Λίγες στιγμές αληθινές μονάχα ζούμε
μα αν είναι τόσο ζωντανές…
αν είναι τόσο δυνατές…
πλημμυρισμένες απ’ το φως της άδολης αγάπης
αρκούν εκείνες οι στιγμές
μια ολόκληρη ζωή να ξεχρεώσουν.
Φωνάζει ο νους και φλέγεται από την αέναη επιθυμία
να μετατρέψει τη στιγμή σε άχρονη εμπειρία.
Τη γλύκα της στο διηνεκές να επαναλάβει θέλει.
Αγανακτεί με την καρδιά που ατάραχη τον παρακολουθεί
και την ρωτάει :
Πως γίνεται ανόητη να αντέχεις,
εσύ που γνώρισες το Φως μακριά Του να υπάρχεις;
Γελάει η καρδιά γαλήνια κι αποκρίνεται :
“Μακριά ή κοντά για μένα δεν υπάρχει.
Αυτοί δικοί σου όροι είναι.
Εγώ όμως νιώθω τυχερή που έκρυψα στο είναι μου
λίγες στιγμές αλήθειας τόσο βαθιά για πάντα
ώστε κι ο πιο επιτήδειος, ο ικανότερος ληστής
να μη μπορεί να κλέψει.
Έτσι εκείνες οι στιγμές πάντα δικές μου θα ‘ναι.
Στον τελευταίο μου παλμό μαζί μου θα τις κλείσω.”
Δημήτρης Στογιαννίδης
5 σχόλια:
Τι να πω.... απλά ότι σε νοιώθω..αυτό,χωρίς άλλες λέξεις..γι'αυτες τις μαγικές στιγμές
Καλησπέρα καλή μου Κέλλυ. Είναι πολύ όμορφο να έχεις συνοδοιπόρους που σε νοιώθουν, που σε συναισθάνονται...
Να είσαι καλά εύχομαι και όμορφο τριήμερο να περάσεις.
Από άποψη περιεχομένου, νομίζω πως ξέρω πώς νιώθεις, αγαπημένε φίλε και σε καταλαβαίνω σε βαθμό υπερθετικό...Πραγματικά, αυτές τις ανεκτίμητες στιγμές της ανείπωτης γλύκας, αυτές τις φωτεινές ώρες, που το θαύμα της Ύπαρξης αποκαλύπτεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας σε όλο του το μεγαλείο, είναι σαν να ξεχρεώνεται μονομιάς το χρέος μιας ολόκληρης ζωής (ή και των προηγούμενων ζωών μας!...)
Δε μπορεί ο νους, όσο κι αν το επιδιώκει, να αναπαράγει αυτές τις ώρες ή να πολλαπλασιάσει αυτή την αίσθηση, δε μπορεί να πετάξει ως τα υψίπεδα της Αλήθειας και να βυθιστεί στα βάθη της Αγάπης...
Εκεί έχει πρόσβαση μονάχα η ανθρώπινη ψυχή, η μονάκριβη θυγατέρα του Δημιουργού...
Από άποψη μορφική, μ' αρέσει που δοκιμάζεις τις δυνάμεις σου στον παραδοσιακό ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο στίχο, στο στίχο που μου βγαίνει αβίαστα και χρησιμοποιώ κατά κόρον και στα ποιήματά μου!
Καληνύχτα, αδερφέ!
Σ' ευχαριστούμε για το άνοιγμα και το μοίρασμα της παιδικής καρδιάς σου!
Η ψυχή μας Φώτη μου, το θαύμα της Ύπαρξης, μέσα από το κέντρο της καρδιάς καταφέρνει να αγγίξει. Κι είναι κρίμα να μαραζώνουμε που τέλειωσε το άγγιγμα του θαύματος, αντί να ευγνομωνούμε την τύχη μας που ζήσαμε έστω για μια στιγμή, με οποιονδήποτε τρόπο το θαύμα αυτό. Έτσι κι αλλιώς στον υλικό κόσμο όλα προσωρινά είναι, εκτός απ’ τις στιγμές αλήθειας που θάνατο δεν γνωρίζουν.
Αν έχει κάποια αξία καπετάνιε μου το μικρό αυτό ποίημα είναι ότι γράφτηκε από ένα αντίστοιχο βίωμα.
Πραγματικά σ’ ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιό σου.
Καληνύχτα αδελφέ μου !
Όσο για τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο στίχο Φώτη μου το μόνο που έχω να πω είναι :
Μ' όποιον δάσκαλο καθήσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις!!!
Δημοσίευση σχολίου