Η φυλακισμένη Ουσία

Κάτι βρίσκεται φυλακισμένο στο βάθος σου,
κάτι που ζητά να βγει και να ζήσει ελεύθερα
κι όσο δεν το αφήνεις, η ζωή σου θα κυλά μέσα σε αντιφάσεις.

Είναι αυτό που κάνει όμορφο και λατρευτό κάθε νεογέννητο,

είναι η αληθινή σου πραγματικότητα,

η ουσία της ύπαρξης σου…

Δυστυχώς η ουσία αυτή δεν αναπτύσσεται ανάλογα με το ανθρώπινο σώμα και τον νου και παραμένει περιορισμένη και παγιδευμένη στη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων.

Στην Ουσία όμως βρίσκεται η αληθινή Θρησκεία, ο εν ημίν Χριστός, ο Βούδας, η Σοφία, ο θεϊκός σπινθήρας που αναθυμιάζει από την αγκαλιά του Παγκόσμιου Πνεύματος της ζωής  κι’ όλα τα δεδομένα που χρειαζόμαστε για την εσωτερική αυτοπραγμάτωση του ΕΙΝΑΙ.

Πως λοιπόν θα απελευθερώσουμε αυτή την Ουσία από τη φυλακή της; Καταστρέφοντας αυτή τη φυλακή που δεν είναι άλλη από όλα τα ελαττώματα μας, όλα όσα μας ελαττώνουν από την αληθινή μας φύση.

Χρειάζεται να κάνουμε στάχτη την τερατώδη σκληρότητα αυτών των καιρών, τον φθόνο που δυστυχώς έφτασε να γίνει το κρυφό ελατήριο της πράξης, την ανυπόφορη απληστία που έχει κάνει τη ζωή τόσο πικρή, τη συκοφαντία αιτία τόσων τραγωδιών, την άγνοια, την οκνηρία, την αλαζονεία, την λαιμαργία, την λαγνεία…

Όσο περισσότερο περιορίζονται όλα αυτά τα αποτρόπαια ελαττώματα τόσο μεγαλύτερο ποσοστό της αληθινής μας Ουσίας απελευθερώνεται. Η εσωτερική αυτή εργασία αυτογνωσίας δεν μπορεί να σταματήσει παρά μόνον όταν επιτύχουμε το 100% της συνειδητότητας. Αυτή είναι η λεγόμενη Φώτιση. Δυστυχώς είναι πολλοί αυτοί που λένε πως θέλουνε να φτάσουν στη Φώτιση, που αισθάνονται πικραμένοι, που νιώθουν ασφυξία μέσα στο σκοτάδι, που υποφέρουν από τις διάφορες καταστάσεις της ζωής κι όμως δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια για να αλλάξουν.

Αν ένας άνθρωπος καυχιέται πως προσπαθεί να αλλάξει και επιμένει ότι δουλεύει πάνω στον εαυτό του αλλά δεν παρουσιάζει καμιά αλλαγή, εάν το λανθασμένο συναίσθημα του εγώ συνεχίζει, εάν η σχέση του με τους άλλους παραμένει ίδια, τότε αυτός ο άνθρωπος αποδεικνύει ότι δεν έχει αλλάξει. Και εάν δεν έχει αλλάξει τότε είναι φανερό ότι δεν δουλεύει σωστά πάνω στον εαυτό του.

Η ψυχολογική αυτοπαρατήρηση είναι βασική. Πραγματικά χρειάζε­ται να αυτοπαρατηρούμαστε από στιγμή σε στιγμή, από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο. Με τι σκοπό; Να ανακαλύπτουμε τα ελαττώ­ματά μας στο πεδίο της πρά­ξης. Να τα παρατηρούμε κατευθείαν, συνετά, χωρίς δικαιολογίες κανενός είδους. Αφού έχουμε ανακαλύψει ένα ελάττωμα τότε και μόνο τότε μπορούμε να στοχαστούμε πάνω σ’ αυτό και να το κατανοήσουμε. Για να το προσπαθήσουμε αυτό επιβάλλεται να είμαστε αυστηροί με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ξέρω πολλούς που όταν προσπαθούν να καταλάβουν ένα λάθος, το δικαιολο­γούν ή το αποφεύγουν ή το κρύβουν από τον ίδιο τους τον εαυτό και έτσι κρατούν την αληθινή τους Ουσία φυλακισμένη και καμιά ουσιαστική αυτοβελτίωση δεν επιτυγχάνουν.

Η εσωτερική εργασία απαιτεί θάρρος και ειλικρίνεια. Όταν «πεθάνουμε Μέσα Μας», όταν διαλύσουμε το Ψυχολογικό ΕΓΩ, όταν μέσω της αυτοπαρατήρησης εξαλείψουμε τα ελαττώματά μας, αρχίζουμε να γευόμαστε τις πολύτιμες αισθήσεις και δυνάμεις της Ουσίας μας.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...