Δαιμονισμένοι

. 
Μια σχιζοφρενής προσωπικότητα, είμαστε  ο καθένας μας, στραμμένη τραγικά εναντίον του ίδιου μας του εαυτού, στραμμένη ενάντια στην αληθινή μας υπόσταση. Μια προσωπικότητα διχασμένη ανάμεσα στα «θέλω» μας, που δεν ξέρουμε από που προέρχονται, και στα «πρέπει» που μας μπόλιασε η κοινωνία με το πέρασμα των αιώνων. Δαιμονισμένοι που απεγνωσμένα αναζητούμε αυτόν που θα μας εξορκίσει, που θα μας λυτρώσει από τους εσωτερικούς μας δαίμονες, που θα απελευθερώσει τελικά την αγγελική μας φύση. Αντικρίζουμε καθημερινά τους δαίμονες μας στους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, στους ανθρώπους που διαφωνούμε, που ζηλεύουμε ή μισούμε, σ’ αυτούς που σωματικά ή συναισθηματικά πληγώνουμε με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμη και σ' αυτούς που αγαπάμε. 

   

Δεν τους πληγώνουμε επειδή ζηλεύουμε ή μισούμε συγκεκριμένες ιδιότητές τους αλλά γιατί αντανακλούν δικά μας χαρακτηριστικά που θα θέλαμε να έχουμε σε μεγαλύτερο βαθμό ή που δε θα θέλαμε να εμφανίζουμε καθόλου. Προσπαθούμε, πληγώνοντάς τους, να ανακουφίσουμε έναν πόνο που προέρχεται από αυτήν ακριβώς την εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στον ιδεατό εαυτό από τα υποβαλλόμενα κοινωνικά πρότυπα, αυτόν που πλάθουμε με την φαντασία μας σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μας ενάντια στον εαυτό που είμαστε Τώρα, αυτή τη στιγμή. Στην προσπάθειά μας να αντιμετωπίσουμε τους εσωτερικούς μας δαίμονες, πληγώνοντας αυτούς που μας τους θυμίζουν, αυτούς που μας δείχνουν ό,τι δε μας αρέσει στον εαυτό μας, δημιουργούμε νέες εσωτερικές συγκρούσεις και συσσωρεύουμε ακόμη περισσότερο πόνο. Κι όπως θα έλεγε ο Eckhart Tolle κάθε συναισθηματικός πόνος που βιώνουμε αφήνει πίσω του ένα κατακάθι πόνου που συνεχίζει να ζει μέσα μας, ενώνεται με τον πόνο απ' το παρελθόν, και εγκαθίσταται στο νου και το σώμα μας σαν τραπεζική κατάθεση. (πονοσώμα). 

 

“Υπάρχει πολύς πόνος στη ζωή μας 
και ίσως ο μόνος πόνος που θα μπορούσε να αποφευχθεί 
είναι αυτός που προέρχεται από την προσπάθεια 
να αποφύγουμε τον πόνο.” 

R. D. Laing

 

Η παραπάνω διαδικασία γίνεται ασυνείδητα με αποτέλεσμα να μας επιφέρει πρόσθετη απογοήτευση καθώς στο κάθε ξέσπασμα μας δεν είμαστε σε θέση να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας αφού δεν γνωρίζουμε από πού πηγάζουν ή τι ακριβώς τα επηρεάζει. Οργιζόμαστε και ξεσπάμε εναντίον ενός συνοδοιπόρου ή μιας ομάδας ανθρώπων ή οτιδήποτε άλλου μπορεί να βρεθεί στο δρόμο μας και να λειτουργήσει ως καταλύτης για τις ανασφάλειες, τις φοβίες και το μίσος μας. Αντίστοιχο ασυνείδητο ξέσπασμα μπορεί να συμβεί επίσης προς τα ζώα τα οποία είναι ιδανικός καταλύτης για την εσωτερική μας επιθετικότητα, το μπέρδεμα και το μίσος μας επειδή δεν μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους και υποκριτικά τα κατατάσσουμε ως κατώτερες ψυχές σε ένα δαιμονισμένο κρεσέντο πνευματικής ματαιοδοξίας και στρέβλωσης. Πόσο  αναίσθητος ή ασύνδετος με τη Φύση  μπορεί να είναι κάποιος ώστε να βασανίζει, να τραυματίζει, να φέρεται βάρβαρα σε οποιοδήποτε αβοήθητο ζωντανό πλάσμα;

.

Είναι ίσως η άγνοια της αληθινής αξίας της ζωής που έχει κάποιος και η έλλειψη συμπόνιας για τη δική του ζωή και για την ίδια τη Ζωή γενικότερα, που οδηγεί αυτό το άτομο στο να μη μπορεί να νιώσει ίχνος συμπάθειας προς ολόκληρες ομάδες ανθρώπων ή άλλων ζωντανών οργανισμών. Αυτή η μορφή εκτόνωσης μίσους είναι γνωστή σήμερα, την αναγνωρίζουμε εύκολα και την καταδικάζουμε άμεσα, εμείς οι λίγο πιο συνειδητοί. Αλλά υπάρχει επίσης και μια άλλη μορφή επιθετικότητας και μίσους εξίσου επικίνδυνη, αν όχι χειρότερη καθώς δεν είναι τόσο φανερή, που ενισχύει τρομακτικά το “εγώ” μας και θαμπώνει την αληθινή μας φύση. Είναι το μίσος ενάντια στο μίσος.  Είναι αυτοί οι άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται ως ηθικοί κι ενάρετοι και θεωρούν δικαιολογημένη τη βία προς αυτούς που φέρονται βάναυσα ενάντια σε κάθε ζωντανό οργανισμό. Νιώθουν πως είναι ευθύνη τους να επιβάλλουν την τάξη και αναλαμβάνουν φανατικό αγώνα ενάντια στη βία. Αυτοί θα δυσκολευτούν περισσότερο να αντιληφθούν το  μίσος και την αγανάκτηση που υπάρχει μέσα τους. Δεν μπορούν να δουν πως η δράση τους είναι απλώς ένας άλλος τρόπος εκδήλωσης της ίδιας ενέργειας, της ίδιας επιθετικότητας, του ίδιου μίσους. Είναι ένας άλλος δρόμος υπεκφυγής  για να μην αντιμετωπίσουν τους εσωτερικούς τους δαίμονες. Είναι μια νέα διέξοδος, μια νέα φόρμα απανθρωπιάς, που εφευρίσκει ο εγωισμός μας, μόλις γινόμαστε λίγο πιο συνειδητοί και αντιλαμβανόμαστε πως δεν είναι σωστό να πληγώνουμε οποιονδήποτε, ώστε να μας κοροϊδέψει για να διατηρήσουμε ζωντανό το ίδιο μίσος στον εαυτό μας, την ίδια αναξιοπρεπή συμπεριφορά, αλλά με άλλη μορφή και προς άλλη κατεύθυνση, πιο ¨εκλεπτυσμένα¨. Το εσωτερικό κενό βέβαια δεν πρόκειται έτσι να πληρωθεί και ο δαιμονισμένος, ο άνθρωπος που φοβάται, που φθονεί, που μισεί και επιτίθεται, όσο και να προσπαθεί να μεταφέρει το φταίξιμο, θα συνεχίσει να υποφέρει από τους δαίμονές του μέχρι να αποφασίσει να συμφιλιωθεί μαζί τους.

 

Όσο παραμένουμε ασυνείδητοι

έχουμε ανάγκη το χάος στη ζωή μας

Σε μη συνειδητό επίπεδο έλκουμε κι αναζητούμε το χαλασμό,  ικετεύουμε για την καταστροφή, για την κάθε είδους κρίση, γιατί αν δεν υπάρχουν αυτά στη ζωή μας να δρουν ως καταλύτης ή εξορκισμός για τους εσωτερικούς μας δαίμονες, θα αρχίσουμε να τους παρατηρούμε στον εαυτό μας κι αυτό είναι το μόνο που προσπαθούμε διαρκώς και με κάθε τρόπο να αποφύγουμε στη ζωή μας. Επιζητάμε την σκέδαση παρά το καθρέφτισμα. Αντέχουμε τους πολέμους και την τρομοκρατία όσο κι αν τα καταδικάζουμε, τα βγάζουμε πέρα με την παγκόσμια οικονομική κρίση όσο κι αν πνιγόμαστε στη μιζέρια και στην γκρίνια αλλά μόλις σε μια μοναχική στοχαστική στιγμή προσεγγίσουμε δειλά το εσωτερικό μας χάος, τις φοβίες μας, την μοναξιά μας, το μίσος μας καταρρέουμε από τρόμο και το βάζουμε στα πόδια να γλιτώσουμε.

 

Έχουμε την αίσθηση τελικά πως αυτό που ονομάζουμε “εξέλιξη της συνειδητότητας” δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σταδιακά κι αργά αλλά μονάχα  αιφνιδιαστικά, με κβαντικά άλματα, μέσα από εκλάμψεις κι εκρήξεις, όταν ο πόνος έχει γίνει ανυπόφορος, όταν το μαχαίρι έχει φτάσει στο κόκαλο, όταν η ανάγκη του οργανισμού να λυτρωθεί απ’ αυτό που τον βασανίζει ώστε να καταφέρει να επιβιώσει έχει φτάσει στο απροχώρητο. Όταν γίνει ζήτημα ΖΩΗΣ και ΘΑΝΑΤΟΥ. Σ’ αυτό το οριακό σημείο βρισκόμαστε τώρα. Στο σημείο της ιστορίας που καλούμαστε να επιλέξουμε αν θα παραμείνουμε εξαρτημένοι και θα αφανιστούμε ή θα αποφασίσουμε να γίνουμε κυρίαρχοι του εαυτού μας και όχι δυνάστες των γύρω μας. Να επιλέξουμε αν θα βρούμε το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε τους εσωτερικούς μας δαίμονες ή θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε φαντάσματα. Να γίνουμε καλά ή να αφήσουμε την ασθένεια να εξαπλωθεί και να μολύνει το Όλον. Καλούμαστε τελικά να επιλέξουμε αν θα αποφασίσουμε να ζήσουμε… ή να πεθάνουμε.

Η επιλογή είναι δική μας

  

 Διαβάστε επίσης :

Ξεπερνώντας τους εσωτερικούς μας δαίμονες

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...