Η χαρά της δημιουργίας είναι κρυμμένη στον θάνατο

Τα πάντα γύρω μας κινούνται στον κανόνα του δίπολου. Δύο δυνάμεις ισορροπούν και αλληλοσυμπληρώνονται μέσα σε κάθε δράση, μέσα σε κάθε έκφανση της ζωής. Λαθεμένα θεωρούμε ότι το αντίθετο της ζωής είναι ο θάνατος. Υποπίπτουμε σ’ αυτό το ολίσθημα λόγω της άγνωστης φύσης του θανάτου γεγονός που μας δημιουργεί φόβο, τον φόβο του αγνώστου.  Το αντίθετο της ζωής είναι το συναίσθημα που αμβλύνει την βίωση της, είναι ο φόβος. Το λίκνο της ζωής είναι ο θάνατος, αυτός είναι ο ζωογόνος και η κινητήριος δύναμη της εξέλιξης. Χωρίς τον θάνατο η μακρόσυρτη ζωή δεν θα είχε νόημα, θα ήταν ένα ατέλειωτο: δεν βαριέσαι και αύριο μέρα είναι.  

  

Ο θάνατος σηματοδοτεί το πέρας της υλικής μας διάστασης και όχι το τέλος που θα σήμαινε την τελείωση και ίσως το απόγειο της εξέλιξης του ανθρωπίνου είδους και συνεπώς την ματαιότητα της περεταίρω ύπαρξης. Όπως τα λουλούδια φυτρώνουν, μεγαλώνουν, ανθίζουν σκορπώντας απλόχερα την ομορφιά και την ευωδιά του φτάνοντας στο ζενίθ τους και μετά μαραίνονται σε λίπασμα για τον επόμενο κύκλο ζωής.  

Γνωρίζοντας το βέβαιο του γεγονότος του θανάτου μας εμφυσάται το κίνητρο της δημιουργίας, τώρα και όχι αύριο. Μάλιστα μας γεννά και αλτρουιστικά ιδεώδη με τάση να κληροδοτήσουμε κάτι καλύτερο για την ερχόμενη γενιά. Βέβαια εδώ παρατηρούμε μια αστοχία όσον αφορά την αειφόρο συμπεριφορά μας.

Ο θάνατος είναι η μόνη αδιαμφισβήτητη και ακλόνητη παγκόσμια σταθερά η οποία απαρεγκλίτως διέπει τα πάντα, τα φυτά, τα ζώα, τα άστρα, τις κατασκευές και φυσικά των άνθρωπο. Μέγας δάσκαλος ο θάνατος μας καταδεικνύει το μέλλον και ως συμβουλάτορας μας υπενθυμίζει την ματαιότητα όχι της δημιουργίας αλλά της μνησικακίας και του εγωισμού. Δεν είχε άδικο ο Σωκράτης που έλεγε ότι φιλοσοφείς μόνο όταν στοχάζεσαι πάνω στον θάνατο.

Ζούμε; Πώς ζούμε; Μήπως ξεχάσαμε να ζούμε; Με τα τόσα προβλήματα γύρω μας και τα άλλα τόσα που το μυαλό μας δημιουργεί καθημερινά με προβολές αλλότριων θέλω και συμπεριφορών καταλήγουμε στην επιθανάτια επιγραφή… ¨πέθανε¨ στα 30 και ετάφη στα 80 και ένα αναγγελτήριο υπενθυμίζει το γρήγορο πέρασμα μας από τούτη την γη.

Γι αυτό λοιπόν, ας φτιάξουμε, ας δημιουργήσουμε το τέλειο και μετά ας το ¨καταστρέψουμε¨ πριν ο πανδαμάτωρ χρόνος το καταστρέψει. Ας απαγκιστρωθούμε από το δημιούργημά μας και ας εστιάσουμε στην χαρά της δημιουργίας που θα μας χαρίσει την πολυπόθητη ψυχωφέλεια!        

Όπως ο ποιητής που καίει το καλύτερο του ποίημα μόλις το γράψει γιατί ξέρει ότι μετά από αυτό θα πάψει να είναι ποιητής, έτσι και εμείς στον κολοφώνα της δημιουργίας μας ας συνεχίσουμε να είμαστε άνθρωποι αρχίζοντας ξανά από το Μηδέν!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~