Όταν με ρώτησε πρόσφατα ένας από τους καλούς μου φίλους πως πρέπει να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα του, ταλαιπώρησα αρκετά το μυαλό μου για να δώσω μια απάντηση. Στην αρχή έπιασα τον εαυτό μου να τον συμβουλεύει ευκολία ακολουθώντας τις δικές μου πεποιθήσεις. Τελικά αφού σκέφτηκα λίγο βαθύτερα κατέληξα: Λυπάμαι, δεν μπορώ να σου προτείνω καμιά λύση γιατί δεν είμαι στη θέση σου. Δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς πως αισθάνεσαι. Δεν γνωρίζω πως νιώθεις. Ησύχασε για λίγο το νου σου και άκου την καρδιά σου. Αυτή θα σου δώσει την απάντηση.
Φαίνεται πως όλοι ξέρουν τι είναι καλύτερο για μας. Αν προσέξουμε θα διαπιστώσουμε ότι οι περισσότερες συζητήσεις αφορούν συμβουλές. Μας κάνουν διάλεξη ή κήρυγμα, μας προειδοποιούν, μας επιπλήττουν. Μας λένε τι πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας, πώς να σκεφτόμαστε και τι στόχους να βάλουμε. Καθημερινά συναντάμε άτομα που επικαλούνται εντυπωσιακές στατιστικές, τάσεις, μεθόδους και μαρτυρίες για να επιβεβαιώσουν τις ιδέες τους και να μας πείσουν να υιοθετήσουμε το δικό τους τρόπο σκέψης. Τις περισσότερες φορές είμαστε εμείς οι ίδιοι υπεύθυνοι γιατί ψάχνουμε την λύση στο πρόβλημα έξω από τον εαυτό μας. Δε θα τη βρούμε ποτέ όμως έτσι. Γιατί κανείς άλλος δεν έχει χαραγμένες στη μνήμη του τις δικές μας εμπειρίες. Ποιος άλλος μπορεί να ξέρει τι ζητάμε εμείς από τη ζωή μας;
Μια καινούργια πληροφορία είναι πάντα χρήσιμη, αρκεί να μη θεωρούμε αυτομάτως ότι αυτό που είναι σωστό για τον άλλο είναι και σωστό για μας. Είμαστε όλοι μοναδικοί, με διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικό τρόπο να ζούμε, να αγαπάμε και να μαθαίνουμε. Η ζωή μας, μας ανήκει και πρέπει να αντιμετωπίζουμε με επιφύλαξη όποιον επιχειρεί να μας χειραγωγήσει.
Η ευτυχία μας βρίσκεται μέσα μας. Μερικές φορές, θα χρειαστούμε τη γνώμη κάποιου τρίτου ή λίγη καθοδήγηση, αλλά αυτό μόνο μέχρι να ανακτήσουμε την ισορροπία μας και το κουράγιο να συνεχίσουμε το δικό μας δρόμο. Εν κατακλείδι, αν δεν μπορούμε να έλθουμε σε αληθινή επαφή με τον ανώτερό μας εαυτό για να κατανοήσουμε τις ανάγκες του κάθε εξωτερική συμβουλή θα είναι χωρίς ουσία.
Είναι δυνατόν να είσαι διαφορετικός κι ωστόσο να είσαι μια χαρά.
Anne Wilson Schaef
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
2 σχόλια:
Καλησπέρα Δημήτρη μου,πολλές φορές επεμβαίνουμε και συμβουλεύουμε τους δικούς μας ανθρώπους και είμαι αυτόν τον καιρό προβληματισμένη ως προς τι χρειάζεται να κάνουμε.
Τελικά πολλές φορές δεν χρειάζεται να μιλάμε αλλά να αφήνουμε τον συνάνθρωπό μας να πάρει μόνος του την απόφαση για να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του ακόμα και αν αυτό που θα αποφασίσει με τα δικά μας υποκειμενικά κριτήρια είναι "λανθασμένο".Μα κι αν ακόμα αυτό που βλέπουμε είναι αληθινό-ως παρατηρητές μπορεί να βλέπουμε κάτι παρά πάνω -πάλιδεν μπορούμε να κάνουμε κάτι αν δεν μπορεί να το δει και να το κατανοήσει ο ίδιος.
Και χρειάζεται να καταλάβουμε ότι δεν χρειάζεται να επεμβαίνουμε και να ελέγχουμε τις ζωές των άλλων για να καθησυχάσουμε τις δικές μας ανασφάλειες.
Αχ,μεγάλο θέμα έβαλες Δημήτρη!
Στα παιδιά είναι που γίνονται και τα μεγαλύτερα λάθη. Χωρίς καν να μας το ζητήσουν προσπαθούμε να τους διδάξουμε τη ζωή όπως την αντιλαμβανόμαστε ο καθένας. Μεγάλη η ευθύνη και πολλά, πάρα πολλά τα διλήμματα.
Πραγματικά μεγάλο θέμα..
Καλό μεσημέρι σε όλους!
Δημοσίευση σχολίου