Ο μύθος του Νάρκισσου

Στην αρχαιότητα ο Νάρκισσος ήταν μυθικό πρόσωπο, γιoς του Κηφισού και της νύμφης Λειριώπης. Ήταν ονομαστός για τη σπάνια ομορφιά του και υπάρχουν διάφορες παραδόσεις γι’ αυτόν. Σύμφωνα με μία από αυτές ο νέος ήταν τόσο όμορφος που τον είχαν ερωτευθεί όλες οι νύμφες του δάσους. Εκείνος όμως τις αγνοούσε και αυτοθαύμαζε το καθρέφτισμά του στο νερό. Οι Θεοί αποφάσισαν να τον τιμωρήσουν και κάποια μέρα έπεσε στο νερό και πνίγηκε. Απόμεινε όμως ένα λευκό λουλούδι με χρυσό στεφάνι στο κέντρο να τον θυμίζει.

Το παραμύθι του Νάρκισσου είναι η αλληγορία του ανθρώπου που γίνεται θύμα του κόσμου. Ο Νάρκισσος δεν ερωτεύεται τον εαυτό του αλλά την αντανάκλαση του ειδώλου του στο νερό, χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι αυτό είναι μόνο μια εικόνα.

Το να ερωτεύεσαι κάτι έξω από σένα, ξεχνώντας τον εαυτό σου, σημαίνει ότι χάνεσαι στις δαιδαλώδεις διαδρομές ενός κόσμου που εξαρτάται… σημαίνει ότι λησμονείς ότι είσαι ο μοναδικός δημιουργός της προσωπικής σου πραγματικότητας…

Δεν υπάρχει ένας κόσμος έξω από εμάς. Όλα αυτά που συναντάμε, που βλέπουμε, όλα αυτά που αγγίζουμε, αντανακλούν εμάς. Οι άλλοι, τα γεγονότα, οι περιστάσεις της ζωής ενός ανθρώπου αποκαλύπτουν την κατάστασή του.

Τον κόσμο τον δημιουργείς εσύ κάθε στιγμή! Η πηγή όπου ο Νάρκισσος καθρεπτίζεται είναι ο εξωτερικός κόσμος. Αν πιστέψεις ότι είναι αληθινός και στηριχθείς σε αυτόν, τότε εξαρτάσαι από την σκιά σου… Από δημιουργός γίνεσαι δημιούργημα, από ονειρευτής γίνεσαι ονειροπόλημα, από αφεντικό γίνεσαι σκλάβος, μέχρι να σε πνίξει το ίδιο σου το δημιούργημα.

Η πτώση του Αδάμ και της Εύας από την Εδέμ συμβαίνει κάθε στιγμή. Κάθε στιγμή είμαστε έρμαια της περιγραφής του κόσμου… όποτε ξεχνάμε ότι είμαστε οι δημιουργοί, μας διώχνουν από τον Παράδεισο. Το δημιούργημα τότε εξεγείρεται και αντεπιτίθεται εναντίον μας… Αυτό είναι το προπατορικό αμάρτημα, το ασυγχώρητο, θανατηφόρο αμάρτημα: να αντικαθιστάς το αίτιο με το αποτέλεσμα.

Ένας ακέραιος, αληθινός άνθρωπος… είναι έτσι γιατί είναι κυρίαρχος του εαυτού του… Παρόλο τον φαινομενικό δυναμισμό των γεγονότων και την ποικιλία των καταστάσεων, αυτός γνωρίζει, ότι ο κόσμος είναι ο καθρέφτης του…

Καλό ή κακό, ωραίο ή άσχημο, σωστό ή λανθασμένο, αυτό που ο άνθρωπος συναντάει είναι μόνο η αντανάκλασή του και όχι η πραγματικότητα. Καθένας δρέπει πάντα τον εαυτό του και μόνο… Εσύ είσαι ο σπόρος και η συγκομιδή…

Για τον λόγο αυτό όλες οι ιστορικές επαναστάσεις απέτυχαν… προσπάθησαν να αλλάξουν τον κόσμο απέξω… πίστεψαν αληθινή την εικόνα της πηγής…

Για αιώνες ο άνθρωπος σκάλιζε την οθόνη του κόσμου πιστεύοντας ότι μπορεί να αλλάξει τις εικόνες της ταινίας που ο ίδιος προβάλλει.

Όποιος εξαρτάται από τον κόσμο παραμένει γητευμένος στις χαμηλότερες περιοχές της ύπαρξης. Μια ολόκληρη ζωή έψαχνες για ασφάλειες και εφήμερες ικανοποιήσεις έξω από τον εαυτό σου… συνεχώς αμφιταλαντευόμενος μεταξύ φόβου και ελπίδας… που είναι οι ρίζες της εξάρτησης…

Αποσπάσματα από το βιβλίο "Η σχολή των Θεών" του Stefano D’Anna

Το σύμπαν είναι τέλειο έτσι ακριβώς όπως είναι.

Το μόνο που πρέπει να αλλάξει είσαι εσύ !

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...