του μέχρι την γνώση του Θείου Προορισμού του. Ίσως η λέξη «γνώση» εδώ να μην είναι σωστή, καθώς είναι αδύνατη η γνώση του Θείου, παρά μόνον η κοινωνία και η ένωση μαζί Του. Μια ένωση, που όπως επιμένουν να μας υπενθυμίζουν οι μεγάλοι σοφοί, προϋποθέτει την μη προσκόλληση σε κάθε περιφερειακό απόκτημα, την σμίκρυνση του παλιού ανθρώπου, ώστε ο εν ημίν Θεός να αναδυθεί από τα εσώτερα βάθη στην επιφάνεια.

«Η βασιλεία των ουρανών εντός υμών εστί»

Όμως αυτός λατρεύει την επιφάνεια και κάνει ότι μπορεί για να την ενισχύσει. Θέλει να είναι πλούσιος σε γνώσεις κι αυτό εξηγεί την έλξη του προς κάθε προγνωστική μέθοδο. Είναι τόση η έπαρσή του που θέλει να καταστήσει τον εαυτό του έναν μικρό θεό επειδή θεός χωρίς γνώση του μέλλοντος δε μπορεί να υπάρξει.  Θέλει να υποκαταστήσει το Τέλειο, με το μικρό, ατελές και πρόσκαιρο ανθρώπινο Εγώ του. Για να μπορέσει τελικά να προβλέψει το μέλλον θα πρέπει να στηριχθεί στους μηχανιστικούς νόμους του σύμπαντος και όχι βέβαια στο αχανές απρόβλεπτο της Θείας Βούλησης, αυτό που από άγνοια το ονομάζει θαύμα. Τον απρόβλεπτο παράγοντα, που προέρχεται από την περιοχή του Θείου και καταλύει τη μηχανιστική «βουλή» των νόμων του σύμπαντος. Τι κάνει λοιπόν ο ήρωας της ιστορίας μας ρίχνοντας το βάρος της ζωής του στην πρόγνωση του χρονικά περιορισμένου μέλλοντός του; Αποκλείει το θαύμα απ’ τη ζωή του.  Αποκλείει τις σχισμές, τις χαραμάδες, τις λύσεις συνέχειας απ’ όπου θα μπορούσε να εισχωρήσει στη ζωή του ο Θείος Εισβολέας και να την μεταμορφώσει. Με άλλα λόγια, χτίζει γύρω του έναν κλοιό από μαθηματική, μηχανιστική σιγουριά με αρμό τον φόβο που τον προφυλάσσει από ποιόν;…….

…..από την ίδια του τη Λύτρωση.

 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…