Μυητικός Θάνατος

Είναι κι αυτοί οι ανόητοι, οι δειλοί

που επιμένουν ηθελημένα στο σκοτάδι να βαδίζουν

και σαν τον Κάιν την ανεξέλεγκτη οργή τους

για τη δική τους ανεπάρκεια στον αδελφό να διοχετεύουν,

νομίζοντας πως έτσι θα εξιλεωθούν

για τα ανομήματά τους.

Τι κρίμα ακόμη κι ο πιο ισχυρός δεσμός

ο αδελφικός

να αδυνατεί να αντισταθεί

μπρος στους υπέρτατους εχθρούς του ανθρώπου,

την άγνοια, τον εγωισμό, τη ματαιοδοξία.

Ανάξιοι !

Σεις τον διδάσκαλο φονεύσατε

και συνεχίζεται το πτώμα να σκυλεύετε.

Αιδώς!

Μα δεν απογοητεύομαι.

Είναι στη φύση του Παντός

αδιάκοπα να αποσυντίθεται

μόνον για να εφεύρει υλικά

για νέες ζωτικές δημιουργίες.

Τώρα δε μένει άλλο τι

μέσα απ' το έρεβος και τη σιγή

στο Θάνατο να εισέλθω,

 της Γεννήσης και της Ζωής την ακριβή ιδέα να συλλάβω,

τον Δάσκαλο εντός μου να αναστήσω.

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...