Συνειδητότητα χωρίς επιλογές

Σε μια μικρή ιστορία Ζεν, ο μαθητής ρωτά τον δάσκαλο: “Το καλοκαίρι ζεσταίνομαι και τον χειμώνα κρυώνω, τι να κάνω;”

Ο δάσκαλος απαντά με ένα ερώτημα, δείχνοντας στον ορίζοντα ένα καράβι που πλέει μέσα στη θάλασσα: “Μπορείς να σταματήσεις το καράβι να φτάσει στον προορισμό του;”

Μπορείς; Μάλλον όχι. Αν και γνωρίζω κάποιους φίλους που πιθανόν να απαντήσουν: “ναι θα προσπαθήσω!”. Πιθανόν να κάνουν διαλογισμό για να χαλάσουν οι μηχανές του καραβιού ή για να σηκώσουν γιγάντια κύματα. Έτσι είναι ο νους. Μπορεί να σκεφτεί χίλιες δυο ανοησίες για να συνεχίσει να παλεύει, για να μην παραιτηθεί, για να μην το βάλει κάτω, για να μην παραδεχτεί ότι δεν είναι παντοδύναμος. Θα προσπαθήσει ακόμη κι ένα καράβι να σταματήσει.   

 

“Μπορείς να σταματήσεις το καράβι να φτάσει στον προορισμό του;” 

Δεν μπορείς.

Μπορείς να δέχεσαι τα πράγματα όπως είναι;

Το καλοκαίρι να ζεσταίνεσαι χωρίς να διαμαρτύρεσαι για περισσότερη δροσιά και τον χειμώνα να κρυώνεις;

Μπορείς να μην επεμβαίνεις στα πράγματα;

Δεν μπορείς ακόμη. 

Όλο κάτι επιθυμείς. Συνέχεια κάτι θες να αλλάξεις. Με κάποιον τρόπο θες να χειριστείς τα πράγματα. Δεν τα δέχεσαι. Παλεύεις συνεχώς για να πετύχεις κάτι. Εύχεσαι και απεύχεσαι. Αυτό που εύχεσαι κι αυτό που απεύχεσαι δε θα σου φέρει ευτυχία, γιατί η αληθινή σου φύση είναι χωρίς προτίμηση. 

Μπορείς να δέχεσαι και να ανέχεσαι χωρίς προτιμήσεις αυτά που προσωρινά είναι έτσι;

Διαβάζεις την ερώτηση κι ο νους σου συνεχίζει να σκέφτεται. Πάντα κάτι θα σκέφτεται. Κάτι δε θα ευχαριστιέται. Κάτι θα “κολλάει” πάνω στη ζωή. Αυτό το φίλτρο μέσα απ’ το οποίο βλέπει τη ζωή και την αξιολογεί κρύβει πάντοτε διχασμό. Κρύβει πάντοτε επιλογή. Λέει: “έτσι πρέπει να γίνει”, “ή όπως το θέλω εγώ, ή καθόλου”. Δεν αφήνεται. Δεν γίνεται μάρτυρας της ομορφιάς.

Μπορείς να δέχεσαι και να ανέχεσαι αυτά που προσωρινά είναι έτσι;

Μεγάλη κουβέντα που απαιτεί υψηλότατο βαθμό συνειδητότητας. Ο κόσμος των μορφών ρέει και αναδημιουργείται συνεχώς, “τα πάντα ρει”, και απαιτείται μεγάλη εγρήγορση ώστε να καταφέρεις να μην αντιδράσεις στη προσωρινή μορφή που παίρνει αυτή η δημιουργία. Να καταφέρεις να τη δεχτείς και να την ανεχτείς. Αυτό σημαίνει να ζεις στο ΤΩΡΑ. Να μην αντιδράς στην όποια μορφή η στιγμή αυτή παίρνει. Κι έτσι συμβάλεις ώστε να μορφοποιηθεί γρηγορότερα η επόμενη προσωρινή στιγμή η οποία μπορεί να είναι ευκολότερα ανεκτή. 

Οι ασυνείδητοι όμως, εύκολα απορρίπτουν αυτά που βλέπουν. Δεν τα βλέπουν γι’ αυτό τα απορρίπτουν. Έχουν αλλοιωμένη όραση. Δεν βρίσκονται στη στιγμή. Κι αντί να συμβαίνει η ίδια η ζωή, συμβαίνει μονάχα η ατελεύτητη σκέψη τους. Αυτή ουσιαστικά είναι και η πτώση απ’ τον παράδεισο στη χώρα του νου, όπου επικρατεί το ΝΑΙ και το ΟΧΙ, ο διχασμός και η δυσαρέσκεια. Ο δρόμος της επιστροφής στην προ της πτώσης κατάσταση είναι η καλλιέργεια της “συνειδητότητας χωρίς επιλογές”. Στο ύψιστο επίπεδο, συνειδητότητα χωρίς επιλογές,  σημαίνει να είσαι ικανοποιημένος και ευχαριστημένος με ό,τι αυτή η στιγμή μπορεί να εμφανίσει μπροστά σου. Κάποιοι αφελείς θα πουν πως είναι συνώνυμο της παραίτησης. Δεν είναι παραίτηση αλλά μετατόπιση της πίστης από αυτό που θέλει το εγώ, σε αυτό που θέλει η ίδια η Ύπαρξη. Είναι η αναγνώριση ότι αυτό τελικά που η Ύπαρξη επιλέγει για μας, είναι ότ,ι καλύτερο θα μπορούσαμε κι εμείς να θέλουμε. Είναι μια κατάσταση συνείδησης στην οποία όλα ρέουν ομαλά καθώς όλες οι συγκρούσεις, εσωτερικές κι εξωτερικές, τερματίζονται κι αυτό που πλέον θέλουμε είναι ταυτόχρονα αυτό που πρέπει να κάνουμε, για το δικό μας το καλό και το καλό ολόκληρου του κόσμου.

Μπορείς να δέχεσαι και να ανέχεσαι αυτά που προσωρινά είναι έτσι;

Το καράβι έτσι κι αλλιώς δε θα μπορέσεις να το βουλιάξεις. 

Αργά ή γρήγορα, θα φτάσει στον προορισμό του.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…