Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Ο πολύτιμος χρόνος των ωρίμων



«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ότι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»

Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).






Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

6 σχόλια:

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Καλησπέρα Δημήτρη!Ειδικά στις τελευταιες σου αναρτήσεις μου κάνεις ένα απίστευτο καθρέπτη!
Μια συγχρονικότητα!
Κάτι παρόμοιο έχω γράψει στο ημερολόγιό μου σχετικά με την εξέλιξη μου και τις σχέσεις μου με τους συνανθρώπους μου,χωρίς να ξέρω ότι υπάρχει κάτι ανάλογα γραμμένο από καποιον συγγραφέα!
Με έχεις βοήθησει απίστευτα μέσα από το μπλόγκ σου αυτά τα δύο χρόνια!
Να είσαι καλά!

delta είπε...

Να είσαι καλά κι εσύ Ειρήνη μου

Φώτης είπε...

Καλημέρα, φίλε!

Βλέπεις τώρα γιατί επιμένω να βρεθούμε από κοντά και να περάσουμε λίγες ώρες μαζί;...

Κι εγώ κουρασμένος είμαι από τα περιττά, τα ανούσια, τις μικρότητες, τους εγωισμούς και την επίδειξη φαυλότητας και αλαζονείας γύρω μας.

Λίγες ώρες, όπως πέρσι, να συζητήσω, να γελάσω, να τσουγκρίσω το ποτήρι μου με ανθρώπους, που διαφυλάσσουν την παιδική ψυχή, την ειλικρίνεια, την αξιοπρέπεια, το καθαρό βλέμμα και το ζεστό τους χαμόγελο με την πίστη και το πείσμα του ρομαντικού που γνωρίζει πως η αγάπη και η αλήθεια θα θριαμβεύσουν, γιατί στην ουσία μόνο αυτές υπάρχουν...

(Από χρονολογικής και βιολογικής άποψης, έχω φάει 33 καραμελίτσες και σύμφωνα με τη λογική του μέσου όρου το σακουλάκι μου έχει ακόμα καμιά σαρανταριά με πενήντα...
Όμως, επειδή ο Θεός, η ζωή και η πάνσοφη οικονομία του σύμπαντος δεν πολυνοιάζονται για στατιστικές και μέσους όρους, ίσως το σακουλάκι να κοντεύει ήδη να αδειάσει...Γι' αυτό, όλες οι υπόλοιπες θα φαγωθούν αργά αργά και με απόλαυση...;-))))

Καλή Κυριακή!

stivio είπε...

Ωραιες και ουσιαστικες οι σκεψεις
αυτες αλλα νομιζω οτι και τα περιττα
εχουν την καποια αξια στη ζωη μας.
Οι σιωπες και τα κενα κανουν πιο
ομορφο το λογο.Για φαντασου να
ζουσαμε μονο τις ωραιες στιγμες
της ευτυχιας.Θα ζουσαμε τοσο λιγο
και χωρις το ενδιαφερον της εναλλαγης.

delta είπε...

@ Φώτης

Αναρωτιέμαι Φώτη μου πόσα από τα μέλη εκείνης της ομάδας έχουν παραμείνει «ζωντανά». Δυστυχώς τα σημεία των καιρών μας αποδεκάτισαν. Λυπάμαι για την διαπίστωση αλλά νομίζω ότι έχει χαθεί η συνδετική ουσία που κρατούσε εκείνη την ομάδα δεμένη. Έχει χαθεί η μαγεία…

delta είπε...

@ stivio

Καλημέρα Stivio

Όλα έχουν κάποια αξία στη ζωή. (Οι σιωπές και τα κενά βέβαια ίσως τη μέγιστη αξία). Τα τελευταία χρόνια βέβαια παρατηρούμε ότι υπερτιμολογούνται τα άχρηστα και τα ανούσια και υποτιμολογούνται τα ουσιώδη. Έτσι δεν μπορεί να προχωρήσει μια ψυχή που βιάζεται.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...